Του Γιώργου Θεοχάρη
O MHΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓ.ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΣΤΟ AGIORITIKOVIMA.GR-ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ
«Βέλη» σε πολιτικούς αλλά και σε κληρικούς εξαπολύει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ.Βλασίου Ιερόθεος σε συνέντευξη του στο agioritikovima.gr. Με αφορμή την αγωνία και τον πόνο που καταθέτουν οι συνάνθρωποι μας στον ίδιο και σε Ιερείς της περιφέρειας του ο Ιεράρχης είπε «Είναι αγανακτισμένοι για τους πολιτικούς που ενώ έβλεπαν ή έπρεπε να βλέπουν πιο μακριά, δεν λάμβαναν τα κατάλληλα μέτρα». Να μην παίζουν με τους όρους «image making» και του «star system» καλεί τους κληρικούς εκείνους «που προσπαθούν να εντυπωσιάζουν με τα «πυροτεχνήματα» που χρησιμοποιούν και τις κοσμικές πρακτικές χάρη διαφόρων σκοπιμοτήτων»,όπως χαρακτηριστικά εξηγεί ο κ. Ιερόθεος.
Παράλληλα, υποστηρίζει, «Δυστυχώς, σήμερα επικρατεί μια νέα θρησκεία, δηλαδή, «η θρησκεία της φιλαργυρίας», όπως ευστόχως έχει χαρακτηρισθεί ο καπιταλισμός.»
Σεβασμιώτατε, ο Έλληνας σήμερα καλείται να ανταπεξέλθει σε έναν "γολγοθά". Η ανεργία και η ανέχεια χτυπά όλο και περισσότερες πόρτες. Αυτό τί αντίχτυπο έχει στην Εκκλησία; Τί σας λένε οι συνάνθρωποι μας που σας πλησιάζουν;
Όλοι αναγνωρίζουμε τις δύσκολες ημέρες που περνάμε, τον «γολγοθά», όπως τον χαρακτηρίσατε. Χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν. Κυρίως με ανησυχεί η κατάσταση των νέων ανθρώπων που βλέπουν το μέλλον τους ζοφερό, αφού σπουδάζουν, μελετούν, ξοδεύουν χρηματικά ποσά για τον σκοπό αυτό, αλλά δεν βλέπουν με αισιοδοξία το μέλλον τους. Είναι φοβερό να κτυπιέται η ελπίδα των νέων ανθρώπων. Γενικά, εκείνο που λείπει σήμερα από τους ανθρώπους είναι η ελπίδα της ανάκαμψης. Οι άνθρωποι εκφράζουν την αγωνία τους, τον πόνο τους για τα παιδιά τους, τις οικογένειές τους, είναι αγανακτισμένοι για τους πολιτικούς που ενώ έβλεπαν ή έπρεπε να βλέπουν πιο μακριά, δεν λάμβαναν τα κατάλληλα μέτρα.
Οι ηγέτες δεν πρέπει απλώς να ικανοποιούν τις πρόσκαιρες απολαύσεις της θέσεώς τους, αλλά να ηγούνται, να πηγαίνουν μπροστά από τον λαό και να τον καθοδηγούν σωστά.
Όπως οι επιστήμονες δεν ασχολούνται με το παρελθόν ή το παρόν, αλλά αποβλέπουν στο μέλλον, γι' αυτό και κάνουν έρευνα και καταλήγουν σε νέες εφευρέσεις, έτσι πρέπει να κάνουν και οι πολιτικοί που ασκούν την επιστήμη της πολιτικής.
Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να αποβλέπουν στην ψήφο του λαού με την υπόσχεση μιας προσωρινής ευδαιμονίας, αλλά να ασχολούνται με το παρόν, να προβλέπουν το μέλλον και να κατευθύνουν τους ανθρώπους σε σωστή κατεύθυνση. Άλλωστε, οι ηγέτες σε μια δημοκρατία πρέπει να αγωνίζωνται για την ανύψωση του πολιτικού, κοινωνικού και πολιτικού επιπέδου του λαού.
Ας μου επιτραπή να πω ότι της σημερινής οικονομικής κρίσεως προηγήθηκε μια περίοδος υπερβολικής ευμάρειας, ευδαιμονισμού και υπερκατανάλωσης, χωρίς σωστές προϋποθέσεις και χωρίς βάση. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής έχει δείξει ότι υπάρχει στενός σύνδεσμος μεταξύ ηδονής και οδύνης, αφού κάθε εκούσια ηδονή επιφέρει ακούσια οδύνη.
