16 σφαίρες κατέβασαν ρολά στο troktiko. Δεν μπορώ να εκφράσω το μέγεθος της οργής και της θλίψης. Μιλάμε για την απόλυτη πίκρα , για ένα μούδιασμα. Δεν ήμουν καν αναγνώστης του blog. Μάλλον ευκαιριακός. Όμως όταν τα στοιχειά απλώνουν τα βρωμόχερα τους στην καρδιά σου , όταν προηγηθεί βιασμός και χυθεί το αίμα το άδικο και αδερφικό ... τότε...!
Πάντως ελευθεροτυπία και blogging έχουν μπεί στην αγχόνη... Και το σχοινί θα το τραβήξουμε εμείς οι ίδιοι... Αν αδιαφορούμε... Ένα έκλεισε ας ανοίξουν δέκα!
Παραθέτουμε τη δήλωση-μήνυμα της οικογένειας του δολοφονηθέντος Σωκράτη Γκιόλια, που αποτελεί ένα μεγαλειώδες μήνυμα, μοναδικής ψυχικής γενναιότητας και χριστιανικής συγχωρητικότητας προς την Ελληνική Κοινωνία που βουλιάζει μέσα στο πνευματικό τέλμα και το μίσος,την εκδίκηση.
Αποτελεί μια όαση Ορθόδοξης πνευματικότητας που ακτινοβολεί το φως της Ανάστασης και του Αναστημένου Ιησού Χριστού. Αυτό είναι και το καλύτερο μνημόσυνο για τον Σωκράτη και τη ψυχούλα του που οδεύει προς τη Βασιλεία των Ουρανών, εκεί που δεν υπάρχει πόνος, λύπη, στεναγμός, κακία,μίσος, αλλά ΖΩΗ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΟΣ… Μακαρία η οδός , η πορεύει σήμερον ότι ητοίμασται σοι τόπος Αναπαύσεως!
Γράμμα προς το δικό μας Σωκράτη
Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Σωκράτη μας,
πριν οκτώ χρόνια που σε παντρέψαμε είχες γεμίσει μια μεγάλη εκκλησία με φίλους και γνωστούς για να σου ευχηθούν να ζήσεις. Χθες, γέμισες πάλι εκτός από την εκκλησία και όλη την πλατεία για το τελευταίο αντίο.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε από την ψυχή μας όλους, γνωστούς και άγνωστους, που συμμετέχουν στον πόνο μας για τον άδικο χαμό σου.
Τα στοιχεία της ψυχής σου, η βαθειά σου πίστη, η καθαρότητα της ζωής σου και η φιλάνθρωπη καρδιά σου μας βεβαιώνουν ότι είσαι στην αγκαλιά του Θεού και αυτό είναι η μόνη μας παρηγοριά.
Ευχόμαστε η θυσία σου να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Η γυναίκα σου, οι γονείς σου και τα αδέρφια σου σαν το καλύτερο μνημόσυνο ζητούν από το Θεό να συγχωρέσει τους φονιάδες σου όπως και συ θα ήθελες.
Όπως ήδη έχουμε ανακοινώσει , νοιώθουμε μια βαθιά απογοήτευση για την αντίδραση της Ελληνικής κοινωνίας ,αλλά και της επίσημης Εκκλησίας, για όσα συμβαίνουν στο τόπο μας.Η παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ.Ιερωνύμου στη εξόδιο ακολουθία ήταν ένα σημαντικό γεγονός, αλλά όχι αρκετό για να αφυπνίσει τους Έλληνες.ΟΛΗ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΜΗΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ. Η παρουσία χιλιάδων απλών ανθρώπων ήταν σημαντική,αλλά – πιστεύουμε- ότι θα έπρεπε να είναι εκατοντάδες χιλιάδες για να στείλουν ένα σιωπηλό μήνυμα κατά της τυφλής βίας και του κύκλου του αίματος που ζει η πατρίδα μας τους τελευταίους μήνες.
Η Εκκλησία και ο λαός ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ. Αλλιώς η παρακμή θα μας πνίξει όλους.Θα επανέλθουμε με αναλυτικότερη παρουσίαση των απόψεων μας, Ο ελληνικός λαός “πνίγεται” από την οικονομική κρίση, τις δολοφονίες, τις αυτοκτονίες, τα ναρκωτικά, τον αλκοολισμό, αλλά και από τα ψυχοναρκωτικά, τις αιρέσεις και παραθρησκείες ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ( ως σύνολο )ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΥΣΑ… Ένας λαός που κραυγάζει, που πονά ,που αγωνιά, που ζητά μιαν ΕΛΠΙΔΑ.Και η μοναδική του Ελπίδα είναι ο Χριστός και η Εκκλησία.
Συνεχώς ο συντάκτης του άρθρου ακούει φωνές από δεκάδες συμπατριώτες μας που ψάχνουν εναγωνίως έναν “Χριστόδουλο” για να μεταφέρει τη φωνή τους στα κέντρα εξουσίας και στα παράκεντρα. Από την υπερβολή- ίσως-, φτάσαμε στο άλλο άκρο, στην ΑΦΩΝΙΑ και στους εναγκαλισμούς με την εξουσία ( πολιτική ή εκδοτική ), τη στιγμή που ο άνεργος, ο οικογενειάρχης, ο πολύτεκνος, ο κάθε απλός πολίτης υποφέρει ;
Μήπως η συνολική απουσία ( γιατί υπάρχουν και οι εξαιρέσεις Ορθοδόξων Επισκόπων και πρεσβυτέρων που δίνουν καθημερινά τη δική τους πνευματική μάχη κοντά στους ανθρώπους ) της Εκκλησίας μας, δίνει τη δυνατότητα να δραστηριοποιούνται κύκλοι αποσταθεροποίησης και ομάδες ( πολιτικές ή θρησκευτικές ) που εγκωβίζουν τους απελπισμένους και τους οδηγούν είτε στη χρήση βίας, είτε στην θρησκευτική ή κοινωνική αποχαύνωση; Πότε , επιτέλους, θα ξεκινήσει η ΕΠΑΝΑΚΑΤΗΧΗΣΗ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ στην Ορθόδοξη πίστη ; Πότε θα καταλάβουν οι Νεοέλληνες ότι ούτε ιδεολογίες, ούτε κόμματα, ούτε φιλοσοφίες, ούτε δόξα, ούτε χρήμα μπορούν να τους χαρίσουν την ευτυχία, αλλά μόνο ο αληθινός Τριαδικός Θεός ; Χωρίς Ιησού Χριστό η Ελλάδα θα βουλιάξει. Χωρίς μετάνοια, εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία ( τακτικά ), προσευχή και εκκλησιασμό, η παρακμή θα συνεχίζεται και άνθρωποι, σαν το Σωκράτη, θα δολοφονούνται από στυγνούς φονιάδες… Ευτυχώς, υπάρχει Θεός και Ανάσταση και Αιώνια Ζωή…Χριστός Ανέστη ! Αληθώς ανέστη !
Δέν θά ἦταν σωστό νά ποῦμε ὅτι ἡ ρωσσική θεολογία, στή δημιουργική της ἀνάπτυξη, εἶχε καταλάβει καἰ ἀφομοιώσει πλήρως ἤ ἀρκετά σέ βάθος τούς Πατέρες καί τό Βυζάντιο. Αὐτό, πρέπει ακόμα να το κάνη. Πρέπει να περάση μέσα από το αυστηρό σχολείο του χριστιανικού Ελληνισμού. Ο Ελληνισμός, ούτως ειπείν, προσέλαβε αιώνιο χαρακτήρα στην Εκκλησία- έχει ενσωματωθή σ’ αυτήν τη δομή της Εκκλησίας ως η αιώνια κατηγορία της χριστιανικής υπάρξεως. Φυσικά εδώ δεν εννοείται ο εθνικός Ελληνισμός της συγχρόνου Ελλάδος ή της Ανατολής ούτε ο ελληνικός φυλετισμός, πού είναι απηρχαιωμένος και χωρίς δικαίωση. Ασχολούμεθα με τη χριστιανική αρχαιότητα, με τον Ελληνισμό του δόγματος, της λειτουργίας, της εικόνος. Στη λειτουργία, το ελληνικό style της «ευσέβειας των μυστηρίων» μπήκε μέσα στον ρυθμό της λειτουργικής μυσταγωγίας, χωρίς να υποστή κάποιο είδος μυστικού «επανεξελληνισμού». Θα μπορούσε κανείς, πού είναι μέσα στην Εκκλησία, να είναι τόσο ανόητος, ώστε αυθαίρετα να «αφελληνίση» τις λειτουργίες και να τις μεταφέρη σ’ ένα πιο «μοντέρνο» style; Επί πλέον, ο Ελληνισμός είναι κάτι περισσότερο από ένα προσωρινό σταθμό στην Εκκλησία. Όταν ο θεολόγος αρχίση να σκέπτεται ότι οι «ελληνικές κατηγορίες» είναι απηρχαιωμένες, αυτό απλώς σημαίνει ότι αυτός έχει βγη έξω απ΄ τον ρυθμό της Εκκλησίας. Η θεολογία δεν μπορεί ίσως να είναι καθολική παρά μόνο μέσα στον Ελληνισμό. Βέβαια, ο Ελληνισμός έχει διπλή σημασία. Ένα αντιχριστιανικό στοιχείο κυριαρχούσε στο αρχαίο πνεύμα. Μέχρι τώρα υπήρξαν πολλοί πού κατέφυγαν στον Ελληνισμό με ολοφάνερο σκοπό να σηκωθούν και να πολεμήσουν τον Χριστιανισμό (απλώς θυμηθήτε τον Νίτσε!).
Αλλά ο Ελληνισμός ολοκληρώθηκε μέσα στην Εκκλησία· τέτοια είναι η ιστορική σημασία της πατερικής θεολογίας. Αυτή η «ολοκλήρωση του Ελληνισμού» συνεπήγετο μια ανελέητη διάσπαση, το κριτήριο της οποίας υπήρξε το κήρυγμα του Ευαγγελίου, η ιστορική φανέρωση του σαρκωθέντος Λόγου. Ο χριστιανικός Ελληνισμός, μεταμορφωμένος καθώς ήταν, είναι τελείως ιστορικός. Η πατερική θεολογία είναι πάντα «θεολογία γεγονότων», μας φέρνει αντιμέτωπους με γεγονότα, τα γεγονότα της ιεράς ιστορίας. Όλα τα σφάλματα και οι πειρασμοί ενός εξελληνισμού πού επιδιώχθηκε απερίσκεπτα -συνέβησαν επανειλημμένα στον ρου της ιστορίας- δεν μπορούν ίσως να μειώσουν τη, σπουδαιότητα αυτού του θεμελιώδους γεγονότος: τό «Εύαγγέλιο» καί ἡ χριστιανική θεολογία, ἅπαξ διά παντός, διατυπώθηκαν ἐξ ἀρχῆς μἐ ἑλληνικές κατηγορίες. Πατερικότητα καί καθολικότητα, ἱστορικότητα και Ἑλληνισμός εἶναι διάφορες ἀπόψεις ἑνός μοναδικοῦ καί ἀδιαιρέτου δεδομένου.
Ο θρησκευτικός μας πολιτισμός είναι έντονα εκκοσμικευμένος. Αυτό αποτελεί αναγκαστικά μία αντίφαση εξ ορισμού. Εμείς οι ίδιοι έχουμε εκκοσμικεύσει τη θρησκεία και ταυτόχρονα επιδιώκουμε με πάθος να αναγεννηθούμε θρησκευτικά. Είμαστε θρησκευτικοί αλλά όχι χριστιανοί με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Κατά τη γνώμη μου είμαστε ουτοπιστές αισθηματίες, που πιστεύουμε στη προσωπική μας ικανότητα, για να λύσουμε τα προβλήματά μας με άμεσες τεχνικές και πολιτικές λύσεις· δηλαδή με την ψυχολογία, τα καλά αισθήματα, τα διάφορα σύγχρονα ιδεολογικά ρεύματα και ένα πλήθος κοινωνικά προγράμματα, πού υποστηρίζονται οικονομικά από το κράτος.
Οι αμερικανοί φαίνεται να πιστεύουν στη δική τους αυτοανακηρυγμένη καλοσύνη, με εμφανείς πουριτανικές -ουτοπιστικές- χιλιαστικές επιδράσεις. Πιστεύουν ότι έχουν μεταστραφεί για να δουν το φως. Πιστεύουν ακόμη ότι έλαβαν ένα είδος ειδικής κλήσης ή διαθήκης, η οποία τους τοποθετεί έξω από τους παραδεκτούς κανόνες της ιστορίας. Η αίσθηση των αμερικανών ότι αποτελούν «ένα σχεδόν εκλεγμένο έθνος», όπως είπε ο Λίνκολ, έχει καλλιεργήσει τη μοναδική αμερικάνικου τύπου λαϊκίστικη θρησκεία η οποία είναι αποκομμένη από τις ιστορικές ρίζες του Χριστιανισμού. Αυτή η θρησκεία παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία και την εκφράζουν όσοι έχουν την εμπειρία του «αναγεννημένου». Είναι η θρησκεία του περιπλανώμενου ιεροκήρυκα και του τηλευαγγελιστού. Είναι επίσης η μοντέρνα θρησκεία της εκκοσμικευμένης πολιτικής και των κοινωνικών αγώνων, πού λανθασμένα εκλαμβάνονται ως θρησκείες.
Οι αμερικανοί είναι ακόμη προσκολλημένοι στις θεοκρατικές, καταναγκαστικές, ουτοπιστικές και χιλιαστικές αντιλήψεις των πρώτων Πουριτανών. Μέχρι και τώρα προσπαθούν να κατοχυρώσουν νομικά την ηθική. Η μονή διαφορά βρίσκεται στο ότι σήμερα στρέψαμε άλλου τους προβολείς της προσοχής μας, σύμφωνα με τις ατομικιστικές επιθυμίες και τις κοσμικές «διαθήκες», πού ανακαλύψαμε μόνοι μας.
Όμως όλοι αυτοί, οι εκκοσμικευμένοι, οι θρησκευτικοί, οι πολιτικά Αριστεροί και Δεξιοί, μου φαίνεται ότι ενώνονται με. την κοινή πίστη στην αμερικανική θρησκεία και στη συναισθηματική ουτοπιστική θεώρηση της αυτόνομης καλοσύνης. Μπορεί να διαφωνούν ως προς τα μέσα, για να επιτευχθεί το «αμερικανικό όνειρο», αλλά στο βάθος όλες οι παρατάξεις είναι πλατειά υλιστικές και ουτοπιστικές. Όλοι αυτοί πιστεύουν ότι ο σκοπός της ανθρωπότητας ή τουλάχιστον της Αμερικής επάνω στη γη είναι να στραφούν οι άνθρωποι προς την κατεύθυνση της ορθής σκέψης, να βελτιώσουν τον εαυτό τους, να γίνουν πλούσιοι, άνετοι, καλοί πολίτες, ευαίσθητοι στα προβλήματα του περιβάλλοντος και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του κόσμου με την πολιτική αλλαγή, την κοινωνική ιατρική πρόνοια και τις τεχνικές λύσεις. Αυτές -εάν κάθε άλλη αποτύχει- πρέπει να επιβληθούν στο λαό μέσω της αναγκαστικής φορολογίας, της παιδείας και του νόμου. Σήμερα όλοι σχεδόν οι αμερικανοί φαίνεται να συμμερίζονται αυτή την κοινή θεώρηση για τον κόσμο· ό,τι δεν λειτουργεί σωστά στο κόσμο μπορεί να διορθωθεί με επιστημονικά, πολιτικά, νομικά, εκπαιδευτικά ή ψυχολογικά μέσα. Τα προβλήματα μας δεν θεωρούνται συνάρτηση της αμαρτωλής συμπεριφοράς μας και πολύ περισσότερο δεν εκφράζουν την ηθική υπευθυνότητα απέναντι στον Θεό και στον Νόμο του. Αντίθετα αποδίδονται σε κοινωνικές, πολιτικές και ψυχολογικές αίτιες .
Ο κοσμικός άνθρωπος ως φερέφωνο του αναγεννημένου Προτεστάντη αναζητεί κι αυτός για τα προβλήματά του άμεσες λύσεις, τού τύπου των «αναγεννημένων». Αντί να αντικρίσουν τη ζωή ως ένα μακροχρόνιο αγώνα και πολύ περισσότερο ως ένα ταξίδι θυσίας με στόχο την επίτευξη ενός πνευματικού σκοπού, ο φιλελεύθερος και ο συντηρητικός Προτεστάντης μοιράζονται την ίδια αντίληψη για κόσμο και δεσμεύονται εξ ίσου για την ευρεία και άμεση αμερικανική τακτοποίηση των πάντων. Ο ένας προσβλέπει στην κυβέρνηση και ο άλλος στον Ιησού. Κανένας τους όμως δεν φαίνεται πρόθυμος να ακολουθήσει τον δύσκολο και ισόβιο δρόμο του πνευματικού αγώνα, πού οδηγεί στη σωτηρία. Όλοι ζητούν άμεσα αποτελέσματα. Γι' αυτόν τον σκοπό οι δεξιοί αμερικανοί ρωμαιοκαθολικοί επίσκοποι, οι αριστεροί συντηρητικοί Προτεστάντες, οι αθεϊστές ιουδαίοι ή οι μαχητικοί ομοφυλόφιλοι, όλοι φαίνεται να συναντώνται στην κοινή αφοσίωσή τους στα καλά αισθήματα και στην κοινωνική και υλιστική «πρόοδο». Όλοι αυτοί συμφωνούν ότι η πρόοδος μπορεί να επιτευχθεί με πολιτικά ή νομικά μέσα ή απλώς με μία άμεση αναγεννητική αλλαγή της καρδιάς, με μία μεταστροφή προς την αμερικανική θρησκεία της αυτοεκτίμησης, της αυτογνωσίας και «της διεκδίκησης των δικαιωμάτων».
Πιστεύω ότι το βασικό ηθικό πρόβλημα της σύγχρονης Αμερικής είναι ότι αναζητούμε πολιτικές, ψυχολογικές ή επιστημονικές λύσεις, εκεί όπου στην πραγματικότητα τα προβλήματα είναι ηθικοθρησκευτικά. Οι αιτίες γι' αυτή την κατάσταση των πραγμάτων μπορούν να εντοπισθούν στην τρομακτική ανάμιξη του απογυμνωμένου από την ιστορία Ευαγγελικού Προτεσταντισμού με τον κοσμικό Διαφωτισμό και τον εκκοσμικευμένο Ρωμαιοκαθολικισμό. Αυτό το μίγμα αποτελεί την επίσημη θρησκεία του έθνους μας. Είναι μία θρησκεία, της οποίας οι ιστορικές ρίζες ξεκινούν από ένα κράμα αισθηματικής ουτοπίας, διεφθαρμένου Χριστιανισμού και Δυτικού ορθολογισμού. Τα φιλοσοφικά της θεμέλια είναι ο ανθρωποκεντρισμός του Διαφωτισμού, η συναισθηματολογία του Ρομαντισμού, η ακρωτηριασμένη λογοκρατούμενη θεολογία της Μεταρρύθμισης και ο υλισμός του αποκαλούμενου «αμερικάνικου ονείρου».
Τα μέλη κάθε πολιτισμικής ομάδας -οι εκπρόσωποι του Ανθρωπισμού και του Διαφωτισμού, οι Ευαγγελικοί Προτεστάντες και οι εκκοσμικευμένοι Ρωμαιοκαθολικοί με προτεσταντικές αντιλήψεις- θεωρούνται μεταξύ τους ιδεολογικά αντίπαλοι. Πιστεύω όμως ότι στην πραγματικότητα ο καθένας αντιπροσωπεύει μία διαφορετική όψη ενός και του αυτού νομίσματος· ενός κράματος δηλαδή, κατασκευασμένου από θραύσματα της αρχαίας Χριστιανικής Πίστεως και από εντελώς καινούργιες, αντιπαραδοσιακές, υλιστικές και συχνά ουτοπιστικές ιδέες.
Η προτεσταντική, τύπου Διαφωτισμού πολιτική θρησκεία της Αμερικής έχει στον πυρήνα της μία πίστη στο δόγμα της ακαριαίας, ακοπίαστης και κατά ένα μαγικό τρόπο μεταστροφής και αλλαγής. Για τους συντηρητικούς Προτεστάντες αυτή η αλλαγή εκδηλώνεται από μόνη της ως «αναγέννηση». Οι μοντέρνοι όμως απόγονοι των ανθρωπιστών του Διαφωτισμού και οι δικοί μας εκκοσμικευμένοι αμερικανοί Ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν κι αυτοί στην «αναγέννηση» αλλά με τη μορφή μιας κοσμικής μεταστροφής.
Οι άνθρωποι των κοσμικών και επιστημονικών κύκλων έχουν επίσης τη δική τους άποψη για την εμπειρία της «αναγέννησης». Μεταστροφή γι' αυτούς σημαίνει ένα είδος δέσμευσης στην πολιτική αρετή, ένα τρόπο ζωής σύμφωνο με τα σύγχρονα ρεύματα, πού οδηγεί στην κοσμική «αναγνώριση». Για τους καθαρούς κοσμικούς ή μεταστροφή δεν σχετίζεται με την πίστη στον Ιησού, όπως συμβαίνει με τον συντηρητικό Προτεστάντη, αλλά με την πίστη σε κάθε μία από τις μυριάδες ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές λατρευτικές ομάδες, οι οποίες στις μέρες μας αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κοινής αμερικανικής συνείδησης. Όλες αυτές χαρακτηρίζονται από τις πολύ τυποποιημένες διακηρύξεις, τις οποίες αρέσκονται να κάνουν οι πολιτικοποιημένοι κοσμικοί επίσκοποι της αμερικανικής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, καθώς απελπισμένα επιχειρούν να στηρίξουν τη συνεχώς ελαττούμενη επιρροή τους . Η ειδική ενασχόληση με το περιβάλλον, με τον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, με την καταπολέμηση των πυρηνικών όπλων, με τον φεμινισμό, με τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, με τον εκδημοκρατισμό, με τον πολιτισμικό πλουραλισμό, με τη νέα τάξη πραγμάτων στον κόσμο, με τον ειρηνισμό, με τον αφροαμερικανισμό, με τον καταναλωτισμό, με το δικαίωμα για έκτρωση και γενικά με την ευαισθητοποίηση, αποτελούν τις σύγχρονες «θρησκείες», οι οποίες, μαζί με πολλές άλλες, έχουν τους δικούς τους ένθερμους «θρησκευτικούς» οπαδούς.
Μερικοί από τους δικούς μας συγχρόνους αναζοπυρωτές του θρησκευτικού συναισθήματος βγαίνουν να καταθέσουν τη μαρτυρία τους για τον Ιησού, άλλοι να μιλήσουν για το κίνημα υπέρ των φαλαινών, για τον πολιτισμικό πλουραλισμό, για τους άστεγους, για τα εκτεταμένα κυβερνητικά κοινωνικά προγράμματα, για τους αφροαμερικανούς, για τις λεσβίες, για τα ερυθρά δένδρα της Καλιφόρνιας, για το συνταγματικό δικαίωμα όσων θέλουν να φέρουν όπλα και να θεωρούνται αυτόχθονες αμερικανοί, για την προστασία των αποδημητικών πουλιών ή για την επαναφορά της προσευχής στα δημόσια σχολεία.
Ζούμε σε έναν έντονα «θρησκευτικό», τεμαχισμένο και πολυφυλετικό πολιτισμό. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, ακόμη και αυτοί οι λεγόμενοι κοσμικοί εχθροί της θρησκείας είναι θρησκευτικά ευαίσθητοι για την εκπλήρωση ενός πλήθους από ατομικούς και δημόσιους ηθικιστικούς σκοπούς, ενώ οι λεγόμενοι πιστοί φαίνεται να αναζητούν με περισσότερο ζήλο τις πολιτικές αξίες παρά την αγιότητα.
"ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ"
FRANK SCHAEFFER
___Η ΛΑΤΡΕΙΑ___
Μέσα στην προτεσταντική κοινότητα, ακόμη και στο επίπεδο της προσωπικής πνευματικότητας, όλα είναι κάτω του μετρίου. O Προτεσταντισμός έχει πληγωθεί από τις ακρότητες στη σφαίρα της λατρείας σε μία κλίμακα πού ξεκινάει από τα ανούσια και καθόλου ποιοτικά κηρύγματα -ως ένα είδος λατρείας- και φθάνει μέχρι το σημείο πού η λατρεία τους μπορεί να χαρακτηρισθεί μόνον ως υστερική «χαρισματική» παραφροσύνη. Αυτό οφείλεται, πιστεύω, στο διαζύγιο πού πήρε ο Προτεσταντισμός από την αυθεντία και τη σταθεροποιητική επίδραση της Ιεράς Παραδόσεως, από την αποστολική διαδοχή και από τις πλούσιες, ισορροπημένες, δοκιμασμένες και γνήσιες αρχαίες λειτουργίες της ιστορικής Εκκλησίας. Το διαζύγιο αυτό το διάλεξε μόνος του ο Προτεσταντισμός.
Στις μέρες μας οι Προτεστάντες είναι πολύ απομακρυσμένοι από τη ζωντανή μυστηριακή λατρεία της Εκκλησίας των αιώνων, η οποία ποιμαίνεται από επισκόπους και ιερείς με ιστορική αποστολική γνησιότητα και κληρονομιά. Ολοφάνερα έθεσαν τους εαυτούς τους έξω από τη συνέχεια της ιστορικής Εκκλησίας και της Ιεράς της Παραδόσεως- της Παραδόσεως εκείνης, στην οποία πίστεψαν όλοι οι χριστιανοί παντού και πάντοτε.
Ο Προτεσταντισμός και ο εκκοσμικευμένος Φιλελευθερισμός αντικαθιστούν ο ένας τον άλλο ως προς το σημείο ότι και οι δύο έχουν αποβάλει την ιερότητα· ο μεν Προτεσταντισμός με την αντιμυστηριακή του στάση ο δε Φιλελευθερισμός με τον καθαρό υλισμό του, πού χαρακτηρίζεται επίσης και από την εχθρότητα προς την Πίστη.
Κρίνοντας από την αποτυχία του Προτεσταντισμού να οδηγήσει τους ανθρώπους στους δρόμους των μυστηρίων της αρχαίας Εκκλησίας, είναι φανερό ότι τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη βασική ανάγκη των χριστιανών να εκπληρώσουν τον προορισμό τους ως λάτρεις του Θεού μέσα στο πλαίσιο της μίας, αγίας, καθολικής (δηλ. πλήρους, οικουμενικής) και αποστολικής Εκκλησίας ούτε κάτι, πού είναι δημοφιλές, σχετικό, ευαγγελικό, μοντέρνο ή ακόμη και αξιόπιστο για τη Βίβλο.
Πολλοί Προτεστάντες υπακούουν σε ορισμένους από τους κανόνες της αρχαίας Χριστιανικής Πίστεως. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί απ' αυτούς να αποφέρουν καλούς πνευματικούς καρπούς. Για παράδειγμα, υπάρχουν κοινωφελείς οργανώσεις, οι οποίες διευθύνονται κατ' εξοχήν από Ευαγγελικούς Προτεστάντες. Τέτοιες οργανώσεις είναι ο Στρατός Σωτηρίας ή τα περισσότερα από χίλια κέντρα για την αντιμετώπιση κρίσεων στην εγκυμοσύνη, τα οποία προσφέρουν με αγάπη εναλλακτικές λύσεις για τις εκτρώσεις και φροντίζουν τις γυναίκες και τα παιδιά στο όνομα του Χριστού. Ακόμη πιστεύω ότι, επειδή οι Προτεσταντικές Ομολογίες έχασαν την ιστορική συνέχεια, οι, Προτεστάντες και πολλοί προτεσταντοποιημένοι Ρωμαιοκαθολικοί δεν ζουν την πληρότητα της αλήθειας και του ιστορικού Χριστιανισμού, αδιάφορα από το τι οι ίδιοι λένε για το τι δήθεν αισθάνονται. Από την προσωπική μου εμπειρία και παρατήρηση, πιστεύω ότι αυτοί γνωρίζουν πολύ λίγα για το φως του ιστορικού Χριστιανισμού, έστω και αν μιλούν για το φως, διαβάζουν και γράφουν γι' αυτό και ισχυρίζονται ότι βρίσκονται μέσα σ' αυτό. Το φως, το όποιο πολλοί Προτεστάντες παίρνουν είναι κατ' ανάγκη αμυδρό, επειδή δεν έχουν τα κατάλληλα όργανα πού θα τους βοηθήσουν να φθάσουν στην πληρότητα του, ιδιαίτερα δε στον χώρο της λατρείας. Ο Προτεστάντης και σε ένα μεγάλο βαθμό ο εκσυγχρονισμένος Ρωμαιοκαθολικός αμερικανός, ο οποίος συχνά είναι εντελώς προτεσταντοποιημένος, μοιάζει με το μικρό παιδί πού πιέζει το πρόσωπο του επάνω στη βιτρίνα με τα ζαχαρωτά. Μπορεί δηλαδή να αντιλαμβάνεται αμυδρά την αποστολική μυστηριακή πίστη των αιώνων, αλλά δεν μπορεί να τη γευθεί! Σαν άλλοι ρακοσυλλέκτες πού ανακατεύουν τα απορρίμματα σ' ένα σκουπιδότοπο οι Προτεστάντες και πολλοί από τους σημερινούς Ρωμαιοκαθολικούς, κρατούν «ψιχία» από την αρχαία Πίστη, αλλά αυτά είναι τόσο λίγα, για να μπορούν να τους χορτάσουν. Σε σύγκριση με την καλά κατοχυρωμένη λατρευτική πρακτική της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι περισσότεροι Προτεστάντες δεν έχουν αυθεντικά Μυστήρια ή ιστορικές λειτουργικές προσευχές. Μπορεί κάποια αποσπάσματα να έχουν την ηχώ του ιστορικού χριστιανικού παρελθόντος, αλλά αυτά είναι απλές ασύνδετες μνήμες. Είναι υπολείμματα του ναυαγίου της ιστορικής Πίστεως, εκβράσματα στην ακτή του εκσυγχρονισμού. Πολλοί Προτεστάντες μπορεί να είναι βαθιά πνευματικοί, αλλά παρ' όλα αυτά έχουν αρνηθεί τα όργανα της Πίστεως, τα οποία έχει στη διάθεση της η ιστορική Εκκλησία. Μία σπουδή της εκκλησιαστικής ιστορίας δείχνει ότι η προτεσταντική λατρεία, όπως συνήθως τελείται στις μέρες μας, δεν έχει σχεδόν καμία ομοιότητα με τη μυστηριακή λατρεία της καθολικής Εκκλησίας, όπως αυτή επιτελούσαν κατά το μεγαλύτερο μέρος των δύο χιλιάδων χρόνων τόσο στην Ανατολή, όσο και στη Δύση. Αυτό δεν αποτελεί ,μια θεολογική άποψη ή πολύ λιγότερο, μία ηθική κρίση, απλώς την καταγραφή της ιστορικής πραγματικότητας. Οι πρακτικές της Εκκλησίας είναι καλά κατοχυρωμένες
Η προτεσταντική λατρεία κατήντησε να είναι σε μεγάλο βαθμό τόσο προσανατολισμένη προς τη διασκέδαση, ακόμη και τετριμμένη, ώστε και αυτός ο φόβος του Θεού, ή πιο βασική προϋπόθεση για την προσωπική μετάνοια, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, φαίνεται να έχει σχεδόν εξαφανισθεί. Το μυστήριο της Πίστεως έχει αντικατασταθεί με τη λογοκρατούμενη Θεολογία από το ένα μέρος και με τις επιπόλαιες εσωτερικοποιημένες, «ευερέθιστες» ψυχαγωγίες από το άλλο.
Οι πατέρες της Εκκλησίας προειδοποίησαν πριν από αιώνες για τις συνέπειες πού θα είχε η παραθεώρηση του μυστηρίου. Σήμερα οι προειδοποιήσεις εκείνων φαίνονται γενικά να απευθύνονται «εις ώτα μη ακουόντων». Ο Ευάγριος ο Μοναχός, ένας από τους ασκητές της ερήμου κατά τον Δ' αιώνα γράφει: «Η προσευχή είναι στ' αλήθεια μάταιη και ανώφελη, όταν δεν γίνεται με φόβο και τρόμο, με εσωτερική προσοχή και επαγρύπνηση. Όταν κάποιος πλησιάζει ένα γήινο βασιλιά, τον παρακαλεί με φόβο, με τρόμο και με πολλή προσοχή. Δεν πρέπει, λοιπόν πολύ περισσότερο αυτός να στέκεται και να προσεύχεται με τον ίδιο τρόπο μπροστά στον Θεό Πατέρα, τον δεσπότη των πάντων και μπροστά στο Χριστό, τον βασιλέα των βασιλέων και άρχοντα των αρχόντων;»
Σε σύγκριση με την αρχαία λειτουργική λατρεία της ιστορικής Εκκλησίας, ακόμη και οι αυτοαποκαλούμενες λειτουργικές Προτεσταντικές Ομολογίες, όπως αυτές των Λουθηρανών και των Επισκοπελιανών (αλλά κατά τραγική ειρωνεία και πολλές αμερικανοποιημένες ρωμαιοκαθολικές ενορίες), έχουν εγκαταλείψει το σεβασμό τους στην αποστολική αυθεντία. Ακόμη και έξω από πολλές Προτεσταντικές Ομολογίες, πού ενδιαφέρονται για τη λειτουργική ζωή, έχουμε δει να μπαίνουν στη θέση των αρχαίων λειτουργιών της Εκκλησίας ένα πλήθος από αυτοσχέδια, άσχετα υποκειμενικά θεάματα. Αυτά εκτείνονται σε μία κλίμακα πού ξεκινά από την κωμωδία και φθάνει στη διασκεδαστική παράσταση, στη μαζική υστερία, στην τρέχουσα μόδα, στο εγωκεντρικό κήρυγμα, στην ελαφρότητα, στη λατρευτική έκσταση και στην υπερενθουσιώδη λαϊκή κουλτούρα . Αυτά τα θρησκευτικά θεάματα τελούνται από αμέτρητες αυτοδιορισμένες προσωπικότητες, των οποίων η αυθεντία να διδάσκουν, να βαπτίζουν και να τελούν τα μυστήρια, δεν στηρίζεται στην αποστολική διαδοχή, στην Ιερά Παράδοση ή ακόμη στο δόγμα αλλά στη δική τους προσωπική δημοφιλία και διασημότητα.
Παρά το γεγονός ότι πολλοί Προτεστάντες αγαπούν και ακολουθούν τον Ιησού, όμως οι ίδιοι είναι ευάλωτοι σε κάθε εφήμερο πνευματικό ή πολιτικό συρμό. Ζουν τη ζωή τους όπως ακριβώς ζούσα κι εγώ πριν από τη μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία, στηριγμένοι πνευματικά μόνο στα προσωπικά τους συναισθήματα και αισθήματα και στις δικές τους υποκειμενικές Ομολογιακές ή προσωπικές ερμηνείες των Γραφών. Έτσι οποιοσδήποτε συρμός σαρώνει την Ομολογία τους, ως η τελευταία πανάκεια για την πνευματική τους ατονία, για την αμφιβολία και την αίσθηση της παρεκτροπής μετά την αποκοπή τους από τις ρίζες (κοινό σημείο τούτο για όλους τους ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να μάθουν την ιστορία τους), τους φέρει και τους άγει μέχρις ότου ένας άλλος συρμός κάνει την εμφάνιση του. Στο βάθος της καρδιάς τους πολλοί Προτεστάντες δεν αισθάνονται καθόλου ικανοποιημένοι. Πολλοί απ' αυτούς αντιλαμβάνονται από διαίσθηση ότι ένα μεγάλο μέρος της «Βιβλικής» διδασκαλίας, την οποία ακολουθούν, είναι ανθρώπινης κατασκευής, πολύ πρόσφατη και κάτι περισσότερο από ένα είδος προσωπολατρίας. Όμως η μικρή συναίσθηση δεν είναι αρκετή. Οι περισσότεροι Προτεστάντες ούτε καν φαντάζονται ότι υπάρχει μία πραγματικά εναλλακτική λύση. Όλοι αυτοί είναι καταδικασμένοι από την συνήθεια, την άγνοια και την παραπληροφόρηση να δημιουργούν τη μία ανθρώπινη «εκκλησία» μετά από την άλλη. Είναι μία προσπάθεια να ανακαλύψουν την αποστολική ζωή από το μηδέν.
