Η αγία Μαρία που ονομάστηκε Μαρίνος

Στα συναξάρια της εκκλησίας μας βρίσκουμε πολλές φορές , αν όχι πάντα, χαριτωμένες ιστορίες που φαίνονται αφόρητες΄και παράδοξες για το κοσμικό πνεύμα, ωστόσο μας διδάσκουν υψηλές έννοιες όπως ο κατα Θεόν ζήλος, η υπομονή , η ανεξικακία κ.α , παιδαγωγικά χρήσιμες για τον σύγχρονο άνθρωπο που ζει στην κόλαση του παραλογισμού της "λογικής" του. Τα συναξάρια είναι τροφή της ψυχής. Μας μιλούν για ανθρώπους που έζησαν δίπλα μας και τα αγιασμένα τους πέλματα άγγιξαν αυτή τη γη που πατούμε με έναν τρόπο ιδιαίτερο και θαυμαστό , με μια κρυφή ασκητική από τους ανθρώπους αλλά ωστόσο φανερή στο θεϊκό οφθαλμό.

Η αγία Μαρία που εορτάζουμε σήμερα , έχοντας τον πόθο της μοναστικής ζωής αλλά και σαν πειθήνιο τέκνο ευλογημένου πατέρα, ακολούθησε τον γεννήτορα της σε αντρικό μοναστήρι όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Μαρίνος, αποκρύπτοντας τη γυναικεία φύση της. Όμοιο παράδειγμα η αγία Ευγενία που εορτάζουμε την μνήμη της την παραμονή των Χριστουγέννων. Η επιλογή της αυτή πρέπει να ερμηνευτεί ως διακαής πόθος να ακολουθήσει αυστηρότερη άσκηση, υπερβάλουσα για την γυναικεία της φύση, όμοια με αυτή των αντρών. Ωστόσο, πόθος της διακαής ήταν και να μην αποχωριστεί τον αγαπημένο της πατέρα που αποφάσισε να εγκαταβιώσει οσιακά εκεί.

Κάποια λοιπόν ημέρα , η Μαρία-Μαρίνος φιλοξενήθηκε σε ένα πανδοχείο με άλλους αδελφούς που βρίσκονταν σε διακόνημα εκτός της μονής. Ο κοινός εχθρός διάβολος παρέσυρε την κόρη του πανδοχέα σε αμαρτία με διερχόμενο στρατιώτη και αυτή έμεινε έγκυος. Τότε μέσα στον πανικό της κακίας της ο διάβολος την υποκίνησε να καταγγείλει τον Μαρίνο-Μαρία ως διαφθορέα της και πατέρα του παιδιού.

Η αγία Μαρία δέχτηκε τον πειρασμό της συκοφαντίας και του διασυρμού με ευχαρίστηση. Αποδέκτηκε με ταπείνωση και σιωπηρή ανοχή , τέτοια που ματώνει καρδιές και ξεριζώνει τα έγκατα, την διαβολή και μάλιστα παρέλαβε το παιδί ως δικό της με συγκινητική αγάπη και αφοσίωση.

Οι πατέρες της μονής σκανδαλισμένοι από την τάχα πτώση του Μαρίνου του έβαλαν κανόνα και τον έδιωξαν εκτός των τειχών της μονής όπου με αυταπάρνηση ανέθρεψε το ξένο παιδί ως μητέρα κατά Θεόν και πατέρας κατά κόσμον. Χρόνια πέρασαν και η οσία υπέφερε με την ευλογημένη σιωπή και προσευχή το στίγμα της ενοχής και της πτώσης, κάνοντας συγκινητική προσευχή για τους διώκτες της και ζητώντας μετάνοια απ'όλους για το τάχα αμάρτημα της.

Όμως έφτασε η ώρα της δικαίωσης. Ο Θεός στεφάνωσε την υπομονή και την αγάπη της. Η Μαρία-Μαρίνος παρέδωσε το αγιασμένο πνεύμα της στα χέρια του Θεού, το χαριτωμένο με κόπους. Οι πατέρες της μονής θέλοντας να της αποδώσουν τα πρέποντα για την κηδεία της, αναγνώρισαν στη σορό της αγίας τη γυναικεία της φύση! Με κοπετούς και δάκρυα της ζητούσαν συγχώρεση αλλα και τον Θεό δόξαζαν τον θαυμαστό εν τοις αγίοις Του.
Η ώρα της κρίσης όμως έφτασε και για την κόρη του πανδοχέα. Πονηρό πνεύμα την κατέλαβε και μέσα στον φρικτή αυτή της κατάσταση συνειδητοποίησε το βαρύ της έγκλημα και αποκάλυψε σε όλους τον γνήσιο πατέρα του παιδιού.

Οι Πατέρες της μονής ενταφίασαν την Μαρία με τιμές μεγάλου οσίου και αθλητή.