Η χαμένη αγνότητα

Ο Παπαδιαμάντης σε ένα από τα διηγήματα του, αναφέρεται στο εξής ευτράπελο περιστατικό.

Ένας αυτοσχέδιος ψάλτης των Αθηνών, όταν έψαλλε με πάθος το μεγαλυνάριο:" Άλαλα τα χείλη των ασεβών" , εκεί πού λέει , "των μη προσκυνούντων την εικόναν Σου", σταματούσε και προσέθετε με αγανάκτιση: οι κερατάδες!

Γνήσια ανόθευτη λαϊκή πίστη πού δεν έβαζε το κακό και το παράλογο με τον νού της!

 Όλα φυσικά τα έβρισκε και όλα τελούνταν καρδιακά και αβίαστα! 

Πού να την βρούμε τώρα τέτοια αγνότητα, πού για να μιλήσουμε για την Παναγία, επιστρατεύουμε τόνους ευσεβισμού και απεριόριστη γλυκανάλατη ηθικολογία.

Λες και δίνουμε εξετάσεις καλού χριστιανού. 

Δεν ξέρω αλλά στις δέκα φορές οι εννέα, προκειμένου για κηρύγματα περί της Παναγίας, δίνουν την εντύπωση πώς δεν υπάρχει πιά έρωτας και καρδιακός λόγος, παρά μόνο αποστειρωμένα στερεότυπα πού αγγίζουν το συναισθηματισμό, χωρίς μαρτυρία ψυχής.

Πολλές φορές θέλοντας να μιλήσουμε για την Παναγία και ειδικά αυτές τις μέρες καθηκοντικώς σχεδόν, περιερχόμαστε σε μια άγονη αμηχανία και επανερχόμαστε σε δοκιμασμένα σχήματα και εκφράσεις. Προσωπικά, πιστεύω πώς ο λόγος δεν μπορεί να εκφράσει την τόση αγάπη και συγκίνηση πού οι περισσότεροι αισθανόμαστε έναντι του προσώπου της.Νομίζω πώς αυτός πού θέλει να μιλήσει για την Θεοτόκο, πρέπει να της μοιάζει στο ελάχιστο. Να έχει αγνότητα και ταπείνωση. Τα δύο διαδήματα της. Και αφού είναι οικείος της κατά κάποιον τρόπο, τότε μόνο να μιλήσει με χαρά και παρρησία. Γιατί αλλιώς έρχεται ο ανεκλάλητος στεναγμός και η σιωπηλή μετα αχράντου ευλαβείας προσκύνηση ενός απλοϊκού ανθρώπου, να φέρει τούμπα ρήτορας πολυφθόγγους ως ιχθύας αφώνους και να δείξει την γύμνια τους/μας.

 Όμως το πυρ συναντά το πυρ και μόνον. Και μακάρι να είχε ήδη ανηφθή!