Ἡ τιμωρία τῆς μνησικακίας

Ὁ πρεσβύτερος Τίτος καί ὁ διάκονος Εὐάγριος ἦταν ἐπίσης συμμοναστές στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Ὁ διάβολος, πού πάντοτε σπέρνει ζιζάνια, δημιούργησε ἔχθρα ἀνάμεσά τους. Κι ἐνῶ πρῶτα ἦταν ἀγαπημένοι, ἔφασαν τώρα στό σημεῖο νά μή θέλουν νά ἰδωθοῦν.

Στήν ἐκκλησία δέν θύμιαζε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Κι ὅταν ὁ ἕνας θύμιαζε, ὁ ἄλλος ἔφευγε μακριά.
Οἱ ἄλλοι μοναχοί πάσχιζαν νά τούς συμφιλιώσουν, ἀλλά χωρίς ἀποτέλεσμα.
Κάποτε ὁ πρεσβύτερος Τίτος ἀρρώστησε βαριά. Συνῆλθε τότε καί κάλεσε μετανοημένος τόν Εὐάγριο γιά νά συγχωρεθοῦν. Ἐκεῖνος ὅμως ἀρνήθηκε νά τόν συγχωρήσει, κι ἄρχισε ἀπό μακριά νά τόν καταριέται καί νά τόν βρίζει. Τόν ἄρπαξαν τότε καί τότε τόν ἔφεραν μέ τή βία στόν ἄρρωστο.
-Συγχώρεσέ με, ἀδελφέ, ἱκέτεψε ὁ Τίτος μέ δάκρυα, μόλις τόν εἶδε.
-Ποτέ δέν θά συμφιλιωθῶ μαζί σου οὔτε σ’ αὐτήν τή ζωή οὔτε στήν ἄλλη, δήλωσε ἄσπλαχνα ὁ Εὐάγριος.
Τήν ἴδια στιγμή ἔπεσε κάτω νεκρός. Ἀντίθετα ὁ Τίτος σηκώθηκε ἀπό τό κρεββάτι ὑγιής καί διηγήθηκε στους πατέρες τά ἀκόλουθα:
-Εἶχα φτάσει κοντά στό θάνατο, χωρίς νά ἔχω συμφιλιωθεῖ μέ τόν Εὐάγριο. Καί τότε, τί νά δῶ! Μέ πλησίασαν ἄγγελοι, ἀλλά ἔφυγαν ἀμέσως κλαίγοντας γιά τό χαμό τῆς ψυχῆς μου. Τότε ἦρθαν κοντά μου οἱ δαίμονες, χαρούμενοι πού θά μέ κέρδιζαν, ἐξ αἰτίας τῆς ὀργῆς καί τῆς μνησικακίας. Γι’ αὐτό φώναξα νά μοῦ φέρετε τόν ἀδελφό νά συγχωρεθοῦμε.

Ὅταν ὅμως ἔσκυψα στά πόδια του κι ἐκεῖνος γύρισε ἀλλοῦ τό πρόσωπό του, βλέπω ξαφνικά δίπλα μου ἕναν φοβερό ἄγγελο. Κρατοῦσε στά χέρια του φλογισμένο ἀκόντιο. Μ’ αὐτό τρύπησε ἀνελέητα τόν Εὐάγριο, πού ἔπεσε νεκρός. Ὕστερα ὁ ἄγγελος ἅπλωσε τό χέρι του σέ μένα καί μέ σήκωσε. Καί νά, εἶμαι ὑγιής!
Ἡ τιμωρία τοῦ Εὐαγρίου ἀπό τόν ἄγγελος συγκλόνισε τούς ἀδελφούς, κι ἀπό τότε ἔγιναν ὅλοι πιό σπλαχνικοί.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
«Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων» (σελ.198-199)
Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2007

 

πηγη