Παράδεισος. Σκέψεις και προσευχή στον Χριστό ενός άθεου Έλληνα, στο δρόμο για την Δαμασκό.
Αν είναι δυνατόν, ας βασανίζομαι αιώνια με κατάθλιψη πόνο και δύσπνοια, προκειμένου να μην τα ζήσει άλλο όν πάνω σ’ αυτήν την γή.
Αν είναι δυνατόν, ας σταυρώνομαι καθημερινά για να μην πονέσει παιδί με λευχαιμία.
Αν είναι δυνατόν, ας πατάω κάτω κάθε μέρα τον εγωισμό μου, τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες μου.
Ο Παράδεισος δεν είναι η βλακώδης αποχαυνωτική ευδαιμονία αιώνιας πνευματικής ηδονοθηρίας.
Ο Παράδεισος είναι το επ’ αόριστον και εις τους αιώνας άθλημα της ελευθερίας από την ανάγκη-συμφέρον και της θυσίας για τον άλλον, για το κοινόν.
Είναι ο αιώνιος πόνος, κατάθλιψη, δύσπνοια της διαρκούς αυθυπέρβασης, του διαρκούς σταυρώματος για τους άλλους.
Δεν ξέρω Χριστέ μου αν έχεις εσύ κάποια δύναμη για να μου την δώσεις. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν σε θέλω περιφερόμενο μάγο. Δεν λατρεύω την δύναμη και την παντοδυναμία. Μού φτάνει το λαμπρό σου παράδειγμα της αυτοθυσίας για τους άλλους.
Αυτό θέλω να με φωτίζει καθημερινά.
Θέλω να αντλώ την δύναμη να σηκώνω καθημερινά το φορτίο όχι απλά του δικού μου πόνου, αλλά του εγωισμού και του πόνου των άλλων.
Φώτισέ με αν μπορείς να αντέξω την Ελευθερία μου. Κι αν δεν μπορείς, δεν πειράζει. Εγώ σ’ αγαπώ, γιατί θυσιάστηκες για μένα.
Ο Εγωιστής Γιώργος Πολυχρονίδης.
Δούλος κανενός.
Ελεύθερος Έλληνας
Δούλος κανενός.
Ελεύθερος Έλληνας
"Νεκρός για τον κόσμο": Ας μου επιτραπούν ένα δυο σχόλια...
Δε χρειάζεται φυσικά να τονίσουμε πως αυτή η προσευχή είναι πέρα για πέρα ορθόδοξη, βουτηγμένη μάλιστα στα πιο βαθιά νερά της ορθόδοξης πνευματικής παράδοσης. Είναι προσευχή που έκανε ο Μωυσής, όταν ζήτησε απ' το Θεό να τον διαγράψει από το βιβλίο της ζωής, αν είναι να διαγράψει και το λαό Ισραήλ, που Τον είχε απορρίψει και λάτρευε τα είδωλα (Έξοδος, 32, 31-32). Είναι προσευχή του αποστόλου Παύλου, που είπε πως προτιμά να φύγει ο ίδιος απ' το Χριστό, αν είναι να γυρίσουν σ' Αυτόν οι ομοεθνείς του (προς Ρωμαίους 9, 3)... Είναι προσευχή πολλών αγίων, που "πήραν πάνω τους αμαρτίες άλλων" για να τους σώσουν.Την προσευχή αυτή, με ειλικρίνεια και σοβαρότητα φυσικά, λίγοι ορθόδοξοι χριστιανοί θα την τολμούσαν. Και, εννοείται, με ταπείνωση (κι ας λέει στην υπογραφή ο συντάκτης πως είναι εγωιστής - μια εξομολόγηση είναι κι αυτό) κι όχι με τον εγωισμό του γνωστού φαρισαίου, που ήταν εντάξει στα θρησκευτικά του καθήκοντα και νόμιζε πως είναι ο καλύτερος απ' όλους τους ανθρώπους, και περιφρονούσε τους αμαρτωλούς...
Χρειάζεται ωστόσο κι ένα μικρό σχόλιο ακόμη. Ο άνθρωπος, που τοποθετεί τον εαυτό του στο δρόμο για τη Δαμασκό, υποδηλώνει κάτι: πως περιμένει να συναντήσει τον Ιησού, όπως Τον συνάντησε ο Παύλος και άλλαξε η ζωή του, σταμάτησε να κυνηγάει και να φυλακίζει τους χριστιανούς και αφιερώθηκε στο να μεταδώσει το μήνυμα του Χριστού στους συνανθρώπους του - πληρώνοντάς το με το αίμα του, αλλά κερδίζοντας τους ουρανούς.
Εκεί λοιπόν, σ' αυτό το δρόμο, εύχομαι ο αδελφός μου να συναντήσει Αυτόν που λαχταρά η καρδιά του. Όπως Τον συνάντησαν κι άλλοι, σε στιγμές απελπισίας ή σε στιγμές μεγάλης αγάπης. Και εύχομαι ν' αλλάξει η ζωή του, όπως άλλαξε κι η δική τους. Αυτή θα είναι η απάντησή Του στην προσευχή του, και θα είναι μια απάντηση που δεν την περιμένει ένας άθεος, μια ακόμα έκπληξη με το χιούμορ που μόνο ο Θεός διαθέτει και προσφέρει... Δεν την περιμένει, μα τη λαχταρά κάθε αγαθή και ταπεινή καρδιά, που εξομολογείται δημόσια την αμαρτία της.
Αυτή η συνάντηση αγάπης ΕΙΝΑΙ ο παράδεισος - η αιώνια συνάντηση αγάπης. Και τότε πραγματικά δε θα είναι δούλος κανενός (ούτε των παθών της), γιατί Εκείνος είπε: "Δε σας ονομάζω πια δούλους, αλλά φίλους" (κατά Ιωάννην, 15, 15).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου