Οι πειρασμοί είναι σωματικοί και ψυχικοί. Οι άγιοι λέγουν πως οι πειρασμοί, που έρχονται κατά παραχώρηση Θεού, είναι για την υπερηφάνεια μας, να μας φέρουν δηλ. στην ταπείνωση. Μας πολεμούν και μας πειράζουν με πόνους και οδύνες στο κορμί μας. Έρχονται όμως σαν γιατροί «πας πειρασμός, ως εκ Θεού παραχωρείται, προς ίασιν ψυχής του νοσούντος» (αγ. Πέτρος ο Δαμασκηνός). Βέβαια μας φέρνουν λύπες και σωματικές οδύνες, αλλ’ αυτό γίνεται για τρεις λόγους: α) να ξεριζώσουν από μέσα μας τις παλιές αμαρτίες, β) να μας απομακρύνουν από τις τωρινές αμαρτίες, και γ) να μας προφυλάξουν από τις αμαρτίες που ο σατανάς θα μας βάλει να κάνουμε αύριο μεθαύριο. Αλλά δεν πρέπει ούτε στιγμή να γογγύζουμε για τους πειρασμούς που θα μας έρθουν. «Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν» (Ιακ. Α΄12). Αυτό είναι το όπλο, με το οποίο θα νικήσουμε τον πειρασμό. Να προσευχόμαστε να δίνει ο Θεός υπομονή και ταπείνωση: «ευφρανθείημεν, ανθ’ ων ημερών εταπείνωσας ημάς, ετών ων είδομεν κακά» (Ψαλμ. πθ΄15). Και να μη νομίζουμε ότι ο Θεός θα μας αφήσει να βαστάξουμε πειρασμό βαρύτερο απ’ ότι μπορούμε να υποφέρουμε «πιστός δε ο Θεός ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν» (Α΄Κορ. ι΄13).
Πρέπει ακόμη να ξέρουμε, ότι η έκβαση του πειρασμού εξαρτάται από την προσευχή μας και τη θέληση του Θεού. Κι αν δεν ήρθε ο πειρασμός, λέγει ο Μέγας Αντώνιος, εμείς πρέπει να τον περιμένουμε. Θεωρεί αδύνατο να σωθεί ο άνθρωπος, δίχως να πειρασθεί: «ουδείς απείραστος δυνήσεται εισελθείν εις την Βασιλείαν των Ουρανών. Έπαρον γαρ, φησί, τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζώμενος». Χωρίς πειρασμούς η υπερηφάνεια μας σέρνει σε ψηλούς και επικίνδυνα απόκρημνους βράχους. Ενώ με τους πειρασμούς και οι τέλειοι ακόμη, γίνονται άξιοι για μεγαλύτερα χαρίσματα. Και την κατάλληλη ώρα, «οίδε Κύριος ευσεβείς εκ πειρασμού ρύεσθαι» (Β΄Πέτρου β΄9) αρκεί όμως, όπως μας το ζητάει, να δείξουμε υπομονή. Η υπομονή είναι η μητέρα της παρηγοριάς, είναι η δύναμη, που γεννιέται μέσα σε μια ευρύχωρη καρδιά, με επίμονη προσευχή και θερμά δάκρυα. Κ’ εκεί που ο πόνος μας συνθλίβει και κράζουμε εναγώνια «ο Θεός, ο Θεός μου, πρόσχες μοι, ίνα τι με εγκατέλειπες;» (Ψαλμ. δ΄ 1), σε λίγο αναφωνούμε, ξαλαφρωμένοι και ανακουφισμένοι: «Κύριε, εν θλίψει επλάτυνας με» (Ψαλμ. δ΄ 1).
Ας μη γογγύζουμε με τους πόνους και τις οδύνες των πειρασμών που μας έρχονται. Όπως εμείς οι άνθρωποι ξέρουμε πόσο βάρος πρέπει να φορτώσουμε τα ζώα μας, κι όπως ο κεραμιδάς που καίει τα πήλινα αγγεία, ούτε άψητα τ’ αφήνει, κι ούτε τα παρακαίει, έτσι κι ο Θεός, που επιτρέπει τους πειρασμούς για το καλό μας: καίει όσο χρειάζεται το χωματένιο αγγείο του σαρκίου μας με το θείον πυρ, για να βαστάξουμε μέχρι τέλους ελεύθερη τη ψυχή μας από το θάνατο της αμαρτίας. Στο τέρμα των πειρασμών υπάρχει το βραβείο και ο στέφανος, τα οποία δίδονται σε όσους αγωνίζονται, και όχι σε εκείνους που «υπτίως κείμενοι ρέγχουσι». Σε κάθε πειρασμό να στρέφουμε τα μάτια μας στον ουρανό και θ’ ακούσουμε τη γλυκειά φωνή της Αποκαλύψεως να μας λέγει: «ότι ετήρησας τον λόγον της υπομονής μου, καγώ σε τηρήσω εκ της ώρας του πειρασμού της μελλούσης έρχεσθαι επί της οικουμένης όλης» (Αποκ. γ΄ 10).
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε: «Τις πτώσεις του χριστιανού δεν τις φέρνει η φύση των πειρασμών, αλλά η ραθυμία των πειρασμών».
«ΕΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»
Π.Β.ΠΑΣΧΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου