Η αγαθή μερίδα

 

Η  εορτή του Θεολόγου έρχεται να μας θυμήσει πώς αληθινός θεολόγος δεν είναι αυτός πού πληρούται από γνώσεις και φέρεται από τάσεις και ρεύματα, αλλά κατά το χαρακτηριστικό λόγιον σύγχρονου γέροντα, "αυτός πού ανέπεσε στο στήθος του Ιησού και άκουσε έναν έναν τον χτύπο της καρδιάς Του".

Η ακαδημαϊκή από την όντως θεολογία, διαφέρει στον βαθμό και την θέση πού διέφερε η Μάρθα με την Μαρία. Η Μάρθα περιεσπάτο περί πολλήν διακονίαν, ενώ η Μαρία καθήμενη στα πόδια του διδασκάλου απολάμβανε την διδασκαλία Του. Χρήσιμη και ωφέλιμη ήταν η Μάρθα και είχε και αγάπη και διακονία, διακονία δε πολλή.Πλην όμως ήταν η Μαρία πού διάλεξε την αγαθή μερίδα. 

Αυτή η αγαθή μερίδα είναι τόσο δύσκολη στον ορισμό και την προσέγγιση της.

Είναι ποθούμενον από μια καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμένη, γεμάτη την μακαρία χαρμολύπη και την πιό κρυφή και πολύτιμη ταπείνωση. Καθώς τρέμει και πονά μέσα στο υπαρξιακό της σκοτάδι, νιώθει δέος και συντριβή για την τάχα αναξιότητα της, όταν έρχεται το φως του Θεού να την πληρώσει με παρθένα συναίσθηση και από τότε ζεί μέσα σε χαροποιον τρόμο και καταλαβαίνει πώς ήταν χαμένη και βρέθηκε , νεκρή και ανέζησε. 

Πριν από την επίσκεψη του Θεού δεν υπήρχε γι αυτήν ζωή. Και αν χάσει κάποτε αυτή την επίσκεψη γνωρίζει πιό καλά από τον καθένα πώς είναι ο θάνατος.

Οι άλλοι δεν ζούν, ούτε γνώρισαν τί εστί όντως Ζωή.

Ο ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΗΛΙΘΙΟΣ

Είναι λίγο βαρύς ο τίτλος, αλλά απόλυτα πετυχημένος και περιεκτικός για τον παρακάτω αναλυόμενο χαρακτήρα του νεοέλληνα. 

Περιδιαβαίνω, με σχεδόν αρρωστημένη περιέργεια τα ποστ και τα σχόλια για τα προσφυγικά γεγονότα. Και λέω αρρωστημένη, γιατί γνωρίζω εκ των προτέρων το χάος και την απελπισία της σκέψης πού κατατρέχει την πλειονότητα. Μια επιλεκτική, εποχική ευαισθησία, γαρνιρισμένη με μπόλικες τύψεις και ενοχές, εσω και προς αλλήλους κατευθυνόμενες. 

Η πλέον πετυχημένη έκφραση πού διάβασα προσφάτως για όλο αυτό το φαινόμενο, είναι η περί της έξυπνης βιομηχανίας τύψεων και ενοχών. 

Αφ ενός ρίχνονται κατά ριπάς βλήματα προς όλους και όλα και ειδικά προς την Εκκλησία, τους ανθρώπους της και τους ιερείς, πού έχουν το χοντρό πορτοφόλι και διαβιούν με προκλητικό συβαριτισμό, αδιαφορώντας για τους καημένους τους πρόσφυγες. Προσωπικά, τόσα χρόνια μέσα στην Εκκλησία, ποτέ μου δεν εντόπισα κάποιον από αυτούς τους ευαισθητοποιημένους να είναι κοντά στον άπορο, τον πεινασμένο, τον πονεμένο, τον ορφανό, τον απελπισμένο. Μόνο τους κακούς παπάδες, τους φασίστες χριστιανούς και όλους εμάς τους θεούσους γνώρισα για φιλάνθρωπους και άνθρωπους της αγάπης. Όλοι αυτοί οι ακτιβιστές, οι ανθρωπιστές και οι κατήγοροι, από πού προέκυψαν; Δεν τους είδα ποτέ στο νοσοκομείο, στο πεζοδρόμιο, στο φτωχόσπιτο, στο άσυλο. στην γωνιά του δρόμου. Στην καθέδρα των υποδείξεων και στην σκιά της αδιαφορίας τους γνώρισα πολλάκις.

Αφ ετέρου δάκρυα κροκοδείλια και στεναγμοί για τους καημένους τους ξένους πού μας ήρθαν.Αυτομαστιγώματα γιατί όλοι φερουμε πάνω μας την αμαρτία του κόσμου, δακρύβρεχτες αναρτήσεις και ευκαιριακές δράσεις πού ελκύουν το εύγε και τον έπαινο των πολλών.Ευκαιριακή και επιλεκτική αγάπη με το κιλό. Μπροστά στο πτώμα του παιδιού πού ξέβρασε η θάλασσα, όλοι τραβούσαν τα μαλλιά τους και αυτοσυστήνοταν για δολοφόνοι και αυτουργοί. Αυτοί πού έκαναν το έγκλημα, αυτοί που στήνουν δίκες, οι έμποροι των εθνών και του ανθρωπισμού, σήκωσαν το δάχτυλο και μας έδειξαν όλους εμάς για ενόχους και μας γέμισαν τύψεις. 

Ο χρήσιμος ηλίθιος του τίτλου λοιπόν, μια ζωή κομπλεξικός και υποδεέστερος μπροστά σε αυτά τα ιερά τέρατα πού ξέρουν το καλό μας, τρώει μια χαρά την φόλα. Ο χρήσιμος ηλίθιος πού δεν έφταιξε σε τίποτα,επωμίζεται το αίμα και τους φόνους πού διαπράττουν αυτοί. Ο Χρήσιμος ηλίθιος πού υφίσταται από πρώτο χέρι την συνέπεια και την ασφυξία τολμώ να πώ, όλων αυτών των μετακινήσεων, των θλίψεων, των διωγμών και της ανέχειας πού ζούν αυτοί οι κατατρεγμένοι ανθρώποι, αυτός πού εισπράττει την μιζέρια της κατάστασης και αυτός πού πρώτος θα τρέξει να βοηθήσει, ηδονίζεται με τις ενοχές πού του καθυποβάλλουν. 

Αυτό είμαστε.Fashion victims και ηδονολατρικά μίζεροι. 

 Εντωμεταξύ, οι αυτουργοί μια χαρά κάνουν την δουλειά τους, στις πλάτες όλων μας.

Και εμείς όλοι τους βγάζουμε ΛΑΔΙ.

Για να ταπεινωθούν και οι σοφοί

Σοφία και ταπείνωση είναι να μαθητεύεις κάποτε εκεί πού δεν ελπίζεις.

Ο άγιος Εφραίμ,μπαίνοντας σε μία πόλη, είδε μια πόρνη να τον παρατηρεί προκλητικά και όταν της έκανε την παρατήρηση για την αναίδεια της, εκείνη του απάντησε: Εγώ είμαι γυναίκα και είναι φυσικό να κοιτάω προς εσένα, αφού πλάστηκα από την πλευρά σου, εσύ πού πλάστηκες από το χώμα, γιατί δεν κοιτάς την γη;

Ο Μέγας Αντώνιος, καθηγητής της ερήμου, για κάποιο σπουδαίο ζήτημα, ρώτησε και έλαβε διδασκαλία από τον απλό και υποτακτικό μαθητή του Παύλο. 

Ένας άλλος αββάς ρώτησε ένα παιδί τί πρέπει να κάνει όταν πεινάει. Και το παιδί του απάντησε:Να τρως αββα, πολύ φυσικά. Και στην επιμονή του, τί να κάνει αφού ξαναπεινάσει, το παιδί γέλασε και τον ρώτησε,αν είναι ζώο ή άνθρωπος και πεινά συνέχεια.

Έτσι ωφελούνταν οι ταπεινοί. Έπαιρναν διδασκαλίες από το καθετί και από κει πού δεν το περίμεναν. 

Έτσι και σήμερα, η δέσποινα της show biz κ. Λάσκαρη, ήταν η μόνη πού διαμαρτυρήθηκε δημόσια για την τοποθέτηση δηλωμένα άθεου στο Υπουργείο Παιδείας, σε μια χώρα πού η ορθοδοξία καθορίζει το ήθος, την παιδεία και την οικουμενική της διάσταση. 

Τόσοι ακαδημαϊκοί, ποιητές, φιλόσοφοι, επίσκοποι και μας το είπε η κυρία Λάσκαρη. Για να ταπεινώνονται όλοι αυτοί πού μονοπωλούν τον διανοουμενισμό και την "πνευματικότητα",την ευθύνη του λόγου.

Απαρνησάσθω...

Την προηγούμενη Κυριακή η Εκκλησία μας , μας ζήτησε να καρφωθούμε πάνω στον Σταυρό μαζί με τον Χριστό. 

Σήμερα μας αναλύει τα οφέλη αυτού του σταυρώματος, εξαγορά από τον Νόμο και ελευθερία χάριτος. 

Δύο λέξεις στο ευαγγέλιο, το απαρνησάσθω εαυτόν, αποτελούν τον πηρύνα αυτής της ελευθερίας. 

Το να είσαι υποτακτικός, εντός ή εκτός του κόσμου, λαϊκός ή μοναχός, είναι το εισιτήριο της ελευθερίας. 

Κανείς χριστιανός ας μην μείνει χωρίς πνευματικό πατέρα. 

Εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού.Ποιοί είναι οι οικιακοί; Όχι κατά κύριον λόγον οι συγγενείς μας, αλλά αυτοί πού κατοικούν μέσα μας. Η σάρκα και ο νους. Ο εαυτός. 

Ο εαυτός απαιτεί πνευματική και σωματική ευχαρίστηση. Διαβλητά και αδιάβλητα πάθη θέλουν να μας εξουσιάσουν. 

Ας τα υποτάξουμε με την μεγάλη άρνηση.

Εξ αμαρτιών

Αυτές τις μέρες θυμόμαστε την καταστροφή της Μάνας Σμύρνης και την μικρασιατική Γενοκτονία.

Όσο και αν θέλουν μερικοί υδαροί και ανέραστοι, να μιλάνε για συνωστισμούς και για σωβινισμό,όταν επανέρχεται με πόνο γνήσιο το θέμα, εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την Ιωνία, την Μάνα του Πολιτισμού και τον χώρο της Αποκαλύψεως. Εκεί πού δοξάστηκε και λατρεύτηκε ο Λόγος και από τους αρχαίους και από τους Χριστιανούς.Αν την ξεχάσουμε να κολλήσει η γλώσσα μας στο λάρυγγα μας, κατά το ψαλμικό.

Πολλοί είναι αυτοί πού εξαντλούνται στις μαρτυρίες και τα μαρτύρια, όμως εμείς ως χριστιανοί ποιμένες, θα αναφερθούμε στα αίτια. Και αυτά τα αίτια δεν έχουν να κάνουν με πολιτικές επιλογές, διχασμούς εθνικούς και αποτυχημένες στρατιωτικές επιλογές. Αυτά είναι τα εξωτερικά αίτια και γεγονότα τα οποία αξιολογεί η Γραφίδα της Ιστορίας των ανθρώπων.

Η Σμύρνη και η Ανατολία χάθηκαν εξ αιτίας των αμαρτιών τους. Ο λύχνος της Εκκλησίας έσβησε γιατί η χριστιανική Σμύρνη κατήντησε Σύβαρις, Σόδομα και αρχαία Ρώμη και βίωσε την εγκατάλειψη του Θεού.Ήδη οι σύγχρονοι Γέροντες μίλησαν για μία πολιτεία πού υπερπερίσεψε η αμαρτία.

Μπορεί σήμερα να μιλάμε για βαθύ πολιτισμό και παράδοση και να καυχώμαστε για την πολιτεία την ονειρεμένη, αλλά οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν αλλιώς. Όπου υπαρχει ακμή οικονομική και πολιτιστική, εκεί εμφιλοχωρεί και η πνευματική παρακμή και η φιλαμαρτία, η υπερβολή και η ύβρις.Τα πολλά λεφτά φέρνουν και τις πολλές αμαρτίες. Η ευδαιμονία τον ηδονισμό. Η τρυφή φέρνει την λήθη του Θεού. Και η Σμύρνη ήταν όχι μόνο σειρήνα και σύμβολο εθνικό, αλλά και εταίρα παραδομένη στις απολαύσεις και τον αισθησιασμό.Γι αυτό και έσβησε ο λύχνος της.

 Διαβάζοντας την Παλαιά Διαθήκη, αλλά και την Καινή και τους Πατέρες, βλέπουμε μια προτίμηση του Θεού στην νομαδική ζωή, στην αποποίηση της ιδιοκτησίας, στην εξάρτηση από το θέλημα Του, στην περιπλάνηση και τον μακαρισμό των ταπεινών και των αγροίκων. Η πόλη θεωρείται κοιτίδα της ανομίας, του δόλου και του τόκου, όπου αφού οι πολίτες της φτάσουν σε οικονομική και πολιτιστική άνθηση μετά πέφτουν σε υπερβολές και λατρεύουν τα είδωλα.Ο πολιτισμός, για τον οποίο τόσα γράφονται και υψούνται, ταυτίζεται με την ύβρη της Βαβελ.

Η αμαρτία της Σμύρνης ήταν η υπερβολή και η πλαστή μακαριότητα της. Και αυτή είναι η αμαρτία κάθε κοσμόπολης και μεγαλούπολης. Εκεί πού συντίθεται πολιτισμός, πεθαίνουν άνθρωποι από πείνα και άλλοι παραδίνονται στην ειδωλολατρεία των σεβασμάτων τους.

Μπορεί όλα αυτά να διαβάζονται ως μία καταδίκη και αρά, αλλά δεν έχω αυτή την πρόθεση. Καταγράφω μόνον αυτό πού είδαμε και αυτό πού πάντα αποδεικνύεται. Με πολύ πόνο.

Ιδού γαρ ήλθεν διά του Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω

Η δύναμη του Σταυρού και η θυσία του Εσταυρωμένου ας μένει πάντα με όλους τους αγαπητούς φίλους. 

Αντί ευχών θα ήθελα να επισημάνω κάτι στην αγάπη σας. Να έχουμε πάντα ψηλά τους δύο σταυρούς. Ειδικά τώρα τον καιρό των πειρασμών και τους εξευτελισμού κάθε ανθρωπίνου προσώπου όπου γης. 

Πρώτον να έχουμε ψηλα τον Σταυρό του Χριστού, ως καύχημα και κλέος και ζωντανό σύνθημα για δύναμη, πίστη και ομολογία. Ιησούν Εσταυρωμένον κηρύττουμε στον κόσμο του εξουσιασμού και της εύκολης ζωής και όλων αυτών των αλαζονικών συνθημάτων υπεροχής πάνω στον άνθρωπο. 

Δεύτερον να έχουμε ψηλά τον δικό μας σταυρό. Γιατι αυτός είναι η σκάλα πού πάει στον Θεό. Ούτε η άνεση, ούτε η φιλοσοφία, ούτε οι ωραίες πεποιθήσεις, ούτε τα καλά μας και περισπούδαστα έργα. Μόνο ο αγόγγυστος σταυρός μας.

 Δεν ξέρω αν είναι σωστό και πρέπον θρησκευτικά και πώς μπορεί να το δεί ο καθένας μας, αλλά αυτή η σταυρώσιμη και νηστήσιμη μέρα, μόνον Χαρά μου δίνει. 

Αναστάσιμη χαρά. 

Μας καλεί βέβαια η εκκλησία μας, κοντά στην αναστάσιμη χαρά για την λύτρωση, να νιώσουμε και δέος και περίσκεψη κατανυκτική για την θυσία και για ότι αντιπροσωπεύει η θέα του μαρτυρικού Ξύλου, αλλά η χαρά πλεονάζει. 

Όταν υψώνεται ο Σταυρός, πληρούμαι με πάσχα και αυτή η αίσθηση με γεμίζει όλη μέρα.Αυτά δεν ξέρω αν είναι καλό να λέγονται και μοιράζονται. Σας καταθέτω όμως ταπεινά την ευγνωμοσύνη μου για την θέα και την ύπαρξη αυτή του Ζωντανού οργάνου της σωτηρίας.

Χριστός Ανέστη!

Η απέραντος χαρά του Γενεσίου της Θεοτόκου - Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου († 2014)

Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι εκείνη η οποία συνήργησε όσο κανένας άλλος άνθρωπος στην σάρκωσι του Υιού και Λόγου του Θεού, ως γεννήσασα τον Χριστό εν παρθενία και δοθείσα ολοκληρωτικά στον Χριστό. Έγινε και η πρώτη πολίτης της Βασιλείας των Ουρανών και η πρώτη μετά τον Χριστόν θεωθείσα, ο πρώτος θεωμένος άνθρωπος, θεός μετά τον Θεόν, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, έχουσα τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος, και προΐσταται των σωζομένων, κατά την εύστοχο φράσι Ορθοδό­ξου θεολόγου.

Προΐσταται λοιπόν της Εκκλησίας η Κυρία Θεοτό­κος και όλων των συνάξεων και πανηγύρεων και εορτών της Εκκλησίας και των ευχών και προσευ­χών· έχει την πρώτη θέσι μετά τον Σωτήρα Χριστό, τον Μονογενή της Υιό. Πληρούται στο πρόσωπο της Αειπάρθενου και η δική της προφητεία, την οποία εν Πνεύματι Αγίω είπε· «ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί», αλλά και εκείνης της απλής γυναικός· «μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας».

Αυτή την πραγματική χαρά του κόσμου και της Εκκλησίας συμμεριζόμεθα και εμείς σήμερα επί τη αγία Γεννήσει της Κυρίας Θεοτόκου. Και πάντοτε ως παιδιά της -ανάξια μεν αλλά κατά χάριν τέκνα της- και εμείς σήμερα την εορτάζουμε, την ευγνωμονούμε, την ευχαριστούμε, την δοξάζουμε, την πε­ριβάλλουμε με χαρά και εν αγαλλιάσει και εν αλαλαγμοίς, και την παρακαλούμε να μη αποστήση την μητρική της προστασία και σκέπη από τον κάθε ένα από μας, και από την Εκκλησία, και από το Άγιον Όρος, και από τους Χριστιανούς όλους, αλλά να συνέχιση την ακοίμητο πρεσβεία της προς τον Θεό για την σωτηρία όλων μας.

Ιδιαιτέρως ηχούν στα αυτιά μας οι λόγοι του θεοφόρου αγίου Πατρός μας Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος ήταν εξ εκείνων των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας οι οποίοι εθεολόγησαν περί της αγίας Θεοτόκου και έζησαν εν μυστηρίω το μυστήριο της Θεοτόκου, της Αειπαρθένου. Οι λόγοι, λέγω, του θεοφόρου τούτου Πατρός, οι οποίοι καταλήγουν με παραίνεσι και προς τους έγγαμους Χριστιανούς, αλλά κυρίως απευθύνονται προς τους παρθενεύοντας, ηχούν ιδιαιτέρως στα αυτιά της ψυχής μας, σε μας οι οποίοι εξήλθαμε του κόσμου χάριν του Χριστού και επιθυμούμε να ζήσωμε και εμείς κάτι από το μυστήριο της παρθενίας της Θεοτόκου και των Αγί­ων

Ακούσαμε τον άγιο Γρηγόριο να μας λέγει, τί μεγά­λη αποστολή έχει ο παρθενεύων, πώς να έχει καθαρό όχι μόνο το σώμα του αλλά και την ψυχή του από κάθε λογισμό, ο οποίος μολύνει την καθαρότητά του και την αγνότητά του, ώστε να είναι σκεύος καθαρότατο του Παναγίου Πνεύματος και η παρθενία του να είναι παρθενία λατρείας και αγάπης προς τον Θεόν. Να μην είναι η παρθενία του ένα μέσον αυτοδικαιώσεως, ένα μέσον υπερηφανείας, κάτι που θα τον κάνει να αισθάνεται μέσα του ανώτερος από τους άλλους ανθρώπους, αλλά να είναι η προσφορά της τελείας αγάπης του προς τον Θεό. Παρθενεύων είναι εκείνος ο οποίος φλέγεται από τον θείο έρωτα και δεν ξέρει πώς αλλιώς να εκφράσει τον έρωτά του προς τον Χριστό παρά μόνο με την ιερά παρθενία, με την πλήρη αγνότητα της ψυχής και του σώματος.

Ο εκ Παρθένου λοιπόν τεχθείς παρθένος Κύριος Ιησούς, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο εκ παρθένου Πατρός, κατά τον άγιο Γρηγόριο, προαιωνίως παρθενικώς τεχθείς, διά πρεσβειών της Κυρίας Θεοτό­κου να μας βοηθά όλους εμάς να πορευώμεθα την οδό της παρθενίας χαίροντες «μετά φόβου και τρό­μου την εαυτών σωτηρίαν κατεργαζόμενοί» και αποβλέποντες εις την Παρθένον Θεοτόκον και εις την τελειότητα της παρθενίας, την οποία βίωσε Ε­κείνη, ώστε το μέτρο της δικής μας παρθενίας να είναι πάντοτε η παρθενία της Παναγίας μας.

Έτσι, νομίζω, ότι και εμείς παρθενεύοντες εδώ εις το Αγιώνυμον τούτο Όρος κατ’ εικόνα και κατά μίμηση της παρθενίας της Υπεραγίας Θεοτόκου, της οποίας είναι και Περιβόλι, θα ευαρεστούμε την Κυρία Θεοτόκο. Και Εκείνη μετά χαράς θα μας περιέπει, μετά χαράς θα προΐσταται των αδελφοτήτων του Α­γίου Όρους και μετά χαράς θα χειραγώγει τον κάθε ένα από εμάς εις την αγάπησιν του Μονογενούς της Υιού και θα μας βοηθήσει καλώς να τελειώσουμε τον αγώνα της παρούσης ζωής και να αξιωθούμε της Βασιλείας των Ουρανών.

(Πηγή: Ομιλίες σε ακίνητες Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές (των ετών 1981-1991) Α΄έκδοσις 2015).

http://www.pemptousia.gr

Σχετικό: Ομιλία μακαριστού Γέροντος Γεωργίου Γρηγοριάτου (Καψάνη) εις το Γενέσιον της Θεοτόκου

 

εδω

Σκέψεις ευλαβικές του Σεπτεμβρίου

Εχτές του προφήτη Ζαχαρία, πατέρα του Προδρόμου. Σήμερα το θαύμα του αρχαγγέλου στις Κολοσσές.Ο πρώτος έλαβε παιδί και επαγγελία στα γεράματα του, όταν φαίνονταν πώς όλα είχαν πιά χαθεί. Στο δε θαύμα υπήρξε μια ανέλπιστη σωτηρία, εκεί πού προδικάζονταν ο θάνατος και η καταστροφή. Ο κόσμος λοιπόν δεν παίζει με τους δικούς του όρους. Άλλος είναι Αυτός πού κάνει την παρέμβαση. Πάντα αργεί μα δεν ξεχνά. Και παρεμβαίνει όταν πιά έχουν απελπιστεί όλοι. Θα λεγε κανείς πώς ο χρόνος πού λειτουργεί ο Θεός είναι η ώρα πού όλα πιά μοιάζουν χαμένα. Σχεδόν πάντα ισχύει αυτό. Δοκιμασία της πίστης ή διαρκής αποκάλυψη της δύναμης Του, πού είναι η μοναδική δύναμη; Εγώ λέω το δεύτερο, γιατί είναι πιό σπλαχνικό και ταιριάζει στον Θεό. Μόνο όταν ο άνθρωπος παραδεχτεί πώς δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα χωρίς Αυτόν, Αυτός παρεμβαίνει. 

Αρχή της ανατροπής του αδυνάτου είναι η παραδοχή της εξάρτησης μας από Αυτόν.

Μ αρέσει πού ο Σεπτέμβρης και γενικά το φθινόπωρο έχει ένα άρωμα παλαιάς διαθήκης, ένα άρωμα επαγγελίας, προσδοκίας. Αρχή του εκκλησιαστικού έτους γαρ και μαζεύεται όλη η προϊστορία του Χριστού.Ζαχαρίας, γέννηση Θεοτόκου, σύλληψη Προδρόμου, μετά πιό πίσω στην μέση του φθινοπώρου τα εισόδια. Είναι και ο καιρός της συγκομιδής.Μαζεύονται οι καρποί και αποθηκεύονται για τον χειμώνα. Γίνεται το κρασί αργά και σταθερά, σαν επαγγελία πού εκπληρώνεται μέσα στους αιώνες,για να το πιούμε ΚΑΙΝΟ κοντά στα χριστούγεννα. Δηλαδή παρέρχεται ο χρόνος μέσα από τις ημέρες τις άγονες πού εικονίζουν, την προ Χριστού εποχή και αρχίζει εκεί στο τέλος του φθινοπώρου και την αρχή του χειμώνα με τα χριστούγεννα.Αν και φθινοπωρινές, μόνο άγονες δεν είναι. Σε εκκλησιαστικό επίπεδο εγκυμονούν την μεγάλη αποκάλυψη.

Φιλοκαλούμεν άνευ ευτελείας και φιλοσοφούμεν μετά μαλακίας

Βρε άφρον νεοέλληνα! Τί δουλειά έχεις εσύ με αυτά τα καταθλιπτικά τέρατα πού λέγονται Ευρωπαίοι και δεν έχουν ούτε θεό, ούτε τσίπα, ούτε φιλοσοφία ζωής; Τί καλό είδες από την Ευρώπη;Είναι τόσο σημαντικό να μπορείς να πηγαίνεις στο Παρίσι και το Λονδίνο με ταυτότητα αντί για διαβατήριο; Σου προσδίδει τέτοια αξία και πόντους πολιτισμού αυτή η πράξη; Η Ευρώπη νεοέλληνα σε γέμισε με ξίγκια και καρκινώματα κακίας. Αφού κυρίεψαν την σάρκα σου, έκαναν κατοχή και στην καρδιά σου. Γέμισε η ψυχή σου με κυνισμό, με αθεΐα, με απελπισία και στον αμερικάνικο καταναλωτισμό πόρνεψε η σάρκα σου. Φοβάσαι, λέει την πείνα και την στέρηση. Μα τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου από τώρα έχουν πουληθεί στους δουλέμπορους τους φράγκους και το σπέρμα σου είναι υποθηκευμένο στους αφεντάδες της γής. Δεν έμαθες, δεν διδάχτηκες πώς ο έλληνας όταν θράφηκε στην φιλοκαλική ευτέλεια και στην αμαλάκιστη φιλοσοφία, τότε μεγαλούργησε. Όταν στερήθηκε τότε θεολόγησε και μίλησε με το Πνεύμα ενώπιος ενωπίω. Ο έλληνας όταν πείνασε και πέταξε τα δεσμά της τεχνητής συβαρίτικης ευδαιμονίας από πάνω του , τότε μίλησε με την Αλήθεια, έγινε Αλήθεια, πέταξε φτερά, εξέπεμψε φως. Κακομοίρη νεοέλληνα πού βαυκαλίζεσαι για αρχαίους προγόνους και ιστορία κομμένη και ραμμένη στα γερμανικά σχολεία των αρείων. Κακομοίρη νεοέλληνα πού κάνεις τον σταυρό σου ορθόδοξα και είσαι παραδομένος στην προτεσταντική ηθική. Ποιοί είναι οι θεοί σου; Τα είδωλα των φράγκων, Ποιά είναι η ζωή σου; Ο τρόπος των αγροίκων. Ποιό είναι το μέλλον σου; Τα δεσμά στους καννίβαλους του πολιτισμού. Η Ελλάδα στάθηκε ανά τους αιώνες καράβι μοναχικό. Πάλεψε με τα κύματα και με τους σκοπέλους και τέλος συμφιλιώθηκε τόσο πολύ με το πάλεμα και τον θάνατο, πού τους έκανε υποτακτικούς της να γράφουν ιστορία και φιλοσοφία για λογαριασμό της και να μιλάνε με το θείο κατάματα. Πετάξτε την φράγκικη βελάδα από πάνω σας γιατί θανατώνεστε. Το να είσαι έλληνας είναι ευθύνη. Κατάρα σε αυτούς πού θάβουν με ντροπή την ελληνικότητα τους, κάτω από την τιάρα της ύβρης και την ψευδοπορφύρα της φραγκιάς. Αυτοί είναι ήδη πεθαμένοι. Θεοσχωρέστους. Όμως όσοι απομείναμε όρθιοι θα χορεύουμε με την λύρα του Ομήρου και σχολείο μας θα είναι τα κοντάκια του Ρωμανού. Και όποιος επιζήσει χαλάλι του. Ο καθένας ας διαλέξει ζωή ή θάνατο.

Ο βαθύς μας πολιτισμός

H απόλυτη υποκρισία της ανθρωπιστικής Δύσης. Ο αναλώσιμος ανατολίτης παρίας πεθαίνει αβοήθητος. Ο μοχλός της καλής ακτιβιστικής αγάπης των ανώτερων ευρωπαίων βρίσκει θερμούς ζωοδότες.Μην μπερδεύεστε. Οι δεύτεροι δεν είναι καν φιλόζωοι. Εχουν κι αυτοί μια στάση ζωής πού τους δίνει ύπαρξη στο κοινωνικό στερέωμα. Ουαί! Αμα η καρδιά σου είναι τόσο στενόχωρη πού να μην χωράει όλα τα ζωντανά πλάσματα στην γη, η οικολογία σου είναι σατανική και η αγάπη σου δαιμονικός εγωισμός.

Η πρώτη φωτογραφία ικανοποιεί την τιμωρητική ηθική των πολιτισμένων λαών. Ας έμενε στην χώρα του,σου λέει.Η δεύτερη καταδεικνύει την επιλεκτική μας ευαισθησία. Γιατί έχουμε βαθύ πολιτισμό και είμαστε καλοί ανθρώποι.Ο καθένας μπορεί να έχει την ηθική του. Είναι ηθικό δικαίωμα του.Ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέγει τρόπο ζωής και να περνάει για μορφωμένος και μεγάλος ανθρωπιστής. Όμως, αλλοίμονο γιατί το αίμα βοά από την γη χυμένο. Τους ανθρώπους μπορείς να τους εμπαίζεις όχι τον Θεό όμως. Ενώπιον του θρόνου Κυρίου Σαβαώθ εγείρεται χείρα καταγγελίας και δείχνει προς τον κόσμο μας!