Με το ενδέκατο εωθινό ευαγγέλιο, κλείνει η τάξις αναγνώσεως των εωθινών ευαγγελίων και αυτό το ευαγγέλιο του Ιωάννου, αφού αποτελεί τον επίλογο του. Στο ευαγγέλιο αυτό, πού αποτελεί αφηγηματική συνέχεια του προηγουμένου, περιγράφεται η αποκατάσταση του αποστόλου Πέτρου, στο αποστολικό αξίωμα με την τριπλή ερώτηση του Χριστού και δίδεται ο επίλογος του κατά Ιωάννην ευαγγελίου.
Βρισκόμαστε στην θάλασσα της Τιβεριάδος, στην Γαλιλαία, όπου πριν από λίγο συντελέστηκε το θαύμα της αλιείας και το ευχαριστηριακόν άριστον του Κυρίου με κάποιους από τους μαθητές Του.
Ο Αναστάς παίρνει κατ ιδίαν τον απόστολο Πέτρο και του απευθύνει τρείς φορές το ερώτημα: Φιλείς με; Λαμβάνει δε την απάντηση και τις τρείς φορές ότι: Ναι Κύριε, εσύ γνωρίζεις ότι σε αγαπω. Παραγγέλει δε στον Πέτρο τρείς φορές να βόσκει και να ποιμαίνει τα πρόβατα Του. Η τριπλή αυτή ερώτηση του Κυρίου στον Πέτρο αν Τον αγαπά ή όχι και η τριπλή επιβεβαίωση από τον Πέτρο ότι αγαπά όντως τον Κύριο, παραπέμπει στην τριπλή άρνηση του δευτέρου , κατά την φοβερή εκείνη νύχτα της παράδοσης του Χριστού. Ο Κύριος δέχεται την ειλικρινή μετάνοια του Πέτρου και τον αποκαθιστά στο αποστολικό αξίωμα τρις για να τονίσει την επιβεβαίωση και να τον καθησυχάσει, αλλά και μία εκάστη φορά για τις τρεις αρνήσεις του Πέτρου, τον ερωτά, για να του δείξει με αυτόν τον τρόπο πώς του δίνει την τελεία άφεση σε όλο το φάσμα της δικής του άρνησης.Αξιοσημείωτον είναι πώς τον ερωτά, αν αγαπά τον Κύριο, "πλείον τούτων", δηλαδή περισσότερο από τους άλλους. Εδώ φυσικά δεν έχουμε κάποια υπεροχή του Πέτρου έναντι των άλλων αποστόλων, με εκκλησιολογικό περιεχόμενο, πού δικαιώνει τις αξιώσεις του παπισμού, για το πρωτείον του Πέτρου, αλλά στο πρόσωπο του Πέτρου, εικονίζεται το καθήκον και η φύση της αποστολής του ποιμενα έναντι των ποιμαινομένων. Ερωτώντας ο Κύριος τον Πέτρο, αν Τον αγαπά πλείον των άλλων, είναι σαν να απευθύνει ένα διαιώνιο ερώτημα, μια πρόκληση αγάπης και ενδοσκόπησης στον ποιμένα, τον επίσκοπο, τον ιερέα, τον προφήτη της εκκλησιαστικής κοινότητας, δι όλων των αιώνων. Ειδικά το υψηλό της ιερωσύνης υπούργημα σε όλους τους βαθμούς της, προϋποθέτει ακράδαντη πίστη και αφοσίωση, αγάπη τελεία πρός το πρόσωπο του Χριστού. Ποιμένας πού δεν αγαπά τον Χριστό, δηλαδή δεν δηλώνει πλήρη αφοσίωση και εξάρτηση από Αυτόν , δεν αγαπά και τα πρόβατα πού του εμπιστεύεται ο Κύριος, γιατί δεν δύναται να τα ποιμάνει.
Μετά την τριπλή κατάφαση και αδημονία και θερμή στάση του Πέτρου, ο Κύριος διαβλέποντας και γνωρίζοντας την θερμή πίστη και ειλικρίνεια του, του παραγγέλει τρείς φορές: Βόσκε τα αρνία μου, ποίμαινε τα πρόβατα μου, βόσκε τα πρόβατα μου. Χαρακτηριστική είναι η χρήση των λέξεων βόσκε και αρνία( αρνάκια δηλαδή), πού δείχνουν μια ξεχωριστή τρυφερότητα και μέριμνα από μέρους του Χριστού. Ήδη άλλωστε ο Ιωάννης μας είπε πώς ο Χριστός πριν παραδοθεί στον θάνατο, είχε αγαπήσει έως τον έσχατο βαθμό τους δικούς Του, αυτούς πού διάλεξε μέσα από τον κόσμο και αυτούς πού αποκάλεσε φίλους και όχι δούλους, αυτούς για τους οποίους οδηγήθηκε εκούσια στην σφαγή και την λυτρωτική θυσία.Το δε ποίμαινε τα πρόβατα μου είναι πιό στέρεα φράση και υποδηλοί την ευθύνη και την σοβαρότητα του υπουργήματος. Ο ποιμένας λοιπόν πού γνησίως φιλεί τον Χριστό και αυτό είναι η προϋπόθεση η κύρια, για να εργαστεί στον αμπελώνα του Κυρίου, πρώτον με τρυφερότητα και γνήσια αγωνία μεριμνά για τα αρνία, το ποίμνιον το μικρόν του Χριστού και ηγαπημένον και δεύτερον θεωρεί την θέση και το υπούργημα του με υπευθυνότητα, έτσι ώστε κανείς να μην απολεστεί από την μάνδρα, γιατί άλλωστε θα δώσει λόγο και για έναν μόνον των αδελφών των ελαχίστων.
