Έχουμε όλοι μας προσέξει -φαντάζομαι- ότι η λέξη «πατρίδα» σημαίνει για τους νεώτερους αλλά και για πολλούς γεροντοεφήβους, οπισθοδρόμηση, συντηρητισμό, χούντα, εμβατήρια, σχολικές γιορτές κλπ κλπ.
Αυτό συμβαίνει διότι -κατά τη γνώμη μου- υπάρχει άρνηση να καταπιαστούμε με την έρευνα του τί εννοεί η λέξη. Στο γενικότερο πλαίσιο, λοιπόν, της ραθυμίας και της δήθεν προοδευτικότητας που μαστίζουν τη χώρα μας, πετάμε εύκολα στον σκουπιδοτενεκέ ό,τι αγνοούμε και κυρίως ό,τι μας φοβίζει.
Φυσικά με την πρώτη δυσκολία το βρίσκουμε πάλι μπροστά μας… Πατρίδα δεν είναι τα γεωγραφικά μας σύνορα. Είναι ο τρόπος που ζούμε, που σκεπτόμαστε, που αισθανόμαστε, που χαιρόμαστε για πράγματα της καθημερινότητας, είναι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε και που μας δένει σαν παλαμάρι με το παρελθόν και τον υπόλοιπο κόσμο, είναι η πίστη που συνομολογούμε και που αφορά στον καθένα ξεχωριστά, είναι ο τρόπος που θρηνούμε τους νεκρούς μας, είναι οι ματιές μας που ακουμπούν μεταξύ τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Είναι όλη η ιστορία του τόπου μας που επιδεικτικά αγνοούμε. Είναι το κλίμα. Είναι ο αέρας που αναπνέουμε. Υπερασπίζομαι ή έστω αγαπώ την πατρίδα μου δεν σημαίνει ότι κάνω αγγαρεία για το κράτος. Το κράτος είναι απρόσωπο. Ο πολίτης έχει (είναι πρόσωπο) και υποχρεούται να μάχεται για τον τόπο του και για τον τρόπο που επέλεξε να ζει. Οι έλληνες βλέπουν την Ελλάδα ως «φιλέλληνες» έλεγε ο Γιάννης Τσαρούχης. Είχε επικίνδυνα δίκιο.
Θυμίζω ότι ο μέγας Αισχύλος στον τάφο του δεν ζήτησε να γράψουν ότι ήταν ο δημιουργός της Ορέστειας. Ζήτησε να γράψουν ότι πολέμησε στη μάχη του Μαραθώνα. Μια μάχη που γιορτάσαμε με θόρυβο, αγνοώντας φυσικά την σημασία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου