Αφιερωμένο στον/στην κύριο/κυρία με την φαρμακομύτη στο σκίτσο από πάνω, αλλά και σε "άλλους":
Μπροστά η ζωή, κι όποια ζωή· το πίσω
πάντα είν’ αστένεια κι είναι χαλασμός·
ήρωα, φοβάμαι να σ’ ακολουθήσω,
ο λόγος σου είν’ αξήγητος χρησμός –
– Ο λόγος μου η ξεγύμνωτη είν’ αλήθεια
κι η αλήθεια είναι σεισμός και πειρασμός,
σαλπίστε τον το λόγο μου στα πλήθια.
Πίσω και πίσω, πάλε απ’ την αρχή!
Ροδοζαχαρωμένα παραμύθια,
αθώα για σας δεν είναι πια η ψυχή.
Χτύπα, απαρνήσου, λαβωνε, βλαστήμα.
σβήσε, ξανά ν’ αναστηθείς, φυλή! –
– Το Εικοσιένα; – Αστοχασιά και κρίμα! –
* * *
Ζαγάρια και τσακάλια και κοκόροι,
σηκωτοί κάθε τόσο στο ποδάρι,
μόρτηδες, λούστροι, αργοί, λιμοκοντόροι.
Στον αφέντη χαρά που τούς λανσάρει!
Και ποια είναι τα σωστά, ποια τα μεγάλα
που την ορμή τούς δίνουν και τη χάρη;
Προδότες οι Τρικούπηδες. Κρεμάλα!
Κι οι Ψυχάρηδες; Γιούχα! Πλερωμένοι.
Νά η Ελλάδα! Αρσακιώτισσα δασκάλα,
με λογιότατους παραγιομισμένη.
Κι ο Ρωμιός; Αφερίμ! Μυαλό; Κουκούτσι.
Από τον καφενέ στην Πόλη μπαίνει,
του ναργελέ κρατώντας το μαρκούτσι.
* * *
Στ’ ακάθαρτα κυλήστε μας του βούρκου,
και πιο βαθιά. Πατήστε μας με κάτι
κι από το πόδι πιο σκληρό του Τούρκου.
Διαβασμένοι, ντοτόροι, σπιρουνάτοι,
ρασοφόροι, δασκάλοι, ρουσφετλήδες,
οικοπεδοφαγάδες, αβοκάτοι,
κομματάρχηδες και κοτσαμπασήδες,
και της γραμματικής οι μανταρίνοι
και της πολιτικής οι φασουλήδες,
ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι!
– Αμάν! Αγά, στα πόδια σου! άκου! στάσου! –
Βυζαντινοί, Γασμούλοι, Λεβαντίνοι.
Ρωμέικο να! Με γεια σου, με χαρά σου.
* * *
Σκύλος κοκαλογλείφτης φέρνει γύρα
κρακ! τακ! της γειτονιάς τους τενεκέδες.
Ο ποσαπαίρνης με το θεσιθήρα
για την πατρίς καυγά στους καφενέδες.
Οι γάτοι λυγεροί στα κεραμίδια
ταιριάζουν ερωτόπαθους γιαρέδες.
Φαγοπότι, ξαπλωταριό, τα ίδια.
Τα θέατρα, τις ταβέρνες, τα πορνεία,
φάμπρικες, μπάνκες, σπίτια αποκαΐδια,
τ’ ανταμώνει αττικότατη αρμονία.
Και κοιμισμένη στα όνειρά της βλέπει
μουρλή γλωσσοκοπάνα Πολιτεία
τον Περικλή. Μα ο Χασεκής τής πρέπει.
* * *
Οι βωμοί συντριμμένοι, και σβησμένα
τα πολυκάντηλα όλα της λατρείας.
Ούτ’ η Αθηνά, πολεμική παρθένα,
και μήτε η ευλογία της Παναγιάς.
Σ’ αρχαία και νέα, παλάτια και ρημάδια
τ’ άδειο παντού· το κρύο της αθεΐας.
Σαν αγριμιών και σαν αρνιών κοπάδια,
ζουν οι ζωές, τρων, τρώγονται και πάνε.
Κι απάνου απ’ όλα των θεών τα βράδια
υπέρθεα ξωτικά φεγγοβολάνε
μακριά από μας Ιδέα και Επιστήμη.
Βάρβαροι σε ναούς τις προσκυνάνε.
Τ' άτι σου ακόμα μας πατά, Μπραΐμη!
Κ. Παλαμάς, Σατιρικά Γυμνάσματα
Όταν ξεχάσουμε το 21 ξεχνάμε και που πάμε. Προσγειωθήτε ή απογειωθήτε.
Ξεκαβαλλήστε όμως τα καλάμια ή σηκωθείτε από τη λάσπη του ραγιά...
[Η εικόνα και ο τίτλος αντιγραφή από το blog του misha]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου