ΠΟΥ ΟΧΙ;

Δυστυχώς, ο μόνος λόγος πού αγνοούμε ή απαξιώνουμε τις εθνικές επετείους, δεν είναι πώς είμαστε εμείς κυνικοί ή πώς επειδή κατάντησαν ευκαιρία για εκμετάλλευση και δεκαρικούς λόγους από κάποιους, εμείς απαξιούμε.

Δεν έχουμε τόση ευγένεια και λεπτότητα. 

Ο μόνος λόγος είναι πώς ελεγχόμαστε και κρινόμαστε, σχεδόν τρομάζουμε από τις μεγάλες πράξεις, γιατί φτάσαμε στην έσχατη μικρότητα.

Στην χώρα των Γαδαρηνών

Η αυριανή περικοπή αναφέρεται στο θαύμα πού έγινε στην χώρα των Γαδαρηνών.

Μας θυμίζει πώς το κακό δεν είναι απρόσωπο και αφηρημένο, αλλά έχει όνομα και επηρεάζει τον άνθρωπο μέσα στην καθημερινότητα του.

Ο διάβολος είναι ο κατ εξοχήν εχθρός του ανθρωπίνου γένους και η κυριότερη επιτυχία του είναι να μας πείσει πώς δεν υπάρχει. Σήμερα βέβαια αυτό πού κατάφερε είναι να μας πείσει, ακόμα και σε εκκλησιαστικούς και θεολογικούς κύκλους, πώς είναι κάτι γενικό, απρόσωπο και αφηρημένο και εντοπίζεται μόνο σαν έννοια στην δυστυχία και τις αναποδιές της ζωής. Έτσι γίνεται πιό ελέγξιμος από κάποιους ανθρώπους, πού φοβούνται να αντιμετωπίσουν τους δαίμονες τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά.Η ύπαρξη όμως ανθρώπων κυριευμένων από τον σατανά, η επιστροφή στην μεσαιωνική σατανολατρεία, οι μαγικές πράξεις και η γυμνή τη κεφαλή αφοσίωση κάποιων άλλων στο κράτος του εωσφόρου, αποδεικνύουν το αντίθετο.

Ο Χριστιανός έχει όλα τα μέσα για να τον αντιμετωπίσει μέσα στην Εκκλησία και πουθενά αλλού. Πέρα από τα αγιαστικά μέσα(ευχές, εξορκισμοί,παρακλήσεις, αγιασμοί), η Εκκλησία υπερπροβάλει πρώτον την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία.

Στην πρώτη αφαιρούμε κάθε δικαίωμα από τον σατανά πάνω μας. Με την δεύτερη θωρακιζόμαστε με την δύναμη του Χριστού, ο οποιος εξήλθε νικών ίνα νικήση.

Αυτό πού μας πληγώνει σαν ιερείς είναι η εξάπλωση της μαγείας σε όλα τα στρώματα του κοινωνικού ιστού. Προσωπικά, οι εννιά στους δέκα αγιασμούς πού προσκαλούμαι να κάνω αφορούν είτε υποψία είτε πραγματικότητα μαγείας. Υπάρχει ασφυκτική κακία και ζοφερό σκοτάδι εκεί έξω. 

Παλινδρομούμε ή μήπως δεν πάψαμε ποτέ να είμαστε περισσότερο από φονιάδες για τον αδελφό μας; Οι απαντήσεις δικές σας.

Να ξέρουμε πώς τίποτα στην Εκκλησία μας δεν γίνεται αυτόματα, μηχανιστικά και μαγικά.

Η Εκκλησία μας δίνει τα αγιαστικά μέσα και μας παρέχει και τα μυστήρια. Δεν είναι όμως μια αντιμαγική εταιρία. Χρειάζεται πίστη, συνείδηση, προσπάθεια, κατανόηση, εμπειρία. 

Προσευχή και νηστεία μαζί με Θεία Κοινωνία, βαθιά πίστη που να συνοδεύει τις αγιαστικές πράξεις, ταπείνωση και γνήσια μετάνοια στην εξομολόγηση, αγώνας για να πραγματωθεί η χάρη . 

Δεν πολεμάμε τον σατανά με μαγικά μέσα, αλλά με όλη την δύναμη και την συναίσθηση της αναξιότητας μας και της εξάρτησης από τον Θεό. 

