Τάδε έφησαν οι γνωστοί άγνωστοι...
Βρε μπας και ο Χριστός χρήζει ταχείας εκμαθήσεως νεοελληνικών με μέθοδο linguaphone;Άλλωστε με κάτι αρχαία εβραϊκά και χυδαία λαϊκά αραμαϊκά τί να προλάβει να "πιάσει" από τις προσευχές των συνειδητοποιημένων λάτρεων;
Τα βαπτισμένα νήπια,οι βαπτισμένοι κωφάλαλοι, οι βαπτισμένοι ξενόγλωσσοι και τα πρόσωπα με ειδικά χαρίσματα (κατά κόσμον ΑΜΕΑ),άραγε μπορούν να μετέχουν στην θεία λειτουργία συνειδητά και να κοινωνούν; Μήπως να τους αποκόψουμε από την χάρη και την σωτηρία, πατέρες και αδελφοί;Μήπως πάμε για την Εκκλησία των Αρ(ε)ίων τελικά; Αν ισχύει κάτι τέτοιο ενημερώστε με ώστε να ετοιμάσω ...εγγράφους αφορισμούς για τις ομάδες που... μειονεκτούν.
ΥΓ Έχετε δει ποτέ παιδί με σύνδρομο down να κοινωνεί; Το πρόσωπο του λάμπει ωσεί αγγέλου...
Και ο ανιψιός μου που είναι 5 μηνών, ενώ απλά ξαφνίζεται ευχάριστα όταν ακούει μουσική, όταν ακούει ύμνους και τροπάρια ... πανηγυρίζει όλο του το είναι.
ΥΓ2 Ευχαριστούμε τα ιστολόγια που είχαν την συγκινητική καλωσύνη να αναδημοσιεύσουν την ανάρτηση "προβληματισμοί για την λειτουργική γλώσσα" στον προσωπικό τους διαδικτυακό χώρο διακονίας και επικοινωνίας . Είναι κάτι πρωτόγνωρο για το ιστολόγιο μας και πολύ συγκινητικό που που οι φτωχές μας σκέψεις βρίσκουν ανταπόκριση σε καρδιές τίμιων ανθρώπων και χριστιανών.
9 σχόλια:
Η γλώσσα της Εκκλησίας πρέπει να είναι εκείνη που γίνεται κατανοητή απ' τον μέσο πιστό!
Ο ίδιος ο Χριστός δεν χρησιμοποιούσε τα αρχαία εβραϊκά, αλλά τα αραμαϊκά, δηλ. την κοινή γλώσσα του λαού της Παλαιστίνης!
Ακόμη και η καθολική εκκλησία, που φημίζεται για την προσήλωσή της στις παραδόσεις, και έχει καθιερώσει την ύπαρξη "ιερών γλωσσών", υιοθετεί πλέον τις ζωντανές και ομιλούμενες γλώσσες.
Τις προάλλες παρακολούθησα μια λειτουργία στην καθολική εκκλησία της Αθήνας.
Οι προσευχές, το ευαγγέλιο και ο απόστολος εκφωνούνταν στη δημοτική μας γλώσσα...
Ασκαρδαμυκτί, πόσο πια περισσότερο αναλυτικός και παραστατικός να γίνω! Σε παραπέμπω σε παλιότερη ανάρτηση για να μην επαναλαμβάνομαι.
Χρόνια πολλά.
Σημ. Η Κρωμαιοκαθολική εκκλησία έχει πάψει από καιρό να συνδέεται με την έννοια παράδοση. Μετασχηματίζεται με τα δεδομένα του κόσμου προκειμένου να κερδήσει οπαδούς και δεν σκοτίζεται ιδιαίτερα για την ελευθερία του προσώπου. Αυτό πάει να γίνει και στην Ελλάδα. Η πίστη να γίνει ιδεολόγημα και η Εκκλησία ενας ΜΚΟ οργανισμός με χαρούμενους συνδρομητές. Ένα κράτος με κοστούμι ανθρωπαρέσκειας σαν να λέμε.
π.Παντελεήμονα,
νομίζω γίνεσαι απόλυτος. Δεν είναι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τόσο μη παραδοσιακή όσο φανταζόμαστε. Αν μη τι άλλο, σε πολλά θέματα έχει πολύ πιο ξεκάθαρες θέσεις από πολλούς Ορθόδοξους ταγούς. Π.χ. το θέμα των προγαμιαίων σχέσεων, των προφυλακτικών , του διαζυγίου. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δε θέλω επ ουδενί να γίνομαι απολογητής τους αλλά η αλήθεια είναι πάντοτε πικρή.
Και κάτι ακόμη:Διαφωνώ καθέτως με το κείμενο του Οσίου Σωφρονίου:Οι συγγραφείς του Ευαγγελίου δε χρησιμοποίησαν κάποια παλαιότερή τους γλώσσα (πιο..θεολογική και μεστή)για να εκφραστούν. Χρησιμοποίησαν την καθομιλουμένη της εποχής τους! Εμείς απλά δεν μπορούμε να δεχτούμε το γεγονός πως η γλώσσα μας εξελίχθηκε και μένουμε προσκολλημένοι σε μια βυζαντινολάγνα ατμόσφαιρα. Και το χειρότερο είναι πως εφεύρουμε χίλιες δικαιολογίες για να μην το παραδεχτούμε.
Την ευχή.
Αναδημοσίευσα το κείμενο για το Αϊβαλί. Αν έχω την άδειά σου, θα αναδημοσιεύω τα περισσότερα κείμενά σου.
Συγνώμη, αλλά τα θυμάμαι ένα ένα:στην προσευχή μας δε νομίζω να χρησιμοποιούμε την ελληνιστική και πληθυντικό.
Φυσικά,τιμή μου είναι η αναδημοσίευση και ειδικά επειδή την κάνεις εσύ.
Πρώτον για την κατ'ιδίαν προσευχή: αυτή μπορεί να εκφράζεται απλά και με ανεκλαλήτους στεναγμούς. Η δημόσια λατρεία είναι όμως κάτι άλλο.
Πάτερ Παναγιώτη, το Βατικανό είναι κράτος. Ου πας ο λέγων Κύριε Κύριε κτλ... Μετασχηματισμοί είναι όλοι αυτοί. Δεν είναι πιο τίμιο να έχουμε αυτή τη γραμμή που μας άφησε η παράδοση εδώ και δύο χιλιετίες από το να πέφτουμε στην παγίδα της ανθρωπαρεσκειας;
Νομίζω πως έχω δώσει την εντυπωση έως τώρα ανθρώπου μετρίου. Ούτε φανατικός,ούτε ζηλωτής,ούτε σωβινιστής είμαι. Αντίθετα σεε πολλες και με πολλές αναρτήσεις μου καταφέρθηκα ενάντια σε όλη αυτή την παθολογία.
Θα εξομολογηθώ κάτι: ένας από τους μυριάδες λόγους που μπήκα στην ιερωσύνη είναι αυτός ο αμύθητος και ιερός πλούτος των ευχών,των παραστάσεων,των εκφράσεων,της υμνολογίας. Δεν ξέρω αν πνευματικά με τιμά αυτό. Όλα αυτά όμωςτα αντιμετωπίζω σαν ένα ζωντανό σώμα, που το αγγίζω ,το οσφραίνομαι το θαυμάζω,το βιώνω κατά μέτρο. Το πονάω αυτό το σώμα. Στο λέω με συνείδηση. Φοβάμαι μήπως κάποια μέρα ξυπνήσουμε και από τις πολλές αλλαγές, που πάντα θα τις κάνουμε με τις καλύτερες προθέσεις και με την πιο αγαθή διάθεση, έχουν απλά αλλάξει όλα: Έχει φύγει το αλάτι από το φαγητό και ο έρωτας από τον γάμο.
Δεν νομίζω να πέφτω σε φετιχισμό. Όπως λατρεύω την μύηση στην ουσία,αγκαλιάζω και τιμώ το περίβλημα. Αυτή είναι καθαρά παλαμική αντιμετώπιση του θέματος(πιστεύω).
Στο κάτω κάτω, δεν είναι οι παραφράσεις και οι λειτουργίες στην δημοτική που είναι το πρόβλημα. Αυτό είναι φλούδα. Πιό μέσα κρύβεται η ουσία του προβλήματος: το ίδιο θέλημα, οι παραδόσεις των ανθρώπων που φιλοδοξούν να γίνουν παραδόσεις και τρόποι συμπεριφοράς της καθολικής ανατολικής εκκλησίας.
Έχουμε κάνει ήδη πολλές υποχωρήσεις στις υποομάδες: ευσεβιστικοποιηθήκαμε, δαιμονοποιήσαμε την χαρά,τον έρωτα,το γλέντι,τον ρουχισμό,τις κοινωνικές σχέσεις. Κάναμε το χατήρι στους λίγους που θέλουν να επιβληθούν στους πολλούς. Ε... το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Αύριο όταν όλοι θα αρέσκονται να μαζεύουν "πελάτες" λειτουργώντας στην δημοτική ή δίνοντας θεατρικές παραστάσεις ή δεν ξέρω εγώ τί άλλο , γιατί θα θεωρείται "παραδοσιακότητα" και "ευλάβεια", θα προσπαθούμε να γυρίσουμε στις χιλιοπαπαγαλημένες αυτές "πηγάς των παραδόσεων" και θα είναι πολύ αργά. Θα είναι χαρακτηριστικό "γραφικών" και "καθυστερημένων" ανθρώπων.
Δεν μπορει να παρει κανεις με ευκολια μια θεση υπερ ή κατα. Και τα δυο εχουν υπερ και κατα. Επίσης διαφερουν κατα περιπτωση. Δηλαδη αλλιως κατι ψελλεται αλλιως κατι εκφωνειται. Καποιες μεγαλες ακολουθιες όντως τις βρισκω κουραστικές αν δεν ξερω το περιεχομενο τους. Την Θεια Λειτουργια όμως την κατεχει πλεον και η αλλοδαπή γυναικα μου ακι ατα ανηλικα παιδια μου.
Επίσης, η εκκλησιαστικη γλωσσα σιγουρα εμπλουτιζει το λεξιλογιο. Το προβλημα ειναι μεγαλο οχι επειδη η γλωσσα μεταλλαχθηκε αλλα επειδη ΦΤΩΧΥΝΕ και συρρικνωθηκε το λεξιλογιο δραματικά. Αν θα πρεπει να απλουστευθει δηλαδη το κειμενο τοσο όσο να το κατανοεί και ο πιο γκαγκά νεαρός καήκαμε.
Οσοι κανουν συγριση μεταφρασμενων κειμενων απο το αυθεντικο σε άλλες γλωσσες, οι μεταφρασεις ωχριούν μπροστα στο πρωτότυπο λόγο γλωσσικής πενίας. Απο την αλλη εχω ζηλεψει ενιοτε οσους διαβαζουν ολα τα αναγνωσματα στην καθομιλουμενη γλωσσα τους.
Δεν μπορω να ταχθω ξεκαθαρα υπερ η κατα.
Ομως εκκλησιολογικα το τοποθετειτε εντελως σωστα οτι εν ειναι κατ αναγκη η γλωσσα που σωζει. Μαλιστα ενα απο τα επιχειρηματα που χρησιμοποιω εναντιον των Προτεσταντων για την μη μελετη της Αγιας Γραφης από τους Ορθοδοξους ώστε "να σωθουμε" είναι ολα αυτα τα παραδειγματα που περιγραφει ο π.Παντελεημων αλλά και ο αναλφαβητισμός όπου παλαιοτερα σε καθε χωριό 1-2 ατομα ηξεραν γραφη και αναγνωση. Οπότε τι μελετες Αγιας Γραφης μας τσαμπουνανε, δινοντας στη γνωση Γραφης και Αναγνωσης σωτηριολογικη σημασια.
Eδώ αγράμματοι μοναχοί και ξέρουν το ψαλτήρι απ'έξω. Πολύ σωστά. Και στα χωριά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι κάποιας άλλης γενιάς, που το ξέρουν ομοίως και το εννοούν καλύτερα και από θεολόγους.
Δημοσίευση σχολίου