Η εκκλησία

Κλείνει συν Θεώ και αυτός ο μήνας. Πορευόμαστε προς την δεσποτική εορτή των χριστουγέννων.

Γύρω μας οι άνθρωποι ακόμα ανασφαλείς και μαζεμένοι, παλεύουν για τον ελάχιστο επιούσιο, ενώ αναμένουν όλο και περισσότερες οικονομικοκοινωνικές αλλαγές και εκπλήξεις. 

Η ρουτίνα της φτώχειας και της ντροπής , του άγχους βασιλεύει. 

Ποιός ετοιμάζεται αλήθεια για την θεοφάνεια και ποιός την ζεί καθημερινά; 

Εθισμένοι στην εύρεση του άρτου περιμένουμε την ελεημοσύνη των αφεντικών για να ζήσουμε με λιγότερες ανασφάλειες ακόμα μια ημερολογιακή ημέρα. 

Εντωμεταξύ η εκκλησία συνεχίζει να μας προσφέρει κάθε μέρα ένα τρόπαιο, μια μνήμη αγίου, μια ευκαιρία στην κοινωνία του Θεού. 

Είναι παρήγορο πού σε καιρούς πολέμου ή ειρήνης, ευμάρειας ή κρίσης, έχουμε ένα δικό μας λειτουργικό χρόνο πού συμπορεύεται με και διασχίζει την σχετικότητα μας.

Κάποια πράγματα είναι τόσο αυθεντικά και αναλλοίωτα όσο τα αιωνόβια βουνά. 

Στέκουν σαν μάρτυρες όλων των φοβερών γεγονότων και δεν χάνουν την ιεροπρέπεια και την αθανασία τους.

Στηρίζεσαι πάνω τους και ζείς μια διαφορετική πραγματικότητα!

'Οτι διαρκεί ανεξάρτητα από τον φόβο μας είναι ιαματικό. Και αυτό είναι η εκκλησία.

απο το φβ