Τί γυρεύω...

Κάθε μέρα και κάθε στιγμή, αποστρέφομαι και απομακρύνομαι από αυτό το τέρας του μοντέρνου ουμανισμού πού έχει κάνει κατοχή στα εξώτερα και ενδότερα αισθητήρια λεπτών και παχέων ψυχών.

Κάθε μέρα επιστρέφω πιό κοντά στον οίκο του Πατέρα μου, μακρυά από την οχλαγωγία του μίσους και της αγάπης τους.

Κάθε στιγμή αναζητώ τους ανθρώπους οι οποίοι είναι τόσο γεμάτοι από τον Θεό, πού όχι απλώς δεν θέλουν να δείχνονται, αλλά έχουν ξεχάσει και το πώς στους άλλους δείχνεσαι, γιατί σε αυτούς μόνον ο Θεός πλέον φαίνεται.

Ψάχνω την αρχέγονη μητέρα, το ρόδο το αμάραντο, ψάχνω την μυστική την θύρα, την θέα στο απ αιώνος μυστήριον.

Τί γυρεύεις παπά;

Γυρεύω αυτό πού αναζητά ο Λειβαδίτης στα παρακάτω λόγια του, πρίν λιμοκοντοριάσει κι αυτός στα άψυχα χνώτα και στα ιδρωμένα δάχτυλα των ψυχικών ανθρώπων:

"Ήταν βέβαια πάντα λίγο παράξενος, έμενε στο διπλανό δωμάτιο,

όμως εκείνη τη νύχτα βγήκε στο δρόμο κρατώντας μια λάμπα,

«τι γυρεύεις;» του λέω, «τη Θεοτόκο» μου λέει – στην ακατάληπτη γλώσσα εκείνων που δίνουν νόημα σε μια εποχή!"

Όποιος δεν αγαπά την Παναγιά, σ όποιο δόγμα και σ' όποιο στασίδι κι αν ακουμπά είναι παλιάνθρωπος!