Το δέντρο της Ζωής.

Σταυρέ το δέντρο της Ζωής.
Από δέντρο παρακοής έφαγε ο πατέρας μας
το μεσημέρι εκείνο της άγνοιας του
και του Άδη έγινε δούλος,πτώμα βαρύ.
Το μεσημέρι εκείνο της λύτρωσης
ο Αδελφός μου Εκείνος και Κύριος
πάνω σου κρεμάμενος από τον Άδη με λύτρωσε.
Και έγινε η εσπέρα της παρακοής νύκτα απελπισίας.
Και έγινε η εσπέρα της καταλλαγής ημέρα της ελπίδας.
Κλειδί της σωτηρίας μου είσαι. Φως ορθρινό που με γεμίζει χαρά.
Χαίρε που στα κλαδιά σου στέκονται για μια στιγμή
μαύροι κοράκοι οι αμαρτίες μου. Χαίρε, που πεταρίζουν μακρυά λευκά
περιστέρια σαν άγγελοι της άφεσης μου.
Χαίρε σφουγγάρι που μάζεψες στάλα στάλα το δάκρυ, χαίρε τριαντάφυλλο που
φίλησαν τα πέταλα σου το αίμα.
Χαίρε, που στολίζεις τα παράθυρα του όρθρου, χαίρε που σφραγίζεις την έξοδο της εσπέρας. Χαίρε του μεσημεριού παρηγοριά, χαίρε την νύχτα γιασεμί που λευκαίνεις.
Χαίρε, πρόγευμα των ασκητών, χαίρε δείπνο των μυστικών.
Χαίρε το στεφάνι των ασπίλων παρθένων, χαίρε της μητέρας που λαφρώνεις την προσμονή.
Φρουρός γίνε και φύλακας μας, Δέντρο χαριτωμένο της ζωής.

Σταυρέ σε είδε ο Άδης και ταράχτηκε. Καρφί στα σωθικά του μπήκες.
Και ξερνούσε τους απ'αιώνος νεκρούς ο παγγέλαστος.
Εσύ είσαι μπαστούνι των τυφλών και ανάβλεψη όλων των σκοτισμένων.
Στις κεραίες σου αναπαύεται το πανάγιο το Αίμα. Γραφίδα εσύ με την
οποία υπογράφτηκε βασιλικό διάταγμα χάρης!
Εσύ το τρόπαιο , εσύ και ο δρόμος.
Όργανο της ανάστασης, ο βασιλιάς νέος Δαβίδ με σένα άρμοσε τη μουσική
τη θεϊκή της σωτηρίας. Με σένα έπαιξε παιάνα της χαράς.
Χαίρε τετράχορδη κιθάρα που πυκνώνεις τον αέρα, χαίρε αυλέ της κατάνυξης που διαλύεις το νέφος.
Χαίρε σπαθί που τεμαχίζεις τον δράκοντα, χαίρε σκοινί που απλώνονται οι προσευχές μας.
Χαίρε ζωής ταμείο, χαίρε αμφιλύκη στιλπνή της χαράς μας.
Χαίρε που ανεβαίνουν οι οδοιπόροι ακούραστα, χαίρε που κατεβαίνουν οι λογισμοί τους στα βάραθρα.
Χαίρε, που είσαι δοχείο στου ταπεινού το θυμίαμα, χαίρε που είσαι σχολείο στου περηφάνου το ρώτημα.
Χαίρε που αγιάζεις και γαλανίζει το σύμπαν, χαίρε που πλατειάζεις και ανασταίνεται το πέραν.
Φρουρός γίνε και φύλακας μας, Δέντρο χαριτωμένο της ζωής.

Άλλοι σε είπαν θησαυροφυλάκιο της χάρης.Άλλων τα χείλη με στιφάδα γλυκειά
η άρθρωση σου ευφραίνει.Οι μάρτυρες σε κρατούσαν δόρυ και ασπίδα και έμεναν άτρωτοι. Οι όσιοι ιστίο και σανίδα σε μεταχειρίστηκαν και βρήκαν τις ακτές της Εδέμ νύμφες καλές να τους καλοσωρίζουν.
Χαίρε εσύ που νικάς τις σειρήνες,χαίρε εσύ που στα σκιάχτρα σκορπίζεις τον τρόμο. Χαίρε εσύ που οικοδομείς τα άριστα, χαίρε εσύ που ξεθεμελιώνεις τα άχρηστα.
Χαίρε βουνό που ανατέλλει ο άδυτος ήλιος, χαίρε κοιλάδα που ξαπλώνει το βασιλικό λιοντάρι.
Χαίρε ανθρώπου η βαθύτατη νήψη,χαίρε αγγέλου το υψηλότατο θαύμασμα.
Χαίρε, των νηπίων η ακατάληπτη δόξα, χαίρε των σοφών της αισχύνης το φίμωτρο.
Χαίρε, λαμπάδα που καίς και δροσίζεις, χαίρε παστάδα του γάμου της χαρμολύπης.
Φρουρός γίνε και φύλακας μας, Δέντρο χαριτωμένο της ζωής.

Σταυρέ , μαζί με την άνοιξη ανέτειλε πάλι και το δικό σου κάλλος. Στις σανίδες σου κελαηδούν οι νοητές αηδόνες:"Σταύρωση και χαρά! Σταύρωση και χαρά"! Από σένα ο ήλιος βγαίνει και πάλι βουτά στου χρόνου το αείφορο πέλαγος.Εσύ νόημα δίνεις στη σελήνη και θαμπώνεις την αστρινή νύχτα με τις λαμπηδόνες των διδαγμάτων σου. Αποκούμπι των γερόντων, γίνε σείστρο δοξολογίας στων νηπίων το στόμα, εσύ που καταρτίζεις στο στόμα των βρεφών το ωσαννά, εσύ που των μεγάλων ανατρέπεις τα σχέδια και των μικρών τα όνειρα θεώνεις.
Χαίρε που υπάρχεις της εαρινής ισημερίας το άγγελμα, χαίρε που διασκεδάζεις του φθινοπώρου το άγονο. Χαίρε που αποτινάζεις του χειμώνα το ψύχος, χαίρε τύπε του θέρους δρεπανηφόρε υπέρλαμπρε. Χαίρε της θαλάσσης απροσμάχητο κράτος, χαίρε της θαλάσσης αφροδίαιτο κάλλος. Χαίρε, που ζωγραφίζεις κοκκινάδα στον κάμπο, χαίρε που στεφανώνεις με γυαλάδα τα όρη.Χαίρε, της πόλης που ξαποστέλνεις κενή την πεζότητα, χαίρε κοντυλοφόρε που χαράζεις των αγροίκων την ποίηση. Χαίρε , δέντρο και λουλούδι που μυρίζεις μητρικά, χαίρε βότσαλο στον ήλιο που θαμπώνεις τα στοιχειά.
Φρουρός γίνε και φύλακας μας, Δέντρο χαριτωμένο της ζωής.