Από σχόλιο σε ανάρτηση. Με κίνδυνο να γίνω αναιδής παραθέτω κάποιες σκέψεις σε έντονο ύφος, αλλά δεν νομίζω πώς μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αν θέλετε θεολογικές αναλύσεις, υπέρ ή κατά των μεταφραστικών, ανατρέξατε σε αναρτήσεις πιό ενδιαφέρουσες και σχετικές με το θέμα. Το κείμενο είναι αυθόρμητο και μη επεξεργασμένο. Διότι εκ σχολίων προερχόμενο. Βγάζω έξω τους σπουδαίους και τους ενθερμους εισηγητές γιατί έχουν κριθεί ήδη από τα λόγια και τις πράξεις του και άλλωστε είναι ήδη σπουδαίοι και το γνωρίζουν οι ίδιοι. Θα ασχοληθώ με τους καλοπροαίρετους συναδέλφους και συλλειτουργούς που γοητεύονται από εκσυγχρονιστικές ιδέες.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ ΘΕΜΑ Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΕΙΚΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΟΙΩΣΗ.
Μα δεν καταλαβαίνετε αδερφοί μου πώς μεγαλωσαμε και αντρωθήκαμε σε μια ορθόδοξη εκκλησία που σε πολλά σημεία και περιπτώσεις θυμίζει απλά ορθοδοξία και έχει απωλέσει το αλάτι;
Το εκκλησιαστικό περιβάλλον κάθε άλλο παρά ορθόδοξο είναι πολλές φορές. Συχνότατα. Δεν βλέπετε τον εκπροτεσταντισμό των πάντων, τις απλουστεύσεις, την νοθεία, τις φάλτσες δηλώσεις, την προπέτεια του να λέμε κάτι επειδή μπορούμε να το λέμε; Δεν βλέπετε την ισοπέδωση και την απαξία για την λειτουργική ζωή; Τον συντηρητισμό χωρίς παράδοση και τον προοδευτισμό χωρίς ζήλο; Την κριτική πάνω στα δόγματα και την αναθεώρηση της ηθικής; Δεν βλέπετε που Πατέρες και Γραφή μπήκαν στην κόνιστρα του ορθολογισμού και αξιοποιούνται σε γλυκανάλατους κηρυγματισμούς; Δεν βλέπετε που η ορθόδοξη συνείδηση, η νηπτικότητα απο φυσιολογία και πίστη έγινε ταμπέλα ή αντικείμενο διαλόγου μονο και μόνο επειδή το "μυαλό μας είναι οξύ"; Δεν βλέπετε που δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας την αλήθεια και τα καταντούμε μεταλλαγμένα και αποβλακωμένα; Είναι συντηρητικός αυτό που δεν θέλει την μετάφραση και είναι ξαφνικά ανοικτόμυαλος αυτός που μιλά με καθαρεύουσα; Δηλαδή θέλουμε να μας θαυμάζουν για τον ωραίο βαρύγδουπο λόγο και απαξιώνουμε τα μελοποιημένα δόγματα; Τί είναι οι ύμνοι και οι ευχές της εκκλησίας; Τραγουδάκια που μαθαίναμε μικροί στο κατηχητικό, ότι και καλά «είμαστε τα μοναδικά παιδιά του Πατέρα μας» και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν; Αυτά είναι συνθέσεις ανθρώπων που είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και την κάστα τους. Οι ύμνοι όμως είναι η εκφραση των θεοφωτίστων και των ταπεινών. Είναι λουλούδια αγάπης. Πώς θα παρέμβει ο καθένας για να τους αλλοιώσει ή να τους αποδώσει περιφραστικά. Γιατί αδελφοί μου πιστεύετε αυτούς που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους; Αυτοί θέλουν να πηγαίνει ο κόσμος στην Εκκλησία και να τους χτυπά παλαμάκια που κάνουν ωραίες μεταφράσεις και φαίνονται έξωθεν σπουδαγμένοι και γιομάτοι αγάπη και ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Πείτε με αλήτη για έναν τέτοιο ισοπεδωτικό ταχα μου αφορισμό, αλλά αποδείξτε μου εν συνειδήση πώς ισχύει το αντίθετο. Πόσοι απ αυτούς κατέβηκαν από τον άμβωνα ή την έδρα του δασκάλου για να σκουπίσουν τον ιδρώτα του αγωνιόντος και του πένητος; Και βλεπεις κατι γεροντάκια στα χωριά που δεν ξέρουν το άλφα και τους φιλάς όχι τα χέρια αλλά και τα πόδια γιατί δεν είναι καθηγητές και «ραββί ραββί» αλλά δάσκαλοι χωρίς δασκαλίκι , με την ζωή και την στάση τους. Εγώ δεν θέλω να πείσω κανέναν και ούτε είναι ο σκοπός μου αυτός. Θα έγραφα και αλλα, μα ό,τι γραφει κανείς με πάθος και ενδιαφέρον πολλοί το βαπτίζουν εμπάθεια και ζηλωτισμό και καθώς είμαι άνθρωπος υπερήφανος , αμαρτωλός και ευέξαπτος δεν θέλω να διακινδυνεύσω μια έντονη λεκτική αντιπαράθεση παρόλο που η αμαρτία μου με κάνει και το μπορώ πολύ καλά.
‘Ολοι οι πατέρες που έχετε πειστεί, μπροστα μας απλώνονται δυο δρομοι: οι θα γίνουμε προτεστάντες και πρόσκαιρα αρεστοί ή θα μείνουμε παραδοσιακοί, ας γκρινιάρηδες, ας παράξενοι,ας αχώνευτοι και στο τέλος ακέραιοι. Τουλάχιστον στο ελάχιστον.
Επίσης ξαναθυμίζω πως γνωμη μου είναι να έχουμε πάντα αυθεντικότητα. Αυτοί είμαστε. Δεν διώχνουμε κανέναν, ουτε το κακό κανενός ζητάμε. Οποιος θελει προσερχεται. Δεν θα κάνουμε τον ναό, μαγαζί διανοουμενισμού. Ας κριθούμε. Να ο σταυρός. Δεν νιώθω πιο ορθόδοξος από κάποιους άλλους.Μα έχω την συνείδηση ώρες ώρες πώς είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα παραμύθι. Χριστιανίζουμε δεν ορθοδοξούμε. Το βλέπω στον εαυτό μου: ο χρόνος κυλά σαν άμμος από τα άδεια χέρια μου... Kαι κάτι άλλο: Αυτοί που με τρελαίνουν-ας μην έχω το πνευματικό δικαίωμα δεν είναι τόσο αυτοί που επιθυμουν την μετάφραση αλλά η τρίτη μερίδα: Δηλαδή οι πατέρες που ότι αποφασίσει η σύνοδος, είτε την μετάφραση είτε την παράδοση εκείνοι θα το αποδεχτούν άκριτα και με ιδιαίτερη ευκολία. Και δεν λέω...είναι υγιές και ορθόδοξο να κάνεις υπακοή στην σύνοδο, μα δεν είναι θέμα υπακοής και ταπείνωσης, ας μην κρυβόμαστε.Να μην ψελίζεις ούτε μια μικρή αντίδραση; Να μην εναντιώνεσαι σε έναν αντικειμενικό παραλογισμό και στο αντιπαραδοσιακό πνεύμα, μόνο και μόνο επειδή κοιτάς την δουλίτσα σου;Άμα η ταπείνωση ανοίγει τον παράδεισο, η ταπεινότητα προμοτάρει την κόλαση. Χίλιες φορές καλύτερα οι μοντέρνοι. Έχουν πάθος με τις ιδέες τους.Δεν είναι υδαροί. Μήπως τα λέω χοντρά; Νομίζω πώς είμαι λίγο περισσότερο "αναιδής" από το ανεκτό... Συγχωρείστε με που δεν είμαι πράος καθώς οφείλω. Όμως βαρέθηκα να έχω μια καρδιά και μια γλώσσα από ξύλο στο όνομα τάχα της πραότητας. ;)
Ταπεινώσου και αγάπα την αλήθεια, και ο Κύριος οπωσδήποτε θα σου δώσει να Tον γνωρίσεις με το Άγιο Πνεύμα. Και τότε θα γνωρίσεις με την πείρα σου ΤΙ είναι η αγάπη Tου Θεού και ΤΙ η αγάπη του ανθρώπου!
Υπάρχει μικρή αγάπη, υπάρχει μέση, υπάρχει και τέλεια. Όποιος φοβάται την αμαρτία αυτός αγαπά τον Θεό. Όποιος έχει κατάνυξη, αυτός αγαπά περισσότερο. Όποιος έχει στην ψυχή του φως και χαρά, αυτός αγαπά ακόμη περισσότερο. Και όποιος έχει τη χάρη και στην ψυχή και στο σώμα, αυτός έχει την τέλεια αγάπη. Τέτοια χάρη έδινε το Άγιο Πνεύμα στους μάρτυρες και με αυτήν υπέμεναν με γενναιότητα όλους τους πόνους!
