Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου: Η Χαναναία

αρχ. Κοσμά Λαμπρινού

...Αλλά σήμερα βλέπουμε κι ένα άλλο θαύμα του Κυρίου, το οποίο έγινε έξω από την Ιουδαία, στα περίχωρα της Τιβεριάδος θαλάσσης, στη Τύρο και Σιδώνα. Μόλις έμαθε εκεί μια δυστυχισμένη γυναίκα της οποίας η κόρη της ήταν δαιμονισμένη, ότι περνούσε από τα μέρη της ο Χριστός δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Βγήκε να συναντήσει το Χριστό και να τον παρακαλέσει να θεραπεύσει το παιδί της. Ήθελε να βγάλει ο Χριστός τα δαιμόνια από τη κόρη της και να ελευθερωθεί. Αυτός ήταν ο πόνος της δυστυχισμένης αυτής μάνας. Αλλά, τι παράξενο! Ο Χριστός φαίνεται να μένει ασυγκίνητος, ο Χριστός φαίνεται να μην ακούει και να είναι απαθής στο πόνο και στη θλίψη της μητρός. Όμως, δεν είναι έτσι. Γιατί ο Χριστός ό,τι έκανε το έκανε για να φανερώσει μια μεγάλη αρετή που κρυβόταν μέσα στη ψυχή αυτής της γυναίκας. Και αυτή είναι η ταπεινοφροσύνη.

Ναι, η ταπεινοφροσύνη. Γιατί η γυναίκα αυτή, αν και μη Ιουδαία, αν και ειδωλολάτρισσα, αφού ήταν Χαναναία, εν τούτοις ήταν πολύ ταπεινόφρων γυναίκα. Γιατί όταν ο Χριστός δεν απαντούσε στα αιτήματά της αυτή επέμενε. Κι αυτό μας διδάσκει, αδελφοί, ότι κι εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να επιμένουμε στη προσευχή μας. Να μη λέμε γιατί ο Θεός δεν μας ακούει αλλά να επιμένουμε. Η προσευχή να συνδέεται με την ταπείνωση και να είναι εκτενής και επίμονη, όπως μας λένε οι άγιοι Πατέρες. Γιατί ο Θεός μπορεί πολλές φορές να αργεί αλλά ποτέ δεν ξεχνά τα αιτήματά μας.

Κι αυτό φαίνεται στο ευαγγελικό μας ανάγνωσμα. Η γυναίκα επέμενε και ο Χριστός δεν της έδιδε το ποθούμενό της. Σε σημείο που οι μαθητές του Κυρίου αγανάκτησαν και είπαν στο Χριστό να εισακούσει το αίτημά της. Ο Χριστός όμως που έβλεπε ότι μέσα στη γυναίκα κρυβόταν μαζί με τη ταπεινοφροσύνη και η πίστη της είπε ότι «ουκ απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα οίκου Ισραήλ» λέγοντάς της παράλληλα ότι δεν είναι σωστό να δώσει το ψωμί των παιδιών, δηλ. των Ιουδαίων στα σκυλιά, δηλ. στους ειδωλολάτρες. Σκυλάκι την έλεγε ο Χριστός αλλά αυτή δεν απογοητεύονταν, επέμενε να ζητά από τον Κύριο να θεραπεύσει το παιδί της. Έτσι έγινε υπόδειγμα ταπεινοφροσύνης και για μας τους χριστιανούς. Σαν πληγωμένο πουλί η γυναίκα αυτή έπεσε στα πόδια του Χριστού παρακαλώντας Τον να ελεήσει τη κόρη της. «Κύριε, βοήθα με», έλεγε.

Και ο Χριστός που είδε ακολούθως και την ταπεινή ομολογία της ότι πράγματι, ως ειδωλολάτρις, είναι ένα σκυλάκι, ζητώντας από το Χριστό όχι άρτο αλλά μόνο λίγα ψίχουλα του ελέους Του την ελέησε. Ναι, λέει η γυναίκα, ότι δεν είμαι άξια για μεγάλο θαύμα Σου, γι’ αυτό σου ζητώ ένα μικρό για σένα θαύμα. Και ο Χριστός βλέποντας τη μεγάλη της πίστη της λέει: «ώ γύναι, μεγάλη σου η πίστις, γενηθήτω σοι ως θέλεις».

Ναι, λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, η πίστη είναι συνδεδεμένη με τη ταπεινοφροσύνη. Η πίστη και η ταπείνωση της γυναίκας αυτής έκαναν καλά το κορίτσι της.

Αδελφοί μου! Οι πατέρες της Εκκλησίας δίνουν μεγάλη έμφαση σ’ αυτή την αρετή. Γιατί, όπως μας λέει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η ταπείνωση ανεβάζει τον άνθρωπο στον ουρανό ενώ ο εγωϊσμός τον ρίχνει στην κόλαση. Άλλωστε εξαιτίας του εγωϊσμού δεν έγινε ο Εωσφόρος αρχηγός των δαιμόνων;

Αναρωτιόταν κάποτε ένας άγιος της Εκκλησίας μας, ο άγιος Αντώνιος, πως μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος από τις παγίδες του διαβόλου. Βλέποντας ο άγιος τις παγίδες που βάζει στο δρόμο μας ο διάβολος τον απασχολούσε το ερώτημα με ποιο τρόπο μπορούσε ο άνθρωπος να γλυτώσει απ’ αυτές. Και έλαβε την απάντηση από το Θεό ότι ο ταπεινόφρων άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει τις παγίδες του διαβόλου. Ο ταπεινόφρων άνθρωπος μπορεί να σωθεί ενώ ο εγωϊστής και υπερήφανος άνθρωπος δεν σώζεται. Και ο Αββάς Ποιμήν στα πρώτα χρόνια της μοναχικής του πολιτείας ρωτώντας τον άγιο Αντώνιο ποια είναι η μεγαλυτέρα αρετή στο Χριστιανισμό έλαβε ως απάντηση ότι είναι η ταπεινοφροσύνη.

Γι’ αυτό, αδελφοί μου, όλοι μας, πλούσιοι και πτωχοί, νέοι και γέροι, κληρικοί και λαϊκοί, άρχοντες και αρχόμενοι, άς φροντίσουμε να είμαστε ταπεινοί στη ζωή μας για να κερδίσουμε μαζί τη χορεία όλων των αγίων τη βασιλεία των Ουρανών. Αμήν!

(Από http://www.aegeantimes.gr/pigizois/orthod_latria/kyriakodromio/kyriaki_iz_loyka.htm)

Οι τρεις Ιεράρχες....

... νικώντας την ειδωλολατρεία ανήγαγαν την πίστη του Χριστού από θρησκεία του τελετουργικού και της υποδούλωσης στο αρχικό της ύψος την Αποκάλυψη και την Ελευθερία.

... νικώντας τον Αρειανισμό διέσωσαν την Εκκλησία από τον ηθικισμό και διατράνωσαν την ορθοδοξία ως τρόπο ζωής θεάρεστο και αρμόζοντα.

.... πληρώνοντας την φιλοσοφία διασκέδασαν κάθε αφηρημένη ιδέα περί Θεού και μας μίλησαν για την Σάρκωση του Θείου Λόγου.

...... θεολογώντας για το Πρόσωπο λάμπρυναν τον άνθρωπο ως μέλος σώματος Χριστού.

..... την έννοια της αλληλεγγύης και της αγάπης από κενό κήρυγμα την ανύψωσαν σε έμπρακτη διακονία.

..... διακρίνοντας την έννοια της υπόστασης από της ουσίας στην αγία Τριάδα απήλαξαν δια παντός την ανθρώπινη σκέψη από τερατικές παραστάσεις του Θεού.

..... διακρίνοντας την άκτιστη ουσία από τις ενέργειες του Θεού προσέφεραν όχι μόνο στην εκκλησία ή την θεολογία αλλά και σε αυτή την οικουμένη, γιατί την ιστορική πορεία του ανθρώπου απήλλαξαν από τον φόβο της απουσίας του Θεού και την έστρεψαν από τον Άδη της αμφιβολίας ή του πανθεϊσμού στον ουρανό της χάρης και της θέωσης...

Ο ευλογημένος φόβος

Ο Ιουλιανός εν τοις Μυστηρίοις
Κωνσταντίνος Καβάφης
(1896)


Πλην σαν ευρέθηκε μέσα στο σκότος,

μέσα στης γης τα φοβερά τα βάθη,

συντροφευμένος μ' Έλληνας αθέους,

κ' είδε με δόξαις και μεγάλα φώτα

να βγαίνουν άϋλαις μορφαίς εμπρός του,

φοβήθηκε για μια στιγμήν ο νέος,

κ' ένα ένστικτον των ευσεβών του χρόνων

επέστρεψε, κ' έκαμε τον σταυρό του.

Αμέσως η Μορφαίς αφανισθήκαν·

η δόξαις χάθηκαν - σβύσαν τα φώτα.

Οι Έλληνες εκρυφοκυτταχθήκαν.

Κι' ο νέος είπεν· «Είδατε το θαύμα;

Αγαπητοί μου σύντροφοι, φοβούμαι.

Φοβούμαι, φίλοι μου, θέλω να φύγω.

Δεν βλέπετε πως χάθηκαν αμέσως

οι δαίμονες σαν μ' είδανε να κάνω

το σχήμα του σταυρού το αγιασμένο;»

Οι Έλληνες εκάγχασαν μεγάλα·

«Ντροπή, ντροπή να λες αυτά τα λόγια

σε μας τους σοφιστάς και φιλοσόφους.

Τέτοια σαν θες εις τον Νικομηδείας

και στους παππάδες του μπορείς να λες.

Της ένδοξης Ελλάδος μας εμπρός σου

οι μεγαλείτεροι θεοί φανήκαν.

Κι' αν φύγανε να μη νομίζης διόλου

που φοβηθήκαν μια χειρονομία.

Μονάχα σαν σε είδανε να κάνης

το ποταπότατον, αγροίκον σχήμα

συχάθηκεν η ευγενής των φύσις

και φύγανε και σε περιφρονήσαν».

Έτσι τον είπανε κι' από τον φόβο

τον ιερόν και τον ευλογημένον

συνήλθεν ο ανόητος, κ' επείσθη

με των Ελλήνων τ' άθεα τα λόγια

Οσίου Ισαάκ του Σύρου: Καρδιά Ελεήμων

Tί είναι καρδία ελεήμων; Είναι να φλέγεται από αγάπη ή καρδιά για όλη την κτίση: Για τους ανθρώπους, για τα πουλιά και για τα ζώα και για τους δαίμονες και για κάθε κτίσμα. Και καθώς ό άνθρωπος τα φέρνει στη μνήμη του και τα σκέφτεται, τα μάτια του τρέχουν δάκρυα. Από την πολλή και σφοδρή συμπάθεια πού συνέχει την καρδιά του και από την πολλή εμμονή σ' αυτή την κατάσταση, μικραίνει ή καρδιά του και δεν μπορεί να υποφέρει ή να ακούσει ή να δει κάποια βλάβη ή κάτι έστω και λίγο λυπηρό να γίνεται στην κτίση. Γι' αυτό και για τα άλογα ζώα και για τους εχθρούς της αλήθειας και γι' αυτούς πού τον βλάπτουν προσεύχεται συνεχώς με δάκρυα, ζητώντας από το Θεό να τους φυλάξει και να τους συγχωρήσει. Ομοίως προσεύχεται και για τα ερπετά από την πολλή του ευσπλαχνία, πού συγκινεί την καρδιά του, υπερβαίνοντας το ανθρώπινο μέτρο και φτάνοντας στην ομοιότητα του Θεού.

Επιστολή του Χρυσοστόμου από την εξορία

Φέρε, ω αδελφέ Κυριακέ, να ευκερώσω την πληγήν της εδικής σου λύπης, και να διασκεδάσω του λογισμού σου το νέφαλον. Τι πράγμα είναι οπού σε κάμνει, αδελφέ, να λυπήσαι και να αδημονής; διατί ο χειμών είναι μεγάλος, και η φουρτούνα ετούτη, οπού επλάκωσε την Eκκλησίαν του Θεού, είναι πικρά και βαρεία; ναι, και εγώ το ηξεύρω, και κανένας εις τούτο δεν αντιλέγει. Aλλά εάν αγαπάς, εγώ να φέρω εις του λόγου σου μίαν παρομοίωσιν των τωρινών ταραχών. Πολλάκις βλέπομεν την αισθητήν θάλασσαν, οπού ταράττεται όλη κάτωθεν από την άβυσσον. Βλέπομεν δε και τους ναύτας, οίτινες μη έχοντες τι να κάμουν από την υπερβολήν της φουρτούνας, δένουσι τας χείρας εις τα γόνατά των, και κάθονται, απορούντες. Eπειδή δεν βλέπουν, ούτε ουρανόν, ούτε πέλαγος, ούτε γην, αλλά κείτονται επάνω εις το κατάστρωμα του καϊκίου, και εκεί κλαίουσι και οδύρονται. Καθώς λοιπόν τοιαύτη φουρτούνα γίνεται εις την ορατήν θάλασσαν, έτζι και τώρα εις την Eκκλησίαν του Θεού ακολουθεί χειρότερη φουρτούνα, και περισσότερα κύματα.
Όθεν παρακάλει, αδελφέ, τον Δεσπότην και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ο οποίος δεν καταπραΰνει την φουρτούναν ταύτην με τέχνην και δυσκολίαν, αλλά με μόνον το νεύμα και θέλησίν του, διαλύει την ταραχήν. Και αν πολλαίς φοραίς επαρακάλεσες τον Κύριον και δεν εισηκούσθης, μη αμελήσης. Διατί τοιαύτη συνήθεια είναι εις τον φιλάνθρωπον Θεόν, να μη εισακούη παρευθύς, προνοούμενος διά την σωτηρίαν μας. Μήπως γαρ δεν εδύνετο να λυτρώση τους τρεις Aγίους Παίδας εκείνους, διά να μη βαλθώσιν εις την κάμινον; Ναι εδύνετο. Aλλ’ όμως προτίτερα δεν τους ελύτρωσεν. Αφ’ ου δε εκείνοι έγιναν σκλάβοι εις την Βαβυλώνα· και αφ’ ου ερρίφθησαν εις την χώραν των βαρβάρων, και εξωρίσθησαν από την πατρικήν τους κληρονομίαν· και αφ’ ου ερρίφθησαν εις την κάμινον, και απελπίσθησαν από όλους, ώστε οπού καμμία βοήθεια δεν έμεινεν εις αυτούς· τότε δη, τότε ο αληθινός Θεός, αιφνιδίως την θαυματουργίαν εποίησε, και διεσκόρπισε την φωτίαν, οπού ήτον εις την κάμινον των Χαλδαίων. Και λοιπόν, η κάμινος έγινεν Eκκλησία εις τους εν αυτή ευρισκομένους Παίδας. Όθεν και εκάλουν όλα τα κτίσματα, αγγέλους, δυνάμεις, στοιχεία, και έτζι όλα συναθροίζοντες έλεγον· «Ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον». Βλέπεις, αδελφέ, πώς η υπομονή των δικαίων, μετέβαλε την φωτίαν εις δρόσον; Και πώς αυτή έπεισε τον τύραννον Ναβουχοδονόσορ, να στέλλη γράμματα εις όλην την βασιλείαν του και να λέγη· «Μέγας είναι ο Θεός Σεδράχ, Μισάχ, και Aυδεναγώ»; Και βλέπε πόσον απότομον και φοβερόν ορισμόν έκαμεν. Όποιος, λέγει, ήθελεν ειπή λόγον εναντίον εις τους τρεις Παίδας, τούτου το οσπήτιον να διαρπάζεται, και τα υπάρχοντά του να γίνωνται αυθεντικά.
Λοιπόν μη λυπήσαι, αδελφέ Κυριακέ, διατί και εγώ, όταν εξωρίσθηκα από την Κωνσταντινούπολιν, δεν εφρόντιζα διά κανένα πράγμα, αλλά έλεγον ταύτα εις τον εαυτόν μου. Aνίσως θέλη η βασίλισσα να με εξορίση, ας με εξορίση. «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» (Ψαλ. κγ΄, 1). Aνίσως θέλη να με πριονίση, ας με πριονίση. Έχω εις τούτο παράδειγμα τον Προφήτην Hσαΐαν. Αν θέλη να με ρίψη εις το πέλαγος, ενθυμούμαι τον Προφήτην Ιωνάν, οπού τούτο έπαθεν. Αν θέλη να με βάλη μέσα εις λάκκον, έχω παράδειγμα τον Προφήτην Δανιήλ, όστις εβάλθη εις τον λάκκον των λεόντων. Eάν θέλη να με λιθοβολήση, έχω τον Πρωτομάρτυρα Στέφανον, οπού τούτο εδοκίμασεν. Αν θέλη να με αποκεφαλίση, έχω υπόδειγμα τον Βαπτιστήν Ιωάννην. Αν θέλη να πάρη τα υπάρχοντά μου, εάν έχω, ας τα πάρη. «Γυμνός εξήλθον εκ κοιλίας μητρός μου, γυμνός και απελεύσομαι» (Ιώβ α΄, 21).
Eις εμένα παραγγέλλει και ο Aπόστολος λέγων· «Πρόσωπον Θεός ανθρώπου ου λαμβάνει» (Γαλ. β΄, 6), και, «ει έτι ανθρώποις ήρεσκον, Xριστού δούλος ουκ αν ήμην» (Αυτόθι 10). Aρματόνει δε με και ο Δαβίδ λέγων· «Eλάλουν εν τοις μαρτυρίοις σου εναντίον βασιλέων, και ουκ ησχυνόμην» (Ψαλ. ριη΄ <46>). Πολλά κατεσκεύασαν εναντίον μου οι μισούντές με. Aλλά όλα τα έκαμαν από τον φθόνον και την κακίαν τους. Hξεύρω βέβαια ότι λυπήσαι, αδελφέ, διατί εκείνοι οπού με εξώρισαν, παρρησία περιπατούν εις τα παζάρια, και ακολουθεί εις αυτούς πλήθος δορυφόρων και δούλων. Aλλ’ όμως ενθυμήσου πάλιν τον πλούσιον και τον Λάζαρον, ποίος μεν, εις την παρούσαν ζωήν εθλίβη, ποίος δε, απόλαυσε. Καί τι γαρ έβλαψε τον Λάζαρον η εδώ πτωχεία; δεν εφέρθη εκείνος εις τους κόλπους του Aβραάμ με δόξαν ωσάν αθλητής και τροπαιούχος; Τί δε ωφέλησε τον πλούσιον ο πλούτος, τον ενδεδυμένον με πορφύραν και βύσσον2; βέβαια ουδέν. Διατί, πού είναι τώρα οι ραβδούχοί του; πού οι δορυφόροι του; πού είναι τα χρυσοχάλινα άλογά του; πού είναι οι κόλακες, και η βασιλική του τράπεζα; Δεν εφέρθη εις τον τάφον ο άθλιος, δεμένος ωσάν ληστής, φέρων την ψυχήν του γυμνήν από τον κόσμον τούτον; και φωνάζων με εύκερον και ανωφελή φωνήν· «Πάτερ Aβραάμ, ελέησόν με, και πέμψον Λάζαρον, διά να βάψη το άκρον του δακτύλου του εις το νερόν, και με αυτό να δροσίση την γλώσσαν μου, η οποία τηγανίζεται πικρώς εις την φλόγα ταύτην»; (Λουκ. ιϛ΄, 24).



Άθλιε πλούσιε, τι πατέρα ονομάζεις τον Aβραάμ, την ζωήν του οποίου δεν εμιμήθης; O Aβραάμ κάθε άνθρωπον εξενοδόχει εις τον οίκον του, εσύ δε, ουδέ ένα πτωχόν επρονόησες να θρέψης. Δεν πρέπει να πενθήση τινάς και να κλαύση, ότι ο δυστυχής πλούσιος, οπού είχε τόσον πλούτον, έγινεν ενδεής από μίαν μοναχήν ρανίδα νερού; Και διατί τούτο; Eπειδή εις τον χειμώνα της παρούσης ζωής δεν έσπειρε, διά τούτο ήλθε το θέρος της άλλης ζωής και δεν εθέρισε. Και τούτο γίνεται κατ’ οικονομίαν του Δεσπότου των όλων Θεού. Δηλαδή το να ήναι η κόλασις των ασεβών και αμαρτωλών, και η ανάπαυσις των ευσεβών και δικαίων, αντικρύ μία εις την άλλην. Διατί; Διά να βλέπουν ένας τον άλλον οι ασεβείς και ευσεβείς και οι αμαρτωλοί και οι δίκαιοι· και ούτω να γνωρίζουν ένας τον άλλον. Τότε γαρ κάθε Μάρτυς θέλει γνωρίσει τον τύραννον, οπού τον εβασάνισε. Και αντιστρόφως κάθε τύραννος θέλει γνωρίσει τον Μάρτυρα, οπού ετιμώρησε.
Και ότι αυτά οπού λέγω δεν είναι εδικά μου λόγια, άκουσον την σοφίαν του Σολομώντος, οπού λέγει· «Τότε στήσεται εν παρρησία πολλή ο δίκαιος κατά πρόσωπον των θλιψάντων αυτόν» (Σοφ. ε΄, 1). Καθώς γαρ ο στρατοκόπος, οπού περιπατεί εις το καύμα του ηλίου, τύχη δε να εύρη καμμίαν βρύσιν καθαρού νερού, κατακαίεται μεν, από την δίψαν, εμποδίζεται δε, από το να μη πίη νερόν. Ή καθώς ένας οπού πεινά πολλά, και κάθεται μεν κοντά εις καμμίαν τράπεζαν, οπού έχει διάφορα φαγητά, εμποδίζεται δε από κανένα δυνατώτερον να μη φάγη. Καθώς, λέγω, οι τοιούτοι, και ο διψασμένος δηλαδή και ο πεινασμένος πολύν πόνον και τιμωρίαν δοκιμάζουσι, διατί και ο διψασμένος, δεν ημπορεί να σβύση την δίψαν του με το νερόν, και ο πεινασμένος, δεν ημπορεί να παρηγορήση την πείναν του με το φαγητόν: τοιουτοτρόπως έχει να ακολουθήση και εν τη ημέρα της κρίσεως. Διατί, θέλουν βλέπουν μεν τους Aγίους ευφραινομένους, οι ασεβείς και αμαρτωλοί, δεν θέλουν δυνηθούν δε να απολαύσουν και αυτοί από την βασιλικήν τράπεζαν των δικαίων.
Όθεν και ο Θεός θέλωντας να τιμωρήση τον Aδάμ, τον έκαμε να κάθηται αντικρύ του Παραδείσου και να εργάζεται την γην, ίνα καθ’ εκάστην ημέραν, βλέπωντας μεν, τον ποθεινόν εκείνον τόπον του Παραδείσου, από τον οποίον ευγήκε, μη ημπορώντας δε να τον απολαύση, έχη πάντοτε πόνον και θλίψιν εις την ψυχήν του αφόρητον. Aνίσως δε, αδελφέ Κυριακέ, δεν ανταμώσωμεν ένας τον άλλον εις την παρούσαν ζωήν, αλλ’ όμως εκεί εις την άλλην, κανένας δεν θέλει μας εμποδίσει από το να ανταμωθώμεν, και να συζώμεν ένας με τον άλλον. Τότε δε θέλομεν ιδούμεν και εκείνους οπού μας εξώρισαν, καθώς και ο Λάζαρος είδε τον πλούσιον, και οι Μάρτυρες θέλουν ιδούν τους τυράννους, οπού τους εμαρτύρησαν.

Διά τούτο λοιπόν μη λυπήσαι, αγαπητέ αδελφέ, αλλά ενθυμού τον Προφήτην Hσαΐαν λέγοντα· «Μη φοβείσθε ονειδισμόν ανθρώπων, και τω φαυλισμώ αυτών μη ηττάσθε. Ως γαρ ιμάτιον βρωθήσεται υπό χρόνου, και ως έριον βρωθήσεται υπό σητός, ούτω βρωθήσονται» (Ησ. να΄, 7). Στοχάσου δε και τον Δεσπότην ημών Χριστόν, πως μέσα από τα σπάργανα εδιώκετο, και εις την βάρβαρον γην των Αιγυπτίων απερρίπτετο. Ποίος; Eκείνος οπού κρατεί τον κόσμον εις τας χείρας του. Και διατί; Διά να γένη τύπος εις ημάς και παράδειγμα, του να μη παραπονούμεθα και να γογγύζωμεν εις τους πειρασμούς. Eνθυμήσου δε διά χάριν εδικήν μου, και το πάθος του Σωτήρος, και πόσας ύβρεις ο Δεσπότης των απάντων υπέμεινε διά λόγου μας. Άλλοι μεν γαρ από τους Ιουδαίους, ωνόμαζον αυτόν Σαμαρείτην, και οινοπότην. Άλλοι δε, δαιμονισμένον και ψευδοπροφήτην. «Έλεγον γαρ, ότι ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης» (Λουκ. ζ΄, 34), και «εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» (Ματθ. θ΄, 34).
Τί δε να σοι λέγω, πως επήγαν, ω του θαύματος! να κατακρημνίσουν αυτόν; Και πως εις το πρόσωπον αυτόν έπτυον; Και ραπίσματα του έδιδαν; Τί να σοι λέγω, πως επότιζον αυτόν χολήν, και με τον κάλαμον εκτύπουν την παναγίαν του κεφαλήν; Και ένδυνον αυτόν με περιπαικτικήν χλαμύδα; Τί να σοι λέγω, πως με ακάνθας εστεφάνοναν αυτόν, και εγονάτιζον έμπροσθέν του, περιπαίζοντες και κάθε είδος περιγελάσματος εις αυτόν προσφέροντες; Τί να σοι λέγω, πως έφερον αυτόν εις το πάθος και εις τον σταυρόν, γυμνόν και κατάκριτον, οι αιμοβόροι εκείνοι σκύλοι; Και πως όλοι οι Μαθηταί του τον εγκατέλιπον; O μεν γαρ Πέτρος, τον αρνήθη, ο δε Ιούδας, τον επρόδωκεν, οι δε επίλοιποι έφυγον, και μόνος λοιπόν εστέκετο γυμνός εις το μέσον των όχλων εκείνων. (Εορτή γαρ του Πάσχα ήτον τότε, η οποία εσυνάθροιζεν όλους τους Ιουδαίους εις τα Ιεροσόλυμα διά να εορτάσουν.) Ή τι να σοι λέγω, πως εσταύρωσαν αυτόν ως πονηρόν ανάμεσα εις δύω κλέπτας; Τί δε να σοι διηγούμαι, πως ο Κύριος εστέκετο άταφος, όταν τον εκατέβασαν από τον σταυρόν, έως οπού ήλθεν Ιωσήφ ο Aριμαθαίος και εζήτησεν αυτόν διά να τον θάψη3; Και πως τον εσυκοφάντησαν, ότι δεν ανεστήθη, αλλά οι μαθηταί του τον έκλεψαν;



Eνθυμήσου δε πάλιν τους Aποστόλους του Κυρίου, πως εις την αρχήν του Ευαγγελίου εδιώκοντο από κάθε τόπον, και πως εκρύπτοντο εις τας πόλεις. Και ο μεν Παύλος ήτον κεκρυμμένος, εις την πορφυροπώλιδα γυναίκα. O δε Πέτρος, εις τον Σίμωνα τον ταμβάκην. Και πως δεν είχον παρρησίαν κοντά εις τους πλουσίους. Ύστερον όμως όλα έγιναν εύκολα εις αυτούς. Έτζι και συ, αδελφέ, μη λυπήσαι, αν τώρα ακολουθούν τα λυπηρά. Διατί ύστερον έχουν να ακολουθήσουν τα χαροποιά. Ήκουσα δε και διά τον φλύαρον εκείνον Aρσάκιον, τον οποίον εκάθισεν η βασίλισσα Πατριάρχην εις τον θρόνον μου, ότι πολλά έθλιψε τους αδελφούς και τας παρθένους, οπού με εδεφένδευον, και δεν ηθέλησαν να συγκοινωνήσουν με αυτόν4, από τους οποίους πολλοί και απέθανον εις την φυλακήν διά την εδικήν μου αγάπην. Eκείνος, λέγω, ο προβατόσχημος λύκος, ο οποίος, έχει μεν σχήμα Eπισκόπου, μοιχός δε είναι κατά αλήθειαν. Διότι καθώς η γυνή ονομάζεται μοιχαλίς, όταν, ζώντος του ανδρός της, πάρη άλλον άνδρα, έτζι και αυτός είναι μοιχός ουχί κατά σάρκα, αλλά κατά πνεύμα. Eπειδή ζώντος εμού του Eπισκόπου της Κωνσταντινουπόλεως, αυτός άρπασε τον θρόνον μου.
Ταύτα σοι, αδελφέ Κυριακέ, γράφομεν από την Κουκουσόν, όπου η βασίλισσα επρόσταξε και εξωρίσθημεν. Πολλαί δε θλίψεις και πειρασμοί απάντησαν εις εμένα κατά τον δρόμον, αλλ’ όμως δι’ αυτάς δεν εφρόντισα. Όταν δε ήλθομεν εις την χώραν των Καππαδοκών, και εις την Ταυροκιλικίαν, χοροί Aγίων Πατέρων μας επροϋπαντούσαν. Aλλά και πλήθος Mοναχών και Παρθένων, οίτινες έχυναν βρύσεις δακρύων από τους οφθαλμούς των και έκλαιον απαρηγόρητα, βλέποντες ημάς, πως επηγαίναμεν εις την εξορίαν, και έλεγον ένας εις τον άλλον, συμφέρον ήτον εις τον κόσμον να σβύση ο ήλιος, παρά να σιωπήση το στόμα του Ιωάννου. Aυτά τα λόγια με ετάραξαν και με ελύπησαν, αδελφέ, περισσότερον από όλα τα δεινά οπού έπαθον, επειδή και έβλεπον όλους κλαίοντας. Διά δε τα άλλα, όσα μοι εσυνέβηκαν, καμμίαν φροντίδα δεν εποίησα. Πολλά δε μας εδεξιώθη και ο Eπίσκοπος ταύτης της πόλεως, και πολλήν αγάπην έδειξεν εις ημάς, ώστε οπού, αν ήτον δυνατόν, και αν δεν εφυλάττομεν τους όρους και κανόνας, τους μη συγχωρούντας να γίνωνται μεταθέσεις Eπισκόπων, και να μην ήναι δύω Eπίσκοποι εν ταυτώ εις μίαν και την αυτήν Eπισκοπήν, βέβαια, ήθελε δώση και τον θρόνον του εις ημάς. Δέομαι λοιπόν και αντιβολώ, απόρριψον, αδελφέ, την λύπην και αθυμίαν από την ψυχήν σου, και ενθυμού και ημάς εις τας προς Θεόν ικεσίας σου.
(Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου)

Όταν...

Όταν όλα σου πάνε στραβά με βλαστημάς και όταν απλόχερα στα δίνω όλα ξεχνάς να με ευχαριστήσεις.

Όταν οι άνθρωποι κτίζουν Βαβέλ τους προσκυνάς και τους μακαρίζεις και εγώ είμαι ανύπαρκτος. Όταν πάλι οι ίδιοι άνθρωποι σφάζουν τους αδερφούς τους είμαι άξαφνα υπαρκτός, σκληρός και αδιάφορος και σηκώνεις γροθιά εναντίον μου!

Όταν σου λέω να αποφύγεις το δηλητήριο της αμαρτίας με λες σκληρό και αυστηρό και άρπαγα της ζωής σου. Όταν το πιείς και πικραθείς μου πετάς πέτρες που δεν σε προφύλαξα.

Όταν σου συνιστώ υπομονή στην αρρώστια εσύ είσαι πεπεισμένος για τον σαδισμό μου και όμως τις ώρες της υγείας σου δεν σου βρίσκεται λίγο λιβανωτό στην ψυχή σου ευγνωμοσύνης.

Μου ζητάς να είμαι δίκαιος στη μοιρασιά των αγαθών της γης και συ ο ίδιος στερείς το ψωμί από αυτόν που στο ζητάει.

Υψώνεσαι και καλλωπίζεσαι, τρέφεις την αυταρέσκεια σου και όμως την ταπείνωση τη θεωρείς βλακεία. Και ιδού όταν ταπεινώνεσαι μου ζητάς τα ρέστα για την άχαρη ζωή σου.

Απαιτείς να γίνω τιμωρός, κριτής για τους εχθρούς σου. Και όμως οι αδικούμενοι μάταια την πόρτα σου χτυπάνε.

Για σένα είμαι Εβραίος, τρελός, άπονος, καταστροφέας, νόθος και απατεώνας. Και όμως στην κλίνη του θανάτου την Κρίση μου φοβάσαι και με προσκαλείς για σωτηρία.

Πιστεύεις τον σταυρό και την ανάσταση μου για μύθο και φλυαρία και όταν γνωρίσεις τον θάνατο δικού σου βοάς: Ανάστησε τον άνθρωπο μου!

Ζητάς να έρθω επί γης μαζί σου να δειπνήσω και όμως το Ποτήρι μου περιφρονάς της Κοινωνίας.

Μου λες είσαι μονάχος σου, κανείς δεν σε γνωρίζει και ιδού κοντά σου βρίσκομαι στα πρόσωπα των ελαχίστων…

Προς διαφόρους: Μοιάζει γυμνός και εύθραυστος. Έχει δε αφάνταστη υπομονή και ανεξικακία έως παρεξήγησης. Λιθοβολείστε Τον όσο και όπως σας παίρνει.... Είστε άλλωστε δυνατοί, σοφοί και γενναίοι!

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

πρωτ π.Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος καταγόταν από την Ναζιανζό της Μικράς Ασίας. Η μητέρα του Νόννα ήταν ευσεβής Χριστιανή, ενώ ο πατέρας του ήταν αρχικά οπαδός του συστήματος των Υψισταρίων, ενός κράματος από ιουδαϊκά και εθνικά θρησκευτικά στοιχεία, και στο οποίο η λατρεία του υψίστου Θεού συνδυαζόταν με την λατρεία του πυρός. Η σύζυγός του με την προσευχή και την καθημερινή παρακίνησή της κατόρθωσε την επιστροφή του στην Χριστιανική πίστη. Βαπτίσθηκε από Επισκόπους της περιοχής και έλαβε το όνομα Γρηγόριος. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ναζιανζού. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος παρομοιάζει τους γονείς του με τον Αβραάμ και την Σάρραν, επειδή απέκτησαν τρία παιδιά σε προχωρημένη ηλικία, ήτοι την Γοργονία, τον Γρηγόριο και τον Καισάριο.

Ο άγιος Γρηγόριος χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον πατέρα του και Επίσκοπος από τον φίλο του Βασίλειο. Υπήρξε μεγάλος Θεολόγος. Στην υμνογραφία εξυμνείται κυρίως ως “τών θεολόγων ο νούς ο ακρότατος”. Η Εκκλησία τον ετίμησε απονέμοντάς του τον τίτλο του Θεολόγου, τον οποίο επεφύλαξε σε τρεις μόνον αγίους. Οι άλλοι δύο είναι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος.

Ο άγιος Γρηγόριος κλήθηκε να αναλάβη την ηγεσία της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως σε μια εποχή δύσκολη, κατά την οποία είχαν επικρατήσει οι αιρετικοί Αρειανοί για σαράντα χρόνια και η αυτοκρατορική αυλή ευνοούσε την αίρεση. Εκεί, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, έλαμψε το θεολογικό του χάρισμα, αλλά και το μεγαλείο της ψυχής του. Εξεφώνησε τις περίφημες περί θεολογίας ομιλίες του και ο μικρός Ναός στον οποίο ομιλούσε και λειτουργούσε ονομάσθηκε Αναστασία, επειδή ανέστησε τον θείο λόγο. Τελικά, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος του παρέδωσε τον καθεδρικό Ναό και η Β' Οικουμενική Σύνοδος τον ανέδειξε Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως. Οι εχθροί του όμως έθεσαν θέμα αντικανονικότητος της εγκαταστάσεώς του στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, επειδή τάχα κατείχε άλλην έδρα. Η καταγγελία όμως αυτή δεν ευσταθούσε, διότι στην πόλη Σάσιμα δεν εγκαταστάθηκε ποτέ. Όμως για να μη δημιουργηθή σχίσμα στην Εκκλησία, ανεχώρησε από την Κωνσταντινούπολη, αφού πρώτα εξεφώνησε από την προεδρικήν έδρα της Συνόδου έναν συγκινητικό λόγο, με τον οποίο απεκάλυπτε όλο το μεγαλείο της πνευματικής του δυνάμεως. Είπε ότι εάν ήταν αυτός αίτιος της διαιρέσεως, ας ερρίπτετο στην θάλασσα όπως ο Ιωνάς, για να παύση η τρικυμία. Και απεχώρησε για να πάη να βρη “τήν φίλη του ησυχία”.

Ο βίος και τα συγγράμματά του μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε πολλά και σημαντικά, αλλά η στενότης του χώρου μας επιτρέπει να αναφέρουμε, εντελώς τηλεγραφικά, τα ακόλουθα:

Πρώτον. Ο άγιος Γρηγόριος ήταν όνομα και πράγμα Θεολόγος, επειδή είχε προσωπική γνώση και εμπειρία του Θεού. Οι ομιλίες του, και κυρίως οι εορταστικοί του λόγοι στις μεγάλες Δεσποτικές Εορτές, έχουν θεολογικό περιεχόμενο, επειδή το Ορθόδοξο κήρυγμα είναι κατήχηση και ταυτόχρονα μύηση στο μυστήριο της θεολογίας. Η Ορθόδοξη θεολογία είναι τρόπος ζωής και βοηθά τον άνθρωπο να καθαρθή από τα πάθη, για να μπορέση να αποκτήση προσωπική κοινωνία με τον Θεό, ο οποίος δεν είναι απλώς ανώτερη δύναμη ή αφηρημένη ιδέα, αλλά Πρόσωπο. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, όπως όλοι οι άγιοι Πατέρες, έτρεφε και τρέφει τον λαό του Θεού με τα νάματα της Ορθοδόξου Θεολογίας, η οποία προσφέρει λύσεις στα μεγάλα υπαρξιακά του προβλήματα.

Το Ορθόδοξο κήρυγμα σήμερα, έχει επηρεασθή, δυστυχώς, από ξένα πρότυπα και από την εκκοσμίκευση. Βέβαια, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά ως επί το πλείστον ακούει κανείς κηρύγματα κοινωνικά, ηθικίστικα, άχρωμα, και άγευστα της Ορθοδόξου θεολογίας, που αφήνουν τον άνθρωπο ασυγκίνητο και αθεράπευτο. Οι άγιοι Πατέρες, ως ποιμένες, καταπιάνονταν ασφαλώς και με τα διάφορα κοινωνικά θέματα και προβλήματα, αλλά το έκαναν ως Θεολόγοι. Δηλαδή μελετούταν τα θέματα και πρότειναν λύσεις μέσα από την προοπτική της Ορθοδόξου θεολογίας.

Δεύτερον. Ευρισκόμαστε στον πρώτο μήνα του χρόνου και όπως είναι γνωστό, συνηθίζουμε να ευχόμαστε ο ένας στον άλλο “χρόνια πολλά”. Και αυτό το κάνουμε, επειδή αγαπούμε την ζωή και επιθυμούμε να ζήσουμε όσο γίνεται περισσότερο. Κανείς δεν επιθυμεί τον θάνατο, επειδή δεν έχει δημιουργηθή για να πεθάνη, αλλά για να ζη αιώνια. Ο θάνατος είναι κάτι το ξένο και παρείσακτο στην ζωή μας. Είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, της κακής χρήσεως της ελευθερίας μας, της ανυπακοής μας στο θέλημα του Θεού. Η ανθρώπινη ζωή έχει ύψιστο σκοπό και ως εκ τούτου μεγάλη σπουδαιότητα και αξία. Αξίζει να μελετήσουμε την αξία και τον σκοπό της ζωής του ανθρώπου μέσα από την θεολογία του αγίου Γρηγορίου. Θα μας πη ο Άγιος ότι ο άνθρωπος “είναι ζώον ενταύθα οικονομούμενον και αλλαχού μεθιστάμενον και πέρας του μυστηρίου τη προς τον Θεόν νεύση θεούμενον”. Δηλαδή, ότι ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για το ενταύθα, αλλά για την αιωνιότητα. Στην παρούσα ζωή οικονομείται, ήτοι ζή, αναπνέει, τρώει, πίνει, εργάζεται, γίνεται μοναχός, παντρεύται, αλλά ο σκοπός της ζωής του είναι άλλος. Είναι η θέωση, ήτοι η κοινωνία με τον άγιο Τριαδικό Θεό, που επιτυγχάνεται με την σωστή χρήση της ελευθερίας του και την υπακοή του στο θέλημα του Θεού. Η αληθινή μας πατρίδα δεν είναι ενταύθα, αλλά αλλαχού. Είναι η βασιλεία του αγίου Τριαδικού Θεού. Ζούμε ενταύθα, αλλά πρέπει να μεθιστάμεθα αλλαχού, ήτοι να πολιτευόμεθα στον ουρανό.

Αξίζει να εντρυφήσουμε στην Ορθόδοξη θεολογία, η οποία προσφέρει λύσεις στα καθημερινά μας προβλήματα, αλλά και βοηθά στην υπέρβαση του ενταύθα, δηλαδή του θανάτου και την απόλαυση της ζωής, όχι απλώς για πολλά χρόνια, αλλά αιώνια.

(από το www.parembasis.gr)

Δύο θαυμαστές πράξεις ελέους του οσίου Αμμωνά

Ο άγιος Αμμωνάς που εορτάζει την 26 αυτού του μηνός είναι εκείνος ο επίσκοπος, καθώς μαρτυρούν οι διηγήσεις των γερόντων, για τον οποίο προφήτεψε ο Μέγας Αντώνιος, ενώ ήταν ακόμα νέος, ότι θα προκόψει στο φόβο του Θεού. Αφού του έδειξε δηλαδή μιά πέτρα του είπε: " Βρίσε την και χτύπα την"! Και αφού έκαμε όπως τον πρόσταξε ο Μέγας του λέει: " Έτσι και συ! Θα φτάσεις σε τέτοιο μέτρο αρετής ώστε να μην υπολογίζεις τα χτυπήματα και τις βρισιές των ανθρώπων, όπως ακριβώς αυτή η αναίσθητη πέτρα".
Πράγματι η προφητεία του Αγίου Αντωνίου εκπληρώθηκε , γιατί σε τόση ανεξικακία έφτασε ο μακάριος Αμμωνάς ώστε να μείνει ξένος πραγματικά από κάθε κακία.

Όταν έγινε επίσκοπος, έφεραν μπροστά του μία κοπέλα, η οποία αμάρτησε με κάποιον και έμεινε έγκυος. Μαζί της έφεραν και τον διαφθορέα της και του ζητούσαν επίμονα να τους τιμωρήσει παραδειγματικά. Ο όσιος όμως όχι μόνο δεν τους τιμώρησε αλλά και ουδόλως τους κατέκρινε μάλιστα σφράγισε με το σημείο του Σταυρού την κοιλιά της εγκύου και της έδωσε έξι ζευγάρια σεντονιών ώστε αν τυχόν επέθαινε η ίδια ή το βρέφος τον καιρό του τοκετού να ευρίσκονταν σάβανα ώστε να τους ενταφιάσουν με αξιοπρέπεια. Τότε αυτοί που την έσυραν μπροστά του , βλέποντας την στάση του , λένε στον άγιο: " Γιατί το έκανες αυτό; Γιατί δεν της έβαλες επιτίμιο;". "Αδελφοί", απάντησε ο όσιος, "βλέπετε ότι αυτή η γυναίκα βρίσκεται κοντά στον θάνατο και τί παραπάνω μπορώ να της επιβάλω;". Και αφού είπε αυτά τα λόγια την άφησε να φύγει χωρίς να τολμήσει να την δικάσει.

Άλλοτε πάλι ο Άγιος βρέθηκε σε έναν τόπο για να φάει. Εκεί ήταν κάποιος αδελφός(μοναχός) για τον οποίο κυκλοφορούσε η φήμη ότι πόρνευε με μια γυναίκα, η οποία εκείνη την ώρα συνέβαινε να βρίσκεται στο Κελί του. Όταν έμαθαν οι ντόπιοι ότι εκεί βρίσκεται ο επίσκοπος Αμμωνάς ,πήγαν στον τόπο που κατέλυσε και του ζητούσαν να πάει στο Κελί, έτσι ώστε ενώπιον του να φανερωθεί η αμαρτία του Μοναχού και να βρουν ευκαιρία να τον διώξουν. Ο μοναχός όμως όταν έμαθε τα καθέκαστα πρόλαβε να κρύψει τη γυναίκα μέσα σε ένα πιθάρι. Ο όσιος όμως το γνώριζε με θαυμαστό τρόπο και όταν μπήκε στο κελί του μοναχού πήγε και κάθισε πάνω στο στόμιο του πιθαριού και έπειτα έδωσε εντολή να ερευνήσουν το κελί για να βρουν την γυναίκα. Αυτοί ερεύνησαν αλλά φυσικά δεν την βρήκαν. Έτσι γύρισε στους κατηγόρους του μοναχού και τους είπε: "Ο θεός να σας συγχωρήσει για την κατάκριση που κάνατε στον μοναχό" και αφού προσευχήθηκε τους έπεισε να αναχωρήσουν. Έπειτα έπιασε το χέρι του Μοναχού και κοιτάζοντας τον στα μάτια με προσοχή και νόημα του είπε:" Πρόσεχε τον εαυτό σου, αδερφέ". Και αναχώρησε δίχως να του πει άλλο τι.

(Από τον Ευεργετινό)

Ο άγιος Μάξιμος και η αγάπη

Μην καταφρονήσεις την εντολή της αγάπης, γιατί μ' αυτή θα γίνεις παιδί του Θεού, ενώ παρα­βαίνοντάς την θα γίνεις παιδί της γέεννας.

Για τις εξής πέντε αιτίες οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο:
- Για το Θεό, όπως ο ενάρετος τους αγαπάει όλους, και όπως κάποιος αγαπάει τον ενάρετο, έστω κι αν ο ίδιος δεν έγινε ακόμα ενάρετος.
- Για φυσικούς λόγους, όπως οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, και αντιστρόφως.
- Από κενοδοξία, όπως αγαπάει κάποιος αυτόν που τον δοξάζει.
- Από φιλαργυρία, όπως εκείνος που αγαπάει τον πλούσιο γιατί του δίνει χρήματα.
- Από φιληδονία, όπως εκείνος που αγαπάει ένα πρόσωπο, γιατί του ικανοποιεί τη γαστριμαργία ή τη σαρκική του επιθυμία.
Απ' αυτές λοιπόν τις αιτίες, η πρώτη είναι αξιέ­παινη, η δεύτερη ούτε επαινετή ούτε αξιοκατάκριτη, ενώ οι υπόλοιπες είναι εμπαθείς.

Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι’ Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στο Θεό. Σ’ Αυτόν ν’ αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.

Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων.

Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.

Εκείνος που αγαπάει το Χριστό, Τον μιμείται όσο μπορεί. Ο Χριστός, για παράδειγμα,
- δεν έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους
- έδειχνε μακροθυμία, όταν του συμπεριφέρονταν με αχαριστία και Τον βλαστημούσαν
- υπέμεινε, όταν Τον χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, χωρίς καθόλου να σκέφτεται για κανέναν το κακό που Του έκανε.
Αυτά τα τρία έργα είναι εκφραστικά της αγάπης προς τον πλησίον. Χωρίς αυτά, απατάται εκείνος που λέει ότι αγαπάει το Χριστό ή ότι θα κερδίσει τη βασιλεία Του. Γιατί ο Κύριος μας βεβαιώνει: «Δεν θα μπει στη βασιλεία των ουρανών εκείνος που μου λέει «Κύριε, Κύριε», αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» (Ματθ. 7,21). Και πάλι: «Όποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14,15).

«Εγώ σας λέω», είπε ο Κύριος, «αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σας μισούν, προσεύχεστε για όσους σας βλάπτουν» (Ματθ. 5,44). Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές; Για να ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη μνησικακία και να σε αξιώσει ν’ αποκτήσεις την τέλεια αγάπη. Αυτή είναι αδύνατο να την έχει όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.

Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους. Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση, και γι’ αυτό ανεξαίρετα τους αγαπάει όλους το ίδιο. Τους εναρέτους τους αγαπάει ως φίλους, ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν, χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται. Αντίθετα, αν το καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για να τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν. Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του, αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.


(πηγές : alopsis.gr, orthodoxanswers.gr)

Ξένος ήμην...

Με αφορμή κάποιες αναρτήσεις που διάβασα σε γνωστά σε όλους blogs (εθελούσια λήθη http://e-lithi.blogspot.com/2009/01/blog-post_20.html , πρέζα TV, ελληνικό φως κτλ) σχετικά με την συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τους λαθρομετανάστες του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών και τα γεγονότα που ακολούθησαν , μου γεννήθηκαν ποικίλες και αντιφατικές σκέψεις , οι περισσότερες σκέψεις θλίψης και προβληματισμού.


Ζω και διακονώ σε μιαν ακριτική, ευαίσθητη από εθνικής άποψης επαρχία (βλ. Ίμια) με ελάχιστη έως μηδαμινή παρουσία «ξένων» και αλλοδαπών μονίμως εγκατεστημένων, μα και συγχρόνως πέρασα τα τελευταία εφηβικά και τα φοιτητικά μου χρόνια σχεδόν στο κέντρο της Αθήνας.

Αυτό μου δίνει ένα διαφορετικό δικαίωμα άποψης πάνω στο θέμα αφού από τη μια
ζω σε «γραμμή πυρός» και από την άλλη γνώρισα σαν γείτονα τον αλλοεθνή και τον ξένο, άλλοτε φιλικό και άλλοτε από άμυνα ή και φανατισμό επιθετικό απέναντι σε μένα τον Έλληνα. Φυσικά μάρτυρας πράξεων φανατισμού έγινα περισσότερες φορές από την άλλη πλευρά , τον ομαίμονα μου τον έλληνα.

Παράλληλα, η συνεχής παρουσία λαθρομεταναστών στην περιοχή μας (εδώ τους ξεφορτώνουν οι σύγχρονοι δουλέμποροι αφού πρώτα απομυζήσουν από αυτούς μερικές χιλιάδες δολλάρια, ποσόν τεράστιο για έναν πακιστανό ή κούρδο εργάτη και «παρία») (και έπειτα καταλήγουν στην Αθήνα και στα αστικά κέντρα της Ευρώπης )και η διακονία μου στην Εκκλησία με έφερε πολλές φορές κοντά τους , μίλησα με αυτούς τους νεοαφιχθέντες, πότε με σπασμένα αγγλικά, πότε με χαμόγελα και νοήματα, οπωσδήποτε όμως συνενοηθήκαμε μια χαρά με την πανανθρώπινη γλώσσα που έχει η αδερφωσύνη των ανθρώπων.

Τί είδα λοιπόν; Ανθρώπους ξυπόλητους, παιδιά με κουρέλια, πολλές φορές πεινασμένους και αρρώστους γιατί οι προσφορές της κρατικής πρόνοιας ελάχιστες, με δυσπιστία απέναντι σε μένα που τους έφερα δώρα ενοριτών. Τι δώρα δηλ.; Κάλτσες , σαπούνια, τσιγάρα, χτένες, ρούχα(προσφορά του μητροπολίτη αυτά),οπωσδήποτε όμως δώρα πλούσιας αγάπης και ΨΩΜΙ . Αλίμονο , ποτέ δεν είδα τόση πείνα για ψωμί , ίσως γιατί γεννήθηκα σε μια εποχή που οι γονείς μας , αφού μας παραπάχυναν ,με συγκινητική φροντίδα, μας έμαθαν τα περισσεύματα να τα πετάμε στα σκουπίδια. Πολλοί μας είπαν οι αστυνομικοί που τους επιτηρούσαν (και η αλήθεια τους φρόντιζαν όσο μπορούσαν), όταν αποβιβάστηκαν στη Χ βραχονησίδα ρωτούσαν αν είχαν ξεμπαρκάρει στην Αθήνα(!). Μου έκανε εντύπωση το καθαρό τους βλέμμα και όλα τα άλλα κοινά που έχουν οι νέοι ακόμα και στις δύσκολες καταστάσεις, πειράγματα, γέλια αλλά και μια σοβαρότητα που και που όλο παραίτηση. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η πίστη τους. Την συγκεκριμένη ώρα γονάτιζαν για να προσευχηθούν στον Αλλάχ ενώ άλλοι ίσως «πολιτικά διαφωτισμένοι» στέκοταν αδιάφοροι. Οπωσδήποτε όμως οι περισσότεροι ήταν θρήσκοι.

Έρχομαι τώρα στους άλλους μου αδερφούς που τους αγαπώ πολύ και αυτούς και τους λυπάμαι γιατί ζούνε σε μια πόλη-τέρας, μια μητρυιά Βαβυλωνία που ευτυχώς ο Θεός θέλησε να την αφήσω πίσω μου νωρίς. Ποιοί είναι οι φόβοι τους; Πρώτα η λεγόμενη ξενοφοβία. Μα από πότε οι Έλληνες έγιναν ξενόφοβοι; Από τότε που πλήθυνε η εγκληματικότητα; Από τότε που κάποιοι γνωστοί άγνωστοι (πολιτικοί, δημοσιογράφοι ακόμα και εκκλησιαστικοί-με πόνο το λέω αυτό- , σοφοί ρήτορες, "εθνολόγοι" και μπουρδολόγοι) τους το είπαν μήπως;

Λέγοντας αυτό δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου για την ποιότητα κάποιων ξένων. Εγώ ο ίδιος έγινα θύμα επίθεσης της ανοησίας κάποιων αλλοδαπών κάποτε όταν ακόμα ήμουν λαϊκός.
Ξέρω.. θερίζει η εγκληματικότητα στους αλλοδαπούς… Οι άνθρωποι των Αχαρνών, του κέντρου, στα Πατήσια , στην Κυψέλη, στον Κολωνό και σε άλλες περιοχές αμπαρώνονται πίσω από το οχυρό που λέγεται εστία από νωρίς και με όλες τις προφυλάξεις γιατί φοβούνται. Και λέω άνθρωποι και όχι έλληνες γιατί πολύ συχνά και οι αλλοδαποί-αν όχι συχνότερα- πέφτουν θύματα των συμμοριών και των μεμονωμένων. Τι οδηγεί τον άνθρωπο σε ένα έγκλημα; Η δίψα για αίμα ή μήπως η πείνα,μια εγκληματική φύση ή η απομόνωση και η γκετοποίηση από τους «τυχερούς στη ζωή» ημεδαπούς ; Η πλεονεξία ή η στέρηση ; Η ανθρώπινη άμυνα ή εθνικιστική ανάγκη για επιβίωση της φυλής σε έναν κόσμο ξένο με αυτήν; Η "φυλετική τους κακία" ή η έλλειψη παιδείας στα αποτρόπαια καθεστώτα που μεγάλωσαν; Ο φθόνος για τους έλληνες ή ανατροφή τους με αισθήματα μειονεκτικότητας;

Για ποιόν άλλο λόγο οι ξένοι είναι επικίνδυνοι λοιπόν; Για τη νοθεία του ελληνικού DNA μας; Ρατσιστικά και αντιχριστιανικά απαράδεκτη τέτοια άποψη.
Για τη νοθεία της παράδοσης μας και την επιβουλή τους έναντι στην ιστορία μας; Εμείς οι ίδιοι την εγκαταλείψαμε πολύ πριν αριβάρουν οι «ξένοι». Εμείς οι ίδιοι σπεύσαμε να φραγκέψουμε και να τουρκέψουμε προτού μας το ζητήσουν οι διάφοροι «φίλοι» και «πατέρες» του εξωτερικού. Για την υποβάθμιση των περιοχών του κέντρου της Αθήνας: Ποιος άλλος φταίει από ένα ανάλγητο κράτος που δεν μπορεί να ελέγξει την πρόσβαση των λαθρομεταναστών; Από μια Ευρώπη λογίστρια και κυνική που ζητάει φτηνούς εργάτες και κάνει τα στραβά μάτια στους νόμους και τους κανονισμούς;Οι άνθρωποι αυτοί έρχονται και το πρώτο τους μέλημα είναι η επιβίωση και η συσπείρωση σε διάφορες περιοχές εγκαταλειμένες και περιφρονημένες από τους κυρίους της Εκάλης και των βορείων προαστίων. Ποιες και πόσες επιλογές έχουν; Ποιος θα προστατέψει τους κατοίκους της Αχαρνών λχ, ημεδαπούς-αλλοδαπούς, από την υποβάθμιση της περιοχής; Οι χοντρόπετσοι των βορείων προαστίων; Μήπως φταίει η κοινωνία όπως λέμε συχνά; ¨Η οι δικές μας επιλογές ζωής; Δεν μπορώ και δεν θέλω να απαντήσω σε κανένα ερώτημα….

Ας έρθουμε τώρα στη λατρεμένη επαρχία που ζούμε. Εδώ οι άνθρωποι , οι ευλογημένοι από τον Θεό ακρίτες να κρατάνε ψηλά όχι μόνο την σημαία της ορθοδοξίας αλλά και Ελλάδας, που ακόμα ευτυχώς- τουλάχιστον όχι καθολικώς- δεν έχουν αστικοποιηθεί και «χαλάσει», όλοι αυτοί που αγαπάνε τούτο τον τόπο και την ιστορία του χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις και κορώνες αλλά μόνο επειδή είναι ειλικρινείς και ανεπιτήδευτοι. Αυτοί λοιπόν που οι υποκριτές πολιτικοί τους μακαρίζουν ως θεματοφύλακες λαμπρών θερμοπυλών και ταυτοχρόνως τους αφήνουν ξεχασμένους και αποκλεισμένους σαν … παιδιά από άλλο γάμο, αυτοί που έχουνε τον "εχθρό" τον τούρκο- ποιόν εχθρό δηλ αφού και ο λαός του γείτονα σαν φίλους μας βλέπει, αλλά εχθρός είναι πάντα ο φανατισμένος και ο πολεμοκάπηλος- μπροστά στα μάτια τους και ζούνε στο στόμα του λύκου… ε αυτοί λοιπόν οι ακρίτες ούτε ξενοφοβικοί είναι, ούτε ρατσιστές, ούτε φοβούνται να πλησιάσουν τον ξένο. Ξένος τους είναι ο ρατσιστής και ας είναι έλληνας με την στάμπα.Επίσης το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς υπήρξαν μετανάστες και θρέφονται ακόμα από το ψωμί της ξενιτειάς δεν τους κάνει τόσο αρνητικούς σε οτιδήποτε διαφορετικό. Το ξενοφοβικό φρόνημα το συνάντησα μόνο στους ηπειρωτικούς και δεν ξέρω γιατί…

Και αυτό όχι γιατί ίσως οι αλλοδαποί δεν είναι πολλοί στα μέρη μας αλλά εδώ συναντάς ακόμα την ανθρωπιά και την πίστη στον άνθρωπο. Και δεν θα πλατειάσω για το πνεύμα προσφοράς το συγκινητικό , όπου βρεθεί συμφορά (πόλεμος, σεισμός, πείνα) απανταχού στον πλανήτη. Οι στατιστικές πρώτα τα νησιά μας βγάζουν….

Στην ορθόδοξη παράδοση «ξένος» είναι μόνο αυτός που αυτόβουλα αποξενώνεται από την κοινωνία των άλλων προσώπων. Όλοι είναι μέλη σώματος. Και οι εκτός σώματος δεν είναι παρά πρόσωπα σεβαστά «υπερ ων ο Χριστός απέθανε» στα οποία οφείλουμε αγάπη. Αγαπάμε τον τόπο μας , την ιστορία μας και την παράδοση μας. Είναι αγάπη οφειλόμενη , αγάπη ευγνωμοσύνης. Και ας βρίσκονται διάφοροι , να καταστροφολογούν και ας εμείς οι ίδιοι κάποτε απομακρυνόμαστε από την αυθεντικότητα μας, ακόμα όμως την αγαπάμε την Ελλάδα. Κοντά στην αγάπη ευγνωμοσύνης ας προσθέσουμε και την αγάπη αλληλεγγύης στον άλλο.
«Ξένος ήμην και συνηγάγετε με». Αν όχι ως χριστιανοί τουλάχιστον ας θυμηθούμε πώς ως έλληνες ήμασταν από πάντα μεγαλόψυχοι….

(φωτό: news.pathfinder.gr)

Λόγια γέροντος Ιωσήφ Αγιορείτου

Από απομαγνητοφωνημένη συνομιλία με το γέροντα Ιωσήφ(Μπαϊρακτάρη)στο Ιερόν Ησυχαστήριον αγίου Μηνά στη Βίγλα, Άγιο Όρος τον Απρίλιο του 2005.
Προσφορά του φίλου μου Κώστα που τον επισκέφτηκε τότε και μαγνητοφώνησε τα παρακάτω:(Κώστα ευχαριστώ!)

"...Αυτό έχει γίνει. Πρέπει να πας και με τη μια και με την άλλη και την παράλλη; Πύθος τετρημένος οι ηδονές...Γι' αυτό βλέπεις, ο άλλος παντρεμένος, έχει την γυναίκα του, να πάει και με την γυναίκα του αλλουνού, την κόρη του παραπέρα κλπ ...και δε σταματάει εκεί, να δει και τηλεόραση...το πονηρό. Και δε σταματάει ούτε εκεί... Δε χόρτασε, άντε να δει και το πονηρό βίντεο. Έτσι? Άρα λοιπόν πύθος τετρημένος οι ηδονές... Και τί είμαστε? Εβδομήντα πέντε τοις εκατό νερό! Τρομερό πράγμα ε? Εβδομήντα πέντε τοις εκατό νερό... δηλαδή τίποτα! Λοιπόν κι όμως, παρόλο που είμαστε τίποτα ...Υπερφίαλοι! Δεν πειράζει! Δικό τους πρόβλημα είναι αυτών που πεθαίνουν. Εγώ είμαι ζωντανός! 
Κι άκουσα κάτι μια μέρα και συγκλονίστηκα...Δεν περίμενα ότι θα το ακούσω αυτό το πράγμα. Ότι την ημέρα κάποιου θανάτου, τα αντρόγυνα συνέρχονται λέει... Το συγγενολόι. Συνέρχονται εκείνο το βράδυ, για να αποδείξουν ότι είναι ζωντανοί, ότι είναι εντάξει. Τέτοιο πράγμα! Αντί να πάνε όπως λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, να πηγαίνετε λέει, όπου γίνονται κηδείες. Για ποιο λόγο? Για να δείτε τη ματαιότητα. Που θα πάτε... Που θα μπείτε....Μπήκα μέσα στον τάφο εκεί, για να βγάλω μια φωτογραφία...σε μιάμιση ώρα βάζαμε ένα μοναχό....Συγκλονίστηκα! Τη στιγμή που έκλεισα τα μάτια...και λέω, έτσι μου ρθε εκείνη τη στιγμή, τώρα τι πήρες από τα αγαπημένα σου αντικείμενα που είχες στα χέρια σου? Τίποτα! Απο τα αγαπημένα σου πρόσωπα? Μάνα, πατέρα, αδέρφια? Τίποτα!
Πωωω πω...Ίδρωσα!...Ολομόναχος έρχεσαι κι ολομόναχος φεύγεις! Έτσι λοιπόν, αυτά τα ιδανικά του κόσμου...πλούτη, ηδονές, δόξες, τιμές...Ο άλλος είναι στρατηγός, του χτυπάνε πόσες προσοχές? Ταξίαρχος, πόσες προσοχές ! Γκράπ, γκρουπ, γκρααπ! ...Κάποια στιγμή αποστρατεύεται...Ποιος τον προσέχει? Ποιος τον κοιτάει?...Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χιλιετηρίδα της ιερά μονής Ξενοφώντος...Είχα πάει λοιπόν...και προσγειώνεται ένα ελικόπτερο... και κατέβασε ένα στρατηγό. Κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά....γιατί τα φιλοσοφώ κάτι τέτοια πράγματα, τα προσέχω...Που είναι τα αγήματα, να υποδεχτούν τον στρατηγό, που είναι...πως το λένε...η φιλαρμονική, να παιανίσει? Πουθενά! Τίποτα! Προχώρησε, ως είς εξ ημών , σαν ένας από εμάς, τακ τακ τακ κι ανέβηκε πάνω στις σκάλες....Οπότε λοιπόν, αυτά τα ιδανικά του κόσμου...που να τα χαίρεται ο κόσμος, πλούτη, δόξα και τις τιμές...ταξίδια, βόλτες κλπ....εγκαταλείπουν τον άνθρωπο, όχι απο τον θάνατο και μετά, αλλά πολυ πριν.
Να χουμε λοιπόν τις αποσκευές μας έτοιμες, να ευπρεπίσουμε τις λαμπάδες μας για το ουράνιο ταξίδι. Έτσι? ...Έχουμε την παραβολή των δέκα παρθένων. Είχαν την δυσκολότερη των αρετών, την παρθενία. Και οι δέκα....Αλλά οι πέντε δεν είχαν την βασίλισσα των αρετών, όπως λένε οι πατέρες... Και έμειναν έξω. Ποιά είναι η βασίλισσα των αρετών? Η ελεημοσύνη! Γι' αυτό δείχνω την φλόγα (καντήλι) και λέω να προσευχόμαστε πάντα στο Θεό, για την σωτηρία μας. Να είμαστε νοητά γεράκια, τα οποία κατατροπώνουν τους δράκοντες, τους δαίμονες δηλαδή...Γκαααπ!
( και στο σημείο αυτό τραβάει μια σφαλιάρα στο δαιμονόμορφο ξύλο που ξέρασε η θάλασσα και το χε κάτω απ' την εικόνα) ...Δεν το σηκώνουμε, το αφήνουμε εκεί. Πεσμένο! Κι εύχομαι μέσα απ' τη ψυχή μου και την καρδιά και τον νου μου, να είσαστε πάντα νικητές ενώπιων του διαβόλου. Να μην πικραίνετε τον πανάγιο Θεό, να πικραίνετε μόνο τον διάβολο. Να λέτε, όχι ρε παιδί μου. Πόσο θα ζήσω? ...Ότι λέγαν οι μάρτυρες....Λέει... Θυσίασε για να ζήσεις...Εντάξει μωρέ, σιγά μια θυσία είναι...Πες ότι είσαι μουσουλμάνος τώρα και πήγαινε πέρα και λάτρεψε τον Θεό σου.... Όχι λέει, θα πεθάνω που θα πεθάνω, δεν αρνούμαι την πίστη μου!...Ένας γείτονας έγραψε ένα βιβλίο, εκδίδεται τώρα οσονούπω... και είδα σε ένα απόσπασμα, που λέει, εκεί στην Κύπρο είχαν πιάσει αιχμαλώτους. Τους παίρνουν και λέει ο διοικητής στους υπολοίπους, ότι θα κάνω εγώ, θα κάνετε κι εσείς. Μπαμ μπαμ μπαμ, αδειάζει όλη την δεσμίδα του περιστρόφου του σε έναν.... Εγώ λέει ένας,από τα βάθη της Ασίας τέλος πάντων...Τούρκος , μουσουλμάνος, τον πήρα λίγο ιδιαιτέρως... του ερχόταν άσχημα...Του λέει γίνεσαι μουσουλμάνος? Το μουσουλμάνος, το κατάλαβε ο άλλος, ο Κύπριος και τι του λέει? Όι ... όι, μ' ένα χαμόγελο...Και τότε λέει, άδειασα κι εγώ το περίστροφο πάνω του. Οπότε, λέει τώρα ο Τούρκος, έχουν περάσει είκοσι χρόνια κι ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω το χαμόγελο εκείνου του νεαρού. Και μόλις το διάβασα,συγκινήθηκα και λέω: Άγιε! Ανώνυμε άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών...Εύχομαι να είσαστε από αυτούς τους άγιους τους ανώνυμους....Κάποια στιγμή, μην κολλάτε...Εμπρός! Θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, ας πεθάνουμε τώρα. Και τι έγινε για πέντε χρόνια ή για δέκα? Και μια και έρχεται το Πάσχα και μην το ξεχάσω, ο άγιος Χριστόδουλος, στην Πάτρα. Ήταν παρών στο μαρτύριο της Αναστασίας, μιας νεαρής κοπέλας, Του λέει ο πασάς:
-Βλέπεις? Τι παθαίνουν οι άμυαλοι? Εσύ θα γίνεις μουσουλμάνος...
-Χριστός Ανέστη!
-Μα ο Μωάμεθ είναι καλύτερος
-Μόνο ο Χριστός ανέστη!
-Θα σε σφάξω σαν τραγί!
-Χριστός Ανέστη
...Τον καθάρισε. Άγιος της εκκλησίας δεκαπέντε χρονών! Και πόσοι ακόμη μάρτυρες. Κοπελιές...η αγία Μαρίνα δέκα επτά χρονών, η αγία Κατερίνα....και δε συμμαζεύεται...ο άγιος Κήρυκος, έχουμε την κάρα του στη Σιμωνόπετρα. Παρέμεινε αλλοίωτη...
Αύξησα αυτή τη φορά τον λόγο μου. Ζητώ συγγνώμη, τελειώνω.
Έχουμε τη σταύρωση, σε λίγο θα πάμε την μεγάλη εβδομάδα στην εκκλησία, να ξέρουμε γιατί πηγαίνουμε.
Λοιπόν “επί Σταυρού τας αχράντους σου χείρας εξέτεινας Κύριε, επισυνάγων πάντα τα έθνη κράζοντα, Κύριε δόξα σοι”...Άπλωσες τις παλάμες σου, Κύριε μου στο σταυρό. Και τι έκανες? Να λέει, μέσα σ' αυτή την νοητή αγκαλιά έβαλα όλα τα έθνη. Όλους ήθελε να τους σώσει!
Εδώ έχουμε το κλειδί το νοητό του παραδείσου...Μάλιστα έψαχνα ένα κλειδί που να έχει πάνω του το γράμμα Π και αυθημερόν το βρήκα.... Όπως και ο ληστής αυθημερόν μπήκε. Σε μια μέρα μπήκε στον παράδεισο! Και τι δεν είχε κάνει αυτός ο άνθρωπος! Αλλά πως μπήκε στον παράδεισο? Την απάντηση την δίνει – μεγάλη Πέμπτη?, μεγάλη Παρασκευή?- ένα δίστιχο και λέει “Βαλών ο ληστής κλείδα το Μνήσθητί μου”. Νοητό κλειδί για την πόρτα του παραδείσου, είναι το μνήσθητί μου.. Έτσι να λέμε κι εμείς και να χουμε την επίγνωση του ληστή, του τελώνη...Ο οποίος, γιατί έχουμε και τον φαρισαίο... που έλεγε: τα κάνω όλα, ότι μου έχεις πει Θεέ μου, δεν μου λείπει τίποτα, το ένα δέκατο το δίνω το δίνω για ελεημοσύνη, νηστεύω λέει το Σαββάτο και δεν είμαι σαν τους λοιπούς...άρπαγες, μοιχοί. Κι έδειξε τον τελώνη, ο οποίος και άρπαγας ήταν και μοιχός όπως φαίνεται.Αυτός λέει, κάτω. Ο τελώνης χτύπαγε και κείνος το στήθος του και δεν είχε λέει την δύναμη ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Εν τούτοις δικαιώθηκε στο τέλος....
Ξεφτίλισε ο Χριστός τον παράδεισο βάζοντας μέσα ληστές, τελώνες, πόρνες. Έτσι λέει ο κόσμος. Μα λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Λάθος! Τον καλό γιατρό, πότε τον θαυμάζουμε? Όταν θεραπεύει ανίατες ασθένειες. Έτσι λοιπόν στην περίπτωση του Χριστού μας, τον θαυμάζουμε γιατί θεράπευσε τα ανίατα ψυχικά τραύματα του τελώνη, του ληστή, της πόρνης...Έτσι, αναβάθμισε τον παράδεισο, θα λέγαμε...
Και να χουμε τον νου μας, γιατί κάποια στιγμή στο θέατρο της ζωής κλείνει η αυλαία.
Βρε καλόγερε! Μεγάλη Παρασκευή μας τα κανες όλα! Πω πω πω! Μαυρίλα ε?
Δεν έχεις να μας πεις κάτι χαρούμενο?
Βεβαίως κι έχω. Ένα τελευταίο και τέλειωσα.. Έχω εδώ λίγο στάρι...Ρωτάνε κάποιοι. Πως θα αναστηθούν τα σώματα? Οι νεκροί? Είναι δυνατόν να αναστηθεί το σώμα? Αφού πέθανε, πως να αναστηθεί? Κι απαντάει ο απόστολος Παύλος: Εσύ εκείνο που σπέρνεις, δεν πεθαίνει πρώτα για να αναστηθεί και να μας δώσει εκατονταπλάσιο καρπό? Έτσι κι εμείς. Είναι μια απ' τις εναλλαγές της ζωής μας. Σπέρμα, έμβρυο, μικρό παιδί, πιθανόν γέρων...Γιατί έχουμε είπαμε, πρόωρους θανάτους.
Πάντως όλοι στον τάφο και μετά η ανάσταση. Λοιπόν, η άνοιξη έχει να μας αποδείξει πολλές νεκραναστάσεις, κλήματα, μυγδαλιές, ροδακινιές. Πεθαμένα είναι το χειμώνα, την άνοιξη ανασταίνονται. Και λέμε δίνετε στάρι στις κηδείες και τα μνημόσυνα γιατί λέμε μην τους κλαίτε, δεν τους πήγαμε σε νεκροταφείο, αλλά τους πήγαμε σε κοιμητήριο. Είναι λάθος να λέμε νεκροταφεία. Λοιπόν έχει ένα ωραίο παράδειγμα αναστάσεως: "όπως εάν κάποιος δεν θα καταδέχετο να βάλει στη στη φωτιά, για ψήσιμο, πήλινο σκεύος που ράγισε, προτού θεραπεύσει το ελάττωμά του δια της ανακατασκευής του”... Ένα πήλινο σκεύος, ράγισε πριν το βάλουμε στη φωτιά, πριν να σφίξει, δηλαδή είναι πηλός ακόμη, τότε το παίρνει ο αγγειοπλάστης και το ξαναπλάθει απο την αρχή. Και μετά το βάζει στη πυρά....
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πάλι, δίνει ένα ωραίο παράδειγμα αναστάσεως. Και τι λέει?. Έχουμε ένα παλιόσπιτο. Θέλουμε να το χτίσουμε ωραιότερο, μεγαλύτερο, λαμπρύτερο. Και τι κάνουμε? Βγάζουμε τους ενοίκους...Φεύγει η ψυχή. Τι άλλο? Μετά γκρεμίζουμε το σπίτι....Το σώμα?... στο χώμα. Το επόμενο στάδιο, η ανακατασκευή του σπιτιού. Λαμπρότερο, μεγαλύτερο, μεγαλοπρεπέστερο και ξαναβάζουμε πάλι μέσα τη ψυχή. Η ανάσταση...Λοιπόν... Δεν σταματάμε όπως οι στωικοί στο φάγωμεν, πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκωμεν. Ότι εκεί είναι το τέρμα. Όχι, λάθος! Δεν θα είμασταν ορθόδοξοι αν σταματούσαμε στον θάνατο. Περιμένουμε ανάσταση νεκρών μετά βεβαιότητας. Κλήματα, μυγδαλιές, ροδακινιές...λέυκες, πλατάνια. Πεθαμένα τον χειμώνα, την άνοιξη ανασταίνονται.
Εύχομαι στην δική σας ανάσταση...και σας παρακαλώ να εύχεστε και για την δική μου."
Απρίλιος 2005

Από τον βίο των Αγίων Μακαρίων

ΤΗ ΙΘ΄ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΜΑΚΑΡΙΩΝ, ΤΟΥ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ

Είπε ο γέρων Μακάριος ο Μέγας:
"Περπατούσα κάποτε στην έρημο, και βρήκα ένα κρανίο νεκρού πεταμένο στο έδαφος και όταν το κούνησα με την βάϊνη ράβδο μου μίλησε το κρανίο. Και του λέω:
-Ποιος είσαι εσύ;
Μου αποκρίθηκε το κρανίο:
-Εγώ ήμουν αρχιερέας των ειδώλων και των ειδωλολατρών που απέμειναν σε αυτόν τον τόπο.Εσύ δεν είσαι ο Μακάριος ο πνευματοφόρος, που όποια ώρα σπλαγχνισθείς τους ευρισκόμενους στην κόλαση και ευχηθείς για αυτούς, ανακουφίζονται λίγο;
Του λέει ο γέρων:
-Ποια είναι η ανακούφιση και ποια η τιμωρία;
Του λέει:
-Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο είναι το πυρ από κάτω μας, ενώ στεκόμαστε μέσα στο πυρ από τα ποδιά έως το κεφάλι και δεν είναι δυνατό να δει κανείς τον άλλον πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά το πρόσωπο του καθενός είναι κολλημένο προς την πλάτη του άλλου.
Όταν λοιπόν εσύ εύχεσαι για μας, τότε βλέπει κανείς λίγο το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η ανακούφιση.
Και κλαίγοντας ο γέρων είπε:
"Αλίμονο στην μέρα που γεννήθηκε ο άνθρωπος αν αυτή είναι η ανακούφιση από την τιμωρία".
Του λέει ο γέρων: -Υπάρχει άλλη βάσανος χειρότερη;
Του λέει το κρανίο:
-Χειρότερη βάσανος είναι από κάτω μας.
Του λέει ο γέρων:
-Και ποιοι είναι εκεί;
Του λέει το κρανίο:
-Εμείς με την δικαιολογία ότι δεν γνωρίσαμε τον Θεό, ελεούμαστε λίγο τουλάχιστον, ενώ εκείνοι που είχαν γνωρίσει τον Θεό και Τον έχουν αρνηθεί, είναι από κάτω μας..."
(http://www.geocities.com/kostasrokas)

* * *

Λέγεται ότι ο Άγιος Μακάριος ο Αλεξανδρεύς ή "πολιτικός" (γιατί διέτριβε και στις πόλεις προς όφελος του ποιμνίου),από την υπερβολική άσκηση είχε μόλις λίγες τρίχες στον πώγωνα. Αυτός ο άγιος όποια πνευματική άσκηση άκουγε πώς έκανε κάποιος ασκητής εζήλωνε να την μιμηθεί.Κάποτε τον τυράννησε ο λογισμός να αφήσει την έρημο και να πάει στην κοσμική Ρώμη για να βρει τους εκεί πατέρες και να ωφεληθεί. Τότε έπεσε χάμω και είπε: "Τραβάτε με εσείς δαίμονες διότι εγώ με δικό μου θέλημα σε άλλο μέρος δεν πηγαίνω". Επειδή ακόμα τον ενοχλούσε ο λογισμός φορτώθηκε ένα ζεμπίλι με άμμο και πήγαινε από μέρος σε μέρος, καταπονώντας τον εαυτό του, μέχρι που τον νίκησε.

* * *

Κάποτε με αυτούς τους δύο Μακαρίους συνταξίδευαν μερικοί τριβούνοι(ανώτατοι αξιωματούχοι) του βασιλέα με δόξα μεγάλη. Θαύμαζαν την απλότητα και την φτώχεια των αγίων. Έτσι ένας από αυτούς είπε: "Μακάριοι είστε εσείς, γιατί με την φτώχεια σας περιπαίζετε τον κόσμο και το φρόνημα του". Όμως ο Aλεξανδρεύς Μακάριος του απάντησε:"Εμείς μεν, περιπαίξαμε το κόσμο, ο δε κόσμος, περιπαίζει εσάς. Γνώριζε καλά όμως , ότι και εμείς για αυτόν το λόγο Μακάριοι ονομαζόμαστε καθώς εσύ και χωρίς να θέλεις μας ονόμασες".Όταν ο άγιος είπε αυτά τα λόγια, ο τριβούνος ήρθε σε κατάνυξη, και αφού καταφρόνησε τις λαμπρές του βίου υποθέσεις, έκαμε αποταγή των υπαρχόντων του, και έγινε Mοναχός.

(Από τον Συναξαριστή Αγίου Νικοδήμου)

Το σύνδρομο του "Καθαρού".

Στην ολιγόχρονη διακονία μου μέσα στην Εκκλησία συνάντησα ήδη πολλούς τύπους ανθρώπων-χριστιανών. Και αυτό γιατί η Εκκλησία ως κοινωνία είναι ένα θαυμαστό μωσαϊκό που σου δείχνει απλόχερα και από πολύ νωρίς την πολυμορφία του. Άλλοτε αυτή σε ενθουσιάζει και άλλοτε σε απογοητεύει. Εξαρτάται από την ποιότητα αυτής της πολυμορφίας.

Θαύμασα τους ενάρετους,αγάπησα τους "αμαρτωλούς", συμπόνεσα αυτούς που δεν ψάχνουν το φως, ντράπηκα εκείνους που έχουν το ζήλο του φωτός, την ώρα που βολευόμουν στο ημίφως ή στο σκοτάδι μου.Υποψιάζομαι πως έχω να δω πολλά ακόμα...

Στάθηκα όμως πραγματικά με πόνο ψυχής μπροστά στο σύνδρομο του "Καθαρού" χριστιανού που έχει μέσα του μιαν απροσδιόριστης προέλευσης πληροφορία ότι είναι ο σωτήρας του κόσμου.

Ίσως μεγαλύτερη πλάνη από την ψευδαίσθηση της αναμαρτησίας και της πνευματικής αυτάρκειας δεν έχει υπάρξει. Ο "Καθαρός" λοιπόν χριστιανός επικαλείται την "κατάντια του κλήρου", την "αμαρτωλότητα των πιστών", την "άγνοια περί τα πνευματικά των πολλών" και ξάφνου... θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο και ξεκομμένο απ'όλους.
Τον ασυνείδητο αυτό φαρισαϊσμό γνωρίζουμε ότι τον γεννά ο χρόνιος εγωισμός(με διαβολική συνέργεια) και η φυσική έξη που έχει ο καθένας να ξεχωρίζει μέσα στο σύνολο. Οι έξεις γνωρίζουμε πώς είναι πράγμα από τη φύση του αγαθό. Σε μια ψυχή όμως πλανημένη και εγωκεντρική μεταμορφώνονται σε πάθη-νοσηρές συνήθειες, που δύσκολα ξεριζώνονται.

Ο "Καθαρός" είναι ένας συνειδητός τυπολάτρης των νηστειών, των ακολουθιών , της εκκλησιαστικής ζωής και μάλιστα με εξωφρενική αδιακρισία προσπαθεί να επιβάλει την πολιτεία του αυτή στους άλλους. Οι άλλοι είναι οι "αφελείς" όταν βέβαια δεν είναι κάτι χειρότερο: "οι λεπροί" που η προσέγγιση τους συνιστά ηθικό ξεπεσμό.

Οι πράξεις των εκκλησιαστικών ηγετών παραδοσιακές ή νεωτεριστικές, με καλή ή ύποπτη πρόθεση περνούν πάντα από κριτική με φίλτρα ηθικισμού και τυπολαγνείας, δύο από τα βασικά γνωρίσματα του "Καθαρού". Ο κόσμος χάνεται, οι άνθρωποι έχουν πάρει "στραβό δρόμο", οι εντός της Εκκλησίας πρέπει να τίθενται συνεχώς κάτω από "νουθεσία" και παρακολούθηση, οι εκτός της Εκκλησίας είναι ανάξιοι λόγου και αναφοράς και οπωσδήποτε από πριν "κολασμένοι".

Ο "Καθαρός" γίνεται συνεχώς αντιεκκλησιαστικός και αντικοινωνικός. Σκέφτεται πώς ως "υγιές σώμα" αδυνατεί να συμμετέχει στις ακολουθίες και στα κοινά δρώμενα των λοιπών χριστιανών που φαντάζουν "κοινός όχλος" και συρφετός. Για μακρά διαστήματα απομακρύνεται και αυτοθρησκεύεται. Απολυτοποιεί γνώμες γερόντων και πνευματικών που τους ξεχώρισε ανάμεσα σε άλλους για δικούς του λόγους. Αναφέρεται συχνά στη γνωριμία και την οικειότητα του με αυτούς. Επιστρέφει μόνο για να ελέγξει και να επιδειχτεί.
Πολύ συχνά αναφέρεται στην κατ'ιδίαν άσκηση του,δηλ πράγματα κοινά και εκκλησιαστικά που κάνουν λίγο πολύ όλοι οι χριστιανοί και τα βλέπει ως δείγματα υψηλής πολιτείας του.

ο "Καθαρός" έρχεται ως "νέος απόστολος" να σώσει τον κόσμο. Είναι ο "εκλεκτός" και ο "πανάσπιλος". Περιφρονεί μαζί με την αίρεση και τον αιρετικό, αδυνατώντας να δει πώς ο ίδιος έπεσε από μόνος του σε αίρεση. Όμοια και με τους σχισματικούς. Στην Παράδοση προσθέτει σταδιακά δικές του δοξασίες και γνώμες, κτίζοντας γύρω του ένα κόσμο πλάνης και αυτοδικαίωσης, μια θρησκεία-αντανάκλαση της πνευματικής του σύγχυσης.
Θηριομαχεί με τους δαίμονες των άλλων που στην ουσία είναι τα δικά του πάθη. Επιδυκνύει μια κινητικότητα όλο κομπασμό όταν θέλει να ελέγξει και αδρανεί στην πνευματική ζωή. Έρχεται σε συνεννόηση με κοσμικούς για να ελέγξει τους εκκλησιαστικούς την ώρα που απαιτεί από τους εκκλησιαστικούς την περιθωριοποίηση των κοσμικών. Και άλλα πολλά και κουραστικά για την ψυχή μας.

Ο "Καθαρός" με λίγα λόγια θα ήθελε τους πάντες στο "καθαρτήριο" και τον εαυτό του σε ένα βάθρο. Ίσως στο κέντρο ενός ναού...

Προσευχηθείτε για εκείνον. Είναι άνθρωπος που επιζητά το ενδιαφέρον μας. Διψάει την προσοχή μας. Δείξτε του στοργή, μιλήστε του με αγάπη, ανταμείψτε τον με επαίνους.
Σταδιακά να έρθει σε επίγνωση. Είναι η έλλειψη ανθρώπινης αδερφικής αγάπης που τον ταλανίζει. Και φυσικά μιλάμε εδώ για τους ασύνειδα πλανημένους. Είναι πολύ δύσκολο όμως να τους διακρίνει κανείς από τους συνειδητά υποκριτές. Μια καλή κουβέντα,ένα χαμόγελο, μια πρόσκληση σε διάλογο θα γιατρέψει τις πληγές του. Γιατί είναι παρατηρημένο πως ο έλεγχος από μας και μάλιστα όταν δεν έχουμε το εκκλησιαστικό δικαίωμα, κάνει τον "Καθαρό" περισσότερο επιρρεπή στον εγωισμό του, τον σπρώχνει βαθύτερα στο καβούκι της αυταρέσκειας και του ψευδοκόσμου του.

Εντωμεταξύ μπορούμε να χαιρόμαστε για μια "εκκλησία αμαρτωλών ανθρώπων".
Ο Χριστός αμαρτωλούς ήρθε να σώσει όχι αγίους. Η εκκλησία είναι ιατρείο ασθενών , ούτε σύλλογος εναρέτων,ούτε δικαστήριο ενόχων. Μπορούμε να χαιρόμαστε για την συνείδηση της αμαρτωλότητας μας όταν όμως αυτή γεννάει την μετάνοια και την αυτομεμψία, το ταπεινό φρόνημα, την ανάγκη για εξάρτηση μας από τον Θεό του ελέους.
Στο Κύριο δεν έχουμε να επιδείξουμε κυρίως κατορθώματα πνευματικά και έργα ζήλου. Αυτά αφορούν στο αυτονόητο καθήκον μας. Έχουμε κυρίως να επιδείξουμε τις αμαρτίες και αδυναμίες μας και να Του ζητήσουμε την άφεση και τον συνεχή μας αγιασμό .

Και κάτι τελευταίο: Ανάξιοι άνθρωποι και εκκλησιαστικές "φουρτούνες" υπήρχαν ανέκαθεν και θα υπάρχουν έως συντελείας. Αλλοίμονο όμως αν κάποια στιγμή πιστέψουμε πως δεν υπάρχουν και όλα βαίνουν καλώς ή το αντίθετο πώς όλα αυτά υπάρχουν και γι' αυτό ακριβώς οδεύουμε προς τον γκρεμό. Τότε δεν θα έχουμε την συναίσθηση της πραγματικότητας που αναφέρεται στη διάκριση, τη βασιλίδα των αρετών.

Των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου πατριαρχών Αλεξανδρείας

Η Αλεξάνδρεια ήταν η πατρίδα των δύο σοφών Διδασκάλων της αληθείας και προμάχων της Εκκλησίας του Χριστού, Αγίου Αθανασίου και Αγίου Κυρίλλου.


Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας



Ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας γεννήθηκε το 296 μΧ (ή το 295 μΧ). Έχει χαρακτηριστεί στύλος της Ορθοδοξίας και Μέγας Πατήρ της Ορθοδοξίας. Οι γονείς του Αθανασίου ήταν φτωχοί αλλά πιστοί και ενάρετοι χριστιανοί. Η οικονομική του κατάσταση δεν του επέτρεπε να λάβει ανώτατη εκπαίδευση, αλλά με την βοήθεια του Θεού κατάφερε μελετώντας μόνος του να φτάσει σε υψηλό επίπεδο στην θεολογία και στην φιλοσοφία. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός γράφει ότι ο Άγιος Αθανάσιος μελέτησε την Αγία Γραφή περισσότερο από κάθε βιβλίο.

Το 312 μΧ (ή το 319) ο Άγιος Αθανάσιος χειροτονείται διάκονος από τον Αλέξανδρο Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Ήδη ενώ ήταν διάκονος, εμφανίστηκε στην Α Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, το έτος 325 μΧ, που είχε συγκροτηθεί κατά του Αρείου, στην οποία διέπρεψε πάνω απ’ όλους με τον ζήλο του, και με την διδασκαλία του περί Ομοουσίου. Τα πρώτα επτά άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως (Πιστεύω) της Α Οικουμενικής Συνόδου ουσιαστικά διαμορφώθηκαν από τον Άγιο Αθανάσιο.

Το έτος 326 μΧ (ή το 328 μΧ), ο Άγιος Αθανάσιος διαδέχθηκε τον Αλέξανδρο, επίσκοπο Αλεξανδρείας, εκλεγμένος από κλήρο και λαό.



Ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας αρνήθηκε την κοινωνία προς τον Άρειο, γνωρίζοντας την διαστροφή της γνώμης του και την νόσο της αίρεσης που φώλιαζε ακόμη στην καρδιά του Αρείου. Αμέσως άρχισαν οι συκοφαντίες και οι επιβουλές των Αρειανών εναντίον του Αγίου Αθανασίου. Αλλεπάλληλες φορές εξορίστηκε άδικα, καθώς οι Αρειανοί ή οι Εθνικοί (ειδωλολάτρες) κατάφερναν και επηρέαζαν τους Αυτοκράτορες (Κωνσταντίνος ο Μέγας, Κωνσταντίνος ο υιός, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, και ο Ουάλης). Ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας, ο υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, εξορίστηκε στην πόλη Τρίβερι (ή Τρέβιρα) της Γαλλίας, κατέφυγε στη Ρώμη, φυγαδεύτηκε και έμεινε καιρό στην έρημο, κρύφτηκε σε υπόγεια μήνες ολόκληρους, υπέμεινε χιλιάδες βάσανα και διωγμούς για 46 έτη. Όταν οι αυτοκράτορες καταλάβαιναν το λάθος τους ή όταν ανέβαινε νέος αυτοκράτορας στον θρόνο, ανακαλούσαν τον Άγιο Αθανάσιο από την εξορία μα έπειτα ήταν πάλι υπό διωγμό, μετά από νέες διαβολές και συκοφαντίες από Αρειανούς ή από ειδωλολάτρες.

Τα χρόνια που ο Άγιος Αθανάσιος βρισκόταν σε εξορία τον υποστήριζαν τόσο οι λαϊκοί όσο και μοναχοί της ερήμου. Εκεί στην έρημο γνώρισε τον Μέγα Αντώνιο, του οποίου τον βίο συνέγραψε. Τελικά, φάνηκε σαν φωτεινός αστέρας που έδυε, επιστρέφοντας για τελευταία φορά από την εξορία στον επισκοπικό του θρόνο, όπου με την λαμπρότητα των λόγων του φώτισε τον ορθόδοξο λαό για λίγο ακόμη καιρό και αναπαύτηκε στις 2 Μαΐου του 373 μΧ.

Η μνήμη του Αγίου Αθανασίου του Μεγάλου τιμάται στις 18 Ιανουαρίου και στις 2 Μαΐου.

Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας





Ο Κύριλλος γεννήθηκε το 370 μΧ και ήταν ανεψιός του Θεοφίλου επισκόπου Αλεξανδρείας. Διαδέχθηκε τον θείο του το 412 μΧ, αφού είχε μονάσει για αρκετό καιρό με τους μοναχούς στην Νητρία. Οι οπαδοί του αιρετικού Νεστόριου συντέλεσαν στο να διωχτεί ο Κύριλλος από τον θρόνο του, αλλά μετά από λίγο καιρό επέστρεψε. Το 431 μΧ, επί Θεοδοσίου του Μικρού, παρουσιάστηκε στην Γ Οικουμενική Σύνοδο στην Έφεσο, όπου και έλεγξε και κατήσχυνε με τους λόγους του τον Νεστόριο που βλαστημούσε ενάντια στην Θεοτόκο. Ήταν Ποιμένας στην Εκκλησία του Χριστού για 32 χρόνια και αναπαύτηκε το 444 μΧ.

Η μνήμη του Αγίου Κυρίλλου τιμάται στις 18 Ιανουαρίου και στις 9 Ιουνίου.

Και οι δύο Άγιοι Πατέρες, ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας και ο Άγιος Κύριλλος άφησαν πολλά σοφά Συγγράμματα, ερμηνευτικά των θείων Γραφών, δογματικά της πίστεως του Χριστού, αποδεικτικά της αληθείας και ελεγκτικά της πλάνης των αιρέσεων.

Aπολυτίκιο:
Έργοις λάμψαντες ορθοδοξίας, πάσαν σβέσαντες κακοδοξίαν, νικηταί τροπαιοφόροι γεγόνατε· τη ευσεβεία τα πάντα πλουτίσαντες, την Εκκλησίαν μεγάλως κοσμήσαντες, αξίως εύρατε Χριστόν τον Θεό, δωρούμενον πάσι το μέγα έλεος.

Κοντάκιο:
Ιεράρχαι μέγιστοι της ευσεβείας, και γενναίοι πρόμαχοι της Εκκλησίας του Χριστού, πάντας φρουρείτε τους ψάλλοντας: Σώσον οικτίρμον, τους πίστει τιμώντάς σε.

(Από το matia.gr)

Ερώτηση σε Bloggers και επισκέπτες

Πώς θα χαρακτηρίζατε έναν άνθρωπο στο Blog του οποίου αφήσατε το σχόλιο σας μαζί με το ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ σας και αυτός:

α)ανεβάζει νέα ανάρτηση-απάντηση χλευασμού δημοσιεύοντας το ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ σας , ΟΧΙ όμως και το ΣΧΟΛΙΟ σας;


β) Αφήνει να εννοηθεί πώς το σχόλιο σας ήταν υβριστικού περιεχομένου, χωρίς βέβαια να είναι;( Υπενθυμίζω πώς το σχόλιο σας παραμένει εκ του ασφαλούς ακόμα αδημοσίευτο)


γ)Εκθέτει το ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ σας στην χλεύη και περιέργεια κάθε ανώνυμου σχολιαστή, και μάλιστα σιγοντάροντας τον;


δ) Σας αποκαλεί εκκλησιαστικό προβοκάτορα , ενώ ήδη του έχετε εμπιστευτεί το ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ σας και ΝΑΙ το σχόλιο σας που θα έριχνε ΦΩΣ σε όλα τα παραπάνω παραμένει ακόμα ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟ.

?????

[Χμμμμμμ...... Μάλλον δεν είμαι καλός χριστιανός και ως "αγαθός παπούλης" δεν θα έπρεπε να είχα τόσες και τέτοιες απαιτήσεις όπως η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ενός σχολίου...]
:)))))))

Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά: Των δέκα λεπρών

O Κύριος διέσχιζε τα σύνορα Γαλιλαίας-Σαμαρείας ,όταν ξαφνικά του παρουσιάστηκαν δέκα λεπροί και ζήτησαν από μακριά τη βοήθεια Του και την ίαση τους. Ο Χριστός βλέποντας την πίστη τους και αφού συμπόνεσε την τραγική τους κατάσταση, τους έστειλε να πάνε να παρουσιαστούν στους ιερείς για να πάρουν το πιστοποιητικό της γιατρειάς τους , σημάδι πως είχαν ιαθεί από τη λέπρα τους. Τότε οι πρώην λεπροί όλο χαρά απομακρύνθηκαν. Από τους δέκα όμως ένας γύρισε πίσω για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Κύριο και αυτός ήταν αιρετικός και Σαμαρείτης. Δεν μπόρεσε λοιπόν ο Κύριος μας παρά να επισημάνει την αχαριστία των εννέα και την ευγνώμονα στάση του ενός.

Πολλές οι πίκρες που πήρε ο Κύριος μας επί γης , αδελφοί μου. Διότι ενώ περιήλθε όλη την Ιουδαία ευεργετώντας και ιώμενος στα τρία χρόνια της δράσης Του συνάντησε μόνο πίκρα και μικροψυχία. Διωγμούς, προσβολές και βλασφημίες.
Πολλές και ύπουλες ήταν οι παγίδες που Του έθεταν οι άρχοντες των Ιουδαίων.
Αλλά και αυτή η παρανόηση του λαού που ήθελε μόνον θαύματα και σημεία , αδιαφορώντας για την ουσία δηλ . την διδαχή, αυτή η πρόστυχη περιέργεια του όχλου , η μανία του να Τον ανακηρύξει κοσμικό βασιλέα , η προδοσία των μαθητών και τέλος τα πάθη και ο ατιμωτικός σταυρός ήταν ένα φρικτό ποτήριο που σταλιά-σταλιά ήπιε ο Χριστός μας για την δικιά μας σωτηρία. Πόση ήταν η μακροθυμία Του! Η υπομονή Του! Η γεμάτη τρυφερότητα και ανεξικακία αγάπη που έδειχνε απέναντι στους αχάριστους Ιουδαίους!

Αλλά και πολλά ξεσπάσματα πίκρας Του συναντάμε στα ευαγγέλια. Ακόμα και αυτά όμως είναι ποτισμένα με το ενδιαφέρον Του για τους πωρωμένους και μικρόψυχους ανθρώπους που δεν αναγνώρισαν μήτε θέλησαν τη σωτηρία τους.

Ας δούμε ποια ήταν η θέση των λεπρών. Η λέπρα ήταν ανίατη και φοβερή νόσος την εποχή του Χριστού. Τους λεπρούς τους θεωρούσαν όχι μόνο φυσικά αλλά και θρησκευτικά ακάθαρτους. Έσερναν πάνω τους την «κατάρα του Θεού» και όποιος τους προσέγγιζε μολυνόταν ηθικά! Οι άνθρωποι με σκληρότητα τους έδιωχναν από χωριά και πόλεις ενώ όποιος γνώριζε πολύ σπάνια την ίαση έπρεπε να περάσει από θρησκευτικούς καθαρμούς για να γίνει αποδεκτός στην κοινωνία και τη συναγωγή.
Ο Χριστός όμως πάνω από προκαταλήψεις και φοβίες έθεσε την αδιάκριτη αγάπη.
Τους έδωσε την ίαση χωρίς να τους αποστραφεί. Η ίαση αυτή ήταν εφάμιλλη με τον σωσμό τους από το στόμα του Άδη. Οι μεν εννέα όμως ξέχασαν τον ιατρό, ίσως γιατί ήταν σπιλωμένοι από μία άλλη αόρατη λέπρα:την λέπρα της ψυχής. Ο ένας και «αιρετικός» όμως ευγνώμων, μαζί με την ίαση του σώματος επέδειξε και την ίαση του πνεύματος.

Η αχαριστία, αδελφοί μου , είναι η μεγάλη μάστιγα και λέπρα της εποχής μας.
Πόση αγνωμοσύνη συναντάμε στους γύρω μας! Οι άνθρωποι μας πλησιάζουν για να ωφεληθούν και να πάρουν κάτι από μας και ύστερα αδιαφορούν. Πολλές φορές μάλιστα πολεμούν τον ευεργέτη τους για να επαληθευτεί αυτό που είπε κάποιος σοφός: «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου». Η ψυχή του αχάριστου πάσχει από τύφλωση πραγματική. Πάσχει ο αχάριστος διότι ο εγωισμός του δεν μπορεί να δεχτεί πώς κάποιος πλησίον του φάνηκε καλός και εύσπλαχνος μαζί του. Μισεί την ανωτερότητα του ευεργέτη. Θεωρεί πως φάνηκε υποδεέστερος του ευεργέτη του και έτσι απομακρύνεται ή πολύ συχνά επιστρέφει για να χτυπήσει τυφλά και με μανία.

Ο Χριστός βέβαια μας δίδαξε να κάνουμε το καλό χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση.
Και μάλιστα στην περίπτωση που υπομένουμε την αχαριστία με σιωπή και χαρά και προσευχή για τον κακούργο αχάριστο γινόμαστε οι ίδιοι ίσοι με τους αγίους Μάρτυρες.

Πόσο όμως οδυνηρή είναι για μια εύθραυστη ευαίσθητη ψυχή η εμπειρία της αχαριστίας! Ο άνθρωπος που γνωρίζει την αχαριστία του πλησίον του χάνει την πίστη του στους ανθρώπους, απομονώνεται, γίνεται από άμυνα και ο ίδιος αναίσθητος, η καλοσύνη με αυτόν τον τρόπο εκλείπει σιγά σιγά στον κόσμο, ο άνθρωπος της προσφοράς αμφισβητεί την αξία της. Και οι δύο γογγύζουν ενάντια του Θεού.
Η πράξη της αχαριστίας γεννάει δύο πονεμένους και πλανημένους ανθρώπους.
Δολοφονική λοιπόν η στάση του κάθε αχάριστου.

Ας προσέξουμε , αδελφοί μου , το φίδι της αχαριστίας που το γεννάει ο εγωισμός και η πνευματική πώρωση. Ας προσέξουμε να μη λυπούμε τον Θεό και τον αδελφό μας.
Γνώμονα και διδάσκαλο ας λάβουμε τον Κύριο μας που έζησε την αχαριστία περισσότερο από τον καθένα μας και την στηλίτευσε με πίκρα και πόνο βαθύ,την άντεξε δε με θεϊκή ανεξικακία.

Ο Μέγας Αντώνιος και η διάκριση

Όπως περιγράφει ο Κασσιανός ο Ρωμαίος, κάποιοι Γέροντες της ερήμου επισκέφτηκαν τον Μέγα Αντώνιο στο σπήλαιό του. Τότε ο αββάς Αντώνιος τους έθεσε μια ερώτηση:
– Πατέρες, ποια είναι κατά τη γνώμη σας η βασίλισσα των αρετών; Ποια είναι μείζων μεταξύ αυτών ώστε να διαφυλάττει τον μοναχό αβλαβή από τα δίχτυα και την απάτη του διαβόλου;
Κάθε ένας από τους παρόντες Γέροντες έδωσε την απάντηση κατά το μέτρον αυτού. Κάποιος είπε, και συμφώνησαν αρκετοί μαζί του:
– Η απάντηση είναι η νηστεία και η αγρυπνία. Μ’ αυτές τις αρετές η διάνοια λεπτύνεται και καλλιεργεί την αγνεία, την καθαρότητα της καρδιάς, κι έτσι μπορεί ο αγωνιζόμενος να πλησιάσει τον Θεό καλύτερα και ασφαλέστερα. Και κοντά στο Θεό, ο διάβολος είναι ανίσχυρος και ακαρποφόρητες οι προσπάθειές του.
Άλλοι προτίμησαν την αρετή της ελεημοσύνης που εξ άλλου εγγυάται και το Ευαγγέλιο. Η ελεημοσύνη φέρνει το έλεος του Θεού στη ζωή μας και ο άνθρωπος, ενδυναμούμενος από την Χάρη του Θεού, γίνεται άτρωτος.
Άλλοι απάντησαν ότι η μεγαλύτερη αρετή είναι η ακτημοσύνη και η περιφρόνηση των υλικών πραγμάτων. Μ’ αυτόν τον τρόπο η διάνοια λύνεται απ’ τα πολύπλοκα δεσμά που τη δένουν και την μπερδεύουν στις κοσμικές μέριμνες κι έτσι αδέσμευτη και ανεπηρέαστη, μπορεί να βγάλει υγιή και πιστά συμπεράσματα για τις πνευματικές υποθέσεις που την αφορούν.
Άλλοι πρότειναν άλλες αρετές. Ο Μέγας Αντώνιος δεν μιλούσε. Τους άφηνε να συζητούν και να ψάχνουν πάνω στις ιδέες τους μέχρι που πέρασαν τα μεσάνυχτα. Τότε, ο Άγιος είπε:
– Όλ’ αυτά που είπατε, σεβαστοί πατέρες, είναι και συμφέροντα για την ψυχή, αλλά και αναγκαία για να πλησιάσει κανείς τον Θεό. Απ’ όλες όμως αυτές τις αρετές, εγώ δεν θα δώσω σε καμιά τα πρωτεία, διότι έχουμε ζήσει αρκετούς ασκητές που έλιωσαν απ’ τη νηστεία και την αγρυπνία στην έρημο· ή και άλλους που περιφρόνησαν τελείως τα υλικά αγαθά ώστε ούτε για την καθημερινή τους τροφή να φροντίζουν· κι άλλους που κατόρθωσαν τόσο πολύ την ελεημοσύνη, ώστε δεν τους έφταναν τα υπάρχοντά τους για να τα μοιράσουν. Τελικά όμως, πολλοί απ’ αυτούς εξέπεσαν ελεεινά από την αρετή κι έζησαν με μεγάλη εμπάθεια και κακία.
»Τι ήταν αυτό που τους έκανε να χάσουν την ευθεία οδό και να σφάλουν; Κατ’ εμέ, το ’παθαν αυτό διότι δεν είχαν το χάρισμα της διακρίσεως. Η διάκριση διδάσκει τον άνθρωπο να εγκαταλείπει την υπερβολή και από τις δύο πλευρές και να βαδίζει την βασιλική οδό. Κι ούτε με άμετρη εγκράτεια επιτρέπει να κλέπτεται κανείς από τα δεξιά ούτε με τη χαύνωση και την αδιαφορία να παρασύρεται από τα αριστερά.
»Η διάκριση είναι ο οφθαλμός της ψυχής. Μπορεί να ερευνά όλες τις επιθυμίες και τις πράξεις του ανθρώπου κι έτσι να διαχωρίζει και ν’ απομακρύνει κάθε τι που δυσαρεστεί το Θεό. Μ’ αυτόν τον τρόπο τον απαλλάσσει από το ενδεχόμενο της πλάνης.
»Χωρίς λοιπόν τη διάκριση, καμιά αρετή δεν καλλιεργείται, ούτε, αν υπάρχει, δεν είναι βέβαιο ότι θα διατηρηθεί. Η διάκριση είναι η γεννήτρια και ο φύλακας όλων των αρετών.
Αυτή ήταν η γνώμη και το συμπέρασμα του Αββά Αντωνίου, με την οποίαν συμφώνησαν όλοι οι άλλοι. Θυμήθηκαν τότε και κάποια πρόσφατα παραδείγματα που βεβαίωναν την ορθότητα της γνώμης του Αγίου. Το πρώτο αφορούσε τον γέροντα Ήρωνα. Αυτός έζησε 50 χρόνια στη βαθιά έρημο με μεγάλη σκληραγωγία και παντελή εγκράτεια. Έζησε τη μόνωση και την άσκηση της ερήμου όσο κανείς άλλος. Αλλά με το να μην είχε την αρετή της διακρίσεως, ακολούθησε μόνο το δικό του λογισμό κι έφτασε σε τέτοιες ακρότητες, ώστε το Άγιο Πάσχα να μην έρχεται να λειτουργηθεί στο Κυριακό της Σκήτης, για να μη διαταράξει τάχα την ησυχία και τη νηστεία που είχε στην έρημο, αφού μετά την εορτή παρατίθετο γεύμα αγάπης στους πατέρες.
Έτσι ζώντας, κάποια μέρα εμφανίστηκε ένας άγγελος τον οποίον και προσκύνησε. Ο άγγελος όμως αυτός δεν ήταν άγγελος φωτός αλλά ο ίδιος ο Σατανάς· ο οποίος και πρόσταξε τον Ήρωνα να ρίξει τον εαυτό του γύρω στα μεσάνυχτα στο βαθύτατο πηγάδι που αντλούσαν οι πατέρες νερό, ώστε μετά απ’ αυτό να βεβαιωθεί για την Πρόνοια του Θεού που τον φροντίζει ιδιαίτερα και που την απέκτησε με τόσους κόπους και αρετές. Αυτός έκανε όπως διατάχτηκε. Πήδηξε τα μεσάνυχτα στο πηγάδι... από το οποίο τον έβγαλαν μισοπεθαμένο οι πατέρες όταν πήγαν το πρωί να αντλήσουν νερό. Έζησε δυο μέρες και την τρίτη πέθανε, αφήνοντας απαρηγόρητη λύπη στους πατέρες.
Άλλη περίπτωση ήταν και του γέροντα από τη Μεσοποταμία, ο οποίος, αφού έζησε πολλές δεκαετίες στην έρημο κλεισμένος σ’ ένα μικρό κελί, άρχισε να βλέπει έναν άγγελο (που ήταν όμως ο Σατανάς), ο οποίος του αποκάλυπτε τα παρόντα και τα μέλλοντα, όσα μπορεί να μαντέψει ο διάβολος, αφού το μέλλον το γνωρίζει μόνον ο Θεός. Τέλος, κατά διαταγήν αυτού του αγγέλου, πήγε σε μια συναγωγή, έκανε περιτομή κι έγινε Εβραίος, για ν’ αξιωθεί της ευλογίας των προπατόρων.
Άλλος, στην έρημο που ζούσε, άρχισε να βλέπει όνειρα που έβγαιναν αληθινά. Πιστεύοντας ο άθλιος στα όνειρά του, και υπερηφανευόμενος γι’ αυτά, έγινε παίγνιο στα χέρια του Διαβόλου, ο οποίος τον προετοίμαζε για την «μεγάλη αποκάλυψη». Εμφανίστηκε λοιπόν ένας άγγελος και του είπε ότι ήταν θέλημα Θεού να μοιάσει με τον Αβραάμ και να θυσιάσει το γιο του που ασκήτευε εκεί κοντά. Ο Θεός θα τον αξίωνε έτσι με την ίδια τιμή και δόξα με την οποία είχε τιμήσει και τον Αβραάμ, και θα αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση στις επόμενες γενεές. Ο γιος του, βλέποντάς τον ν’ ακονίζει ένα μεγάλο μαχαίρι και να τον κοιτάζει άγρια (όποιος δέχεται διαβολική επιρροή αγριεύει), το ’βαλε στα πόδια κι έτσι γλύτωσε.
Μετά από τη νύχτα αυτή και τη μεγάλη συζήτηση, η διάκριση καθιερώθηκε (και άξια) ως η μείζων και η βασίλισσα των αρετών.

(Από το www.dorcas.gr)

Δεν γνωρίζω κανέναν κ.Χριστούλη...

Διάβασα σε φιλικό Blog ένα άρθρο του Βιάτσεσλαφ Μάλτσεφ για το λεγόμενο ρεύμα του "ροζ χριστιανισμού" (http://orthodox-answers.blogspot.com/2008/09/blog-post.html). Εκεί ο αρθρογράφος αναφέρεται στις επισημάνσεις του θεολόγου Κ. Λεοντίεφ για το νοσηρό αυτό φαινόμενο, που ενώ στην αρχή αφορούσε τους παραεκκλησιαστικούς κύκλους διανόησης της εποχής του, αργότερα και μάλιστα σήμερα έγινε σημαίνον πρόβλημα των ευρύτερων εκκλησιαστικών κύκλων. Για το σοβαρό αυτό και νοσηρό φαινόμενο μπορεί να διαβάσει ο καθείς στο προαναφερόμενο λήμμα και να ωφεληθεί.

Το άρθρο αυτό μου έφερε στο μυαλό τον "θεό" αυτών των "ροζ χριστιανών" τον καλό και αγαθό "ροζ Χριστούλη" ,όπως εικονογραφείται, λατρεύεται και ευλογείται στους κόλπους της εκκλησίας μας. Δεν θα αναφερθώ στις θεολογικές προεκτάσεις και συνιστώσες του ρεύματος γιατί η ματιά μου ίσως να μην αποδειχθεί πιο διεισδυτική από τα τετριμμένα.
Έχω δικαίωμα όμως ως ιερεύς και ορθόδοξος να αναφερθώ στα φαινόμενα και να τα αφήσω στην κρίση του καθενός:

Οι γλυκανάλατες απεικονίσεις αυτού του δυτικόφερτου "Χριστούλη" που αποπνέουν οσμή φραγκικού νεκροταφείου και λατινοαμερικάνικης παράτας είναι η αγάπη και προτίμηση αυτών των Χριστιανών. Χριστούληδες με ξανθιές μπούκλες και ροδαλά μάγουλα και μαντόνες με φλεγόμενες καρδιές και ρομφαίες είναι τα φυλακτήρια τους. Όλη η παπική προπαγάνδα και οι ουνίτικες μέθοδοι αποδεικνύονται αίφνης τεχνάσματα παιδιού και ωχριούν μπροστά στα ύπουλη δολιοφθορά τέτοιων εικόνων. Κατόρθωσαν να παραγκωνίσουν αυτή την ευλογημένη αγιογραφική παράδοση των ρωμηών ελλήνων(τουλάχιστον όχι στους ναούς μας) γιατί εκφράζουν ότι ακριβώς και οι καρδιές των πιστών τους: συναισθηματισμό ζαχαρίνης και έξαρση θρησκομανικής αποβλάκωσης.
Κοντά σε αυτά και όλα αυτά τα δυτικότροπα τραγούδια και μουσικές που μπορεί "να μην κάνουν κακό" και να γίνονται κατά τις βιαστικές και ατεκμηρίωτες διαβεβαιώσεις πολλών
αναγωγικές "λεπτών συναισθημάτων" αλλά οπωσδήποτε όχι εκφραστικές θεολογικής και αγιαστικής χάρης και νοήματος.

Πού η παραδείσια χάρη της ορθόδοξης αγιογραφίας, η μυστική χαρά των αγίων προσώπων, η δόξα των σωμάτων, η αναγωγή στα νοήματα, η οσμή ευωδίας πνευματικής της παράδοσης μας, η ηδύτητα των βυζαντινών ύμνων, η μυστηριακή χαρμονή των μελών; Αυτά βέβαια τα επεσήμανε ο μακαρίτης Φ. Κόντογλου μιαν εποχή ακόμα πιο ταραγμένη και 'ξεπουλημένη' απ΄την δικιά μας. Αφήσανε λοιπόν τη γλώσσα των αγγέλων και προτίμησαν ότι είναι εγγύτερο και ευκολότερο σε εκείνους: τις τέχνες των ανθρώπων.

Η επίκληση του "Χριστούλη" και της "Παναγίτσας" που είναι αρκετή για να προκαλέσει κύματα εμετού. Και δεν λέω... Οι άγιοι μας, αρχαίοι ή σύγχρονοι καθώς και οι ευλογημένοι γεροντάδες των καιρών μας είχαν αυτή την αγαπητική οικειότητα με τα θεία πρόσωπα. Η οικειότητα τους αυτή όμως ήταν καρπός αγώνα και αποκάλυψης που γεννούσε τον θείον έρωτα και τους κατέφλεγε ολόκληρους. Η οικείοτητα αυτών των χριστιανών όμως είναι μόνον αποτέλεσμα υποσυνείδητης ανάγκης-τάσης-αγωνίας τους να φέρουν ένα Χριστό σε σμίκρυνση στα δικά τους ευσεβιστικά και αγαπίστικα μέτρα. Ένα "Χριστούλη" με "μανδύα θεού" και εσωτερικό ειδώλου. Δικού τους ειδώλου. Αντανάκλαση της θρησκευτικότητας τους, αντιποίηση Χριστού και αγίων.

Ο χριστιανός είπε ο γέροντας Πορφύριος πρέπει να είναι ποιητής. Δηλ. να επιδεικνύει προς όλους και όλα εκτός από την αγάπη όπως κατανοείται πατερικά και ορθόδοξα και αγάπη τρυφερότητας προς την κτίση. Δεν είναι εξοβελισμένα τα συναισθήματα στη ζωή μας. Δεν δύνανται οι χριστιανοί να είναι παγεροί και μονοκόμματοι άνθρωποι. Το να είσαι ποιητής όμως κατά τα κριτήρια της αγάπης σημαίνει να έχεις εντός σου μια διάκριση των πραγμάτων, μια συναίσθηση της ευθύνης σου να διακρίνεις μεταξύ του ωραίου και του αληθινού από το καχέκτυπο του. Μπορεί να είσαι άνθρωπος τρυφερός χωρίς κατ'ανάγκην να είσαι θηλυπρεπής και μαλθακός. Άνθρωπος αισθαντικός χωρίς να είσαι αρρωστημένα συναισθηματικός.Χαρούμενος δίχως να είσαι χαζοχαρούμενος. Και αληθινά σπάνια να συναντήσεις "ροζ χριστιανό" που να αποπνέει την πληρότητα της μακαριότητας. Η επιδίωξη του είναι πάντα η συγκίνηση και όχι η μένουσα χαρά.
Γι'αυτό ίσως και μέσα σε κύκλους ευσεβιστών συναντάμε τις μεγαλύτερες υπερβολές.
Πένθος βαρύ και όχι χαρμολύπη. Μαλθακότητα και όχι τρυφερότητα. Έξαλλη χαζοχαρουμενοσύνη(νεολογισμός) και όχι χαρά ανυπόκριτη και αληθινή.
Και έτσι υπάρχει πάντα ο εγκλωβισμός σε μια ψευδαίσθηση πίστης.

Τί να πώ επίσης για άλλα εξίσου σοβαρά φαινόμενα; Για τη περιφρόνηση των ακολουθιών για να πάνε να ακούσουν κάποιο κήρυγμα (τελικά ο μακρακισμός ζει και βασιλεύει). Την παγγνωσία για όλα τα εκκλησιαστικά πράγματα και τις διδασκαλίες των πατέρων. Την περιφρόνηση του κανόνος που τους θέτει ο πνευματικός τους, όταν αποφασίσουν βέβαια να πάνε σε κάποιον πνευματικό και δεν αυτοποιμαίνονται εγωιστικά. Την προσκόλληση αφ'ετέρου στις νουθεσίες ενός άλλου πνευματικού περασμένες όμως από τα φίλτρα της δικής τους συμφεροντολογικής ερμηνείας. Το γεγονός ότι συχνάζουν σε ναούς όπου μπορούν να διευρύνουν τις κοινωνικές τους γνωριμίες ή επειδή τους το υπαγορεύουν αυτές,η περιφρόνηση των ρασοφόρων και άλλα πολλά που αφορούν και άλλες ομάδες χριστιανών και δεν είναι του παρόντος.

Μπορεί επίσης κανείς να αντιτείνει πώς στις καρδιές των απλοϊκών χριστιανών το κήρυγμα για τον "χριστούλη" μπορεί βρει πλέον εύφορον έδαφος γιατί είναι 'πλασαρισμένο κατά την απλοϊκότητα τους και αμεσότερο κατά τις ψυχικές τους ανάγκες'.(απόψεις που άκουσα δια ζώσης). Η Εκκλησία όμως δεν κάνει marketting αλλά ευαγγελίζεται αλήθεια Χριστού και όχι σε πρόβατα, αλλά σε πρόσωπα "υπερ ων Χριστός απέθανε". Έχει μια παράδοση και μια ιστορία, κάτι το απαράβατο και ανόθευτο. Οφείλει σεβασμό, αγάπη και μαρτυρία αλήθειας, μετάδοση της αυθεντικότητας της στον πλησίον και στο πρόσωπο του.

Πολλά άλλα είχα να γράψω μα θα σταματήσω εδώ.
Δεν θα πώ ποιός ή τί φταίει γιατί είμαι ο τελευταίος που έχει το δικαίωμα να αποδώσει ευθύνες σε κάποιον ή κάτι. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό άλλωστε να δει πίσω από τα φαινόμενα. Γνωρίζω πόσο νοσηρά είναι γιατί ως τέτοια δεν μπορούν να κρυφτούν από την αντίληψη κανενός.

Δηλώνω όμως πώς ο αμαρτωλός Παντελεήμων ουδέποτε θα αποδεχτεί κάποιον "κ. Χριστούλη"
για σωτήρα και Κύριο Του. Τουλάχιστον και αν μη τί άλλο, αυτό του το υπαγορεύει η ανάγκη για σοβαρότητα.
Όχι αυτή η σοβαρότητα των άτεγκτων σκυθρωπών ανθρώπων. Αλλά μια ουσιαστική ανάγκη για άρτον ζωής αληθινής γεμάτης νόημα κοντά στον Χριστό.

Προσευχηθείτε για αυτόν μήπως βάλει ποτέ αρχή.



(εικόνα: Ο "θεός των ροζ χριστιανών")

Ένα έθιμο ευλαβείας παλαιών ιερέων για τον μεγάλο αγιασμό

Άκουσα την περασμένη Κυριακή σε συζήτηση ενοριτών πώς κρατάνε σπίτια τους μεγάλο αγιασμό της ημέρας των Θεοφανείων. Ήταν μάλιστα εφησυχασμένοι γιατί τηρούσαν κάποιες άξιες κατά το λέγειν τους προϋποθέσεις όπως άναμμα καντηλιού και θυμιάματος στο εικονοστάσιο που έχουν φυλαγμένο τον μεγάλο Αγιασμό. Προσέθεταν δε ότι σε αυτό συνηγορούσε και η επισφράγιση του "το είπαν και στο ραδιόφωνο".

Δεν μπόρεσα παρά να τους επισημάνω πώς δεν φτάνουν μόνο οι εξωτερικές τιμές αλλά συντρέχουν και αυτές οι πνευματικές προϋποθέσεις που μεταμορφώνουν ένα χριστιανικό σπίτι σε κατ'οίκον Εκκλησία και πώς πολλές φορές δεν φτάνουν οι καλές προθέσεις μα ο συνειδητός μας καθημερινός εξαγιασμός που μας καθιστά άξιους για τις ευλογίες του Θεού. Επίσης δεν μπορούμε να λάβουμε ελαφρά τη καρδία την δέσμευση , όχι αυτή της αδύνατης αναμαρτησίας, αλλά της συνεχούς ευλαβούς στάσεως για μια τέτοια φύλαξη.

Αντί του μεγάλου Αγιασμού που άλλωστε η Εκκλησία τον φυλάττει στο άγιο Βήμα και τον διαθέτει στα παιδιά της όταν συντρέξουν ειδικοί λόγοι και ανά πάσα στιγμή, μπορούν να φυλάττουν τον αγιασμό της πρωτομηνιάς. Ο χώρος του αγίου Βήματος είναι πλέον κατάλληλος για τη φύλαξη του Μεγάλου αγιασμού.

Είναι βέβαια γνωστό πως η διαφορά μεταξύ του μεγάλου αγιασμού και του μικρού αγιασμού είναι μόνο ποσοτική και όχι ποιοτική. Και στα δύο έχουμε τη χάρη του αγίου Πνεύματος αλλά και κάθε αγιαστικό μέσο στην Εκκλησία έχει δική του αξία και δικό του σκοπό. Άλλη αξία της Θείας Κοινωνίας και άλλη του ευχελαίου. Άλλη η ιερωσύνη του πρεσβυτέρου και άλλη του επισκόπου κοκ.


Από παράδοση η Εκκλησία ονόμασε τον Μεγάλο αγιασμό των Θεοφανείων δεύτερον της Θείας κοινωνίας, ενώ στον αγιασμό άλλων περιστάσεων έδωσε τη χρηστικότητα φύλαξης και ραντισμού στα σπίτια των χριστιανών.



Και δεν μπόρεσα , αδελφοί μου, να μη θυμηθώ γέροντα ιερέα να με συμβουλεύει και να μου διηγείται περιστατικά όπου αυτός ο ίδιος με επιτραχήλιο και "φαναράκι"( όπως αυτό που συνοδεύει το αρτοφόριο στην εκτός ναού μετάληψη) πήγαινε σε σπίτια πιστών για να παραλάβει μεγάλο αγιασμό των Θεοφανείων που για διάφορους λόγους ξεχάστηκε εκεί και να τον μεταφέρει με ευλάβεια και φόβο Θεού, πίσω στο φυσικό του χώρο: το άγιο βήμα του Ιερού Ναού.

Έλεγε ακόμα πώς και αυτός ο αγιασμός της παραμονής πρέπει να καταλύεται και να ραντίζεται αυθημερόν, απόδειξη της συνείδησης που είχαν οι παραδοσιακοί ιερείς του ισοτίμου των αγιασμών των δύο αυτών ημερών.


Την ευλάβεια των παλαιών ας μιμηθούμε όλοι μας . Αξίζει...