Αμέσως μετά, ο Χριστός γνωρίζοντας τα πάντα και τον ζήλο και την μαρτυρική πορεία του Πέτρου, αλλά και των δώδεκα και παντός ποιμένος γνησίου, του προαναγγέλει και ένα μαρτυρικό τέλος. Πριν γνωρίσει τον Χριστό, του λέει, όταν ήταν νεότερος, εξουσίαζε τον εαυτό του, ζούσε χωρίς σκοπό και προετοίμαζε τον εαυτό του για μια πορεία πού χάραζε ο ίδιος. Τώρα όμως, ων απόστολος και αφοσιωμένος στον αμπελώνα του Κυρίου είναι δεδεμένος στον ζυγό του ευαγγελίου και στην διακονία της Εκκλησίας, του Λόγου. Όταν δε γεράσει, άλλος θα τον δέσει και θα τον οδηγήσει στον θάνατο. Το "γηράσεις" σημαίνει μεν και την ηλικία του αποστόλου, γιατί πράγματι μαρτύρησε σε μεγάλη ηλικία στην Ρώμη, αλλά και την πνευματική του ηλικία ωριμότητας. Γιατί νεώτερος και ασταθής ήταν πριν γνωρίσει τον Κύριο και άπειρος κάθε χάριτος. Μετά όμως την κλήση ωρίμασε και άκμασε πνευματικά και έγινε γέρων τη γνώμη και τη σοφία. Όλα αυτά, μας λέει ο Ιωάννης, τα προείπε ο Κύριος, σημαίνων δηλώνοντας δηλαδή με ποιόν θάνατο θα δόξαζε τον Θεό. Και είναι δόξα Θεού το μαρτύριο των Αγίων, γιατί είναι η επαναλαμβανόμενη νίκη του Αρνίου, δηλαδή του Εσταυρωμένου Χριστού, πάνω στον κόσμο και τις δυνάμεις του σατανά. Πράγματι, κλέος και δόξα της Εκκλησίας είναι τα αίματα των μαρτύρων της, αποστόλων, προφητών, ιεραρχών και απλών λαϊκών, ανδρών και γυναικών και παιδιων, από περάτων έως περάτων των χρόνων και της οικουμένης. Και ευθύς του λέει : Ακολούθα με. Εκείνη την στιγμή ο Πέτρος, ανανήψας και συγκινημένος και αποκαταστημένος πλέον στην κορυφή της Εκκλησίας, θα μπορούσε να ακολουθήσει τον Χριστό έως και της συντελείας του αιώνος και στα πέρατα του κόσμου. Και πράγματι ακολουθώντας τα βήματα του Γολγοθά έφτασε ως το κέντρο του κόσμου, την Ρώμη και μαρτύρησε όπως και ο Κύριος του στον σταυρό.
Στην συνέχεια έχουμε πληροφορίες για το μέλλον του ευαγγελιστή Ιωάννη. Σαν καλός ποιμένας ο Πέτρος και "ευθύς δεικνύων το φιλόστοργον" σαν πατέρας της Εκκλησίας, ρωτά τον Κύριο, τί θα απογίνει ο μαθητής ο οποίος ανέπεσε στο στήθος του Ιησού την νύχτα του δειπνου, δηλαδή ο ίδιος ο Θεολόγος Ιωάννης, πού ακολουθούσε οπίσω αφοσιωμένος και τον Χριστό και τον Πέτρο. Και ο Χριστός του απάντησε: Εσύ ακολούθα με και μη σε ενδιαφέρει τί θα γίνει ο συμμαθητής σου. Και αν ακόμα εγώ θέλω να τον κρατήσω ζωντανό έως της δευτέρας μου παρουσίας, τί σε ενδιαφέρει εσένα; Μπορεί αυτή η απάντηση του Χριστού να φαίνεται σκληρή, ωστόσο εδώ πρέπει να εννοήσουμε πώς εκείνη την στιγμή ο Χριστός παιδαγωγούσε και διεποίμαινε τον Πέτρο προς την αποκατάσταση και τελειότητα. Και σε αυτήν την προσωπική τους επαφή και φανέρωση του Χριστού προς αυτόν , δεν χωρούσε τρίτο πρόσωπο, καν ο Πέτρος δείχτηκε φιλόστοργος, καν ο Ιωάννης ήταν ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού.Τέλος, δεικνύει την επισκοπή του Πέτρου στην πρώτη Εκκλησία, ισοτιμος μεν ο Ιωάννης τω Πέτρω, αλλά στήριγμα των αδελφών του ο Πέτρος. Πράγματι, στις κατά τόπους εκκλησίες, πρώτος την τάξη είναι ο επίσκοπος και ποιμήν, πρώτος μεταξύ των ίσων πρεσβυτέρων, συμπυκνώνοντας όμως στην επισκοπική του θέση την μοναρχία του ενός Θεού και Πατρός. Ο Ιωάννης μας λέει πώς αυτός ο λόγος παρεξηγήθηκε από τους πρώτους χριστιανούς και όλοι νόμιζαν πώς ο Ιωάννης δεν θα γνώριζε θάνατον, όπως ο Ενωχ και ο Ηλίας, αν και ο Ιησούς είπε πώς : Αν θέλω να τον κρατήσω στην ζωή εως του ερχομού μου τί σε μέλλει και όχι πως θα τον κρατούσε αθάνατο. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης εκοιμήθη και ετάφη στην Εφεσο σε μεγάλη ηλικία και από τον τάφο του βρύει θαυματουργική σκόνη που λέγεται μάννα και αυτό είναι τεκμήριο και της κοίμησης και της αξίας του.
