Kαι απέθανε ο πλούσιος και ετάφη!

Αχ βρε καημένε συνάνθρωπε! 

Μου πέρασε από το μυαλό μια εικόνα πού έζησα , η εικόνα ενός νεκρού, πού τον έσερναν σκεπασμένο στο φορείο. 

Από την μια κρεμόταν το χέρι του άψυχο, από την άλλη ο καθετήρας με γεμάτη ακόμα την σακούλα. Αυτή η τραγική λεπτομέρεια έδειχνε πώς πριν ήταν και αυτός ζωτικός και είχε ανάγκες και τώρα ένα πτώμα συρόμενο πού θα έμοιαζε σε λίγο με το περιεχόμενο της σακούλας σε όλα. 

Αυτό το χέρι μπορεί να έδινε και ευλογίες και αρές, να δεχότανε ασπασμούς και να κρατούσε σκήπτρο και μαστίγιο, να όργωνε την γη, να ευεργετούσε ή να κατάστρεφε.Ποιός ξέρει...

Τώρα η δύναμη του το εγκατέλειψε. Ο αέρας το περιέπαιζε. 

Αρα τίς εστί βασιλεύς ή στρατιώτης ή πλούσιος ή πένης ή δίκαιος ή αμαρτωλός!

 Καημένε συνάνθρωπε! Ποιά είναι η δύναμη σου; Πού ή οφρύς και ο εγωισμός και η τρυφή του βίου;

Άνθρωπος ΤΙΣ ην πλούσιος και πάλι την ενάτη Κυριακή: ανθρώπου ΤΙΝΟΣ πλουσίου! 

Και απέθανε ο πλούσιος και ετάφη!

Δύο άνθρωποι χωρίς όνομα, ανώνυμοι , άγνωστοι, άξιοι περιφρόνησης. 

Κάποιοι των ανθρώπων. Χωρίς ονοματεπώνυμο.

Για τον ένα ο ευαγγελιστής λέει πώς πέθανε και θάφτηκε και ούτε καταδέχεται να πεί πού κατέληξε. Ο άνθρωπος σάρκα, ως σάρκα παρουσιάζεται.. στον τάφο καταλήγει.Για τον Λάζαρο, δεν ενδιαφέρεται αν έμεινε άταφος ή θάφτηκε. Μας λέει πήγε στην αγκαλιά του Θεού. Ο άνθρωπος του Θεού στον Θεό πάει, εκεί πού ήταν προ θανάτου εκεί είναι η ροπή και η κατάληξη του.

Τον δε δεύτερο τον ονομάζει τρελό, άφρονα.Οι τρελοί δεν έχουν πρόσωπο. Είναι κραυγές και μάσκες χωρίς συνείδηση!

Ω ανθρώπινες τιμές και λαμπρά ονόματα! Ω φήμη κούφια και ανούσια!

Πόσο μάταια και πρόσκαιρα πράγματα!Κενή η δόξα!Η υστεροφημία ανύπαρκτη.

Την εορτή διαδέχεται θρήνος και αρές και αφάνεια! 

Κρότοι και πυροτεχνήματα πού θα σβήσετε σε μια στιγμή και δεν θα σας μνημονεύει κανένας. 

Άνθρωποι χωρίς πρόσωπο και άρα χωρίς όνομα.

Άνθρωποι πού φωτίζεστε απο φακούς και φώτα τεχνητά! Άνθρωποι πού υποστασιοποιείστε στα κολακευτικά εγκώμια των φθονερών και των δούλων και των σαχλών!

Ανθρωποι του θεάματος και της επιφανείας!
Από την πορφύρα και τον οίνο του στρηνιασμού στην γύμνια και την μοναξιά και την οδύνη της δίψας!
Και συν τοις άλλοις να σε καταρώνται οι μέχρι χτες συνδαιτημόνες σου!
Ω αθλιότητα και συμπάθεια για το ανθρώπινο γένος!

Αυτός πού δίνει όμως και προσφέρεται και σε τούτη την ζωή και στην άλλη το όνομα του μένει ανεξίτηλο, μνημονεμένο και αθάνατο!

Ενώπιον του Θεού και ενώπιον των ανθρώπων!

Και κυρίως και δη ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!