Κάτι πού ακόμα μας πληγώνει

Βλέπω κακότεχνα και τεράστια μοντέρνα κτήρια πού κρύβουν την θέα στην θάλασσα και πνίγουν την περιοχή. Βλέπω μόδες αλλότριες και κουφάρια οικοδομημάτων χωρίς αισθητική. Βλέπω γνησιότητες ψυχής θαμμένες κάτω από τους φανταχτερούς και άψυχους τυράννους της επίδειξης και ματαιοδοξίας των ανθρώπων. Βλέπω την σεμνότητα και την ατόφια ζωή των έργων του Θεού,δέντρα και όρη και πλάσματα σιωπηλά, τεταπεινωμένη από τους θορύβους και τα μνημεία θανάτου του άδικου ανθρώπου. Ο φασισμός είναι ένστιχτο, αίσθημα, δεν είναι κυρίως πολιτική στάση.Αυτοί πού τα έκτισαν εκεί απλά πίστεψαν πώς το τεράστιο εγώ τους( αυτό εικονίζει το δημιούργημα τους) μπορεί να ανταγωνιστεί την αχανή, ωραία θάλασσα, την υπέροχη ανατολή.Μετά βέβαια και αυτοί έγιναν σποδός και στάχτη. Άλλοι βέβαια μένουμε στην θέαση της θάλασσας, άλλοι των τούβλων. Ο καθένας μας λειτουργεί συμβολιστικά και κατά την καρδίαν αυτού.Τέλοσπαντων. Αυτό συμβαίνει με τους ανθρώπους γενικά. Το εγώ τους πασχίζει να κρύψει το δικαίωμα στην θέαση της ομορφιάς, απ'όλους τους γύρω και να προβληθεί ως μοναδική αλήθεια.

γραμμένο το 2013 σαν σχόλιο μου στο ΦΒ, ακόμα μας πληγώνει

Mια πιό κοντινή εμπειρία:Την ώρα της Λειτουργίας, μπήκε μια πεταλούδα από την Ωραία Πύλη,κάθησε στο ανοιχτό αντιμήνσιο, ανοιγόκλεισε δυό τρείς φορές τα φτερά της και μετά έφυγε από την θυρίδα της κόγχης. Έχουμε "συλλειτουργήσει" με τα ταπεινά και τα ζωΰφια, σε ξωκκλησάκια, ουκ ολίγες φορές. Σας ερωτώ: Έχει το δικαίωμα ο χριστιανός λεβίτης να μην είναι ποιητής;