Με την κοφτερή γλώσσα του Ευαγγελίου

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

«Σήμερον, ο χρόνιος ελύθη δεσμός (…). Χορευέτω τοίνυν πάσα η κτίσις καί σκιρτάτω• ανακαλέσαι γαρ αυτήν, παραγέγονε Χριστός, και σώσαι τας ψυχάς ημών».

(Στίχοι από την Υμνογραφία των Χριστουγέννων)

Πάλι γιορτές!... Κι άλλα Χριστούγεννα!... Ανακύκλωση ετών, αιτίων, ηλικιών, μικροαισθημάτων, πολλών μικρών ανθρώπων. Πάλι ο κόσμος τριγύρω μας επιδίδεται σε ψώνια, ή μάλλον, τα «ψώνια» αυτοεπιβεβαιώνουν έτσι την αυτάρκεια της ύπαρξής τους. Άφωτα ή παράφωτα φώτα αποκαλύπτουν ήδη επιτυχώς την εσώτατή μας άβυσσο. Το χρήμα –τι κρίμα- ρέει άφθονο (;) σε λάθος διεξόδους, ενώ οι πλείστοι συμπολίτες βιώνουν μιαν ιδιότυπη μορφή φτώχειας. Η δε αδιαφορία (έως την κακότητα και τον φθόνο) για τον Άλλο, τον Διπλανό, τον Ξένο, αυτόν που κλείνει απέξω η πόρτα μας, υπερπερισσεύει, αλίμονο… Ο χειμώνας είναι συχνότατα θερμότερος απ’ τις καρδιές μας. Χριστούγεννα, πάλι χωρίς... Χριστό. Στην πραγματικότητα ο ξένος, ο ανεπιθύμητος, ο αποδιοπομπαίος είναι ο ίδιος ο Ιησούς. Σχεδόν απεγνωσμένα πασχίζει ν’ αυτοσυστηθεί στον καθένα μας, σαν ο όντως Φίλος καί Δικός μας, ωστόσο η κυριαρχούσα σύγχυση, εξαιτίας της ιδιωτικής και κοινοτικής μας Βαβέλ, εμποδίζει κάθε περίπτωση προσέγγισης ή συνεννόησης…

Για μιαν ακόμη φορά η χριστιανική υφήλιος είναι ανάγκη να συναντηθεί αυτές τις μέρες με τον Νεογέννητο Θεό, εισοδεύοντας στο Μυστήριο «το αποκεκρυμμένον από των αιώνων και των γενεών» (Κολ 1,26). Για μιαν ακόμη φορά, στα πρώτα ήδη σκαλιά της τρίτης χιλιετίας μετά το ιστορικό και ανεπανάληπτο αυτό γεγονός της Ενανθρώπησης, προσπαθούμε (κατά τις δυνάμεις του ο καθένας) ν’ ατενίσουμε τον «επί γης» Θεό, διαπιστώνοντας ξανά, ότι ο κατ’ εξοχήν τιμώμενος της γιορτής αυτής, ο Χριστός δηλαδή, μέσα στον όλο υπερφορτωμένο διάκοσμο των ημερών, έχει εκπέσει σ’ ένα ευτραφές (πλαστικό ή γύψινο) νήπιο μέσα στην ξυλότυπη ή χαρτονένια σπηλιά του, περιστοιχούμενο από κάποια αυτοφωτιζόμενα δήθεν ζωάκια, επίσης φωσφορίζοντα αγγελούδια ή και ταλαίπωρους βοσκούς, κοσμεί (ως ασάλευτη βασιλεία του κιτς) τις πλατείες, τις κακαίσθητες βιτρίνες των μαγαζιών, τα νεοπλουτισμένα σπίτια μας, προπάντων όμως καταγράφεται άκομψα έως και βαναυσότατα στις tabula rasa παιδικές ψυχούλες.

