Κυριακή 28-6-2015: Λόγος εις το δ΄Εωθινόν Ευαγγέλιον

Το ευαγγέλιο πού διαβάστηκε σήμερα στον όρθρο είναι το δ΄εωθινό και το πρώτο στην σειρά  από τις αναστάσιμες περικοπές του αγίου ευαγγελιστή Λουκά. Αναφέρεται σε δύο επισκέψεις στο κενό μνημείο. Η πρώτη επίσκεψη είναι μιας συντροφιάς μυροφόρων γυναικών , η δε δεύτερη του αγίου αποστόλου και κορυφαίου Πέτρου.

Την πρώτη μέρα της εβδομάδας λοιπόν, αυτή πού αργότερα στους χριστιανικούς χρόνους ονομάστηκε Κυριακή, ως αφιερωμένη στην λατρεία του Κυρίου, μια συντροφιά μυροφόρων γυναικών επισκέπτεται το μνημείο για να μυρίσουν το σώμα του Χριστού. Μαζί τους συνοδεύουν και άλλοι τινές δηλαδή μερικοί άλλοι. Αυτό σημαίνει πώς ήταν κάποιοι υπηρέτες ή ακόλουθοι του Χριστού, ανώνυμοι και από τον ευρύτερο κύκλο των μαθητών Του. Οι μυροφόρες αυτές επισκέπτονται τον τάφο, όρθρου βαθέως, πρίν χαράξει , πολύ πρωΐ. Αυτό μας δίνει το δικαίωμα να συμπεράνουμε πώς είναι η δεύτερη επίσκεψη των μυροφόρων στον τάφο. Η πρώτη είναι αυτή με την Θεοτόκο και την Μαγδαληνή , πού ευρίσκεται στην παράδοση του Ματθαίου, στις οποίες, μάλιστα εμφανίστηκε ο Χριστός και είπε  το Χαίρετε. Τώρα, η Μαγδαληνή Μαρία οδηγεί έναν δεύτερο, μεγάλο όμιλο μυροφόρων στον τάφο με την απαραίτητη συνοδεία.Η τρίτη και τελευταία είναι αυτή που μνημονεύεται στον Μάρκο και ακούσαμε πρίν από δύο κυριακές.

Ενώπιον του τάφου τις περιμένει μία έκπληξη. Ο λίθος είναι αποκυλισμένος και ενώ εισέρχονται στο μνήμα δεν βρίσκουν το σώμα του Κυρίου Ιησού. Ο Χριστός μετά την Ανάσταση κυρίως και ειδικά στο ευαγγέλιο του αγίου Λουκά,ονομάζεται Κύριος. Αυτό δηλώνει την θεότητα Του, αλλά και την κυριαρχία και εξουσία Του πάνω στην ιστορία και τον αποδομητή θάνατο.Οι μυροφόρες εισέρχονται στο μνημείο. Ο τάφος του Χριστού δεν είναι ένα συμβατικό μνημείο όπως γνωρίζουμε σήμερα, αλλά ίσο με τη γη και λαξευμένος στον βράχο, σαν ένα σπήλαιο. Αποτελείται από τον προθάλαμο,και από το κυρίως μνήμα, όπου τοποθετούσαν τον νεκρό. Οι μυροφόρες λοιπόν εισέρχονται στον προθαλαμο, αφού δουν αποκεκυλισμένο τον λίθο και διακατέχονται από απορία. Καν αγαπούν τον Χριστό και ξεπερνούν κάθε ανθρώπινο φόβο και προκατάληψη, τους είναι ακόμα αδιανόητη και άγνωστη η Ανάσταση. Όταν εισέρχονται στο κυρίως μνημείο βλέπουν με τα νοητά και τα σωματικά τους μάτια δύο αγγέλους.Ο χριστιανός λοιπόν πρέπει να περάσει από τον προθάλαμο της έρευνας και της απορίας, αφού κινηθεί από θείο ζήλο και πόθο αγάπης προς τον Χριστό, στην κυρίως αποκάλυψη και γνώση του Θεού, μέσα από τον ευαγγελισμό του. Η εμφάνιση των αγγέλων παρουσιάζεται στο ευαγγέλιο με την λέξη "ιδού". Στον Λουκά και σε όλα τα ευαγγέλια, η λέξη "ιδού" μας προετοιμάζει για κάποιο θαυμαστό σημείο και μια μεγάλη και πρωτάκουστη αποκάλυψη του Θεού στην οικονομία Του για τον κόσμο. Οι μυροφόρες, ενώπιον των δύο αστραπηφόρων αγγέλων, παραμένουν έκθαμβες και κλίνουν το πρόσωπο στην γή. Το ότι έκλιναν το κεφάλι δηλώνει αναγνώριση των απεσταλμένων από τον Θεό και κίνηση υπακοής στο θέλημα Του, αλλά και εσωτερική στροφή στην καρδία, τον χώρο των αποκαλύψεων και ετοιμότητα να δεχτούν εντολές. Το ότι έκλιναν το πρόσωπο προς την γή, σημαίνει την χοϊκή τους καταγωγή πού αναγνωρίζουν με ταπείνωση και την διαφορά στην φύση τους από τους επουρανίους αγγέλους. Πρέπει να πούμε, πώς η αγγελοφάνεια και ο ευαγγελισμός γίνεται μόνο στις μυροφόρες και όχι στους συνοδούς τους, γιατί δεν είναι όλοι πνευματικά δεκτικοί στο εξαιρετικό μήνυμα της αναστάσεως. Οι άλλοι πρέπει να το ακουσουν από τρίτους, βάσει της αδυναμίας και της πνευματικής καταστάσεως τους και ελάχιστης εξοικείωσης με τον Θεό.Ειδικά, οι σταυρωτές Του θα το ακούσουν πολύ αργότερα, γιατί αν έβλεπαν τον ίδιο τον Αναστάντα, ίσως οδηγούνταν και σε αυτόν τον θάνατο και την κόλαση, ως ανέτοιμοι, διότι πυρ ο Θεός καταναλίσκον.

Οι δύο άγγελοι ευαγγελίζονται την ανάσταση στις Μυροφόρες. Ο Χριστός είναι ζων και δεν πρέπει να Τον αναζητούν ανάμεσα στους νεκρούς. Όποιος πιστεύει στον Χριστό ως Ζωή και Ανάσταση, ξεφεύγει από την αναζήτηση και την διατριβή με αυτούς πού είναι πραγματικά και πνευματικά νεκροί. Δεν δύναται  ο τάφος, ο άδης και ο θάνατος, να κατέχει την αυτοζωΐα και τον ζωοδότη, αλλά ούτε οι αναστημένοι από Αυτόν να συνδιαλέγονται και να ασχολούνται με τους νεκρούς, τους οποίους πρέπει να αφήσουν να θάβουν τους εαυτών νεκρούς και να δηλώσουν μαθητεία στην Ανάσταση και την όντως ζωή.Οι άγγελοι θυμίζουν στις μυροφόρες, όχι χωρίς μομφή, πώς ο ίδιος ο Ιησούς είχε προαναγγείλει στους μαθητές Του πώς επρόκειτο να παραδοθεί εκούσια στα χέρια των αμαρτωλών, και να σταυρωθεί και να αναστηθεί από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα.Πράγματι , τρείς φορές προανήγγειλε τα πάθη και την ανάσταση στους μαθητές Του. Οι Μυροφόρες θυμούνται τότε, ως εξ αποκαλύψεως, πώς πράγματι ο Χριστός μίλησε με λεπτομέρειες για την παράδοση Του, τα πάθη , τον σταυρό και την τριήμερη ανάσταση. Αυτό μας δίνει το δικαίωμα να θυμηθούμε και εμείς την αλήθεια πώς μόνο υπό το πρίσμα της Αναστάσεως ερμηνεύονται οι Γραφές, παλαιές και νέες, δηλαδή παλαιά και καινή διαθήκη. Ο απόστολος Παύλος μας λέει πώς αν ο Χριστός δεν ανασταίνοταν από τους νεκρούς, όλη η πίστη μας θα ήταν κενή και μάταιη. Η Εκκλησία δηλαδή θα ήταν μια φιλοσοφία, μια θρησκεία του κόσμου και οι γραφές θα έδιναν κάποιον συμβολικό και όχι πραγματικό τόνο στην σωτηρία του ανθρώπου. Οποιος θέλει να ερμηνεύσει τα ρήματα του Θεού εις ζωήν αιώνιον , οφείλει πρώτον να έχει ακράδαντη πίστη στην ανάσταση. Δεύτερον , να εννοήσει πώς σύνολη η Γραφή, παλαιά και καινή διαθήκη, εχει χριστολογικό κέντρο, αναφέρεται στον Χριστό και ερμηνεύεται με το έργο του Χριστού στον κόσμο.Δεν υπάρχει μύθος και σύμβολο, αλλά ιστορική πραγματικότητα στον σαρκωμένο Λόγο.

Οι μυροφόρες απαγγέλουν το μήνυμα της αναστάσεως στους μαθητές, στους ένδεκα κορυφαίους και στους λοιπούς ακολούθους και πιστούς, στην πρώτη εκκλησία. Το ίδιο κάνουν και οι άγγελοι στις μυροφόρες, ευαγγελίζονται. Το ευαγγέλιο, οι ευαγγελιστές οι δικοί μας είναι οι άγιοι της Εκκλησίας, οι οποίοι μέσα από τα συγγράματα και τις παραδόσεις τους, αλλά και ειδικά με την ζωή και τις πράξεις τους, αποτελούν ζωντανή μαρτυρία και διδασκαλία της αναστάσεως.Αναφέρονται τα ονόματα των μυροφόρων. Είναι η γνωστή μας Μαγδαληνή Μαρία, η Μαρία του Ιακώβου, στην οποία αναγνωρίζουμε μια από τις συγγενείς του Χριστού και η Ιωάννα, η οποία ήταν σύζυγος του Χουζά επιτρόπου του βασιλιά Ηρώδη. Μαζί τους ήταν και οι λεγόμενες λοιπές, στις οποίες μπορούμε να θυμηθούμε την Μαρία του Κλωπά, την Σαλώμη , την Σουσάννα και άλλες γυναίκες και μαθήτριες πού αναφέρονται στα ευαγγέλια. Εδώ πρέπει να κάνουμε μία παρένθεση. Βλέπουμε πώς ανάμεσα στις μυροφόρες υπάρχει ένα συγκεκριμμένο ηλικιακό όριο , αλλά και κάποια κοινωνική κατάσταση. Είναι μιας προχωρημένης έως και ώριμης ηλικίας και αξιόπιστες στην μαρτυρία τους, λόγω της σοβαρότητας της κοινωνικής τους θέσης. Επίσης, μας δηλώνουν άριστα τα ευαγγέλια ποιά πρέπει να είναι η ηλικία και η θέση της γυναίκας , η οποία υπηρετεί στα εκκλησιαστικά αξιώματα. Την αρχαία αυτή παράδοση της Εκκλησίας να διακονούν όχι οι νέες και αυτές πού έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις άμεσες, αλλά οι χήρες και οι πρεσβυτέρες στην ηλικία στην Εκκλησία, παραλαμβάνει ο απόστολος Παύλος αργότερα και μας παρουσιάζει γυναίκες χήρες ή αρχηγούς μεγάλων οικογενειών πού υπηρετούν στην Εκκλησία και αυτούς τους αποστόλους.Και είναι μια χρήσιμη υπενθύμιση στον παράλογο ζήλο και την ιεραποστολή.

Στους αποστόλους τα ρήματα των μυροφόρων φάνηκαν ως λήρος, δηλαδή φλυαρία, φανταστική και υπερβολική διήγηση. Να πού οι μυροφόρες είναι δεκτικές της αποκάλυψης, όχι όμως και οι ένδεκα. Οι ένδεκα ώς την εμφάνιση του Χριστού σε αυτούς και την καθοδήγηση και προετοιμασία τους για την πεντηκοστή, παραμένουν δύσπιστοι και νωθροί στο πνεύμα. Ας μην ξεχνάμε πώς οι μυροφόρες υπερέβησαν εαυτόν και δεν φοβήθηκαν και η γνήσια αγάπη έφερε την φανέρωση και την πίστη. Οι μαθητές όμως αρνήθηκαν και κρύφτηκαν και γι αυτό δεν πίστεψαν αργότερα, ως ανεπίδεκτοι και ανέτοιμοι. Ωστόσο, ο Πέτρος τρέχει προς το μνημείο. Αυτή η πράξη σημαίνει πώς τρέχει για να εξακριβώσει, ίσως πιστεύει σε μία σύληση του τάφου και όχι βέβαια στην ανάσταση. Και πράγματι μπαίνει στο μνήμα και δεν βλέπει αγγέλους και Αναστάντα Χριστό, αλλά τα οθόνια κείμενα μόνα, δηλαδή τα νεκρικά σάβανα χωρίς το σώμα. Κατά την πίστη και την οικειότητα μας με τον Χριστό, άλλοι από μας έχουμε σχέση έμμεση με τους αγίους Του, οπως οι μυροφόρες με τους αγγέλους, οι πιό προχωρημένοι άμεση  με τον ίδιο τον Αναστάντα, όπως η Μαγδαληνή και ο Κλεόπας, και άλλοι απλά με τα τεκμήρια της αναστάσεως, όπως ο Πέτρος με τα νεκρικά σάβανα. Υπαρχουν βέβαια και αυτοί πού δεν έχουν ούτε αυτή την ελάχιστη επαφή με τα σάβανα και τον άδειο τάφο και αυτοί μοιάζουν με τους ιουδαίους, οι οποίοι συκοφάντησαν την ανάσταση και δεν αρμόζει να ονομάζονται καν χριστιανοί. Ο δε Πέτρος φεύγει με απορία από το μνημείο. Δεν θα αργήσει η ώρα να Του εμφανιστεί ο ίδιος ο Χριστός και να πιστεψει και εκείνος στην Ανάσταση.

Αυτό, πού έχει σημασία, στην σημερινή περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί , είναι η δική μας ετοιμότητα και πνευματική κατάσταση έναντι της αναστάσεως. Του καθενος χωριστά αλλά και της σύγχρονης Εκκλησίας. Σε ποιούς αλήθεια μοιάζουμε; Είμαστε δεκτικοί του μηνύματος της χαράς μέσω των αγίων όπως οι γυναίκες, μέσω του ιδίου του Αναστάντος όπως η τελεία Θεοτόκος ή απλώς περιτρυγυρίζουμε το άγιο μνήμα, δηλαδή την αγία τράπεζα και την λειτουργική εκκλησιαστική ζωή, ψηλαφώντας την αλήθεια και τα ίχνη της αναστάσεως, προσπαθώντας να φτάσουμε στην αποκάλυψη της αλήθειας; Είναι ένας καλός και γόνιμος προβληματισμός για όλους μας, ούτως ώστε να προσδιορίσουμε την χριστιανική μας ιδιότητα και θέση απέναντι στον Χριστό .Αλλά και ως εκκλησία ορθόδοξη του 21ου αιώνα, ποιά είναι η συνείδηση η συλλογική και η πίστη στην ανάσταση; Ο Χριστός είναι μεν ο Κύριος και ο εξουσιαστής και ο άρχων του μέλλοντος αιώνος και είναι παρών εδώ στην εκκλησία. Η πορεία της εκκλησίας όμως απέναντι σε τόσες προκλήσεις θανάτου και απιστίας και ανθρωπίνου πόνου και πολεμικής, συναρμόζεται με την πορεία του Αναστημένου Χριστού μέσα στον κόσμο; Δίνουμε ως εκκλησιαστικό σώμα την μαρτυρία του Αναστάντος στον κόσμο του θανάτου και της αμαρτίας; Ας δεηθούμε στον Κύριο, στον πολύ θερισμό και τον μεγάλο κλύδωνα, να στείλει άξιους εργάτες και κυβερνήτες, αλλά και γενναίο πλήρωμα της εκκλησιαστικής Του κιβωτού, πού λέγεται Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.Αυτό είναι το αιώνιο αίτημα και η αγωνία του ιδίου του Χριστού για την σωτηρία του κόσμου.

25-6-2015

Αυτό που μας λείπει

Είναι πολλά για τον Χριστό πού δεν ξέρουμε. 

Καθημερινά διαπιστώνω την ανεπάρκεια όχι μόνον γνώσεων αλλά και εμπειρίας του Θεού. Αυτό που νομίζω πώς λείπει είναι η δεκτικότητα, πού γεννάει η άκρα ταπείνωση και αφιέρωση στο θέλημα Του, αφιέρωση όλης της ύπαρξης. 

Στενοχωριέμαι όταν κι εγώ ο ίδιος, αλλά και οι περισσότεροι από εμάς τους κληρικούς, εξαντλούμαστε σε έναν διδακτισμό, σε νεωτερισμούς, σε εντυπωσιασμό συναισθημάτων.

 Κανένας μας σχεδόν δεν εκφεύγει γιατί όλοι μας ζητάμε σαν ποιμένες αποδοχή. Βέβαια, κάποιοι άλλοι το έχουν κάνει και βιοπορισμό και καριέρα. Είναι και αυτές οι πολιτικές εντός και παρά την εκκλησία. Και οι αποδέκτες επίσης όχι απλά δεν έχουν κρίση, αλλά δεν θέλουν να έχουν κρίση. 

Συνεπώς, δεν θέλουμε γνωριμία με τον Χριστό, θέλουμε μια θρησκευτική πορεία μέσα στην εκκλησία ή παρά την εκκλησία πού να μας παρέχει μία ασφάλεια. 

Γι αυτό και προσωπικά δεν δηλώνω αφοσίωση ή εντυπωσιασμό σε κανέναν, πρόσωπο ή ρεύμα. Και ακόμα περισσότερο εμπιστοσύνη. Ούτε στον απαίδευτο εαυτό μου, πού στο κατω κάτω υποχρεούμαι να τον γνωρίζω και να συμβιώσουμε για πολλά ή λίγα χρόνια εδώ κάτω στην γη. 

Με λίγα λόγια όλοι μιλάμε για τον Χριστό, όλοι θέλουμε να δείχνουμε τον Χριστό, αλλά στο τέλος ούτε τον Χριστό γνωρίζουμε και δείχνουμε τον εαυτό μας. 

Αυτό πού λείπει είναι η αγιότητα, με όλη την παραδοσιακή και εκκλησιαστική της έννοια. 

Η αγιότητα αποψιλωμένη από θρησκεία και απόψεις. Το να ΕΙΣΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Κυριακή 21-6-2015: Λόγος εις το Γ΄Εωθινόν

Συνεχίζουμε και αυτή την Κυριακή, την σύντομη αναφορά μας στα εωθινά αναστάσιμα ευαγγέλια.

Το σημερινό ευαγγέλιο είναι το τρίτο και αποτελεί συνέχεια αφηγηματική του προηγούμενου. Αποτελείται δε από τους τελευταίους στίχους του ευαγγελίου του αγίου αποστόλου Μάρκου. Η περικοπή διακρίνεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος δίδεται από τον ευαγγελιστή ένας σύντομος κατάλογος των εμφανίσεων του Αναστημένου Χριστού, όσων βέβαια ο ίδιος γνωριζει και παρέλαβε από την Εκκλησία και τον διδάσκαλο του απόστολο Πέτρο. Το δεύτερο μέρος αναφέρεται στην εμφάνιση του Κυρίου ενώπιον των ένδεκα μαθητών και την αποστολή τους στα έθνη , πού θα είναι το βάπτισμα και η ιεραποστολή μετά σημείων. Το τρίτο μέρος, αναφέρεται στην ανάληψη του Χριστού, στην εκ δεξιών του Πατρός καθέδρα Του και στην εξάπλωση της Εκκλησίας.

Ο ευαγγελιστής Μάρκος μας γνωρίζει αρχικά πώς η πρώτη εμφάνιση του Αναστημένου Χριστού το πρωΐ της Κυριακής έγινε ενώπιον της Μαρίας της Μαγδαληνής, μιάς των μυροφόρων και μαθήτριας του Κυρίου. Ήδη ο ευαγγελιστης την παρουσίασε ως μία εκ των τριών γυναικών πού επισκέφτηκαν το μνήμα τα χαράματα και ευαγγελίστηκαν από τον άγγελο. Στην παράδοση της Εκκλησίας μας , πού στηρίζεται στην κατά Ματθαίον Ανάσταση και την αξιοποιεί ένας μεγάλος άγιος , ο Γρηγόριος Παλαμάς, αναφέρεται πώς πρώτη είδε Αναστημένο τον Χριστό, η Θεοτόκος και πρώτη ευαγγελίστηκε από τον Γαβριήλ το μήνυμα της αναστάσεως του Υιού της. Ωστόσο, εδώ δεν υπάρχει αντίφαση. Ναι μεν η Θεοτόκος είδε πρώτη τον Χριστό και άκουσε τα περί αναστάσεως, έναντι του μνημείου καθώς μας πληροφορεί ο Ματθαίος. Μάλιστα, υπονοείται πώς είδε και την ανάσταση . Γιατί έπρεπε στην μακαριότερη όλων των γυναικών να ακούσει πρώτη το "Χαίρετε" και πρώτη να δεχθεί το αναστάσιμο μήνυμα, αφού περισσότερο απ όλες πόνεσε για τον ατιμωτικό θάνατο του υιού της.Η εμφάνιση όμως του Χριστού στην Μαγδαληνή πρέπει να ερμηνευτεί ως πρώτη εμφάνιση εκείνο το πρωΐ της Κυριακής.  Και πράγματι, ο Ιωάννης εκτενέστατα στο Ζ και Η εωθινό ευαγγέλιο , πού θα συναντήσουμε παρακάτω, αναφέρεται σε αυτήν την εμφάνιση του Κυρίου και τον διάλογο με την Μαγδαληνή Μαρία.

Χρήσιμο είναι επίσης να πούμε πώς περι Μαγδαληνής έχουν αναπτυχθεί διάφοροι θρύλοι και ασεβείς έως ανόητες παραδόσεις στον δυτικό χριστιανικό κόσμο και μάλιστα και στην καθ ημάς Εκκλησία, ότι ήταν πόρνη ή μοιχαλίδα, ακόμα και σύζυγος του Ιησού και πρώτη των αποστόλων. Αυτό πού είναι ασφαλές και αναφέρεται εδώ είναι πώς η Μαρία από το χωριό της Γαλιλαίας Μάγδαλα, ήταν μια πρώην ασθενής, από την οποία ο Χριστός έβγαλε επτά δαιμόνια.Ο δε Λουκάς πρώτη την αναφέρει στον κατάλογο των γυναικών πού ακολουθούσαν τον Χριστό και τον διακονούσαν από τις περιουσίες τους, ενώ όλοι οι ευαγγελιστές την θέλουν πρώτη παρά τω Σταυρώ και τω Τάφω του διδασκάλου της. Επίσης, η Μαγδαληνή Μαρία συνδέεται με όλες τις πορείες των μυροφόρων προς τον Τάφο, σχεδόν είναι ο εμπνευστής τους και ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των διαφόρων ομάδων πού επισκέπτονται τον τάφο και ως ευαγγελιστής της ανάστασης στους αποστόλους και τον κύκλο των μαθητών. Η σπουδαία θέση της ανάμεσα στους πρώτους ακολούθους και χριστιανούς οφείλεται είτε στην μεγάλη της ηλικία και την εξέχουσα κοινωνική και οικονομική της θέση, είτε στον ιεραποστολικό της ζήλο και την ξέχειλη αγάπη της προς τιν διδάσκαλο, είτε σε όλα αυτά μαζί. Τα μυθώδη και συναισθηματικά σενάρια πού εξαντλούνται στην εικόνα μιας μετανοούσας πρώην πόρνης με τα ξέπλεκα μαλλιά και στύλου της εκκλησίας ανήκουν στον κύκλο των ιπποτικών μυθιστορημάτων του μεσαίωνα. Η Μαγδαληνή λοιπόν αναγγέλει την ανάσταση για ακόμα μια φορά στους μαθητές , αλλά αυτοί απιστούν στα λόγια μιας γυναίκας.Πενθούν δε και κλαίνε, γιατί τους έχει κυριεύσει η εικόνα και η αντίληψη της κυριαρχίας του θανάτου. Τόσο νωθροί και ανέτοιμοι ήταν οι μαθητές προ της Πεντηκοστής, αλλά ήταν και αδιανόητο για έναν άνθρωπο του αρχαίου κόσμου να δεχτεί πώς ένας άνθρωπος που πέθανε στον σταυρό και θάφτηκε, τώρα σηκώθηκε από τους νεκρούς και εθεάθη από μια απλή γυναίκα και όχι από τον στενό των ένδεκα κύκλο.

Έπειτα εμφανίζεται ο Κύριος με άλλη μορφή, εν ετέρα μορφή , σε δύο μαθητές Του, πού πορεύοταν στους αγρούς. Το γεγονός πώς ο Αναστημένος Χριστός δεν εμφανίστηκε παρά τον τάφο ή στο υπερώο σε αυτούς τους δύο, δηλώνει πώς ο Κύριος προκειμένου να φέρει την ειρήνη και την παρηγοριά στους απελπισμένους μαθητές Του και στους χριστιανούς όλων των εποχών , οι οποίοι έχασαν πίστη και ελπίδα, μπορεί να εμφανιστεί και στα πιό απίθανα μέρη, εκτός της εκκλησιαστικής και στενά μυστηριακής ζωής. Τους εμφανίζεται δε εν ετέρα μορφή, πρώτον γιατί υπάρχει δυνάμει σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε πλησίον και μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε στην επαφή με τον κάθε αδελφό μας, δεύτερον διότι με την ανάσταση καταργούνται όλα τα στερεότυπα και οι συμβατικές μορφές πού προσδιορίζουν τον άνθρωπο και τρίτον επειδή δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι και δεκτικοί της εμφάνισης και αποκάλυψης του Χριστού στον κόσμο και δεν Τον αναγνωρίζουν άμεσα, αλλά βλέπουν σε Αυτόν μια ετέρα μορφή. Οι δύο μαθητές , πού είναι βέβαια ο Λουκάς και ο Κλεόπας, πορευόμενοι  κατά το ευαγγέλιο του Λουκα ,εις Εμμαούς, θα αναγνωρίσουν τον Χριστό αργότερα εν τη κλάσει του άρτου, δηλαδή στον τύπο της Θείας Ευχαριστίας. Εκεί ο Χριστός γίνεται αντιληπτός, ορατός και οικείος στους ανθρώπους Του.Και αυτοί οι δύο λοιπόν αναγγέλουν την εμφάνιση του Αναστημένου στους ένδεκα, αλλά αυτοί παραμένουν άπιστοι.

