«Των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την ταπεινήν μου ψυχήν· και συμφορών νέφη, την εμήν καλύπτουσι, καρδίαν Θεονύμφευτε· αλλ’ η Φως τετοκυία, το θείον και προαιώνιον, λάμψον μοι το φως το χαρμόσυνον».
Aπόψε η πρώτη και μεγάλη παράκληση την Θεοτόκο!
Μια από τις πλέον χαρμόσυνες περιόδους του εκκλησιαστικού έτους, όπου βιώνουμε το ιερόν παράδοξον! Νηστεία με χαρμονή και παράκληση με δοξολογική χροιά. Πένθος και ενδοσκόπηση για τον κλύδωνα των παθών και χαρά μυστική αντλουμένη από το πρόσωπο πού ονομάζεται μεγάλη Μητέρα των χριστιανών. Εν αναμονή μιας κοιμήσεως εμείς βιώνουμε αναστάσιμη χαρά, και στο τέλος της μέρας,όπου και ψάλλεται η παράκλησις, αργεί η ικανή κακία της ημέρας και παύει κάθε ανησυχία και διεκδίκηση του κόσμου. Είναι αυτό το ιλαρόν μεταίχμιον προς τον κόσμο τον μακάριο, πού επιδαψιλεύει στους λατρεις της η Πάντων Χαρά.
Ο μέγας παρακλητικός κανόνας στην Θεοτόκο, ποίημα του Θεοδώρου Λασκάρεως, πού ήταν αυτοκράτορας στην Νίκαια.Ένας καταδιωγμένος φτωχός αυτοκράτορας, πού συμπυκνώνει και εκφράζει στο πρόσωπο του και στην δέηση του, όλους τους καημούς και τα πάθη της βασανισμένης Ρωμηοσύνης.
Ο μεγάλος κανόνας, μιλάει παραστατικά για βέλη και ξίφη, για πειρασμούς και διωγμούς, για εχθρούς και για ζάλες πού περικυκλώνουν τον ποιητή σαν οι μέλισσες το κερί, για λυπηρά νέφη και για κλαυθμούς. Είναι ένα συγκλονιστικό ποίημα,ένας πολυποίκιλος πίνακας παραστάσεων των πολέμων και των σκανδάλων πού δέχεται το ρωμαίικο γένος σε κάθε εποχή.Και πάνω απ'όλα ένα νυστέρι οξύ πού τέμνει την χαρμολυπική ψυχή του γνησίου ρωμηού και φανερώνει στεναγμούς ανεκλάλητους προς την Υπερμάχο Στρατηγό, την του Γένους ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου