Καρναβάλι: Ψεύτικη χαρά

Αν πάσχει από κάτι επιδημικό και επώδυνο η εποχή μας, αυτό είναι η έλλειψη αληθινής χαράς. Τα πάντα έχουν ανοστήσει και αποχυμωθεί. Κοινωνικές συναναστροφές, οικογενειακές σχέσεις, προοπτικές για το μέλλον , απαξίωση παρόντος, ανυπαρξία του παρόντος. Ξεχάσαμε την απόλαυση που μας δίνει το γέλιο του αγνού ανθρώπου, γιατί αυτοί όταν δεν είναι ανύπαρκτοι γύρω μας είναι πλέον μη αναγνωρίσιμοι.
Καχυποψία,μιζέρια,ανταγωνισμοί, διαμάχες, μανιχαιοποίηση των φαινομένων και περιύβριση των άλλων και μοναξιά. Η ομορφιά της ανατολής και το άρωμα της φύσης, ο ενθουσιασμός απέναντι στο γέλιο ενός παιδιού,τα λόγια τα ποιητικά, μια αλλιώτικη γεύση που δεν έχει σχέση με τα ειθισμένα, το κηνύγι της αληθινής ευτυχίας μες στην απλότητα, η αποστασιοποίηση από τις μαζικές εκδηλώσεις ανοησίας και η επιδίωξη της αγνότητας αφορούν πλέον τους... ανόητους και ρομαντικούς. Φιλία,έρωτας, δεσμοί εκφράζονται αληθινά στους ελάχιστους.Η νοσταλγία της παιδικότητας μας, πράγμα συνηθισμένο σε όλους μας έδωσε τη θέση της στην νοσταλγία αυτής της καθημερινής ασήμαντης χαράς. Ο ανθρωπος ψάχνει διέξοδα για να βγει από την θλίψη σε άλλες οδυνηρές καταστάσεις που τον κρατούν μες στην θλίψη και γίνεται δέσμιος ενός φαύλου κύκλου.

Τα "καρναβάλια" εκτός από παγανιστικό έθιμο "ενθουσιασμού" και "καθαρμών" είναι ίσως σήμερα η κλασσικότερη μορφή μαζικής ανοησίας. Ο άνθρωπος καλείται να παίξει διάφορους ρόλους που υποβιβαζουν την αξιοπρέπεια του προσώπου του, όπως το ρόλο του υποκριτή, του γελωτοποιού και χαζοχαρούμενου εξαρτήματος ενός συνόλου που εκτονώνει τα πιο βρώμικα απωθημένα του σε ένα ηθελημένα καθοσιωμένο ανεστραμμένο κόσμο.
Η ίδια η ανάγκη της παραποίησης της αληθινής του φύσης,του ήθους και του χαρακτήρα του, ανάγκη καθυποβαλλόμενη από το περιρέον "ξέγνοιαστο" περιβάλλον , δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας πειρασμός, μια δικαιολογία να παρουσιάσει ότι λογικά του είναι απεχθές ως επιτρεπόμενο και σωστό. Είναι μια πρόφαση αιτιολογημένης αμαρτίας. Ένα ξεφάντωμα ψευδώνυμης χαράς. Η χαρά απουσιάζει όταν ο άνθρωπος εξαρτάται και φέρεται από τις πληγές και τα απωθημένα του. Το καρναβάλι είναι επίσης ευκαιρία για πιθηκισμό αλλά και για για να υποδυθεί κάποια άλλη προσωπικότητα. Αυτό που θα ήθελε να είναι ή αυτό που όπως προείπαμε του επιβάλλουν να είναι. Οι αναστολές του υποχωρούν, όλος ο ηθικός του κόσμος, το γενικό κοσμοείδωλο είναι στο στόχαστρο της απαξίωσης, γιατί θέλοντας ο ίδιος να δικαιώσει τις παρεκτροπές του απαξιώνει τον ίδιο τον κόσμο του. Ακόμα και αν αυτός ο κόσμος είναι πραγματικά αφόρητος και καταπιεστικός, γιατί συνήθως ο σημερινός άνθρωπος δεν ζει σε ένα περιβάλλον χαράς, ο καρναβαλισμός του παραμένει νοσηρό φαινόμενο. Από το ψέμα ο άνθρωπος μεταφέρεται στην απάτη, από την απάτη σε ένα ακόμα πιο ψεύτικο κόσμο, προφανώς πιο επικίνδυνο γιατί ήδη την επαύριο η συναίσθηση της αμαρτίας και της υποκρισίας θα τον βρει και πάλι πληγωμένο,διπλά αυτή τη φορά.

Η Εκκλησία ανεξάρτητα με την μορφή και την εικόνα που προσλαμβάνει ο καθένας μας, εντός και εκτός εκκλησίας, έχει ως κέντρο την χαρά και μιλάμε ασφαλώς για την δική μας ορθόδοξη παράδοση, γιατί κέντρο της είναι η νέα ζωή που μας έδωσε η ανάσταση του Χριστού. Η Εκκλησία μέσα από τις εορτές της , ακόμα και αυτή την κατανυκτική περίοδο
προσφέρει στην άνθρωπο μιαν αλλιώτικη χαρά, χαρά μένουσα. Πολλοί μιλάνε για την αυστηρότητα των παραδόσεων μας, την σκυθρωπότητα των προσώπων,που πολλές φορές δεν είναι τίποτα άλλο παρά έκφραση ειρήνης διάφορη από την κοσμική φαιδρότητα , για αυτό και δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμη από αυτούς που η θλίψη της αμαρτίας έθεσε "λέπια" στα πνευματικά τους μάτια και νέκρωσε τα εσωτερικά τους αισθητήρια. Πολλοί θεωρούν πως οι χριστιανοί ζουν καταπιεσμένοι και ανέραστοι, άχαροι και υποφέροντες μέσα σε διαρκή και ασφυκτική θλίψη. Βεβαίως όταν η θρησκευτικότητα μας είναι λανθασμένη τότε πάμε και ενάντια στη φύση μας, τότε ζούμε πνευματικά αδιέξοδα που αντανακλούν στην ψυχολογία μας και μας φορτίζουν με απωθημένα. Οι χριστιανοί όμως που έχουν όντως την χαρά του Χριστού στην καρδιά τους έχουν ήδη κερδίσει το μεγάλο στοίχημα απέναντι στον κόσμο, είναι νικητές του κόσμου.

Ας μην διστάζει λοιπόν ο μη εκκλησιαστικός άνθρωπος. Μπορεί να γευθεί τον καρπό του καρναβαλισμού, πράγμα που ζει και εκτός καρναβαλικής εποχής δηλ της κοσμικής υποκρισίας ή τον καρπό της εκκλησιαστικής μετοχής και ας κάμει ελεύθερα τις συγκρίσεις. Το πρώτο και μεγάλο βήμα είναι να ξεπεράσει τα ψευτοδιλήμματα και τις προκαταλήψεις του.

Γεύσασθε και ίδετε...