Τέλος, ο Χριστός εμφανίζεται σε αυτούς τους ένδεκα, την ώρα πού ανακλίθηκαν για να φάνε. Είναι για ακόμα μια φορά εμφανές πώς ο Χριστός γίνεται φανερός μέσα στην τράπεζα, στα ιερά μυστήρια της ευχαριστίας.Τους ονειδίζει για την απιστία και την σκληροκαρδία τους, την αδυναμία να πιστεύσουν στην Μαγδαληνή και στους δύο άλλους μαθητές. Πράγματι, αυτοί πού είδαν από κοντά τα σημεία του Χριστού και άκουσαν την προαναγγελία του πάθους και της ανάστασης από Αυτόν, όταν ακόμα ήταν στην Γαλιλαία, δεν δικαιολογούνται να μη θυμηθούν τις προφητείες και να παραμείνουν άπιστοι. Στην συνέχεια ο Χριστός αποκαλύπτει στους μαθητές Του την αποστολή τους στον κόσμο. Τους στέλνει να κάνουν μαθητές του όλη την κτίση, δηλαδή τους απανταχού της οικουμένης ανθρώπους, κηρύσσοντας το ευαγγέλιο. Ευαγγέλιο είναι η χαρμόσυνη ειδηση της σωτηρίας του κόσμου διά του Ιησού Χριστού. Αυτός πού θα πιστέψει και θα βαπτιστεί θα σωθεί, αυτός πού θα απιστήσει θα καταδικαστεί από την ίδια την απιστία του. Το ευαγγέλιο και η Εκκλησία ξεφεύγουν πλέον από τα στενά όρια του Ισραήλ και πρέπει να μεταφερθούν σε όλα τα έθνη της οικουμένης. Εισαγωγή στην εκκλησία θα είναι το άγιο βάπτισμα. Και αιτία καταδίκης του κόσμου και αφορισμού από τον Θεό , η περιφρόνηση του ευαγγελίου.Για την διάδοση του ευαγγελίου και την πιστοποίηση της αλήθειας του, θα επακολουθήσουν σημεία. Σημείο είναι η θαυμαστή αυτή ενέργεια του Θεού πάνω στον ασθενή άνθρωπο και την κτίση, πού μεταμορφώνει τους φυσικούς νόμους και την φθορά σε ευλογία και τους υπάγει στην πραγματικότητα της βασιλείας του Θεού. Λέγεται δε σημείο και όχι θαύμα, γιατί δεν είναι αδύνατο κάτι για τον θεό, αλλά και επειδή σημειοί, δηλώνει δηλαδή καθαρά πώς αφού η ασθένεια, ο θάνατος και το μοιραίον παρέρχεται, έφτασε η βασιλεία του Θεού στους ανθρώπους. Αναλυτικά τα σημεία αυτά είναι τα εξής: Θα βγάλουν δαιμόνια με την δύναμη του ονόματος του Χριστού,θα λαλήσουν γλώσσες και νοήματα καινούρια και πρωτάκουστα με την δύναμη του αγίου Πνεύματος,θα σηκώσουν φίδια και θα πιούν δηλητήρια, χωρίς να φαρμακωθούν, θα βάλουν τα χέρια τους σε αρρώστους και θα τους δώσουν ίαση. Αυτή είναι η προαναγγελία της πεντηκοστής και της καταβάσεως του αγίου Πνεύματος, πού θα πληρώσει τους αποστόλους. Από δε τέτοια σημεία και θαυμάσια είναι γεμάτα τόσο τα συναξάρια, όσο και οι πράξεις των αποστόλων, των μαρτύρων και πάντων των αγίων.

Τέλος, ο Χριστός αφού δίδει τις τελευταίες παραγγελίες αναλήβεται στον ουρανό και καθίζει εκ δεξιών του Θεού. Η ανάληψη ειναι η προτελευταία πράξη του Θεού για την σωτηρία του κόσμου. Αφού εσαρκώθη, έπαθε και ανέστη, σώζοντας το ανθρώπινο γένος, από την κυριαρχία του σατανά και του θανάτου, μετά ανεβάζει τον πεπτωκότα άνθρωπο και πάλι στον ουρανό και υπέρ του ουρανού. Θα ακολουθήσει η δευτέρα παρουσία η οποία θα αποτελέσει την επισφράγιση του Λυτρωτικού έργου του Θεού για τον κόσμο. Ο Χριστός ονομάζεται Κύριος από δω και μπρός. Διότι, εκυρίευσε με την ανάσταση Του και εξουσίασε την δύναμη του θανάτου και σε Αυτόν υποτάχτηκε πάσα ορατή και αόρατη κτίση. Παρουσιάζεται δε να κάθεται στα δεξιά του Θεού, όπως οι υιοί των βασιλέων εκάθοντο στα δεξιά των βασιλέων πατέρων τους και συμβασίλευαν με αυτούς. Αυτή η εκ δεξιών καθέδρα δεν πρέπει να νομιστεί ως σωματική πραγματικότητα, διότι ο Θεός Πατέρας είναι ασώματος, άυλος, απεριόριστος και πανταχού παρών. Ερμηνεύεται δε ως εξής: Δηλώνει την αποκατάσταση του Υιού εκεί πού ήταν πριν την σάρκωση Του και απ όπου ως Θεός δεν χωρίστηκε ποτε, αλλά και την ομοτιμία Του με τον Θεό Πατέρα. 

Η περικοπή ολοκληρώνεται με την έξοδο και ιεραποστολή των μαθητών σε όλη την κτίση. Την γνησιότητα και την αλήθεια της Ανάστασης του Χριστού, όπως προείπε ο Κύριος, βεβαιώνουν τα σημεία πού ακολουθούν. Το σημαντικό είναι πώς ο Κύριος παρουσιάζεται να βεβαιώνει ο ίδιος την παρουσία Του ανάμεσα τους ενεργώντας τα σημεία και δίνοντας πνοή δημιουργίας και ζωοποιού παρουσίας στην Εκκλησία Του και στην πορεία της μέσα στον κόσμο. Πράγματι, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Αναστημένος Χριστός και το Πνεύμα το άγιον, παραμένουν σταθερά και φανερά μέσα στον χώρο και τον χρόνο της εκκλησίας του Θεού, την εμπνέουν και την ζωοποιούν. Απόδειξη είναι η δική μας παρουσία μέσα στον ναό το πρωΐ της Κυριακής , όπου προσερχόμαστε για να κηρύξουμε σιωπηρά αλλά με σταθερή και θαυμαστή πίστη, πώς όντως ανέστη Κύριος ο Θεός και ζή αναμέσον της κληρονομίας Του. Και αυτή η ομολογηθείσα πίστη ας επισφραγίζεται με την ομολογία και την μαρτυρία της πολιτείας μας ως χριστιανών μέσα στον κόσμο. ΑΜΗΝ

19-6-2015

επ'ευκαιρία της εορτής του αγίου Ιούδα Θαδδαίου:Ἐπιστολή μητροπολίτη Γερμανοῦ στό Μητροπολίτη Ἰσπανίας σχετικά μέ τήν προσευχή στόν Ἅγιο Ἰούδα τόν Θαδδαῖο

Μιας και αύριο είναι η μνήμη του αγίου Ιούδα του Θεαδέλφου, πού ταυτίζεται με τον άγιο απόστολο Θαδδαίο επαναλαμβάνουμε μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση

Ο μητροπολίτης Ηλείας κ. Γερμανός απέστειλε στο μητροπολίτη Ισπανίας κ. Πολύκαρπο, επιστολή σχετικά με την προσευχή στον Άγιο Ιούδα τον Θαδδαίο.

Το κείμενο της επιστολής έχει ως ακολούθως:
«Προς Τον Σεβ. Μητροπολίτην Ισπανίας και Πορτογαλίας Κυριον κύριον ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΝ

Σεβασμιώτατε άγιε Ισπανίας κ. Πολύκαρπε,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,

Η δε δύναμις, το φως και η χαρά της Αναστάσεως να πλημμυρίζουν πάντοτε Σε, την Διακονία σου, τους Κληρικούς και πάντας τους χριστιανούς της Μητροπόλεώς σου.

Αδελφέ άγιε Ισπανίας, έλαβα την από 3-4-2012 απαντητικήν επιστολήν σου και ουδόλως ικανοποιήθην. Διότι αποδοχή τοιούτων ευχών παραχαράσσει το αληθινό νόημα της ορθοδόξου προσευχής και εθίζει τους χριστιανούς μας σε μαγικού τύπου προσευχές, όπερ θεωρώ απαράδεκτo. Όσον αφορά στο γραφόμενόν σου, ότι ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Βαρθολομαίος Αρσενίου είναι «παραδοσιακός Κληρικός και καλός επιστήμονας» δεν αμφιβάλλω. Όμως οι καρποί των έργων του δείχνουν, ότι δεν είναι καλός θεολόγος ούτε καλός διδάσκαλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και Ποιμένας, αφού το δικό μας κήρυγμα δεν είναι «εν σοφία λόγου», αλλά σταυρού, αποσκοπεί δε κυρίως και προ παντός στην λύτρωσι, στην σωτηρία και στον αγιασμόν των ανθρώπων και δευτερευόντως στην ικανοποίησι άλλων αιτημάτων μας. Ειδικώτερα σου γνωρίζω τα εξής·

1. Βασική διδασκαλία της Εκκλησίας μας είναι ότι ο Θεός πρωτίστως, «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» και έπειτα ικανοποιεί και τις υλικές μας ανάγκες. Θυμήσου τον Απόστολον Παύλον, ο οποίος «τρις τον Κύριον παρεκάλεσε» να τον θεραπεύση από την ασθένειάν του, όχι δια να μη πονάη αλλά δια την καλυτέραν διεξαγωγήν του σωτηρίου έργου της Ιεραποστολής, και όμως δεν τον εθεράπευσεν ο Κύριος. Του είπε· «αρκεί σοι η χάρις μου· η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται».

Θυμήσου τον Παρακλητικόν Κανόνα, λέγοντα· «Κατά το συμφέρον ποίησον». Δια να μη σου θυμίσω την προσευχήν του Κυρίου· «Κύριε παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο. πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλ’ ως Συ».

Έναντι αυτών των αληθειών το βιβλιαράκι ο Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος λέγει: « Οι προσευχές εισακούονται την εννάτη και πριν και ποτέ μέχρι τώρα δεν απέτυχον. Θα λάβετε τη Χάρη που ζητάτε, όσο απραγματοποίητη κι αν φαίνεται». (σελίδα 50). Είναι δυνατόν, Σεβασμιώτατε, να αποδεχόμεθα και ηολύ περισσότερο να επαινούμε και να διδάσκωμε τέτοιες αντιλήψεις; Εγώ ακραδάντως πιστεύω ΟΧΙ. Ιδιαιτέρως ως προστάτης των απηλπισμένων υποθέσεων και συγκεκριμένα εις την Νότιον Ιταλίαν, Βαυαρίαν, Νότιον Γαλλίαν, Ισπανίαν και εκ της τελευταίας ταύτης εις ολόκληρον την Λατινικήν Αμερικήν και όλως ιδιαιτέρως εις το Μεξικόν. Κατά την εν λόγω παράδοσιν η προσευχή του αγίου Αποστόλου Ιούδα του Θαδδαίου, γνωστή ως noνena (εννάτη), θα πρέπη να απαγγέληται κατά εννέα τακτάς χρονικά περιόδους , δηλ. εννέα ημέρας ή εννέα εβδομάδας ή εννέα μήνας».

Χαίρω δια την διαπίστωσί σου αυτή. Όμως η Παπική Εκκλησία, Αδελφέ μου αγαπητέ, έχει και άλλας παραδόσεις, όπως το Πρωτείον του Πάπα, το FILIOQUE, την άσπιλον σύλληψιν της Παρθένου κ.λ.π. Εμείς οι Ορθόδοξοι όμως ΔΕΝ δεχόμεθα αυτές τιν δυτικήν χριστιανικήν παράδοσιν, ένθα ο άγιος ένδοξος Απόστολος Ιούδας ο Θαδδαίος τιμάται ιδιαιτέρως ως προστάτης των απηλπισμένων υποθέσεων και συγκεκριμένα εις την Νότιον Ιταλίαν, Βαυαρίαν, Νότιον Γαλλίαν, Ισπανίαν και εκ της τελευταίας ταύτης εις ολόκληρον την Λατινικήν Αμερικήν και όλως ιδιαιτέρως εις το Μεξικόν. Κατά την εν λόγω παράδοσιν η προσευχή του αγίου Αποστόλου Ιούδα του Θαδδαίου, γνωστή ως noνena (εννάτη), θα πρέπη να απαγγέληται κατά εννέα τακτάς χρονικά περιόδους , δηλ. εννέα ημέρας ή εννέα εβδομάδας ή εννέα μήνας».

Χαίρω δια την διαπίστωσί σου αυτή. Όμως η Παπική Εκκλησία, Αδελφέ μου αγαπητέ, έχει και άλλας παραδόσεις, όπως το Πρωτείον του Πάπα, το FILIOQUE, την άσπιλον σύλληψιν της Παρθένου κ.λ.π. Εμείς οι Ορθόδοξοι όμως ΔΕΝ δεχόμεθα αυτές τις ανορθόδοξες παραδόσεις. ΟΧΙ, Αδελφέ, ΠΟΤΕ. Το ίδιο δεν επιτρέπεται να ανεχόμεθα και να χρησιμοποιούμε και αυτήν την προσευχήν της Λατινικής Εκκλησίας με την μαγικήν αντίληψιν.

4. Η εν λόγω προσευχή στο βιβλίον του Αποστόλου Ιούδα του Θαδδαίου, λέγει: «Θα λάβετε την Χάρη που ζητάτε, όσο απραγματοποίητη κι’ αν φαίνεται». Ο π. Βαρθολομαίος έχει κάνει έρευνα επαληθεύσεως αυτού του ισχυρισμού; Και όμως πρέπει. Διότι, Αδελφέ Αγαπητέ, ασφαλώς πολλά από τα αιτήματα των χριστιανών δεν θα ικανοποιούνται. Λέγει και ο άγιος Ιάκωβος· «Αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε, ίνα εν ταις ηδοναίς υμών δαπανήσητε». Όσων όμως δεν ικανοποιούνται οι προσευχές – και ασφαλώς θα είναι πολλοί αυτοί – όλοι αυτοί θα τα βάζουν με τον Θεόν και θα γίνωνται εχθροί του Θεού και της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν είναι τούτο τέχνασμα του πονηρού; Ασφαλώς ΝΑΙ.

5. Τέλος μου γράφεις, ότι το βιβλίον τούτο «πωλείται εις την Θεσσαλονίκην εκ των Βιβλιοπωλείων της Αποστολικής Διακονίας, της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ» και το «Περιβόλι της Παναγίας».  Δυνατόν να είναι έτσι Αδελφέ. Όμως ο Επίσκοπος δεν κρίνει την ορθοδοξότητα του περιεχομένου ενός βιβλίου από το ποίος το πωλεί, αλλά από το Ορθόδοξο περιεχόμενο αυτού. Και το είδος και το περιεχόμενο αυτής της προσευχής, όπως εσύ ο ίδιος διεπέστωσες, είναι της δυτικής (παπικής) χριστιανικής παραδόσεως. Άρα αποκρουστέον.

Με την ελπίδα ότι θα συμφωνήσης στα ανωτέρω και επομένως θα συστήσης εις τον π. Βαρθολομαίον να μη διαδίδη την προσευχήν αυτήν, αλλά άλλα, ορθόδοξα και ψωχωφελή, διατελώ,

† Ο Μητροπολίτης Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ»

Πηγή: ierovima.gr
http://anavaseis.blogspot.com/2012/04/blog-post_9813.html
 hristospanagia4

Συντομο σχόλιο για την γιόγκα

Γενικά, η αβάντα πού δίνεται από το σύστημα στις ανατολικές θρησκείες και πρακτικές έχει μόνο έναν και μοναδικό σκοπό. Ούτε συγκρητισμοί,ούτε πανθρησκείες ούτε τίποτα.

 Είναι π ο λ ι τ ι κ ό το θέμα. 

Οι θρησκείες και οι πρακτικές αυτές παράγουν ανθρώπους "ήρεμους", υποταγμένους, μοιρολάτρες, πασιφιστές, χωρίς επαναστατικότητα, βούληση, κρίση, αντίληψη.

 Μια νιρβάνα τεχνητής πραότητας και αδράνειας πού εξυπηρετεί αντικειμενικούς σκοπούς μαζοποίησης και ελέγχου. 

Γι αυτό η ορθοδοξία τους μπαίνει στο μάτι. Γιατί επαγγέλεται στην ουσία της μια άκαμπτη στάση για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου, την πραγματική και όχι τεχνητή και επιβαλόμενη διαφορετικότητα.

 Δεν είναι τυχαίο πώς οι χώρες του ινδουϊσμού και των δεκαπέντε διαφορετικών βουδδισμών στηρίζονται στο σύστημα με τις κάστες. Είναι οι χώρες των δέκα πριγκήπων και των πέντε δισεκατομμυρίων παρίων ή μανδαρίνων, πού από την στιγμή που θα ανοίξουν βλέφαρο σε αυτόν τον κόσμο ψάχνουν την λύτρωση στην ανυπαρξία. 

Αποδίδει το πνευματικό αυτό ρεύμα γι αυτό και οι γιοι των αποικιοκρατών το προωθούν και στον δυτικό κόσμο του χριστιανισμού, σοσιαλισμού, ρομαντισμού και των επαναστατικών κινημάτων.

από το fb

Ξευτίλα. Με απλά λόγια.

Το κάθετι γύρω μας, ανθρώπινες συμπεριφορές, φαινόμενα, δρώμενα, πράξεις αιτιολογούνται και ερμηνεύονται με πνευματικούς όρους.Για όλα τα ανθρώπινα, καλά και κακά, άγια και εμπαθή έχει μιλήσει η Γραφή, η Παράδοση, οι Πατέρες, πού γνώρισαν τον άνθρωπο και βάθυναν στην ψυχή του και την φύση του.

Όταν ένας άνθρωπος κατατρύχεται από ένα πάθος και υποκύπτει σε αυτό, μετά έρχονται άλλα τόσα και εμφωλεύουν στην καρδιά του. Έτσι ο φιλάργυρος γίνεται άπληστος, φθονερός, ηδονιστής, άσπλαχνος και ο φιλόδοξος ματαιόδοξος, τυρρανικός , ασυνείδητος και πάει λέγοντας.

Εμείς ξεχάσαμε την Παράδοση των Πατέρων και θέλουμε όλα να τα κρίνουμε με την ανθρωπολογία της μοντέρνας ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας και να μιλάμε με εντυπωσιακούς σύγχρονους όρους. ΄Για τον χριστιανό είναι σαφές πώς μια gay parade δεν είναι επανάσταση, μοντερνισμός ή αντίδραση κακοποιημένων και περιθωριοποιημένων ανθρώπων. Γιατί και αυτοί οι άνθρωποι πού κακοποιήθηκαν, περισσότερο από τον καθένα μας θέλουν να προστατεύουν τον εαυτό τους και δεν εκτίθενται εύκολα στο δημόσιο και την χλεύη των άλλων. 

Ο άνθρωπος αφού υποδουλωθεί στο πάθος το βδελυρό(το περι ού δηλαδή) και ξευτιλίσει ψυχή και σώμα , μετά αποβάλλει κάθε αίσθημα ντροπής, αυτοσυντήρησης, αυτοσεβασμού και αιδούς. Μισεί τον εαυτό του και τον εξευτελίζει κι άλλο. Μπαίνει σε έναν ηδονισμό διαδικασίας αυτοξευτίλας.Το ένα πάθος, κάλεσε και τα άλλα: την αναίδεια, την αυτοκαταστροφή, την τρέλα, τον εξουσιασμό, την πορνεία, την ασυδοσία και έκαναν κατοχή. Και το αποτέλεσμα είναι η ξευτίλα. Γι αυτό τέρμα με τις αγιογραφίες των ανθρώπων αυτών. Δεν είναι τυχαίο πού ο σοφός λαός μας χρησιμοποεί την ίδια λέξη για να υποδηλώσει τον ομοφυλόφιλο και τον άνθρωπο χωρίς μπέσα και φιλότιμο, πού δεν σέβεται κανέναν, μηδέ τον εαυτό του.

Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν πάντα αποδεκτοί από το σύνολο.Γείτονες, συνάδελφοι, φίλοι,ακόμα και συγγενείς μας. Πότε διώχτηκαν από εμάς και ποιός τους ενόχλησε;Και ποιός μπορεί να πεί με σαφήνεια αν ο διπλανός του, πού τον εκτιμά και τον αγαπά είναι ή δεν είναι από αυτούς στην σεξουαλική του συμπεριφορά;Καθαρώτατα πρόκειται λοιπόν για σχέδιο νεοταξικό πού επιθυμεί μια άφυλη κοινωνία. Ξεχάστε το ανώμαλη. Πάμε κατ ευθείαν στο άφυλη.Και όλα αυτά τα οργουελικά σενάρια πού τα βαπτίζαμε παραληρήματα θρησκολήπτων είναι πιά η πραγματικότητα πού ζούμε και καλούμαστε να ζήσουμε και στο μέλλον.

Το χειρότερο βέβαια είναι όταν εκκλησιαστικά πρόσωπα και μάλιστα ιερωμένοι δηλώνουν υποτελείς της πολιτικής ορθοφροσύνης και της "διαφορετικότητας". Κάποια στιγμή ο καθένας μας πρέπει να διαλέξει τί κάνει με την ζωή του και ποιός είναι ο ρόλος του δωχάμω στην γή.Δεν μπορείς να ασπάζεσαι μια διεστραμμένη ανθρωπολογία για να εξαργυρώσεις φήμη και αποδοχή. Ο Χριστιανός και μάλιστα ο παπάς υπήρξαμε πάντα τόσο μονότροποι και διωγμένοι, έως και παρεξηγήσεως. Το θάρρος το ιερατικό είναι να αντέχεις να σε πούν δαιμονισμένο και σαμαρείτη. Αν όχι, απλά φοράς μαύρα ριχτά ρούχα και τραγουδάς στην εκκλησία. Γιατί ράσο δεν μπορείς να φορέσεις.

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015: Λόγος εις το Β Εωθινόν

Όπως κάθε χρόνο κατά τις καλοκαιρινές Κυριακές, έτσι και φέτος, το κήρυγμα μας θα είναι μια σύντομη αναφορά σε ένα ειδικό θέμα. Εφέτος θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε συντόμως και συνοπτικά τα εωθινά ευαγγέλια. Εωθινά αναστάσιμα ευαγγέλια είναι αυτές οι ευαγγελικές περικοπές πού αναφέρονται στην ανάσταση του Χριστού και τις εμφανίσεις Του ενώπιον διαφόρων μαθητών, τα οποία διαβάζονται κάθε Κυριακή πρωΐ και είναι έντεκα τον αριθμό, όσες και οι εμφανίσεις του Κυρίου μετά την Ανάσταση Του. Διαβάζονται δε Κυριακή πρωΐ, γιατί εικονίζουν αυτον τον χρόνο της ανάστασης του Κυρίου. Ας θυμηθούμε πώς ο ιερεύς διαβάζει το εωθινό ευαγγέλιο όχι από τα βημόθυρα αλλά από το δεξιό μέρος της αγίας Τραπέζης, εντός του Βήματος. Αυτό εικονίζει τον ευαγγελισμό του Αγγέλου στις μυροφόρες, ο οποίος ίστατο εκ δεξιών του μνημείου. Και μνημείον, δηλαδή άγιος Τάφος είναι αυτή η αγία Τράπεζα. Σε παλαιότερες εποχές το αναστάσιμο ευαγγέλιο διαβάζονταν από του άμβωνος, εν μέσω της Εκκλησίας, γιατί αυτός ο άμβων εικονίζει τον λίθο πάνω στον οποίο εκάθισε ο ευαγγελιστής άγγελος για να αναγγείλει την ανάσταση, ενώ οι ιερείς φορούσαν λευκό φαιλόνιο, εικονίζοντας την"ως αστραπή ιδέα" την φωτοφόρο λευχειμονία του Αγγέλου. Επειτα το ευαγγέλιο μεταφέρεται εν μέσω της εκκλησίας και προσκυνείται από τους πιστούς, ενώ απαγγέλεται το "Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι" και ο πεντηκοστός ψαλμός. Αυτό μας θυμίζει την εμφάνιση του Αναστάντος εν μέσω των μαθητών και παραμένει το Ευαγγέλιο στο προσκυνητάριο, διότι και ο Αναστημένος Χριστός, παραμένει εν τω μέσω ημών , έως της συντελείας του αιώνος.

Το σημερινό ευαγγέλιο είναι το β΄εωθινό και  είναι από τον ευαγγελιστή Μάρκο και αναφέρεται στην επίσκεψη τριων μυροφόρων στο μνήμα για να μυρώσουν τον Ιησού, ανατείλαντος του ηλίου. Από την παράδοση παραλάβαμε πώς οι επισκέψεις των Μυροφόρων στο μνημείο, το πρωΐ της Κυριακής,ήταν περισσότερες από μία και αυτή στην οποία αναφερόμαστε, είναι η τρίτη και τελευταία. Άλλοι δε ομιλούν για μία επίσκεψη των μυροφόρων και για διαφορετικές παραδόσεις πού αξιοποιεί ο καθείς των ευαγγελιστών. Εμείς στα κηρύγματα μας θα δεχτούμε πώς οι επισκέψεις ήταν πολλές και διαφορετικές.Αυτή λοιπόν , ήταν η τρίτη και πρωϊνή επίσκεψη και οι μυροφόρες ήταν η Μαγδαληνή Μαρία, η Σαλώμη, μητέρα των αποστόλων Ιωάννου και Ιακώβου και συγγενής του Χριστού  και η Μαρία του Ιακώβου, μάλλον συγγενής της Θεοτόκου ή ακόμα και αυτή η Θεοτόκος, η οποία ανέθρεψε τους αδελφούς του μνήστορος Ιωσήφ με πρώτον τον Αδελφόθεο Ιάκωβο.Αναφέρεται δεν τελευταία από τις μυροφόρους, ίνα ώστε μη πιστευθεί πώς η Ανάσταση ήταν επινόηση της μητέρας του Ιησού και σπαρεί  η αμφιβολία στους ευαγγελιζομένους.

Αυτές λοιπόν οι μυροφόρες μετά την πρόχειρη και βιαστική Ταφή του Χριστού, ησύχασαν και κατά τον νόμο έμειναν αργές όλο το σάββατο, από την Παρασκευή το βράδυ, έως και την εσπέρα του Σαββάτου, κατά την οποία έληγε η αργία του πάσχα των εβραίων και το σάββατο. Και βράδυ του Σαββάτου πήγαν και αγόρασαν αρώματα για να περιποιηθούν το νεκρό σώμα του διδασκάλου τους. Μακαρίζονται από τους υμνωδούς οι γυναίκες αυτές πού αγάπησαν πολύ και δεν λογάριασαν τον φόβο των ιουδαίων και της φρουράς, αλλά έκαναν αυτό πού η αγάπη τους υπαγόρευε και θεωρούσε σωστό. Η αγάπη προς τον Χριστό, νίκησε τον φόβο των ανθρώπων.Όταν ξημέρωσε η πρώτη μέρα της εβδομάδας, η καθ ημάς Κυριακή επισκέφτηκαν το μνημείο για να μυρίσουν το σώμα. Διότι τριήμερος ο Χριστός έπρεπε να ευρίσκεται στον άδη για να κηρύξει εκεί την λύτρωση στους δεσμίους του θανάτου και πρίν την Κυριακή, πού είναι η ημέρα η μία και κλητή και βασιλική, δεν επιθυμούσε να αναστηθεί από τους νεκρούς. Ο Μάρκος μας λέγει πώς οι μυροφόρες πήγαν στο μνήμα ανατείλαντος του ηλίου. Αυτό έχει διττή σημασία. Μπορεί να αναφέρεται στην ανατολή του φυσικού ηλίου και να προσδιορίζει τον χρόνο επίσκεψης τους ή εχει πνευματικό νόημα και να αναφέρεται στην Ανατολή του νοητού Ηλίου Χριστού από το σκοτάδι του τάφου και του θανάτου. Άρα όταν οι Μυροφόρες επορεύοντο προς το μνήμα, ο Χριστός είχε ήδη αναστηθεί από τους νεκρούς, κατά το μεσονύκτιον μάλλον ή κατά τις πρώτες πρωϊνές ώρες, την λεγομένη στα συναξάρια αλεκτροφωνία.

Στην συνέχεια έχουμε την αγωνία των μυροφόρων για το ποιός θα κυλίσει τον μέγα λίθο από την είσοδο του τάφου, με τον οποίο εσφράγισαν το μνημείο. Βλέπουμε πώς  ο πόθος των μυροφόρων να επισκεφτούν τον νεκρό διδάσκαλο τους ήταν τόσο μεγάλος, πού δεν σκέφτηκαν από πριν ξεκινήσουν, αυτή τη λεπτομέρεια, παρά μόνο τώρα λίγο πριν φτάσουν στον τάφο. Οι υμνωδοί αναφέρονται στον μέγα λίθο της πωρώσεως και της αμαρτίας πού κρατά κλειστή και θαμμένη την ψυχή μας στο θάνατο των παθών και αιτούνται τον αναστημένο Χριστό, να άρει τον λίθο τον βαρύ από τις καρδιές μας. Βλέποντας όμως τον τάφο, καταλαβαίνουν πώς ο μέγας λίθος είχε σηκωθεί και ο τάφος ήταν ολάνοιχτος. Αυτό το σημείο σημαίνει πώς ο Χριστός ανέστη και δεν χρειάζεται πιά λίθος και σφραγίδες να φυλάττουν την πέτρα της ζωής. Και αυτές ατενίζουν έκπληκτες στην δεξιά πλευρά του μνημείου, όχι πιά το νεκρό σώμα, αλλά νεανίσκον , ενδεδυμένον στολήν λευκήν.Εισήλθαν στο μνημείο, όπως οι πιστοί πρέπει να εισέρχονται στα άγια των αγίων της καρδίας τους για να συναντήσουν τον Αναστάντα Χριστό. Και ο άγγελος ειναι νεανίσκος, νέος δηλαδή γιατί είναι κατά χάριν αθάνατος από τον Θεό και φορά λευκή στολή δια την δόξαν και χαρά της αναστάσεως , αλλά και επειδή είναι φως δεύτερον κατά τους Πατέρες, μετά το πρώτον Φως Θεόν. Οι γυναίκες εξεθαμβήθησαν, θαμπώθηκαν, ένιωσαν έκπληξη βαθιά και πρωτοφανή, γιατί συναντούν όχι άνθρωπο, αλλά ουράνιο πλάσμα, περιβεβλημένο την δόξα του Θεού.

Ο Άγγελος, πού κατά την παράδοση είναι ο Γαβριήλ, ο αρχάγγελος των ευαγγελισμών του Θεού, τις καθησυχάζει: Μη εκθαμβείσθε. Κατά την ιουδαϊκή νοοτροπία, όποιος βλέπει άγγελο και όραμα αγγέλου πεθαίνει. Ο άγγελος όμως φέρνει το μήνυμα της χαράς και της ανάστασης και έχει επέλθει ήδη συμφιλίωση, καταλλαγη και ειρήνη μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Ας μην νιώθουν λοιπόν έκθαμβες και φοβισμένες. Στην συνέχεια, σαν να διαβάζει τις επιθυμίες και τους φόβους τους, τις πληροφορεί πώς γνωρίζει πώς ζητούν τον Ιησούν τον εσταυρωμένον. Και τονίζει το εσταυρωμένος διότι διά του σταυρού η ζωή και διά του θανάτου η ανάσταση και επειδή η εικόνα του εσταυρωμένου πού κυριαρχεί και βασανίζει τις συνειδήσεις τους, πρέπει πλέον να αντικατασταθεί με την εικόνα του Αναστημένου, αλλά και επειδή η πραγματικότητα του θανάτου του Χριστού πάνω στον σταυρό, πιστοποιεί το θαύμα και το εξαίσιον και καταπληκτικό της ανάστασης Του από τους νεκρούς. Γιατί ήταν όντως νεκρός και ανέστη. Γιατί όντως πέθανε και ιδού ζει. Γι αυτό η Ανάσταση είναι θαύμα και λύτρωση και μοναδικό φαινόμενο. Γιατί ο Χριστός υπήρξε όντως νεκρός. Αν υπήρχε νεκροφάνεια ούτε ανάσταση θα υπήρχε. Τις πληροφορεί δε να πούνε στους μαθητές Του πώς προπορεύεται στην Γαλιλαία, όπου θα τους συναντήσει.Προπορεύεται από αυτούς, διότι μετά την ανάσταση δεν τον περιορίζει χρόνος και τόπος. Και όχι στην μιαιφόνο Ιερουσαλήμ, αλλά στην Γαλιλαία , στον οικείο δηλαδή και φιλικό τόπο θα τους αποκαλυφθεί. Και εμείς τον Χριστό δεν τον συναντάμε στην πόλη της αμαρτίας, αλλα΄στον φιλικό και οικείο χώρο της Εκκλησίας. Εκεί η συνάντηση του Αναστάντος με τους γνησίους μαθητές Του. Ξέχωρα ο άγγελος αναφέρεται στον Πέτρο, για να δηλωθεί πώς ο Χριστός δέχτηκε την μετάνοια του και τον αποκαθιστά στο αποστολικό αξίωμα.

Στην συνέχεια οι μυροφόρες βγαίνουν από το μνημείο και παρουσιάζονται κυριευμένες από τρόμο και έκσταση και εφοβούντο. Αυτός ο τρόμος και η έκσταση, λένε οι πατέρες της Εκκλησίας, δεν έχουν σχέση με τον παθολογικό φόβο πού υποβάλλουν τα οράματα και οι εκφοβισμοί των δαιμόνων, ούτε αναφέρονται στο φυσικό του φόβου πάθος. Γιατί οι μυροφόρες με την πράξη και την αγάπη τους ενίκησαν κάθε αίσθημα δειλίας. Είναι αυτό το υπερβατικό δέος και η ανεκλάλητη αίσθηση πού κυριεύει και πληροί τους ανθρώπους του Θεού , μετά από κάθε θεοφάνεια και αγγελοφάνεια και δεν περιγράφεται με λόγια συμβατικά ανθρώπων. Αυτή η χαρά και το δέος και η έκσταση φυλάττονται ως μαργαρίτες εν τη καρδία και δεν κοινοποιούνται στους αμαρτωλούς και αναξίους. Γι αυτό και οι μυροφόρες, δεν είπαν τίποτα σε κανένα για το όραμα και τον ευαγγελισμό τους. Αυτό το "ουδενί" αναφέρεται βέβαια στους φονείς του Χριστού ιουδαίους και στην πόλη της αμαρτίας και του θανάτου και όχι στους αποστόλους, τους οποίους γνωρίζουμε ότι πληροφορούν, επειδή είναι δεκτικοί του ευαγγελίου και άλλωστε τους υπαγόρευσε κάτι τέτοιο ο Κύριος, διά μέσω του αγγέλου Του. Οι μυροφόρες λοιπόν γίνονται προφήτες και ευαγγελιστές του Θεού, στο μεγαλύτερο και σπουδαιότερο μήνυμα Του προς τον Κόσμο: Ότι νικήθηκε και καταργήθηκε ο θάνατος, νικήθηκε ο τύρρανος διάβολος και ο άνθρωπος βρήκε την ζωή και το μέγα έλεος με την ανάσταση του Κυρίου Του. Αυτή η ανάσταση ας φωτίζει την εκκλησιαστική πνευματική μας ζωή, ως κέντρο πίστης και εκπομπής, πάσης ευλογίας. ΑΜΗΝ

13-6-2015

Η ύπαρξη δεν ειναι κατόρθωμα δικό σου

Ο Θεός σε τράβηξε από την ανυπαρξία και σ' έφερε στο φως της ζωής. Η ύπαρξις δεν είναι κατόρθωμα δικό σου. Ούτε γνωρίζεις που θα βρεθείς μετά την πρόσκαιρη παραμονή σου σ' αυτή τη γη.

Ταπεινώσου, λοιπόν, και μαζί με τον Προφήτη λέγε πάντοτε:

"Κύριε, ουχ υψωθεί η καρδία μου. Ουδέ εμετεωρίσθησαν οι οφθαλμοί μου, ουδέ επορεύθην εν μεγάλοις, ουδέ εν θαυμασίοις υπέρ εμέ" (Ψαλμοί 130. 1).

Και ακόμα: "Εγώ δε ειμί σκώληξ και ουκ άνθρωπος, όνειδος ανθρώπων και εξουθένημα λαού" (Ψαλμοί 21, 7).

Χωρίς τη βοήθεια του Θεού τίποτε δεν μπορείς να κάνεις. Και όλα Όσα έχεις στον Θεό ανήκουν και από Εκείνον τα πήρες δωρεάν. Λοιπόν; "Τι έχεις o ουκ έλαβες; ει δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαθών;" (Α' Κορινθίους 4. 7).

(Άγιος Δημήτριος τού Ροστώφ).

Ορθοδοξία: Η ελπίδα των λαών της Ευρώπης

Εικ. από εδώ

Του π. Γεωργίου [Καψάνη] († Κυριακή της Πεντηκοστής, 8 Ιουνίου 2014), Καθηγούμενου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους
Το κάλλος θα σώσει τον κόσμο
νεκρός για τον κόσμο
 
Η Ενωμένη Ευρώπη του 21ου αιώνος αναζητεί την ταυτότητα της. Η «ευρωπαϊκή ταυτότης» δεν αποτε­λούσε αντικείμενο σοβαρού προβληματισμού, εφ' όσον την διεμόρφωναν μόνον οικονομικοί και πολιτικοί πα­ράγοντες. Αφ' ότου όμως πολιτισμικοί και ιδίως θρη­σκευτικοί παράγοντες έπρεπε να ληφθούν υπ' όψιν κα­τά την αναζήτησί της, αναπτύχθηκαν σοβαρές συζητή­σεις, έντονες διαφωνίες και οξείες διαμάχες γύρω από την αναφορά ή μη του «Ευρωπαϊκού Συντάγματος» στην χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης.

Τί σημαίνει όμως «χριστιανική ταυτότης της Ευρώ­πης» για τους Ορθοδόξους λαούς μας; Πόσο χριστια­νική είναι η «χριστιανική ταυτότης της Ευρώπης»;

Όσοι καλοπροαίρετα αγωνίζονται για την ενίσχυσι της χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης ομιλούν συ­νήθως γι' αυτήν ωσάν να πρόκειται για ένα ιστορικό δεδομένο ή έναν κώδικα χριστιανικών αρχών και αξιών, στις οποίες ημπορούν να συγκλίνουν οι χριστιανι­κοί λαοί με την βοήθεια των οικουμενικών επαφών και διαχριστιανικών διαλόγων. Οι Χριστιανοί της Ευρώ­πης επιδιώκουν να την εξασφαλίσουν θεσμικά, επειδή φοβούνται το ενδεχόμενο του θρησκευτικού αποχρωματισμού της ηπείρου των, την αλλοίωσι της χριστιανι­κής της ιδιοπροσωπίας λόγω των πληθυσμιακών μετα­βολών (μετανάστευσις κ.λπ.) ή τον αποκλεισμό των χριστιανικών "διεκκλησιαστικών" οργανισμών από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων στην Ευρώπη. Ακολουθών­τας την ίδια λογική, και οι προτάσεις επισήμων Ορθοδόξων εκπροσώπων επικεντρώνονται στην ενίσχυσι μιας θεσμικής χριστιανικής παρουσίας στην Ευρώπη.

Στο κείμενο αυτό επισημαίνεται ότι η Ορθόδοξος αυ­τοσυνειδησία δεν μας επιτρέπει να παρακάμπτωμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν ημπορεί να συναποτελή μαζί με τον Δυτικό Χριστιανισμό μία ενιαία "χριστια­νική ταυτότητα", αλλά αντιθέτως μας υποχρεώνει να τονίσωμε ότι η Ορθοδοξία είναι η λησμονημένη από την Ευρώπη πρωτογενής της Πίστις, η οποία πρέπει κά­ποτε να αποτελέση εκ νέου την χριστιανική της ταυτό­τητα.

* * *

Ζώντες στο περιβάλλον του Αγίου Όρους και στην πνευματική ατμόσφαιρα που αυτό δημιουργεί, αντι­λαμβανόμεθα ότι η Ορθόδοξος κληρονομιά μας δεν πρέπει να μετρήται με τα μέτρα του κόσμου τούτου. Τα τελευταία χρόνια γινόμεθα μάρτυρες της ευλαβείας και της βαθειάς πίστεως των προσκυνητών του Αγίου Όρους, πολλοί εκ των οποίων έρχονται με πολύ κόπο και με μεγάλα έξοδα από τις ομόδοξες χώρες της Βαλ­κανικής και από την Ρωσσία.

Στην συνείδησι όλων αυτών των ευσεβών Ορθοδόξων Χριστιανών, αλλά και όσων εκπροσωπούν στην χώρα τους, η Ορθοδοξία δεν έχει συνήθως την έννοια, που της αποδίδουν όσοι την βλέπουν ή την αντιμετωπί­ζουν με ιδεολογικά ή κοινωνιολογικά κριτήρια, όσοι δηλαδή συνηθίζουν να βλέπουν στην καθ' ημάς Ανατο­λή αντιδυτικά «Ορθόδοξα» τόξα παράλληλα προς τα μουσουλμανικά, ή θεωρούν την Ορθοδοξία ως εθνικι­στική δύναμι των λαών που την ασπάζονται.

Όσο και αν οι Ορθόδοξοι δημιουργούμε τέτοιες εντυπώσεις, λό­γω των προσωπικών μας ατελειών ή των συλλογικών μας αστοχιών, έχουμε βαθειά ριζωμένη στην συνείδη­σί μας την πεποίθησι ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, ουράνιο, ακατάλυτο: είναι το ανεκτί­μητο δώρο του αγίου Τριαδικού Θεού στον κόσμο, η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Ιούδα 3), την οποία η Ορθόδοξος Εκκλησία μας διασώζει ακέραια, χωρίς αιρετικές παραχαράξεις, και την οποία με πολ­λές θυσίες διαφυλάξαμε σε δύσκολους καιρούς, προκει­μένου να μη χάσουμε την ελπίδα της αιωνίου ζωής.

Οι Ορθόδοξοι λαοί είμαστε ηλεημένοι από τον άγιο Θεό να φέρωμε την σφραγίδα του Ορθοδόξου αγίου Βα­πτίσματος, να κοινωνούμε της αγίας Ορθοδόξου Ευχα­ριστίας, να ακολουθούμε με ταπείνωσι την δογματική διδασκαλία των αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων ως μοναδική οδό σωτηρίας, και να τηρούμε «την ενότη­τα του πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης» (Εφ. δ' 3). Φέρομε ομολογουμένως την παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεως «εν οστρακίνοις σκεύεσι» (Β' Κορ. δ' 7), εν τούτοις όμως αυτή συνιστά Χάριτι Θεού τον λόγο «της εν ημίν ελπίδος» (Α' Πέτρ. γ' 15).

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν είναι απλώς κιβω­τός της εθνικής ιστορικής μας κληρονομιάς. Πρωτίστως και κυρίως είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολι­κή Εκκλησία.

Για να μη χάσουν την ελπίδα της εν Χριστώ αιωνίου σωτηρίας, σε εποχές δύσκολες οι Ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων διετήρησαν την Ορθόδοξο Πίστι τους με την θυσία χιλιάδων νεομαρτύρων, αντιστεκόμενοι τόσο στον εξισλαμισμό όσο και στον εξουνιτισμό (1). Γι' αυτό η πρόσφατος, μετά την κατάρρευσι των αθεϊστικών καθεστώτων, αναζωπύρωσις της Ουνίας και η δραστηριότης των νεο-προτεσταντικών Ομολογιών μεταξύ Ορθοδόξων πληθυσμών αποτελούν σοβαρότατες προκλή­σεις για τους Ορθοδόξους. Και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζωνται, επειδή για μία ακόμη φορά θέτουν υπό διακινδύνευσι την σωτηρία απλοϊκών ψυχών, «υ­πέρ ων Χριστός απέθανε» (πρβλ. Ρωμ. ιδ' 15).

Στις δυτικές κοινωνίες εξάλλου, τις εκ παραδόσεως ρωμαιοκαθολικές και προτεσταντικές, όπου υπάρχουν και δραστηριοποιούνται Ορθόδοξες ενορίες, η Ορθό­δοξος παρουσία πρέπει να είναι σεμνή μαρτυρία περί του αυθεντικού Χριστιανισμού, τον οποίον στερήθη­καν επί αιώνες οι κοινωνίες αυτές, λόγω των παπικών και προτεσταντικών παρεκκλίσεων από την αποστο­λική Πίστι. Κάθε φορά που η νοσταλγική αναζήτησις της ανόθευτου χριστιανικής Πίστεως κορυφώνεται στην επιστροφή ετεροδόξων Χριστιανών στην αγκάλη της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου, εκφράζεται η ιεραποστολική φύσις της Εκκλησίας. Επιστρέφοντες οι ετερόδοξοι στην Ορθόδοξο Εκκλησία, δεν εγκαταλείπουν μία εκκλησία για να ασπασθούν μία άλλη, όπως λανθασμένα θεωρεί­ται. Στην πραγματικότητα αφήνουν ένα ανθρωποκεν­τρικό εκκλησιαστικό σχήμα και επανευρίσκουν την μία και μοναδική Εκκλησία του Χριστού, γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού και επαναπροσανατολίζονται στην πορεία της θεώσεως.

Δυστυχώς, αντίθετη κατεύθυνσι ακολουθεί ο συγκρητιστικός Οικουμενισμός, τον οποίον εκφράζουν θε­σμικά όργανα της Οικουμενικής λεγομένης Κινήσεως και φορείς του παποκεντρικού Οικουμενισμού. Επει­δή παραθεωρούν την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία και ακολουθούν την προτεσταντική «θεωρία των κλάδων» ή την νεωτέρα ρωμαιοκεντρική θεωρία των «αδελφών εκκλησιών», θεωρούν ότι η Αλήθεια της Αποστολικής Πίστεως, ή μέρος αυτής, διασώζεται σε όλες τις Χρι­στιανικές εκκλησίες και ομολογίες. Γι' αυτό κατευθύ­νουν τις προσπάθειές τους στην πραγματοποίησι μιας ορατής ενότητος των Χριστιανών, ανεξαρτήτως βαθυτέρας ενότητος στην Πίστι.

Υπό την έννοια αυτή η οικουμενιστική "θεολογία" εξισώνει το Ορθόδοξο Βάπτισμα (τριπλή κατάδυσι) με το ρωμαιοκαθολικό ράντισμα, θεωρεί την αίρεσι του Filioque δογματικά ισοδύναμη με την Ορθόδοξο διδα­σκαλία περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ μόνον του Πατρός, μεθερμηνεύει το πρωτείο εξου­σίας του Πάπα της Ρώμης ως πρωτείο διακονίας, ονο­μάζει θεολογούμενον την Ορθόδοξο διδασκαλία περί διακρίσεως ουσίας και ενεργείας στον Θεό και περί ακτίστου θείας Χάριτος, κ.ά.

Πρόκειται για έναν επιπόλαιο οικουμενισμό, για τον οποίο έγραφε εύστοχα ο αείμνηστος π. Δημήτριος Στανιλοάε: «Δημιουργείται κάθε τόσο, από την μεγάλη επι­θυμία για ένωση, ένας εύκολος ενθουσιασμός, που πι­στεύει πως μπορεί με την συναισθηματική του θερμό­τητα να ρευστοποίηση την πραγματικότητα και να την ξαναπλάση χωρίς δυσκολία. Δημιουργείται ακόμα και μία διπλωματική συμβιβαστική νοοτροπία, που νο­μίζει πως μπορεί να συμφιλίωση με αμοιβαίες υποχω­ρήσεις δογματικές θέσεις ή γενικώτερες καταστάσεις, που κρατούν τις εκκλησίες χωρισμένες. Οι δυο αυτοί τρόποι, με τους οποίους αντιμετωπίζεται -ή παραθεωρείται- η πραγματικότητα, φανερώνουν μία κάποια ε­λαστικότητα ή κάποια σχετικοποίηση της αξίας που α­ποδίδεται σ' ωρισμένα άρθρα πίστεως των εκκλησιών. Η σχετικοποίηση αυτή αντικαθρεφτίζει ίσως την πο­λύ χαμηλή σημασία, που ωρισμένες χριστιανικές ομά­δες -στο σύνολό τους ή σ' ωρισμένους από τους κύ­κλους τους- δίνουν σ' αυτά τα άρθρα της πίστεως. Προ­τείνουν πάνω σ' αυτά, από ενθουσιασμό ή διπλωματι­κή νοοτροπία, συναλλαγές και συμβιβασμούς, ακριβώς γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν με αυτά που προ­τείνουν. Οι συμβιβασμοί όμως αυτοί παρουσιάζουν με­γάλο κίνδυνο για Εκκλησίες, όπου τα αντίστοιχα άρ­θρα έχουν σπουδαιότητα πρώτης γραμμής. Για τις Εκκλησίες αυτές παρόμοιες προτάσεις συναλλαγής και συμβιβασμού ισοδυναμούν με απροκάλυπτες επιθέ­σεις» (2).

Παραλλήλως οι προτεσταντικές Ομολογίες, οι οποί­ες έχουν φθάσει μέχρις αρνήσεως θεμελιωδών δογμάτων Πίστεως (της ιστορικότητος της Αναστάσεως, της αειπαρθενίας της Θεοτόκου κ.ά.) και αποδοχής αντιευαγγελικών ηθών (γάμος ομοφυλοφίλων κ.λπ.), εξισώ­νονται στα πάνελς του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών με τις αγιώτατες Τοπικές Ορθόδοξες Εκ­κλησίες. Η θεωρία της «απομυθεύσεως», η "θεολογία" του "θανάτου του Θεού", η χειροτονία γυναικών σε ιε­ρατικούς βαθμούς, η ιερολογία γάμου ομοφυλοφίλων, αναμφίβολα δεν αποτελούν στοιχεία της χριστιανικής μας ταυτότητος.

Ο προτεσταντισμός περιήλθε σε βαθύτατη κρίσι πί­στεως. Ο Frank Schaeffer, ο επώνυμος αμερικανός προ­τεστάντης που μετά από πολυετή και σκληρή προσω­πική αναζήτησι έγινε Ορθόδοξος, στο βιβλίο του Dancing Alone, The Quest for Orthodox Faith in the Age of False Religion, Regina Orthodox Press, Salisburg, USA (σε ελληνική μετάφρασι με τίτλο: Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον αιώνα των ψεύτικων θρησκειών (2), εκδ. Μακρυγιάννη, Κοζάνη 2004), δίνει πολλά ενδιαφέ­ροντα στοιχεία, που αποκαλύπτουν την έκπτωσι του προτεσταντισμού από την Αλήθεια της Μιας Αγίας Κα­θολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Προέκτασι και αναπόφευκτη συνέπεια του διαχρι­στιανικού συγκρητισμού αποτελεί ο διαθρησκειακός συγκρητισμός, ο οποίος αναγνωρίζει δυνατότητα σω­τηρίας σε όσους ανήκουν σε μία από τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Ορθόδοξος επίσκοπος έγραψε ότι «κατά βάθος, μία εκκλησία και ένα τέμενος [τζαμί]... αποβλέ­πουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του άνθρω­που» (3). Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός δεν διστάζει ακόμη να αναγνωρίση σωτηριώδεις οδούς σε όλες τις θρησκείες του κόσμου (4). Προ ολίγων ετών καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών έγραψε ότι ημπορεί να ανάψη κερί μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, όπως και μπροστά στο άγαλμα μιας από τις θεές του Ινδουι­σμού.

Ορθόδοξοι επίσκοποι, κληρικοί και θεολόγοι έχουν δυστυχώς επηρεασθή από την συγκρητιστική αυτή νο­οτροπία. Με τις θεολογικές τους απόψεις, τις οποίες οι εκκοσμικευμένοι άρχοντες και διανοούμενοι συνήθως ακούουν και αναγνωρίζουν ως Ορθόδοξες, συντελούν ώστε η νοοτροπία αυτή να υπερβή τα στενά όρια των προσωπικών τους αντιλήψεων και να αποτελέση "γραμ­μή" με στόχους και επιδιώξεις. Σε αυτή την προοπτι­κή η αγάπη, χωρίς αναφορά στην δογματική αλήθεια, καθιερώνεται κριτήριο ενότητος των Χριστιανών, ενώ η εμμονή στις παραδοσιακές Ορθόδοξες θεολογικές θέσεις αποδοκιμάζεται ως μισαλλοδοξία και φονταμενταλισμός.

Όσον αφορά το πως η οικουμενιστική νοοτροπία οικοδομεί τον τύπο μιας κατ' επίφασιν χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης, είναι χαρακτηριστικές οι «δεσμεύσεις» των εκπροσώπων των χριστιανικών εκκλη­σιών που υπέγραψαν την Οικουμενική Χάρτα στις 22 Απριλίου 2001(5).

Όμως η "χριστιανική" αυτή ταυτότητα της Ευρώπης πολύ απέχει από την αληθινή χριστιανική ταυτότητα των ευρωπαϊκών λαών. Πρέπει να τονισθή με κάθε έμφασι ότι αδικείται η Ευρώπη, όταν της προσάπτωμε μία ταυτότητα που δεν είναι αληθινά χριστιανική αλ­λά μόνο κατ' επίφασι. Ένας νοσηρός, ένας νοθευμένος, Χριστιανισμός δεν είναι ο Χριστιανισμός των κατακομ­βών της Ρώμης, του αγίου Ειρηναίου Λουγδούνου, των Ορθοδόξων μοναχών της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, γενικώς ο Χριστιανισμός της πρώτης χιλιετίας. Ένας νοθευμένος Χριστιανισμός δεν ημπορεί να προστατεύση την Ευρώπη από την εισβολή μη χριστιανικών αντι­λήψεων και ηθών στις κοινωνίες της.

Είναι ήδη γνωστό ότι οι πολλοί Ευρωπαίοι κουρά­σθηκαν από τον ξηρό ορθολογισμό, νοσταλγούν τον χαμένο μυστικισμό, και γι' αυτό ασπάζονται τον μουσουλμανισμό, τον βουδισμό ή τον ινδουισμό, παραδί­δονται στον εσωτερισμό ή επιδιώκουν μεταφυσικές εμ­πειρίες σε νεοεποχιτικά κινήματα. Αναφέρεται ότι μόνο στην Ιταλία λειτουργούν περί τα 500 μουσουλμανικά τεμένη, ενώ στην Γαλλία το 5% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει την Αλήθεια. Στο κέντρο της έχει τον Χριστό. Σε αυτήν όλα είναι θεανθρώπινα, γιατί όλα προσφερόμενα στον Θεάνθρωπο Κύριο χαριτώνονται από την άκτιστο Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό ημπορεί να αναπαύση τις ψυχές που αναζητούν καλοπροαίρετα την ελευθερία τους α­πό τον ασφυκτικό κλοιό του ορθολογισμού, του επι­στημονισμού, του υλισμού, του ιδεαλισμού, της τεχνο­κρατίας. Γι' αυτό δεν πρέπει να συρθή η Ορθοδοξία μέ­σα στην συγκρητιστική χοάνη, δεν πρέπει να χαθή η ελπίς του σύμπαντος κόσμου.

Ως Ορθόδοξοι ποιμένες και ως Ορθόδοξοι πιστοί έχουμε χρέος να διαφυλάξωμε την ιερά παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Ο Απόστολος των Ε­θνών παραγγέλλει στους πρεσβυτέρους της Εφέσου και στους ποιμένας της Εκκλησίας μέχρι σήμερα: «Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω, εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδί­ου αίματος» (Πράξ. κ' 28). Και ο ίδιος στον πιστό λαό της Θεσσαλονίκης και όλης της Εκκλησίας: «αδελφοί, στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε» (Β' Θεσ. β' 15).

Η Γηραιά Ήπειρος στον τομέα της Πίστεως έχει α­στοχήσει. Η Νέα Εποχή απειλεί ανοικτά πλέον τις ευ­ρωπαϊκές κοινωνίες με αποχριστιανισμό. Δεν είναι πα­ράδοξο. Η Ευρώπη έστρεψε τα νώτα στον Χριστό, κάποτε τον έδιωξε, όπως εύστοχα παρατηρούν ο Ντοστογιέφσκυ στον Μέγα Ιεροεξεταστή (6) και ο άγιος Νι­κόλαος επίσκοπος Ζίτσης (7).

Η Ορθόδοξος Εκκλησία οφείλει να εκδηλώση το χάρισμα και την αποστολή της, να διακηρύξη στους λαούς της Ευρώπης ότι, εάν υπάρχη κάτι που μπορεί να σώση την Ευρώπη σε αυτή την κρίσιμη φάσι της ιστο­ρίας της, είναι η Ορθοδοξία. Ας μη στερήσουμε εμείς οι ίδιοι από την Ορθόδοξο Εκκλησία μας την δυνατότη­τα να δώση αυτό το σωτήριο μήνυμα στους λαούς της Ευρώπης, εξισώνοντας την Ορθόδοξο Πίστι με την αίρεσι στην συγκεχυμένη προοπτική και το ασαφές όρα­μα του συγκρητιστικού Οικουμενισμού. Μπορούμε να συντελέσουμε σε έναν υγιή, απολύτως Ορθόδοξο, Οικουμενισμό, αποκαλύπτοντας στους ετεροδόξους Χρι­στιανούς το Μυστήριο του Θεανθρώπου και της Εκ­κλησίας Του, και διακηρύσσοντας μαζί με τον μακαρι­στό και ομολογητή Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς: «Η έξοδος από όλα τα αδιέξοδα, ανθρωπιστικά, οικουμενι­στικά, παπιστικά, είναι ο ιστορικός Θεάνθρωπος Κύρι­ος Ιησούς Χριστός και το ιστορικόν θεανθρώπινον οικοδόμημά Του, η Εκκλησία, της οποίας Αυτός είναι η αιωνία Κεφαλή και η οποία είναι το αιώνιον Αυτού Σώμα. Η Αποστολική, Αγιοπατερική, Αγιοπαραδοσιακή, Αγιοσυνοδική, Καθολική Ορθόδοξος Πίστις είναι το φάρμακον της αναστάσεως από όλας τας αιρέσεις, ό­πως και αν αύται ονομάζωνται. Εις τελευταίαν ανάλυσιν, κάθε αίρεσις είναι από τον άνθρωπον και "κατ' άν­θρωπον"· κάθε μία από αυτάς τοποθετεί τον άνθρωπον εις την θέσιν του Θεανθρώπου, αντικαθιστά τον Θεάν­θρωπον δια του ανθρώπου. Με τούτο αρνείται και α­πορρίπτει την Εκκλησίαν... Η μόνη σωτηρία από αυ­τό είναι η αποστολική θεανθρωπίνη πίστις, δηλαδή ολι­κή επιστροφή εις την θεανθρωπίνην οδόν των αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων. Τούτο δε σημαί­νει επιστροφήν εις την άμωμον ορθόδοξον πίστιν των και εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, εις την κεχαριτωμένην θεανθρωπίνην ζωήν των εν τη Εκκλησία δια του Άγιου Πνεύματος, εις την εν Χριστώ ελευθερίαν των... Άλλως, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν οδόν, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν ακολούθησιν όπισθεν του μόνου αληθινού Θεού εις όλους τους κόσμους, και την λατρείαν του μόνου αληθινού και Αειζώου Θεού, του Θεανθρώπου και Σωτήρος Χριστού, είναι βέβαιον ότι ο άνθρωπος θα καταποντισθή εις την νεκράν θάλασσαν της ευρωπαϊκής πολιτισμένης ειδωλολατρίας και αντί του Ζώντος και Αληθινού Θε­ού, θα λατρεύση τα ψευδοείδωλα του αιώνος τούτου, εις τα οποία δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε ανάστασις, ού­τε θέωσις δια το θλιμμένον ον, το ονομαζόμενον άν­θρωπος (8).


ΠΑΡΑΠΟΜΠΑΙ:

(1) Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Ο­σίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, «Η Εκκλησιολογική Αυτοσυνειδη­σία των Ορθοδόξων από της Αλώσεως μέχρι των αρχών του 20ού αιώνος», στον συλλογικό τόμο «ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΚΟΝ» (αφιέ­ρωμα στον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Διο­νύσιο), Θεσσαλονίκη 1999, σ. 124. Βλ. επίσης Αθανασίου Γιέβτιτς, επισκόπου Βανάτου (νυν πρώην Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης), «Η Ουνία εναντίον της Σερβικής Ορθοδοξίας», στον συλλογικό τόμο «Η ΟΥΝΙΑ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ», εκδ. Αρμός, Αθήναι 1992. Περί της δραστηριότητος της Ουνίας στην Τρανσυλβανία, βλ. «30 Βίοι Ρουμάνων Αγίων», εκδ. Ορθοδόξου Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1992, σ. 123.

(2) Dimitru Staniloae, «Για ένα Ορθόδοξο Οικουμενισμό», έκδ. Ά­θως, Πειραιεύς 1976, σ. 19-20.

(3) «Ορθοδοξία και Ισλάμ», έκδ. Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου 1997, σ. 16.

(4) Ένθ' ανωτ., σ. 9-11.

(5) Βλ. Περιοδ. «Απόστολος Βαρνάβας», Λευκωσία Κύπρου, τ.10/2001, σ. 411-423.

(6) Φ. Ντοστογιέβσκη, «Αδελφοί Καραμάζωφ», έκδ. Γκοβόστη, Α­θήναι, σ. 99-121.

(7) Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οι­κουμενισμός», έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1974, σ. 238 και 251-252.

(8) Ένθ' ανωτ. σ. 256-257.

Κυριακή Α΄του Ματθαίου ή των Αγίων Πάντων

Οἱ πνευματορρήτορες, οἱ Μαθηταὶ τοῦ Σωτῆρος, τοῦ Πνεύματος ὄργανα, πίστει χρηματίσαντες, διεσπάρησαν, εἰς τὰ γῆς πέρατα, τὸ σεπτὸν κήρυγμα, ὀρθοδόξως κατασπείροντες, ἐξ ὧν ἐβλάστησαν, θείᾳ γεωργίᾳ καὶ χάριτι Μαρτύρων τὰ στρατεύματα, πάθος τὸ σεπτὸν εἰκονίζοντες, διὰ πολυτρόπων, στρεβλώσεων μαστίγων καὶ πυρός, καὶ παρρησίᾳ πρεσβεύουσιν, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν

Το τροπάριο αυτό του Εσπερινού, αγαπητοί μου αδελφοί, ερμηνεύει την αιτία και την αφορμή, που η αγία Εκκλησία μας, έθεσε την μνήμη των αγίων Πάντων, αυτήν ακριβώς την Κυριακή μετά την αγία Πεντηκοστή. Καρπός του ευαγγελικού κηρύγματος και της θαυματοφόρου δράσεως των αγίων αποστόλων σε όλη την οικουμένη, ήταν οι άγιοι πάντες, η χορεία των αγίων της Εκκλησίας μας. Η οικονομία του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου επισφραγίζεται με τον κατακλυσμό του αγίου Πνεύματος και τον εγκαινισμό της επί γης ιστορικής Εκκλησίας. Η εκκλησία κοσμείται από τους αγίους, όπως ακριβώς, για να μνημονεύσουμε τους υμνογράφους, ο ουρανός με τα αστέρια και η βασιλική πορφύρα βάφεται με το αίμα των μαρτύρων.Αυτή η εορτή σηματοδοτεί την εποχή του θέρους και έχει εσχατολογικό χαρακτήρα. Ήδη , ο Χριστός προείπε για τον πολύ θερισμό και παρακίνησε τους αποστόλους να δέονται για εμφάνιση εργατών στον αγρό αυτό του θερισμού. Και δράγματα και σοδειά επουράνια είναι οι άγιοι, οι αφιερωμένοι στον Θεό.

Η λέξη άγιος ερμηνεύεται ως ο κεχωρισμένος, ο ξεχωριστός, ο διαλεγμένος, ο αφιερωμένος μέσα από πολλούς, ο μακράν της φθοράς και εκτός της αμαρτίας του κόσμου. Γι αυτό και άγιος κατ' ουσίαν είναι Αυτός και Μόνος ο Τριαδικός Θεός. Άγια επίσης, δηλαδή ξεχωρισμένα και αφιερωμένα, θεωρούνται στην αρχαιότητα τα σκεύη και τα σκηνώματα και τα προς θυσίαν ζώα , πού αφιερούνται στην λατρεία του Θεού και έχουν αυστηρά λατρευτική χρήση και αφιέρωση σε Αυτόν. Άγιο έθνος και λαός ονομάζονται και αυτοί οι χριστιανοί, ως γένος εκλεγμένο μέσα από τον κόσμο, εξαγορασμένο με την θυσία του Χριστού και αναγεννημένο στην κολυμβήθρα. Άγιοι λοιπόν και οι αδελφοί μας εκείνοι πού μετέχουν κατ ενέργειαν και χάρη στην αγιότητα του Θεού, γιατί με την ζωή ή το μαρτύριο ή την εκκλησιαστική τους προσφορά, ξεχώρισαν μέσα στην Εκκλησία και προχώρησαν από το κατ εικόνα στο καθ ομοίωσιν και διήλθαν την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, τα στάδια εκείνα πού θεωρούνται τελειωτικά των υλικών ανθρώπων. Η παραγγγελία του Θεού "άγιοι γίνεσθε καγω άγιος ειμί" σηματοδοτεί και την πορεία και το καθ ημέραν άθλημα κάθε χριστιανού πού επιδιώκει την αγιότητα ως σκοπό και τέλος ζωής και μαρτυρίας επίγειας.

Η αγιότητα είναι άνωθεν δώρημα. Και σαν κάθε δώρο θεϊκό δεν είναι προσωπική κατάκτηση ή προνόμιο ή κατόρθωμα του ανθρώπου. Αλλά είναι δώρημα εκ του Πατρός των φώτων, πού δίδεται κατά χάριν όμως , όχι στον αδιάφορο και τον χλιαρό και τον εμπαίκτη, αλλά σε αυτόν πού η ζωή του κοσμείται από το αίμα και τον ιδρώ του μαρτυρίου και της μαρτυρίας για τον Χριστό. Ήδη ο Χριστός χρησιμοποιεί στο ευαγγέλιο την λέξη "μακάριος" προκειμένου για τον άγιο. Μακάριοι είναι οι ταπεινοί, οι μετανοούντες, οι δίκαιοι, οι ειρηνοποιοί, οι καθαροί στην καρδιά, αυτοί πού διώκονται για το όνομα χριστιανός, αείποτε και απανταχού της οικουμένης. Σε αυτούς δωρίζεται η θεία χάρη και αυτοί παρακαλούν τους αδελφούς τους.

Στις μέρες μας , μέρες αμφιβολίας, κρίσης και αποδόμησης κάθε αξίας,επιζητείται με πόθο η αγιότητα. Βλέπουμε, με πόσο λαχτάρα ο λαός του Θεού, αλλά και ο μέτριος και αδιάφορος άνθρωπος επιζητεί λόγο παρηγοριάς, γέροντα και πνευματικό άνθρωπο, σημεία και λόγους, καταφυγή σε ναούς και σεβάσματα. Η αγιότητα χωρίς να εκλείπει μέσα στην Εκκλησία, πολλές φορές δεν φαίνεται όμως. Χρειάζεται οξύ πνευματικό κριτήριο και πάρα πολύ ταπείνωση και διάκριση για να ξεχωρίσει κανείς το γνήσιο από το κίβδηλο και το χαριτωμένο από το εντυπωσιακό αλλά κενό. Και αν όμως δεν φαίνεται, ούτε σπανίζει, ούτε κρύβεται. Αλλά κατά το ευαγγελικό λόγιο: ο άγιος είναι σαν πόλη πού βρίσκεται πάνω σε όρος και δεν μπορεί να κρυφτεί και λυχνάρι πού τίθεται ψηλά και εκπέμπει το φωτισμό προς όλους.Αν εμείς δεν μπορούμε να δούμε και να διακρίνουμε, δεν είναι της αγιότητας και του αγίου η αδυναμία, αλλά δική μας και κριτήριο ανετοιμότητας και πνευματικής κενότητας.

Η αγιότητα επίσης, δεν αφορά τω καιρώ εκείνω. Τω καιρώ των προφητών και των αποστόλων και των μαρτύρων των ρωμαϊκών χρόνων και των βυζαντινών πατέρων της Εκκλησίας. Ούτε αυτά τα πλάσματα τα ιερά ήταν εξωγήινα και ουρανοκατέβατα. Η αγιότητα είναι εκπομπή από τον Θεό. Και όσο ο Θεός είναι άπειρος και άχρονος και απέραντος, τόσο και η ενέργεια του στον κόσμο. Γι αυτό και άγιοι υπάρχουν παντού και πάντα και δη εκεί πού εξέλιπε η ευσέβεια και περίσσεψε η αμαρτία και κυριάρχησε η απιστία . Ο άγιος άνθρωπος είναι όαση στην αφόρητη ερημιά και ύδωρ πού δίνει αναψυχή στον καύσωνα της ανομβρίας. Δεν είναι άγνωστο πώς στις μέρες μας, μέρες πού μυρίζουν έσχατα, αντίχριστο και απιστία απελπιστική, σηκώθηκε διωγμός μέγας σε χώρες όχι μακράν από εμάς και εκεί μαρτυρούν φρικτά και δίνουν ζωή και αίμα για τον Χριστό , χριστιανοί αδελφοί μας, όπως εκείνα τα ρωμαϊκά χρόνια της παρακμής και του σκληρού διωγμού. Αλλά και αυτοί οι ομολογητές των ανατολικών χωρών, πού διώχτηκαν από την αθεΐα και αυτοί οι ευλογημένοι αδελφοί μας πού θέλουν να ζουν κατα Χριστόν και συνθλίβονται μέχρι θανάτου από τις άθεες δυτικές κοινωνίες του καταναλωτισμού και της σκληρής αθείας, δεν είναι απόδειξη και τεκμήριο και σημείο, πώς άγιοι υπάρχουν ακόμα και σήμερα και παντού και πάντα και είναι το στέρεο αντιστύλι στην λαίλαπα την σατανική του αντιχρίστου όλων των εποχών;

Τελειώνοντας, να πούμε πώς η σημερινή εορτή αποτελεί όχι μόνο τιμή και τεκμήριο σωτηρίας για μας, αλλά διδασκαλία. Διδασκαλία όχι ηθικού στυγνού παραγγέλματος και πόθου ευσεβούς για αγιότητα και περισσότερη αγιότητα, σαν μια τελειοτητα εξωτερική, αλλά ανθρωπολογικό πρότυπο και θεϊκός φωτοδότης. Κάθε άγιος είναι ένας τελειωμένος άνθρωπος, ένας κατά χάριν Θεός. Εκεί προσβλέπω κι εγώ ο χριστιανός. Μέσα από την μαρτυρία και πολλές φορές, σχεδόν πάντα, μέσα από το μαρτύριο, μέσα από την μυστηριακή και καθαρτική της προσευχής και του βίου λατρευτικής μου ζωής, μέσα από το βίωμα του ευαγγελιου στην πράξη και την θεωρία, μέσα από την αφιέρωση μου στον όντως Όντα και Μόνον Θεό, αγιοποιούμαι και λαμβάνω δώρον πάνω στο δώρον και χάριν αντί χάριτος. Αυτό επιζητώ, αυτό προσδοκώ και αυτό επιδιώκω, εγώ ο χριστιανός! Και πλάι μου είναι οι άγιοι, αυτοί πού μοιάζουν στον Θεό, ο απειροπρόσωπος Χριστός, πού μεσιτεύουν για την δική μου καταξίωση και τελείωση. Αμην.

6-6-2015

Ιερείς της Κωνσταντινουπόλεως: Διωγμοί, Πάθη και Μοναξιά

Γέροντας  Δοσίθεος (Κανέλλος), 
Ηγούμενος Ι.Μ. Παναγίας Τατάρνης Ευρυτανίας

Ο εφημέριος της Παναγίας στο Πέραν μου έλεγε πριν μερικά χρόνια: «Είμαι εδώ εφημέριος επί 54 χρόνια». Αν ζή, πρέπει να έχη ξεπεράση τα 60 χρόνια ιερατικής διακονίας. Και είδε δόξες να περνούν και να χάνονται…

Εμείς πολλές φορές έχουμε σαν όνειρο την συνταξιοδότησι. Να πάρουμε σύνταξι να γλυτώσουμε από τριμηνίες, προϋπολογισμούς και απολογισμούς. Γνώρισα τον πατέρα Φιλόθεο στην ηλικία των 92 ετών. Ήτο εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Εδίρνε Καπού (στην Πύλη της Αδριανουπόλεως). Ενορίτες; Αυτός, η παπαδιά του και μία κόρη, αν δεν απατώμαι. Ψάλαμε μαζί σε μια Προηγιασμένη στο Αγίασμα των Βλαχερνών. Εθαύμασα την αντοχή του στο ψάλσιμο, παρ’ όλη την προχωρημένη ηλικία του. Μετά την απόλυσι, τον ερώτησα:

—Είσθε συνταξιούχος;

Μου απήντησε:

—Εμείς εδώ δεν γνωρίζουμε τι έστι σύνταξις, πεθαίνουμε στο Θυσιαστήριο!

Μετά από τρία έτη έμαθα ότι εκοιμήθη. Όμως εκοιμήθη ως λειτουργός. Στο Θυσιαστήριο, από του χρέους μή κινών.

Ύστερα από το διάταγμα του Κεμάλ το 1934, η ρασοφορία εκτός του ναού απαγορεύεται. Οπότε οι ιερείς κυκλοφορούν με πολιτικά και εισερχόμενοι εις τον ναό φορούν ράσο και καλυμαύχι. Διευκρινίζω πως η ρασοφορία έκτοτε απαγορεύθηκε για τους τούρκους υπηκόους και μόνον, κι όχι δι’ όσους απλώς επισκέπτονται την Τουρκία (έξ Ελλάδος φέρ’ ειπείν ή όπου αλλού). Ενθυμούμαι, λοιπόν, τον μακαριστό π. Μελέτιο Σακκουλίδη, τον Μεγάλο Οικονόμο. Ήτο εφημέριος σε 11 ναούς της περιφερείας Υψωμαθείων. Έζησε τα δραματικά γεγονότα του ’55 στους Αγίους Θεοδώρους Βλάγκας. Αυτός ποτέ δεν εκάθισε σε ώρα ακολουθίας ή θείας Λειτουργίας. Μέχρι τέλους. Και εντύπωσι μου είχε κάνει μεγάλη, διότι δεν έκρυβε ποτέ την ιερωσύνη του. Και γένεια έτρεφε και κόμη διατηρούσε. Μάλιστα δε ο μακάριος εκείνος στο αριστερό πέτο του σακακιού του είχε πάντοτε καρφιτσωμένο ένα χρυσό σταυρό. Και πάντα έτσι κυκλοφορούσε εν μέσω αλλογενών και αλλοθρήσκων, με τον σταυρό να λάμπει.

Αυτό το διάταγμα του Κεμάλ έφερε σε πολύ δύσκολη θέσι τους εφημέριους τότε, αλλά και τους πιστούς. Έχει καταγραφεί ότι ο Πατριάρχης Φώτιος ο Β’ (επί του οποίου βγήκε το διάταγμα) ουδέποτε εξήλθε του Πατριαρχείου, αρνούμενος και μη ανεχόμενος να συνοδεύεται από παντελονοφόρους κληρικούς.

Ο μακαριστός π. Γεώργιος Όκουμούσης, εφημέριος στην Ίμβρο (εκοιμήθη πέρυσι), μου εδιηγείτο τα εξής: «Ο πατέρας μου ήταν παπάς. Όταν ήλθε ειδοποίησις από το Πατριαρχείο να βγάλουν οι ιερείς τα ράσα, να περιορίσουν κατά το δυνατόν τη γενειάδα και να κόψουν την κοτσίδα (για να μή δίδουν στόχο, διότι τα πράγματα τότε ήσαν πολύ άγρια και επικίνδυνα), έπεσε θρήνος στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου ήταν ιερεύς στους Αγίους Θεοδώρους και έπρεπε να συμμορφωθή. Με κλάματα η μητέρα μου παπαδιά πήρε το ψαλίδι, έκοψε την κοτσίδα και την τοποθέτησε σ’ ένα κουτί. Την έβαλε κάτω απ’ τα εικονίσματα, και όταν ο πατέρας μου εκοιμήθη, το μόνο κτέρισμα που τον συνώδευσε στον τάφο ήσαν τα μαλλιά του, η κοτσίδα του»…

Είπα και προηγουμένως, οι κίνδυνοι ελλοχεύουν πάντοτε. Οι ιερείς είναι στο στόχαστρο. Ας κυκλοφορούν με πολιτικά, τους διακρίνουν αμέσως. Ακόμα, θυμηθείτε, αγνοείται η τύχη του πτώματος του ηγουμένου του Μπαλουκλή Χρύσανθου. Κάποιο πηγάδι κρατάει το μυστικό του βασανισμού του… Ο τέως μέγας εκκλησιάρχης π. Σεραφείμ όταν ήτο διάκονος, λειτουργούσε σε κάποιο ναό της περιφερείας του Βοσπόρου. Θές από άγνοια του κινδύνου, θές από αφέλεια φόρεσε γαλάζια διακονική στολή. Ήταν η εποχή μετά από τα Σεπτεμβριανά. Ξαφνικά εισβάλλουν στον ναό τραμπούκοι εγκάθετοι και απήτησαν με κραυγές, βρίζοντας και απειλώντας, να βγάλη, τα άμφια που θύμιζαν Ελλάδα…

Μου έλεγεν ο μακαρίτης παπα-Νεόφυτος εφημέριος στο Μπαλουκλή: «Κάποιος Χριστιανός με χάρισε ένα ρολόι χειρός που είχε στο κέντρο την Παναγία. Το φόρεσα και μπήκα στο λεωφορείο, για να πάω στο σπίτι μου στα Ταταύλα. Το λεωφορείο γεμάτο ήταν, θέσεις δεν είχε, και στεκόμουν όρθιος. Πιάστηκα από τη χειρολαβή να μη πέσω, τραβήχτηκε το μανίκι και φάνηκε το ρολόι. Σαν κοράκια, σαν όρνια έπεσαν επάνω μου να με γδάρουν. Είδα κι έλαβα να γλυτώσω από τα χέρια τους. Και από τότε το έχω στην τσέπη του σακακιού μου». Εκείνο, αδελφοί μου, που είναι πολλές φορές ανυπόφορο για τους ιερείς της Πόλεως είναι η μοναξιά. Χωρίς οικογένεια, χωρίς ενορίτες.

πηγή 

εδω