ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 19, 2009

Βιτάλιος ο " πόρνας σώζων Θεώ"


Ο μέγας Βιτάλιος αρχικά ησύχαζε στη μονή του μονάχου Σερίδωνος. Εκείνο τον καιρό (της πατριαρχίας του αγίου Ιωάννου) ήρθε στην Αλεξάνδρεια. Τη ζωή του εδώ, στην Αλεξάνδρεια, πολύ εύκολα θα μπορούσαν να την κατηγορήσουν οι άνθρωποι, στο Θεό όμως ήταν εξαιρετικά ευάρεστη, όπως τελικά αποδείχθηκε.
Όταν ήρθε δηλαδή στην πόλη ο γέροντας - ήταν ήδη πάνω από εξήντα χρόνων - βάλθηκε να καταγράφει με επιμέλεια όλες τις πόρνες των διαφθορείων! Συνάμα έπιασε δουλειά (κάπου), και συμφώνησε να παίρνει μεροκάματο δώδεκα οβολούς. Με τον έναν άπ' αυτούς αγόραζε λούπινα και τα έτρωγε μετά τη δύση του ήλιου. Τους υπόλοιπους πήγαινε κάθε νύχτα και τους έδινε σε κάποια πόρνη, λέγοντας της:
Πάρε τούτα (τα χρήματα), και φυλάξου αυτή τη νύχτα αμόλυντη για χάρη μου.

Και μετά άπ' αυτό, έμενε όρθιος ολόκληρη τη νύχτα σε μια γωνιά του πορνείου της γυναίκας εκείνης, κάνοντας μετάνοιες, ψελλίζοντας ακατάπαυστα ψαλμούς Και υψώνοντας ικετευτικά τα χέρια στο Θεό γι' αυτήν. Έφευγε με την αυγή, αφού πρώτα την έβαζε να δεσμευθεί ότι δεν θα φανέρωνε σε κανέναν αυτό (πού είχε γίνει).
Κάποιαν πάντως, πού τόλμησε να καταφρονήσει την υπόσχεση της Και ν' αποκαλύψει το μυστικό, την έκανε ο γέροντας με την προσευχή του να δαιμονιστεί, ώστε να μην τολμήσει πια καμιά από τις άλλες να κάνει γνωστά όσα αφορούσαν τη ζωή του. Γιατί αυτός σ' ένα μόνο αποσκοπούσε, στη σωτηρία ψυχών, Και προσευχόταν να συγχωρηθεί ή αμαρτία εκείνων πού μιλούσαν εναντίον του (συκοφαντικά).
Το έργο τούτο του γέροντα έγινε αιτία να σωθούν πολλές. Γιατί βλέποντας οι γυναίκες την ολονύκτια ορθοστασία του Και τη γλώσσα του να υμνολογεί ακατάπαυστα το Θεό Και τη συνεχή προσευχή του για τη μεταστροφή Και τη σωτηρία τους, ξέκοβαν από τις αισχρές τους πράξεις, φρόντιζαν με επιμέλεια για τη σωφροσύνη, Και άλλες παντρεύονταν με νόμιμο σύζυγο, άλλες έμεναν έτσι, μακριά πια από τις αμαρτίες, ενώ άλλες εγκατέλειπαν εντελώς τον κόσμο, προτιμώντας τον μοναχικό βίο. Κανείς πάντως, όσο ζούσε (ο όσιος Βιτάλιος), δεν υποπτεύθηκε τη θεάρεστη κρυφή ζωή του.

Γι' αυτό ακριβώς, όταν κάποτε έβγαινε από το καταγώγιο της πιο διαβόητης πόρνης, τον συναντάει κάποιος ακόλαστος - μπαίνοντας εκείνος για ν' αγοράσει τη βδελυρότητα -, Και τον χτυπάει μ' όλη του τη δύναμη στο σαγόνι, λέγοντας:
"Ως πότε, θεομπαίχτη, θα συνεχίζεις τις αισχρότητες σου;
Σ' αυτά ο γέροντας απάντησε: Φτωχέ μου, έχεις να δεχθείς τέτοιο χαστούκι, πού όλη σχεδόν ή Αλεξάνδρεια θα μαζευτεί άπ' τις φωνές σου. Πέρασε αρκετός καιρός, και ο άγιος εκείνος άνθρωπος αναχώρησε για τον Κύριο. Έμενε τότε σ' ένα στενόχωρο κελλάκι, πού είχε χτίσει κάπου στη λεγόμενη Ηλιούπολη πόλη της Κάτω Αιγύπτου. Εκεί κάποιοι γείτονες του είχαν παραχωρήσει ένα μικρό παρεκκλήσι, οπού έκανε πολλές λατρευτικές συνάξεις.
Όταν λοιπόν κοιμήθηκε, κανείς δεν το πήρε είδηση. Παρευθύς όμως εμφανίζεται ένας απαίσιος Αιθίοπας στον ακόλαστο εκείνο, πού τον είχε ραπίσει, και του καταφέρνει στο πρόσωπο ένα χτύπημα δυνατό και βροντερό - τόσο πολύ, πού ο κρότος ακούστηκε σε πολύ μεγάλη απόσταση - λέγοντας του συνάμα:
Άρπαξε τούτο 'δώ το χαστούκι, πού σου το στέλνει ο μοναχός Βιτάλιος, όπως σου το είχε πει.
Αμέσως τότε ο ταλαίπωρος δαιμονίστηκε και άρχισε να κυλιέται (στη γη). Σύμφωνα με την πρόρρηση του αγίου, σχεδόν όλη ή Αλεξάνδρεια μαζεύτηκε γύρω του.

