Το ψωμί να είναι δεδομένο

Ο μήνας της Παναγίας, ο μέγας και πολύς Αύγουστος, κλείνει με μια εορτή στην μνήμη της: την ανάμνηση της κατάθεσης της Τιμίας Ζώνης.

Αύριο εισοδεύουμε και πάλι σε ένα νέο εκκλησιαστικό έτος και δεόμαστε για ευφορία των καρπών, εύκαρπο ενιαυτό, ειρηνικούς όμβρους και προστασία της φύσης. 

Και η προσκύνηση της Ζώνης της Παναγίας και η προσευχητική μέριμνα της Εκκλησίας για τα έργα και τις απολαυές του ανθρώπου, αλλά και για το κτιστό υλικό περιβάλλον, μας αποκαλύπτουν πώς η Εκκλησία δεν βρίσκεται στον πλατωνικό κόσμο του ιδεατού και του αφηρημένου. 

Μας υπενθυμίζουν την σπουδαιότητα και την ιερότητα της ύλης πού αγιάζεται εντός της βασιλείας του Θεού.

Μας θυμίζει δε το αιώνιο ζητούμενο: την αποκατάσταση κάθε πενίας, αποστέρησης και αδικίας.

Το ΨΩΜΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ! Και όχι πολυτέλεια.

Αγαπούσε ο Ηρώδης τον Πρόδρομο;

Το σημερινό ευαγγέλιο μας πληροφορεί πώς ο Ηρώδης σέβοταν και αγαπούσε τον Πρόδρομο και ηδέως (με ευχαρίστηση) άκουγε αυτόν. 

Πώς συνδυάζεται αυτός ο σεβασμός και η αγάπη με το γεγονός πώς τον κρατούσε δέσμιο, δεν έδωσε απόλυση στην παράνομη γυναίκα του και συνέχιζε να φέροταν τυρρανικά; 

Αν τον αγαπούσε δεν θα υπάκουε τον Προφήτη, ως γνήσια φωνή του Θεού; 

Το ζήτημα είναι πώς αυτά τα συναισθήματα του Ηρώδη ανήκαν στην σφαίρα της δεισιδαιμονίας. Έβλεπε τον Ιωάννη σαν κάτι εξωτικό και θαυμάσιο πού θα τον τιμωρούσε για τις ανομίες του, πού προέβαλλαν ως φαντάσματα συνεχώς ενώπιον του.

Συνηγορούσαν και οι τύψεις συνειδήσεως και η δημοφιλία του Προδρόμου στον λαό.

'Αλλωστε ο ίδιος ο Ηρώδης έφτασε στο παρανοϊκό σημείο να πιστεύει πώς ο Χριστός ήταν η μετενσάρκωση του Προδρόμου.Αυτό μπορεί να οφείλεται στην επιρροή από τους φαρισαίους, οι οποίοι εδίδασκαν ανάσταση νεκρών ή σε συγκρητιστικές δοξασίες, άφθονες για την εποχή.

Στα παλάτια ευδοκιμεί η παραφυσική έρευνα ως αιώνια μόδα και βρίσκει κυρίως απήχηση στις τυρρανισμένες συνειδήσεις.Πολλές φορές βλέπουμε πώς όσο πιό ψηλά ανεβαίνει κάποιος άνθρωπος, όση εξουσία περισσότερη λαμβάνει, ειδικά αυτή αν είναι κεκτημένη επί πτωμάτων, τόσο πιό πολύ ανησυχεί να μην τα χάσει όλα, να μην γλυστρίσει η κορόνα από το κεφάλι. Σύνηθες φαινόμενο.

Πόσοι και πόσοι ηγέτες και ηγετίσκοι δεν παρακαθίζουν παρά τους πόδας των γερόντων για να λάβουν περγαμηνές δημοφιλίας ή απαντήσεις καθησυχαστικές για την βασιλεία τους; 

Πόσοι και πόσοι ηγετίσκοι και ηγέτες δεν καταφέυγουν σε μέντιουμ και "πνευματικούς" συμβούλους για συμφιλίωση με το μεταφυσικό και το άγνωστο; 

Το μέλλον τους ταράσσει, το παρελθόν τους ελέγχει, η εξουσιομανία τους ορίζει.

 Και ο λαός τους μιμείται στις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες.

Απόδειξη της ρηχής αυτής παραπνευματικότητας του και της υποκρισίας του, είναι πώς για μια γυναίκα τα λησμόνησε ξαφνικά όλα:φόβους. φοβίες και σεβασμούς.

Και παρέδωσε χωρίς δισταγμό αυτόν πού αγαπούσε στο θάνατο.

Άρα η αγάπη του ήταν κίβδηλη και συμφεροντολογική.

Φευ ο Ηρώδης επιβιώνει σε πολλά πρόσωπα πού άρχουν και εξουσιάζουν σήμερα! Και αυτό πού μας θλίβει είναι πώς οι περισσότεροι από αυτούς, στέκουν στους θωκούς τους με δική μας έγκριση και θέληση.

Ειναι η αντανάκλαση του συρμού της κοινωνίας μας.

Η Σκιά του Θεού

Παραμονή της εορτής του Προδρόμου. 

Μια ημέρα νηστείας και περισυλλογής για το σεβάσμιο πρόσωπο του προφήτη πού μας συγκινεί όλους. 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται και αφορά όλες τις εποχές: 

Η διεφθαρμένη ηθικά εξουσία επιχειρεί να φιμώσει την αντίδραση του αγνού ανθρώπου πού έχει για νόμο του την χάρη του Θεού. Ταλαντευόμενος μεταξύ  εκδικητικότητας, δεισιδαιμονίας, πώρωσης και ηδονοφιλίας ο άρχοντας υποχωρεί στους ανήθικους πού κινούν παρασκηνιακά τα νήματα και ο δίκαιος οδηγείται στην εξόντωση και την εξουθένωση. 

Στο τέλος οι καταστάσεις ανατρέπονται:το θύμα τιμάται σαν μάρτυρας και ο δήμιος ελέγχεται και καταδικάζεται από όλους. 

Το ζήτημα είναι η συλλογική συνείδηση να ταυτίζοταν με τον δίκαιο πριν το έγκλημα!Ο φόβος του άρχοντα και η βόλεψη του καθενός μας είναι εγκλήματα και αυτά με την σειρά τους.

 Όμως ειδικά για την περίπτωση του Προδρόμου εμείς χαιρόμαστε. Χαιρόμαστε γιατί ένα πάσχα πριν από την σταύρωση του Κυρίου μας, σκοτώθηκε εκείνος μαρτυρικά, προδιαγράφοντας ΚΑΙ με το τέλος του, τον θάνατο του Χριστού.Εκήρυξε δε και στον Άδη.

Όλη μα όλη η προσωπικότητα του, από την γέννηση ως το έργο του και από την διδασκαλία τού ως τον τρόπο του θανάτου του, είναι 100% ΠΡΟΔΡΟΜΙΚΗ. 

Και εμείς τιμούμε και σεβόμαστε μια τέτοια αφοσίωση, μια τέτοια ταπείνωση, μια τέτοια διάθεση εναρμόνισης με το θέλημα του Θεού.¨Εζησε ως σκιά του Ενός! 

Υπάρχει πλέον υπέροχο μεγαλείο από το να ζήσεις και να υπάρξεις ως η Σκιά του Θεού;

Δύο περιπτώσεις ιερέων κατανυκτικές

Στην πληθώρα των καταγγελτικών άρθρων και των αναλύσεων προβληματισμού πού προκαλούν μελαγχολία θα σας παρουσιάσω δύο περιπτώσεις ιερέων πού θα σας γεμίσουν πνευματική χαρά και κατάνυξη.

Χαίρομαι να σας πληροφορώ για ευγενικές ψυχές και πνευματικούς ανθρώπους. Πάνω στην αγία τράπεζα συνηθίζουμε να έχουμε μια εικόνα του επιταφίου, πού από κάτω γράφει ΠΡΟΣΕΧΕ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.Προσωπικά έχω τόσο εξοικειωθεί με αυτήν την εικόνα ο ανόητος, πού δεν μου φέρνει καμιά κατάνυξη πλέον. Μπορεί να την έχω εκεί για να βαυκαλίζομαι για την δήθεν πνευματικότητα μου. Κάποιος πολύ γνωστός Γέροντας έτυχε να περάσει από τον ναό μας , σε έναν σαββατιάτικο εσπερινό. Και όταν την είδε εκστασιάστηκε και συγκινήθηκε μέχρι δακρύων. Εμένα τώρα είναι να μην με ελέγξει μια τέτοια ευγένεια ψυχής, μια τέτοια πνευματικότητα;

Ξέρω έναν παπά- δεν θα πώ το όνομα του βέβαια- πού διάβαζε βίους αγίων, πατερικά ή γεροντικά και εφωράθη να μονολογεί εις εαυτόν: "Τ'ακούς αμαρτωλέ παπά; Ακούς τί πρέπει να κάνεις και δεν έκανες;Για σένα λέει η ανάγνωση". Εμένα αυτό μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και κατάνυξη, γιατί δεν φαίνοταν να έχει εξωτερική αρετή καμία. Και για ακόμα μια φορά φάνηκαν ανόητες οι εύκολες κρίσεις.

Αν είχαμε οφθαλμό να δούμε την αγιότητα πού ανθεί μυστικά και ιεροκρυφίως γύρω μας, θα είμασταν πιό αναπαυμένοι.

Η ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ «ΓΕΡΟΝΤΩΝ» ΚΑΙ Η «ΕΥΣΕΒΕΙΑ» ΤΩΝ ΑΦΕΛΩΝ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΓΕΜΙΣΕ ἡ Ἐκκλησία μας μέ «γέροντες», οἱ ὁποῖοι καθοδηγοῦν τούς πιστούς καί τούς ὁδηγοῦν στή σωτηρία, ὅπως ἰσχυρίζονται. Συνήθως εἶναι ἱερομόναχοι, ἀλλά καί κοσμικοί ἀρχιμανδρίτες, πού ἔχουν διαβάσει πολλά γιά τούς πραγματικούς Γέροντες καί ἀναμασώντας τούς λόγους τους ἤ διηγούμενοι τά τοῦ βίου τους, δημιουργοῦν ψευδαισθήσεις στούς ἀνυποψίαστους καί ἀποκτοῦν καί οἱ ἴδιοι φήμη ἐναρέτου καί θεοφωτίστου γέροντα, ἐνῶ δέν ἔχουν κανένα ἀπό τά γνωρίσματα τῶν ἁγίων Γερόντων. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι πολλοί ἀδελφοί νά παγιδεύονται στήν ἐπικίνδυνη προσωπολατρία καί ἀντί νά ἀνοίγει ὁ νοῦς τους καί νά προχωροῦν στόν πνευματικό δρόμο τῆς κατά Χριστόν ζωῆς, μένουν προσκολλημένοι σέ μερικά τυπικά πράγματα,

ἐξωτερικά καί ἀνούσια, καί καθησυχάζουν τή συνείδησή τους πῶς τάχα προοδεύουν, ἀφοῦ τηροῦν τά ὅσα τούς λένε οἱ «γέροντές» τους. Δυστυχῶς, ὑπάρχουν πολλά παραδείγματα καί δέν πρέπει νά κλείνουμε τά μάτια μας ἐκεῖ πού ἐπιβάλλεται νά τά ἔχουμε ὀρθάνοιχτα.

Οἱ φυσιωμένοι αὐτοί «γέροντες» εἶναι δύσκολο νά συναισθανθοῦν τήν πλάνη τους καί νά ταπεινωθοῦν. Ἡ φιλοδοξία τους εἶναι νά ἔχουν πνευματικά τέκνα, πειθαρχικά, ἄβουλα καί νά συνεργοῦν στό ὅποιο ἔργο τους, εἴτε μοναστηριακό εἶναι αὐτό εἴτε ἐνοριακό. Οἱ ἄνθρωποι πού συνήθως τούς ἀκολουθοῦν δέν εἶναι σέ θέση νά ἀποκαλύψουν την ὑποκρισία του

ς. Ἔχουν περιορισμένη πληροφόρηση, δέν κάνουν πολλές σκέψεις καί σύρονται ἀπό τόν ἀλάθητο «γέροντά» τους, κάνοντας ὑπακοή καί συγχρόνως διατηροῦν ὅλες τίς κοσμικές και ἁμαρτωλές τους συνήθειες. Ἐπικαλοῦνται συχνά τόν «γέροντά» τους, ὅταν συνομιλοῦν μέ ἄλλους ἀδελφούς στήν προσπάθειά τους νά τους πείσουν ὅτι οἱ ὅποιες δικές τους ἀποφάσεις γιά μικρά καί μεγάλα θέματα τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς καί ὄχι μόνο, εἶναι ὀρθές και κανένας δέν μπορεῖ νά τίς ἀμφισβητήσει ἤ νά τίς κρίνει ἀρνητικά, ἀφοῦ ἔχουν τήν εὐλογία τοῦ «γέροντά» τους. Προφανῶς πρόκειται γιά ἀρρωστημένη εὐσέβεια, ἡ ὁποία πρέπει νά καταπολεμεῖται ἀπό τούς πνευματικούς. Κάποτε πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ ἀφέλεια καί ἄλλο ἡ ταπείνωση καί ἡ εὐσέβεια. Κινδυνεύουμε μερικές φορές νά δώσουμε ἁρμοδιότητες σέ πονηρούς καί ἀφελεῖς ἀνθρώπους καί νά θεωρήσουμε ὅτι πνευματική ζωή εἶναι αὐτό πού μέ οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν ζῆλο μᾶς προτείνουν! Ἀλίμονο! Βέβαια, στήν Ἐκκλησία χωρᾶνε ὅλοι. Δέν πρέπει ὅμως νά δίνουμε καθοδηγητικό ρόλο στούς ἀδυνάμους καί πλανεμένους.

Οἱ ἀληθινοί Γέροντες εἶναι λίγοι καί κρυμμένοι. Δέν θορυβοῦν και ἀποφεύγουν τήν προβολή. Βοηθοῦν πνευματικά τούς ἀνθρώπους, με τρόπο ἁπλό, χωρίς νά τούς δεσμεύουν καί νά τούς ἐξαναγκάζουν. Προσπαθοῦν νά τούς βάλουν τήν καλή ἀνησυχία, προκειμένου μόνοι τους νά ἐρευνήσουν περισσότερο τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά γευθοῦν τή γλυκύτητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀπαρνούμενοι τό κοσμικό φρόνημα καί τίς περιττές μέριμνες, πού ὁδηγοῦν στή ραθυμία. Αὐτοί οἱ Γέροντες πρέπει νά ἀποτελοῦν τό παράδειγμα ὅλων τῶν κληρικῶν. Δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Προϋποθέτει καθαρότητα βίου, ἁπλότητα, ταπείνωση καί ἁγνότητα στίς προθέσεις.

Ορθόδοξος Τύπος, 9/8/2013

 ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Γιατί η ορθοδοξία είναι επικίνδυνη;

Ο σύγχρονος κόσμος μας γεννήθηκε με το αίτημα της ανοχής, της διαφορετικότητας και της προόδου και κατέληξε στην δικτατορία της ανεκτικότητας και στην εξουθένωση του διαφορετικού. Κάθε βεβαιότητα είναι βδελυρή αμαρτία και κρίνει τον φέροντα ως ηθικά και διανοητικά υποβαθμισμένο άνθρωπο.

Δηλώνω χριστιανός ορθόδοξος. Προσπαθώ να είμαι χριστιανός ορθόδοξος. Δεν είναι δεδομένο αυτό. Θέλει πάλη, αίμα και αγωνία. Ωστόσο δηλώνω χριστιανός ορθόδοξος γιατί αυτό δεν είναι κατάκτηση μου, αλλά ο αγώνας και η αναφορά μου. Δεν θέλω να μπώ στην διαδικασία αναζήτησης δεδομένων άλλων. Δεν πιστεύω πώς η ορθοδοξία είναι ελλιπής και θα έπρεπε να συμπληρώνεται με μικρές μικρές αλήθειες διάσπαρτες σε άλλες θρησκείες και ιδέες. Η ορθοδοξία είναι η μοναδική αναφορά μου. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάμε σε πειράματα. Ή θα πεθάνουμε ή θα ζήσουμε.Είναι θέμα όχι θρησκευτικό, όχι ηθικό, αλλά θέμα ύπαρξης. Και για όλο αυτό δεν νιώθω υποχρεωμένος να απολογηθώ σε κανέναν.Αγγίζω και πάω.

Αυτο όμως για την σύγχρονη κοσμοθεωρία είναι εγκλημα, πισωγύρισμα στον μεσαίωνα.Δεν μπορεί να διανοηθεί ο σύγχρονος άνθρωπος, πού κρίνει τα πάντα με το μέτρο της σχετικότητας και είναι φιλύποπτος απέναντι στην κάθε σιγουριά αυτό το συναρπαστικό ταξίδι του χριστιανού.Η ομολογία του Χριστού είναι αυτόματα σημαία και σύνθημα φανατισμού. Υπάρχει ένας νόμος, φυσικός ή ηθικός δεν ξέρω πού υπαγορεύει ρητά και κατηγορηματικά: "Αφού υπάρχει το Β και το Γ, άρα ο πιστεύων στο Α είναι αξιωματικά φανατισμένος. κοντόφθαλμος. κεχωρισμένος από την λογική σειρά, επικίνδυνα αναχρονιστικός και ασύμβατος". Ενανιώνομαι σε αυτόν τον νόμο. Γιατί η κριτική θεωρία μαζί με την ανεχτικότητα γεννήθηκαν για να απαλλάξουν τον άνθρωπο από την τυρρανία της αυθεντίας, της εγκόσμιας αυθεντίας και όμως στρογγυλοκάθισαν στο θρόνο της τυρανίας τους, επιβάλλοντας την σχετικότητα στα πνευματικά και στα εγκόσμια. Εναντιώνομαι στην τόσο καταναγκαστική και εξουσιαστική άποψη πού θέλει φιμωμένο τον χριστιανό, αναχρονιστή ή περιθωριακό τον χριστιανό.

Ο Χριστός δεν μας άφησε πολλές επιλογές στο να μην καταλάβουμε Ποιός είναι. Μίλησε με αυτοσυνειδησία και απολυτότητα. Προέβαλλε ως αυτοχαρακτηρισμό και αυτοπροσδιορισμό το ΕΓΩ ΕΙΜΙ. Ταυτίστηκε με το ΕΓΩ του ΘΕΟΥ την απόλυτη Αλήθεια. Αυτό οδήγησε στην θανάτωση Του ως βλασφήμου. Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να δεχτεί την απολυτότητα, το άπλετο φως. Βολεύεται όχι με την ύπαρξη-καν- αλλά με την πιθανότητα ύπαρξης άλλων ετερόφωτων σωμάτων, άλλων πηγών φωτός. Η τραγωδία του κόσμου είναι η παράδοση του στο σχετικό , αμαχητί. Γιατί η πτώση είναι παράλληλη με  την σχετικότητα.

 
Αν ζούσε ο Χριστός σήμερα με όλες αυτές τις απολυτότητες του: "Το Εγώ ειμί το φως, η ζωή, η ανάσταση, η οδός, η αλήθεια, η άμπελος η αληθινή, ο Υιός του Ανθρώπου πού κάθεται εκ δεξιών του Θεού.... υμείς εστέ το φως του κόσμου, το άλας της γης... κλπ κλπ" πώς θα τον υποδεχόταν η ανθρωπότητα με όλο αυτό το πνεύμα ηδονής στην κριτική θεώρηση και αμφισβήτηση; Θα διερρήγνυε τα ιμάτια της ως ο Καϊάφας για την βλασφημία άρα γε; Θα ετοίμαζε σταυρό για Αυτόν πού είχε το θράσος της βεβαιότητας και της αυτοσυνειδησίας; Πόσο κόντρα θα ήταν ο Χριστός από τον κόσμο της απόλυτης αβεβαιότητας, τον κόσμο πού δεν συγχωρεί την πίστη; Τον κόσμο πού λατρεύει την σχετικότητα;Ένας ακόμα φανατισμένος στον σταυρό. Επικίνδυνος για τις αυθεντίες. Της αυθεντίες όχι πια μιας παραδεδομένης πίστης της οποίας υπερασπιστές είναι οι θεματοφύλακες της, όπως την εποχή των ιουδαίων, αλλά της αυθεντίες του Τίποτα. Για τον κοσμο το Τίποτα είναι ανώδυνο. Το συγκεκριμένο είναι επικίνδυνο και ανατρεπτικό.Και δεν υπάρχει τίποτα πιό συγκεκριμένο από μία πίστη πού ταυτίζεται με ένα Πρόσωπο. Απ'όλες τις θρησκείες μόνο η ορθοδοξία, η ορθή πίστη, ο ορθός δρόμος έχει απόλυτη αναφορά σε ένα πρόσωπο: τον Χριστό. 

Για όλα αυτά η ορθοδοξία ήταν είναι και θα είναι σε διωγμό.

παιδιά στον σταυρό

Εικόνα πού καταγγέλει και προειδοποιεί. Την έκλεψα από την ομάδα Άμβωνας Ορθόδοξης Θεολογίας.

Στην πρώτη εικόνα καταγγέλεται η παιδοφιλία του Βατικανού.

Στην δεύτερη η βιομηχανία τουριστικής παιδοφιλίας στην Ταϋλάνδη.

Η τρίτη αναφέρεται στον πόλεμο στην Συρία.

Η τέταρτη στην μαύρη αγορά οργάνων πού πλήττει κυρίως παιδιά τριτοκοσμικών χωρών.

Η πέμπτη στον εξοπλισμό των ΗΠΑ και τα αποτελέσματα του.

Η τελευταία στην δικτατορία των fast food με κύρια απήχηση στα παιδιά.

Είναι το παιδί σου, ηλίθιε!

Ένα δεκαεννιάχρονο παιδί σκοτώθηκε πηδώντας από ένα τρόλεϊ για να αποφύγει τον εξευτελισμό της κράτησης και την επιβολή προστίμου διότι δεν είχε εισιτήριο. Ο υπουργός μίλησε για «τζαμπατζήδες» που πρέπει να παταχθούν, ξεχνώντας το πάθημά του πριν τρία χρόνια και πόσο εύκολα θα μπορούσε να επαναληφθεί. Το ίδιο και μια από το γνωστό σινάφι που ενώ ξέρει πολύ καλά να εκδίδεται κατ’ επάγγελμα με αντάλλαγμα ακαδημαϊκούς τίτλους, οφίτσια και «όνομα», κανείς δεν τολμά να την αποκαλέσει πόρνη. Ίσως και να έχουν δίκιο, γιατί δεν την οδηγεί η χειρότερη από όλες τις ανάγκες, η ανάγκη της επιβίωσης, όπως συμβαίνει με τις κοινές πόρνες, αλλά λειτουργεί εκ φύσεως, λες και είναι στα γονίδιά της.

Πώς λοιπόν να μην ειρωνευτεί ένα φυσιολογικό παιδί, έναν κανονικό νέο, που δεν ήθελε να υποστεί τον εξευτελισμό και έτσι έχασε τη ζωή του. Πότε ήταν που τελευταία φορά αισθάνθηκε ντροπή, πότε κατάλαβε στη ζωή της την έννοια της αξιοπρέπειας και του φιλότιμου για να αντιληφθεί την ενέργεια του νέου; Ίσως λίγο πριν προδώσει την αθωότητα της εφηβείας της, αλλά από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι και η ηθική πώρωση την έχει παραμορφώσει χειρότερα απ’ ότι θα μπορούσε να το κάνει η χειρότερη μορφή οστεοπόρωσης, από την οποία σίγουρα πάσχει.

Το ξέρω ότι αισθάνεσαι λύπη. Είμαι σίγουρος ότι νιώθεις οργή. Όμως αυτό που ίσως να μην κατάλαβες είναι ότι το παιδί αυτό δεν είναι κάποιου άλλου, δεν είναι του γείτονα, είναι το δικό σου. Κοίτα καλά την φωτογραφία του. Κοίτα το ματωμένο πρόσωπο. Αν κοιτάξεις προσεκτικά είμαι σίγουρος ότι θα δεις το δικό σου παιδί. Θα ξαφνιαστείς με το πόσο μοιάζει με το δικό σου παιδί, με το δικό σου αγόρι, με το δικό σου κορίτσι. Έτσι το ένιωσα κι εγώ. Έτσι το ανακάλυψα κι εγώ. Είναι το δικό μου παιδί, που κάλλιστα θα μπορούσε να βρεθεί σε ανάλογη θέση.

Είναι τζαμπαζήδες τα παιδιά μας; Το δικό σου και το δικό μου; Εσύ δεν το ανάθρεψες για να μην δέχεται δημόσιες προσβολές; Εσύ δεν του έμαθες να μην ανέχεται να του συμπεριφέρονται σαν σκουπίδι; Πόσο δύσκολο είναι λοιπόν να βρεθεί σε ανάλογη θέση και να αντιδράσει με ανάλογο τρόπο; Το παιδί λοιπόν που σκοτώθηκε δεν ανήκει αποκλειστικά στην χαροκαμένη του οικογένεια, αλλά σε όλους μας, είναι το δικό μας παιδί.

Μα θα μου πεις, για ένα εισιτήριο; Έτσι νομίζεις; Ότι χάθηκε μια νέα ζωή για ένα εισιτήριο; Όχι φίλε μου. Έχουμε δώσει με τη στάση μας δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας, στους αγαπημένους μας. Για σκέψου το λίγο. Αν ήθελαν απλά να ελέγξουν την λαθρεπιβίβαση, αρκούσε να δώσουν εντολή στους ελεγκτές να κατεβάζουν στην επόμενη στάση τους παραβάτες. Ούτε πρόστιμα, ούτε διαπληκτισμοί, ούτε κρατήσεις, ούτε τίποτα. Όμως ο στόχος είναι άλλος. Η άσκηση εξουσίας σε βάρος του άτυχου που βρέθηκε χωρίς εισιτήριο. Ειδικά στις μέρες μας που ακόμη και το αντίτιμο ενός απλού εισιτηρίου αποτελεί δυσβάσταχτο βάρος για πολλούς από εμάς. Και πρωτίστως για τα παιδιά μας.

Γιατί νομίζεις οι αστυνομικοί δεν συνέλαβαν επ’ αυτοφώρω τον ελεγκτή και τον οδηγό ως συνεργό σε ανθρωποκτονία, όπως όφειλαν; Για σκέψου το λίγο. Οι αστυνομικοί παραλαμβάνουν το πτώμα του νέου και μαθαίνουν για την συμπλοκή που προηγήθηκε με τον ελεγκτή και τον οδηγό. Κι αντί να κάνουν το αυτονόητο, δηλαδή να συλλάβουν τους δράστες και να τους οδηγήσουν στον εισαγγελέα με την διαδικασία του αυτόφωρου, τι κάνουν; Απολύτως τίποτε. Συλλέγουν απλά τη σωρό του παιδιού και αφήνουν τους δράστες ελεύθερους αναγνωρίζοντας τους το δικαίωμα να δράσουν όπως έδρασαν. Έστω κι αν κόστισε μια ανθρώπινη ζωή.

Φαντάσου το συμβάν κάπως διαφορετικά. Φαντάσου το νέο να είχε σπρώξει με δύναμη τον ελεγκτή με αποτέλεσμα ο δεύτερος να βρει τραγική κατάληξη. Τι θα συνέβαινε τότε; Υπήρχε περίπτωση να γλυτώσει την αυτόφωρη διαδικασία ο νέος; Ούτε κατά διάνοια. Άσε που μέσα στο κρατητήριο σίγουρα θα βρίσκονταν τα γνωστά θρασύδειλα αποβράσματα που κάτω από την αστυνομική στολή φορούν τα εμβλήματα της συμμορίας του υποκόσμου με τον παραφύση μαίανδρο, ο οποίος παραπέμπει στη ναζιστική σβάστικα και θα το είχαν μαυρίσει στο ξύλο για παραδειγματισμό.

Και η δικαιοσύνη; Ποια δικαιοσύνη; Μέσα σ’ ένα τέτοιο καθεστώς όπου η έννοια του δικαίου έχει ταυτιστεί απόλυτα με το συμφέρον του ισχυρού και της εξουσίας η τέχνη κάθε δικαστή και εισαγγελέα συνίσταται – στην καλύτερη περίπτωση – «εις το να πλατύνη τα πράγματα και τα μυίας να μεταποιεί εις ελέφαντας,» όπως έγραφε ο Παύλος Καλιγάς στον Θάνο Βλέκα ήδη από το 1850. Αν και στις περισσότερες περιπτώσεις ισχύει το χειρότερο, δεν είναι παρά τα εκτελεστικά όργανα της εξουσίας κι αυτών που κρύβονται πίσω της. Να γιατί οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν ο ελεγκτής κι ο συνεργός του είναι «ανθρωποκτονία εξ αμελείας». Έστω κι αν από τη στιγμή που ασκήθηκε φυσική βία εναντίον του νέου προκειμένου να κρατηθεί παρά τη θέλησή του, το «εξ αμελείας» είναι πρόκληση που προσβάλλει κάθε έννοια δικαίου.

Όμως, εδώ ακριβώς βρίσκεται το κουμπί. Το εντεταλμένο όργανο της εξουσίας, είτε πρόκειται για ελεγκτή, είτε για οποιονδήποτε άλλο, έχει δικαίωμα να ασκήσει φυσική βία, να ποδοπατήσει με τον πιο προκλητικό τρόπο την αξιοπρέπεια οποιουδήποτε πολίτη, ακόμη και για ένα αντίτιμο εισιτηρίου. Πρέπει ο ραγιάς να αισθάνεται ραγιάς σε κάθε φάση της καθημερινής ζωής του. Και πότε ο ραγιάς έχει πεισθεί ότι δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο εκτός από ραγιάς; Όταν πληρώνει αδιαμαρτύρητα και από φόβο ότι του απαιτεί η εξουσία, όσο παράλογο κι αν είναι, όσο κι αν θέτει την ίδια την επιβίωσή του σε κίνδυνο. Τα χαράτσια και ο αγάς που τα εισπράττει κάνουν τον ραγιά φιλήσυχο, έλεγε παλιά το δοβλέτι.

Κι αν χαθεί μια ζωή; Κι αν χαθεί η ζωή του παιδιού σου; Τι πειράζει; Το εντεταλμένο όργανο της εξουσίας το πολύ-πολύ να αντιμετωπίσει καμιά κατηγορία «εξ αμελείας» με όλους τους υπουργούς, τους αστυνόμους, τους εισαγγελείς, τους δικαστές, τους επιθεωρητές και τα υπόλοιπα θηρία της εξουσίας σε παρέλαση να εφαρμόζουν το νόμο, το δικό τους νόμο. Κι ο ραγιάς, ραγιάς.

Γιατί εκπλήσσεσαι; Γιατί κάνεις πώς δεν καταλαβαίνεις; Εμείς δεν τους έχουμε επιτρέψει να έχουν δικαίωμα ζωής ή θανάτου στα παιδιά μας; Χρειάζεται να πηδήξει και να σκοτωθεί ένα νέο παιδί ώστε να γλυτώσει τον εξευτελισμό για να αντιληφθούμε πόσο μηδαμινή αξία έχει μια ανθρώπινη ζωή σήμερα μέσα στο καθεστώς που ζούμε; Ειδικά όταν πρόκειται για τη ζωή ενός νέου. Θάνατος δεν είναι για τα παιδιά μας η ανεργία που με δόλιο τρόπο τα έχουν καταδικάσει; Θάνατος δεν είναι για τους νέους το αδιέξοδο μιας δουλειάς χωρίς μέλλον για ένα ξεροκόμματο, ή ενός μέλλοντος χωρίς δουλειά; Τι σε εκπλήσσει λοιπόν;

Γιατί σοκάρεσαι με τον ακαριαίο θάνατο ενός νέου και δεν εξεγείρεσαι με τον αργόσυρτο θάνατο μιας ολόκληρης νεολαίας, μιας ολόκληρης κοινωνίας κάτω από ένα καθεστώς που σε κάθε πτυχή του θέλει να εθιστούμε στο παλιό δόγμα του φασισμού, ότι μόνο η εξουσία έχει το μονοπώλιο της βίας. Τι κι αν πεθάνουν χιλιάδες σαν τον νέο που σκοτώθηκε για να γλυτώσει τον εξευτελισμό. Τι κι αν είναι το δικό σου παιδί. Τι σε νοιάζει; Εσύ θα βρεις χιλιάδες δικαιολογίες για να μην επαναστατήσει το είναι σου. Για να μην κάνεις κάτι. Για να μην κάνεις ότι περνά από το χέρι σου προκειμένου να βουλιάξει αυτό το καθεστώς και οι συνεργοί του, να αποτεφρωθεί από τις φλόγες της οργής ενός λαού που τον θανατώνουν εξεπιτούτου, με πρώτα τα παιδιά του, για να του αρπάξουν την πατρίδα, το βιός και το μέλλον του.

Αισθάνομαι να ξεχειλίζω. Όχι από οργή. Η οργή έχει εξαντληθεί προ πολλού. Ξεχειλίζω από μίσος για όλους αυτούς που μας έχουν φέρει σ’ αυτήν την κατάσταση να βλέπουμε τα παιδιά μας να τους στερούν το παρόν και το μέλλον, να αργοπεθαίνουν καθημερινά μπροστά στα μάτια μας. Και την ημέρα της κηδείας αυτού του νέου, του δικού μας παιδιού, που δολοφονήθηκε από ένα ολόκληρο καθεστώς δεν έχω παρά να διαβεβαιώσω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο όλους τους κυρίους και τις κυρίες αυτού του καθεστώτος: Δείτε με τι ταχύτητα η άμμος χάνεται από την κλεψύδρα της ζωής σας. Πολύ σύντομα οι ανοιχτοί λογαριασμοί μαζί σας θα κλείσουν μια και καλή. Ο νόμος της ιστορικής ανταπόδοσης θα λειτουργήσει και πάλι για να αποκαταστήσει τη διαταραγμένη κοινωνική ισορροπία και την ανύπαρκτη δικαιοσύνη. Κι ως τότε στο μόνο που έχετε να ελπίζετε είναι στον οίκτο των θυμάτων σας, του απλού κόσμου, του κόσμου του μεροκάματου, που μέρα με τη μέρα λιγοστεύει επικίνδυνα για εσάς.

Κι όταν θα έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα όπου οι νεκροί και οι αδικημένοι θα βρουν τη δικαίωσή τους, ο αδικοχαμένος νέος, το δικό μας παιδί, θα βρίσκεται εκεί ολοζώντανο να σέρνει τον χορό της νίκης, σαν έναν λεβέντικο τσάμικο, ή ποντιακό πυρρίχιο, με τρόπο που μόνο τα καλύτερα παλικάρια της πατρίδας μας με αλύγιστη ψυχή και ακόρεστη δίψα για την ζωή ξέρουν. Κι εμείς, οι γονείς του, θα είμαστε εκεί να τον χαρούμε στην αυγή μιας νέας Ελλάδας.

Σχόλιο της Ημέρας, 16/8/2013, 

dimitriskazakis.blogspot.com

Παναγία: Θεός ή Άνθρωπος;

Η υπερβολική λατρεία πού τρέφει το γένος των ελλήνων ορθοδόξων Χριστιανών για την Υπεραγία Θεοτόκο , γεννάει κάποιους προβληματισμούς και σκέψεις για την κύρια θέση της στην Εκκλησία. Αρχικά, απαξιούμε και να ασχοληθούμε με τις νεοπροτεσταντικές κακοδοξίες επανανηψάντων και αναγγενημένων homo sapiens των εκ της Βαβυλωνίας προερχομένων και υιοθετησάντων συν τοις δολλαρίοις και εκ των δολλαρίων την απόρριψη τιμής στην Θεοτόκο, ξεχνώντας την βαθιά αγάπη των αφελών προπατόρων τους στην Παναγιά των Ελλήνων.

Στην ορθόδοξη πίστη μας δεν έχουμε συστηματικό κλάδο μελέτης πού να λέγεται Μαριολογία, όπως οι Λατίνοι. Ακόμα και η ιερά μετάσταση της Θεοτόκου δεν είναι δόγμα, αλλά θεολογούμενο, πού πάει να πεί ισχυρά και γενικά αποδεκτή παράδοση , πού απορρέει από το ξεκάθαρο και αποσαφηνισμένο δόγμα της Ανάστασης του Χριστού , της κοινής ανάστασης και της Ξεχωριστής θέσης της Θεοτόκου, πού αγιάστηκε από τον Θεανδρικό τόκο, έμεινε άφθορος και αειπάρθενος, κατέστη ναός του Πνεύματος και Νύμφη του Πατέρα.Γι αυτό και κάθε δυτικότροπη εικόνα της ενσώματης μετάστασης είναι σχεδόν απορριπτέα και μόνον αποδεκτή αν έχει περιγραφικό ιστορικό χαρακτήρα. Η στέψη ή η αποθέωση της Παναγίας, γέννημα του υπερουμανισμού και του φεουδαλιστικού μεσαίωνα, μας αφήνει αδιάφορους.Απορρίπτουμε επίσης την conceptio immaculata, την άμωμο σύλληψη δια της αγίας Άννας πού ενεφύη στους ειδωλολατρικούς κύκλους των σεντιμενταλιστών.

Η Θεοτόκος από την ορθόδοξη δογματική θεωρείται ΜΟΝΟΝ μέσω της Χριστολογίας και της Σωτηριολογίας. Δεν μπορείς να θεολογήσεις για την Υπεραγία Μαρία εκτός του Χριστού και δεν μπορείς να κάνεις χριστολογία αν δεν αναφερθείς στην συμβολή της Θεοτόκου, της επάξιας εκπροσώπου της ανθρωπότητος. 

Γι αυτό και στην ορθόδοξη απεικόνιση της η Θεοτόκος σπάνια εμφανίζεται χωρίς τον Χριστό. Είναι η κλείδα και η θύρα της κατανόησης του μυστηρίου του Θεανθρώπου!

Και παρόλο πού δεν καταφεύγουμε σε υπερβολές και κακοδοξίες για το πρόσωπο της, κατασκευάζοντας στην ουσία μια αγία Τετράδα και καλύπτοντας το θρησκειολογικό κενό της γυναίκας θεότητας, όπως κάνουν οι λατίνοι, ομολογούμε και λέμε πώς Αυτή κατέχει τα δευτερεία της Τριάδος. Είναι πάνω απ όλους και κάτω μόνον από τον Θεό. Είναι το προσφιλέστερο και καθαρώτερο πρόσωπο, είναι η κλίμακα πού ενώνει γή και Ουρανό.Και άλλωστε είναι η πρώτη επάξια να φέρει τον τίτλο του κατα χάριν θεού, διότι όχι μόνον προκάλεσε την θέωση, αλλά και ηγιάστηκε σαν πρώτο πρότυπο του Υιού της και δεύτερον πρότυπο για τους ανθρώπους μετά τον Χριστό.

Η θεώρηση της Θεοτόκου αποκλειστικά και μόνον δια της Θεωρήσεως του Χριστού, δεν την μειώνει διόλου. Αντίθετα την εξυψώνει και την συνδέει άμεσα με τον Θεό και Υιό της.Και δια της ομολογίας του σχεδίου του Υιού της για τον άνθρωπο, στην κάθε φορά πού γίνεται λόγος για σάρκωση και ενανθρώπηση του Θεού, μεγαλύνεται και μακαρίζεται η ίδια. Εκ των αγνών σου αιμάτων-ψάλλουμε- ο Θεός εσαρκώθη Θεοτόκε! Και αυτό είναι το μέγιστο και κύριο πού μπορεί να της αποδοθεί! 

Τέλος, χαιρόμαστε για την ανθρώπινη της φύση. Είναι αυτή- το ομολογούμε ξανά και ξανά- πού συνέβαλε για λογαριασμό του ανθρωπίνου γένους στο σχέδιο της θεϊκής οικονομίας. Αποθεώνοντας την Θεοτόκο, εξοβελίζουμε τον άνθρωπο από τούτο το σχέδιο και ακυρώνουμε κάθε δόγμα χριστολογικό και σωτηριολογικό. Τιμή και καύχημα και καμάρι μας πού αυτή ο Ναός του Αχωρήτου Θεού , είναι γέννημα δικό μας, γέννημα των ανθρώπων. Μετά την Παναγιά δεν έχουμε να καυχώμαστε για τίποτα άλλο.

πκ δεκαπενταύγουστος 2013

Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού- Εγκώμιον στην Κοίμηση της πανυμνήτου και υπερενδόξου ευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας

Τι είναι αυτό το μυστήριο το μέγα, που συντελείται γύρω από το πρόσωπό σου, ιερή Μητέρα και Παρθένε; «Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου». Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα σε μακαρίζουν, γιατί μονάχα Συ είσαι άξια για μακαρισμό!

Και να που όλες οι γενιές Σε μακαρίζουν. Εσένα είδαν οι θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, δηλαδή της Εκκλησίας, και σε μακάρισαν οι βασίλισσες, δηλαδή οι ψυχές των δικαίων, και θα σε υμνούν αιώνια. Γιατί Συ είσαι ο θρόνος ο βασιλικός, στον οποίον παραστέκονται Άγγελοι κοιτάζοντας τον Βασιλέα και Δημιουργό να κάθεται επάνω του.

Συ έγινες Εδέμ νοητή, πιο ιερή και πιο θεϊκή από την παλιά. Γιατί σε εκείνη την Εδέμ έμεινε ο Αδάμ ο γήϊνος, ενώ σ' Εσένα ο Κύριος του ουρανού.

Εσένα προεικόνισε η κιβωτός, γιατί Συ γέννησες τον Χριστό, τη σωτηρία του κόσμου, που καταπόντισε την αμαρτία και κατασίγησε τα κύματά της.

Εσένα προεικόνισε η βάτος, Εσένα είχαν επιγράψει προφητικώς οι θεοχάρακτες πλάκες, Εσένα προζωγράφισε η κιβωτός του νόμου και Σένα είχαν φανερά προτυπώσει η στάμνα η χρυσή και η λυχνία και η τράπεζα και η ράβδος του Ααρών που 'χε βλαστήσει.

Από Σένα προήλθε η φλόγα της θεότητος, το μέτρο και ο Λόγος του Πατρός, το γλυκύτατο και ουράνιο μάννα, το όνομα το απερίγραπτο και πάνω από όλα τα ονόματα, το φως το αιώνιο και απρόσιτο, ο άρτος της ζωής ο ουράνιος, ο καρπός που δεν γεωργήθηκε, αλλά βλάτησε από Σένα με σώμα ανθώπινο.

Εσένα δεν προμηνούσε το καμίνι που έβγαζε φωτιά και ταυτόχρονα δρόσιζε αλλά και έκαιγε κι ήταν αντίτυπο της θείας φωτιάς που μέσα Σου κατοίκησε;

Παρά λίγο όμως θα ξεχνούσα τη σκάλα του Ιακώβ. Τι δηλαδή; Δεν είναι φανερό σε όλους ότι Εσένα προεικόνιζε κι ήταν προτύπωσή Σου; Όπως ο Ιακώβ είχε δει τις άκρες της σκάλας να ενώνουν τον ουρανό με τη γη και να ανεβοκατεβαίνουν σ' αυτήν Άγγελοι, έτσι κι εσύ ένωσες αυτά που ήσαν πριν χωρισμένα, αφού μπήκες στη μέση Θεού και ανθρώπων κι έγινες σκάλα, για να κατεβεί σε μάς ο Θεός, που πήρε το αδύναμο προζύμι μας και το ένωσε με τον εαυτό Του κι έκανε τον ανθρώπινο νου που βλέπει τον Θεό.

Πού θα αποδώσουμε ακόμη τα κηρύγματα των Προφητών; Σ' Εσένα, αν θέλουμε να δείξουμε ότι είναι αληθινά! Γιατί, ποιο είναι το Δαβιτικό μαλλί του προβάτου που πάνω του έπεσε σαν βροχή ο Υιός του Θεού, που είναι συνάναρχος με τον Πατέρα; Δεν είσαι Συ ολοφάνερα;

Ποια είναι επίσης η Παρθένος, που ο Ησαϊας προορατικώς προφήτευσε ότι θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιόν τον Θεό, που είναι μαζί μας;

Και ποιο είναι το βουνό του Δανιήλ, από το οποίο κόπηκε πέτρα, αγκωνάρι, ο Χριστός, χωρίς να υποκύψει σε ανθρώπινο εργαλείο;

Ας έρθει ο Ιεζεκιήλ ο θεϊκότατος κι ας δείξει πύλη που έχει κλειστεί και που πέρασε από μέσα της μόνο ο Κύριος και παραμένει κλειστή.

Εσένα, λοιπόν, κηρύττουν οι Προφήτες. Εσένα διακονούν οι Άγγελοι και υπηρετούν οι Απόστολοι. Εσένα σήμερα, καθώς αναχωρούσες προς τον Υιό Σου, περιτριγύριζαν ψυχές Δικαίων και Πατριαρχών και το άπειρο πλήθος των θεοφόρων Πατέρων, που συγκεντρώθηκαν από τα πέρατα της γης, σαν μέσα σε σύννεφο, ψάλλοντας ύμνους ιερούς σ' Εσένα, την πηγή του ζωαρχικού σώματος του Κυρίου, πλημμυρισμένοι από τα θεία συναισθήματα.

Ω, πως η πηγή της ζωής μεταφέρεται προς την ζωήν δια μέσου του θανάτου! Πώς να ονομάσουμε το μυστήριο τούτο που σχετίζεται με Σένα; Θάνατο; Μα, αν και η πανίερη και μακαρία ψυχή Σου χωρίζεται από το αμίαντο σώμα Σου και αυτό το σώμα Σου παραδίδεται στην ταφή, όμως δεν παραμένει στο θάνατο κι ούτε διαλύεται από τη φθορά. Όπως ο ήλιος, ο ολόλαμπρος και πάντα φωτεινός, όταν σκεπαστεί για λίγο από το σώμα της σελήνης, φαίνεται σαν να χάνεται και το σκοτάδι να παίρνει τη θέση της λάμψης του, μα αυτός δεν χάνει το φως του, αλλά έχει μέσα του την πηγή του φωτός. Έτσι κι Εσύ, αν και καλύπτεσαι σωματικά από τον θάνατο για κάποιο χρονικό διάστημα, εντούτοις αναβλύζεις πλούσια, καθαρά κι ατέλειωτα τα νάματα του θείου φωτός και της αθάνατης ζωής, ποταμούς χάριτος και πηγές ιαμάτων.

Εσύ άνθισες σαν δένδρο γλυκύτατο κι είναι ο καρπός Σου ευλογία στο στόμα των πιστών! Γι' αυτό και δεν θα ονομάσω θάνατο την ιερή μετάστασή Σου, αλλά κοίμηση ή αποδημία ή ενδημία, για να εκφρασθώ καλύτερα, αφού, φεύγοντας από την κατοικία του σώματος, πηγαίνεις να κατοικήσεις στα καλύτερα, στα δεξιά του θρόνου του Υιού Σου.

Άγγελοι μαζί με Αρχαγγέλους Σε μεταφέρουν από τη γη στους ουρανούς. Καθώς περνάς ευλογείται ο αέρας και ο αιθέρας καθαγιάζεται. Χαίροντας υποδέχεται ο ουρανός την ψυχή Σου. Σε προϋπαντούν οι ουράνιες δυνάμεις με ύμνους ιερούς και τελετή χαρμόσυνη: «τις αυτή η αναβαίνουσα λελευκανθισμένη, εγκύπτουσα ωσεί όρθρος;». Είσαι ωραία, λένε οι ουράνιες δυνάμεις, σαν το φεγγάρι κι όλα τα Χερουβίμ εκπλήσσονται και τα Σεραφείμ Σε δοξάζουν, Εσένα που δεν ανέβηκες μονάχα ως τον ουρανό, σαν τον Προφήτη Ηλία, ούτε μονάχα μέχρι τον τρίτο ουρανό, σαν τον Απόστολο Παύλο, αλλά έφτασες μέχρις αυτόν τον θρόνο του Υιού Σου και στέκεις κοντά Του με πολλή κι ανείπωτη παρρησία.

Έγινες, λοιπόν, ευλογία για όλον τον κόσμο, αγιασμός για το σύμπαν, άνεση για τους κουρασμένους, παρηγοριά για τους πενθούντες, θεραπεία για τους αρρώστους, λιμάνι για του θαλασσοδαρμένους, συγχώρηση για τους αμαρτωλούς, παρηγοριά για τους λυπημένους, πρόθυμη βοήθεια για όλους που σε επικαλούνται, αρχή και μέση και τέλος όλων των αγαθών που ξεπερνούν τον νου μας.

Πώς υποδέχθηκε ο ουρανός αυτήν που έγινε πλατύτερη απ' αυτόν; Και πώς ο τάφος δέχθηκε Αυτήν που δέχθηκε μέσα Της τον Θεόν; Ω μνήμα ιερό και θαυμαστό και σεβάσμιο και προσκυνητό, που και τώρα το περιποιούνται Άγγελοι, παρευρισκόμενοι με πολύν σεβασμό και φόβο, και άνθρωποι που έρχονται σ' αυτό με πίστη, τιμώντας το, προσκυνώντας το, φιλώντας το με μάτια και χείλια και με πόθο ψυχής αντλώντας πλούτο αγαθών.

Εμπρός, λοιπόν, ας ταξιδέψουμε νοερά μακριά απ' τη ζωή αυτή μαζί με την Παναγία, που φεύγει απ' τη γη αυτή.

Ελάτε όλοι με πόθο καρδιακό, ας κατεβούμε στον τάφο μαζί με την Παρθένο που κατέρχεται σ' αυτόν. Ας παρασταθούμε ολόγυρα στο ιερότατο κρεβάτι της.

Ας ψάλουμε ύμνους ιερούς, τέτοια περίπου λέγοντας μελωδικά άσματα: «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου». Χαίρε αμνάς που γέννησες τον Αμνό του Θεού. Χαίρε συ που είσαι πιο πάνω από τις αγγελικές δυνάμεις. Χαίρε η δούλη και Μητέρα του Θεού. Αμήν.

ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ

Φώτης Κόντογλου ... ελπίδα των απελπισμένων....

 

 

 

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων.

Η θρησκεία του Χριστού είναι πονεμένη θρησκεία, ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο: κ' η μητέρα του η Παναγία πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο.

Γι' αυτό καταφεύγουμε σε Κεiνη που την είπανε οι πατεράδες μας: «Καταφυγή»,«Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα»,«Οξεία αντίληψη»,«Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια άλλα ονόματα, που δεν βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και που πονούσανε.

Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο ήγουν με δάκρυα με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος,χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο.

Κι' από τούτη την αιτία το έθνος μας στα σκληρά τα χρόνια βρίσκει παρηγοριά και στήριγμα στα αγιασμένα μυστήρια της ορθόδοξης θρησκείας μας, και παραπάνω από όλα στο Σταυρωμένο το Χριστό και στη χαροκαμένη μητέρα του, που πέρασε την καρδιά της σπαθί δίκοπο.

Σε άλλες χώρες τραγουδάνε την Παναγία με τραγούδια κοσμικά, σαν νάναι καμιά φιληνάδα τους, μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μα με συστολή, με αγάπη μα και με σέβας,σαν μητέρα μας μα και σαν μητέρα του Θεού μας.

Ανοίγουμε την καρδιά μας να τη δει τι έχει μέσα και να μας συμπονέσει. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος πόλις».

από fb

Η Κοίμησις της Θεοτόκου

Άρθρο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851 – 1911), που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εφημερίς στις 15 Αυγούστου 1887.

Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι και η Κοίμησις της υπεραγίας Θεοτόκου, ην σήμερον εορτάζει η Εκκλησία. Ευθύς από των πρώτων μ.Χ. αιώνων, έξοχος υπήρξεν η τιμή και ευλάβεια, ην απένεμον οι χριστιανοί προς την Παρθένον Μαρίαν. Αλλ’ η σημερινή εορτή είναι η κατ’ εξοχήν μνήμη της Θεοτόκου, άτε την Κοίμησιν αυτής υπόθεσιν έχουσα. Η Κοίμησις αύτη συνέβη, κατά την ευσεβή παράδοσιν, τη 15 Αυγούστου, αλλά προϊόντος του χρόνου, συν τη καλλιεργεία και αναπτύξει του χριστιανικού πνεύματος, ετάχθη η προηγουμένη της ημέρας ταύτης δεκατετραήμερος εγκράτεια, προς τιμήν της υπεράγνου Θεομήτορος και αυτή γινομένη. Αγομένης της νηστείας ταύτης, ψάλλονται εν τοις ιεροίς ναοίς εναλλάξ καθ’ εκάστην, οι δύο μελωδικώτατοι Παρακλητικοί Κανόνες, η Μεγάλη λεγομένη παράκλησις και η Μικρά. Και αύτη μεν επιγράφεται «ποίημα Θεοστηρίκτου μοναχού, η Θεοφάνους», και πιθανώτατον, ότι είναι του Θεοφάνους μάλλον, διότι πράγματι φαίνεται έργον δοκιμωτάτου ποιητού, η δε Μεγάλη παράκλησις είναι ποίημα του βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως. Εξόριστος από της βασιλευούσης, αλωθείσης υπό των Λατίνων, ο ατυχής εκείνος βασιλεύς, ευγλώττως εκχέει τα παράπονά του προς την μόνην πολιούχον αυτής και προστάτιδα: «Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; που προστρέξω λοιπόν και σωθήσομαι; Που πορευθώ;… Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι, και επί σε θαρρών κατέφυγον».
Περί το τέλος του Μεγάλου Παρακλητικού κανόνος ψάλλονται και τα κατανυκτικώτατα εκείνα εξαποστειλάρια.
Το πρώτον, ως εκ μέρους της Θεοτόκου, αρχαιοπρεπές και απέριττον, έχει ώδε: «Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα, και συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα».
Το τρίτον, ικεσία εκ μέρους των πιστών, είναι περιπαθέστατον: «Και σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των αγγέλων, παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει». Προς το τροπάριον τούτο συνδέεται ευσεβής τις δοξασία από στόματος εις στόμα φερομένη και ασπαστή παρ’ ορθοδόξοις χριστιανοίς, ότι, κατά την τελευταίαν Κρίσιν, και προ της φρικτής αποφάσεως του αδεκάστου δικαστού, η εύσπλαγχνος Μήτηρ και Παρθένος θ’ ανατείνη το τελευταίον χείρας ικέτιδας προς τον Υιόν της και Κύριον, επικαλουμένη την συγκατάβασιν αυτού επί των αμαρτωλών.
Μετά την δεκαπενθήμερον προπαρασκευήν και νηστείαν, άρχεται η εορτή, και μετ’ αυτήν τα μεθέορτα, ψαλλόμενα μέχρι της 23 του μηνός, καθ’ ην τελείται η απόδοσις της εορτής, η άλλως λεγομένη και Μετάστασις της Θεοτόκου.
Αλλά και όλος ο Αύγουστος μην θεωρείται αφιερωμένος εις την Θεομήτορα, εν τω ιερώ δε Άθω, τη ακροπόλει ταύτη της Ορθοδοξίας, ήτις εδέχθη μετά την πτώσιν της Βασιλευούσης όσα κειμήλια και θησαυρούς δεν περιεσύλησαν οι αλλόφυλοι, και όπου περιεσώθη προς τοις άλλοις και η προς την Θεοτόκον ιδιάζουσα τιμή και το προνόμιον του επ’ ονόματι αυτής σεμνύνεσθαι, τα μεθέορτα εξακολουθούσι και μετά την 23 του μηνός. Χάριν δε περιεργείας δύναται να σημειωθή και η σύμπτωσις, ότι ο Αύγουστος αστρονομικώς ανήκει εις το ζώδιον, το λεγόμενον της Παρθένου.
Κατ’ αυτήν την ημέραν της εορτής τα άσματα και οι ύμνοι είναι εκ των καλλίστων της Εκκλησίας. Ο,τι υψηλόν και ωραίον έγραψέ ποτέ ο Κοσμάς και ο Δαμασκηνός Ιωάννης, οι δύο μέγιστοι της Εκκλησίας μελοποιοί, τονίζεται την ημέραν ταύτην επ’ εκκλησίας, και η ακολουθία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αμιλλάται προς τας της Μεγάλης Εβδομάδος και των Χριστουγέννων.
Λυρικώτατος είναι ο ένθεος Κανών του ιερού Κοσμά, το «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη», εις ήχον α” αδόμενος, πανηγυρικώτατος δε ο του θείου Δαμασκηνού προς το «Ανοίξω το στόμα μου», εις δ” ήχον. Ο ειρμός της α” ωδής του α” ήχου έχει ως εξής: «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη, η ιερά και ευκλεής Παρθένε μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο, προς ευφροσύνην τους πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ μετά χορών και τυμπάνων, τω σω άδοντας Μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται».
Το α” τροπάριον της αυτής ωδής λέγει·
«Αμφεπονείτο αύλων τάξις, ουρανοβάμων εν Σιών το θείον σώμά σου· άφνω δε συρρεύσασα, των Αποστόλων η πληθύς, εκ περάτων Θεοτόκε, σοι παρέστησαν άρδην, μεθ’ ων Άχραντε, σου την σεπτήν, Παρθένε, μνήμην δοξάζομεν».
Και το β” τροπάριον·
«Νικητικά μεν βραβεία ήρω, κατά της φύσεως Αγνή, Θεόν κυήσασα· όμως μιμουμένη δε, τον ποιητήν σου και Υιόν, υπέρ φύσιν υποκύπτεις, τοις της φύσεως νόμοις· διο θνήσκουσα, συν τω Υιώ, εγείρη διαιωνίζουσα».
Αξιοσημείωτα είναι τα δύο τροπάρια της ε΄ ωδής του δ΄ ήχου, προς το «Εξέστη τα σύμπαντα»·
«Κροτείτωσαν σάλπιγγες, των θεολόγων σήμερον, γλώσσα δε πολύφθογγος ανθρώπων, νυν ευφημείτω, περιηχείτω αήρ, απείρω λαμπόμενος φωτί, άγγελοι υμνείτωσαν, της Παρθένου την κοίμησιν».
«Το Σκεύος διέπρεπε, της εκλογής τοις ύμνοις σου, όλος εξιστάμενος Παρθένε, έκδημος όλος, ιερωμένος Θεώ, τοις πάσι θεόληπτος και ων, όντως και δεικνύμενος, Θεοτόκε πανύμνητε».
Ο ειρμός της ζ” ωδής του α” ήχου, εν ω μνημονεύεται κατά χρέος η ιστορία των Τριών Παίδων, έχει ως έπεται·
«Ιταμώ θυμώ τε και πυρί, θείος έρως αντιταττόμενος, το μεν πυρ εδρόσιζε, τω θυμώ δε εγέλα, θεοπνεύστω λογική, τη των οσίων τριφθόγγω λύρα αντιφθεγγόμενος, μουσικοίς οργάνοις εν μέσω φλογός· ο δεδοξασμένος, των πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός ει».
Το επόμενον τω ειρμώ τούτω τροπάριον περιέχει ποιητικωτάτην παραβολήν, ή μάλλον αντίθεσιν, αφορμήν λαβούσαν εκ της συντρίψεως των πλακών της Διαθήκης υπό του Μωυσέως. «Θεοπνεύστους πλάκας Μωσής, γεγραμμένας τω θείω Πνεύματι, εν θυμώ συνέτριψεν, αλλ’ ο τούτου Δεσπότης, την τεκούσαν ασινή, τοις ουρανίοις φυλάξας δόμοις, νυν εισωκίσατο· συν αυτή σκιρτώντες, βοώμεν Χριστώ· ο δεδοξασμένος, των πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός ει».
Αλλ’ η χρυσή κορωνίς και το επιστέγασμα όλου του Κανόνος, είναι η ωραιοτάτη εκείνη καταβασία της θ” ωδής, μετά του Μεγαλυναρίου, ψαλλομένη και εν τη Λειτουργία·
«Αι γενεαί πάσαι, μακαρίζομέν σε, την μόνην Θεοτόκον.
«Νενίκηνται της φύσεως οι όροι, εν σοι Παρθένε άχραντε, παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν, προμνηστεύεται θάνατος· η μετά τόκον Παρθένος, και μετά θάνατον ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου».
Εφημερίς στις 15 Αυγούστου 1887 Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

sophia-siglitiki.blogspot.gr

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, μέγας θεολόγος, είδε την Παναγία σε όραμα και γράφει: Ποιος ανθρώπινος λόγος μπορεί άραγε να περιγράψει τη θεοφώτιστη ωραιότητά σου, Θεοτόκε Παρθένε; Οι χάρες σου είναι αδύνατον να προσδιοριστούν ούτε με λόγια ούτε με σκέψεις. Μόνη η θεία όψη της χαρίζει αίγλη, ευφροσύνη και αγαλλίαση. Η ωραιότητα του προσώπου της πηγάζει από την ωραία ψυχή της και την καθαρή καρδιά της. Σαν φως που χύνεται από τα μέσα προς τα έξω και χαρίζει αυτή την απαράμιλλη ευπρέπεια, την πάγκαλη καλλονή.
Η ωραιότητα, η προερχόμενη από την καθαρότητα, τη σεμνότητα και ταπεινότητά της, ήλκυσε το μάτι του Θεού πάνω της και την έκανε μητέρα του Θεού και των ανθρώπων. Ο Θεοφόρος Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης προτρέπει όλους να ενστερνισθούν το άγιο θεομητορικό φρόνημα. Να ευπρεπίσουμε κατάλληλα την καρδιά μας ώστε να κατασκηνώσουν οι αρετές της Παναγίας, ώστε βλέποντάς τες πάνω μας να μας χαρίσει πλούσια πνευματικές χάριτες και ουράνια αγαθά.

Έφθασε ο θεομητορικός Δεκαπενταύγουστος. Ο χρόνος μέχρι τώρα έδωσε νεκρούς στην Ιαπωνία, στη Συρία, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Κύπρο, στη Νορβηγία και αλλού. Καθημερινά μας τηλεφωνούν και μας γράφουν να μνημονεύουμε βαριά ασθενείς και νεκρούς, από καρδιά, από καρκίνο, από διάφορα ανίατα νοσήματα, ν' ανάψουμε κερί στην Παναγία. Η Παναγία πόνεσε πολύ και γνωρίζει καλά να συμπονά, να συμπαρίσταται και να παρηγορεί.

Στους θερμούς εσπερινούς του ωραίου Αυγούστου οι παρακλήσεις σαν βάλσαμο θωπεύουν τις πονεμένες καρδιές κι αισθάνονται δρόσο γλυκιά εξαίσιας αναψυχής. Οι θαυματουργές πολλές εικόνες της, με τα ακοίμητα καντήλια, τις άσβεστες λαμπάδες από μελισσοκέρι, τα μύρια αφιερώματα, τ' ασημένια περίτεχνα πουκάμισα, τις μετάνοιες, τα δάκρυα, τους ασπασμούς, τα τάματα, τις υποσχέσεις, τις παρακλήσεις και τις ευχαριστίες. Νηστεύουν, εξομολογούνται, μεταλαμβάνουν πολλοί. Σαγηνεύει το ιερό και ωραίο πρόσωπο της Θεοτόκου. Σε κάνει να καταθέσεις το βάρος σου, τον πόνο σου, τον πικρό λογισμό σου, την αθυμία, την κόπωση, τον στεναγμό και τη στεναχώρια σου.

Γεμάτη η Ελλάδα, η Κύπρος, όλη η Ορθοδοξία, από εκκλησιές της, μονές, ησυχαστήρια, προσκυνήματα στη χάρη της. Χιλιάδες οι προσκυνητές. Στο Άγιον Όρος, το θαυμαστό περιβόλι της, άπειροι ύμνοι στην Οικονόμισσα, την Παραμυθία, την Πορταΐτισσα, την Τριχερούσα, του Ακαθίστου, τη Φοβερά Προστασία, τη Γλυκοφιλούσα, τη Γοργοϋπήκοο, τη Μυροβλύτισσα, τη Γαλακτοτροφούσα, του Άξιον Εστί. Πανηγυρίζει ο πάνσεπτος ιερός ναός του Πρωτάτου στην Κοίμηση, η μονή των Ιβήρων, πολλά κελιά. Το θεομητροφρούρητο Άγιον Όρος αγάλλεται. Η θεομητροσκέπαστη Ελλάδα ευφραίνεται.

Η ωραιότατη στην όψη και την καρδιά, η πανυπέραγνη, η τιμιωτέρα των Χερουβείμ Παναγία, είναι πάνω απ' όλους τους αγίους. Δεν υπήρξε πιο άγιος άνθρωπος, πιο καλή γυναίκα. Κόσμημά της η καθαρότητά της, η σεμνότητά της, η ταπεινοφροσύνη της, η σιωπή της. Δίδασκε ωραία με το παράδειγμά της, με τον ενάρετο βίο της. Οι καιροί μας έχουν ανάγκη από εμπνευσμένες και καθοδηγητικές μορφές. Η φλυαρία, η αναίδεια, η ξετσιπωσιά, η υψηλοφροσύνη, η ασχήμια, η βρομιά, η αδιαφάνεια κούρασε πολύ. Όλοι πλέον διψούν για διαφάνεια, εντιμότητα, αιδώ, σιγή, σοβαρότητα, καθαρότητα, γνήσια ταπείνωση. Ο αρχόμενος Δεκαπενταύγουστος ας οδηγήσει σε περισυλλογή, σε συνάντηση με τη Θεοτόκο, με την πρόσληψη των ένθεων αρετών της, με τον ασπασμό της εικόνας της, με την ακρόαση του βίου της, με τη συμψαλμώδηση του ωραίου παρακλητικού της κανόνος.
 http://ntprodromoy.blogspot.gr/2013/08/blog-post_10.html

μικρή υμνολογική συμβολή στον δεκαπενταύγουστο...

Προς το Aι Αγγελικαί

Αι Αγγελικαί, νυν πορεύεσθε Δυνάμεις, από του Θαβώρ, προς Σιών την βασιλίδα·ευτρέπισον ο δήμος αποστόλων τα σάβανα, η Γεθσημανή προετοιμάζου,εις την δοχήν της Θεοτόκου, λαοί είπωμεν · ευλογημένη αληθώς, υπάρχεις Θεόνυμφε.


Στώμεν ευλαβώς, και βοήσωμεν τη Κόρη, συν τω Γαβριήλ, τω πρωτάρχη των Αγγέλων·αγάλλου Θεοτόκε, εν τη θεία εξόδω σου, όντως μακαρία συ υπάρχεις, εν γυναιξί ευλογημένη, Χριστόν τέξασα, προς σωτηρίαν των βροτών και θείαν ανάπλασιν.


Μέγα και φρικτόν,ξένον θέαμα ορώμεν! Τάφος την ζωήν ανατείλασα εγκρύπτει·παρίστανται εν φόβω αποστόλων οι πρόκριτοι, δέει προσκυνούντες και βοώντες, σεπτοίς χείλεσι·Ηγιασμένη τω Θεώ, υπάρχεις Πανάμωμε.


Άσματα καινά,τη σεπτή σου μεταστάσει·τρόμω και χαρά σοι προσφέρωμεν Παρθένε·άνω συγχορεύει ουρανίων διάκοσμος, τη μαθητική χοροστασία·τάφος γίνεται,θείων χαρίτων παροχεύς, ημίν τοις εν θλίψεσι.

Πόθω μυστικώ και χαρά ανεκλαλήτω,παν το επί γης οι θνητοί καταλιπόντες,προς τον ουρανόν μεταρθώμεν τοις πνεύμασι, όπου ο Υιός της Θεοτόκου και ο βασιλεύων τοις ανθρώποις, Χριστός δέχεται,ηνπερ το πάλαι εις δοχήν Αυτού προετοίμασε.

 

έγραφα σήμερον τη 8η Αυγούστου πρωΐ

Η μεταμόρφωση του Χριστού εν ολίγοις

Η εορτή της Μεταμόρφωσης έχει ένα δραματικό υπόβαθρο πού συνδέεται με το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού. Ο Χριστός αποκαλύπτει στους τρεις αγαπημένους μαθητές Του, την δόξα Του, καθώς αυτοί ηδύναντο , σαράντα μέρες πριν από το Πάθος , ώστε όταν Τον δουν σταυρωμένο να μην δειλιάσουν , αλλά να παραμείνει πίστη τους σε Αυτόν ακλόνητη και να λάβουν μια πρόγευση της ανάστασης.

 Η επιλογή των τριών μαθητών στην Μεταμόρφωση δεν είναι τυχαία. Είναι μια ξεχωριστή ομάδα πού ακολουθεί τον Χριστό και στο σπίτι του Ιάειρου και στην προσευχή της Γεθσημανή και στο Πάθος εκ του μακρόθεν και ηγείται μάλλον της πρώτης εκκλησίας. Ο Πέτρος επιλέχτηκε για την τεράστια αγάπη του προς τον Χριστό,ο Ιωάννης επειδή αγαπήθηκε περισσότερο από τους άλλους από τον Χριστό, ο Ιάκωβος δικαιωματικά, επειδή είναι ο πρώτος από τους δώδεκα πού μαρτύρησε. Οι δύο τελευταίοι ονομάζονται και υιοί βροντής και ήταν οι θερμότεροι μαθητές Του μετά τον Πέτρο.

Στην Μεταμόρφωση παρουσιάζονται δύο μορφές της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωϋσής και ο Ηλίας και όχι τυχαία. Από τα Συναξάρια και τους Πατέρες πληροφορούμαστε τα εξής: Ο Μωϋσής εκπροσωπεί τον Νόμο και τον κόσμο των κεκοιμημένων, ο Ηλίας τους Προφήτες και τον κόσμο των ουρανίων, οι απόστολοι την επί γης Εκκλησία και τον κόσμο των επιγείων και των ζώντων.Όλοι αυτοί διακονούν και προσκυνούν τον Χριστό, πού είναι ανώτερος από τον Νόμο και τους Προφήτες, πού είναι Αυτός για τον οποίο μιλάνε αποκλειστικά Νόμος, Προφήτες και Ευαγγέλιο, πού είναι Αυτός πού είναι Κύριος της αρχαίας, της παροντικής και της μελλοντικής Ιστορίας, πού είναι Αυτός Τον οποίον προσκυνούν ουρανός, γη και καταχθόνια, η αρχή, η μέση και το τέλος, το Α και το Ω, ο Θεός και ο Άνθρωπος, ο Πρώτος και ο Έσχατος, ο μόνος άγιος, ο μόνος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, εις δόξαν του Θεού Πατέρα.

 Η παρουσία του Μωϋσή και του Ηλία διεσκέδασαν κάθε αμφιβολία και μάταια ιουδαϊκή πίστη. Οι σύγχρονοι του Ιησού σκανδαλίζοταν για τον Χριστό και ήθελαν να Τον υποτάξουν στον Νόμο του Μωϋσή και την ανθρώπινη παραδοσιακή ερμηνεία Του. Εκείνος όμως στο Θαβώρ, δέχτηκε διακονία από τον Μωϋσή και δήλωσε περίτρανα πώς είναι ο Παλαιός και ο Καινός Νομοθέτης, ο Θεός της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Επίσης η παρουσία του Ηλία διεσκέδασε κάθε αφελή εντύπωση και πρόληψη θρησκευτική πώς ο Χριστός ήταν ο Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι κατά τις αντιλήψεις των θρησκευόμενων της εποχής του Χριστού. Εδώ φαίνεται πώς άλλος ο Χριστός και άλλος ο Ηλίας. Και μάλιστα ο Χριστός παρουσιάζεται ανώτερος του Ηλία. Ο Ηλίας φωτίζεται από την δόξα της Μεταμόρφωσης πού εκπέμπει ο Χριστός, έπρεπε να μεταστεί ο ίδιος για να γευτεί την δόξα. Ο Χριστός όμως αυτοαποθεώνεται, δείχνει και δηλώνει την αυτούσια δόξα Του πριν από τον θάνατο Του!

 
Η μεταμόρφωση είναι Θεοφάνεια. Ο Πατήρ ομολογεί, ο Υιός δοξάζεται, το Πνεύμα συμμαρτυρεί εντός της νεφέλης.Ο Πέτρος χαίρεται τόσο από την πρωτόγνωρη και μοναδική εμπειρία της παρουσίας του Θεού πού ζητά από τον Κύριο να μείνει μόνιμα σε αυτήν την κατάσταση, στήνοντας σκηνές για Εκείνον, για τον Μωϋσή και τον Ηλία. Η δόξα του Θεού αντανακλά και στους δυο Προφήτες και η επικοινωνία μαζί τους είναι επίσης ευχάριστη.Ο άνθρωπος μόνο εντός της Εκκλησίας συναντά τον Θεό, στο πρόσωπό των αγίων δοξάζεται ο Θεός και αυτό το εισπράττουν οι ευλογημένες ψυχές. Η Εκκλησία είναι η συνάντηση του Θεού με τον Άνθρωπο. Η εικόνα και το γεγονός του ιδίου του Χριστού!

Ενώ ο Ματθαίος και ο Μάρκος μας λένε πώς η Μεταμόρφωση έγινε έξι ημέρες μετά την ομολογία του Πέτρου πώς ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο ευαγγελιστής Λουκάς προσμετρά τις μέρες της ομολογίας και της μεταμόρφωσης και αναφέρεται στον αριθμό ΟΚΤΩ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η Μεταμόρφωση έχει εσχατολογική χροιά. Είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στην ογδόη ημέρα, στην βασιλεία του Θεού. Η μεταμόρφωση μας φανερώνει την εσχατολογική δόξα των αγίων, όπως λένε οι ύμνοι της. Και αυτή η δόξα είναι παρούσα μέσα στην Εκκλησία, στον εκκλησιαστικό άνθρωπο, η κτίση συνδοξάζεται από του νυν.Η μεταμόρφωση είναι η απάντηση σε κάθε στενή και αφελή ψυχή πού παραδέχεται το σώμα της ως τάφο και περιδιαβαίνει για να βρεί την ελευθερία στην αποδέσμευση της από την υλική της υπόσταση.Η μεταμόρφωση δοξάζει την χριστιανική πίστη για την δυαδική ολότητα του ανθρώπου!Αυτή δοξάζεται στον ησυχαστικό τρόπο στην ορθόδοξη παράδοση μας.

Μετά την Μεταμόρφωση ο Χριστός αποκαλύπτει στους μαθητές Του ποιός είναι ο Ίδιος και ποιός είναι ο Πρόδρομος.Επίσης τους προκαταγγέλει το Πάθος και την Ανάσταση, πού συνδέονται με αυτό πού μόλις εβίωσαν, την δόξα Του.Για ακόμα μια φορά φανερώνει την μεσσιανική του ιδιότητα. Έπειτα απελευθερώνει έναν δαιμονισμένο. Η μεταμόρφωση είναι μια σταθερή πραγματικότητα μέσα στον ιστορικό χωροχρόνο επειδή έτσι το θέλησε ο Θεός. Κάθε δαιμονισμός και σκότωση υποχωρεί στην παρουσία του Θεού. Η Εκκλησία είναι το ζωντανό Θαβώρ, το οποίο όποιος εγγίζει, θεραπεύεται και φωτίζεται. Η ενέργεια του Θεού τελείται μεταμορφωτικά στην αμαυρωμένη κτίση. Η μεταμόρφωση είναι το τέλος του κόσμου και η αρχή της βασιλείας.

Ὁ αὐτοκρατορικὸς Παρακλητικὸς Κανόνας

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 

 .                 Τὶς μισὲς ἀπὸ τὶς δεκαπέντε ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ψάλλεται ὁ Μέγας Παρακλητικὸς Κανόνας. Πρόκειται γιὰ ἐξαιρετικῆς ἔμπνευσης ἐκκλησιαστικὸ ὕμνο τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Νικαίας Θεοδώρου Β΄ Δούκα Λασκάρεως, υἱοῦ τοῦ μεγάλου πατέρα του, αὐτοκράτορα Ἁγίου Ἰωάννη Βατάτζη. Ἀπὸ τοὺς εἰδικοὺς θεωρεῖται ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα λογοτεχνικὰ ἔργα τῆς ὕστερης Βυζαντινῆς περιόδου καὶ εἶναι γραμμένο σὲ πρῶτο ἑνικὸ πρόσωπο, κάτι ὄχι σύνηθες..  

              Ὁ αὐτοκράτορας Θεόδωρος Β΄ Δούκας Λάσκαρης ἀνῆλθε στὸν θρόνο τῆς Νικαίας τὸ 1254, σὲ ἡλικία 32 ἐτῶν καὶ ἀπεβίωσε τέσσερα χρόνια μετά. Ἡ αἰτία τοῦ θανάτου του δὲν ἔχει ἀπολύτως ἐξακριβωθεῖ. Λέγεται ὅτι ἔπασχε ἀπὸ ἀνίατη ἀσθένεια, ποὺ τὸν ὁδήγησε στὸν τάφο, ὅμως δὲν ἦσαν λίγοι ὅσοι ἐπιδίωξαν τὸν θάνατό του, μεταξὺ τῶν ὁποίων πιθανολογεῖται ὅτι ἦταν καὶ ὁ Μιχαὴλ Παλαιολόγος. Ὁ ἱδρυτὴς τῆς δυναστείας τῶν Παλαιολόγων, γιὰ νὰ καταλάβει τὸν θρόνο, ἐτύφλωσε τὸν ἀνήλικο υἱὸ τοῦ Θεοδώρου, Ἰωάννη Δ΄ Λάσκαρη (1250-1305), ὁ ὁποῖος ἔζησε τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου του ὡς μοναχός. Σημειώνεται πὼς πρὶν τὸ τέλος τῆς ζωῆς τοῦ Ἰωάννη τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ υἱός του Μιχαὴλ Ἀνδρόνικος Παλαιολόγος καὶ τοῦ ζήτησε ταπεινὰ συγγνώμην γιὰ τὴν ἐνέργεια τοῦ πατέρα του. Ὁ Θεόδωρος Β´ Δούκας Λάσκαρης  στὰ λίγα χρόνια της βασιλείας του, ὅπως γράφει ὁ μέγας βυζαντινολόγος Κρουμβάχερ, «δὲν ἀπομακρύνθηκε τῶν λαμπρῶν τοῦ πατρὸς του παραδόσεων εἰς τὴν διοίκηση τοῦ κράτους, ἰδίως δὲ ἀπέκτησε ἀνθηρὰ οἰκονομικὰ χωρὶς καταπιεστικὴ φορολογία, παράλληλα δὲ ἦταν φίλος τῆς Παιδείας. Ἂν καὶ φιλάσθενος, ἦταν ἐξαίρετος στρατιώτης».
.                 Μέσα σὲ μύριες δυσκολίες καὶ ὑπονομεύσεις στὸ ἐσωτερικὸ καὶ στὸ ἐξωτερικὸ τῆς αὐτοκρατορίας ὁ Θεόδωρος Δούκας Λάσκαρης πέτυχε νὰ διατηρήσει ἰσχυρὴ τὴν σὲ ἐξορία Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία. Παράλληλα σπούδασε  μὲ πάθος τὶς ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς -φιλολογία, μαθηματικά, φυσικὴ καὶ φιλοσοφία-  κοντὰ στοὺς Νικηφόρο Βλεμμύδη καὶ Γεώργιο Ἀκροπολίτη καὶ συνέλεξε βιβλία πού, κατὰ τὸν Κων. Σάθα, ἦσαν τόσα «ὅσα οὔτε ὁ ὑπερηφανευόμενος γιὰ τὴν βιβλιοθήκη του στὴν Ἀλεξάνδρεια Πτολεμαῖος δὲν εἶχε συγκεντρώσει». Κοντὰ στοὺς πολέμους καὶ στὴν ἀντιμετώπιση τῶν σὲ βάρος του δολοπλοκιῶν εὕρισκε χρόνο γιὰ νὰ ἀναπτύξει τὴν ἑλληνορθόδοξη Παιδεία στὴν αὐτοκρατορία. Ὁ ἴδιος παρομοίαζε τὴ χαρά του ἀπὸ τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἔδειχναν γιὰ τὴν ἑλληνικὴ Παιδεία οἱ ὑπήκοοί του μὲ ἐκείνη τοῦ κηπουροῦ ποὺ βλέπει τὸν κῆπο του γεμάτο ἀπὸ καρπούς. Ὁ Βασίλιεφ, ἄλλος σπουδαῖος βυζαντινολόγος, περιγράφει τὸ πόση ἑλληνικὴ ὑπερηφάνεια ἔνιωσε ὁ αὐτοκράτορας, ὅταν ἐπισκέφθηκε τὴν Πέργαμο. Τότε βεβαίως οἱ Γερμανοὶ δὲν εἶχαν ἀφαιρέσει τὸν ἐπιβλητικὸ ναό, ποὺ πιστεύεται πὼς ἦταν ἀφιερωμένος στὸν Δία καὶ βρίσκεται στὸ Μουσεῖο τοῦ Βερολίνου. Ἡ ὑπερηφάνεια αὐτὴ γιὰ τὴν καταγωγή του φαίνεται καὶ ἀπὸ τὰ γνωμικά του ποὺ διασώθηκαν, ὅπως: «Ἁπασῶν γλωσσῶν τὸ ἑλληνικὸν ὑπέρκειται γένος» καὶ «Πᾶσα τοίνυν φιλοσοφία καὶ γνῶσις Ἑλλήνων εὕρεμα…Σὺ δὲ ὦ Ἰταλέ, τίνος ἕνεκεν ἐγκαχαῦσαι;».
.                 Πέραν τοῦ ποιητικοῦ του ταλέντου ὁ Θεόδωρος Δούκας Λάσκαρης ἦταν καὶ ἔγκριτος θεολόγος καὶ ἐν μέσῳ μυρίων δυσκολιῶν ὑπεράσπισε τὰ δίκαια τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῶν Λατίνων. Σὲ γράμμα του πρὸς τὸν ἐπίσκοπο Κορώνης γράφει, μεταξὺ τῶν ἄλλων: «… Ἀπολογεῖται σοι ἡ βασιλεία μου ὅτι ἡ καθ᾽ ἡμᾶς ἁγιωτάτη τοῦ Θεοῦ μεγάλη Ἐκκλησία, καθὼς μέλλεις γνωρίσαι ἐκ τῶν κατωτέρω ρηθησομένων ἐγγράφων, μαρτυριῶν καὶ ρήσεων εὐαγγελικῶν, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ μόνου ἐκπορεύεσθαι δογματίζει, ἐκ τοῦ Υἱοῦ δὲ οὐκ ἐκπορεύεσθαι μὲν φαμέν, διὰ τοῦ Υἱοῦ δὲ χορηγεῖσθαι ἡμῖν  πρὸς κάθαρσιν καὶ ἁγιασμόν, καὶ πιστεύομεν καὶ δοξάζομεν…».  Λίγο πρὸ τοῦ θανάτου του καὶ ἔχοντας ἀντιληφθεῖ τὸ τέρμα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ὁ Θεόδωρος ἀντάλλαξε τὸν αὐτοκρατορικὸ μανδύα μὲ τὸ ταπεινὸ μοναχικὸ ἔνδυμα.
.                 Ὅπως γράψαμε ἤδη, στὴ βραχύχρονη βασιλεία του ὁ Θεόδωρος γνώρισε πολλὲς πίκρες, τὸν βρῆκαν συμφορὲς καὶ ἀσθένειες, ἀντιμετώπισε δολοπλοκίες, πολέμους καὶ προδοσίες. Καταφυγη του ἦταν ἡ Παναγία, ὅπως ἐκφράζεται καὶ μέσα ἀπὸ τὸν Μεγάλο Παρακλητικό του Κανόνα. Ἀναφέρουμε πέντε χαρακτηριστικοὺς ὕμνους:
.                 «Καταιγίς με χειμάζει, τῶν συμφορῶν Δέσποινα, καὶ τῶν λυπηρῶν τρικυμίαι καταποντίζουσιν, ἀλλὰ προφθάσασα, χεῖρά μοι δὸς βοηθείας, ἡ θερμὴ ἀντίληψις καὶ προστασία μου».
.                 «Οἱ μισοῦντές με μάτην, βέλεμνα καὶ ξίφη καὶ λάκκον ηὐτρέπισαν, καὶ ἐπιζητοῦσι, τὸ πανάθλιον σῶμα σπαράξαι μου καὶ καταβιβᾶσαι πρὸς γῆν, Ἁγνὴ ἐπιζητοῦσιν, ἀλλ᾽ ἐκ τούτων προφθάσασα, σῶσόν με».
.                 «Ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, θλίψεως καὶ νόσου καὶ βλάβης μὲ λύτρωσαι καὶ τῇ σῇ δυνάμει, ἐν τῇ σκέπῃ σου φύλαξον ἄτρωτον, ἐκ παντὸς κινδύνου καὶ ἐξ ἐχθρῶν τῶν πολεμούντων καὶ μισούντων με Κόρη πανύμνητε».
.                 «Τὰ νέφη τῶν λυπηρῶν ἐκάλυψαν, τὴν ἀθλίαν μου ψυχὴν καὶ καρδίαν, καὶ σκοτασμὸν ἐμποιοῦσι μου Κόρη, ἀλλ᾽ ἡ γεννήσασα Φῶς τὸ ἀπρόσιτον, ἀπέλασον ταῦτα μακράν, τῇ ἐμπνεύσει τῆς θείας πρεσβείας σου».
.                 «Τὴν δέησίν μου δέξαι τὴν πενιχρὰν καὶ κλαυθμὸν μὴ παρίδῃς καὶ δάκρυα καὶ στεναγμόν, ἀλλ´ ἀντιλαβοῦ μου, ὡς ἀγαθή, καὶ τὰς αἰτήσεις πλήρωσον. Δύνασαι γὰρ πάντα ὡς πανσθενοῦς Δεσπότου Θεοῦ Μήτηρ, εἰ νεύσεις ἔτι μόνον πρὸς τὴν ἐμὴν οἰκτρὰν ταπείνωσιν».
.                 Εἶναι βέβαιο πὼς ὁ Μικρὸς Παρακλητικὸς Κανόνας εἶναι δημοφιλέστερος τοῦ Μεγάλου καὶ ψάλλεται σὲ κάθε περίσταση. Ὅμως καὶ ὁ Μεγάλος ἀγγίζει τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν, ἐνῶ ὁ σπουδαῖος ποιητής του καὶ σημαντικὸς Ἕλληνας αὐτοκράτορας Θεόδωρος Β´ Δούκας Λάσκαρης παραμένει γιὰ τοὺς πολλοὺς ἄγνωστος. Μακάρι νὰ ὑπάρξουν ἐρευνητὲς ποὺ νὰ τὸν μελετήσουν σὲ βάθος καὶ νὰ ἀναδείξουν τὸ ἦθος, τὶς ἱκανότητες καὶ τὸ ἔργο του.–

 εδώ

Δυο υμνολογικές δεκαπενταυγουστιάτικες αναφορές

 

 

 

 

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά...

(Oδ. Ελύτης, Τα Ρω του Έρωτα)

 

 

 

Μας έφτασε ο πολύς και μέγας Αύγουστος, ο μήνας της Παναγιάς μας.Παραθέτουμε δύο υμνολογικές αναφορές από το facebook.

Χρυσοπλοκώτατε πύργε, και δωδεκάτειχε πόλις, ηλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα του Βασιλέως, ακατανόητον θαύμα,πώς γαλουχείς τον Δεσπότην! 

Η ιστορία αυτού του ύμνου είναι συγκινητική, έστω και αν πρόκειται για μια ευλαβή παράδοση. Συνθέτης του ύμνου είναι κατά την παράδοση άγνωστος αιχμάλωτος επίσκοπος , πού ανέπεμψε τα παραπάνω ποιητικά λόγια στην Βασιλίδα των Πόλεων, την Κωνσταντινούπολη, όταν την αντίκρυσε σκλαβωμένη από τους Αγαρηνούς. Κατά τον θεολόγο Κ.Καλλίνικο πού διασώζει την παράδοση αυτή οι αρχικοί στίχοι ήταν οι εξής: Χρυσοπλοκώτατε πύργε, και δωδεκάτειχε πόλις, ηλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα του Βασιλέως, ακατανόητον θαύμα,πώς φέρεις νυν τον δεσπότην(τον τύρρανο τούρκο)!Αργότερα διασώθηκε με την συνθηματική μετατροπη για ευνόητους λόγους, όπως ψάλλεται σήμερα, και αποδόθηκε στην Θεοτόκο. Είτε ευσταθεί είτε όχι η ιστοριούλα αυτή, ο παρών ύμνος είναι ένα  κατανυκτικό ποιητικό διαμάντι.

 

Σε λίγες μέρες θα ψαλλεί η υπέροχη πανηγυρική καταβασία της Κοίμησης: "Πεποικιλμένη τη θεία δόξη η ιερά και ευκλεής Παρθένε μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο προς ευφροσύνην τους πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ μετά χορών και τυμπάνων..." Αυτό το "μετά χορών και τυμπάνων", πού μνημονεύει την πανηγυρική ωδή της προφήτιδας Μαριάμ κατά την διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας, αυτοί οι χοροί και τα τύμπανα πέριξ μιας νεκρικής κλίνης και μάλιστα της νεκρικής κλίνης της Μητέρας του Θεού, δεν είναι ένα αλλόκοτο και πρωτοφανές σκάνδαλο! Οι τέσσερις αυτές λέξεις πού απεικονίζουν την έξαρση και την χαρά του ποιητή αγίου Κοσμά, είναι πασχαλινές, ευφρόσυνες, πανηγυρικές, έξαλλες! Συνοδεύουν αρμονικά την θριαμβευτική έξοδο της Παναγίας Μητέρας προς την όντως Ζωή! Μας θυμίζουν για ακόμα μια φορά πώς βιώνουμε το γλυκύ πάσχα του καλοκαιριού!Πώς είμαστε άνθρωποι αναστάσιμοι, οφείλουμε να ζούμε την αναστάσιμη πίστη.

 

 Καλό δεκαπενταύγουστο!