Ο σατανάς δεν φοβάται το θυμίαμα, αλλά την προσευχή πού το συνοδεύει. Δεν φοβάται τον άνθρωπο πού ανάξια κοινωνεί ή επιφανειακά μετανοεί, αλλά μάλιστα και τον χρησιμοποιεί. Δεν φοβάται την νηστεία χωρίς ευσπλαχνία, ούτε την καταφυγή στον Ναό, χωρίς ταπείνωση, όταν συνοδεύεται δηλαδή από έπαρση. 

Η Εκκλησία επίσης δεν είναι ακόμα ένα μέσο ή ένα καταφύγιο από τα πολλά. Είναι το μοναδικό. Και να μην ξεχνάμε πώς η αναφορά μας είναι στον Χριστό. Όταν η αναφορά μας είναι στον Χριστό η δύναμη του εχθρού εκμηδενίζεται.

Για το ηλεκτρονικό χρήμα

Με ρωτάνε για τις κάρτες και το ηλεκτρονικό χρήμα, και τί να πώ; 

Βαδίζουμε σε μια αχρήματη κοινωνία, η οποια δυστυχώς δεν είναι ο αχρήματος κοινωνιστικός παράδεισος, πού ονειρεύτηκαν κάποιοι, αλλά η αποθέωση του δαιμονικού νεοφιλελευθερισμού. 

Να μην πιάνει ο άλλος χρήμα στα χέρια του για να μην είναι κύριος του εαυτού του, αλλά ένα καλύτερα ελεγχόμενο πιόνι, ένας εξαρτημένος απρόσωπος αριθμός.

Πολλοί λένε πώς θα πάρουν τα βουνά και όλοι δίνουν εσχατολογικό χρώμα στο συμβάν.Να σας πώ όμως πώς εγώ έχω δεί ήδη την εσχατολογία και την τυρρανία του αντιχρίστου στην κοινωνία μας πολύ πριν από κάθε κάρτα. 

Πιστεύετε πώς ο φτωχούλης του Θεού, για τον οποίο δεν υπάρχει σήμερα και αύριο, ενδιαφέρεται αν θα εξασφαλίσει το σιτηρέσιο του με χρήμα ή κάρτα ή σε άλλη προοπτική με δραχμή ή με ευρώ; 

Ανάμεσα μας πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι πού θα στερούνται το ψωμί, είτε με κάρτα είτε με μάρκες, είτε με ευρώ, είτε με δουβλόνια. Άνθρωποι ισοπεδωμένοι και ενδεείς, πού δεν θα πάει κανένας φωτισμένος γέροντας ή ιεροκήρυκας να ταΐσει τα παιδιά τους όταν λιμοκτονήσουν και δεν ενδιαφέρονται αν οι συναλλαγές γίνονται με κάρτες ή νομίσματα, πολύ απλά γιατί δεν έχουν πρόσβαση πια στις συναλλαγές. 

Τετοια ψευτοδιλήμματα αφορούν εμάς τους μικροαστούς χριστιανούς πού έχουμε ένα κομμάτι ψωμί και το μόνο πού μας αφορά είναι αν θα έχουμε χρήματα στο πορτοφόλι ή αν θα παραβιαστεί η πολύτιμη ελευθερία μας. Αγνοούμε πώς η ελευθερία μας είναι ήδη κατηργημένη γιατί υπάρχουν επαίτες του αρτου γύρω μας και από κάτω μας.

Οσο υπάρχει ένας πεινασμένος, εμείς μιλάμε ακόμα για ελευθερία και δικαιώματα;

 Η φιλοσοφία και η θεολογία εν πολλοίς είναι πολυτέλεια αυτών πού έχουν στέγη και ψωμί, ενίοτε και μέγαρα. Ο φτωχός άνθρωπος δεν έχει τον χρόνο και την διάθεση να ασχοληθεί με τον Θεό και τις μεγάλες ιδέες, αλλά ζει στην κόλαση του επιούσιου.

Και όλη αυτή την κόλαση την συντηρούμε εμείς οι άνθρωποι της καλής πρόθεσης και των μεγάλων ιδανικών. 

Για αυτό ο θυμόσοφος λαός έλεγε πώς εμείς οι φτωχοί αμαρτάνουμε κάθε μέρα. 

Θα δώσουμε λόγο, όλοι μας, άρχοντες και μικρομεσαίοι για τους ελαχίστους αδελφούς του Χριστού γιατί δεν τους δώσαμε χώρο να σκεφτούν και τα πνευματικά, αλλά τους καταδικάσαμε σε ισόβια μέριμνα για τον κόσμο. 

Εξαιρούνται βεβαια οι εκούσια και αυτοθέλητα φτωχοί της ασκητικής μας παράδοσης. Εκεί έχουμε θυσία και ασκηση.Αυτοί έχουν εγκαταλείψει τα εν κόσμω, αλλά όχι τους εν κόσμω.

Να δώσουμε αγάπη

Στον κόσμο αυτό ήρθαμε όχι για να πάρουμε , αλλά για να δώσουμε όσο πιο πολύ μπορούμε ΑΓΑΠΗ. 

Αγάπη σε όλους και σε όλα!

Πολλοί άνθρωποι μένουν μόνοι τους στο τέλος με τον εαυτό τους, τα λεφτά τους, με κάποιο ζώο, ή ακόμα και με τίποτα. Εγκλωβισμένοι και μοναχικοί επειδή προδόθηκαν στην αγάπη τους ή επειδή οι ίδιοι δεν έμαθαν να αγαπάνε. 

Δεν τους φταίει κανείς πιστέψτε με. Ούτε η άφιλη κοινωνία , ούτε οι κακοί άνθρωποι. 

Να μην ζητάς να παίρνεις αγάπη,αλλά να έχεις την γενναιότητα να δίνεις, να δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. 

Λένε οι γέροντες, πόσο ανυπόφορα δειλές και μικρόψυχες είναι οι ψυχές εκείνες, πού αναρωτιούνται αν τους αγαπά ο ένας ή ο άλλος.

Να επιδιώκεις να αγαπάς εσύ και να μην περιμένεις τίποτα. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη, ευτυχία και σοφία.

Και τα συνθηματάκια πώς πρέπει να δώσεις αγάπη για να πάρεις αγάπη μην τα ακούτε. Δώσε αγάπη και μην περιμένεις τίποτα. Έτσι ούτε απογοητεύεσαι, ούτε σε ψευδαισθήσεις ζείς, αλλά πάνω απ όλα είσαι μια ελεύθερη και ξεχωριστή προσωπικότητα.

Και ο Κύριος μας δέχτηκε τον θάνατο από αγάπη ανιδιοτελή και καθαρή. Δεν απαίτησε γι αυτό ούτε καν την ευγνωμοσύνη μας ή την αυτοδίκαια πίστη στο ευαγγέλιο Του.

Απορία λεξολογική

Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά δύο γυναίκες μάρτυρες: τις αγίες Χαριτίνα και Μαμέλχθα.

Στην γενική και τα δύο ονόματα γράφονται: της Χαριτίνης και της Μαμέλχθης.

Ενώ λοιπόν όλα αυτά τα συγγενή ονόματα κλίνονται κατά το "η θάλασσα-της θαλάσσης" και "η βασίλισσα-της βασιλίσσης", εμείς μιλάμε για Χαριτίνη και Μαμέλχθη. 

Ενώ λέμε " η αγία Μαρίνα της αγίας Μαρίνης, η αγία Χριστίνα της αγίας Χριστίνης", λέμε όμως η Αικατερίνη, η Ιουστίνη,η Χαριτίνη, αντί για το ορθό Αικατερίνα, Ιουστίνα, Χαριτίνα. Με την ορθή κατάληξη -α, ευρίσκονται τα ονόματα και στην υμνογραφία και την αγιολογία της Εκκλησίας μας.

Πώς και στην καθομιλουμένη και μάλιστα σε επίσημα έγγραφα ονοματοθεσίας και ονοματοδοσίας γίνεται αυτή η αβλεψία; Ή μήπως υπάρχει ειδικός γραμματικός κανόνας πού ποιεί την Αικατερίνα Αικατερίνη, αλλά εξαιρεί την Μαρίνα και δεν την λέει Μαρίνη;

Αν γνωρίζετε , παρακαλώ διαφωτίστε μας, γιατί όσο σχολαστικό και αν ακούγεται, είναι πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε.

Δεν θα περάσει

Σήμερα. ακούγοντας τις πράξεις των αποστόλων, πόύ αναφέρονται στην διδασκαλία του αποστόλου Παύλου στην Αθήνα,εννόησα αμέσως γιατί οι αργόσχολοι ανόητοι φιλοσοφούντες έχασαν το ιστορικό και πνευματικό παιχνίδι. Συγκρίνοντας τους, με τους ευλαβείς και πιστούς ανθρώπους, με τους οποίους τελεσαμε την θεία λειτουργία, στο μικρό ταπεινό εκκλησάκι μας, ειδα πού είναι η άπλαστη και αυθεντική σοφία και πού η μωρία και ο εμπαιγμός. Οι χλευαστές έμειναν στις ηδονιστικές και στωϊκές φιλοσοφίες τους και έπαιζον για την ανάσταση νεκρών, μέχρι πού τους σκέπασε ο τάφος και πάνε και αυτοί να χάνονται. Οι εξουθενημένοι όμως και οι απλοί νίκησαν τον κόσμο και ακόμα λειτουργούσαμε τον αναστάντα, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, σε ένα μικρό νησί, σε ένα μικρό εκκλησίδιο, μία μικρή της ημέρας ώρα, με την ίδια ένταση, πίστη και πεποίθηση των αποστολικών εκείνων χρόνων. Ο σταυρωμένος νίκησε.

 Διαβάζοντας σχόλια για τα θρησκευτικά σε αναρτήσεις πού με έκαναν tag, βλέπω πόσο φιμωμένο απαιτούν τον κλήρο στην Ελλάδα και τους στερεότυπους, καλά ταξινομημένους στην ιδεοληπτική λογική αφορισμούς, για διαχωρισμό εκκλησίας κράτους,απαξίωση της θρησκευτικότητας στην Ελλάδα κλπ κλπ φληναφήματα. Ένα έχω να πώ γιατί βαριέμαι τους σαχλούς και τους ανόητους:Ποιός σας ρώτησε μωρέ; Δεν θα περάσουν οι ιδεοληψίες σας. Και πάλι σε μάς θα περάσει.

 Μεγαλύτερη αρλούμπα από το να γίνει τι μάθημα παγκόσμια θρησκειολογία με επιλογή του μαθητή, δεν έχω ξανακούσει.Ένα αντιπαιδαγωγικό χαρμάνι άχρηστων συσσωρευμένων πληροφοριών σε ένα ήδη επιβαρυμένο μαθητή, με μηδενικό αντίκρυσμα. Τα θρησκευτικά δεν είναι θρησκειολογία, ούτε κατηχητικό βέβαια. Είναι θεολογικό μάθημα πού αφορά συγκεκριμένες θρησκευτικές και ιστορικές συνιστώσες σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό και εθνικό πλαίσιο και αφορά όλους, χριστιανούς και μη μαθητές. Ούτε την απαλλαγή δεν αντιλαμβάνομαι. Στην Ελλάδα κυριαρχεί η ορθοδοξία και η παρουσία της Εκκλησίας και ο μαθητής καλείται να κοιτάξει γύρω του και να ενημερωθεί για τα οικεία του ιστορικού του και τοπικού του χωροχρόνου. Έπειτα, οι μαθητές δεν είναι εκεί για να ερωτώνται τί θα διδαχθούν. Άλλος ο ρόλος του διδασκάλου και άλλου του μαθητή.Ο ένας πομπός και ό άλλος δέκτης. Με αυτά και με αυτά πλάσαμε νέους ανθρώπους με συνδικαλισμούς, καταλήψεις, μπάχαλα σε πανεπιστήμια, φοιτητικές παρατάξεις, χρυσαυγιτισμούς, αριστεριστικους συνδικαλισμούς επαγγελματικής μορφής,ακρότητες, θράσος και μηδενική παιδεία και εκπαίδευση.Άλλο οι θεωρητικολογίες και οι ιδεοληψίες και άλλο η πραγματικοτητα και οι ανάγκες.Σας αρέσει; Αν δεν σας αρέσει υπάρχει και η μετανάστευση.Τόσα καλά και άξια παιδιά φεύγουνε από δω. Ας φύγει και κάποιος άχρηστος να πάει να βρεί τους εταίρους του. Γκαρσόνι στην Ελλάδα, γκαρσόνι και στην Φραγκιά. Δεν θα αλλάξει τίποτα για σας.Ίσα ίσα πού θα ακμάζεται στο φιλικό σας περιβάλλον.