Σήμερα, εορτάζει ένας μεγάλος προφήτης, ο Σαμουήλ.Γεννημένος μετά από έντονη προσευχή της πρώην στείρας Άννας, η οποία ήταν και εκείνη προφήτιδα και για την ταπείνωση της μπροστά στον Θεό, γεμάτη από Πνεύμα άγιο.Η προσευχή της αγίας Άννας, μια υπέροχη δέηση του ταπεινού ανθρώπου και ευχαριστία για τα μεγαλεία και την ανταπόδοση του Θεού, ψάλλεται στις εκκλησίες μας, καθημερινά στον όρθρο.
Από την κοιλιά της μάνας του αγιασμένος και από νήπιο αφιερωμένος στην ιερουργία και διακονία του Θεού, εξελίχθηκε σε μεγάλο προφήτη πού μιλούσε ανοιχτά με τον ίδιο τον Θεό.Έκρινε 40 χρόνια τον Ισραήλ και όταν ο λαός ζήτησε βασιλέα, τον προειδοποίησε με σκληρά λόγια για την βασιλική εξουσία και την υποταγή τους σε έναν άνθρωπο και τους είπε πώς βασιλιά έχουν τον Θεό, ο οποίος τους ελευθέρωσε από την αιχμαλωσία και τους έκανε λαό μεγάλο. Πλην όμως έβαλε τον εαυτό του και το θέλημα στο περιθώριο και μετά από εντολή του Θεού έχρισε διαδοχικά βασιλείς για τον Ισραήλ τον Σαούλ και τον Δαυίδ.
Οι πατέρες βλέπουν στον δίκαιο Σαμουήλ την απόλυτη έκφραση του υποτακτικού ανθρώπου. Όταν δηλαδή του μιλούσε ο Θεός, ο προφήτης ήταν πάντα σε ετοιμότητα και σε στάση προσοχής και απόλυτης συντριβής και απαντούσε χωρίς δεύτερη σκέψη: Λάλει ότι ακούει ο δούλος Σου.
Αυτή η απόλυτη υπακοή του στο θέλημα του Θεού, φαίνεται στην σχέση του με τον μαθητή και υποτακτικό του βασιλιά Σαούλ. Τον πήρε από τον οίκο του πατέρα του, τον δίδαξε, από άσημο τον έκανε βασιλιά , τον έχρισε με ιερό λάδι με τα χέρια του και τον νουθετούσε όπως ο πατέρας τον γιο.Τον αγάπησε πάρα πολύ τον Σαούλ. Όταν όμως ο Σαούλ φάνηκε σκληρός και ανάξιος της βασιλείας, έβαλε και πάλι την αγάπη του στο περιθώριο ο Σαμουήλ, καταπάτησε τα συναισθήματα του και πήγε και έχρισε νέο βασιλιά, έναν άσημο βοσκό, πλην εκλεκτό του Θεού, τον Δαβίδ.Χωρίς δεύτερη σκέψη, μόνο επειδή το ζήτησε ο Θεός.
Και όταν τελικά σκοτώθηκε και ταπεινώθηκε ο Σαούλ και όλος του ο οίκος, όπως είχε προφητέψει ο ίδιος ο Σαμουήλ, κάθισε και τον θρήνησε πικρά γιατί ήταν σαν να έχασε τον ίδιο του τον γιό.
Αυτός ο προφήτης Σαμουήλ ήταν το πρότυπο του καλού ποιμένα. Υπάκουσε στο θέλημα του Θεού, έλεγξε και αποδοκίμασε τον εκλεκτό φίλο του, επειδή ο Θεός το πρόσταξε. Μα όταν πέθανε έκλαψε πικρά για τον χαμό του, ως άνθρωπος.
Πολλές φορές ποιμένες και πνευματικοί, για να μην αποδειχθεί κενό και ψεύτικο το ευαγγέλιο, ο λόγος του Θεού, φέρονται και φαίνονται αυστηροί και απάνθρωποι σχεδόν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πώς παύουν να αγαπούν τα πνευματικά τους παιδιά. Καταπατούν όμως κάθε ανθρώπινο συναίσθημα και ανάγκη για την αγάπη του Θεού. Και αυτό στάζει πολύ αίμα και οδύνη.
Και μήπως ο Θεός δεν χάρισε τον ίδιο του τον Γιο στην ανθρωπότητα, για να μην χαθεί ο άνθρωπος, αλλά να ζήσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου