Κριτική του Μαρξιστικού ανθρωπισμού

 

1. Η υπόσχεση του μηδενιστή Μάρξ, ότι αφού γκρεμίσουμε παν ό,τι υπάρχει, θα αναδυθεί μέσα από την εκμηδένιση ο νέος άνθρωπος, είναι μία παράλογη πίστη, μία απάτη. Ουσιαστικά αυτή η «παράλογη πίστη» στον δήθεν ανθρωπισμό του Μάρξ*  έχει ως «μόνο πραγματικό αποτέλεσμα την πλήρη υποδούλωση όλων στο όνομα ενός ειδώλου, με την παραφθορά του νοήματος των λέξεων και με την πλήρη απάτη» (K. Jaspers, Εισαγωγή στην Φιλοσοφία).

Ο ανθρωπισμός του Μάρξ, ενώ λέει ότι είναι «ρεαλιστικός», είναι ουσιαστικώς ένας μύθος, ο οποίος γεννήθηκε αρχικά μέν από μία φαντασιοκοπία, τελικά δέ κατέληξε να γίνει απάτη στην υπηρεσία της πολιτικής προπαγάνδας. Είναι ένας στείρος ανθρωπισμός, διότι είναι «βγαλμένος από μια άδεια ιδέα περί του ανθρώπου, χωρίς ιστορικότητα». Αλλ’ εφ’ όσον έτσι έχουν τα πράγματα, δεν δικαιούται ο μαρξισμός να φέρει καν το όνομα του ανθρωπισμού.

2. Ο θρυλούμενος μαρξιστικός ανθρωπισμός οδήγησε σε ασύλληπτη βαρβαρότητα. Οι άνθρωποι υπό το πέλμα του έγιναν ρομπότ και μηχανές. Έγιναν «κρέας για συνωμοσία», όπως έλεγε κυνικώτατα ο αναρχικός Νετσάγιεφ. Ο Στάλιν ήταν έτοιμος να καταστρέψει τα  9/10 της ανθρωπότητας, για να κάμει δήθεν ευτυχισμένους το 1/10. Και δεν πρόφθασε μεν να πραγματοποιήσει στο ακέραιο τον... «ευγενή» αυτό πόθο του, πάντως όμως‚ έστειλε αρκετά εκατομμύρια στον θάνατο. «Ποτέ οι άνθρωποι στον κόσμο δεν χλώμιασαν τόσο, όσο τα χρόνια εκείνα (του Στάλιν). Και από τα χρόνια εκείνα κατήντησαν όλοι χλωμοί, ανέκφραστοι, φόρεσαν οριστικά τη μάσκα, που σκέπασε το πρόσωπο και την συνείδησή τους». (Παν. Κανελλόπουλου, "Ο Εικοστός Αιών"). Και όλα αυτά κατά την στιγμή που ο ενσαρκωτής του μαρξιστικού ανθρωπισμού, ο Στάλιν, αναπαυόταν στον Καύκασο. Εκείνος αναπαυόταν και όλοι οι άλλοι έτρεμαν. Αλλά αναπαυόταν άραγε; Ή μήπως ο χωρίς Θεό Στάλιν έτρεμε περισσότερο από τα θύματά του, και νομίζοντας ότι θα κατασιγάσει τους φόβους του έσφαζε αθώους;

Η ίδια βεβαίως γραμμή ακολουθείται και σήμερα. Ανώτατος Ρώσος αξιωματικός δήλωσε κατά την εισβολή των Ρώσων στην Τσεχοσλοβακία, ότι προκειμένου να καμφθεί η αντίσταση των Τσέχων δεν θα δυσκολευόταν να καθαρίσει αμέσως 2.000.000 πολίτες! Αλλά και ο άλλος ηγέτης του κίτρινου κομμουνιστικού ανθρωπισμού, ο Μάο, είπε υπερηφάνως ότι δεν θα τον ενδιέφερε εάν καταστρέφονταν τα 2/3 της ανθρωπότητας, προκειμένου να επικρατήσει στο 1/3 η ιδεολογία του κομμουνισμού. Αυτή η αριθμητική του εγκλήματος και της παραφροσύνης είναι έργο του μαρξιστικού ανθρωπισμού.

3. Ο μαρξιστικός ανθρωπισμός κάνει πολύ λόγο για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά και πάλι απατά. Διότι με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια εννοεί την ιδιότυπη ισότητα των δύστυχων εκείνων ανθρώπων, οι οποίοι έχασαν την ελευθερία τους και θυσιάζονται αναγκαστικά, βιαζόμενοι από την προνομιούχο τάξη του κομμουνισμού, με την προσμονή ενός αβέβαιου και απροσδιορίστου μέλλοντος. Οι δυστυχείς αυτοί εργάζονται υπό τις πλέον σκληρές συνθήκες με την αναμονή του διαρκώς... απομακρυνόμενου επίγειου παραδείσου. Με τον ανθρωπισμό του Μάρξ η ανθρώπινη ύπαρξη έχει μεταβληθεί σε ψυχρό οικονομικό εργαλείο στα χέρια μιας μισάνθρωπου οικονομικής εξέλιξης. Έχει καταντήσει ένα μηχανικό ρομπότ, του οποίου κύριο όργανο θεωρείται το στομάχι. Το 11^ο Συνέδριο του Κ.Κ. της Τσεχοσλοβακίας δεν δίστασε να το διακηρύξει κατά τρόπον ώμό: «Σκοπός της παιδείας είναι η προετοιμασία πιστών οπαδών του Κόμματος, οι οποίοι θα έχουν την ικανότητα να εκτελούν χειρωνακτική εργασία»! Έτσι ο άνθρωπος ως πνευματική οντότης κινδυνεύει να χαθεί από το πείραμα του ολοκληρωτισμού, το οποίο άρχισε θεωρητικώς μεν με τον Μάρξ, πρακτικώς δε από το 1917 και δυστυχώς συνεχίζεται ακόμη.