Επιτέλους, ο Ιωάννης συστήνεται στο τέλος και μας αποκαλύπτει πώς είναι αυτός ο ίδιος ο μαθητής πού τα γράφει αυτά και τα μαρτυρεί και γνωρίζουμε πώς η μαρτυρία του είναι αληθής. Αυτή η διευκρίνιση φαίνεται σαν να έχει γραφτεί από κάποιον ερμηνευτή του ευαγγελίου ή από αυτόν στον οποίο υπαγόρευσε ο Ιωάννης το ευαγγέλιο, δηλαδή τον μαθητή του και διάκονο Πρόχορο, αλλά δεν αποκλείεται να αναφέρεται ο ευαγγελιστής στον εαυτό του. Χρησιμοποιεί όμως το ρήμα στο πληθυντικό: γνωρίζουμε, γιατί καταγγέλει την εμπειρία όχι μόνον του προσώπου του, αλλά όλης της Εκκλησίας. Και επιμένει και λέει πώς η μαρτυρία του είναι αληθής, προφανώς γιατί εκείνη την ύστερη εποχή πού γράφτηκε το ευαγγέλιο, πολλοί ήταν οι αιρετικοί και φαντασιοκόποι πού επιχείρησαν να συγγράψουν ευαγγέλια και κείμενα με αξιώσεις μαρτυρα και αποστόλου. Διατρανώνει λοιπόν την αυθεντικότητα και αυθεντία ο Ιωάννης του δ΄ευαγγελίου, το οποίο συνέγραψε και θέτει εδώ εκκλησιαστική σφραγίδα γνησιότητας.
Τελειώνοντας ο Ιωάννης, μας πληροφορεί πώς υπάρχουν και άλλα πολλά πού εκαμε και είπε ο Ιησούς, τα οποία αν γράφοταν ένα προς ένα, δεν θα τα χωρούσαν όλα τα βιβλία του κόσμου.Εδώ δεν έχουμε το στοιχείο της υπερβολής, αλλά αποκαλύπτεται η αλήθεια ως έχει. Είναι και αυτά πού συνέγραψαν και παρέδωσαν οι τρεις συνοπτικοί λεγόμενοι, Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς. Είναι και αυτά πού διέσωσαν οι απόστολοι και οι διάδοχοι τους στα ιερά έργα και η Εκκλησία στην γραπτή και άγραφη παράδοση της, όπως είναι λόγια του Ιησού, ο τύπος της θείας λειτουργίας, συνήθειες ευλαβείας και δόγματα παραδεδομένα άνωθεν.Αλλά κυρίως είναι αυτα όλα πού οικονομεί ο Κύριος Ιησούς για τον καθ ένα από εμάς, από το εν αρχή ώς την γένεση και από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου, έως και την Ανάληψη Του και από την Ανάληψη Του,έως της συντελείας του αιώνος, πράγματα πού γνωρίζουμε και δεν γνωρίζουμε, οικονομημένα για τον καθένα μας προ αιώνων και για όλους μαζί την εκκλησία. Θαυμάσια και παρεμβάσεις και δωρήματα, πού δεν έχουν τέλος και δίνονται άνωθεν εκ του Πατρός των φώτων.
Με αυτή την συναίσθηση της ευγνωμοσύνης και της ακράδαντης πίστης στα θαυμάσια δωρήματα του Θεού για εμάς και κύρια για το μέγα δώρο του Υιού και Λόγου Του, στους ανθρώπους κατακλείεται το τέταρτο και θεολογικό ευαγγέλιο του Ιωάννου. Είναι η διαιώνιση και η απόδειξη της δόξας του Υιού του Θεού, η πίστη στο πρόσωπο του οποίου μας γεννά σε ζωήν αιώνιον. Και αυτό τελικά είναι και το θέμα του ευαγγελίου και το κήρυγμα της Εκκλησίας και το μέγα σημείον και ζητούμενον των αιώνων. Και αυτής της γεννήσεως προσευχόμαστε να αξιωθούμε όλοι μας. Αμην.
8 8 2015ππκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου