Το να είσαι άπατρις

Το να είσαι άπατρις, δεν σημαίνει ότι είσαι open minded και ελευθερος άνθρωπος, ούτε σου προσδίδει πολιτιστική ανωτερότητα σε σχέση με τους άλλους.

Είναι μια καθαρή αποποίηση ευθύνης για αυτήν την πέτρα πού πατησες, το ψωμί πού έφαγες, την γλώσσα πού μίλησες, τον αέρα πού ανέπνευσες, το νερό πού σε ξεδίψασε, το γάλα πού βύζαξες, τα τραγούδια πού άκουσες, το φως πού πρωτοείδες όταν ήρθες επί γης.

Είναι εύκολο να τα διαγράφεις όλα προκειμένου να μην αναλάβεις την ευθύνη της αγάπης τους. 

Και τελικώς δεν είναι τίποτα άλλο από μια απόδειξη τρανταχτή ότι είσαι άδειος και κενός από αισθήματα και προσωπική ηθική. 

Είναι πολύ εύκολο να ασπάζεσαι το μηδέν, γιατί δεν απολογείσαι ούτε στον εαυτό σου για τίποτα.

Σήμερα όσο το να είσαι άπατρις έχει ένα ρομαντικό επίχρισμα πανανθρωπισμού, δεν είναι παρά μια απανθρωπιά σκέτη. 

Αφήνω κατά μέρος πώς γίνεσαι ακούσια πιόνι στην κιμαδοποίηση των λαών.

Η ουσία είναι πώς είσαι απάνθρωπος κατά φύσιν, γιατί είναι φυσική δυσλειτουργία αυτή η στάση.