Ποιος τάχα θα μπορούσε να μιλήσει για τον παράδεισο, πώς είναι εκεί; Για τον παράδεισο μπορεί να μιλήσει μόνο όποιος γνώρισε εν Πνεύματι Αγίω τον Κύριο και την αγάπη Του για μας. Ο Κύριος είναι τόσο αγαθός, ώστε η ψυχή από την αγάπη Του τίποτε άλλο δεν μπορεί να θυμηθεί। Η χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι τόσο γλυκιά και τόσο αλλοιώνεται από αυτήν ολόκληρος ο άνθρωπος, ώστε να λησμονεί ακόμα και τους γονείς του.
Ψυχή που γνώρισε τον Κύριο και την αγαλλίαση κοντά Του, δεν επιθυμεί πια τίποτε στη γη κι δεν προσκολλάται σε τίποτε γήινο. Κι αν της πρότειναν βασιλεία, δεν θα τη δεχόταν, γιατί η αγάπη Του Χριστού είναι τόσο τερπνή και προξενεί τέτοια χαρά και αγαλλίαση στην ψυχή, που ούτε η βασιλική ζωή δεν μπορεί να την ικανοποιήσει! […]
Ο Κύριος αγαπά τόσο πολύ τον άνθρωπο, που δεν μπορούμε ούτε να το σκεφτούμε। Μακάριος ο αμαρτωλός που στράφηκε στον Θεό και Τον αγάπησε! Όποιος μίσησε την αμαρτία, ανέβηκε το πρώτο σκαλοπάτι της ουράνιας κλίμακας. Όταν ο εμπαθής λογισμός δεν μπορεί να προσβάλει την ψυχή, αυτό είναι το δεύτερο σκαλοπάτι. Κι όποιος γνώρισε με το Άγιο Πνεύμα την τέλεια αγάπη, αυτός βρίσκεται στο τρίτο σκαλοπάτι. Αυτό όμως είναι σπάνιο.
Για να φτάσουμε στην αγάπη Του Θεού, πρέπει να τηρούμε όλα όσα παρήγγειλε ο Κύριος στο Ευαγγέλιο। Πρέπει να συμπάσχει η καρδιά μας και όχι μόνο τον άνθρωπο να αγαπούμε, αλλά να συμπονούμε και κάθε πλάσμα, κάθε κτίσμα του Θεού.
Να, ένα πράσινο φύλλο στο δέντρο, κι εσύ το έκοψες χωρίς λόγο. Αν και δεν είναι αμαρτία, όμως, πώς να το πω, προκαλεί τον οίκτο∙ η καρδιά που έμαθε να αγαπά λυπάται και το φύλλο, και όλη την κτίση.Και ο άνθρωπος είναι μεγάλο δημιούργημα! Αν βλέπεις ότι παραπλανήθηκε και θα καταστραφεί, προσευχήσου γι’ αυτόν και κλάψε, αν μπορείς, αλλιώς, στέναξε τουλάχιστον γι’ αυτόν ενώπιον του Θεού. Και την ψυχή που ζει έτσι την αγαπά ο Κύριος, γιατί έγινε όμοια με Αυτόν.
Έτσι προσευχόταν ο όσιος Παΐσιος ο Μέγας για να συγχωρήσει ο Κύριος το μαθητή του, που αρνήθηκε τον Χριστό και παντρεύτηκε μια Εβραία. Αυτή του η προσευχή ευχαρίστησε τόσο πολύ τον Κύριο, ώστε ο Ίδιος θέλησε να παρηγορήσει το δούλο Του και εμφανίστηκε σε αυτόν και Του είπε: « Παΐσιε, γιατί προσεύχεσαι γι’ αυτόν που με απαρνήθηκε;» Αλλά ο Παΐσιος απάντησε: «Κύριε Εσύ ως ελεήμων, συγχώρεσέ τον». Τότε λέει ο Κύριος: «Παΐσιε, έγινες όμοιος μ’ Εμένα στην αγάπη»! Τόσο ευπρόσδεκτη είναι στον Κύριο η προσευχή για τους εχθρούς!
Η ψυχή δεν μπορεί να έχει ειρήνη, αν δεν προσεύχεται για τους εχθρούς। Η ψυχή που διδάχθηκε από τη χάρη Του Θεού να προσεύχεται, αγαπά και λυπάται όλη τη δημιουργία, και προπαντός τον άνθρωπο, για τον οποίο (ο Κύριος) έπαθε επάνω στο σταυρό και πονούσε βαθιά για όλους μας.
Ο Ελεήμων Κύριος με δίδαξε με τη χάρη Του να αγαπώ τους εχθρούς. Χωρίς τη χάρη Του Θεού δεν μπορούμε να αγαπούμε τους εχθρούς! Το Άγιο Πνεύμα, όμως, εμπνέει αγάπη, και τότε η ψυχή λυπάται ακόμη και τους δαίμονες, γιατί εξέπεσαν από το αγαθό και έχασαν την ταπείνωση και την αγάπη για τον Θεό!
Κύριε , δώσε μου να ΑΓΑΠΩ μόνο Εσένα. Εσύ με έπλασες, Εσύ με φώτισες με το άγιο βάπτισμα, Εσύ συγχωρείς τις αμαρτίες μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα Σου. Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά Σου. Κύριε, δώσε μου αδαμιαία μετάνοια και την αγία σου ταπείνωση!
Αρχιμανδρίτου Σωφρόνιου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, Αγγλία
Η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα τη μνήμη ενός μάρτυρα, του τρίχρονου Κήρυκου. Είναι γνωστό, πώς η μητέρα του Ιουλίττα συνελήφθη σαν χριστιανή και οδηγήθηκε μπροστά στον ηγεμόνα. Αυτός , σαν γνήσιο όργανο του διαβόλου, προσπάθησε να πάρει με το μέρος του τον μικρό, με κολακείες και έντονο ψυχολογικό πόλεμο .
Τί ανείπωτη δειλία και τί μεγάλη πτώση και ήττα για έναν ηγεμόνα να πέφτει στις κολακείες προκειμένου να κάμψει ένα νήπιο. Ο διάβολος λένε αγιογραφείτaι σμικρότατος σε σχέση με τους μάρτυρες του Χριστού στις εικόνες μας και αυτό κρύβει βαθιά σοφία.Τότε το νήπιο με "φωνήν υποψελλίζουσαν το όνομα του Ιησού" στράφηκε προς την μητέρα του και στην πρόκληση του τυρράνου να βλασφημήσει το όνομα του Χριστού, τον εφτυσε και του κατάφερε με όση δύναμη "ηδύνατο" μια κλωτσιά στην κοιλιά. Ο τύρρανος νικημένος και παράφρων πέταξε το θαρραλέο νήπιο στα σκαλιά του ανακτόρου και έθραυσε το κεφάλι του. Είναι γνωστό πώς μαρτύρησε ο άγιος τρίχρονος στρατιωτης του Χριστού κατ'αυτόν τον τρόπο. Έπειτα ακολούθησε και η μητέρα με μαρτυρικό θάνατο.
Λοιπόν , ποιός δίδαξε σε αυτό το τρίχρονο νήπιο το θάρρος και την ομολογία και την ευλογημένη ευχή του Ιησού ( με υποψελίζουσα φωνή επικαλείτο το όνομα του Ιησού κατά το συναξάρι) και την τέτοια και τόση συνείδηση ώστε να διακρίνει την Αλήθεια από την απάτη και την Ζωή από τον θάνατο;
Ας πούμε πώς η μητέρα του, του ενέπνευσε τόση θερμή αγάπη. Ας πούμε πώς του έδωσε την χριστιανική λεγόμενη αγωγή. Δεν είμαι ειδικός παιδαγωγός και δεν γνωρίζω κατά πόσον μπορείς να εμφυσήσεις σαν γονιός τέτοια στέρεα πίστη και τόση θερμή αγάπη σε ένα νήπιο τριών ετών. Δεν ξέρω καν αν τα νήπια κινούνται περισσότερο από την ανάγκη της ασφάλειας προς το θέλημα των γονέων,από βρεφικό ένστιχτο ή αν έχουν τέτοια διαμορφωμένη συνείδηση ώστε να διακρίνουν μεταξύ Χριστού και διαβόλου και μάλιστα μπροστά σε κολακείες και απειλές φανταχτερών ηγεμόνων.
Ήταν λοιπόν ασφαλέστατα ο Χριστός που του φώτισε την συνείδηση. Ήταν ο Χριστός και το Πνεύμα που του εμφύσησαν το θάρρος, την ορμή και τον έρωτα. Ας πούμε πώς εμιμείτο την μητέρα του στα περί την Ευχήν. Πάντως αυτή στερεώθηκε και γιγαντωθηκε μέσα του και έδωσε καρπούς πνευματικούς επειδή ΚΑΙ τα παιδιά δύνανται να θεολογούν και να καταλαβαίνουν και να γινονται δοχεία της χάρης και του Πνεύματος. Ναι ίσως τα αθώα και αγνά νήπια να είναι πιο εξοικειωμένα από μας στο θεολογείν και ας μην έχουν σε καθημερινή χρήση στο λεξιλόγιο τους τις έννοιες, ουσία, μέθεξη,ενέργεια, προοδευτισμός και συντηρητισμός!