Δυστυχώς, σήμερα επικρατεί μια νέα θρησκεία, δηλαδή, «η θρησκεία της φιλαργυρίας», όπως ευστόχως έχει χαρακτηρισθή ο καπιταλισμός. Αυτή η νέα θρησκεία έχει τους δικούς της «ιερείς», που είναι οι τραπεζίτες, τους δικούς της «ναούς», που είναι οι αγορές και οι τράπεζες, το δικό της «ευαγγέλιο», που είναι η προτεραιότητα του χρηματικού κέρδους, και τους δικούς της «πιστούς», που είναι οι καταναλωτές. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας, που στηρίζεται αποκλειστικά στον οικονομικό παράγοντα και όχι σε πνευματικές και πολιτισμικές βάσεις.
- Η Εκκλησία μήπως έπρεπε να συμβάλει περισσότερο στην στήριξη των αναξιοπαθούντων;
Επανειλημμένως έχει γραφή και λεχθεί ότι η Εκκλησία κάνει το έργο της, εξασκεί φιλανθρωπία, ασχολείται με τις ποικίλες ανάγκες του λαού, χωρίς να την προτρέπη κανείς να κάνη αυτήν την ποιμαντική, διότι είναι μέσα στα καθήκοντά της. Πολλές Ενορίες είναι οργανωμένες σaν «θεραπευτικές κοινότητες» και ασχολούνται με όλες τις πνευματικές, ψυχολογικές, κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες των ανθρώπων. Όπου υπάρχουν Ιερείς που έχουν ευαισθησία η Ενορία μετατρέπεται σε μια ζωντανή οικογένεια και μια ζωντανή θεραπευτική κοινόνητα.
Άλλωστε, έχει διαπιστωθή ότι η Εκκλησία στην χώρα μας είναι ο μεγαλύτερος φορέας φιλανθρωπίας, την οποία ασκεί με τα πολλά ιδρύματα που έχει και με την αγάπη την οποία εκδηλώνουν τα μέλη της.
Βέβαια, πρέπει να σημειωθή ότι ο σκοπός της Εκκλησίας δεν είναι να μετατραπή σε ένα Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, ούτε να γίνη ένα ουμανιστικό φιλανθρωπικό σωματείο. Στην Δύση παρατηρούμε ότι πολλές προτεσταντικές ομολογίες εξαντλούνται αποκλειστικά και μόνο στην θεραπεία των κοινωνικών και οικογενειακών προβλημάτων των ανθρώπων. Ο άνθρωπος, όμως, δεν είναι μόνον σώμα, αλλά έχει και ψυχή και είναι επόμενο ότι οι πνευματικές ανάγκες είναι σημαντικότερες από τις οικονομικές.
Η Εκκλησία πρωτίστως πρέπει να προσφέρη αγάπη και στοργή στους ανθρώ¬πους, να ικανοποιή τις πνευματικές και ψυχικές ανάγκες τους, να κτυπά υψηλές νότες. Γι' αυτόν τον λόγο η Εκκλησία έχει την θεολογία της, την θεία Λει¬τουρ¬γία και τα Μυστήρια, την όλη παράδοσή της, δεν αποβλέπει απλώς στην «μένουσα», αλλά ενδιαφέρεται για την «μέλλουσα» πόλη, κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου «ου γάρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ', 14). Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός είπε: «ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ. δ', 4).
Επομένως, επειδή ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή και σώμα δεν παραγνωρίζουμε τις υλικές ανάγκες του, αλλά και δεν τις απολυτοποιούμε, δηλαδή δεν εξαντλούμαστε μόνο σε μια κοινωνική προσφορά, αλλά αποβλέπουμε στην ολοκλήρωση του ανθρώπου με την προσφορά του Θεού σε αυτόν. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία ομιλεί στους ανθρώπους για τον Θεό, προσεύχεται στον Θεό για τους ανθρώπους, προσφέρει το αληθινό νόημα της ζωής και μπορεί να συμβή αυτό το οποίο λέγανε οι Απόστολοι, ότι είναι οι «μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες» (Β' Κορ. ς', 10). Το πρόβλημα δεν είναι απλώς το έχειν, αλλά το είναι.
Είναι γεγονός ότι οι Χριστιανοί είναι μέλη της Εκκλησίας, αλλά και πολίτες μιας συγκεκριμένης χώρας. Ως πολίτες ενδιαφέρονται για όλα όσα συμβαίνουν στην πολιτεία και ως Χριστιανοί ενδιαφέρονται για το ουράνιο πολίτευμα. Το λυπηρόν είναι ότι τον τελευταίο καιρό όλοι ασχολούνται υπερβολικά για την πιθανή πτώχευση της χώρας μας ή την έξοδο από την ευρωζώνη και δεν μας απασχολεί η βίωση του ουρανίου πολιτεύματος ούτε η έκπτωση από αυτό.
- Κάποτε η Εκκλησία είχε πουλήσει και καντήλια προκειμένου να βοηθήσει τους πιστούς της...
