Τη Αγία Κυριακή της Πεντηκοστής

 

 

Εορτάζουμε την αγία πεντηκοστή, την έσχατη και μεγάλη εορτή, όπου εορτάζουμε τα εγκαίνια της επί γης Εκκλησίας,τον κατακλυσμό του παρακλήτου,την αποκατάσταση της βαβέλ σε κοινωνία,την αδελφωσύνη, την εκπλήρωση της οικονομίας του Θεού για τον κόσμο.

Σήμερα κατέρχεται ο Παράκλητος εν είδει γλωσσών πυρίνων μετά βοής και ορμής βιαίας και επληρώνεται αυτό πού υποσχέθηκε ο αναστημένος Κύριος στους Αποστόλους: Παραμείνετε στα Ιεροσόλυμα και εγώ θα σας στείλω δύναμη εξ ύψους, το παράκλητον Πνεύμα ο εκ του Πατρός εκπορεύεται. Σήμερα είναι η πλήρωση της επαγγελίας και η ανανέωση, η ανακαίνιση του πάσχα. Η ογδόη Κυριακή, κατά την οποία ο Κύριος κατήλθε ανάμεσα στον λαό του και εγκαινίασε το επί γης μέγα μυστήριο. Αυτό πού υπήρχε στον παράδεισο και προτυπώθηκε στον Ισραήλ και εικονίστηκε στην Θεοτόκο και εγκαινιάστηκε στον κυκλο των δώδεκα, σήμερα γίνεται καθολικό,οικουμενικό, παγκόσμιο, αποκεκαλυμμένο μυστήριο: η Εκκλησία, της οποίας Κύριος είναι ο Θεός, το Παράκλητον Πνεύμα, η εικόνα του Υιού, το εκπορευομενον από τον Θεό Πατέρα, το οποίο οικονομικώς από τον Υιό αποστέλλεται στον κόσμο και της βασιλείας Αυτού δεν υπάρχει τέλος.

Η Πεντηκοστή ημέρα είναι η ημέρα παράδοσης του παλαιού νόμου και τα γενέθλια του καινού. Στον Παλαιό Νόμο μύστης υπήρξε ο Μωϋσής ο Θεόπτης, εδώ οι πνευματοφόροι Απόστολοι. Εκεί το όρος Σινά κατεφλέγετο, εδώ το υπερώον με την γλωσσοπυρσόμορφη χάρη φωτίζεται. Εκεί βροντές και αστραπές και γνόφος, εδώ βοή και πνοή βιαία και φλόγα και αποκάλυψη του Θεού. Εκεί με αίμα θυμάτων η συμφωνία σφραγίστηκε. Εδώ με το πανάγιο αίμα η Καινή Διαθήκη αγιάστηκε.Εκεί ο Ισραήλ από της Αιγύπτου ήλθε στην γή της επαγγελίας, εμείς από το σκοτάδι ήρθαμε στο φως της θεογνωσίας. Εκεί λαός περιούσιος, εδώ υιοθετηθήκαμε από τον Θεό Πατέρα. Εκεί ο Ισραήλ τους Βαβελίτες εχθρεύτηκε, εδώ οι λαοί σε μία συμφωνία δοξολογίας του Θεού συνενώθησαν. Εκεί ο Μωϋσής τον σκληροτράχηλο Ισραήλ ματαίως εκατάρτιζε, εδώ οι απόστολοι τα άλογα έθνη ετιθάσευαν. Εκεί στήλη πυρός και νεφέλη και πέτρα τους αποστάτες εδρόσιζε, εδώ το Βάπτισμα του Χριστού τα έθνη αναγέννησε.Εκεί Άγγελος εκδικητής και πόλεμος και διαμάχη , εδώ Άγγελος εκ του Πατρός, ο Υιός την ειρήνη μας δώρισε.

Εορτάζει η Εκκλησία την γενέθλια ημέρα, κλίνουν γόνυ οι πιστοί στον Γεννήτορα Πατέρα, στον Υιό τον Γεννητό και το Πνεύμα το Άγιον. Μία η ενέργεια του Θεού και μία και αυτή η ουσία, μία η προσκύνηση της Αγίας Τριάδας και το μυστήριον όσον ως μέγα τε και σεβάσμιον. Σήμερα όλα γίνονται καθαρά και φανερώνονται και κατά δύναμιν οι κτιστοί άνθρωποι δείχνονται θεολόγοι. Σήμερα η σάρκα και η ψυχή του Ακτίστου την αλλοίωση δέχονται και φωτισμό  κεκρυμμένο , πλουσιοπάροχα δέχονται. Τα έθνη την Εκκλησία γνωρίζουν, το ευαγγέλιο κηρύττεται στα δώματα, σήμερα οι νήπιοι και οι εξουθενωμένοι τους τεχνολόγους φιμώνουν και η Αλήθεια λάμπει. Σήμερα του Σταυρού το μυστήριο στους ειδωλολάτρες γίνεται φανερό και ως τα πέρατα του κόσμου η Ανάσταση κηρύττεται. Σήμερα η σάρκωση του Λόγου δικαιώνεται και σήμερα η Ανάληψη αιτιολογείται και μετά από δέκα ημέρες το δέκατο των αγγέλων τάγμα εκ των αγίων αναπληρώνεται.Σήμερα τα παλαιά παρέρχονται και ιδού τα πάντα καινά δείχνονται!

Ελάτε λοιπόν να κλίνουμε τα γόνατα στον μόνο Δεσπότη. Ελάτε να αντλήσουμε ύδωρ αθανασίας από τον κατακλυσμό του Πνεύματος. Ελάτε να λάβουμε άφεση από την καθαρτική φωτιά. Ελάτε να λάβουμε φως από το φως πού δεν δύει. Ελάτε να λάβουμε δροσισμό από το καμίνι πού αναψύχει. Ελάτε να λάβουμε γνώση από την πηγή της σοφίας. Ελάτε να κλίνουμε τα γόνατα δουλικώς και να βοήσουμε στον μόνο Βασιλέα:

Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον αγαθέ τας ψυχάς ημών.

Έτη πολλά!

20-22 Ιουνίου 2013 π π κρ.

Η επικίνδυνη ευλάβεια των bits

Παρακολουθώ πώς πολλοί φίλοι μου στέλνουν κατά καιρούς ονόματα για μνημόνευση στην πρόθεση. Αυτό δείχνει μια καλή αγάπη και ενδιαφέρον και για τους ζωντανούς και τους κεκοιμημένους μας και ώς ένα σημείο είναι επαινετό.

 Όμως... Υπάρχει και ένα μεγάλο όμως! Τα νενομισμένα και τα κανονικά στην Εκκλησία μας είναι πολύ πολύ διαφορετικά. Στην Εκκλησία μας υπάρχει η έννοια της θυσίας, της προσφοράς και της άμεσης σχέσης με τον ιερέα και την τοπική μας εκκλησία-ενορία, όπως και η λειτουργική μας προσευχή κατά την διάρκεια της λειτουργίας, η συλλειτουργία μας με τον ιερουργό ιερέα, πού σηματοδοτείται από την παρουσία μας και την ενεργό μας συμμετοχή την ώρα της θυσίας. 
Γι αυτό καλό είναι να γράφουμε κάποια ονόματα σε ένα χαρτί, να πέρνουμε και ακόμα καλύτερα αν μπορούμε να φτιάχνουμε το πρόσφορο μας και με τους καρπούς πού μνημονεύει η αίτηση της εκκλησίας μας, νάμα, λιβάνι, κεριά, έλαιον, ελεημοσύνη να τα πηγαίνουμε στον Ιερέα της ενορίας μας ή τουλάχιστον διά ζώσης σε κάποιον ιερέα και να παραμένουμε συμπροσευχόμενοι και εμείς οι ίδιοι, ει δυνατόν στην λειτουργία. Σε αυτήν την θυσία ευαρεστείται ο Θεός. 
Αυτή η μόδα με τις ιντερνετικές μνημονεύσεις και "ευκολίες" είναι μια καινοτομία, πού δεν έχει σχέση με το λειτουργικό ήθος και ασκητικό ήθος της εκκλησίας μας. Εκτός και αν κάποιος είναι ερημίτης και δεν μπορεί να πάει σε κάποιον ναό ή για οποιοδήποτε λόγο απέχει από καποια ενορία και μοναστήρι λόγω απόστασης ή ασθένειας. 

Και με όλο τον σεβασμό και εμείς οι ιερείς στο διαδίκτυο δεν πρέπει να ενθαρρύνουμε τέτοιες καταστάσεις. Υπάρχει καλή πρόθεση και διάθεση και γω ο ίδιος το έχω κάνει ατυχώς πολλές φορές, το καταλαβαίνω. Αλλά δεν είναι λειτουργική ορθότητα.Δεν υποστηρίζω κάτι τέτοιο επειδή είναι κόπος. Πολλές φορές με τον συνεφημέριο παπα Σάββα μνημονεύουμε μαζί και χίλια ονόματα ανα λειτουργία.Δεν κάνει να το λέμε, λες και είναι κάτι σπουδαίο, αλλά για να καταλάβετε πώς δεν το έγραψα από τεμπελιά αλλά από αληθινή ευθύνη. Ψυχοχάρτια πού μας έχουν αφήσει από καιρούς και δεν προσκομίζουν πρόσφορα οι οικείοι τους από αδυναμία ή από αδιαφορία, τα μνημονεύουμε κάθε Κυριακή και εορτή, σαν να μην εχει περάσει μια μέρα από το τελευταίο τους μνημόσυνο. Δεν είναι λοιπόν θέμα κόπου. Αλλά το σωστό να λέγεται και να υπογράφεται!

Αμα χαλάμε σε κάποιους την μαγιονέζα και την ευκολία ας κάνουν αυτοκριτική. Αλλωστε φταίω κι εγω που τους ενθάρρυνα. Για τον δικό μου ζήλο και ενθουσιασμό να εξυπηρετήσω, παραθεώρησα το ορθο και το δίκαιο. Λυπάμαι πού δεν υποστηρίζω μια ασώματη, θεωρητική εκκλησία!Η Εκκλησία είναι συγκεκριμένη και τόσο "σάρκινη" και πραγματική, πού κρίνει την όποια θεωρία και ευκολία μας.

Αφήστε πού δημιουργούμε εντυπώσεις για την ξεχωριστότητα της ιερωσύνης και της προσωπικότητας μας και διαδικτυακούς ενορίτες. Και οι εκτός διαδικτύου ιερείς, ο κάθε ιερέας, από τον μικρότερο έως τον αγιότερο αυτή την ίδια εργασία και χάρη κάνουν και επιτελούν στην θεία λειτουργία! Και πολλοί από αυτούς είναι και καλύτεροι από εμάς, καθ όσον δεν προβάλλουν σαν κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό, αυτό πού τους έχει δοθεί και μας έχει δοθεί σε όλους τους ιερείς ανεξαιρέτως, με ή χωρίς οπαδούς και θαυμαστές στο διαδίκτυο.

Επίσης, πολλοί λαϊκοί στο διαδίκτυο οργανώνουν ομαδικές προσευχές. Αυτό και αν είναι καινοτομία! Δεν ξέρω ποιοί πνευματικοί το ενθαρρύνουν όλο αυτό, αλλά λέσχες και ομάδες δεν νοούνται στην Εκκλησία. Η ομαδική δηλαδή λειτουργική προσευχή πολλών ανθρώπων είναι ΜΙΑ και είναι αυτή πού τελείται στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας και ιδιαίτερα στην Θεία Λειτουργία, όπου ουσιοποιείται η Εκκλησία, δηλαδή το Σώμα των Πιστών.

Όλα έχουν γίνει πλαστικά, αλα καρτ και χωρίς γεύση και ουσία. Κατά παραγγγελία. 

Σήκω βρε αδερφέ από την οθόνη και πάρε ένα πρόσφορο και δυο κεριά και πήγαινε στην εκκλησία στον ιερέα της γειτονιάς σου ή σε κάποιον ιερέα και δώσε ονόματα και κάτσε εκεί σε μια γωνιά να μυρίσεις λιβάνι και Θεό και πες μια προσευχή να νιώσεις μέλος εκ σώματος Χριστού. 

Ολα τεμπελιά και ψεύτικα. Χριστός φτιαγμένος από bits και ευλάβεια καλωδιωμένη! 

Θελετε να κάνετε μια ομαδική προσευχή; Μάζεψε δυο τρεις, πέντε, δεκα ενορίτες και φίλους, πηγαίνετε στον ιερέα σας και κανονίστε μια λειτουργία, μια παράκληση κάτι. Έτσι να σας δει ο Θεός συνηγμένους. Πήγαινε την Κυριακή στην Εκκλησία και δες αν γνωρίζεις ποιός κάθεται δίπλα σου, πώς τον λένε, τί το ήθος, η ποιότητα, τα προβλήματα του; Ωφελείστε ο ένας τον άλλο. Γνωριστείτε. Πιαστείτε χέρι χέρι. Δώστε τον ασπασμό της αγάπης, αφού πίνετε από το ίδιο ποτήρι και έχετε την ίδια μάνα, την κολυμβήθρα.Ποιό το όφελος να δίνετε διαδικτυακά ραντεβού για ομαδικές προσευχές και να κάνετε λέσχες εντός και εκτός διαδικτύου; Στην λατρεία πραγματώνεται η Εκκλησία, το κοινό, το επι το αυτό.Τα ίδια κάνουν και οι προτεστάντες.

 Έχετε πνευματικές απορίες ή θελετε να εξομολογηθείτε; Στους πνευματικούς! Στους ενορίτες εφημερίους. Σε κάποιον παπούλη σε έναν μοναστήρι. Και ο μόνο ο δρόμος πού θα κάνει κανείς για να πάει να τον βρεί, ωφελεί. Ποιό το όφελος να θρησκεύεις μέσα στο διαδίκτυο; Εμείς οι περισσότεροι πού δίνουμε συμβουλες, bitατες και καλωδιωμένες είμαστε ψεύτες και καθάρματα.Μας αρέσει η δόξα και το ενδιαφέρον των ανθρώπων και να γινόμαστε επίκεντρο ερωτημάτων και μοχλοί καθοδήγησης. Τις περισσότερες φορές δεν έχουμε πνευματικό ενοριακό ή μοναστηριακό έργο και προσπαθούμε να καλυφθούμε με προφίλ πνευματικού στο διαδίκτιο. Είναι τόσο απλό και τόσο αληθινό αυτό!

Θες να είσαι ελεήμων, αλληλέγυος, φιλάνθρωπος; Πήγαινε σε νοσοκομεία, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, πες έναν καλό λόγο στον διπλανό σου. Δεν σε ωφελούν διόλου οι δωρέες, τα πόστ, οι δράσεις και οι πνευματικές αναρτήσεις μέσω διαδικτύου. Εκτός του ότι τρέφουν μια ψευδαίσθηση ανθρωπιάς και έναν εγωισμό επικίνδυνο, τις περισσότερες φορές κρύβουν μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες απάτης.

Και συνελόντι ειπείν: Το διαδίκτυο ενημερώνει, αλλά δεν σώζει! Συνδέει, αλλά δεν ενώνει! Δείχνει Χριστό πολλές φορές, αλλά δεν δίνει Χριστό!Είναι ιεραποστολή, αλλά δεν είναι η Εκκλησία! Ελπίζω το εορτάζον άγιο Πνεύμα να μας συνέχει όλους με αγάπη, κατανόηση αλλήλοις και αλληλοσεβασμό. Είναι τρία στοιχεία πού λείπουν απ όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς. Ελπίζω στην υγιή μας εκκλησιαστικότητα!

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν

Σαν σήμερα, παραμονή του μαγιάτικου ψυχοσάββατου του 2014 έπεσα στο κρεββάτι με ποδάγρα, εμετούς και ανορεξία. 

Ακολούθησε ένα δραματικό καλοκαίρι με αδιαθεσίες, μακρές περιόδους στις οποίες ήμουν κλινήρης,λιποθυμίες, πτώση αιματοκρίτη και άλλα ωραία συμπτώματα. 

Τα τελευταία καλοκαίρια ήταν τόσο δύσκολα πού συνέδεσα την έννοια του καλοκαιριού με προμήνυμα αδιαθεσίας.

Ξανασηκώθηκα τον Σεπτέμβρη για την πρώτη αιμοκάθαρση και από τότε πάω καλά.Έχω γεμίσει περισσότερη ενέργεια, έχασα 30 κιλά σε 15 μήνες και δόξα τω Θεώ έχω μπεί σε κάποια πορεία.Έμαθα πειθαρχία, ευγνωμοσύνη για απλά πράγματα και την έννοια της εξάρτησης από τον Θεό. Ευτυχώς βρήκα και αρκετή συμπαράσταση από πολλούς αγαπητούς ανθρώπους. 

Θέλω αυτό το καλοκαίρι να το περάσω όσο πιό ξένοιαστα γίνεται και θεωρώ ευλογία και προνόμιο πού θα εορτάσω αυτή την Πεντηκοστή χωρίς άγχος και κωλύματα υγείας

Όσοι βρίσκονται στην από δω μεριά κάποιας χρόνιας ασθένειας το καταλαβαίνουν απόλυτα.

Να δοξάζετε τον Θεό γιατί και αυτό το απλό που μπορείτε και πηγαίνετε στην δουλειά σας καθημερινά, πού πίνετε, τρώτε και ξυπνάτε υγιείς είναι μεγάλο μεγάλο και σπουδαιότατο πράγμα!

Φώτης Κόντογλου - Τὸ ἀληθινὸ Βυζάντιο. Ἡ ἀρχοντικὴ καὶ βασιλικὴ πολιτεία

Τί ἤτανε, ἀληθινά, ἐκεῖνο τὸ Βυζάντιο, ἐκείνη ἡ Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος! Ὄχι μοναχὰ ἡ ἀρχαία πολιτεία, μὰ κι ἡ καινούρια, ὡς τοῦ σουλτὰν-Χαμὶτ τὰ χρόνια. Εἶχα γνωρίσει ἕναν χριστιανὸ Ἀνατολίτη κοσμογυρισμένον, ποὺ ἔζησε πολλὰ χρόνια στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἀμερική, στὴ Λόντρα, στὸ Παρίσι, στὴ Ρώμη, στὴ Νέα Ὑόρκη. «Ὅλες αὐτὲς οἱ μεγάλες πολιτεῖες, μοῦ ἔλεγε, εἶναι σπουδαῖες, μὰ σὰν τὴν Κωνσταντινόπολη δὲν ὑπάρχει ἄλλη στὴν οἰκουμένη, κι οὔτε βρίσκεται στὸν ντουνιὰ τέτοια ἐπίσημη ἀρχοντικιὰ καὶ βασιλικὴ πολιτεία».

Στὰ χρόνια τῶν Βυζαντινῶν «ἡ βασιλεύουσα Πόλις» θὰ εἶχε μιὰ ἐξωτικὴ κι ἀλλόκοτη μεγαλοπρέπεια. Χίλιοι κουμπέδες (τροῦλλοι) κατάχρυσοι λαμποκοπούσανε μέσα στὴ βλογημένη αὐτὴ ἀφεντοπολιτεία. Στὴ μέση στεκότανε, σὰν ἥλιος, ἡ Ἅγια Σοφιά, καὶ γύρω της ἤτανε σκορπισμένες οἱ ἄλλες ἐκκλησίες μὲ τοὺς χρυσοὺς κουμπέδες, σφαῖρες οὐράνιες, ποὺ λὲς καὶ γυρίζανε γύρω στὸν ἥλιο. Δὲν φαινόντανε πὼς ἤτανε κτίρια κανωμένα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ σὰν νὰ κατεβήκανε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ σταθήκανε ἀπάνω στὴ γῆ. Κι ἀπὸ μέσα ἤτανε καταστολισμένες μὲ ψηφιά, μὲ χρωματιστὰ μάρμαρα, μὲ σμάλτα, μὲ ζωγραφιές, ποὺ θαρροῦσε κανένας πὼς μπαίνει σὲ οὐράνια παλάτια. Εἴχανε δίκιο οἱ παλιοὶ Κινέζοι ποὺ λέγανε πὼς αὐτὰ τὰ κτίρια ἤτανε «κάποια παλάτια μεγάλα καὶ λαμπερά, ποὺ ἀπὸ μέσα μοιάζανε σὰν τὰ χρυσὰ φτερὰ τοῦ φασιανοῦ τὴν ὥρα ποὺ πετᾶ».
Ἀνάμεσα στὶς ἀκαταμέτρητες ἐκκλησιές, στὰ παλάτια καὶ στὰ μοναστήρια, ποὺ σκεπάζανε ἀνεξερεύνητα μυστήρια, ἤτανε χτισμένα τὰ σπίτια καὶ τὰ ἀμέτρητα παζάρια ποὺ μερμήγκιαζε ὁ κόσμος, κόσμος καλοπερασμένος, τὰ χάνια, τὰ μαγαζιά, φωλιὲς γεμάτες ζωὴ καὶ κίνηση. Ἐδῶ κι ἐκεῖ πρασινίζανε κάποια περιβόλια μὲ ψηλὰ δέντρα μέσα στὴν πολιτεία, μὰ ἕνα γύρω τὴ ζώνανε, σὰν ὁλόδροσο στεφάνι, ἀνθισμένοι κῆποι, δάση μὲ πλατάνια, μὲ δρῦς, μὲ κυπαρίσσια, μὲ καβάκια (λεῦκες), ποὺ ρίχνανε τὸν πυκνὸ ν ἴσκιο τους ἀπάνω σὲ ξωτικὰ κιόσκια, σὲ βρύσες μὲ κρυσταλλένια νερά, ἐνῶ ἀπὸ παντοῦ χλιμιντρούσανε χαρούμενα τὰ λυγερὰ ἄτια (ἄλογα) τῆς Ἀνατολῆς, κι ἀκουγόντανε κάτι τραγούδια ποὺ μοιάζανε μὲ ψαλμῳδίες. Ἀνάμεσα στὰ δέντρα βοσκούσανε ζαρκάδια.

Μὰ σὰν γύριζε κανένας τὴ ματιά του κατὰ τὴ θάλασσα, εὐφραινότανε ἀκόμα πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸ θαυμαστὸ πανόραμα. Ὁ Βόσπορος, αὐτὸς ὁ ἐξαίσιος θαλασσινὸς ποταμός, δρόσιζε μὲ τὰ νερά του τὰ πόδια τῆς πολιτείας, ρεματίζοντας ἀνάμεσα σ᾿ αὐτὴ καὶ στὴν καταπράσινη Ἀνατολή, μὲ τὴ Χρυσούπολη καὶ μὲ τὰ παλάτια ποὺ παραθερίζανε οἱ Κωνσταντινουπολίτες. Ὅπου νὰ στεκότανε ἄνθρωπος ἔβλεπε μπροστά του ἕνα μαγικὸ θέαμα, τὶς ἥμερες ἀκρογιαλιὲς τοῦ μπογαζιοῦ ἀνάμεσα στὰ δέντρα ποὺ βουΐζανε ἀπὸ τὸ γλυκὸ φύσημα τ᾿ ἀγεριοῦ. Ἀκαταμέτρητο πλῆθος ἀπὸ καράβια λογιῶν λογιῶν, ἀπὸ βάρκες, ἀπὸ μαοῦνες, ἀπὸ καΐκια, ἀπὸ μπιαντάδες, ἀρμενιζανε παντοῦ, ἀλλὰ μὲ πανιὰ κι ἀλλὰ μὲ κουπιά. Τὰ λιμάνια ἤτανε γεμάτα ἀπὸ καράβια ἀραγμένα στοὺς μόλους ἢ φουνταρισμένα ἀνοιχτά. Κάστρα θεόρατα, τρίδιπλα κι ἀκατάλυτα, ζώνανε τὴν ἀξετίμητη πολιτεία, ἀπὸ στεριὰ κι ἀπὸ θάλασσα, μὲ χίλιες καστρόπορτες, μ᾿ ἀμέτρητες τάμπιες καὶ πύργους, ὅλα ἀρματωμένα καλὰ μὲ στρατό, μὲ βάρδιες ποὺ ξαγρυπνούσανε.

Τὸ Σαββατόβραδο, κατὰ τὸ δειλινό, ἡ ἀτμόσφαιρα γέμιζε ἀπὸ τὴ γλυκειὰ βουὴ ποὺ κάνανε χιλιάδες καμπάνες καὶ ποὺ ἀνέβαινε σὰν ψαλμωδία ἀπάνω ἀπὸ τὴν ἁγιασμένη πολιτεία, ἀπὸ τὴ Νέα Σιών, «ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων». Πανηγυρικὴ μεγαλοπρέπεια! Μοναχὰ τὸ Βυζάντιο κατέβασε στὴ γῆ τὴν οὐράνια ἁρμονία.
Γιὰ τοὺς Βυζαντινούς, ἡ πατρίδα τοὺς ἤτανε ἡ Κιβωτὸς τῆς ἀληθινῆς θρησκείας, καὶ εἴχανε πόθο νὰ τραβήξουνε μέσα σ᾿ αὐτὴ ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς, καὶ νὰ τὰ σώσουνε φωτισμένα ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Γι᾿ αὐτό, ἕνας αὐτοκράτορας μιλώντας στοὺς στρατηγούς του ποὺ πηγαίνανε νὰ πολεμήσουνε καταπάνω σὲ βάρβαρους λαούς, τοὺς παράγγελνε νὰ φέρνονται μὲ εὐσπλαγχνία στοὺς νικημένους καὶ νὰ μὴν τοὺς βιάζουνε νὰ πληρώνουνε φόρους. «Ἐμεῖς, ἔλεγε, δὲν θέλουμε νὰ σκλαβώσουμε τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ἡ δόξα μας κι ἡ τιμή μας εἶναι νὰ γίνουνε εὐτυχισμένοι κι ἐλεύθεροι μαζί μας». Ὅσοι ἀλλόθρησκοι πηγαίνανε στὴν Πόλη ἀπὸ ξένες χῶρες ἀπορούσανε πὼς γινότανε οἱ χριστιανοί, ποὺ εἴχανε τέτοια πλούσια καὶ μεγαλόπρεπη πολιτεία, νὰ λατρεύουνε γιὰ θεό τους ἕναν ταπεινόν, τυραννισμένον, καρφωμένον ἀπάνω σ᾿ ἕνα ξύλο, ἐνῷ περιμένανε νὰ δοῦνε νὰ προσκυνᾶνε κάποιο εἴδωλο χρυσοντυμένο, μὲ περήφανη ὄψη, μὲ κορμὶ γίγαντα.

Στὸ Βυζάντιο ἡ θρησκεία βασίλευε ἀπάνω σὲ ὅλα. Μὲ ὅλη τὴ ζωηρὴ δραστηριότητα ποὺ εἴχανε οἱ Βυζαντινοὶ στὰ ἐγκόσμια, ἡ σκέψη τους κι ἡ καρδιά τους ἤτανε πάντα γυρισμένη στὴν ἄλλη ζωή, στὴν αἰώνια ζωή. Στὸ νοῦ τους εἴχανε μέρα νύχτα τὰ λόγια του Παύλου: «Οὐ γὰρ .εχομεν ὦδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Τούτη ἡ ἀφοσίωση στὴ μέλλουσα ζωή, στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἔκανε ὥστε καὶ τὸ σύστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους νὰ πάρει κάποιον χαρακτῆρα αἰωνιότητας, σὰν μιὰ ἀτελὴς προεικόνιση «ἐκείνου τοῦ καινοῦ αἰῶνος, τοῦ θαυμαστοῦ». Ὄχι μοναχὰ τὰ θρησκευτικὰ αἰσθήματά τους, μὰ καὶ τὰ κοσμικά, εἴχανε χαρακτῆρα λειτουργικόν. Γιὰ ὅποιον εἶναι σὲ θέση νὰ νοιώσει καλὰ τί εἶναι αὐτὸ τὸ «λειτουργικό», ποτὲς ἄλλη φορὰ ἡ ὁμαδικὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων δὲν ἔφταξε σ᾿ ἕνα τέτοιο πνευματικὸ ὕψος. Ὅσοι θελήσανε καὶ θέλουνε νὰ κρίνουνε τὸ Βυζάντιο μὲ τὸν συνηθισμένον χονδροειδῆ ἀντιπνευματικὸν τρόπο καὶ μὲ τὶς γνωστὲς ἀνόητες εὐφυολογίες, καὶ νὰ τὸ γελοιοποιηθοῦνε σὲ βαθμὸ ποὺ νὰ ὀνομάζουνε «βυζαντινισμὸ» κάθε ἀφηρημένη συζήτηση καὶ οὐτοπία, αὐτοὶ φανερώνουνε μ᾿ αὐτὸ πόσο ἀνίδεοι εἶναι ἀπὸ ἀληθινὴ πνευματικότητα, μὲ ὅλους τοὺς ψεύτικους τίτλους τῆς σοφίας καὶ τῆς ἐπιστήμης ποὺ εἶναι στολισμένοι.

Τὸ Βυζάντιο εἶναι πολὺ λεπτὸ πρᾶγμα γιὰ νὰ μπορέσουνε νὰ τὸ πιάσουνε τὰ χοντροκανωμένα ἐργαλεῖα τους. Τὸ Βυζάντιο εἶναι ἡ ἀληθινὴ χριστιανικὴ θρησκεία, ἀνάμεσα στὰ ψεύτικα καὶ ἐλεεινὰ παραμορφωμένα ὁμοιώματά της, ποὺ τὰ φτιάξανε λαοὶ βάρβαροι καὶ ὑλιστές, ἀνίκανοι νὰ τὴν καταλάβουνε καὶ νὰ τὴν αἰσθανθοῦνε. Γιὰ τοῦτο, τὸ Βυζάντιο κρίνεται ἀπὸ τοὺς λεγόμενους σοφοὺς τοῦ κόσμου ὅπως κρίνεται τὸ Εὐαγγέλιο, δηλ. σὰν μωρία, μπροστὰ στὴ δική τους γνώση, κι ἡ γνώμη τους ἴσια-ἴσια, πὼς τὸ Βυζάντιο εἶναι «μωρία», πιστοποιεῖ πὼς ἀληθινὰ στάθηκε ἡ Νέα Σιών, ἡ ἔμψυχος κιβωτός, ποὺ μέσα σ᾿ αὐτὴ φυλάχθηκε ἡ ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους πὼς θὰ γίνουνε τέκνα του, καὶ «ἡ μακαρία ἐλπὶς τῆς αἰωνίου ζωῆς». Ὅσο νοιώσανε οἱ ὑλικοὶ ἄνθρωποι τί λέγει ὁ Παῦλος γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ γιὰ τὴ σοφία τοῦ Θεοῦ, ἄλλο τόσο νοιώσανε κι οἱ ἱστορικοὶ κι οἱ ἐπιστήμονες τῆς κοσμικῆς γνώσης, «οἱ συζητηταὶ τοῦ αἰῶνος τούτου» ὅπως λέγει ὁ Παῦλος, τί εἶναι τὸ Βυζάντιο.
Νά, τί λέγει ὁ Παῦλος γιὰ τὴν ψεύτικη σοφία τους καὶ γιὰ τὴν ἀληθινή του Θεοῦ: «Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου; Ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας. Ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι, καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν». «Τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενωμένα ἐξελέξατο ὁ Θεὸς καὶ τὰ μὴ ὄντα (τὶς οὐτοπίες καὶ τὶς θρησκοληψίες), ἵνα τὰ ὄντα (τὶς θετικὲς ἐπιστῆμες, τὸν ὀρθολογισμό, καὶ τὴν ἐμπειρικὴ γνώση) καταργήσῃ». «Σοφίαν δὲ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δὲ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδὲ τὸν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου, τῶν καταργουμένων. Ἀλλὰ λαλοῦμεν σοφίαν τοῦ θεοῦ ἐν μυστηρίῳ, τὴν ἀποκεκρυμμένην, ἣν προώρισεν ὁ Θεὸς πρὸ τῶν αἰώνων εἰς δόξαν ἡμῶν, ἣν οὐδεὶς τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου ἔγνωκεν». (Νομίζει κανεὶς πὼς αὐτὰ τὰ λόγια τὰ λέγει τὸ Βυζάντιο). «Μηδεὶς ἑαυτὸν ἐξαπατάτω. Εἴ τις δοκεῖ σοφὸς εἶναι, μωρὸς γενέσθω, ἵνα γένηται σοφός. Ἡ γὰρ σοφία τοῦ κόσμου τούτου, μωρία παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν». «Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ. Ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί. Ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι».
Ἀπάνω στὸ Βυζάντιο ἤτανε γραμμένος ὁ λόγος τοῦ Παύλου: «ὁ καυχώμενος, ἐν Κυρίω καυχάσθω». Ὅλες οἱ καρδιές, ἀπὸ τὸν βασιλιᾶ ὡς τὸν πιὸ φτωχὸν καντηλανάφτη ἡ βαρκάρη, ἡ στρατιώτη ἢ ξωχάρη, αὐτὰ τὰ λόγια εἴχανε μέσα. Ἡ προσευχὴ ἤτανε ἡ ζωή τους. Κι ἡ τυπικὴ ἀκόμα εὐσέβεια σὲ κάποιους αὐτοκράτορες ἢ ἄρχοντες, δείχνει πὼς ὑποταζόντανε στὸν πνευματικὸ νόμο τῆς θρησκείας κι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἤτανε σὲ θέση νὰ τὸν νοιώσουνε καὶ νὰ εὐφρανθοῦνε ἀπὸ τὴ γλυκύτητα «τοῦ ζῶντος ὕδατος τοῦ ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἀκόμα κι ἐκεῖνοι ποὺ δὲ μπορούσανε νὰ νικήσουνε τὴ φυσικὴ κακία τους, ἤτανε εὐλαβεῖς, ἕνα πρᾶγμα παράδοξο.
 
Ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς ἔκανε κάθε μέρα τὴν προσευχή του, καὶ στὸν πόλεμο φοροῦσε ἀπὸ μέσα, κάτω ἀπὸ τὸν θώρακά του ἕνα παλιόρασο τοῦ θείου του ἀσκητῆ Γεωργίου τοῦ ἐν τῷ Μαλεῷ ποὺ εἶχε ἁγιάσει, γιὰ νὰ τὸν φυλάγει. Ὁ Ἀλέξιος Κομνηνὸς ὅποτε ἤτανε νὰ πάγει σὲ καμμιὰ ἐκστρατεία, ἔβαζε τὰ πολεμικὰ σχέδιά του κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα, κι ὅλη τὴ νύχτα προσευχότανε γονατιστὸς ἀπάνω στὰ σκαλοπάτια τοῦ ἱεροῦ, καὶ τὸ πρωὶ ἔπαιρνε τὸ σχέδιο ποὺ ἔβγαινε κάτω ἀπὸ τὸ σκέπασμα τῆς ἁγίας Τράπεζας, γιατὶ πίστευε πὼς τοῦ τὸ ἔδινε ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ. Ὁ Ἰωάννης Τσιμισκὴς γονάτιζε σὰν παιδὶ μπροστὰ στὴν ἁγία Τράπεζα τῆς Ἁγίας Σοφίας παρακαλώντας μὲ δάκρυα νὰ τοῦ δώσει ὁ θεὸς ἕναν ἄγγελο φύλακα ποὺ νὰ τὸν φωτίζει κατὰ τὸν πόλεμο.
Ὅσο σφίγγεται τὸ Βυζάντιο ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, κι ὅσο ἡ ψυχὴ ὑποφέρνει καὶ πονᾷ, τόσο γυρίζει τὰ μάτια του κατὰ τὸν οὐρανό. Ὁ βασιλιὰς Θεόδωρος Δούκας ὁ Λάσκαρις σύνθεσε τὸν Μέγαν Παρακλητικὸν Κανόνα στὴν Παναγία, ποὺ εἶναι γεμάτος ἀπὸ συντριβή, ταπείνωση καὶ πίστη. Ὁ Λέων ὁ Σοφὸς ἐποίησε τὰ ἐξαίσια Ἑωθινὰ ποὺ τὰ ψέλνουνε στὸν Ὄρθρο κάθε Κυριακὴ κι ὁ γυιός του Κωνσταντῖνος φιλοτέχνησε τὰ Ἐξαποστειλαρια. Κι ἄλλοι πολλοὶ βασιλιάδες ψέλνανε ἢ ὑμνογραφούσανε. Ἄλλα κι οἱ ὁμιλίες ποὺ κάνανε στοὺς στρατιῶτες καὶ στὸν λαό, εἴχανε κι ἐκεῖνες ὕφος θρησκευτικὸ κι ἤτανε γεμάτες εὐλάβεια καὶ πίστη. Ὁ πικραμένος λόγος ποὺ ἔβγαλε ὁ τελευταῖος βασιλιὰς τοῦ Βυζαντίου, Κωνσταντῖνος ὁ Παλαιολόγος, ἤτανε σὰν νεκρώσιμο τροπάρι. Τὸ Βυζάντιο εἶναι ἡ προεικόνιση ἀπάνω στὴ γῆ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ὅσο ἤτανε δυνατὸ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἀτέλεια μέσα στὸν κόσμο τῆς φθορᾶς.
Σὰν μπήκανε οἱ Σταυροφόροι σ᾿ αὐτὴ τὴν πολιτεία τοῦ Χριστοῦ, δὲν καταλάβανε τίποτα ἀπὸ τὸν μυστικὸν πλοῦτο ποὺ ἔκλεινε μέσα της, μ᾿ ὅλο ποὺ λεγόντανε Χριστιανοί. Αὐτοὶ θαμπωθήκανε ἀπὸ «τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηριοῦ καὶ τῆς παροψίδος», ἀπὸ τὰ κτίρια, ἀπὸ τὰ πλούτη της, ἀπὸ τὰ ὑλικὰ πράγματα ποὺ κρύβανε ἀπὸ κάτω τους τὰ πνευματικὰ μυστήρια, ὅπως ἡ στολὴ τοῦ ἀρχιερέως συμβολίζει, μὲ τὸ χρυσάφι καὶ τὶς πολύτιμες πέτρες, τὴν πνευματικὴ μεγαλοπρέπεια τῆς λατρείας. Ἐκεῖνοι οἱ βάναυσοι τυχοδιῶκτες κυττάζανε μὲ λαιμαργία τὰ ἀκριβὰ στολίσματα τῆς Πόλης, καὶ θέλανε νὰ τ᾿ ἁρπάξουνε γιὰ νὰ τὰ φᾶνε.
Ποῦ νὰ καταλάβουνε πὼς ἐκείνη ἡ μεγάλη ἐκκλησιὰ ἤτανε ἐκκλησιὰ τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ. Κανωμένη κατὰ τὸν ναὸ τοῦ Σολομῶντος, ποὺ τὸν στόλισε μὲ ὅ,τι ἀκριβὸ καὶ θαυμαστὸ εἶχε ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ τιμήσει τὸν Θεό. Ποῦ νὰ καταλάβουνε ἐκείνη τὴν ἀρχιτεκτονική, ἐκείνη τὴν ἁγιογραφία, τὰ σκεύη, τὴν ψαλμῳδία, τὴν ὑμνῳδία, ποὺ ὅλα ἤτανε ἦχοι ποὺ βγαίνανε ἀπὸ σάλπιγγες πνευματικές. Αὐτοὶ ἅρπαξανε τὰ μαλάματα, τὰ δισκοπότηρα, τ᾿ ἀρτοφόρια, τὰ ἄμφια, τὰ καπάκια ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια, ἀκόμα καὶ τὰ χρυσὰ ψηφιὰ ἀπὸ τοὺς τοὺς τοίχους. Τὰ βιβλία, ποὺ εἶχε μυριάδες, τὰ κυττάζανε μὲ ἀπορία, σὲ τί θὰ μπορούσανε νὰ χρειασθοῦνε, καὶ τὰ πετούσανε. Τὸ ἴδιο καὶ τὰ ἐξαίσια εἰκονίσματα, ἔργα ἀξετίμητα, τὰ καίγανε ἀπὸ φανατισμό, ἢ λιανίζανε κρέας ἀπάνω τους. Τέτοιος εἶχε καταντήσει ὁ Χριστιανισμὸς σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ὑλόφρονες βαρβάρους, ποὺ καταβρωμίζανε τὴν πηγὴ ἀπ᾿ ὅπου τὸν πήρανε.
Γστερα ἀπὸ αἰῶνες οἱ ἀπόγονοί τους ἡμερέψανε, χτίσανε μεγάλες πολιτεῖες, ἀνοίξανε πανεπιστήμια, κάνανε βιβλιοθῆκες, μουσεῖα, ἀκαδημίες. Μὰ μὲ ὅλα αὐτά, δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ νοιώσουνε πάλι τί εἶναι τὸ Βυζάντιο, ὄχι στὴν ἐξωτερική του δψῆ, ἀλλὰ στὴ βαθειὰ οὐσία του, τὴν πνευματική. Γι᾿ αὐτοὺς εἶναι κεκλεισμένη ἡ Πύλη ἡ κατὰ Ἀνατολάς. Γιατὶ ἐργάζονται «διὰ τὴν βρῶσιν τὴν ἀπολλυμένην», ἐπειδή, κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, «ὁ ὧν ἐκ τῆς γῆς, ἐκ τῆς γῆς ἐστι καὶ ἐκ τῆς γῆς λαλεῖ». Ἐρευνοῦν ἐξωτερικὰ μὲ «τὸν νοῦν τῆς σαρκὸς αὐτῶν», χωρὶς νὰ μποροῦνε νὰ πᾶνε πιὸ βαθειὰ ἀπ᾿ ὅ,τι νοιώθουνε οἱ σαρκικὲς αἰσθήσεις. Δὲν ἔχουνε «πνευματικὸν ὀφθαλμόν, οὔτε πνευματικὸν οὖς» καὶ «ψηλαφοῦσι τοῖχον ἐν τῷ σκότει». Οὔτε κὰν ὑποπτεύονται, μέσα στὴν ἀλαζονεία τους, πὼς ὑπάρχει τίποτα «τὸ τιμιώτατον», κάτω ἀπὸ τὴν ταφόπετρα ποὺ τὴν ψάχνουνε καὶ ποὺ τὴ μελετοῦνε μὲ τὸ ἐγκόσμιο σύστημά τους. Δὲν ἔχουνε αὐτὶ γιὰ νὰ ἀκούσουνε «τοὺς ἀλαλήτους στεναγμοὺς τοῦ Πνεύματος», ποὺ βγαίνουνε ἀπὸ τὰ νεκρὰ καὶ ξερὰ κόκκαλα ποὺ σκαλίζουνε σὰν τυμβωρῦχοι.
Ἕνας ἅγιος γράφει: «Αἰσχρόν ἐστι τοὺς φιλοσάρκους περὶ τῶν πνευματικῶν πραγμάτων ἐρευνῆσαι, ὥσπερ καὶ πόρνην περὶ σωφροσύνης λαλῆσαι. Οἱ ἔχοντες τὴν πεποίθησιν αὐτῶν ἐν τοῖς σαρκικοῖς, οἱ τοιοῦτοι ὡς ἐν νυκτομαχίᾳ διάγουσι, καὶ σκότος ψηλαφοῦσιν, ἔξωθεν ὄντες τῆς χώρας τῆς ζωῆς καὶ τοῦ φωτός. Ἐκείνη γὰρ ἡ χώρα τοῖς ἀγαθοῖς καὶ ταπεινόφροσι, καὶ τοῖς καθαρίσασι τὰς ἑαυτῶν καρδίας κεκλήρωται».
Τὸ Βυζάντιο εἶναι ὅπως «ἡ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ,ἡ ἐντὸς ἡμῶν κεκρυμμένη. Αὐτὴ ἡ χώρα νεφέλη ἐστὶ τῆς δόξης τοῦ θεοῦ, εἰς ἣν μόνον οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ εἰσελεύσονται τοῦ θεάσασθαι τὸ πρόσωπον τοῦ Δεσπότου καὶ καταυγασθῆναι τοὺς νόας αὐτῶν διὰ τῆς ἀκτῖνος καὶ λαμπηδόνος τοῦ φωτὸς Αὐτοῦ».


   Μυστικὰ Ἄνθη, Ἀθήνα 1992, δ´ ἔκδοση, Ἀστήρ, σελ. 93‐99

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2012/10/blog-post_6429.html#ixzz3bPPPqUBW

εάν επιλάθωμαι σου, Ιερουσαλήμ, κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγι μου

Ψάχνοντας να βρώ την απόκρυφη ρωμαίίκη ουσία στην ελληνική μας ταυτότητα και συμπεραίνοντας πώς πολλοί οι χαμίτες και λίγοι οι εκλεκτοί. Ένα γένος αποπροσανατολισμένο, πού βγάζει την καρδιά του την μαχαιρώνει με κομψά φράγκικα μαχαίρια και την καταπίνει αμάσητη χωρίς ενοχές."Δεν είμεθα πλέον βυζαντινοί, το εννοήσατε;". Οι απαντήσεις είναι εντός μας, σε ένα μυστικιστικό όστρακο πού κρύβει τον πολύτιμο μαργαρίτη, σε ένα dna καταχωνιασμένο στην δουλόφρονα ντροπή μιας αρχοντικής καταγωγής, να μην φανεί και ξευτιλιστούμε στους πολιτισμένους βαρβάρους. Αγαπήσαμε τις φτηνές χρωματιστές χάντρες και πετάξαμε μακρυά τα διαμαντικά. Ιθαγενείς μιας πλαστής πατρίδας, ενός υπείσακτου τεχνητού πολιτισμού. Αυτός ο μαρμαρωμένος βασιλιάς θα κείτεται πάντα χωμένος σε αλισάχνη ντροπής. Απάνω του θα τον βαραίνουν τόνοι και τόνοι φτηνού εισαγόμενου κλασσικισμού, γερμανικής ψυχρής αρχαιολατρείας, πού θυμίζει την αρσακειάδα του Παλαμά και φτηνή αμερικάνικη μαγκιά.Γυφτοσύνη πολυτελείας.

Ταλαίπωροι Γαλάτες ποιός υμάς εβάσκανε; Ας ξεχάσει πρώτα ο νεοέλληνας αντιβυζαντινιστής τα τραγούδια και τα παραμύθια της γιαγιάς του, την θρησκεία του παπού του, την διάλεκτο πού ομιλεί, τα πανεπιστημια, τα νοσοκομεία,τις ελληνικότατες έννοιες του κοινοτισμού, της αλληλεγγύης,της οικουμενικότητας και όλα τα άλλα πού εισήγαγε η Ρωμανία στον ανθρώπινο πολιτισμό και μετά αν έχει το κουράγιο να σηκώσει το δάχτυλο του να κατηγορήσει. Γι αυτόν το χυδαϊστί λεγόμενο Βυζάντιο, είναι καταστροφή μνημείων, ικριώματα την αυγή και σκληρός σκοταδιστικός μεσαίωνας. Ένας δυτικός άνθρωπος με φουστανέλλα και παπιγιόν, πού είναι έλληνας επειδή κάποιος τους το είπε και ισχύει. Θα σηκωθούν οι παρθένες της γνήσιας αιδημοσύνης, αυτές οι πολύτιμες ελληνίδες μοναχές πού μετέφραζαν τον Αριστοφάνη(!) να κρίνουν τον ανθελληνισμό πού προσάπτουν στο "Βυζάντιο" οι ένθερμοι "έλληνες". Θα σηκωθούν οι ασκητάδες και σεμνοί αυτοκράτορες, να κρίνουν με το ησυχαστικό τους ήθος και τους νόμους περί αδυνάτων, όλους αυτούς τους ανθρωπιστές καννίβαλους πού με το δικαίωμα της γραβάτας, καταδυναστεύουν ανθρωπιστικά λαούς και έθνη. Θα σηκωθούν οι φιλόσοφοι της νήψης να κρίνουν τον αρρωστημένο ιδεαλισμό κορυφαίων ιδεολόγων , πού με την σοφία τους την ανώτερη πήραν στον λαιμό τους έθνη και λαούς σε παγκόσμιες συρράξεις.

Καημένη μου πατρίδα, ευλογημένο μου γένος! Υπόδουλο στις προκαταλήψεις σου! Προδομένο από τον εαυτό σου! Παραδωμένο σε δύο φύσεις και σε δύο υποστάσεις! Διχασμένο και ταλαίπωρο!Μη επιλάθου της μητρός σου, μην απαρνηθείς το αίμα της καρδιάς σου. Παραδομένο αμαχητί στην γερμανική βαρβαρότητα, παρθένα πόρνη εκδιδόμενη σε λαμπρά σαλόνια, μην λησμονήσεις την βασιλική σου πορφύρα! Μην λησμονήσεις την ιερά σου ουσία, την αγία σου αποστολή. Εσύ είσαι ο βασιλιάς ο μαρμαρωμένος πού εκοιμήθη τον ύπνο τον πρόσκαιρο. Εσύ είσαι το δαιμόνιο το ξεχωριστό πού λάτρεψε σαν Θεό την Σοφία, στην Ακρόπολη και την Επτάλοφο. Εσύ πού έγραψες τον Νόμο και τις Νεαρές, την Πολιτεία και Την Φιλοκαλία. Εσύ σκαλίζεις στον βράχο του Σινά τις δέκα εντολές του Θεού και της Αλήθειας.Εσύ περιδιαβαίνεις επί των υδάτων δίνοντας πνοή και σημασία στο ανερμήνευτο της ύλης και του πνεύματος. Εσύ ονομάζεις τον Θεό και την Κτίση.Εσύ κλεισμένο σε τάφο σκοτεινό, έχεις την δύναμη να διανοείσαι και να ευαγγελίζεσαι την ανάσταση. Μόνον εσύ! Κανείς από τα γένη των ανθρώπων!

 

Πάλι με χρόνια και καιρούς..

 

Ὁ μύθος περὶ «Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας» καὶ «Βυζαντινῶν»

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρὸς

Σήμερα, σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, ἀλλά, δυστυχῶς, ἀκόμα καὶ μέσα στὴν πατρίδα μας, οἱ περισσότεροι μιλᾶνε γιὰ «Βυζαντινή αὐτοκρατορία» καὶ γιὰ «Βυζαντινούς». Οἱ ὄροι Ρωμανία καὶ Ρωμηός, σπάνια χρησιμοποιοῦνται.

Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ Ἕλληνες, δὲν δικαιολογούμαστε νὰ ἀγνοοῦμε τὴν ἀλήθεια. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι αὐτοκρατορία μὲ τὸ ὄνομα «Βυζαντινὴ» δὲν ὑπῆρξε στὴν πραγματικότητα ποτέ.

Οἱ Κωνσταντινουπολίτες, μέχρι καὶ τὴν Ἅλωση, ἀναφέρονται σὲ ὅλες τὶς ἱστορικὲς...

πηγὲς ὡς Ρωμαῖοι ἢ Ρωμηοὶ καὶ ἡ αὐτοκρατορία ὡς Ρωμαϊκή. Ἀκόμα καὶ ἡ λαϊκὴ μούσα, θρηνολογώντας τὴν πτώση τῆς Βασιλεύουσας, ἀφοπλίζει κάθε δυτικὴ ἱστοριογραφικὴ ἀσέλγεια, λέγοντας: «Ἡ Ρωμανία πάρθεν».

Τοὺς ὅρους «Βυζαντινὸς» καὶ «Βυζαντινή αὐτοκρατορία» δὲν τοὺς συναντᾶμε πουθενά. Τοὺς ἐπινόησε ὁ Γερμανὸς ἱστορικὸς Ἱερώνυμος Βόλφ, ἑκατὸ χρόνια μετὰ τὴν Ἅλωση, δηλαδὴ τὸ 1562, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει γεωπολιτικὰ συμφέροντα τῶν Φράγκων εἰς βάρος τῶν Ρωμηῶν.

Ὅπως τότε, ἔτσι καὶ στὶς μέρες μας, οἱ ἀπόγονοι τοῦ Βόλφ, δηλαδὴ οἱ σημερινοί μας «σύμμαχοι» καὶ «ἑταῖροι», συνεχίζουν μὲ τὸν ἴδιο φανατισμό, νὰ ἐπιβάλλουν διεθνῶς τὴν χρήση τῶν ὅρων «Βυζαντινή αὐτοκρατορία» καὶ «Βυζαντινός», ἀρνούμενοι, ἐντελῶς ἀνιστόρητα, κάθε σχέση τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Ρωμανία καὶ τὴν Ρωμηοσύνη.

Πολύτιμοι σύμμαχοί τους, σ’ αὐτὴ τὴν ἀνθελληνικὴ προπαγάνδα, ἀναδεικνύονται, κάθε τόσο, οἱ λογὴς-λογὴς ἰθαγενεῖς συνεργάτες τους, οἱ ὁποῖοι σοφίζονται τὸ πᾶν, ὥστε ἡ Ἑλλάδα μας νὰ φαίνεται ἐντελῶς ξεκομμένη ἀπὸ τὴν Ρωμιοσύνη, νὰ μὴν συνδέεται μὲ τοὺς Ἕλληνες Αὐτοκράτορες τῆς Ρωμανίας, νὰ εἶναι ἀποξενωμένη ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες Πατέρες τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολῆς καὶ νὰ ψάχνει γιὰ προγόνους κατευθείαν στὴν Ἀρχαιότητα, λὲς καὶ προκύψαμε ὡς Ἔθνος, στὰ 1821, ξαφνικὰ ἀπὸ παρθενογένεση.

Γιὰ κάθε ἱστορικὴ ἀπόδειξη, ποὺ βεβαιώνει τὴν ἀδιάλειπτη ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ Γένους μας, οἱ δυτικοὶ τρέφουνε μίσος ἄσβεστο. Ἔτσι ἑρμηνεύεται  καὶ τὸ γεγονός, ὅτι στὸ Μουσεῖο ἱστορίας τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης στὶς Βρυξέλλες, τὰ ἐκθέματα, ἐνῶ θὰ ὄφειλαν νὰ ἀρχίζουν χρονολογικῶς ἀπὸ τὴν πανάρχαια πολιτισμικὴ παρουσία τῶν Ἑλλήνων στὴν γηραιὰ ἤπειρο, ἀρχίζουν ἀπὸ τὸν Καρλομάγνο, δηλαδή, μόλις ἀπὸ τὸ 800 μετὰ Χριστόν!

Νά, λοιπόν, γιατί ὀνομάζουνε τὴν αὐτοκρατορία μας «Βυζαντινή», ἀποσιωπώντας ταυτόχρονα κάθε μας σχέση μὲ τὴν Ρωμηοσύνη καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία.

Γιὰ νὰ ξεχάσουμε ἀπαράγραπτα ἱστορικά μας δικαιώματα καὶ νὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ κάθε αὐτονόητη γεωπολιτικὴ  καὶ πολιτισμική μας διεκδίκηση.

Νά, γιατί – ἐνῶ καμώνονται οἱ ἑταῖροι μας τὸ ἀντίθετο- μᾶς κρατᾶνε μὲ τὸ ζόρι δεμένους πίσω ἀπὸ τὸ ἅρμα μίας Εὐρώπης τοῦ φιλιόκβε, τοῦ σχολαστικισμοῦ, τοῦ ἀλάθητου, τοῦ πρωτείου, τῆς οὐνίας, τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῆς λεγόμενης πολιτικῆς ὀρθότητας.

Γιὰ νὰ μὴν ξυπνήσουμε ποτὲ ἀπὸ τὸν λήθαργο τῆς πολιτισμικῆς καὶ πνευματικῆς μας ἀφασίας καὶ πάρουμε χαμπάρι ποιοὶ ἤμασταν, ποιοὶ εἴμαστε, τί δικαιούμαστε καὶ τί μᾶς πρέπει.

Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε «Βυζαντινοὶ» οὔτε καὶ τὴν αὐτοκρατορία μας τὴν λένε «Βυζαντινή». Τὶς ἐνοχὲς τοῦ δυτικοῦ μαύρου μεσαίωνα, δὲν θὰ τὶς φορτωθοῦμε μὲ τὸ ζόρι, μέσα ἀπὸ ἀλλαγὲς ὀνομασιῶν.

Ἐμεῖς εἴμαστε Ρωμηοί, ἀπόγονοι Ρωμηῶν αὐτοκρατόρων καί,  πολιτισμικῶς, δικαιοῦχοι καὶ συνεχιστὲς τοῦ πνεύματος τῆς Ρωμηοσύνης. Δηλαδή, τοῦ πνεύματος τῶν ἡσυχαστῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, τῶν ἐραστῶν τοῦ οὐρανίου ἀθλήματος τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θέωσης.

Τελικά, οἱ ἀγεφύρωτες διαφορές μας μὲ τοὺς δυτικούς, δὲν ἔχουν βάση οὔτε οἰκονομικὴ οὔτε νοοτροπίας. Ξεκινᾶνε ἀπὸ πολὺ βαθιὰ καὶ εἶναι τάξεως πνευματικῆς. Ἄλλη ἡ θεολογία τῶν δυτικῶν καὶ ἄλλη ἡ δική μας. 

πηγη

Περί αθεΐας και πλαστής αθεΐας

Προχτές κάναμε στην εκπομπή της τοπικής εκκλησίας, μια ενδιαφέρουσα εκπομπή για το φαινόμενο της αθεΐας.

Χρησιμοποιήσαμε πηγές από το διαδίκτυο, θεολογικού, φιλοσοφικού και ψυχολογικού περιεχομένου και στοιχεία από εφημερίδες και περιοδικά. 

Το συμπέρασμα είναι πώς η αθεΐα ως φαινόμενο, χάνει έδαφος παγκοσμίως, ενώ κερδίζει η θρησκεία και η πίστη σε έναν κάποιο θεό και το αξιοσημείωτο είναι πώς όσο αυξάνεται η πολιτική ελευθερία, το βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο και η κοινωνική ανάπτυξη σε κάποιες χώρες παγκοσμίως, τόσο ανθεί η θρησκεία και η πίστη και υποχωρεί η αθεΐα.Αυτή η στατιστική παρατήρηση είναι πολύ αξιόλογη και εύγλωττη, γιατί με το πνεύμα του σύγχρονου κόσμου, θα περίμενε κανείς πώς όσο υπάρχει αμάθεια και δυστυχία τόσο οι λαοί καταφεύγουν στα θρησκεύματα. Ωστόσο, όμως αυτός ο μύθος καταρρέει με βάση στοιχεία μαθηματικά και αποδεδειγμένα.Το τελευταίο προπύργιο της θεωρητικής αθεΐας, η σύνδεση αμάθειας και δυστυχίας με την πίστη και η σύνδεση ευρυμάθειας και ανάπτυξης με την αθεΐα ως προνόμιο πολιτισμένου ανθρώπου, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Και το αστείο είναι πώς έρχεται αυτή η επιστήμη των αριθμών, αρχαίο όπλο των απανταχού αντιθρησκευτιστών να το αποδείξει.

Χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε επίσης πώς αυτό πού θεωρούμε σαν αθεΐα, σπάνια σημαίνει αυτή ταύτη την αθεΐα.Ίσως και οι φορείς μιας τέτοιας ιδέας δεν έχουν ξεκαθαρίσει τί πιστεύουν.

 Πρώτον, υπάρχουν οι δογματικοί άθεοι, οι οποίοι δεν τρέφουν κάποια εμπάθεια για την θρησκεία ή συγκεκριμένη πίστη, απλώς είναι πεπεισμένοι για την ανυπαρξία θεού και καταφεύγουν σε ιδεολογήματα φιλοσοφων για να κατοχυρωθούν. 

Δεύτερον, είναι οι λεγόμενοι εμπειρικοί άθεοι ή αγνωστικιστές, οι οποίοι πιστεύουν πώς δεν υπάρχει απόδειξη περί Θεού και ούτως δεν μπορούν να πιστέψουν, χωρίς όμως να αρνούνται πώς ίσως υπάρχει θεός ή ιδέα θεότητας ή τέλοσπαντων πώς αν υπάρχει όντως θεός δεν είναι ο θεός των θρησκειών.Αυτοί ως προς την στάση τους προς τον χριστιανισμό δείχνουν ποικιλία, απο αδιαφορία και συμπαθές ενδιαφέρον , έως και πολεμική μετα προκαταλήψεων. 

Και έπειτα υπάρχει και η πλαστή αθεΐα. Αυτή ευδοκιμεί στο διαδίκτυο και στα ΜΜΕ. Εδώ μιλάμε για έναν κλασσικό αντιχριστιανισμό και όχι για αθεΐα.Παγανιστικών καταβολών και μέλη θρησκευτικών και φιλοσοφικών , ακόμα και πολιτικών ομάδων, πού χρησιμοποιούν το πρόσχημα της αθεΐας, ως προνόμιο διαφωτιστή και ανώτερου μορφωτικά ανθρώπου, για να πολεμήσουν όχι την ιδέα ή την υπαρξη θεού και θρησκείας, αλλά αυτή την εκκλησία. Συνήθως επιστρατεύουν έναν ψευδοεπιστημονισμό και παρωχημένα φιλοσοφικά επιχειρήματα, ενώ προσπαθώντας να πλήξουν στην Ελλάδα ειδικά την έννοια της ορθοδοξίας, επιστρατεύουν παράλληλα μέσα όπως την σκανδαλολογία,τον αντισημιτισμό, τον αντιβυζαντινισμό, την εθνικιστική κολακεία,την επίδειξη ελευθεροφροσύνης, διαφωτιστικά συνθήματα και την προάσπιση αιρέσεων και παραθρησκειών, στις οποίες τις περισσότερες φορές ανήκουν. 

Δυστυχώς, ενώ στις πρώτες ομάδες εντοπίζουμε καλοπροαίρετους και ειλικρινείς ανθρώπους, στην τρίτη ομάδα εντοπίζουμε πολύ ξεκάθαρα πράκτορες ιδίων συμφερόντων πού με το καμουφλάζ των αθέων, προσπαθούν να περάσουν αντιχριστιανικά μηνύματα. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλο μας...Αυτοί οι τελευταίοι έχουν επηρεάσει και ίσως είναι οι μόνοι πού επηρεάζουν και γεμίζουν με προκαταλήψεις, εντυπώσεις και δοξασίες και αυτούς οι οποίοι λέγονται χριστιανοί.

Ίσως γιατί η μειλιχιότητα των πρώτων περνάει στο ντούκου, ενώ όποιος κραυγάζει και επαγγέλεται τρανταχτές αποκαλύψεις και ανακαλύψεις γοητεύει τους πολλούς!

Των αγίων Πατέρων της πρώτης στην Νίκαια Συνόδου

Tων αγίων Πατέρων αύριο.

 Η Εκκλησία μας εορτάζοντας πρώτον την θείαν οικονομία της σαρκώσεως, των παθών , της ανάστασης και κυρίως την εις ουρανόν Ανάληψη και την εκ δεξιών καθέδρα του Υιού και Λόγου του Θεού, όρισε την Κυριακή μετά την Ανάληψη να τιμάμε τους 318 θεοφόρους Πατέρες της Οικουμενικής Συνόδου της εν Νικαία. Δεύτερος λόγος , είναι πώς η αγία Σύνοδος έλαβε χώρα, χρονικά μέσα στον Μάιο και σε αυτήν παρίστατο ο μέγας Κων/νος. Τρίτος, διά την θεσμοθέτηση της πασχάλιας εορτής από την Σύνοδο.

Η οικουμενική Σύνοδος, η πρώτη εν Νικαία, εδογμάτισε ομοούσιον τω Πατρί, τον Υιόν και Λόγον του Θεού,δηλαδή αληθινό Θεό, γεννηθέντα όχι εν χρόνω , αλλά αϊδίως και αντιμετώπισε έτσι την κακοδοξία του πρεσβυτέρου Αρείου, πού ήθελε τον Λόγο, κτίσμα και γεννημένο εν χρόνω , έναν ψιλό και τέλεια ηθικό και άγιο άνθρωπο.Η αγία σύνοδος επίσης όρισε να εορτάζεται το Πάσχα, την πρώτη Κυριακή της Άνοιξης, δηλαδή λαμβάνοντας υπ όψιν και το ηλιακό και το σεληνιακό ημερολόγιο, την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, παύοντας έτσι τις πασχάλιες έριδες και φέροντας ειρήνη στην Εκκλησία.

Εξέδωσε κανόνες και ιδιαίτερα αντιμετώπισε το πρόβλημα αποδοχής των πεπτωκότων, των χριστιανών δηλαδή πού κατά τους διωγμούς, αρνήθηκαν τον Χριστό. 

Σε αυτήν διακρίθηκαν ο άγιος Μητροφάνης, ο διάκονος άγιος Αθανάσιος, ο άγιος Όσιος Κόρδοβας και οι απλοί αλλά θεωμένοι επίσκοποι Νικόλαος και Σπυρίδων.

Αυτό πού έχει ξεχωριστή σημασία στην Οικουμενική Σύνοδο, είναι ο τρόπος πού λειτουργεί η εκκλησία, πώς δογματίζει και πού έγκειται το αλάθητο. Το δογματίζειν και το αλάθητο δεν είναι προνόμιο ενός πατέρα ή ενός χριστιανού, αλλά σ υ ν ο δ ι κ ή απόφαση, εκκλησιαστικό προνόμιο, της σύνολης Εκκλησίας, πού εμπνέεται και καθοδηγείται από το Αγιο Πνεύμα, σύμφωνα με την αποστολική παράδοση: έδοξεν τω Αγίω Πνεύματι και ημίν. 

Τέλος, η Α Οικουμενική δεν δημιούργησε , ούτε έθεσε δόγματα, αλλά προέβαλλε εκκλησιαστικά,δημόσια και τελεσίδικα, εξέφρασε με λόγια την προαιώνια αλήθεια, πού ήδη υπήρχε στο ευαγγέλιο και στην παράδοση της και την οποία παρέλαβε από τον Κύριο και τους αποστόλους.

Εμείς, θα σταθούμε στο διδακτικό παράδειγμα και το τέλος του αιρεσιάρχη και φυσιωμένου Αρείου. Προφανώς, το όνομα δεικνύει τον άνδρα και ίσως το όνομα άρειος, πού σημαίνει ο αφιερωμένος στον Άρη, ο πολεμοχαρής και φιλέρις, να ήταν επίθετο πού του αποδόθηκε και να μην διασώθηκε το ιερατικό του όνομα. Τόσο πολύ ταλαιπώρησε και αναστάτωσε την Εκκλησία για αιώνες!Ακόμα, και μετά την καταδικη της κακοδοξίας του.

Ο Άρειος ήταν ένας άψογος ηθικά και λαοφίλητος άνθρωπος. Είχε πολλούς οπαδούς, αφοσιωμένους σε αυτόν , τέλεια δημόσια μαρτυρία και εμφάνιση, ιεροπρεπές παρουσιαστικό και μεγάλους τίτλους: πρωτοπρεσβύτερος της Εκκλησίας στην Αλεξάνδρεια και διδάσκαλος του Ευαγγελίου. Έκανε λειτουργικές καινοτομίες και είχε ταλέντο να αρέσει στους πολλούς και να ερεθίζει την ευλάβεια, να ικανοποιεί τον λαό και να ξεσηκώνει την αγάπη τους.

Επιασε , σαν να λέμε τον παλμό της εποχής του και ήταν μορφωμένος,δραστήριος και ακτιβιστής παπάς. 

Ολα αυτά όμως τον έσωσαν; Τον έκαναν άγιο;Τον έκαναν ορθόδοξο; Σεσωσμένο;Φτάνει κανείς να είναι φίρμα, να έχει "ανοιχτούς ορίζοντες" και μοντέρνα ποιμαντική για να έχει Χριστό;

Από τα πολλά τα τάλαντα και τα προνόμια εφυσιώθη, αλαζονεύτηκε, έβαλε τον εαυτό του πάνω από την Εκκλησία. 

Ακόμα και όταν η Εκκλησία του υπέδειξε το ορθό, αυτός αμφισβήτησε την Αποστολική Εκκλησία.

 Ένα αυτείδωλο αλαζονικό και ταλαίπωρο. Δίχασε τον Χριστό από την θεότητα, εκθρόνισε το ευαγγέλιο και απάνω στον θρόνο έβαλε το εγώ του. Και όπως δίχασε την Εκκλησία στο τέλος διχάστηκε και αυτός μέσα σε ένα αποχωρητήριο, πού πήγε για την ανάγκη του και ως ο Ιούδας "ελάκησε μέσος". 

Οι πατέρες τον ονόμασαν πρόδρομο του Αντιχρίστου. Τρείς ονομάστηκαν έτσι: Ο Σίμων ο Μάγος, ο Αρειος και ο Λέων ο Εικονομάχος.Τρείς άνθρωποι πού έβαλαν τον εαυτό τους πάνω από την Εκκλησία και οι τρείς αποψίλωσαν τον Χριστό από την Θεότητα ή από την Ανθρωπότητα Του. Τυχαίο; 

Ο ταπεινός άνθρωπος, το πειθήνιο τέκνο των ευαγγελικών παραγγελμάτων και αποστολικών παραδόσεων, γίνεται καταγωγιο του αγίου πνεύματος. Ο δοκών τί είναι μέσα στην Εκκλησία και παριστάνει τον διδάσκαλο και τον θεολογούντα και τον επικριτή και τον αρχηγό, πάντα μα πάντα δεν έχει καλό τέλος. Σκληρόν προς τα κέντρα λακτίζειν.

Αυτά προς συμμόρφωσιν αυτοκλήτων ιεροκηρύκων και ιεραποστόλων, πνευματικών τάχα και γεροντιδίων, κληρικών και λαϊκών, πού κάθε τρεις και λίγο πουλάνε και από μια καινοτομία, πουλωντας τον εαυτό τους, ως εκλεκτό εκκλησιαστικό προϊόν ευλαβείας και τα ξέρουν όλα!

Της κατακρίσεως τούτου ρύσαι ημάς Κύριε. Αμην.

 

Καιρός χαράς και νοσταλγίας

Η Ανάληψη είναι μια χαρούμενη δεσποτική εορτή, αλλά και ταυτόχρονα καιρός νοσταλγίας. 

Παύει το Χριστός Ανέστη, το λάβαρο της ανάστασης απομακρύνεται, το επιτάφιον φεύγει από την αγία τράπεζα και όλα επανέρχονται στην προ αναστάσεως περίοδο. 

Αν δεν ήταν η προσμονή και η επαγγελία του αγίου Πνεύματος, θα ήταν τόσο ανολοκλήρωτη η χαρά της εορτής, όσο και η οικονομία του Θεού για τον άνθρωπο. 

Αλλά σήμερα ο άνθρωπος στο πρόσωπο το θεανδρικό του Χριστού, όχι μόνο επιστρέφει στον παράδεισο , αλλά υπερυψώνεται και πιό πάνω από τον Αδάμ.Γιατί στον Υιό του Ανθρώπου εδόθηκε πάσα η εξουσία, η δύναμη και η δόξα και έτσι δικαιώθηκε και δοξάστηκε όλο το ανθρώπινο γένος.

Και μετά ήρθε η βίαια πνοή του Παρακλήτου, να θέσει υπογραφή και σφραγίδα σε όλα όσα οικονόμησε ο Χριστός για μας.

Συγκινητική είναι η προφητεία του Ησαΐα, πού παρουσιάζει τον Χριστό με ερυθρά ιμάτια, δηλαδή καταματωμένο, να καταπατά το ληνό του θανάτου και να γεμίζει με στίγματα, πολεμιστής και νικητής μονώτατος. Αυτό το μονώτατος συγκλονίζει. Μέσα στους αιώνες και στις γενιές είναι ο Θεός πού γίνεται άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος, αλλά αυτός ο Κύριος, για να αναμετρηθεί με τον προαιώνιο εχθρό. 

Και ανεβαίνει μωλωπισμένος και ισχυρός εν πολέμω, στο θρόνο της δόξας. Η ανάληψη είναι καιρός ευγνωμοσύνης. 

Και έτσι ας την εορτάσουμε όλοι με μυστική χαρά πώς, αυτός πού πάνω σε νεφέλες ανέβηκε, έτσι σε νεφέλες θα ξαναφανεί σαν αστραπή για να συμπεριλάβει τους αγαπημένους Του, αυτούς πού έως τέλους αγάπησε, στην ανέσπερο βασιλεία Του.

από το φβ

Λόγος στην Ανάληψη του Κυρίου-Αγίου Γρηγορίου Νύσσης

ΣΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ̒ΕΠΙΣΩΖΟΜΕΝΗ᾽ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΧΩΡΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΠΠΑΔΟΚΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ


1.-. Σάν γλυκύς συνοδοιπόρος τοῦ ἀνθρώπινου βίου ὁ προφήτης Δαβίδ βρίσκεται σέ ὅλους τούς δρόμους τῆς ζωῆς καί ἀναστρέφεται πρόσφορα μέ ὅλες τίς πνευματικές ἡλικίες καί εἶναι κοντά σέ κάθε παράταξη πού προκόβει. Παίζει μέ ὅσους νηπιάζουν, ὅπως θέλει ὁ Θεός, μέ τούς ἄνδρες συναγωνίζεται, παιδαγωγεῖ τή νεότητα, ὑποστηρίζει τά γηρατειά, γίνεται στούς πάντες τά πάντα. Γίνεται τό ὅπλο τῶν στρατιωτῶν, ὁ προπονητής τῶν ἀθλητῶν, ἡ παλαίστρα ὅσων γυμνάζονται, τό στεφάνι τῶν νικητῶν, ἡ χαρά τοῦ τραπεζιοῦ, ἡ παρηγοριά στίς κηδεῖες. Δέν ὑπάρχει τίποτε ἀπό τή ζωή μας πού νά εἶναι ἀμέτοχο ἀπό αὐτή τή χάρη. Ποιά δυνατή προσευχή γίνεται, πού δέν ἔχει σχέση μ᾿ αὐτή ὁ Δαβίδ; Ποιά εὐφροσύνη γιορτῆς δοκιμάζομε χωρίς νά τή χαροποιεῖ ὁ Δαβίδ; Αὐτό μποροῦμε νά τό διαπιστώσομε καί τώρα· ὅτι δηλαδή, ἐνῶ καί γι᾿ ἄλλους λόγους εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή, ὁ προφήτης μέ τή συνεισφορά του τήν ἔκανε μεγαλύτερη, συνεισφέροντας πρόσφορα σ᾿ αὐτήν τήν εὐφροσύνη ἀπό τούς ψαλμούς. Στόν ἕνα ψαλμό σέ προτρέπει νά γίνεις πρόβατο πού τό ποιμαίνει ὁ Θεός καί δέ στερεῖται ἀπό κανένα ἀγαθό· καί χόρτο νά βοσκήσει καί νερό νά πιεῖ καί τροφή καί μάντρα καί δρόμος καί ὁδηγία καί τά πάντα γίνεται ὁ καλός ποιμένας (Ἰω. 10, 2-4· 11), ἐπιμερίζοντας κατάλληλα τή χάρη του σέ κάθε ἀνάγκη.

2.-. Μέ ὅλα αὐτά διδάσκει τήν Ἐκκλησία, ὅτι πρέπει νά γίνεις πρῶτα πρόβατο τοῦ καλοῦ ποιμένα ὁδηγούμενο μέ τήν ὀρθή κατήχηση στίς θεῖες βοσκές καί πηγές τῶν διδαγμάτων γιά νά συνταφεῖς μαζί του μέ τό βάπτισμα στό θάνατο (Ρωμ. 6, 3-4) καί νά μή φοβηθεῖς αὐτόν τό θάνατο· γιατί αὐτός δέν εἶναι θάνατος, ἀλλά σκιά καί ἀποτύπωμα θανάτου. Γιατί λέει· «ἄν βαδίσω μέσα ἀπό τή σκία τοῦ θανάτου δέ θά τό φοβηθῶ αὐτό ὡς κάτι κακό, γιατί ἐσύ εἶσαι μαζί μου» (Ψαλμ. 22, 4). Ἔπειτα ἀπό αὐτά, ἀφοῦ παρηγόρησε μέ τή βακτηρία τοῦ Πνεύματος (γιατί ὁ Παράκλητος εἶναι τό Πνεῦμα), παραθέτει τό μυστικό τραπέζι πού ἑτοιμάστηκε κατ᾿ ἀντίθεση μέ τό τραπέζι τῶν δαιμόνων. Γιατί ἐκεῖνοι ἦταν πού καταβασάνισαν μέ τήν εἰδωλολατρία τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ ἀντίθετή τους εἶναι ἡ τράπεζα τοῦ Πνεύματος. Ἔπειτα ἀρωματίζει τήν κεφαλή μέ τό ἔλαιο τοῦ Πνεύματος καί προσφέροντάς του κρασί πού εὐφραίνει τήν καρδιά (Ψαλμ. 103, 15), προξενεῖ στήν ψυχή τή νηφάλια ἐκείνη μέθη, προσηλώνοντας τούς λογισμούς ἀπό τά πρόσκαιρα στό ἀΐδιο. Γιατί, ὅποιος δοκίμασε τή μέθη αὐτή, ἀνταλλάσσει τή βραχύτητα τοῦ θανάτου μέ τήν αἰωνιότητα, παρατείνοντας τή διαμονή του σέ μάκρος ἡμερῶν μέσα στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ.

3.-. Ἀφοῦ μᾶς χάρισε αὐτά μέ τόν ἕνα ψαλμό, διεγείρει τήν ψυχή μέ τόν ἑπόμενο σέ μεγαλύτερη καί τελειότερη χαρά καί, ἄν νομίζεις, ἄς σοῦ παραθέσομε, περιορίζοντας σέ λίγα, καί τούτου τό νόημα. «Κτῆμα τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ γῆ καί ὅλο τό πλήρωμά της» (Ψαλμ. 23, 1). Γιατί παραξενεύεσαι, ἄνθρωπε, ἄν ὁ Θεός μας παρουσιάστηκε στή γῆ καί συναναστράφηκε μέ τούς ἀνθρώπους; Ἡ γῆ εἶναι κτῆμα δικό του ἀφοῦ εἶναι καί δημιούργημά του. Δέν εἶναι ἑπομένως παράδοξο οὔτε ἔξω ἀπό τό πρέπον νά ἔρθει ὁ Κύριος στά δικά του (Ἰω. 1, 11). Δέν πηγαίνει σ᾿ ἕνα ξένο κόσμο, ἀλλά στόν κόσμο πού συγκρότησε ὁ ἴδιος, θεμελιώνοντας τή γῆ ἐπάνω στά νερά καί κάνοντάς την κατάλληλη γιά τό πέρασμα τῶν ποταμῶν. Γιά ποιόν λόγον λοιπόν φανερώθηκε; Γιά νά σέ βγάλει ἀπό τά βάραθρα τῆς ἁμαρτίας καί νά σέ ὁδηγήσει στό ὄρος τῆς βασιλείας, χρησιμοποιώντας ὡς ὄχημα τήν ἐνάρετη πολιτεία. Γιατί δέν εἶναι δυνατό ν᾿ ἀνεβεῖ κανένας σ᾿ ἐκεῖνο τό βουνό, ἄν δέν τόν συνοδεύουν οἱ ἀρετές· πρέπει νά γίνει καθαρός στά ἔργα καί νά μήν τόν ρυπαίνει καμιά πονηρή πράξη, νά εἶναι καθαρός στήν καρδιά καί νά μήν ὁδηγεῖ τήν ψυχή του σέ τίποτα τό μάταιο οὔτε νά ἐξυφαίνει κανένα δόλο κατά τοῦ διπλανοῦ του. Αὐτῆς τῆς ἀνάβασης ἔπαθλο εἶναι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, σ᾿ αὐτόν δίνει ὁ Κύριος τήν ἐλεημοσύνη πού ἐπιφυλάσσει· «αὐτή εἶναι ἡ γενεά ἐκείνων πού τόν ζητοῦν καί ἀνεβαίνουν ψηλά μέ τήν ἀρετή» καί «ζητοῦν τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰακώβ» (Ψαλμ. 23, 6).

4.-. Ἡ συνέχεια τοῦ ψαλμοῦ εἶναι ἴσως ὑψηλότερη κι ἀπό τήν ἴδια τήν εὐαγγελική διδασκαλία. Γιατί τό Εὐαγγέλιο διηγήθηκε τή ζωή καί τή συναναστροφή τοῦ Κυρίου ἐπάνω στή γῆ, ἐνῶ ὁ οὐράνιος αὐτός προφήτης, βγαίνοντας ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό του, γιά νά μήν τόν βαραίνει τό σκαφίδι τοῦ σώματος κι ἀφοῦ ἀναμίχθηκε μέ τίς ὑπερκόσμιες δυνάμεις, μᾶς ἐκθέτει τά λόγια ἐκείνων, πού, βαδίζοντας μπροστά στήν πομπή τοῦ Κυρίου κατά τήν κάθοδό του, διατάζουν ν᾿ ἀνοίξουν τίς πόρτες οἱ ἄγγελοι, πού περιπολοῦν τή γῆ καί τούς ἔχει ἀνατεθεῖ ἡ φύλαξη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, λέγοντας· «ἀνοῖξτε τίς πύλες σας, ἄρχοντες, καί σεῖς πύλες αἰώνιες διαπλατωθεῖτε καί θά εἰσέλθει ὁ βασιλιάς τῆς δόξας» ( Ψαλμ. 23, 7). Καί ἐπειδή σέ ὁτιδήποτε εἰσέλθει αὐτός πού περιέχει τό πᾶν φέρνει τόν ἑαυτό του στά μέτρα ἐκείνου πού τόν δέχεται (γιατί δέ γίνεται μόνο ἄνθρωπος εἰσερχόμενος στούς ἀνθρώπους, ἀλλά κατ᾿ ἀκολουθίαν καί στούς ἀγγέλους ὅταν βρεθεῖ κατεβάζει τόν ἑαυτό του στή φύση ἐκείνων), γι᾿ αὐτό ἔχουν ἀνάγκη οἱ φύλακες τῶν πυλῶν ἀπό ἐκεῖνον πού θά τούς δείξει «ποιός εἶναι αὐτός ὁ βασιλιάς τῆς δόξας» (Ψαλμ. 23, 8). Γι᾿ αὐτό ὑποδεικνύουν σ᾿ αὐτούς τόν κραταιό καί ἰσχυρό δημιουργό καί ἀκαταγώνιστο στόν πόλεμο, πού πρόκειται νά συγκρουστεῖ μέ ἐκεῖνον πού αἰχμαλώτισε τήν ἀνθρώπινη φύση (Ρωμ. 7, 23. Ἑβρ. 2, 14) καί νά ἐξουδετερώσει αὐτόν πού ἔχει τή δύναμη τοῦ θανάτου (Α´ Κορ. 15, 26), ὥστε, ἀφοῦ ἀφανιστεῖ ὁ ἔσχατος ἐχθρός, νά ἀνακληθοῦν οἱ ἄνθρωποι στήν ἐλευθερία καί τήν εἰρήνη.

5.-. Πάλι λέει τούς ἴδιους λόγους (γιατί ὁλοκληρώθηκε πιά τό μυστήριο τοῦ θανάτου καί πραγματοποιήθηκε ἡ νίκη κατά τῶν ἐχθρῶν καί ὑψώθηκε τό ἐναντίον τους τρόπαιο, ὁ σταυρός, καί πάλι «ἀνέβηκε ψηλά αὐτός πού αἰχμαλώτισε πολλούς αἰχμαλώτους, αὐτός πού ἔδωσε τή ζωή καί τή βασιλεία, αὐτά τά ἀγαθά δῶρα στούς ἀνθρώπους» (Ψαλμ. 67, 19), καί πρέπει ν᾿ ἀνοίξουν πάλι γι᾿ αὐτόν οἱ ὑψηλές πύλες. Παίρνουν μέρος στήν προπομπή οἱ δικοί μας φύλακες καί διατάζουν νά τοῦ ἀνοιχτοῦν οἱ ὑψηλές πύλες, γιά νά δοξαστεῖ πάλι σ᾿ αὐτές. Τούς εἶναι ὅμως ἄγνωστος αὐτός πού φόρεσε τή βρώμικη στολή τῆς δικῆς μας ζωῆς, πού οἱ λεκέδες τῶν ρουχῶν του εἶναι ἀπό τό ληνό τῶν ἀνθρώπινων κακῶν (Βλ. Ἡσ. 63, 2). Γι᾿ αὐτό ἀπευθύνουν σ᾿ ἐκείνους πού συνιστοῦν τήν προπομπή αὐτή τήν ἐρώτηση· «ποιός εἶναι αὐτός ὁ βασιλιάς τῆς δόξας; » (Ψαλμ. 23, 10). Δέ δίνεται ὅμως ἀκόμα ἡ ἀπάντηση, «ὁ κραταιός καί ἰσχυρός στόν πόλεμο» (Ψαλμ. 23, 8. 23, 10), ἀλλά «ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων», πού ἔχει τήν ἐξουσία τοῦ παντός, πού ἕνωσε στό πρόσωπό του τά πάντα (Ἐφ. 1, 10), αὐτός πού εἶναι ὁ πρῶτος ἀπό ὅλα (Κολ. 1, 18), πού ἀποκατέστησε τά πάντα στήν πρώτη τους μορφή (Πράξ. 3, 21), «Αὐτός εἶναι ὁ Βασιλιάς τῆς δόξας» (Ψαλμ. 23, 10). Βλέπετε πόσο γλυκύτερη μᾶς κάνει ὁ Δαβίδ τήν ἑορτή, ἀναμιγνύοντας τή χάρη τῶν ψαλμῶν του στή χαρά τῆς Ἐκκλησίας.

6.-. Ἄς μιμηθοῦμε λοιπόν κι ἐμεῖς τόν προφήτη, σ᾿ ἐκεῖνα πού εἶναι δυνατό νά ἐπιτύχομε τή μίμησή του, στήν ἀγάπη πρός τό Θεό, στήν πραότητα τῆς ζωῆς, στή μακροθυμία σ᾿ ὅποιους μᾶς μισοῦν, γιά νά γίνει ἡ διδασκαλία τοῦ προφήτη χειραγωγία πρός τήν κατά Θεόν πολιτεία στό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

 

εδω

Eγώ εις κρίσιν εις τον κόσμον τούτον ελήλυθα...

Η αγάπη του Θεού δεν φαίνεται πουθενά αλλού τόσο καθαρά στην Γραφή, όσο στα λόγια: Εγώ είμαι Θεός ζηλωτής, Θεός ζηλότυπος, ζηλεύω, δεν θα λατρέψεις άλλον Θεό, δεν θα έχεις άλλες αγάπες. Ο Θεός θέτει τον εαυτό Του, στην θέση του πληγωμένου εραστή πού ζηλεύει και απαιτεί την αποκλειστικότητα! Αλλά ο Θεός μας είναι απαθής, δεν Τον αγγίζουν ανθρώπινα πάθη και επιπόλαιοι ανθρωπομορφισμοί. Είναι και ανενδεής. Δεν έχει άναγκη την αποκλειστική προσήλωση και αγάπη μας. Άρα αυτός ο ζήλος και η ζηλοτυπία σε ποιόν αναφέρεται και ποιόν αφορά; Τον ίδιο τον άνθρωπο! Λέγοντας ο Θεός πώς είναι ζηλιάρης για την αποκλειστικότητα της αγάπης μας, δεν εννοεί πώς μας έχει ανάγκη, αλλά πώς ο Ίδιος είναι η μοναδική μας ανάγκη!Θέτει σε μας οδό σωτηρίας, οδό τελείωσης, οδό έρωτα και δικαίωσης. Είναι αυτό πού λέει με άλλα λόγια ο Χριστός: Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή!Ουτε πάνω στον ουρανό, ούτε επί γης,ούτε στα καταχθόνια δεν υπάρχει δύναμη και εξουσία τέτοια πού μπορεί να σώσει τον άνθρωπο. Ενας είναι ο δρόμος και η θύρα: Ο Ων και Μοναδικός Θεός μας!

Εγώ ήρθα στην γη ως Κριτήριο, για να δουν αυτοί πού δεν βλέπουν και αυτοί πού λένε ότι βλέπουν να παραμείνουν τυφλοί! Συγκλονιστικά λόγια του Χριστού! Άρα γε βλέπουμε; Έχουμε το φως; Μήπως πιστεύουμε πώς είμαστε αυτόφωτοι και εκλεκτοί;Στο αχανές σύμπαν και στην απειράριθμη των αιώνων ανθρωπότητα, δεν είμαστε παρά ένα σχόλιο στα περιθώρια, τόσο ασήμαντο και μικροσκοπικο! Και ταυτόχρονα ο καθένας από εμάς ένα αχανές σύμπαν! Τί φανταστικό θαύμα! Χωρίς τον Θεό ούτε είμαστε, ούτε μπορούμε να είμαστε ένα κάτι σε αυτόν τον κόσμο. Δεν μας σώζουν ούτε μας δικαιώνουν κάτι ψευδοευλάβειες μικρές, ζηλωτισμοί και τήρηση εντολών. Αυτά, αλλοίμονο είναι δεδομένα και χρέη των χριστιανών και πρέπει να πηγάζουν από μια καθαρή καρδιά και άπλετη αγάπη στον Θεό για να κρίνονται ως αυθεντικά! Όλα αυτά, τα μικρά και τα μεγάλα είναι δωρισμένα από τον Θεό. Χωρίς εμένα, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα, είπε ο Χριστός. Κι όμως με λίγη θρησκευτικότητα και έναν επιτηδευμένο καθ ολα τρόπο χριστιανικής ζωής, πιστεύουμε πώς έχουμε κερδίσει τα πάντα, ενώ δεν μας ανήκει τίποτα! Ο Χριστός είναι το φως πού φωτίζει κάθε άνθρωπο, αυτό πού έρχεται στον κόσμο και δίνει υπόσταση, ουσία, ζωή, έργα, πίστη και τάλαντα στον άνθρωπο.Αυτη η αυτοδικαίωση και η συνείδηση του αυτόφωτου δίκαιου ανθρώπου δεν είναι παρά μια ανταρσία, μια έκπτωση από την θεϊκή φωτοφορία. Και όταν έρθει η ώρα της κρίσης μας θα ακούσουμε: Ου πας ο λέγων Κύριε, Κύριε... Η καλλιέργεια της ταπεινής μας καρδιάς και της ταπεινότητας μας, η παράθεση των πάντων στον Θεό και Κύριο μας , θα μας δικαιώσει. Αυτοί είναι οι δίκαιοι της παραβολής πού αναρωτιούνται πότε έκαναν κάποιο καλό και πότε διακόνησαν τον Χριστό! Και θα μπούν στην βασιλεία, με την ταπείνωση του δούλου.Αυτή η συναίσθηση δίνει την χαρά και την μακαριότητα, από αυτήν ακριβώς την ζωή.

Kυριακή ΣΤ από του Πάσχα: Κατηγορίες Τυφλότητος

Tο Φως του κόσμου έλλαμψε σήμερα στην τελευταία πασχαλινή Κυριακή. Ο φωτισμός ενός εκ γενετής τυφλού ένα θαύμα ισοδύναμο με μία νεκρανάσταση! Ενα σημείο πού μας δεικνύει πώς όπου το Φως δεν μπορεί να υπάρξει σκοτάδι, όπου η Ζωή καταργείται ο Θάνατος, όπου Χριστός εξαφανίζεται η φθορά και ο πόνος. Σημείο εξουσίας και Δημιουργού η πράξη του Χριστού να ποιήσει πηλό και να ωματώσει τον αόμματο. Δεν είναι μόνο το Φως αλλά και δημιουργός του κτιστού φωτος, ο φέρων από την ανυπαρξία στην ύπαρξη το Παν.

To θαύμα της σημερινής περικοπής, η στάση των Φαρισαίων και ιουδαίων, ο διπλός ψυχοσωματικός φωτισμός του τυφλού, όλη αυτή η θεολογία περί φωτός αληθινού μας δίνει την αφορμή να μιλήσουμε για τέσσερα είδη πνευματικής τυφλότητας. Αφ΄ενός να πούμε προκαταβολικά, πώς είναι δύσκολο και επικίνδυνο να κατηγοριοποιείς, ειδικά αν δεν έχεις την τόλμη και την αυτογνωσία να αναγνωρίσεις τον εαυτο σου μέσα σε κάποια κατηγορία ανθρώπων, έναντι του φωτός. Αφ' ετέρου είναι θαυμάσιο πού τελικά ζούμε σε έναν κόσμο σχετικής ανοχής και αλληλοσεβασμού, αλλά η κατάχρηση των εννοιών αυτών καμιά φορά υπερτερεί καταχρηστικά εις βάρος της ελευθερίας και της αλήθειας. Και το φως δεν περιορίζεται, αλλά ούτε και το σκοτάδι μπορεί να κρυφτει.

Ας δούμε συνοπτικά κάποιες κατηγορίες ανθρώπων σε σχέση με το Φως: 

α) Οι πρώτοι είναι οι ευδιάκριτα και ακούσια τυφλοί, οι οποίοι ως ο εκ γενετής τυφλός δεν ευθύνονται για την κατάσταση τους. Είναι οι ακατήχητοι, οι αφώτιστοι, οι αλλόθρησκοι πού δεν γνώρισαν το φως του Ευαγγελίου και πορεύονται με την ηθική συνείδηση , κρίνονται κατά τα φυσικά δίκαια πού ενέσπειρε ο Θεός στους ανθρώπους.

β) Δεύτερη κατηγορία τυφλότητας είναι αυτοι πού μισούν και αποστρέφονται το φως και εις το φως ουκ έρχονται για να μην φανερωθούν τα έργα, οι σκέψεις και οι επιθυμίες τους. Σε αυτούς συγκαταλέγονται οι άθεοι, οι βλάσφημοι και οι αιρετικοί. Όσο το φως λάμπει τόσο εκείνοι τυφλώνονται και πορεύονται προς το σκοτάδι, όσο το φως της αληθείας αποκαλύπτεται και τους προσεγγίζει τόσο πωρώνονται και απομακρύνονται από το φως.Μαζί με εκείνους  και οι δειλοί και οι ράθυμοι εκ των χριστιανών.

γ) Τρίτη κατηγορία τυφλών είναι εκείνοι οι χριστιανοί πού μοιάζουν στους φαρισαίους του σημερινού ευαγγελίου. Νομίζουν πώς είναι οι ίδιοι το φως, πιστεύουν πώς είναι αυτόφωτοι, οι φορείς της αλήθειας και οι απόγονοι του Αβραάμ με αποστολή να φωτίζουν τους γύρω τους, ως επί καθέδρας Μωσεώς. Σε αυτούς ο Χριστός είπε: Αν λέγατε πώς είμαστε τυφλοί δεν θα είχατε αμαρτια, τώρα όμως λέτε πώς βλέπουμε για αυτό η αμαρτία μένει απάνω σας.Είναι οι ρυθμιστες και αυτεξουσιαστές των πνευματικών πραγμάτων πού υποβιβάζουν τον Θεό σε ιδέα και πορισμό.

δ) ,Η τέταρτη κατηγορία είναι η πιό ύπουλη και μπορεί κάλλιστα να αφορά τον καθένα μας . Είμαστε όλοι αυτοί πού ομολογούμε Χριστό μεν, μπορεί να έχουμε συνείδηση πώς είμαστε ετερόφωτοι, να είμαστε ταπεινοί, τυπικοί ακόμα και ουσιαστικοί πολλές φορές, πέφτουμε όμως σε μια παγίδα: Ομολογούμε το Φως, δεχόμαστε όμως και τα τεχνητά φώτα. Λίγο από Χριστό και λίγο από φιλοσοφία, λίγο από ευαγγέλιο και λίγο από ιδεολογία, στάσεις ζωής, δοξασίες, διαλογισμούς, τεχνικές πραγμάτωσης, ανθρώπινα επινοήματα, κόμματα, ιδεολογίες, συρμούς, τάσεις, κοσμικότητες. Φως ο Χριστός, φως και ο τάδε φιλόσοφος. Φως το Ευαγγέλιο, φως και η γιόγκα λχ.Φως η κάθε θρησκεία εκ του ενός φωτός. Όλοι εμείς που υποβιβάζουμε την ορθοδοξία σε φιλοσοφία. Και αυτή είναι η πιό ύπουλη και χρυσοτυλιγμένη τυφλότητα κατά την γνώμη μου.

Δύο σχόλια για την θρησκευτική αφασία της νέας Ελλάδας

Δύο σχόλια μας, από το FB , για την θρησκευτικότητα των νεοελλήνων, ερειδόμενα στην ευγλωττη μας επικαιρότητα.

 Η περίφημη δημοσκόπηση της γνωστής εφημερίδας για την θρησκευτική πίστη των Ελλήνων, είναι μια μικρή "πραγματεία" στο πώς μπορείς να πείς πράγματα χωρίς να τα πείς και με ποιόν τρόπο μπορείς να καθοδηγήσεις την δημόσια γνώμη. Μαζί με το ερώτημα περί του αν πιστεύουμε στον Θεό, μπήκαν και τα ερωτήματα, αν πιστεύουμε στο μάτι/ξεμάτιασμα, αν πιστεύουμε στους εξωγήινους(!) και αν πιστεύουμε στην Δευτέρα Παρουσία.Σε ένα πλαίσιο και σε ένα κόσκινο μπήκαν σιτάρια και σκύβαλα. Για τους ερωτώντας, το ερώτημα περί πίστης στον Θεό ήταν εξ ίσου σημαντικό και της ίδιας ποιότητας με την ύπαρξη πίστης σε σκόρδα, ματόχαντρα και ούφο και η αντιμετώπιση της Δευτέρας Παρουσίας, ως ενός χολυγουντιανής προοπτικής φαινομένου, πού κρίνει τον φόβο και την αγωνία του κόσμου. Δηλαδή θεολογία, θρησκεία και πρόληψη το ένα και το αυτό . Και μετά μιλάμε για αντικειμενικότητα και σοβαρότητα δημοσκοπήσεων! Για την ιστορία, 74 τοις εκατό των ελλήνων πιστεύουν στον Θεό και 66 τοις εκατό στο ξεμάτιασμα. Ας μην βιαστούν οι ημέτεροι χριστιανοί να βγάλουν πορίσματα. Δεν διασαφηνίζεται σε ποιόν Θεό, δεύτερον μεγάλο μέρος των πιστευόντων σε Θεό, πιστεύει και στα σκόρδα και τις χάντρες και τρίτον, ωραία, 74 τοις εκατό πιστεύει στον Θεό.Αναρωτηθείτε όμως πόσοι από αυτούς πιστεύουν πώς ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, πόσοι από αυτούς είναι συνειδητά χριστιανοί με εκκλησιαστικη ζωή και συνείδηση και τέλος πόσοι από αυτούς θεωρούν την Δευτέρα Παρουσία, όχι ώς συντέλεια και αρμαγγεδώνα, αλλά κατά την θεώρηση της ορθόδοξης εκκλησίας. Καλύτερα, ας μη το ψάξουμε, γιατί τα πορίσματα θα είναι απογοητευτικά. Στον Θεό πιστεύει και η παντόφλα μου. Τον Θεό ποιός Τον πιστεύει;

Ειπώθηκαν πολλά από τους φωτισμένους μας πολιτικούς για την υποδοχή των λειψάνων της αγίας Βαρβάρας,με τιμές αρχηγού κράτους. Μην ταράζεστε. Πρέπει να αποδεκτούμε, ως πολιτικό δόγμα εν Ελλάδι, πώς αν δεν είσαι ηλίθιος και απνευμάτιστος και συνειδητά πουλημένος στην Φραγκιά, δεν μπορείς να καθέξεις πολιτικό ή κυβερνητικό πόστο στην Ελλάδα.Αυτό ισχύει παλαιόθεν και από την εποχή του Παπαδιαμάντη. Ο πάς εις, πού καταλαμβάνει ένα έδρανο, θεωρεί πώς εμβαπτίζεται στην σιλωάμ της ελιτιστικής ανωτερότητας και του φωταδισμού και πώς χρέος του είναι να καθοδηγεί τα πεπλανημένα πρόβατα στην αληθινή γνώση. Ενώ οι ίδιοι είναι συχνότατα αποπροσανατολισμένοι τυχάρπαστοι,με ένα επίχρισμα μοντέρνου κοσμοπολίτη, χωρίς καμία εκτίμηση για τον λαό πού καλούνται να διακονήσουν και να υπηρετήσουν. Αυτοί πιστεύουν πώς ήρθαν εξ ουρανού να μεταδώσουν το φως το αληθινό και πώς χρέος τους μεταφυσικό είναι να δίνουν την γνώση στο αμαθές πόπολο. Κυβερνάνε στην Ελλάδα και νοερά βρίσκονται στην Σκανδιναυία. Εκτός τόπου και χρόνου με πνεύμα πληγωμένου αρτίστα πού κακόπεσε. Μόνο τους δημοσίους μισθούς ξέρουν να εκτιμούν αρκούντως και με απόλυτα νεοελληνικό πνεύμα. Η Ιερά Σύνοδος τα πε καλά. Λειψανολατρεία, τους είπε, είναι ο παρωχημένος σας αντικληρικαλισμός! Έτσι είναι. Πνευματικές γεροντοκόρες πού ζουν στην αποστείρωση του 17 ου αιώνα.

Πόρνη και Αγία

Παντού είναι κρυμμένη και η αγιότητα και η δυνατότητα να γίνουμε άγιοι και να φτάσουμε ως την θέωση. Απλώς είμαστε δειλοί άνθρωποι, πτωτικοί, εύθραυστοι και τόσο εξαρτημένοι από την αμαρτία, πού δεν θέλουμε Χριστό και συχνότερα, επιλέγουμε την κόλαση. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. Αυτοί πού βρίσκουν την δύναμη και ξεκολλάνε από τον συμβιβασμό στην αμαρτία και ξεπερνούν τους αγγέλους σε καθαρότητα. Σημασία έχει πώς όλοι είμαστε δυνάμει άγιοι. Παράδειγμα η Σαμαρείτιδα.Είχε πέντε άντρες παντρευτεί και συζούσε με έναν έκτο και γνωρίζοντας πώς το πηγάδι στους αρχαίους λαούς ήταν σημείο "πιάτσας" για τις τοιαύτες, μπορούμε να συμπεράνουμε πώς ήταν ένας άνθρωπος πού ακόμα "ψαχνόταν" για την αμαρτία. Και όμως όταν ανοίγει το στόμα της και διατυπώνει απορίες και δόγματα, πιστεύει κανείς πώς μιλάει θεολόγος.Απόδειξη πώς ο Θεός κρύβεται σε όλες τις ψυχές. Η ταπείνωση είναι αυτή πού αξιώνει τον άνθρωπο της μετανοίας και της σωτηρίας. Ανάμεσα σε πόρνες, ληστές και τελώνες μια τέτοια σπάνια ταπείνωση και καθαρότητα έφερε την σωτηρία. Ανάμεσα σε αρχιερείς, νομικούς και φαρισαίους, παρθένους στο σώμα, αλλά αλαζόνες στην ψυχή, αυτή η αυτοδικαίωση και η υπερηφάνεια έφερε την πτώση. Μετά την συναντηση της με τον Χριστό , η Σαμαρείτιδα, επειδή ήταν ταπεινή και δεκτική και πίστεψε σε όλα τα λόγια με τα οποία της αυτοσυστήθηκε ο άγνωστος της Χριστός, δικαιώθηκε. Και από περίψημα των ανδρών και σκεύος αμαρτίας πήρε τους μεγαλύτερους τίτλους: ισαπόστολος, μεγαλομάρτυς, αγία και Φωτεινή. Αμποτε και εμείς οι πόρνοι και άσωτοι.

************************************

 

Επειδή, πολύς λόγος γίνεται για την πορνεία, τις ελεύθερες σχέσεις μέσα στους χριστιανούς, τον πολιτικό γάμο, ακόμα και τον σοδομισμό μέσα στην Εκκλησία και υπάρχουν ακόμα και θεολόγοι, ιερείς και αρχιερείς, πού τα προμοτάρουν όλα αυτά, στα πλαίσια ελευθέρου πνεύματος και μοντέρνας ποιμαντικής, έχουμε να τους πούμε ας δούνε την περίπτωση της Σαμαρείτιδας. Ναι μεν , ήταν ταπεινή, καθαρή ψυχή και γι αυτό αν και πόρνη βρήκε τον Χριστό και δοξάστηκε.Αλλωστε γι αυτούς ήρθε στον κόσμο ο Χριστός και οχι για τους αγίους. Υπάρχει όμως και ένα δε. Ο Χριστός δεν τις χρύσωσε το χάπι. Συνομίλησε μαζί της, την αγάπησε, την αγκάλιασε , της αποκαλύφθηκε, την είδε σαν απόστολο και πλέον του αποστόλου, αλλά της είπε και σταράτα και καθαρά πώς ο γάμος και ο βίος της ήταν αντικανονικός και αφύσικος. Αυτό σημαίνει αγάπη προς τον άνθρωπο. Όχι να συναινείς στην πτώση του και στα πάθη του για να τον κολακέψεις. Αλλά να εντοπίσεις το λάθος του και να του δώσεις το χέρι να σηκωθεί, χωρίς ωραιοποιήσεις και στρογγυλοποιήσεις. Αυτό έκανε ο Χριστός. Εμείς, σήμερα αν δούμε έναν αδελφό να παίρνει άστατο δρόμο του λέμε και μπράβο. Αυτό είναι μίσος όμως, αδιαφορία, συνενοχή, υπαναχώρηση. Τον εαυτό μας θεραπεύουμε με την σιωπή μας. Είναι ενδεικτικό πως δεν νοιαζόμαστε γι αυτόν!Σήμερα, καταντήσαμε αυτά πού για όλο τον κοσμο, όχι μόνο για τον χριστιανό, σήμαιναν ντροπή, πτώση και κατάντια να τα θεωρούμε προνόμιο και απόδειξη ανώτερου βίου. Αναρωτιέμαι αν περισσότερο άρρωστος είναι αυτός πού υποχωρεί στην αμαρτία της σάρκας, πράγμα πού μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε από εμάς ή αυτός πού την αγιοποιεί για να γίνει ευχάριστος! Και βέβαια ο υποκριτής και ο δειλός είναι ο πραγματικά άρρωστος!Γιατί η δική του ηδονή είναι στον νοητό και ψυχικό κόσμο και δεν αφορά κάποια σαρκική αδυναμία. Και οι δύο ασθενούν, αλλά ο υποκριτής είναι προς θάνατον. Σταράτα.

από αναρτήσεις μας στο ΦΒ