Ο Ερχόμενος Χριστός, ο Θεός των Νηπίων

Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν, εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος,
οὗτος Κριτὴς ἐστιν, ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας,
μηδεὶς εἰσέλθῃ πειράζων, τὴν πίστιν τὴν ἀμώμητον,
ἀλλ' ἐν πραότητι καὶ φόβῳ, Χριστῷ προσέλθωμεν,
ἵνα λάβωμεν ἔλεον, καὶ χάριν εὕρωμεν, εἰς εὔκαιρον βοήθειαν.

Ψαλλόμενο στον εσπερινό απόψε νωρίς το απόγευμα πρίν την ακολουθία του Νυμφίου. ΜΗΔΕΙΣ ΕΙΣΕΛΘΕΙ ΠΕΙΡΑΖΩΝ. Είναι σαν να μας λέει ο ύμνος, πώς όταν δούμε τον Χριστό αποδιωγμένο, περιφρονημένο, προδωμένο, πληγωμένο, σταυρωμένο, εμπαιζόμενο νεκρό να μην απιστήσουμε και να μην δειλιάσουμε για την Άκρα του Ταπείνωση. Είναι Κύριος των γεγονότων ο Χριστός. Εκείνος πορεύεται πρός τον σταυρό και τον Τάφο, δεν άγεται από τα γεγονότα και τις συνθήκες. Να είμαστε με απλή καρδιά και ευγνωμοσύνη γι αυτήν την μεγαλοπρέπεια και την αγαθωσύνη Του. Για μια εβδομάδα ας γίνουμε μικροί και φτωχοί, για Αυτόν πού μίκρυνε και φτώχυνε για μας. Τότε, θα ζήσουμε απείραστα και με χαρά και το Πάθος και την λαμπροφόρο ανάσταση.Με χαρά και χάρη μαζί με τους αγίους.

 Αυτές τις μέρες θυμάμαι όλη αυτή την μυθολογία και προτύπωση πού βρίσκεται σε όλους τους λαούς για τον πάσχοντα δίκαιο, τον σταυρωμένο θεό και τον νεκρό πού ανασταίνεται μαζί με την άνοιξη για να φέρει ένα καινό είδος νέας ζωής. Ο Άττης, ο Άδωνις, η ανατριχιαστική προφητεία της Σίβυλλας, ο Δίκαιος πού ανεβαίνει στον πάσσαλο κατά Πλάτωνα, ο προμηθέας και ο καταβάς εις άδην θεός του Αισχύλου, δίνουν στους έλληνες το προβάδισμα για τις προτυπώσεις. Μετά την Παλαιά Διαθήκη, πρώτοι οι πατέρες μας ζωγράφισαν πιό καθαρά το πάθος του λυτρωτή πού θα έρθει και την ανάσταση.Σήμερα πού ο βασιλιάς μπήκε στην πόλη των προφητών, αυτές οι αγωνίες και οι προτυπώσεις, οι προφητείες και η κοινή προσδοκία των λαών εκπληρώθηκαν.Ανοίγει το βιβλίο μιας νέας ζωής. Ο ύμνος μιλάει για τα πνεύματα των δικαίων πού είδαν τον Ερχομό και ευφράνθηκαν, μιλάει και για το αίμα με το οποίο σφραγίζεται η νέα διαθήκη.Σήμερα ο Χριστός πληρώνει με τον ερχομό Του την προσδοκία των εθνών. Αυτό πού δεν εννόησαν οι ιουδαίοι με τις πολιτικές κοσμοκρατορικές τους προσδοκίες, το κατανόησαν και το περίμεναν και το προφήτεψαν τα έθνη. Γι αυτό πολύτεκνος η κολυμβήθρα και στείρα η συναγωγή.Γι αυτό μακάριοι οι εθνικοί και νεκροί οι ιουδαΐζοντες. Για αυτούς πού πίστεψαν ιουδαίους και Έλληνες, ο Χριστός του Θεού η δύναμις και του Θεού η Σοφία. Ξεχωριστά μνημονεύουμε τα παιδιά στα οποία πληρώθηκε το ψαλμικό, πώς "εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον". Τα παιδιά δεν είχαν μεσσιανικές εγκόσμιες προσδοκίες από τον Χριστό, αλλά ούτε Του ετοίμαζαν σταυρό και θάνατο όπως οι πατέρες τους. Δέχτηκαν την επίσκεψη του Χριστού, ως είχε χωρίς περιττες σκοπιμότητες. Με αγνότητα. Εδώ έχουμε αναγνώριση του Θεού από τους νηπίους. Και θέλω να πιστεύω πώς και αυτοί οι σοφοί και πολυμαθείς εθνικοί πού ήταν μεγάλοι στο νου, παρέμεναν πάντα νήπιοι στην καρδιά. Γι αυτό μαζί με αποστόλους και προφήτες από το γένος των εβραίων, σώθηκαν και δικαιώθηκαν και αυτοί.