Μόλις λοιπόν, μετά από πολλή ώρα, σηκώθηκε, άρχισε να ξεσκίζει τα ρούχα του. Σε μια στιγμή πετάχτηκε πάνω κι έτρεξε προς το σπιτάκι του αγίου, φωνάζοντας:
Ελέησε με, δούλε του Θεού Βιτάλιε, γιατί πολύ αμάρτησα απέναντι στο Θεό και σε σένα!
Όπως είδαν όλοι όσοι έτυχε να βρίσκονται εκεί, μόλις έφτασε στο σπιτάκι του γέροντα, το δαιμόνιο τον έριξε χάμω, τον έκανε να σπαράξει και μετά τον άφησε.
Όταν λοιπόν τα είδαν αυτά (οι παρόντες), μπήκαν μέσα και βρήκαν τον όσιο γονατιστό, να έχει παραδώσει στο Θεό την ψυχή του καθώς προσευχόταν. Ύστερα, σκύβοντας στο έδαφος, είδαν κάτι γραμμένο. Να τι έγραφε: Άνθρωποι της Αλεξάνδρειας, μην κρίνετε τίποτα πρόωρα, ώσπου να έρθει ο Κύριος".
Τότε ο δαιμονισμένος άρχισε να εξομολογείται μπροστά σε όλους ότι είχε κάνει εναντίον του δικαίου και ότι προφητικά του είχε πει εκείνος - αυτό πού είχε πάθει τώρα.
Αμέσως ενημερώθηκε για όλα ο πατριάρχης, (ο άγιος Ιωάννης ο ελεήμων). Και μόλις ήρθε, μαζί με όλους τους κληρικούς του, Και διάβασε αυτό πού ήταν γραμμένο στο έδαφος, είπε:
Παρά λίγο, αν παρασυρόμουν από τα λόγια των συκοφαντών, να έτρωγα εγώ εκείνο το ράπισμα!
Τότε συγκεντρώθηκαν Και οι (πρώην) πόρνες, πλήθος, για την κηδεία του τίμιου σώματος, φέρνοντας αρώματα Και λαμπάδες Και θρηνολογώντας άπ' τα βάθη της καρδιάς τους για τη στέρηση της διδαχής του, από την οποία πήγαζε τόση ωφέλεια. Τότε φανέρωσαν Και τη ζωή του, ότι δηλαδή δεν πήγαινε κοντά τους με πονηρό σκοπό, (αφού) ούτε τα μάτια του σήκωσε ποτέ σε καμιά τους ούτε τα χέρια τους άγγιξε με το χέρι του ούτε, πολύ περισσότερο, ξάπλωσε σε κάποιας το πλευρό.
Μερικοί όμως άρχισαν να τις κατηγορούν για τη σιωπή τους, λέγοντας ότι έτσι είχαν το κρίμα για το σκανδαλισμό πολλών. Εκείνες τότε πρόβαλλαν σαν απολογία την εντολή του αγίου καθώς Και την παιδαγωγική μάστιγα, με την οποία ο δαίμονας χτύπησε την ανυπάκουη.
Αυτός πάλι πού είχε δώσει (στον άγιο) το ράπισμα Και το είχε πάρει πίσω, από τότε δεν παρέλειψε ποτέ να πηγαίνει στον τάφο του μακαρίου, πού αναδείχθηκε σε θησαυρό πολλών θαυμάτων, Και να τιμά (κάθε χρόνο) τη μνήμη του με την καθιερωμένη ψαλμωδία.
Ύστερα από λίγα χρόνια έγινε Και μοναχός στη μονή του άββά Σερίδωνος. Μάλιστα, για την πολλή του ευλάβεια στον ιερό Βιτάλιο, του έδωσαν το κελί εκείνου. Έτσι έμεινε εκεί ως το θάνατο του, αφοσιωμένος στη ζωή της ησυχίας.
Ό πατριάρχης πάλι ευγνωμονούσε ολόψυχα το Θεό, πού τον φύλαξε για να μην πει ή να σκεφτεί κάτι κακό για τη μακάρια Και άοίδιμη εκείνη ψυχή. Άλλα Και πολλοί από τους Αλεξανδρινούς, πού εύκολα κατέκριναν, διορθώθηκαν Και έκοψαν την κακή αυτή συνήθεια. Σε μερικούς μάλιστα ο πατριάρχης έλεγε:
Πρέπει να προσέχουμε, αδελφοί, Και να μην είμαστε εύκολοι στην κατάκριση.

