ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Παρασκευή, Ιανουαρίου 29, 2010

Εξομολογήσεις απ'την μεγ(α)ελοιότητα μας



Γράφω τα παρακάτω αυτόματα και όπως ακριβώς τα νιώθω. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος. Θα δείξει. Χάλια τά'κανα πάλι. Άντε να δούμε που θα με βγάλει η περηφάνεια μου. Υπάρχει πένθος κατά Θεόν και πένθος που γεννά η κενοδοξία. Μου στραπατσάρανε τα μούτρα και κάτι έγινε! Μου έθιξαν την υπόληψη και "δαιμονίστηκα"... Αλήθεια, τί σπουδαίος που είναι ο εαυτός μου για να μην δέχεται δεύτερη κουβέντα! Ώρες-'ωρες με πιάνουν κάτι παράξενες γκρίνιες και κάτι αλλόκοτες ευθιξίες, που καταντώ γελοίος. Μετά από το ξέσπασμα, νιώθω την ψυχή μου κενή και μία θλίψη για μένα και το άλλο πρόσωπο. Στ'αλήθεια νοιώθω πώς λυπάμαι και αγαπώ τον υβριστή. Αν κα υβριστής είμαι και ο ίδιος.Tον αγαπω δίχως στόμφο και υπόκριση. Είναι ανθρώπινο. Έχουμε την ίδια ευμετάβλητη και έκπτωτη σάρκα. Είναι σαν να είμαστε και οι δύο σε ένα μεγάλο καράβι και να μας χτυπάει η καταιγίδα- η αμαρτία- και ο ένας να κρατάει τον άλλο από τον λαιμό για να τον πνίξει,πριν τον πνίξει η θάλασσα, Τέτοιος παραλογισμός και κακία. Πάντως, το φταίξιμο το ρίχνω στον εαυτό μου. Γιατί τον εαυτό μου εξουσιάζω. Πρέπει να μάθω, να ασκηθώ στο να μην εξουσιάζομαι απ'αυτόν. Ο άλλος, ο αδελφός, θα δώσει λόγο στην δική του συνείδηση και στον από πάνω. Τον Μεγάλο. Αλήθεια πόσο πιο μεγάλη και βαριά θα είναι η δική μου απολογία που σέρνω το φορτίο της ιερωσύνης!

Έχω άσχημα στοιχεία στον χαρακτήρα μου. Η αγάπη για τον εαυτό μου σπάει κόκκαλα. Μια ελεεινή αλαζονεία, που εκδηλώνεται σχεδόν αμέσως μετά το ερέθισμα. Τα ισοπεδώνει όλα.

Λένε πώς δεν πρέπει να δίνεις πολλά θάρρητα στον άλλο . Για να μην σε καβαλάει. Ειδικά, όταν είσαι ιερέας. Ίσως μέχρι ενός σημείου να είναι σωστό αυτό. Αλλά μόνον όταν διακυβεύεται η ποιμαντική και ιερατική αξιοπρέπεια ή η υψηλή υπόθεση της ψυχής. Στον εγωισμό και στις ψευδοαξιοπρέπειες δεν πρέπει να δίνουμε πολλή σημασία. Τελικά, είναι μεγάλη απάτη, όλο αυτό το θέμα με την ψευδοαξιοπρέπεια. Όταν καταλαγιάσει μέσα μου ο παράλογος σπασμός και αρπαγμός του θηρίου που λέγεται οργή, θα πρέπει να μπώ άμεσα σε διαδικασία συγχώρεσης,ταπείνωσης,καταλλαγής. Επιπλέον ας σκιρτάει μέσα μου ακόμα η ψευδαπάτη πώς όταν ζητήσω συγγνώμη θα δείξω ανωτερότητα και έτσι θα είμαι ο ηθικός νικητής. Τρομάρα μου! Πάντως οι πειρασμοί και τα πάθη είναι τόσο επιτήδειοι ώστε να μας ξεσκίζουν και να μας μεταχειρίζονται σαν ζώα, αλλά και τόσο γελοίοι όταν αρχίζεις να καταλαβαίνει τα παιχνιδάκια και τα κόλπα τους.Αλλά, ας κάνω την αρχή και ας ακολουθήσουν τα λοιπά. Ο Κύριος θα οικονομήσει. Συνηθισε τις βλακειες μου. Να δούμε έως πότε.

Απογυμνώνομαι. Τρέχω προς την συγγνώμη. Προέχει η συγγνώμη, η καταλλαγή. Θα ξαναέρθει η πτώση. Αυτά είναι  αναπόφευκτα για έναν αγύμναστο και ανόητο σαν τον γράφοντα. Αλλά ωστόσο προέχει, η συγχώρηση, η καταλλαγή. Τα άλλα ας ακολουθήσουν...

6 σχόλια:

πηνελοπη είπε...

Παρα πολυ ομορφο και αληθινο αυτο το κειμενο...εχετε απολυτο δικαιο...ολοι το ιδιο ειμαστε ολοι τυποι οργυλοι,νευρικοι,υπερηφανοι...αλλα ηθελα να μοιραστω και εγω μια σκεψη μου .Νομιζω πως ο χριστιανος πρεπει να ειναι και να νιωθει σαν ενας καλλιεργητης αρετων στον κηπο του θεου,που τα καλλιεργηματα του ερχεται και τα χαλαει ενας αερας,ενα χαλαζι,κατι...κατι...+πονηροι λογισμοι,πειρασμοι+και εσυ καλλιεργεις ....και παλι στο χαλαει και παλι καλλιεργεις....μεχρι τελευταιας πνοης.κανεις δεν μπορει να πει οτι ειναι καθαρος-καθαρος στην ουσια αφου και η εξομολογηση θαρρω ατελης ειναι...ουτε αγιος μπορει να χαρακτηριστει αφου η αγιοτητα μετα απο πολλα χρονια μονον απο την εκκλησια πιστοποιειται...αρα ειμαστε ολοι ασθενεις-υπερηφανοι ...Αλλα για μενα ο αγωνας παιζει τον μεγαλυτερο ρολο και οχι η εκβαση του αγωνα...δεν κανω εναν αγωνα με σκοπο το επαθλο της απαθιας,αλλα εναν αγωνα μονο και μονο απο αγαπη πρωτα για τον κυριο και μετα απο υπακοη και δεν θελω επαθλα...αρα το παν ειναι πως θα αγαπησω τον κυριο...και ολα τα αλλα θα ερθουν στην πορεια νομιζω ,δεν εχω βγαλει πανεπιστημια...η θεολογικες σχολες--αλλα αυτα μου δειχνει η πορεια της ζωης και οι πτωσεις οι πολλες...και νομιζω οτι το μεγαλυτερο αγαθο και δωρο που θα μπορουσε να μας χαρισει ο κυριος ειναι αυτο το σκιρτημα της καρδιας,να κλαις απο θεια αγαπη !!!μακαρι να το ζουσαμε αυτο ολοι.../////

Ανώνυμος είπε...

Πατερ διαβαζωντας το σχόλειο σας ένοιωσα σαν να ακούω τον εαυτό μου.Ολοι μας παλεύουμε,με τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και με το διάβολο που συνεχώς σπέρνει λογισμούς,(παράλογες ιδέες που μας διαπερνούν αδιάκοπα)και συνήθως η απογοήτευση μας νικάει.Αλλά κακώς συμβαίνει αυτό.Πρόσφατα διάβασα ότι κάποιος μοναχός πάλευε με ένα πάθος του για περισσότερα από 14 χρόνια.Ο Χριστός αφήνει να συμβαίνουν αυτές οι ανατροπές στη ζωή μας,αυτή η ήττα που οδηγεί στη μετάνοια.Δείτε και το παράδειγμα του ασώτου υιού.Αν δεν έφθανε στο σημείο να βόσκει γουρούνια, θα μετάνοιωνε;Οι θλίψεις και τα λάθη ,λοιπόν, είναι παιδαγωγία,είναι χειρουργός των παθών,των ελλατωμάτων από μέσα μας.

συγνώμη που σας κούρασα.
ευχεσθε
ευθύμιος

Pensive_Athena είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο! Και αληθινό.
Όλοι περνάμε από τέτοιες καταιγίδες. Οι οποίες αναδρομικά φαντάζουν τόσο ασήμαντες. Ίσως βοηθάει αν μπορούμε να σκεφτούμε το πολύ απλό test: ''In five years, will this matter?".
(Σε πέντε χρόνια θα έχε σημασία;)

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

A! Δεν ξέρω! Δεν έχω επενδύσει.
:))

Τί σημαίνει επιτέλους, αυτό το pensive athena;
πες... δεν θα το δημοσιευσω

btw ευχαριστώ για κάτι άλλο που ξέρεις

Pensive_Athena είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Pensive athena συυγνωμη μου ξεφυγε στην δημοσιευση
Ωχ..!και παλι συγγνωμη