Βεβαίως, το έκανε αυτό όταν υπήρχε πολύ μεγάλη ανάγκη και θα το ξανακάνει, όταν η ίδια θα διαπιστώσει ότι φθάσαμε στο απροχώρητο και οι πολιτικοί απέτυχαν πλήρως στο έργο τους. Γιατί είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί ασχολούνται με τον τρόπο διοικήσεως μιας χώρας, ενώ η Εκκλησία αποβλέπει να δώσει πληρότητα στον λαό, να ενώσει τους ανθρώπους με τον Θεό.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι παρά την κριτική που ασκείται στους πολιτικούς, δεν πρέπει να φθάσουμε στο άλλο άκρο να υιοθετούμε τακτικές αναρχίας. Προσωπικά ως πολίτης προτιμώ μια κακή Δημοκρατία, παρά μια καλή δικτατορία.
Βρίσκω όμως την ευκαιρία να σας πω ότι δεν είναι δυνατόν εν ονόματι μιας οικονομικής δυσκολίας και μιας κοινωνικής δυσπραγίας να πουλάμε τα καντήλια από τους Ναούς. Τα κανδήλια είναι έκφραση προσευχής και προσφοράς, αλλά και αναφοράς του ανθρώπου προς τον Θεό και το λάδι που καίει μέσα στην κανδήλα δείχνει την αγάπη μας στον Θεό και την αναζήτηση του ελέους Του. Η βοήθεια στους πτωχούς δεν εξαντλείται μόνον με ένα πιάτο φαγητό, αλλά είναι προσφορά του ελέους και της αγάπης.
Έτσι μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχουν μόνον τα καντήλια και οι εικόνες, αλλά η πίστη και η προσευχή, δηλαδή ο σύνδεσμος μεταξύ του lex crendedi (νόμος της πίστεως) και του lex orandi (νόμος της προσευχής). Ο άνθρωπος μπορεί να ζήση χωρίς φαγητό και ποτό, χωρίς διασκεδάσεις, αλλά δεν μπορεί να ζήση χωρίς πίστη και προσευχή. Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην εποχή μας. Όταν η Εκκλησία χάση την πίστη και την προσευχή και ασχολείται μόνον με το κοινωνικό έργο, τότε αυτό είναι και λέγεται εκκοσμίκευση. Δεν είναι δυνατόν η οικονομική κρίση να εκκοσμικεύση την Εκκλησία. Οι άνθρωποι παρά τις δυσκολίες θέλουν να υπάρχουν τα καντήλια αναμμένα ως ικεσία στον Θεό. Και η Εκκλησία να κρατά την πίστη και να ανταποκρίνεται στην αποστολή της, που είναι η νίκη κατά του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου με την δύναμη του Χριστού.
Λυπάμαι που μερικοί Κληρικοί χρησιμοποιούν συνθηματολογικό και επικοι¬νω¬νιaκό λόγο, προσπαθούν να εντυπωσιάζουν με τα «πυροτεχνήματα» που χρησι¬μο¬ποιούν και τις κοσμικές πρακτικές χάρη διαφόρων σκοπιμοτήτων. Επί τέλους, δεν πρέπει να κλειδώνουν την ορθόδοξη θεολογία στις βιβλιοθήκες και να παί¬ζουν με τους όρους του «image making» και του «star system».
«Ο θησαυρός της Εκκλησίας δεν είναι τα παγκάρια αλλά ο ίδιος ο Χριστός, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η πίστη και η ζωή της Εκκλησίας.»
- Την ίδια ώρα μειώνονται και τα έσοδα των παγκαριών, σύμφωνα με εκτιμήσεις. Εσείς τί εικόνα έχετε;
Αυτό είναι αλήθεια, διότι όταν μειώνονται τα έσοδα των ανθρώπων, τότε προσφέρουν λιγότερα στους Ναούς. Είναι δε γνωστόν ότι κάθε Ναός για να μπορεί να είναι ανοικτός και να λειτουργεί έχει πολλές ανάγκες, που πρέπει να ικανοποιούνται, όπως είναι οι ψάλτες, οι νεωκόροι, οι ευπρεπίστριες, κλπ. Θα πρέπει δε να καταλάβουμε ότι ένας ανοικτός Ναός είναι, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένα λιμάνι μέσα σε ένα πέλαγος, είναι το κέντρο της Ενορίας και η αναφορά των ανθρώπων σε δύσκολες καταστάσεις.
Όμως ας μου επιτρέψετε να πω ότι το κάθε παγκάρι είναι στην είσοδο του Ιερού Ναού, στην είσοδο της δυτικής πύλης του Ναού και διαθέτει τα κεριά που τα ανάβουν οι Χριστιανοί ως ικεσία και προσευχή προς τον Θεό. Όμως, το κέντρο του Ναού δεν είναι το παγκάρι, αλλά είναι το ανατολικό μέρος του Ναού, δηλαδή το ιερό Βήμα, η αγία Τράπεζα, όπου γίνεται η θεία Λειτουργία και οι άνθρωποι κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Έτσι, ο θησαυρός της Εκκλησίας δεν είναι τα παγκάρια και τα κεριά και τα άλλα αντικείμενα, αλλά ο ίδιος ο Χριστός, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η πίστη και η ζωή της Εκκλησίας. Αυτά δεν πρόκειται ποτέ να εξαντληθούν. Και θα ενθυμήσθε ασφαλώς ότι σε περιόδους διωγμού οι Χριστιανοί για να απολαύσουν αυτόν τον πνευματικό θησαυρό κατέβαιναν και στα έγκατα της γής, στις κατακόμβες.
Επίσης, ένας μεγάλος θησαυρός τον οποίο έχει η Εκκλησία μας είναι ο εκκλησιαστικός λεγόμενος πολιτισμός, οι εκκλησιαστικές τέχνες, δηλαδή η βυζαντινή μας μουσική, η υμνογραφία, η βυζαντινή αγιογραφία κλπ. Πρέπει να βλέπουμε την Εκκλησία και μέσα από αυτήν την προοπτική, ότι κουβαλάει έναν ολόκληρο πολιτισμό του παρελθόντος, αλλά και βιώνει την εσχατολογική θεία Λειτουργία στο παρόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Αποκάλυψη του Ιωάννου μας περιγράφει την ουράνια θεία Λειτουργία που είδε ο Ευαγγελιστής και επί τη βάσει αυτής καταρτίσθηκε το τυπικό με το οποίο τελείται η θεία Λειτουργία και εδώ στην γή.
Επομένως, το κέντρο του Ναού δεν είναι το παγκάρι, αλλά η αγία Τράπεζα, και ό,τι προσφέρει αυτή, αλλά και όλος ο πολιτισμός που κουβαλάει η Εκκλησία και τον προσφέρει στους ανθρώπους, για να νοηματοδοτή τον βίο τους.
Ακόμη, πλούτος της Εκκλησίας είναι οι Χριστιανοί της και μάλιστα εκείνοι που έχουν ανάγκες και όσοι χύνουν τον ιδρώτα και το αίμα τους για να συντηρήσουν την οικογένειά τους και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Η ευδαιμονία που επικρατεί στην κοινωνία μας και η φιλαυτία σε αντιδιαστολή με την Ιεροσύνη, βασική αιτία της άρνησης νέων ανθρώπων να γίνουν Ιερείς
- Πολλοί ναοί ανά την χώρα είναι χωρίς Ιερείς. Γιατί άραγε οι νέοι μας σήμερα αρνούνται την επιλογή της Ιερωσύνης; Ποιός ευθύνεται για αυτό;
Όλοι ευθύνονται για την έλλειψη Ιερέων, δεν μπορεί κανείς να αποδώσει ευθύνες μόνον σε μια πλευρά. Αν το δούμε δε στην ολότητα θα διαπιστώσουμε ότι εκείνο που ευθύνεται περισσότερο είναι η ευδαιμονία που επικρατεί στην κοινωνία μας και η φιλαυτία σε αντιδιαστολή με την Ιεροσύνη που συνδέεται με την θυσία. Ο Ιερεύς είναι έκφραση της θυσιαστικής αγάπης του Χριστού, είναι το άλογο του Θεού, όπως έλεγε ο Βιργίλλιος Γκεωργίου, που συνεχώς πρέπει να μεταφέρει τον Θεό στους ανθρώπους, είναι φορεύς της μαρτυρικής Ιερωσύνης του Χριστού. Έτσι, λοιπόν, σε μια εποχή ευδαιμονίας είναι δύσκολο κανείς να επιδιώκει την θυσία, την προσφορά, την αφιέρωση, την σταύρωση, την προσφορά της αγάπης, που είναι η αποστολή των Κληρικών.
Όμως, το να είναι κάποιος Ιερεύς είναι και ευλογία, δέχεται και προσφέρει μεγάλη χαρά και πληρότητα και γίνεται συνεργός του Θεού στην σωτηρία των ανθρώπων. Όποιος καταλάβει την μεγάλη ευλογία της Ιερωσύνης, τότε μπορεί να θυσιάσει τα πάντα, για να ζήση αυτήν την Χάρη και ευλογία. Δυστυχώς, η κατάσταση που υπάρχει στην κοινωνία μας, η προτεραιότητα της ηδονής και της ικανοποίησης, η αυτάρκεια και η φιλαυτία είναι εκείνα που εμποδίζουν τους ανθρώπους να αναλάβουν αυτήν την διακονία και να βοηθήσουν αποτελεσματικά τους αδελφούς τους.
εδω
O MHΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓ.ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΣΤΟ AGIORITIKOVIMA.GR-ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ
«Βέλη» σε πολιτικούς αλλά και σε κληρικούς εξαπολύει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ.Βλασίου Ιερόθεος σε συνέντευξη του στο agioritikovima.gr. Με αφορμή την αγωνία και τον πόνο που καταθέτουν οι συνάνθρωποι μας στον ίδιο και σε Ιερείς της περιφέρειας του ο Ιεράρχης είπε «Είναι αγανακτισμένοι για τους πολιτικούς που ενώ έβλεπαν ή έπρεπε να βλέπουν πιο μακριά, δεν λάμβαναν τα κατάλληλα μέτρα». Να μην παίζουν με τους όρους «image making» και του «star system» καλεί τους κληρικούς εκείνους «που προσπαθούν να εντυπωσιάζουν με τα «πυροτεχνήματα» που χρησιμοποιούν και τις κοσμικές πρακτικές χάρη διαφόρων σκοπιμοτήτων»,όπως χαρακτηριστικά εξηγεί ο κ. Ιερόθεος.
Παράλληλα, υποστηρίζει, «Δυστυχώς, σήμερα επικρατεί μια νέα θρησκεία, δηλαδή, «η θρησκεία της φιλαργυρίας», όπως ευστόχως έχει χαρακτηρισθεί ο καπιταλισμός.»
Σεβασμιώτατε, ο Έλληνας σήμερα καλείται να ανταπεξέλθει σε έναν "γολγοθά". Η ανεργία και η ανέχεια χτυπά όλο και περισσότερες πόρτες. Αυτό τί αντίχτυπο έχει στην Εκκλησία; Τί σας λένε οι συνάνθρωποι μας που σας πλησιάζουν;
Όλοι αναγνωρίζουμε τις δύσκολες ημέρες που περνάμε, τον «γολγοθά», όπως τον χαρακτηρίσατε. Χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν. Κυρίως με ανησυχεί η κατάσταση των νέων ανθρώπων που βλέπουν το μέλλον τους ζοφερό, αφού σπουδάζουν, μελετούν, ξοδεύουν χρηματικά ποσά για τον σκοπό αυτό, αλλά δεν βλέπουν με αισιοδοξία το μέλλον τους. Είναι φοβερό να κτυπιέται η ελπίδα των νέων ανθρώπων. Γενικά, εκείνο που λείπει σήμερα από τους ανθρώπους είναι η ελπίδα της ανάκαμψης. Οι άνθρωποι εκφράζουν την αγωνία τους, τον πόνο τους για τα παιδιά τους, τις οικογένειές τους, είναι αγανακτισμένοι για τους πολιτικούς που ενώ έβλεπαν ή έπρεπε να βλέπουν πιο μακριά, δεν λάμβαναν τα κατάλληλα μέτρα.
Οι ηγέτες δεν πρέπει απλώς να ικανοποιούν τις πρόσκαιρες απολαύσεις της θέσεώς τους, αλλά να ηγούνται, να πηγαίνουν μπροστά από τον λαό και να τον καθοδηγούν σωστά.
Όπως οι επιστήμονες δεν ασχολούνται με το παρελθόν ή το παρόν, αλλά αποβλέπουν στο μέλλον, γι' αυτό και κάνουν έρευνα και καταλήγουν σε νέες εφευρέσεις, έτσι πρέπει να κάνουν και οι πολιτικοί που ασκούν την επιστήμη της πολιτικής.
Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να αποβλέπουν στην ψήφο του λαού με την υπόσχεση μιας προσωρινής ευδαιμονίας, αλλά να ασχολούνται με το παρόν, να προβλέπουν το μέλλον και να κατευθύνουν τους ανθρώπους σε σωστή κατεύθυνση. Άλλωστε, οι ηγέτες σε μια δημοκρατία πρέπει να αγωνίζωνται για την ανύψωση του πολιτικού, κοινωνικού και πολιτικού επιπέδου του λαού.
Ας μου επιτραπή να πω ότι της σημερινής οικονομικής κρίσεως προηγήθηκε μια περίοδος υπερβολικής ευμάρειας, ευδαιμονισμού και υπερκατανάλωσης, χωρίς σωστές προϋποθέσεις και χωρίς βάση. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής έχει δείξει ότι υπάρχει στενός σύνδεσμος μεταξύ ηδονής και οδύνης, αφού κάθε εκούσια ηδονή επιφέρει ακούσια οδύνη.
Δυστυχώς, σήμερα επικρατεί μια νέα θρησκεία, δηλαδή, «η θρησκεία της φιλαργυρίας», όπως ευστόχως έχει χαρακτηρισθή ο καπιταλισμός. Αυτή η νέα θρησκεία έχει τους δικούς της «ιερείς», που είναι οι τραπεζίτες, τους δικούς της «ναούς», που είναι οι αγορές και οι τράπεζες, το δικό της «ευαγγέλιο», που είναι η προτεραιότητα του χρηματικού κέρδους, και τους δικούς της «πιστούς», που είναι οι καταναλωτές. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας, που στηρίζεται αποκλειστικά στον οικονομικό παράγοντα και όχι σε πνευματικές και πολιτισμικές βάσεις.
- Η Εκκλησία μήπως έπρεπε να συμβάλει περισσότερο στην στήριξη των αναξιοπαθούντων;Επανειλημμένως έχει γραφή και λεχθεί ότι η Εκκλησία κάνει το έργο της, εξασκεί φιλανθρωπία, ασχολείται με τις ποικίλες ανάγκες του λαού, χωρίς να την προτρέπη κανείς να κάνη αυτήν την ποιμαντική, διότι είναι μέσα στα καθήκοντά της. Πολλές Ενορίες είναι οργανωμένες σaν «θεραπευτικές κοινότητες» και ασχολούνται με όλες τις πνευματικές, ψυχολογικές, κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες των ανθρώπων. Όπου υπάρχουν Ιερείς που έχουν ευαισθησία η Ενορία μετατρέπεται σε μια ζωντανή οικογένεια και μια ζωντανή θεραπευτική κοινόνητα.
Άλλωστε, έχει διαπιστωθή ότι η Εκκλησία στην χώρα μας είναι ο μεγαλύτερος φορέας φιλανθρωπίας, την οποία ασκεί με τα πολλά ιδρύματα που έχει και με την αγάπη την οποία εκδηλώνουν τα μέλη της.
Βέβαια, πρέπει να σημειωθή ότι ο σκοπός της Εκκλησίας δεν είναι να μετατραπή σε ένα Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, ούτε να γίνη ένα ουμανιστικό φιλανθρωπικό σωματείο. Στην Δύση παρατηρούμε ότι πολλές προτεσταντικές ομολογίες εξαντλούνται αποκλειστικά και μόνο στην θεραπεία των κοινωνικών και οικογενειακών προβλημάτων των ανθρώπων. Ο άνθρωπος, όμως, δεν είναι μόνον σώμα, αλλά έχει και ψυχή και είναι επόμενο ότι οι πνευματικές ανάγκες είναι σημαντικότερες από τις οικονομικές.
Η Εκκλησία πρωτίστως πρέπει να προσφέρη αγάπη και στοργή στους ανθρώ¬πους, να ικανοποιή τις πνευματικές και ψυχικές ανάγκες τους, να κτυπά υψηλές νότες. Γι' αυτόν τον λόγο η Εκκλησία έχει την θεολογία της, την θεία Λει¬τουρ¬γία και τα Μυστήρια, την όλη παράδοσή της, δεν αποβλέπει απλώς στην «μένουσα», αλλά ενδιαφέρεται για την «μέλλουσα» πόλη, κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου «ου γάρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ', 14). Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός είπε: «ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ. δ', 4).
Επομένως, επειδή ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή και σώμα δεν παραγνωρίζουμε τις υλικές ανάγκες του, αλλά και δεν τις απολυτοποιούμε, δηλαδή δεν εξαντλούμαστε μόνο σε μια κοινωνική προσφορά, αλλά αποβλέπουμε στην ολοκλήρωση του ανθρώπου με την προσφορά του Θεού σε αυτόν. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία ομιλεί στους ανθρώπους για τον Θεό, προσεύχεται στον Θεό για τους ανθρώπους, προσφέρει το αληθινό νόημα της ζωής και μπορεί να συμβή αυτό το οποίο λέγανε οι Απόστολοι, ότι είναι οι «μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες» (Β' Κορ. ς', 10). Το πρόβλημα δεν είναι απλώς το έχειν, αλλά το είναι.
Είναι γεγονός ότι οι Χριστιανοί είναι μέλη της Εκκλησίας, αλλά και πολίτες μιας συγκεκριμένης χώρας. Ως πολίτες ενδιαφέρονται για όλα όσα συμβαίνουν στην πολιτεία και ως Χριστιανοί ενδιαφέρονται για το ουράνιο πολίτευμα. Το λυπηρόν είναι ότι τον τελευταίο καιρό όλοι ασχολούνται υπερβολικά για την πιθανή πτώχευση της χώρας μας ή την έξοδο από την ευρωζώνη και δεν μας απασχολεί η βίωση του ουρανίου πολιτεύματος ούτε η έκπτωση από αυτό.
- Κάποτε η Εκκλησία είχε πουλήσει και καντήλια προκειμένου να βοηθήσει τους πιστούς της...
Βεβαίως, το έκανε αυτό όταν υπήρχε πολύ μεγάλη ανάγκη και θα το ξανακάνει, όταν η ίδια θα διαπιστώσει ότι φθάσαμε στο απροχώρητο και οι πολιτικοί απέτυχαν πλήρως στο έργο τους. Γιατί είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί ασχολούνται με τον τρόπο διοικήσεως μιας χώρας, ενώ η Εκκλησία αποβλέπει να δώσει πληρότητα στον λαό, να ενώσει τους ανθρώπους με τον Θεό.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι παρά την κριτική που ασκείται στους πολιτικούς, δεν πρέπει να φθάσουμε στο άλλο άκρο να υιοθετούμε τακτικές αναρχίας. Προσωπικά ως πολίτης προτιμώ μια κακή Δημοκρατία, παρά μια καλή δικτατορία.
Βρίσκω όμως την ευκαιρία να σας πω ότι δεν είναι δυνατόν εν ονόματι μιας οικονομικής δυσκολίας και μιας κοινωνικής δυσπραγίας να πουλάμε τα καντήλια από τους Ναούς. Τα κανδήλια είναι έκφραση προσευχής και προσφοράς, αλλά και αναφοράς του ανθρώπου προς τον Θεό και το λάδι που καίει μέσα στην κανδήλα δείχνει την αγάπη μας στον Θεό και την αναζήτηση του ελέους Του. Η βοήθεια στους πτωχούς δεν εξαντλείται μόνον με ένα πιάτο φαγητό, αλλά είναι προσφορά του ελέους και της αγάπης.
Έτσι μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχουν μόνον τα καντήλια και οι εικόνες, αλλά η πίστη και η προσευχή, δηλαδή ο σύνδεσμος μεταξύ του lex crendedi (νόμος της πίστεως) και του lex orandi (νόμος της προσευχής). Ο άνθρωπος μπορεί να ζήση χωρίς φαγητό και ποτό, χωρίς διασκεδάσεις, αλλά δεν μπορεί να ζήση χωρίς πίστη και προσευχή. Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην εποχή μας. Όταν η Εκκλησία χάση την πίστη και την προσευχή και ασχολείται μόνον με το κοινωνικό έργο, τότε αυτό είναι και λέγεται εκκοσμίκευση. Δεν είναι δυνατόν η οικονομική κρίση να εκκοσμικεύση την Εκκλησία. Οι άνθρωποι παρά τις δυσκολίες θέλουν να υπάρχουν τα καντήλια αναμμένα ως ικεσία στον Θεό. Και η Εκκλησία να κρατά την πίστη και να ανταποκρίνεται στην αποστολή της, που είναι η νίκη κατά του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου με την δύναμη του Χριστού.
Λυπάμαι που μερικοί Κληρικοί χρησιμοποιούν συνθηματολογικό και επικοι¬νω¬νιaκό λόγο, προσπαθούν να εντυπωσιάζουν με τα «πυροτεχνήματα» που χρησι¬μο¬ποιούν και τις κοσμικές πρακτικές χάρη διαφόρων σκοπιμοτήτων. Επί τέλους, δεν πρέπει να κλειδώνουν την ορθόδοξη θεολογία στις βιβλιοθήκες και να παί¬ζουν με τους όρους του «image making» και του «star system».
«Ο θησαυρός της Εκκλησίας δεν είναι τα παγκάρια αλλά ο ίδιος ο Χριστός, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η πίστη και η ζωή της Εκκλησίας.»
- Την ίδια ώρα μειώνονται και τα έσοδα των παγκαριών, σύμφωνα με εκτιμήσεις. Εσείς τί εικόνα έχετε;
Αυτό είναι αλήθεια, διότι όταν μειώνονται τα έσοδα των ανθρώπων, τότε προσφέρουν λιγότερα στους Ναούς. Είναι δε γνωστόν ότι κάθε Ναός για να μπορεί να είναι ανοικτός και να λειτουργεί έχει πολλές ανάγκες, που πρέπει να ικανοποιούνται, όπως είναι οι ψάλτες, οι νεωκόροι, οι ευπρεπίστριες, κλπ. Θα πρέπει δε να καταλάβουμε ότι ένας ανοικτός Ναός είναι, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένα λιμάνι μέσα σε ένα πέλαγος, είναι το κέντρο της Ενορίας και η αναφορά των ανθρώπων σε δύσκολες καταστάσεις.
Όμως ας μου επιτρέψετε να πω ότι το κάθε παγκάρι είναι στην είσοδο του Ιερού Ναού, στην είσοδο της δυτικής πύλης του Ναού και διαθέτει τα κεριά που τα ανάβουν οι Χριστιανοί ως ικεσία και προσευχή προς τον Θεό. Όμως, το κέντρο του Ναού δεν είναι το παγκάρι, αλλά είναι το ανατολικό μέρος του Ναού, δηλαδή το ιερό Βήμα, η αγία Τράπεζα, όπου γίνεται η θεία Λειτουργία και οι άνθρωποι κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Έτσι, ο θησαυρός της Εκκλησίας δεν είναι τα παγκάρια και τα κεριά και τα άλλα αντικείμενα, αλλά ο ίδιος ο Χριστός, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η πίστη και η ζωή της Εκκλησίας. Αυτά δεν πρόκειται ποτέ να εξαντληθούν. Και θα ενθυμήσθε ασφαλώς ότι σε περιόδους διωγμού οι Χριστιανοί για να απολαύσουν αυτόν τον πνευματικό θησαυρό κατέβαιναν και στα έγκατα της γής, στις κατακόμβες.
Επίσης, ένας μεγάλος θησαυρός τον οποίο έχει η Εκκλησία μας είναι ο εκκλησιαστικός λεγόμενος πολιτισμός, οι εκκλησιαστικές τέχνες, δηλαδή η βυζαντινή μας μουσική, η υμνογραφία, η βυζαντινή αγιογραφία κλπ. Πρέπει να βλέπουμε την Εκκλησία και μέσα από αυτήν την προοπτική, ότι κουβαλάει έναν ολόκληρο πολιτισμό του παρελθόντος, αλλά και βιώνει την εσχατολογική θεία Λειτουργία στο παρόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Αποκάλυψη του Ιωάννου μας περιγράφει την ουράνια θεία Λειτουργία που είδε ο Ευαγγελιστής και επί τη βάσει αυτής καταρτίσθηκε το τυπικό με το οποίο τελείται η θεία Λειτουργία και εδώ στην γή.
Επομένως, το κέντρο του Ναού δεν είναι το παγκάρι, αλλά η αγία Τράπεζα, και ό,τι προσφέρει αυτή, αλλά και όλος ο πολιτισμός που κουβαλάει η Εκκλησία και τον προσφέρει στους ανθρώπους, για να νοηματοδοτή τον βίο τους.
Ακόμη, πλούτος της Εκκλησίας είναι οι Χριστιανοί της και μάλιστα εκείνοι που έχουν ανάγκες και όσοι χύνουν τον ιδρώτα και το αίμα τους για να συντηρήσουν την οικογένειά τους και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Η ευδαιμονία που επικρατεί στην κοινωνία μας και η φιλαυτία σε αντιδιαστολή με την Ιεροσύνη, βασική αιτία της άρνησης νέων ανθρώπων να γίνουν Ιερείς
- Πολλοί ναοί ανά την χώρα είναι χωρίς Ιερείς. Γιατί άραγε οι νέοι μας σήμερα αρνούνται την επιλογή της Ιερωσύνης; Ποιός ευθύνεται για αυτό;
Όλοι ευθύνονται για την έλλειψη Ιερέων, δεν μπορεί κανείς να αποδώσει ευθύνες μόνον σε μια πλευρά. Αν το δούμε δε στην ολότητα θα διαπιστώσουμε ότι εκείνο που ευθύνεται περισσότερο είναι η ευδαιμονία που επικρατεί στην κοινωνία μας και η φιλαυτία σε αντιδιαστολή με την Ιεροσύνη που συνδέεται με την θυσία. Ο Ιερεύς είναι έκφραση της θυσιαστικής αγάπης του Χριστού, είναι το άλογο του Θεού, όπως έλεγε ο Βιργίλλιος Γκεωργίου, που συνεχώς πρέπει να μεταφέρει τον Θεό στους ανθρώπους, είναι φορεύς της μαρτυρικής Ιερωσύνης του Χριστού. Έτσι, λοιπόν, σε μια εποχή ευδαιμονίας είναι δύσκολο κανείς να επιδιώκει την θυσία, την προσφορά, την αφιέρωση, την σταύρωση, την προσφορά της αγάπης, που είναι η αποστολή των Κληρικών.
Όμως, το να είναι κάποιος Ιερεύς είναι και ευλογία, δέχεται και προσφέρει μεγάλη χαρά και πληρότητα και γίνεται συνεργός του Θεού στην σωτηρία των ανθρώπων. Όποιος καταλάβει την μεγάλη ευλογία της Ιερωσύνης, τότε μπορεί να θυσιάσει τα πάντα, για να ζήση αυτήν την Χάρη και ευλογία. Δυστυχώς, η κατάσταση που υπάρχει στην κοινωνία μας, η προτεραιότητα της ηδονής και της ικανοποίησης, η αυτάρκεια και η φιλαυτία είναι εκείνα που εμποδίζουν τους ανθρώπους να αναλάβουν αυτήν την διακονία και να βοηθήσουν αποτελεσματικά τους αδελφούς τους.
εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου