Ξεμείναμε από ήρωες

Δεν ξέρω γιατί καταθέτω τις παρακάτω σκέψεις. Ίσως γιατί μέρες τώρα με κατατρώει ο λογισμός πώς χάθηκαν οι άνθρωποι του Θεού από ανάμεσα μας ή είμαι τόσο στενόφθαλμος, πού δεν μπορώ να τους διακρίνω. Αλήθεια, πού είναι όλες αυτές οι εντυπωσιακές κινήσεις και αποφάσεις-στάσεις ζωής που προβλημάτιζαν και εδίδασκαν τον καθένα μας; Και δεν αναφέρομαι σε ιάσεις ασθενών και πυρ εξ ουρανών, αλλά σε πράγματα φρικτά και θαυμαστά, πού έλεγες πώς αυτοί οι άνθρωποι που κρατάν μέσα τους αγία φωτιά είναι "από άλλο ανέκδοτο".

Πού είναι όλοι αυτοί οι σαλεμένοι του Θεού, οι ευλογημένοι τρελοί για τον κόσμο, οι θαυμαστοί μονότροποι πού έκαναν όλη την ζωή τους πίστη και αφιέρωμα; Θλίβομαι , Χριστέ μου, γιατι είμαι και εγώ ένας ιερέας ανάξιος και χριστιανός της συνήθειας. Οι χριστιανοί της σήμερον είναι κλεισμένοι στα καβούκια τους και όταν θρησκεύονται, ακόμα και αν είναι ειλικρινείς και όχι λάτρεις του θεαθήναι, έχουν μια μικράδα στις κινήσεις τους και ζουω βίο συμβατικό και συμβιβασμένο. Λείπει το σπάνιο και το καινοφανές. Μας λείπει το παρακάθισμα παρά τους πόδας αγίων και το ξάφνιασμα , η έγερση από τον τάφο της μικρόνοης ζωής μας, από ανθρώπους που μας έδιναν χαστούκια, αλλά και το σιωπηλό, το βλογημένο τους παράδειγμα. Μας λείπει η τρελή πίστη και η παιδική εμπιστοσύνη, ο έρωτας πού κατακαίει και ο διακριτικός ζήλος, η άσβεστη ιερή φωτιά, η ζωή του παραδομένου χειροπόδαρα στον Θεό.

Μας λείπουν οι "καβαλημένοι" από νόσο απίθανη, από τρέλα αγιοτικιά, από πίστη πρωτόφαντη.
Πού είναι ο "τρελός" ο Νώε που "πίστευε σε φωνές" και έστησε ένα τεράστιο κιβώτιο στην μέση του πουθενά, επειδή κάποιος άγνωστος Θεός του το υπαγόρευσε; Πού είναι ο Αβραάμ , πού στα γεράματα του θυσίασε πατρίδα, περιουσία και υπόληψη και ξεσηκώθηκε να φύγει , παίρνοντας μαζί του την γριά του και την οικοσκευή του, για να πορευτεί σε άγνωστη πατρίδα; Και μετά πάλι πίστεψε σε φωνές , πώς γέρων κεκμηκώς θα μπορούσε να γίνει πατέρας εθνών. Αμ μετά πού ξεκίνησε να σφάξει το μονάκριβο του γιο; Πού είναι ο νέος και όμορφος Ιωσήφ πού παρέμεινε αγνός και ακέραιος μπροστά στα καλλίγραμμα αιγυπτιακά πόδια και μετά υπέμεινε την συκοφαντία του σάτυρου αγόγγυστα; Πού είναι ο Μωσής , πού στιγμή δεν έπαψε να πιστεύει πώς μια φλεγόμενη βάτος σε έρημο βουνό δεν ήταν παραίσθηση αλλά θεοφάνεια; Πού είναι ο Δαβίδ πού παρακαλούσε να τιμωρηθεί εκείνος αντί των εναντίον του ανταρτών, γιατί ήταν λέει ο Βοσκός του λαού και έτσι ο μόνος φταίχτης; Πού είναι ο Ωσηέ πού δεν λογάριασε την οβραίικη στενομυαλιά και κατάκριση και παντρεύτηκε πόρνη γυναίκα; Πού είναι ο φτωχούλης του Θεού ο Αμώς, που έβοσκε τα προβατάκια του ήσυχα και καλά και τον καβάλησε θεία τρέλα ώστε να προφητεύει άφοβα μπροστά στα αρχιερατικά τα μούτρα; Πού είναι ο Ηλίας πού έμεινε μονώτατος στον Ισραήλ και βίωσε για χάρη του Θεού την υπέρτατη μοναξιά, την αμέσως λίγο μικρότερη από την μοναξιά της Γεθσημανή;Πού είναι ο Ιεζεκιήλ πού έφαγε κόπρανα(ναι) για να συμβολίσει την αθεΐα και βρωμιά και πρόστυχη ειδωλολατρεία των ιουδαίων;Πού είναι εκείνοι πού μαδούσαν τα γένια τους και δένοταν με αλυσίδες και ο παπάς ο προφήτης Ιερεμίας πού τά'βαλε με τον εθνικισμό ενος ολόκληρου λαού, γιατί έτσι του είπε και αυτουνού μια φωνή;

Πού είναι ακόμα ο Συμεών που ζούσε πάνω σε ένα στύλο μέχρι να σκουληκιάσει; Και ο άλλος Συμεών που για να μην τον τιμήσουν οι ανθρώποι του χωριού, έδεσε ένα ψόφιο σκυλί στο πόδι του και έτσι μπήκε μέσα στο χωριό, υποκρινόμενος τον τρελό. Πού είναι ο Αλέξιος, πού παράτησε την νύφη στην παστάδα του πόθου και μπάρκαρε για να βρει τον μεγάλο και αόρατο Εραστή σε μέρη αφιλόξενα και μακρυνά; Πού είναι ο μακάριος Θεόδωρος πού ζώστηκε έναν βαρύ σταυρό και γυρνούσε να βρει την βασιλεία των ουρανών, πιστεύοντας στις κοροϊδίες-υποδείξεις των λογικών ανθρώπων;Πού είναι ο τρίχρονος ο Κήρυκος να φτύσει τον βλάστημο βασιλιά και ο απλούς Σεραπίων , πού γυρνούσε φορεμένος ένα σεντόνι και πουλήθηκε σκλάβος για την αγάπη του Χριστού;Πού είναι ο Μάξιμος, πού κάθε τρεις και λίγο έκαιγε την καλύβα του και έστηνε άλλη λίγο παρακάτω και ο Παχώμιος πού τον βάραινε ακόμα και ένα πήλινο λαγήνι για το λιγοστό νεράκι του, οι γενναίως καταπτύσαντες την ιδιοκτησία; Και πού είναι ο Βιτάλιος, να μπεί σε έναν οίκο ανοχής και πληρώνοντας την πόρνη ταπεινά να παρακαλέσει:"Μην αμαρτήσεις απόψε, για την αγάπη του Χριστού";

Μήπως κατελείφθη ο οίκος ημών έρημος; Πιστεύω Κύριε, πιστεύω και ομολογώ!Μα η αδύναμη και θρασύδειλη καρδιά μου έχει βαρύ λογισμό, πώς ξεμείναμε από ήρωες και είμαστε πρόβατα χωρίς κάποιον δικό σου, επίγειο,επίμονο,"τρελό", άγιο ποιμένα και οδηγό...