Παράλληλα κείμενα: Η Αγνότητα

1.Το σώμα μας είναι «ναός του Θεού» (πβ. Α” Κορ. στ” 19). Γι” αυτό, όταν το παραδίδουμε στις σαρκικές αμαρτίες, βεβηλώνουμε αυτό τον ζωντανό ναό. Και είναι γραμμένο ότι «εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς» (Α” Κορ. γ” 17).

Αυτός που αγωνίζεται να είναι αγνός, αποφεύγοντας κάθε είδους πορνεία και ασέλγεια, προγεύεται ήδη από τώρα την αφθαρσία της μέλλουσας Ανάστασης! Γι” αυτό τον λόγο και τα λείψανα των οσίων ευωδιάζουν!

1.Παλαιότερα οι άνθρωποι αισθάνονταν ντροπή, όταν έπεφταν σε σαρκικά αμαρτήματα. Σήμερα δυστυχώς τα αμαρτήματα αυτά διαπράττονται αδιάντροπα. Και, με τον κατήφορο που πήραμε, θα έλθει καιρός, που όχι μόνο δεν θα θεωρούνται πια αμαρτήματα, αλλά και θα… επαινούνται! Ουαί και αλίμονον, όταν θα φθάσει η κοινωνία μας σ” εκείνο το σημείο!

Ουσιαστικό θεμέλιο για τον κατά Χριστόν Γάμο αποτελεί η παρθενία και των δύο συζύγων μέχρι και την ημέρα του Γάμου τους. Κατά το Μυστήριο του Γάμου η Εκκλησία στεφανώνει τους νυμφευομένους, για να επιβραβεύσει την αγνότητα και παρθενία, που προϋποτίθεται ότι διαφύλαξαν και οι δύο μέχρι εκείνη την ιερή στιγμή, που τελείται το Μυστήριο. Η συνήθεια, που δυσχερέστερα επικρατεί στις μέρες μας, να συζούν δηλαδή οι αρραβωνιασμένοι, σαν να “ναι παντρεμένοι, είναι χριστιανικώς τελείως απαράδεκτη.Τεράστια ευθύνη φέρουν γι” αυτό το αμάρτημα και οι γονείς όταν, όχι δεν διαπαιδαγώγησαν, καθώς θα έπρεπε, τα παιδιά τους από νωρίς, αλλά και δυστυχώς ανέχονται, ή και προτρέπουν σ” αυτή την ανίερη συμβίωση κάτω από τη στέγη του δικού τους σπιτιού. Έτσι όμως γίνονται και αυτοί συνυπεύθυνοι και συμμέτοχοι στο αμάρτημα της πορνείας.

γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης

από το όπου γης


2.

ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ...

    Είπε ο Αβάς Μακάριος: "Όταν ήλθα στην Κωνσταντινούπολη και περπατούσα... βλέπω με τα νοερά μάτια ... ένα νέο άνθρωπο να κάθεται έξω από πορνείο, πολύ λυπημένος, να κρύβει το πρόσωπο του με τις παλάμες του και να θρηνή...

Τον πλησίασα και του λέω:
    - Ποια είναι η αιτία του θρήνου και της λύπης σου και γιατί δεν φεύγεις από εδώ που είναι καταγώγιο πόρνων και ακολάστων γυναικών;

Και αυτός μου απάντησε:
    "-Στη φύση, ένδοξε δούλε του θεού, είμαι Άγγελος. 'Όπως όλοι οι χριστιανοί την ώρα που βαπτίζονται λαμβάνουν από το θεό Άγγελο, είμαι Άγγελος για φρούρηση και σκέπη του νέου που είναι μέσα στο καταγώγιο. Και θλίβομαι βλέποντας τον να εργάζεται ανομίες και ασω-τίες, όπως τώρα που βρίσκεται εδώ .. Πώς να μην θρηνήσω την εικόνα του θεού που κατάντησε τέτοιο σκοτάδι".

Και τότε του λέω:
    - Για ποιο λόγο δεν τον συμβουλεύεις να αποφυγή το σκοτάδι της αμαρτίας;

    Μου απαντά ο Άγγελος:
    - Δεν έχω το δικαίωμα να τον πλησιάσω. Διότι, αφότου άρχισε να αμαρτάνει είναι δούλος των δαιμόνων και δεν έχω καμιά εξουσία επάνω του".

Αγνεία η χαρά του Θεού και των Αγγέλων. Πορνεία η χαρά των δαιμόνων. Ως πρώτο και βασικό δεδομένο έχουμε το ότι η αγνεία αρέσει στον Κύριο μας. Ευφραίνεται υπερβαλλόντως με αυτήν την αγιοποιόν αρετή. Και όσο αγωνιζόμαστε για να την κρατήσουμε, τόσο περισσότερο συγκινείται μαζί μας, συμπαθεί και συντρέχει με την θεία βοήθεια και προστασία Του, αρκεί να βλέπει συνειδητή προσπάθεια ... Γι' αυτό το βλέμμα μας στραμμένο πάντα σ' Αυτόν.

εδώ

3. «Ο άγαμος μεριμνά (πρέπει να μεριμνά) πως αρέσει τω Κυρίω· ο δε γαμήσας μεριμνά τα του κόσμου, πως αρέσει τη γυναικί. Μεμέρισται και η γυνή και η παρθένος. Η άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, ίνα η αγία και σώματι και πνεύματι· η δε γαμήσασα μεριμνά τα του κόσμου, πως αρέσει τω ανδρί (Α´Κορ. 7,32-34). Συνεπώς η παρθενία σκοπό έχει την πλήρη αφιέρωση στον Θεό. Κανένα άλλο κίνητρο δεν είναι θεμιτό. 

Ο ιερός Χρυσόστομος, για το θέμα που εξετάζουμε, στην όγδοη του επιστολή προς την διάκονο Ολυμπιάδα (E.Π.E. 37, σσ. 401-413), την οποία γράφει από την εξορία, προσπαθώντας να την παρηγορήσει για όσα άθλια συνέβαιναν στον χώρο της Εκκλησίας, την προτρέπει «ν’ αναλογισθεί τα βραβεία που θα πάρει για τα κατορθώματά της, τα φαιδρά στεφάνια, τη χορεία μαζί με τις παρθένες…». Και για να προλάβει αντίρρηση της Ολυμπιάδας, ότι αυτή δεν είναι παρθένος, αφού παντρεύτηκε –έστω και για λίγο– και στο τέλος έμεινε χήρα, της λέγει ότι κατά τον απόστολο Παύλο «παρθένος δεν είναι εκείνη που είναι απλώς άγαμη και απαλλαγμένη από την συνουσία ανδρός, αλλ’ εκείνη που φροντίζει ν’ αρέσει στον Κύριο». «Ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πως αρέσει τω Κυρίω… η άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, ίνα η αγία και σώματι και πνεύματι· ο δε γαμήσας ή η γαμίσασα μεριμνά τα του κόσμου· πως αρέσει τη γυναικί… ή τω ανδρί… (Α΄ Κορ. 7,32-34)».

Γι’ αυτό, συνεχίζει ο άγιος Χρυσόστομος, και οι πέντε παρθένες, επειδή είχαν μεν την ελεημοσύνη (το έλαιον δηλαδή) αλλά όχι εν αφθονία αποκλείστηκαν του ουρανίου νυμφώνα. Διότι προφανώς η καρδία τους μεριμνούσε για τα υλικά εφόδια και το προσωπικό τους υλικό συμφέρον και δεν είχε προχωρήσει στην ελεημοσύνη όπως αρμόζει σ’ αυτούς που ζουν σαν παρθένοι. 

εδώ