Γι 'αυτό και τα παιδιά των χριστιανών δεν είναι "χαμένα στην μετάφραση" κύριοι θεολόγοι της αναγέννησης και της αναμόρφωσης της λατρείας, ούτε αποκομμένα από λατρεία και μέθεξη και αγιασμό για ένα τέτοιο εξωτερικό όχημα όπως είναι η γλώσσα. Τα παιδιά κατέχουν την ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Είναι οι ομιλούντες και οι συνομιλούντες με τον Θεό. Εμείς είμαστε πού όσο μεγαλώνουμε χάνουμε επαφές και παλεύουμε για να βρούμε συννενόηση με την άλλη άκρη του σύρματος! Και αυτό γιατί δεν είμαστε πια νήπιοι. Το να είσαι θεολόγος είναι κάτι σπανιότατο πια. Γίναμε όλοι μεγάλοι και ξύπνιοι, γεμάτοι αγωνίες και θεωρίες μεγαλίστικες. Αναλωνόμαστε στο να εφευρίσκουμε κώδικες ενώ καταφέρνουμε να αγνοούμε την μόνη διάλεκτο. Και ενώ κάνουμε θεό το νου και την διάνοια, είμαστε περισσότερο α-νόητοι και α-διανόητοι παρά ποτέ.
Κάτω, πιο χαμηλά από το θεολογικό μας μπόι και έξω από την οπτική γωνία των μεγάλων μας κύκλων ζουν οι νήπιοι. Μόνο οι νήπιοι και οι άγιοι γνωρίζουν την γλώσσα του Θεού . Και μήπως οι άγιοι δεν έζησαν σαν βρέφη στην αγκαλιά του Πατέρα τους;
Tί θα πεί μ'αγαπάς; Ποιός σου είπε πώς η χριστιανική αγάπη είναι "στοργή και προδέρμ"; Και γω σ'αγαπώ. Αλλά δεν επιθυμώ να μου κλέψεις την Αλήθεια μου με λόγια. Ο πατερναλισμός είναι συγκαλυμμένο μίσος. Φίλος δε Πλάτων φιλτάτη η Αλήθεια. Αν μ'αγαπάς στάσου με σεβασμό απέναντι μου. Δεν μ'αρέσουν τα σάλια.
O κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του τον καθοδηγητή, τον προσηλυτιστή,τον διαφωτιστή. Σκοτώστε αυτό το τέρας μέσα σας. Τί ζητάς να επιβληθείς στον άλλο; Γιατί παίρνεις τόσο σοβαρά τον εαυτό σου; Κλείσε την πόρτα στον δασκαλάκο μέσα σου. Κλείσε τα αυτιά σε κάθε ινστρούχτορα. Ταπεινώσου ενώπιον του Θεού για να βρεις την Αλήθεια.
Ειδικά εμείς οι ιερείς και οι λαϊκοί ιεροκήρυκες. Ζητάμε οπαδούς, ζητάμε ακροατές και θεατές και ακολούθους. Αν ο λόγος σου δεν ειναι πατερικός,αγιογραφικός και ταπεινός,εκκλησιαστικός, τί θέλεις και ανοίγεις το στόμα σου; Τόση ανασφάλεια πια; Τόση διάθεση για αναγνώριση; Απόστολος του Χριστού είσαι εσύ ή της καρδιάς και της κοιλίας σου; Καλύτερα γίνε ζωντανός Λόγος για να ωφελήσεις άλλους. Ακόμα μην φοβηθείς να παλλιλογήσεις φτάνει αυτό που θα πείς να είναι εκκλησιαστικό.
Το μικρόβιο του αγαπισμού, χτυπά κυρίως τους αιρετικούς. Πώς λες πώς μ αγαπάς, όταν κατά βάθος θέλεις να με κάνεις όμοιο με σένα; Όταν έχεις την αίσθηση της υπεροχής και με θεωρείς αμαρτωλό και πλανημένο; Δεν θέλω τα σάλια σου. Και γω σ αγαπώ και γω ενδιαφέρομαι για σένα, αλλά στέκομαι με σεβασμό απέναντι σου.
Για μένα αγαπάς τον Χριστό, αλλά αγαπάς πλέον τον εαυτό σου. Εγω σε βλέπω σαν άρρωστο , εσύ όταν δεν με βλέπεις σαν πρόβατο με βλέπεις σαν ένοχο της κολάσεως. Τί αγάπη είναι αυτή; Προτιμώ χίλιες φορές έναν άθεο που ψάχνεται ειλικρινά, από σένα που έχεις τετοια εωσφορική σιγουριά, δίχως να περιμένεις θεϊκές εγγυήσεις. Είσαι από μόνος σου μια Εκκλησία, μια Εκκλησια του εγώ, την ώρα που περιφρονείς κάθε εκκλησιαστικό σύστημα και κυρίως την Εκκλησία που ανήκω εγώ.
“Γράφεις ότι σε ταλαιπωρεί κάποια ακατανίκητη και ανεξήγητη θλίψη. Σωματικά είσαι υγιής, το σπίτι γεμάτο, αλλά η καρδιά άδεια. Για την ακρίβεια η καρδιά σου είναι γεμάτη από σκοτεινή θλίψη.
Πρόσεχε καλά γιατί αυτό είναι επικίνδυνη ασθένεια της ψυχής. Μπορεί να νεκρώσει πλήρως την ψυχή. Τέτοια θλίψη η εκκλησία μας την βλέπει ως θανάσιμο αμάρτημα. Αφού κατά τον λόγο του αποστόλου υπάρχουν δύο είδη θλίψης: «Η γαρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται· η δε του κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται» (Β΄ Κορινθ. 7,10). Εσύ οφθαλμοφανώς υποφέρεις από το δεύτερο είδος θλίψης.
Η κατά Θεόν θλίψη κυριεύει τον άνθρωπο όταν ο άνθρωπος θυμάται τις αμαρτίες του, μετανοεί και τις αποθέτει στον Θεό. Ή όταν κάποιος θλίβεται για τις αμαρτίες των άλλων ανθρώπων. Ή όταν κάποιος δείχνει ζήλο για την πίστη στον Θεό, αλλά βλέπει με θλίψη την αποχώρηση των ανθρώπων από την πίστη. Τέτοια θλίψη ο Θεός την μετατρέπει σε χαρά. Όπως περιγράφει ο Παύλος, οι απόστολοι και όλοι οι αληθινοί δούλοι του Χριστού είναι «ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες» (Β΄ Κορινθ. 6,10). Χαίρονται γιατί αισθάνονται τη δύναμη και την εγγύτητα του Θεού. Και λαμβάνουν παρηγοριά από τον Θεό. Έτσι και ο ψαλμωδός λέει: «Θυμήσου τον Θεό και χαίρε». Η αγία θλίψη μοιάζει με τα σύννεφα, μέσα από τα οποία λάμπει το φως της παρηγοριάς.
Ενώ η δική σου θλίψη μοιάζει σαν έκλειψη ηλίου. Μάλλον θα είχες πολλά μικρά αδικήματα και αμαρτίες, τα οποία θεωρούσες ασήμαντα, και έτσι δεν εξομολογήθηκες και για τα οποία δεν μετανόησες. Σαν αράχνη, που πολλά χρόνια είναι στα μάτια, τώρα απλώθηκε γύρω από την καρδιά σου, και έφτιαξε φωλιά γι’αυτήν τη μεγάλη θλίψη, την οποία οι κακές δαιμονικές δυνάμεις κακοεργώς στηρίζουν μέσα σου.
Γι’αυτό ξαναδές ολόκληρη τη ζωή σου, κάνε μια ενδελεχή ενδοσκόπηση του εαυτού σου, και εξομολογήσου τα πάντα. Με την εξομολόγηση θα καθαρίσεις τον οίκο της ψυχής σου και θα τον αερίσεις. Και θα εισέλθει μέσα σου ο φρέσκος και καθαρός αέρας του Πνεύματος του Θεού. Αμέσως μετά ξεκίνα να πράττεις πάντα το καλό. Ξεκίνησε με το να δίνεις ελεημοσύνη εν ονόματι του Χριστού. Θυμήσου: του Χριστού. Ο Χριστός θα το δει αυτό και γρήγορα θα σε ανταμείψει με τη δωρεά της χαράς. Θα σου δωρίσει ανείπωτη χαρά, την οποία μόνον Αυτός χορηγεί, και την οποία καμία θλίψη, ούτε βάσανο, ούτε δαιμονική δύναμη δεν μπορεί να συσκοτίσει.
Διάβαζε το ψαλτήρι. Αυτό αποτελεί βιβλίο για θλιμμένες ψυχές, βιβλίο παρηγοριάς.Είθε ο Κύριος σύντομα να σε ανανήψει.
[Επιστολή του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ο οποίος υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος. Έζησε από το 1881 μέχρι το 1956. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκήρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά Λειψάνων).]
Ο Αββας Σισώης ο Μέγας που γιορτάζει σήμερα είναι ένα από εκείνα τα παιδιά για τα οποία έφτιαξε ο Χριστός τον Παράδεισο.
Ταις του Σού οσίου οσίαις πρεσβείαςι Χριστέ ο Θεός , ελέησον και σώσον ημάς! Αμήν!
Έλεγαν για τον αββά Σισώη, πώς, όταν έφτασε στα τελευταία του, έλαμψε το πρόσωπό του υπερβολικά.
Και είπε στους πατέρες πού κάθονταν κοντά του: - Να ο αββάς Αντώνιος, ήρθε!
Και μετά από λίγο επανέλαβε: - Να ο χορός των Προφητών, ήρθε!
Και πάλι το πρόσωπό του έλαμψε περισσότερο, και είπε: - Να ο χορός των Αποστόλων, ήρθε!
Μεγάλωσε κι άλλο η λαμπρότητα του προσώπου του και φαινόταν σαν να συνομιλεί με κάποιους.
- Με ποιον μιλάς, πάτερ; τον ρώτησαν παρακλητικά οι γέροντες.
- Να, ήρθαν άγγελοι να με πάρουν, αποκρίθηκε εκείνος, και τους παρακαλώ να με αφήσουν λίγο να μετανοήσω.
- Δεν έχεις πια ανάγκη από μετάνοια, πάτερ, του είπαν οι γέροντες.
- Πραγματικά δεν ξέρω, τους απάντησε, αν έβαλα ακόμη αρχή.
Απ΄ αυτό κατάλαβαν όλοι, ότι είναι τέλειος.
Και ξαφνικά το πρόσωπό του άστραψε πάλι σαν τον ήλιο κι όλοι τους φοβήθηκαν.
- Βλέπετε; τους ρωτάει. Ήρθε ο Κύριος και λέει: «Φέρτε μου το σκεύος της ερήμου».
Κι αμέσως παρέδωσε το πνεύμα του, ενώ κάτι σαν αστραπή φάνηκε και ο τόπος γέμισε θεϊκή ευωδία.
(η εικόνα είναι από το αρχαιότερο χριστιανικό μοναστήρι, αυτό του Μεγάλου Αντωνίου στην έρημο της Νιτρίας. Ο αββάς Σισώης , πνευματικοπαίδι του Μ.Αντωνίου, είναι ο πρώτος εκ δεξιών)
«Βλέπω δαίμονας να τον έχουν κυκλώσει και να τον κρατάνε»
Είπε ο αββάς Μακάριος, ότι όταν ήλθα στην Κωνσταντινούπολι μου γεννήθηκε η επιθυμία να την γνωρίσω. Και περπατώντας σε κάποια γειτονιά, και η συνείδησίς μου βεβαιώνει την αλήθεια για όσα λέγω, βλέπω με τα νοητά μάτια, τα οποία μου δώρησε ο Κύριος για να κατανοώ τα θαυμάσιά του, βλέπω κάποιον άνθρωπο, σαν να ήταν ευνούχος και να στέκεται έξω από πορνικό καταγώγιο. Φαινόταν πολύ στενοχωρημένος και έκρυβε με τις δύο παλάμες το πρόσωπό του, και έκλαιγε έτσι που νόμιζες ότι και ο ουρανός θρηνούσε μαζί του.
Αφού τον πλησίασα και τον ρώτησα. Ποιος είναι ο λόγος για τέτοιο θρήνο και τόση στενοχώρια; Και γιατί δεν φεύγεις από εδώ, που είναι καταγώγιο πορνών και ασελγών γυναικών; Πες μου, σε παρακαλώ, διότι προκαλεί μεγάλη συμπάθεια ο θρήνος σου.
Και απαντώντας μου λέγει: Ως προς την φύσι μου είμαι, ένδοξε δούλε του Θεού, άγγελος, όπως όλοι οι χριστιανοί κατά την ώρα του βαπτίσματος ο καθένας παίρνει από τον Θεό έναν φύλακα άγγελο, για προστασία και σκέπη αυτού του ανθρώπου που τώρα είναι εδώ, και πολύ θλίβομαι που τον βλέπω να διαπράττη την ανομία και να ασωτεύη, όπως βλέπης, με αυτήν την πόρνη. Και πώς να μη θρηνήσω όταν βλέπω την εικόνα του Θεού να χάνεται σε τέτοιο σκοτάδι;
Του λέγω τότε εγώ. Και γιατί δεν τον νουθετείς και διδάσκεις να ξεφύγη από το σκοτάδι αυτής της αμαρτίας;
Και μου είπε ο άγγελος. Επειδή δεν έχω περιθώρια να τον πλησιάσω, διότι από την στιγμή που αρχίσει να διαπράττη την αμαρτία γίνεται δούλος των δαιμόνων, και δεν έχω καμμία εξουσία πάνω του.
Και πάλι λέγω προς αυτόν. Από πού γίνεται φανερό ότι δεν έχεις καμμία εξουσία πάνω του, αφού ο Θεός σου τον εμπιστεύθηκε;
Μου είπε ο άγγελος. Ο Θεός μας, που είναι αγαθός και φιλάνθρωπος, έκανε τον άνθρωπο αυτεξούσιο και τον άφησε να πορεύεται την οδό που του αρέσει, αφού πρώτα του έδειξε και τις δύο οδούς, την στενή δηλ. και την πλατεία. Και βεβαίως αφού πρώτα του φανέρωσε το τέρμα και των δύο οδών, ότι δηλ. το βάδισμα της στενής και θλιμμένης οδού περνάει μέσα από πόνους προσωρινά, αλλά οδηγεί στην ατελεύτητη μέσα στους αιώνες των αιώνων ανάπαυσι, η δε πλατεία στην αιώνιο κόλασι και στο πυρ της γεέννης και σε όλες τις άλλες τιμωρίες. Επομένως τί άλλη νουθεσία μένει να κάνω εγώ στον δικό μου άνθρωπο, τον οποίο μου εμπιστεύθηκε ο Θεός να σκεπάζω; Εξ άλλου ο ίδιος ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος νουθετεί και παρακαλεί και τους διδάσκει όλους να μη μετέχουν σε αισχρές πράξεις, και μόλις κάποιοι σπανίως σκέπτονται με σεβασμό τα θεία του λόγια.
Του λέγω πάλι. Γιατί σηκώνεις με κλάματα τα χέρια σου προς τον ουρανό;
Μου απαντάει ο άγγελος. Βλέπω δαίμονας να τον έχουν κυκλώσει και να τον κρατάνε, άλλους να τραγουδάνε και άλλους να γελάνε χαρούμενοι, και γι' αυτό κλαίγοντας και αλαλάζοντας σήκωσα τα χέρια μου σε προσευχή προς τον Θεό, για να λύτρωση το πλάσμα του από τους δαίμονες. Και να μου δωρήση μία ήμερα να χαρώ για την μετάνοιά του και την επιστροφή από τα έργα του, για την εξομολόγησί του, και να με αξιώση να παραδώσω την ψυχή του, μετά από εξομολόγησι και μετάνοια, αψεγάδιαστη και καθαρή στον Κύριο, χωρίς καμμία κατηγορία στην αγαθότητα του Θεού. Και αφού μου τα είπε αυτά έγινε άφαντος από μπροστά μου ο άγγελος. Σας λέγω λοιπόν, αδελφοί μου, πως γνωρίζω με ακρίβεια ότι δεν υπάρχει άλλη πιο βρωμερή αμαρτία, παρά μόνον η πορνεία και η μοιχεία και η καταραμένη των Σοδόμων. Και εάν θέλει να μετανοήση αυτός που σέρνεται σε αυτές τις αμαρτίες, τον δέχεται ο Θεός με περισσότερη και μεγαλύτερη θερμότητα από όλους τους αμαρτωλούς, διότι το πάθος είναι της δικής μας επιλογής, αλλά το πολλαπλασιάζει ο διάβολος με τους ερεθισμούς. Και εάν κάποιος θέλει να απαλλαγή από αυτά τα πάθη μπορεί να τα ξηράνη με την αγρυπνία και την εγκράτεια.
Το μικρόβιο του αγαπισμού, χτυπά κυρίως τους αιρετικούς. Πώς λες πώς μ αγαπάς, όταν κατά βάθος θέλεις να με κάνεις όμοιο με σένα; Όταν έχεις την αίσθηση της υπεροχής και με θεωρείς αμαρτωλό και πλανημένο; Δεν θέλω τα σάλια σου. Και γω σ αγαπώ και γω ενδιαφέρομαι για σένα, αλλά στέκομαι με σεβασμό απέναντι σου.
Για μένα αγαπάς τον Χριστό, αλλά αγαπάς πλέον τον εαυτό σου. Εγω σε βλέπω σαν άρρωστο , εσύ όταν δεν με βλέπεις σαν πρόβατο με βλέπεις σαν ένοχο της κολάσεως. Τί αγάπη είναι αυτή; Προτιμώ χίλιες φορές έναν άθεο που ψάχνεται ειλικρινά, από σένα που έχεις τετοια εωσφορική σιγουριά, δίχως να περιμένεις θεϊκές εγγυήσεις. Είσαι από μόνος σου μια Εκκλησία, μια Εκκλησια του εγώ, την ώρα που περιφρονείς κάθε εκκλησιαστικό σύστημα και κυρίως την Εκκλησία που ανήκω εγώ.