Με αφορμή μια παλιά ανάρτηση για την άνοιξη

21 Mαρτίου : Ο ήλιος εισέρχεται εις το ζώδιον του Κριού. Έαρ! Η ημέρα έχει ώρας 12 και η νυξ ώρας 12. Εαρινή ισημερία!

Το γλυκύ έαρ του Αχράντου Πάθους και κυρίως της Αναστάσεως του μεγάλου Αμνού και ζωοδότου Θεού. Αν ο χειμώνας είναι η εποχή της επιφανείας του νοητού Ηλίου μέσα στον ζόφο του σκότους και του ψύχους και το καλοκαίρι τύπος του εσχατολογικού θέρους και δόξας, το έαρ είναι η εποχή της αναγέννησης, της ανάστασης,η εποχή πού ανθοφορεί η γη και η ζωή νικά το θάνατο.

Γι'αυτό και η ορθόδοξη παράδοση θέλει την ημέρα της εαρινής ισημερίας, ως την μία ημέρα της Δημιουργίας, την εποχή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, της μητέρας του φωτός και του νοητού έαρος και στην εποχή της άνοιξης βάζει ως φωτοφόρο και ζωηφόρο αρχή το Πάσχα,την ανάσταση, την διάβαση από το σκότος στο φως και από την ψυχρότητα του θανάτου, στην ερωτική και ζωηφόρο θερμότητα και φωτοχυσία της Ζωής.

Την Άνοιξη θα την νιώσουμε σε όλο της το μεγαλείο , αυτές τις ανοιξιάτικες μυροφόρες νύχτες πού θα ακολουθήσουν μέσα στο μεγαλοβδόμαδο( "ω γλυκύ μου έαρ") , όπου ο Νυμφίος είτε ερχόμενος, είτε εσταυρωμένος είτε σαν τον πάλαι Άδωνι, (ο έρως της εκκλησίας)θα κείται στον ζωοδόχο επιτάφιο, ανθοστολισμένος εν τη δόξη αυτού και αρωματισμένος με λεμονανθό, "ο την γην ζωγραφήσας τοις άνθεσι...".

Αλλά και τις πασχάλιες φωτεινές λαμπροφόρες ημέρες όπου η φύση στην μεγάλη της ώρα θα διαλαλεί μαζί με τους υμνογράφους της ορθοδοξίας πώς όντως ενεπαίχθη ο θάνατος και κατηργήθη και ανέτειλε η ζωή η νικηφόρος, "ανέτειλε το έαρ , δεύτε ευωχηθώμεν..."!


 Υστερόγραφον:

Αυτά γράφαμε πριν 2 χρόνια με μία διάθεση χαρμόσυνη για την χαρά της άνοιξης και τα μεγαλεία του Θεού μέσα από τα βιώματα της ελληνικής ορθοδοξίας. Σήμερα μέσα στο μεγάλο χειμώνα της θλίψης πού ζούμε, η ομορφιά της άνοιξης φαντάζει σαν μια βλασφημία της φύσης μπροστά στην ασχήμια των αδικουμένων ανθρώπων και τον θάνατο του θεού(ηθικής). Αυτό βέβαια κατά κάποιο τρόπο αποτελεί δική μας υποκρισία και αδυναμία να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Ο Θεός ζωγράφισε την φύση για να μας δώσει τον καθρέφτη της ιδανικής εσωτερικής μας ομορφιάς. Η άνοιξη και η φύση της, κρίνουν την δικιά μας ασχήμια, δεν βλασφημούν την δυστυχία μας,δεν κρίνονται οι ίδιες. Η ομορφιά παίρνει εκδίκηση για την δική μας ασχήμια. Φτάνει να το συνειδητοποιήσουμε και να παλέψουμε για την άνοιξη. Γράφει ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης:

Ἔρχεται φέτος κουρασμένη
ἡ Ἄνοιξη
(νά) κουβαλάει τόσα χρόνια
τὰ λουλούδια πάνω της.

Σκοτεινοὶ ἄνθρωποι
στὶς γωνιὲς τὴν παραμονεύουν
γιὰ νὰ τὴν τσακίσουν.

Αὐτὴ ὅμως
μὲ κρότο
ἀνάβει ἕνα-ἕνα
τὰ λουλούδια της
στὰ μάτια τοὺς τὰ ρίχνει
(γιά) νὰ τοὺς στραβώσει.

οι εχθροί της άνοιξης 

 

Kαιρός να σκοτώσουμε τους βρυκόλακες μέσα και έξω μας, καλλιεργώντας την δική μας εσωτερική ομορφιά.