Ζούμε με αναφορά στον άδη ή με την προσδοκία του Ουρανού;

Τις ώρες της αναστάσιμης χαράς, η σκέψη μου δεν πάει στους χαρούμενους και τους μύστες των γεγονότων, αλλά στους ανυποψίαστους. 

Φανερώθηκε ο Αναστάς στους μαθητές, τους γέμισε ειρήνη και χαρά, ανέβηκε μαζί τους ως την Βηθανία, διανύοντας σαββάτου οδόν. Μια χαρμόσυνη συντροφιά πού ίσως περνούσε μέσα από τον πολύβουο κόσμο, το ανυποψίαστο πλήθος της μεγάλης πόλης, αλλά η μέριμνα και η καθημερινή τριβή δεν την αναγνώριζε μια τέτοια συντροφιά, πού όδευε για να πληρώσει τα θαυμαστά της οικονομίας. 

Ο Χριστός πάνω στο όρος της ανάληψης, οι μαθητές τριγύρω του με μυστική χαρά και θαυμασμό, έκθαμβο βλέμμα και καρδιές πού σκιρτούν. Πέρα ο Γολγοθάς να εικονίζει το μίσος των ανθρώπων και πιό πέρα ο Τάφος με την πέτρα πού κάποιοι λογάριαζαν πώς θα έθαβε για πάντα την πέτρα της ζωής. 

Ενώ ο Κύριος μοιράζεται τα τελευταία λόγια παράκλησης με τους μαθητές και την Θεοτόκο και αναλαμβάνει στον ουρανό τον νέο άνθρωπο κάτω, πέρα, έως τα έσχατα της οικουμένης, η ανθρώπινη κακία και αγνωσία και ανιαρή μονότονη καθημερινότητα πού τρώει ανθρώπινες καρδιές και ιστορίες συνεχίζεται, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Σαν να μην γύρισαν όλα 180 μοίρες για τον Άνθρωπο.Σαν να μην ανεβαίνει τώρα ο αναμενόμενος Μεσσίας όπου ην το πρότερον.Οι ιερείς και φαρισαίοι μένουν με την κακία και σχεδιάζουν διωγμούς, οι άρχοντες στην Ρώμη κομπάζουν για θεοί, ο πολύς λαός πορεύεται σιγά σιγά χωρίς ελπίδα προς τον τάφο, ζώντας την τετριμμένη "ζωή" και άχαρη του βίου. Κανείς τους δεν δέχτηκε την επίσκεψη του Θεού, κανείς δεν υποψιάστηκε την μεγάλη αλλαγή, κανείς δεν θα τρέξει στο όρος των Ελαιών , να δεί αυτό πού προανήγγειλε η αρχαία προφητεία: Ιδού οι πόδες του Θεού θα σταθούν στο όρος το άγιον... 

Ίσως όλα αυτά συνέτειναν στην παράκληση των μαθητών: Μην μας αφήσεις ορφανούς Κύριε. Ορφανούς σε έναν κόσμο πού δεν σε γνώρισε και δεν σε γνωρίζει, σε έναν κόσμο εκδίκησης και κακίας, σε έναν κόσμο πού οι δικοί σου παραγνωρίζονται και εξουθενώνονται για το όνομα σου...

Ακόμα και τώρα πού ο Παράκλητος απεστάλη από τον αναληφθέντα και η Εκκλησία είναι πραγματικότητα επίγεια, πόσοι αντιλαμβάνονται τις μεγάλες επισκέψεις, τις τεράστιες ευκαιρίες. την ανεπανάληπτη Στιγμή της επίσκεψης και της κλήσης. 

Ζούμε με αναφορά στον άδη ή με την προσδοκία του Ουρανού;

Αυτός πού υποσχέθηκε πώς θα είναι μαζί μας έως της συντελείας του αιώνος ας μην εγκαταλίψει την υπόσχεση Του για την τόση σκοτισμάρα και αχαριστία μας...

από ανάρτηση μας στο FB