Η θλίψη της σαρακοστής είναι θλίψη ευγενική, αρχοντική, πριγκηπική.
Είναι η θλίψη του εξόριστου βασιλιά πού έχασε την εξουσία και το στέμμα
του και την νοσταλγεί, χωρίς να ξεπέσει από τον χαρακτήρα και την
ευγένεια του. Πιό καθαρά είναι η νοσταλγία του ανθρώπου, του ευγενικού
με την ορθόδοξη ενσυναίσθηση που νοσταλγεί τον Θεό. Και όσο πλησιάζει
τον Θεό τόσο πιό πολύ πονάει από έρωτα και πόθο , αλλά και συστέλλεται
από ταπείνωση. Η θλίψη της σαρακοστής είναι χαρμολύπη. Όταν νηστεύει
η καρδιά από πάθη και ηρεμεί ο έσω άνθρωπος και παύουν τα σκιρτήματα τα
ποταπά και καθημερινά και η ψυχή αγιάζεται και νιώθει γαλήνη και
χαρά.Και όσο προσπίπτει και επιστρέφει στην παλιά της πατρίδα τόσο
αγάλλεται. Η σαρακοστή είναι η πατρίδα των ορθοδόξων ελλήνων. Βιώνεται
από όποιον άνθρωπο γνωρίζει τον Χριστό της ορθοδοξίας, αλλά στην δική
μας ψυχή βρίσκει τις διαστάσεις της. Γιατί μία είναι η φύση η
σαρακοστινή, η άνοιξη της πατρίδας μας, με την πνευματική άνοιξη του
Χριστού. Εικόνα της ζωντανή πού απαλύνει και εξευγενίζει τον άνθρωπο.
Πάσα η κτίσις αλλοιώνεται με τον φόβο του Θεού και πάσα η κτίσις η
ελληνική προμηνύει την χαρά της ανάστασης και αυτό είναι σαν καθρέφτης
ζωντανός της ψυχής πού βρήκε ευλογία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου