"Εγώ έχω ένα ψωμί να φάω, εσύ δεν έχεις. Άνίσως καί σου δώσω κομμάτι καί εσένα οπού δεν έχεις,ε,τότε φανερώνω πώς σε αγαπώ. Άμή εγώ να φάω όλο το ψωμί καί εσύ να πεινάς, τί φανερώνω; φανερώνω πώς ή αγάπη όπου έχω εις εσένα είναι ψεύτικη.'Εχω δυο ποτήρια κρασί να πιω, εσύ δεν έχεις. Άνίσως καί σου δώσω καί εσένα, από αυτό να πιής,τότε φανερώνω πώς σε αγαπώ,άμή άνίσως καί δεν σε δώσω εσένα,είναι κάλπικη ή αγάπη.Άμή εγώ να έχω τα φορέματα μέσα εις το σεντούκι φυλαγμένα να τα τρώγη το σκουλήκι καί εσύ να περιπατης γυμνός, είναι κάλπικη ή αγάπη.Εσύ είσαι λυπημένος,απέθανε ή μητέρα σου ό πατέρας σου ή το παιδί σου ή άρρωστος είσαι.Άνίσως καί έλθω να σε παρηγορήσω,τότε είναι αληθινή ή αγάπη.Άμή άνίσως εσύ κλαίης καί θρηνής,καί εγώ κάθομαι τρώγω,πίνω,χορεύω,τραγουδώ ξεφαντώνω,είναι ψεύτικη ή αγάπη"
(Αγ.Κοσμά Αιτωλού)-Διδαχή Α'
από εδώ
* * *
«Καὶ οὐ διακονήσαμεν σοί;» Ἂν ἡ ἀγάπη δὲν διακονεῖ, τότε δὲν εἶναι γνήσια καὶ ξεπέφτει. Ἡ διακονία εἶναι κορυφαῖος τρόπος χριστιανικῆς παρουσίας καὶ μαρτυρίας. Εἶναι θυσία χωρὶς ὑπολογισμὸ, ἡ ὁποία θεραπεύει ὅτι, πονάει τὸν ὅλο ἄνθρωπο. O πεινασμένος, ὁ διψασμένος, ὁ γυμνός, ὁ ξένος, ὁ φυλακισμένος, ὁ ἄρρωστος εἶναι καταστάσεις ζωῆς ποὺ μαστίζουν τὸν ἄνθρωπο ὡς πρόσωπο καὶ ὡς κοινωνία. Ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ φθορὰ δημιουργοῦν συνεχῶς ἀναρίθμητες ἑστίες καὶ πλέγματα ἀνάγκης ποὺ μᾶς κυκλώνουν. Ἀσθένειες, δυστυχία, θεομηνίες, πεῖνα, ἐγκληματικότητα, περιφρόνηση, μοναξιά, ἐγκατάλειψη, ἐκμετάλλευση, μετανάστευση, ἀδικία, ἀνεργία, εἶναι ὁ χῶρος τῆς ἀνάγκης καὶ τῆς ἀδυναμίας τοῦ ἀνθρώπου.
Εἶναι καταστάσεις ὕπαρξης τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ. Γεννιέται ὅμως ἕνα ἐρώτημα. Πῶς τοὺς ἀντιμετωπίζουμε; Οἱ πιὸ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς προσπερνᾶμε ἀδιάφορα ἢ τοὺς «προσφέρουμε» ἁπλῶς τὸν οἶκτο μας. Περιορίζουμε καὶ ἐξαντλοῦμε τὸ νόημα τῆς παραβολῆς στὸ καθῆκον τῆς ἐλεημοσύνης. Δὲν μποροῦμε νὰ ὑπερνικήσουμε τὸν φόβο καὶ τὴν ἀνασφάλεια ποὺ γεννᾶ μέσα μας ἡ ἀνωνυμία τοῦ ἄγνωστου συνανθρώπου μας, τοῦ πρόσφυγα καὶ τοῦ λαθρομετανάστη, τοῦ ἀποξενωμένου καὶ ἐγκαταλελειμμένου. Εἴμαστε τραγικὰ ἀνίκανοι νὰ κατέβουμε στὸν «ἅδη τῆς ζωῆς του» ὥστε νὰ τὸν βοηθήσουμε καὶ νὰ τὸν ἀναστήσουμε στὴ ζωὴ τῆς ἀγάπης κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς καθόδου τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἅδη. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφέρει ὅτι «δὲν μπορῶ νὰ πιστέψω για ἕνα ἄνθρωπο ὄτι εἶναι δυνατὸν νὰ σωθεῖ ἂν δὲν κοπιάσει για τὴν σωτηρία τοῦ διπλανοῦ του. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ διπλανός, ὁ κάθε ἐλάχιστος ἀδελφὸς τοῦ Χριστοῦ, δὲν πεινάει καὶ διψάει μόνο γιά ψωμὶ καὶ νερό, ἀλλὰ γιά ἀλήθεια, ἀγάπη καὶ σωτηρία.
αρχ.Νικάνωρ Καραγιάννης
από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου