Μη αποστρέψης...

"Μη αποστρέψης το πρόσωπον σου από του παιδός σου ότι θλίβομαι...".

Έρημος αχανής αγιασμού και χαρμολύπης είναι η αγία τεσσαρακοστή. Εισοδεύει ο χριστιανός στο μέγα της νηστείας στάδιο με καρδιά ταπεινή, εξαγνισμένη με νηστεία, εγκράτεια και έργα αγάπης. Εισοδεύει σε μια έρημο ιδιόμορφη "μόνος μόνω Θεώ" και κατά παράδοξο τρόπο ως μέλος αγιοτικής κοινωνίας, εκκλησιαστικού σώματος. Αποφασίζει αντρίκια να δει τον εαυτό του , τον κοιτάζει στα μάτια και ζυγιάζει. Υπολογίζει και θλίβεται, ελπίζει στην άφεση και υπομένει. Ελέγχεται και μαθαίνει. Ερευνά και τελειώνεται. Η καρδιά καίγεται και αναθυμάται τις πτώσεις όλου του χρόνου, αναμετρά τις πληγές της η ψυχή, με προσευχή στεναγμών ανεκλαλήτων, μπροστά στο θρόνο του Νυμφίου της εναποθέτει αμαρτίες προς συγχώρηση. Στρέφεται με πρόσωπο ιλαρό και ταπεινό προς τον άλλο και βάζει μετάνοια, ζητά συγχώρηση, διψά κοινωνία αγαπητική. Πέφτει όλη η μπόρα του κόσμου στην ψυχή την ταπεινή να την συντρίψει και αυτή στρέφεται στον Πλάστη της , που στέκει πάνω από χρόνους, τόπους και αμαρτία, που βρίσκεται σε ουρανό υψηλό και βρίσκεται ενώπιον της ταυτόχρονα και ψελλίζει: "μη αποστρέψης το πρόσωπον σου από του παιδός σου ότι θλίβομαι..." . Ορμούν τα πάθη αχαλίνωτοι δαίμονες να την καταξεσκίσουν, η ακηδία χτυπά την πόρτα, η απελπισία παραστέκει για να αρπάξει το θύμα σαν στρουθίο και θλίβεται ο χριστιανός. Γονατίζοντας εφορμά και εφορμά γόνυ κλίνων της καρδίας. Αναθαρρεί από τη δύναμη του Σταυρού και φωνάζει με ανέκφραστες εσωτερικές κραυγές όλο βεβαιότητα: "Γνώτε έθνη και ηττάσθε ότι μεθ'ημών ο Θεός"!. Αρπάζεται σύσσωμος και σύμψυχος από το αγκωνάρι αυτό και εμπαίζει τα έθνη όχι με κομπασμούς ανοησίας και πανηγύρεις αλαζονείας μα με δάκρυα μετανοίας και μυστικής ευφροσύνης ανάπαυση. Προσέχει τον εαυτό του, έσω στρέφεται και τρέφεται μυστικά με Σώμα και Αίμα Χριστού. Την αγνότητα επιθυμεί και την ακρασία αποστρέφεται. Όλη του κόσμου η χαρά είναι κουρέλι μπροστά του. Χαμογελά εσωτερικά χωρίς να μειδιά εξωτερικά, για την ματαιότητα όλων. Αγγίζει τον κόσμο του και τον αγιάζει. Ξαναπέφτει και προσκυνά τα μεγαλεία του Θεού. Με την πίκρα στην κοιλιά ζητά το μέλι που τον ηδύνει αληθινά.
Με τον σταυρό στους ώμους σκιρτά μυστικά γιατί προσμένει την ανάσταση. Και όταν φτάσει άξια στο τέλος της πορείας , σηκώνεται από της ψυχής του τη γονυκλισία και αγγίζει το θαύμα και την μεταμόρφωση. Συμπάσχοντας με τον Χριστό λούζεται με φως, φως αναστάσιμο, φως ιλαρόν αγίας δόξης.