…Μοναδική είναι η θέση του Σαββάτου — της έβδομης δηλαδή ημέρας — στη λειτουργική μας παράδοση: το διπλό χαρακτήρα του, σαν μέρα γιορτής και μέρα θανάτου. Είναι μια γιορτή γιατί μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο και στον χρόνο του, ο Χριστός «επάτησε» τον θάνατο και εγκαινίασε τη Βασιλεία Του, γιατί η Σάρκωσή Του, ο Θάνατος και η Ανάστασή Του, είναι το πλήρωμα της Δημιουργίας, από την οποία «αναπαύθηκε» ο Θεός στην αρχή. Το Σάββατο είναι μέρα θανάτου γιατί με το Θάνατο του Χριστού πέθανε και ο κόσμος: Έτσι η σωτηρία του, η ολοκλήρωσή του και η μεταμόρφωσή του κόσμου, βρίσκονται πέρα από τον τάφο, στον «ερχόμενο αιώνα». Όλα τα Σάββατα στο λειτουργικό χρόνο παίρνουν το νόημά τους από τα δυο αποφασιστικά Σάββατα: πρώτα από το Σάββατο της Ανάστασης του Λαζάρου, η οποία έγινε σ’ αυτόν τον κόσμο και αποτελεί την αναγγελία και τη βεβαιότητα της κοινής ανάστασης: Και ύστερα από το Άγιο και Μεγάλο Σάββατο του Πάσχα, οπότε ο ίδιος ο θάνατος μετατράπηκε σε «διάβαση» στην καινούργια ζωή της Νέας Δημιουργίας.
Την Παρασκευή της έκτης εβδομάδος των νηστειών «έρχεται ο Κύριος εις Βηθανίαν… …και γαρ εκεί εξαναστήσαι εκ τάφου Λάζαρον…» Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο — πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού. Πλησιάζει η «ώρα του Χριστού» για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του….
Από το βιβλίο του π. Alexander Schmemann: Μεγάλη Σαρακοστή, πορεία προς το Πάσχα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου