Στην ευθανασία δεν υπάρχει ίχνος αξιοπρέπειας!
Τουναντίον είναι μια
δημόσια πράξη παραίτησης και δειλίας πού προσβάλει το ανθρώπινο πρόσωπο
και είναι ταυτόσημη με τον σκληρό δαρβινισμό πού διέπει όλες τις
κοινωνικές και πολιτικές ανθρώπινες σχέσεις.
Η ευθανασία ουσιαστικά
δηλώνει δημόσια σαν πράξη πώς οι άνθρωποι πού υποφέρουν, πονάνε,
ασθενούν και δίνουν τον σκληρό τους αγώνα, είναι αναξιοπρεπείς και
ηττημένοι και θα πρέπει να εκλείψουν. Ετσι δημιουργείται ένα προηγούμενο
παραδοχής ναζιστικού δαρβινισμού και
απαξιώνονται, ουσιαστικά δηλαδή ρίχνονται στον Καιάδα, αυτοί ακριβώς
ενώπιον των οποίων θα έπρεπε να στηθεί ένα παγκόσμιο Προσευχητάρι και να
απολαμβάνουν τον θαυμασμό και την συμπάθεια, αν όχι την λατρεία της
ανθρωπότητας.
Ο πόνος, η ασθένεια και ο θάνατος είναι μέσα στην ζωή του
ανθρώπου. Αν μη τί άλλο , το να μην τα αντέχει κανείς είναι 100 %
ανθρώπινο και φυσικό. Να βαφτίζει όμως κανείς τον φόβο του γενναιότητα
και την ήττα του νίκη δεν είναι απλά γελοίο, είναι και επικίνδυνο για
τους λόγους που προαναφέραμε.
Όπου ο άνθρωπος ξεχνά ή απορρίπτει τον
Θεό, βάζει στην θέση του θεού, το είδωλο του. Αυτό τον καθιστά
εγωκεντρικό και απαξιωτικό ως προς κάθε ανθρώπινη ζωή και αξία
προσώπου.Οι ήρωες δεν είναι στα νεκροτομεία, είναι στον αγώνα.
Σε κάθε
πράξη ευθανασίας η ανθρωπότητα πάει ένα βήμα κοντύτερα στον ναζισμό και
την αποκτήνωση.
Και αν μη τί άλλο αν η ευθανασία είναι το μεγάλο βήμα των εκλεκτών, γιατί όχι και η ευγονική;
Σε έναν κόσμο πού η αυτοχειρία είναι ηρωϊκή πράξη, κοντά είναι και αυτή...