(από τον Βίο Αγ.Ιωάννου Ελεήμονος, pigizois.net)

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Κάποιαν πάντως, πού τόλμησε να καταφρονήσει την υπόσχεση της Και ν' αποκαλύψει το μυστικό, την έκανε ο γέροντας με την προσευχή του να δαιμονιστεί, ώστε να μην τολμήσει πια καμιά από τις άλλες να κάνει γνωστά όσα αφορούσαν τη ζωή του."
Διαβάζω με προσοχή τα γραφόμενα σας...συγχωρέστε με αλλά ο δικός μου Θεός δεν τιμωρεί....είναι ευσπλαχνικός και συγχωρεί...
μαργαρίτα

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Ο Θεός αγαπούσε τη γυναίκα αυτή,αγαπούσε και τον Βιτάλιο.
Και στους δύο με ευσπλαχνία φέρθηκε αν το καλοεξετάσουμε. Μέσα από την παιδαγωγία της αυτή η γυναίκα ίσως γνώρισε την αξία της υπακοής και της σιωπής. Παράλληλα ο Βιτάλιος συνέχισε ανενόχλητα το έργο του ωστε να σωθούν κι άλλες, αποφεύγοντας την παγίδα του επαίνου του κόσμου και συνεχίζοντας να παίρνει τα στέφανα της άδικης συκοφαντίας.
Ο καθένας επιλέγει αυτό που θα κάνει και επωμίζεται τις συνέπειες του.

π. ΛίΒυος είπε...

Ο Θεός δεν συγχωρεί ούτε αγαπά, ούτε μισή, ούτε συμπονεί, είναι πνεύμα και είναι αμετάβλητος. Δεν μεταβάλλεται. Είναι πάντα Αγάπη. Το θέμα λοιπόν είναι το πόσο είμαστε εμείς έτοιμοι και ώριμοι να τον βιώσουμε ως αγάπη ή ως μίσος, ως συχώρεση ή ως τιμωρία.
Εμείς παίρνουμε θέση απέναντι στο Ήλιο, αυτός απλά πάντα λάμπει και ζεσταίνει.

Την Καλημέρα μου!!!!

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

...και άλλοι λιώνουν σαν κερί , άλλοι σκληραίνουν σαν κεραμίδι.

Ναι!

Ανώνυμος είπε...

ευχαριστώ πατέρες για την εξήγηση που δώσατε. είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο με το μικρό μιαλό μας να κατανοήσουμε αυτή την σοφια, του τι είναι θεός και πως δρα. μας είναι επίσης πολύ δύσκολο να καταλάβουμε ότι όλα μα όλα είναι αποτελέσματα δικών μας πράξεων και σκέψεων. αυτό είναι το μεγάλο δώρο της ελευθερίας που έχουμε, μια ελευθερια πάνω και πέρα από κάθε κατανόηση, ένα μyστηρiο.
έτσι μας αρέσει να προσωποποιούμε τις δυστυχίες αλλα και τις ευτυχίες μας. να εισάγουμε τον ορο "τύχη", για να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα. όπως μια σκνίπα που περιτριγυρίζει μια φωτεινή λάμπα, αν δεν προσέξει θα ακουμπήσει επάνω και θα καεί, αλλιώς θα χαίρεται την θερμότητα και το φως της. Πιστεύω λοιπόν ότι η διδασκαλία του Χριστού μας είναι οι "οδηγίες" που "πρέπει" εν ελευθερια φυσικά να ακολουθούμε, ώστε να μην ακουμπήσουμε στην λάμπα.
Η σκνίπα λοιπόν οφείλει να είναι ταπεινή, η ταπεινότης θα την σώσει. να σκέφτεται ότι "ποια είμαι εγώ, να θέλω να ακουμπήσω αυτό το φως". οποιος δεν θεωρεί τον εαυτό του άξιο να δει τον θεό και να εισέλθει στον οίκο του, αυτός και θα εισέλθει.
λυπάμαι πάλι ξέφυγα, θα μπορούσα να γράφω για ώρες.
Παύλος

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

τετοια θεματα ειναι πραγματι για να τα συζητουμε για ωρες.
Στα συναξαρια και τις γεροντικες διηγησεις δεν χωρανε οι εισηγησεις των μεγαλων πατερων θεολογων οπως εδω η αναφορα στη διδασκαλια του αγιου Μαξιμου, φτανει ο συναξαριστης να πει πως η γυναικα δαιμονιστηκε γιατι παρακουσε και αυτο είναι πιο ευληπτο και ωφέλιμο για τον απλο πιστο. Ο σκοπος τους ειναι διδακτικός. Δεν θα κατσει να αναλυσει γιατί δαιμονιστηκε ή ποιος φταιει. Ο ανθρωπος της ταπεινωσης και της πιστης έχει τις απαντησεις προτου του δοθουν απο κάποιον θεολόγο . Και εχεις δκιο για την ταπεινωση.
Αυτο δεν σημαινει βεβαια πως δεν χρειαζεται καποια αποσαφήνιση για το ποιος τιμωρει ή τιμωρειται, στα ανθρώπινα μετρα μας πάντα και οταν ζητηθει. Γιατί από τετοιες παραξηγησεις μπορει να οδηγηθουμε σε μεγαλα σφαλματα.