4. Τι να πούμε τώρα για την φοβερή διαστρέβλωση, την οποία υφίσταται η «εικών του Θεού» από τη συστηματική εκπαίδευση, στην οποία υποβάλλει τον άνθρωπο ήδη από τής παιδικής ηλικίας ο μαρξισμός; Ο αντίχριστος Νίτσε ήθελε τον «υπεράνθρωπο». Ο ανθρωπισμός του άθεου κομμουνισμού θέλει τον «σοβιετικό άνθρωπο», ο οποίος ένα μόνο σκοπό έχει και μία μόνον επιστήμη γνωρίζει, την καταστροφή. Και ο οποίος - όπως γράφει ο D. Hyde, πρώην ηγετικό στέλεχος του αγγλικού Κ.Κ. – «είναι σήμερα το πλέον θανάσιμο πράγμα στη γη». Διότι κατά την ομολογία του Βρετανού μαρξιστή Χάρολντ Λάσκυ, ο τύπος αυτός κυριαρχείται από το πάθος της συνωμοσίας, αισθάνεται την ανάγκη της απάτης, περιφρονεί μονίμως την ευθύτητα και κατέχεται από την απόλυτη ανεντιμότητα.

5. Κόπτεται για τα δικαιώματα του ανθρώπου ο μαρξισμός. Και αυτός δεν κάνει τίποτε άλλο από το να χαρίζει ψευδώς «δικαιώματα», ενώ αφαιρεί από τον άνθρωπο την ευθύνη και την ελευθερία. «Οι μετάνοιες στις θεαματικές δίκες (τις σκηνοθετεί πολύ συχνά ο κομμουνισμός, για να απομακρύνει τους αντιπάλους του), οι ομολογίες για πράξεις που δεν διεπράχθησαν και που ίσως τις είχαν φανταστεί (οι άνθρωποι) παίζοντας μέσα στους μυχούς του εαυτούς τους, είναι σημάδια της ολοκληρωτικής απώλειας της ανεξαρτησίας» του άνθρώπου. Για ποια λοιπόν ελευθερία μιλάει ο δήθεν ανθρωπισμός του κομμουνισμού; Ή μήπως δεν βλέπουμε ότι ο δυστυχέστερος δούλος, ο οποίος γεννήθηκε μέχρι σήμερα στον κόσμο, είναι ο άθεος οπαδός του Μάρξ;

 

6. Το ιδεώδες του μαρξιστικού ανθρωπισμού είναι αντιανθρωπιστικό, διότι τι σημαίνει εκτός των άλλων ανθρωπισμός; Σημαίνει ευρύτητα και ταξική συνείδηση. Σημαίνει να εκτιμάς τον πλησίον σου και να του αναγνωρίζεις δικαιώματα ζωής και ελευθερίας. Αλλά ο κομμουνισμός δεν αφήνει στον άνθρωπο χώρο για συζήτηση. Δεν του παρέχει ελευθερία σκέψης. Τον εμποδίζει από το να ερευνήσει τις θέσεις του αντιπάλου. Θέλει τον άνθρωπο να μένει πιστός στην ιδεολογία του κόμματος και να ασπάζεται τυφλά την γραμμή του. Ο άνθρωπος του κομμουνισμού λέγει: «Αυτό δεν το πιστεύω, αλλά πρέπει να το πιστεύσω»! Και στραγγαλίζει την συνείδησή του μέχρις ότου το πιστεύσει! Ο Λένιν διεκήρυξε, δίδαξε και επέβαλε αυτήν την απάνθρωπη αρχή: «Οι κομμουνιστές πριν κάνουν τους άλλους να πάψουν να είναι άνθρωποι, πρέπει να έχουν πάψει οι ίδιοι να είναι άνθρωποι» !  Αλλά όταν κανείς παύσει να είναι άνθρωπος, τότε δεν έχει λόγο να υπάρχει παρά μόνον μέσα στην ζούγκλα.

Ο Ρώσος λογοτέχνης Ηλία Έρεμπουργκ (Βραβείο Στάλιν), υμνητής του κομμουνιστικού ανθρωπισμού, ‚έγραφε: «Θα μεταμορφώσουμε τους ανθρώπους τόσο πολύ ώστε θα δυσκολεύονται και οι ίδιοι να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους». Μέχρις ενός σημείου το πέτυχαν. Ο άνθρωπος κάτω από τον κομμουνισμό ‚έχασε την προσωπικότητά του. Δυσκολεύεται πράγματι να αναγνωρίσει τον εαυτό του, διότι έπαυσε να είναι ο εαυτός του! Αυτό είναι το μέγα ψυχικό δράμα εκείνων, που πίστευσαν στον ανθρωπισμό του αντιανθρωπιστή Μάρξ.

* Μαρξιστικός ανθρωπισμός (ή ουμανισμός) είναι ένας κλάδος του μαρξισμού που εστιάζει πρώτιστα στις πρώιμες γραφές του Marx, ειδικά τα οικονομικά και φιλοσοφικά χειρόγραφα του 1844, σε αντιδιαστολή με τις μεταγενέστερες εργασίες του. 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός» του Νικολάου Βασιλειάδη, εκδόσεις «Ο Σωτήρ», 1981, σελ. 222-225 / Μεταφορά στην δημοτική : ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Πηγή: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