Ένας, επίσης, «φολκλορικός» καί κατά συνέπειαν ανοίκεια οικείος (για την πνευματική μας φυτο-ζωή) Χριστός λανσάρεται από τους κάθε λογής ευσεβοφανείς υπερ-ορθόδοξους: Είτε αποκομμένος από το υπερλογικό Μυστήριο και την επανάσταση της θεανθρώπινης υπόστασης, είτε ενσωματωμένος σε κάθε εύκολη και αβασάνιστη περί των θείων θεώρηση. Έπαψε για τους επίφοβους ηθικορήτορες να «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών (…) και εις σημείον αντιλεγόμενον» (Λκ 2,34) και ξέπεσε τώρα στον διαρκώς «μειλίχιο κι ευκολόπιστο Χριστό», ο Οποίος βέβαια δίδαξε άπαξ την Αγάπη σε κάποια ειδυλλιακά παραθαλάσσια τοπία της Ιουδαίας καί πάει μετά… τετέλεσται. Για την αθεολόγητη αυτή «θεολογία», η καταγεγραμμένη στην Καινή Διαθήκη διδασκαλία του Ιησού περιορίζεται μόνον στο όντως κορυφαίο μήνυμα της Αγάπης καί της Ειρήνης, χωρίς όμως ουδείς να τολμά να θωπεύσει τα υπαρξιακά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου, την τραγικότητα των αλλεπάλληλων πνευματικών τραυματισμών από τις πτώσεις, τη δυνατότητα της ανόρθωσης, τη χαρμονή της σωτηρίας, τη μεγαλοσύνη της ελευθερίας της βούλησης ή την εν γένει ψυχική ισορροπία του ανθρώπου στην αναστατική-σταυρική του πάντοτε σχέση με τον συνάνθρωπο και τον Τριαδικό Θεό.

Η ζωή μας (σύμφωνα μάλιστα μ’ ένα σύγχρονο τραγούδι) είναι πια

«Ένα βαρετό σερφάρισμα στο Internet
Αποχαύνωση στον καναπέ
Πράξεις υποκινούμενες μόνο από συμφέρον
Light αισθήματα και δημόσιες σχέσεις
Συχνές επισκέψεις στο super market
Σακούλες γεμάτες με αυταπάτες
Μια χύμα κατάσταση, μια ηλίθια παράσταση
Ένα reality show».

 Πόσο πικρές αλήθειες σε λίγους μόνο στίχους του συρμού!... Ετούτο το παραμορφωτικό φαινόμενο της ιδιωτικής μας ευημερίας έχει –δυστυχώς- λογοκρίνει και κολοβώσει τον αυθεντικό λόγο τού Ευαγγελίου, κρατώντας έξω και μακριά από τις πύλες της ζωής μας τον αληθινό Ιησού της Εκκλησίας. Ο πολιτισμός της εικοσιτετράωρης ευμάρειας έχει, σκόπιμα, αλιεύσει από Εκείνον όλα τ’ «ανώδυνα» στοιχεία της διδασκαλίας Του, απομακρύνοντας ή παραθεωρώντας καθετί, που θα μπορούσε ίσως να θίξει στο ελάχιστο το υπερκαταναλωτικό μας όργιο. Προτείνει, προβάλλοντάς Τον μάλιστα ως υπόδειγμα δημόσιας συμπεριφοράς στην καλοστημένη εμπορικότητα των γιορταστικών ημερών, άλλοτε έναν ρομαντικό και άλλοτε έναν ευσεβιστή Χριστό. Η κοφτερή γλώσσα της Θεολογίας, που σε καμία περίπτωση δεν επιδέχεται περιστασιακές εκπτώσεις ιδεών καί συμβιβασμούς με τον προσωπικό μας ωχαδελφισμό, φονταμενταλισμό ή τον κάθε λογής -ισμό μας, θεωρείται στις μέρες μας ως μεσαιωνικού τύπου (τουλάχιστον) διάλεκτος, πολύ αλλόκοτη και μάλλον ακατάληπτη για τον προωθημένο δικό μας «πολιτισμό»… Πόσοι άραγε από το (κατ’ ευφημισμόν λεγόμενο) «χριστεπώνυμο πλήρωμα» έχουν υπόψη τους, ότι, μαζί με το κήρυγμα της Αγάπης και της κάθε αρετής, ο Ιησούς εισηγήθηκε, ως πράξεις-καταθέσεις Αιωνιότητας, κάποιες ριζοσπαστικές θέσεις, οι οποίες πάντως φωτίζουν και νοηματοδοτούν την εν γένει διδασκαλία Του;

Ιδού, ορισμένα τέτοια δείγματα, που «σπάνε κόκαλα»:

• «Εάν κανείς έρχεται σε με και δεν μισεί τον πατέρα του και την μητέρα του και γυναίκα και παιδιά και αδελφούς και αδελφές, ακόμη και τη ζωή του, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου» (Λκ 14,26).

• «Νομίζετε ότι ήλθα για να δώσω ειρήνη στη γη; Όχι, σας λέγω, αλλά χωρισμό. Διότι, από τώρα καί στο εξής, θα υπάρχουν σ’ ένα σπίτι πέντε άνθρωποι χωρισμένοι σε μερίδες, τρεις εναντίον δύο και δύο εναντίον τριών» (Λκ 12,51-52).

• «Δεν ήλθα να βάλω ειρήνη, αλλά μαχαίρι. Ήλθα να χωρίσω άνθρωπο από τον πατέρα του και θυγατέρα από τη μητέρα της και νύφη από την πεθερά της. Και εχθροί του ανθρώπου θα γίνουν οι δικοί του» (Μτ 10,34).

• «Εκείνος που θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ σας, θα είναι υπηρέτης σας, και εκείνος που θέλει να είναι μεταξύ σας πρώτος, θα είναι δούλος όλων» (Μκ 10,43-44).

• «Κάνετε για τον εαυτό σας βαλάντια που δεν παλιώνουν, θησαυρό ανεξάντλητο στους ουρανούς, όπου κλέφτης δεν πλησιάζει, ούτε σκόρος καταστρέφει, διότι όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας» (Λκ 12,33-34).

• «Προσέχετε τους Γραμματείς, στους οποίους αρέσει να κυκλοφορούν στολισμένοι και αγαπούν τους χαιρετισμούς στις αγορές, τις πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές και τις πρώτες θέσεις στα δείπνα, οι οποίοι κατατρώγουν τα σπίτια των χηρών και για πρόφαση κάνουν μακρές προσευχές» (Λκ 20,46-47).

• «Κάθε δέντρο, που δεν κάνει καλό καρπό, το κόβουν σύρριζα και το ρίχνουν στη φωτιά» (Μτ 7,19-2).

• «Υποκριτή, βγάλε πρώτα από το δικό σου μάτι το δοκάρι και τότε θα δεις καθαρά, για να βγάλεις την αγκίδα από το μάτι του αδελφού σου» (Μτ 7,5).

• «Αλήθεια σας λέγω, ότι οι τελώνες και οι πόρνες πηγαίνουν πριν από σάς στη βασιλεία του Θεού» (Μτ 21,31).

Αυτό το σύντομο, μα ενδεικτικότατο, αγιογραφικό απάνθισμα έρχεται ν’ ανα(σ)τρέψει και να καταλύσει τη σύγχρονη παράνοια, τον κοινωνικό μας εφησυχασμό και, κυρίως, την ψυχική μας μαλθακότητα. Ο αυθεντικός Λόγος τού Ιησού, ως αλογόκριτος εκκλησιαστικός λόγος ευθύτητας και υγείας, αποτελεί το νυστέρι, που ιαματικά θα επέμβει στην διαρκούσα ολοένα ασθένεια της ζωής μας. Κατά συνέπειαν, πλάι στον εορταστικά ντυμένο Χριστούλη των πολυκαταστημάτων, υπάρχει πάντα, επίτηδες παραθεωρημένος απ’ τον κόσμο, ο ριζοσπάστης Ιησούς της σώζουσας Εκκλησίας. Και όταν μιλάμε για Εκκλησία, εννοούμε την έκφραση της Αλήθειας των ορατών και των αοράτων, του Χθες, του Σήμερα και του μέλλοντος αιώνος στο θεανθρώπινο Σώμα της Θείας Ευχαριστίας, απ’ όπου η όλη ανθρωπότητα μεταλαμβάνει Ζωής, τώρα και πάντα, νικώντας και πατάσσοντας τον κάθε λογής θάνατο.

Αν λάβουμε σοβαρά υπόψη μας τις προϋποθέσεις που τέθηκαν με τις παραπάνω απλοϊκές μας σκέψεις, δικαιούμαστε να γιορτάζουμε λοιπόν ως Εκκλησία τη Γέννα του Χριστού, του αληθινού Υιού του Θεού, ο Οποίος ενανθρώπησε, για να οδηγήσει σε κίνδυνο και τελικά να καταργήσει το κράτος του σκότους και της φθοράς.-

 

 

 

από εδώ