Ευτυχώς που η οικονομική κρίση και το μνημόνιο του Δ.Ν.Τ. δεν έχουν σκεφτεί να κάνουν περικοπές και στις γιορτές , αφού αυτό θα σήμαινε πως τα Χριστούγεννα δεν θα έρχονταν το 2010 για την Ελλάδα, μια και βρισκόμαστε υπό επιτήρηση.
Όλα αυτά τα χρόνια λέγαμε και ξαναλέγαμε πως είναι τόσο λίγο να συνδέει κανείς τον ερχομό του Χριστού με τα πολύχρωμα λαμπάκια, τις φορτωμένες βιτρίνες των καταστημάτων, και τις υπερχρεωμένες πιστωτικές κάρτες.
Και να που εφέτος κανένας μας, ούτε καν εμείς οι ιεροκήρυκες , θα μπορέσουμε να αναφερθούμε σε αυτή την υλιστική προσέγγιση της γιορτής, αφού έτσι κι αλλιώς ούτε τα λαμπάκια είναι τόσο φωτεινά, ούτε οι βιτρίνες τόσο φορτωμένες, αλλά ούτε και οι πιστωτικές κάρτες διαθέσιμες για επιπλέον πίστωση.
Ακούω συνέχεια από παντού την ίδια φράση: «τα απολύτως απαραίτητα» και σκέφτομαι μερικά χρόνια πριν πόσο διαφορετικοί ήμασταν όλοι μας , όταν πιστέψαμε πως η Ελλάδα ήταν πια σε τροχιά ανάπτυξης και επομένως μπορούσαμε να ξοδεύουμε χωρίς μέτρο.
Κι έτσι γεννιόταν ο Χριστός μέσα στα πολυκαταστήματα, ανάμεσα στα ηλεκτρονικά παιχνίδια των παιδιών και πάνω στην τσόχα των άλλου είδους παιχνιδιών των ενηλίκων, αυτών που ονομάζουν «τυχερών», άσχετα αν έχουν φέρει την ατυχία και την απελπισία σε χιλιάδες οικογένειες.
Η Εκκλησία μας διδάσκει πως η κάθε δοκιμασία έρχεται για να μάθουμε κάτι. Είναι μια υπενθύμιση από το Θεό για να μπορέσουμε να ελέγξουμε την πορεία της ζωής μας.
Να δούμε την πυξίδα και να αλλάξουμε ρότα. Άλλες φορές το κάνει ήπια και άλλες φορές πιο δυναμικά, ανάλογα με το βαθμό της αντίληψης μας. Η πρακτική αυτή μοιάζει τόσο πολύ με αυτές των δασκάλων μας στο σχολείο, όταν ως μαθητές κάποιες φορές δεν καταλαβαίναμε το μάθημα. Και τότε είχαμε επανάληψη, μέχρι να «μπούμε στο νόημα» , όπως μας έλεγαν. Αυτό συμβαίνει και με την περίπτωση μας τώρα.
Πρέπει να μπούμε στο νόημα των όσων μας συμβαίνουν , ώστε αυτή η δοκιμασία να γίνει αφορμή να αλλάξουμε ρότα. Τώρα από ανάγκη, αλλά αργότερα όταν τα πράγματα θα ξαναφτιάξουν, να συνεχίσουμε να έχουμε σαν γνώμονα στη ζωή μας την ασκητική διάσταση της πίστης αλλά και της παράδοσης μας.
Εκατό χρόνια εφέτος από την κοίμηση του «σαγηνευτικού και γλυκύτατου» διηγηματογράφου μας Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη. Οι πρωταγωνιστές των χριστουγεννιάτικων διηγημάτων σα να είναι πιο κοντά μας εφέτος.
Η Σταχομαζώχτρα, ο παπα-Φραγκούλης, η Κοκκώνα σα να έχουν βγει από τις σελίδες των βιβλίων και να στέκονται δίπλα μας ψιθυρίζοντας μας τις ιστορίες των δικών τους Χριστουγέννων. Χριστούγεννα χωρίς φκιασίδια περιττά, που όμως μέσα τους έκλειναν όλη εκείνη τη Θεολογία του μεγάλου γεγονότος.
Ο Χριστός θα συνεχίσει να γεννιέται κάθε χρόνο. Δεν πρόκειται να τον εμποδίσει καμιά οικονομική κρίση αλλά και καμιά επιτήρηση ώστε να έρχεται συνέχεια και να ανάβει τη φλόγα της ελπίδας και της δικαιοσύνης στον κόσμο.
Πόσο διαφορετικός θα ήταν αυτός ο κόσμος αν είχε πάρει στα σοβαρά τη διδασκαλία του Χριστού. Αν είχε κάνει βίωμα την αγάπη για την οποία Εκείνος σταυρώθηκε. Αν είχε κάνει βίωμα τη θυσία προς τον άλλο, τον οποιοδήποτε άλλο, τον μετανάστη, τον ασθενή, τον κοινωνικά αποκλεισμένο, αυτόν που θα μπορούσε να είναι Εκείνος, με άλλα ρούχα, με άλλη μορφή, με άλλο χρώμα.
Όλοι έχουμε να μάθουμε πολλά από αυτή τη δοκιμασία. Όποια θέση κι αν έχουμε. Λιγότερο ή περισσότερο υπεύθυνη σε σχέση με το δημόσιο βίο. Κάποια στιγμή όλοι μας κάναμε τα «στραβά μάτια» στις υπερβολές και ίσως και στις ανομίες, χωρίς αυτό να αμνηστεύει τις πολιτικές επιλογές των καθ΄ ύλιν αρμοδίων της κάθε εποχής που έχουν φέρει την πατρίδα μας στη σημερινή κατάσταση.
Όμως ο κόσμος δεν καταστρέφεται επειδή το θέλουν οι τραπεζικοί οργανισμοί ή οι δήθεν δυνατοί του κόσμου. Μόνο ο Θεός είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου και Εκείνος θα αποφασίσει πότε θα έρθει το τέλος του.
Επομένως ας μην σβήσει η ελπίδα από τις καρδιές μας, ας μην αφήσουμε καμία κρίση να εξορίσει από τη ζωή μας το Θεό, την ανθρωπιά, την πίστη. Ας νιώσουμε πως ο ερχομός του Χριστού εφέτος μας φέρνει ακόμη πιο κοντά μεταξύ μας. Μακριά από εμάς η ματαιοδοξία μαζί με την εγωιστική οπτική της ζωής.
Ας αισθανθούμε την ανάγκη του διπλανού μας ως δική μας ανάγκη. Όλοι μαζί σε μια κοινωνία αγάπης μπορούμε να υπερβούμε την όποια κρίση. Σε μια τέτοια φάτνη θα θελήσει να γεννηθεί ο Χριστός. Μια φάτνη την οποία έχουμε φτιάξει όλοι μαζί συλλογικά για να στεγάσουμε τον αρχηγό της ζωής, της ελπίδας και της δικαιοσύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου