Στον κυρ Φώτη τον Κόντογλου άρεσε να κάθεται να μελετά τα μικρά φυσικά πράγματα, αυτά πού οι πολλοί προσπερνάμε σαν κοινότυπα,ταπεινά και ασήμαντα. Όλοι οι ποιητές έχουν τα μάτια τα έκθαμβα του μικρού παιδιού και βλέπουν το κάθε τι σαν νέο και σπουδαίο και μιλάνε μαζί του την μυστική γλώσσα της κτίσης και των κτισμάτων.Μάζευε λοιπόν βότσαλα και πέτρες και κάθιζε και τα χάζευε και ένιωθε μεγάλη χαρά και τα παρομοίαζε με τον λόγο του Χριστού για τα κρίνα του αγρού,πού ούτε ο Σολομών σε όλη του την δόξα δεν μπόρεσε ποτέ να ντυθεί όμορφα τόσο σαν και αυτά. Γράφει λοιπόν:
"Καὶ ὅμως, πόσο ἀγαπημένες μοῦ εἶναι αὐτὲς οἱ πέτρες ποὺ μάζεψα! Κείτουνται ἐκεῖ χάμω, σωρός, καὶ κανένας δὲν τὶς βλέπει, κανένας δὲν καταδέχεται νὰ τὶς δεῖ. Κ᾿ ἐγώ, σὰν νὰ εἶμαι ὁ μόνος πό ῾χει μάτια γιὰ νὰ δεῖ τὴ μυστηριώδη ἐμορφιά τους.
Σάν γύρισα στὸ σπίτι μου, τὶς ἔβαλα μέσα σ᾿ ἕνα τάσι, μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες ποὺ εἶχα μαζέψει ἄλλη φορά, κι ἔχυσα μέσα νερὸ γιὰ νὰ μὴν ξεραθοῦνε καὶ ξεθωριάσουν.
«Ἄχ! Τίποτα μέσα στὴν κάμαρα δὲν ἤτανε τόσο ἔμορφο, σὰν καὶ κεῖνες τὶς πέτρες, μήτε οἱ ζωγραφιές, μήτε τὰ κανάτια, μήτε τὸ παλιὸ κιλίμι ποὺ εἶναι στρωμένο χάμω. Ἀληθινὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶναι εἰπωμένα ὄχι μονάχα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ γιὰ ὅλα τὰ κτίσματα: «Ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν, ὑψωθήσεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου