Μεγαλυνάριο σύντομον προ του θεομητορικού Αυγούστου

Σαν την χελιδόνα πού μαζεύει στην αγκαλιά της τα χελιδονάκια και σαν το μέλι το γλυκύ πού τραβά τις μέλισσες από απόσταση, θα μας μαζέψει  η Υπεραγία Θεοτόκος στον Ναό του Υιού της για να πανηγυρίσουμε την ανεκλάλητη ικανοποίηση και το αναφαίρετο προνόμιο, να απευθυνόμαστε στο θεομητορικό πρόσωπο της με μεγαλυνάρια παρακλητικά και με δοξαστικές παρακλήσεις! Τώρα στο απόγειο του πλέον ηδύτατου και λαμπρού θέρους, μαζευόμαστε να χαρούμε την θαλπωρή την υπερκόσμια και την φυσική της χάρη.Ένα αίσθημα εξωπραγματικό ταυτόχρονα, σταλμένο από τις ουράνιες πηγές της μακαριότητας και τόσο φυσικό και επίγειο συνάμα, όσο η αγάπη και η εξάρτηση μας από την φυσική μας μητέρα.

Όταν ο Κύριος πάνω στον Σταυρό παρέδωσε την φροντίδα της Μητέρας Του, στον ηγαπημένο μαθητή και επιστήθιο Ιωάννη, ήταν σαν να μας κατέλιπε, σε μας στην εκκλησία, την φροντίδα και την στοργή της μάνας Του.Ήταν σαν να μας άφηνε παρακαταθήκη και παραγγελία παρηγοριάς προς Αυτήν , πού δίστομος ρομφαία καταξέσκισε την μητρική της καρδιά, όταν είδε τον Γιό της σταυρωμένο και νεκρό. Όμως αυτή η ελάχιστη στοργή και αγάπη πού δείξαμε ως άνθρωποι αδύναμοι και εγκόσμιοι στην μεγάλη και κοινή μητέρα, αυτή η λατρευτική σχεδον απόδοση τιμής στο αγνότατο πρόσωπο της, μετηλλάχθη σε στοργή άπειρη, σε αγάπη ουράνια, σε λατρεία και αφοσίωση ως προς μητρός προς τα τέκνα, από την Παναγία Θεοτόκο προς εμάς τους ολίγιστους. Εμείς την βάλαμε στο μέσον της Εκκλησίας, εκεί ψηλά στην κόγχη του ιερού, να ενώνει γή και ουρανό και αυτή μας έβαλε μέσα στην ποδιά της, στην πανάγια σκέπη της. Και η φροντίδα η δική μας, έγινε φροντίδα δική της και αυτή πού ονομάσαμε πρώτη αδελφή και μάνα μας, έγινε η Μεγάλη μας Μητέρα, η ουράνια σκέπη, η πηγή κάθε στοργής και μέριμνας, η ακαταμάχητη προστασία και η θερμότερη μεσιτεία για όλους, από αμαρτωλού εβδελυγμένου έως αγίου, προς τον Υιο της.

Ο κάματος του βίου και τα πολυποίκιλλα πάθη, ο κλύδωνας ο αφόρητος της δυστυχίας και της ανθρώπινης περιπέτειας μας, μας καταπόνησε, μας εξάντλησε, μας εξουθένωσε. Και πλάκωσε καύσωνας βαρύς και δαιμονική θύελλα , πού θέλησε να μας απολικμήσει σαν το στάχυ πού λυγίζει στον άνεμο και παραδίνεται σε λίγο στο πυρ. Και εμείς βρήκαμε την όαση! Βρήκαμε το δέντρο το ευσκιόφυλλο για να ξαποστάσουμε και την χαρά και παρηγοριά για να ενισχυθούμε. Σε κάθε χαίρε πού της απευθύνουμε, εισπράττουμε εμείς ως αντίδοση την χαρά. Σε κάθε πτώση μας, ατενίζουμε την ανάσταση μας. Στην απελπισία μας βρίσκουμε εγγυήτρια και οδηγήτρια στα ασταθή βήματα μας και νερό ζωντανό να ξεδιψάσουμε στην κόλαση της απόγνωσης και της δίψας μας. Σε κάθε παράκληση λαμβάνουμε και εμείς την παράκληση πού θα πεί παρηγοριά, ως άλλον παράκλητον ευρόντες.

Τα  δύο αυτά θρηνητικά και παρακλητικά ποιήματα πού τραγωδώμε στην χάρη της όλον τον Αύγουστο είναι γραμμένα από δύο τέτοιες ψυχές βασανισμένες και απελπισμένες, πού ψάχνουν να βρουν οδηγία, ανακούφιση, διασκέδαση κάθε ζάλης και ξεκούραση και γαλήνη στις προσωπικές τους περιπέτειες και αναζητήσεις. Ο μικρός παρακλητικός κανόνας είναι ποίημα του ομολογητή Θεοστήρικτου και οσίου.Έζησε στην εποχή της εικονομαχίας και υπέφερε τα πάνδεινα για την ορθόδοξη πίστη. Η τύχη του λοιπόν και ο αγώνας του για την πίστη, ταυτίζεται σε αυτό το ποίημα πού λέγεται μικρά παράκλησις,με την εκάστοτε θλίψη και περίσταση παντός ορθοδόξου χριστιανού και δεν ξέρει από πού να πιαστεί, παρά - για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση ενός σύγχρονου αγίου- από το φουστάνι της παναγιάς, όπως το βρέφος αγκιστρώνεται στην ποδιά της μάνας του. Το κατανυκτικότατο αυτό ποίημα είναι επίσης συνοδός προσευχής και κραυγής προς σωτηρίαν σε κάθε θλίψη και περίσταση μας. Ο μέγας παρακλητικός κανόνας είναι το ποίημα ικεσίας και η φωνή απόγνωσης ενός διωγμένου και από παντού αποκλεισμένου αυτοκράτορα της Νίκαιας, του δεσπότη Θεοδώρου Λάσκαρη. Το κατανυκτικό αυτό και μεγαλόπρεπο μελώδημα, είναι θα λεγε κανείς η ίδια η φωνή της πάσχουσας και αεί εσταυρωμένης ρωμηοσύνης, προς την Υπέρμαχο Στρατηγό της, από την οποία ζητά βοήθεια και αντίληψη. Γραμμένος και ψαλμωδημένος σε μια εποχή πού η τελευταία ορθόδοξη πραγματικά αυτοκρατορία εβάλετο από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, δεν είναι πιά η φωνή προς σωτηρία, ενός νεόπτωχου βασιλιά πλην άρχοντα, αλλά η απόγνωση του ευγενούς και περίδοξου χριστιανού, πού πάσχει και είναι αποκλεισμένος και πολιορκημένος, από τους κατώτερους στην ευγένεια και αλλότριους της αγάπης ανθρώπους και δαίμονες.Εμείς αναπέμπουμε παράκληση και ικεσία, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο και αυτή πού είναι ταχεία εις αντίληψιν και άμεση εις βοήθεια , εισακούει και προστρέχει. Και διασκεδάζει τα νέφη των παθών και κατευνάζει την οξύτητα των πληγών και αποδιώκει κάθε πνευματικό και εγκόσμιο εισβολέα και παρέχει αφειδώς την αγάπη της, αυτή την ίδια την αγάπη πού ο κόσμος δεν γνωρίζει και δεν θα γνωρίσει ποτέ προς τον πάσχοντα και μοναχικό στο Πάθος του Ανθρωπο.

Όμως το δράμα δεν είναι προσωπικό και η προστασία δεν εξαντλείται σε περιπτώσεις. Η Παναγιά η Δέσποινα δεν είναι μόνο μεσίτις Θεού και Ανθρώπων. Επάξια κρατά τον τίτλο της Υπερμάχου Στρατηγού του Γένους μας και θεωρείται όχι άδικα φύλακας άγγελος της ελληνορθοδοξίας. Επιτρέψτε μου μια υπερβολή, μια ταύτιση πού μπορεί να ξενίζει και να υπερβαίνει την κρίση την κοινή και την αντίληψη την συμβατική. Βλέπω ψηλά στην κόγχη του ιερού, εικονογραφημένη την δόξα της και δεν ξεχωρίζω τί εικονογράφησε εκεί ψηλά η πάσχουσα και ερωτοπαθής ρωμαίικη ψυχή. Την Παναγιά την Δέσποινα και Μάνα του Θεού ή αυτή την εικονιζομένη μέσα σε φωτοστέφανο και φέροντας στους κόλπους της τον δεσπότη Χριστό, Μάνα Ρωμηοσύνη; Είναι λες και η αρχέγονη μητρική μορφή πού λατρεύτηκε από τούτο το γένος το θεοσεβές και πνευματοφύτευτο, το αρχαίο μητρικό πνεύμα, πού τιμήθηκε από όλους τους ποιητές της ρωμηοσύνης, από Ρωμανού οσίου του Μελωδού, έως και Σεφέρη και Ελύτη, να αποτυπώθηκε εκεί ψηλά, ως λατρευτικό σημείο και μοναδική θεότητα της ελληνορθόδοξης ψυχής.Βλέπω την Παναγιά και βλέπω την Ελλάδα. Και την Ελλάδα ατενίζοντας, την Θεοτόκο ένθρονη προσκυνώ, πού έχει στους κόλπους της τον Θεό, δηλαδή τον θείο Λόγο και φρικιώ και μεγαλύνω την τόση μεγαλοδωρία της στο γένος μας.

Όμως καταλίποντας τα θύραθεν και εγκόσμια , στην ημετέρα θεολογία την υψηλή επιστρέφω και μεγαλύνω την Κοίμηση και την Παναγία Μορφή της! Ποτέ άλλοτε ο θάνατος δεν τιμήθηκε τόσο και τόσο καμία μετάσταση δεν μεγαλύνθηκε. Ψάλλουμε τα επιτάφια και εορτάζουμε τα πασχάλια! Προσκυνούμε τα σάβανα και ατενίζουμε την ανάσταση!Τιμούμε την επι γης Μαριάμ και μεγαλύνουμε αυτή πού κατέχει τα δευτερεία της Τριάδος!Όντως ανέστη ο Υιός και Θεός της και από Χριστού θάνατος ουκ έτι κυριεύει του γένους των βροτών. Πώς θα μπορούσε λοιπόν η μητέρα της ζωής και η πηγή της σωτηρίας και ο ναός της θεότητας να κατέχετε από τον ηττημένο και παγγέλαστο θάνατο; Ομολογώ την μετάσταση και εορτάζω το δεύτερο πάσχα. Μεγαλύνω τον θάνατο και εορτάζω με χαρά την μετάθεση στην όντως ζωή. Και εγώ πού είμαι από τον θάνατο και την θλίψη καταπονημένος, εγώ πού δεν βρήκα χαρά και ελπίδα στον κόσμο, μπροστά στο θεομητορικό σκήνος πού εικονίζει το τέλος μιας ζωής, βλέπω ανάσταση και μακαριότητα και ατέρμονη χαρά και ζωή και φως και ελπίδα!

Τελειώνοντας, αυτό το σύντομο μεγαλυνάρι, επιθυμώ να κάνω μια διατράνωση χαρμονής!Η Θεοτόκος, μας έδειξε πόσο ψηλά και υπέρ των υψηλών έφτασε ο άνθρωπος. Όπως με την ανάβαση του ο Χριστός ενθρόνισε τον άνθρωπο πλάι στον Θεό, και η Θεοτόκος στο πρόσωπο της ουρανόν εποίησε τον άνθρωπο. Γιατί έγινε ο άνθρωπος Μαριάμ ναός της απεριχωρήτου και αχωρήτου θεότητος και έτι περισσότερο έγινε θεοτόκος ο άνθρωπος, θεός. Κανείς δεν έδωσε αυτό το μεγαλείο και το προνόμιο στον άνθρωπο, πλην του θεομητορικού της προσώπού. Γι αυτό και πάσχω και φωνάζω και κραυγάζω το μεγαλείο όχι μόνο του Υψηλού Θεού, αλλά και του ταπεινού ανθρώπου, πού έγινε ουρανός και υπερ πάνω των ουρανών. Και βλέπω τον διωγμό και την καταφρόνηση και την υπαγωγή του ανθρώπου σε ψηφίο υπολογιστικό και μονάδα χρηματιστική, σε δούλο παθών και έρμαιο ανθρωποφάγων και δυναστών και πάσχω και οργίζομαι! Γιατί μέτρον θέτω όχι το χρήμα και την κοινωνική θέση και την μωρόδοξη σοφία του κόσμου για να ορίσω τον άνθρωπο, αλλά αυτήν την θεοτοκία! Και αυτή την μεγαλόδωρη πρωτόφαντη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, στο πρόσωπο της Παναγίας βλέποντας και ομολογώντας, φρίττω και χαίρομαι την θέση την υψηλή πού μπορεί να κατέχει ο άνθρωπος.Με αυτήν την υπευθυνότητα της επίγνωσης ας βαδίσουμε την μυστηριακή οδό της θεοτοκίας μέσα στην Εκκλησία. Γιατί ο καθένας από εμάς αξίζει πολλά περισσότερα, απ όσα τον έχουν πείσει οι παραδομένοι στον σατράπη σατανά πώς αξίζει. Σε αυτήν την οδό τελείωσης ας έχουμε μέτρο και οδηγό την Παναγία Μάνα μας.

28-7-2015

Κυριακή 26-7-2015: Λόγος εις το Η΄Εωθινόν Ευαγγέλιον

Εκτάκτως προδημοσιεύουμε σήμερα την προγραμματισμένη για αυτό το Σαββατοκύριακο ανάρτηση στο όγδοο εωθινό ευαγγέλιο, εις τιμήν της σήμερον εορταζούσης αγίας μυροφόρου και ισαποστόλου Μαρίας.

Το σημερινό εωθινό ευαγγέλιο είναι το όγδοο εωθινό, παρμένο από το κατά Ιωάννην ευαγγέλιον και αποτελεί αφηγηματική συνέχεια του προηγουμένου εωθινού ευαγγελίου. Κατ’αυτήν την περικοπή, η Μαγδαληνή Μαρία στέκεται έξω από τον τάφο του Χριστού και θρηνεί, διότι πιστεύει πώς κάποιος σήκωσε τον νεκρό από το μνημείο. Έπειτα ορά δύο αγγέλους και τον ίδιο τον Αναστάντα , ο οποίος την αποστέλλει στους μαθητές για να τους αναγγείλει πώς ο Κύριος τους αναβαίνει προς τον κοινό Πατέρα και Θεό.

Η περικοπή ξεκινά αμέσως από το σημείο, όπου ο Πέτρος και ο Ιωάννης εγκατέλειψαν έκπληκτοι και λυπημένοι τον τάφο , αλλά παρέμεινε εκεί η αγία Μαρία θρηνώντας και κλαίγοντας.Η αγάπη της η γνήσια και ατελεύτητη για τον Διδάσκαλο Ιησού είναι τέτοια, πού δεν την εμποδίζει φανερά να θρηνεί για Αυτόν και να ταράσσεται έντονα, γιατί πιστεύει πώς οι εχθροί του Χριστού, εσύλησαν τον πανάγιο Τάφο Του για να Τον συκοφαντήσουν. Ενώ οι άνδρες μαθητές εγκαταλείπουν το σημείο της ταφής, προφανώς για να μην προκαλέσουν τους διώκτες του Χριστού, η γυναικεία αγάπη υπερνικά κάθε φόβο και δισταγμό.Πράγματι, σε όλες τις εποχές, ενώπιον του σκήνους ή του τάφου ενός εκτελεσμένου και διωγμένου, πάντοτε η γυναικεία ψυχή, η μάνα, η αδελφή και η φίλη, χαίρουν ασυλίας από τους διώκτες και καταφέρνουν να αποδώσουν τα ανθρώπινα και να παραμείνουν σεβαστές, ακόμα και από τους πιο σκληρούς τηρητές του νόμου και της τάξης.

Τότε η Μαγδαληνή, σκύβοντας και πάλι προς το μνημείο, βλέπει δύο αγγέλους,έναν εκεί πού ήταν το κεφάλι και έναν εκεί πού ήταν τα πόδια του Ιησού.      Στο σημείο αυτό καταδεικνύεται η ανάσταση και πάλι.Εκεί πού θα έπρεπε να ήταν το θείον Σώμα, επιτηρούν και κάθονται άγγελοι, ως διάκονοι και υπηρέτες του αναστάντος βασιλέως και δορυφόροι της δόξας Του. Εκεί πού θα έπρεπε να κείται η πεσμένη ζωή, τώρα κείνται οι αθάνατοι άγγελοι και ποιούν τον τόπο της ήττας και των δακρύων, σημείο της δόξας του Θεού και της ένωσης των ουρανίων, όχι μόνο με τα επίγεια, αλλά και με αυτά τα καταχθόνια, διότι εβασίλευσεν πάνω σε όλα ο Κύριος.Και αυτοί οι άγγελοι, φορείς της μακαριότητας και της χαράς την ερωτούν άμεσα γιατί κλαίει. Τα ουράνια όντα , κατά χάριν μακάρια και ξένα κάθε λύπης, αλλά και φορείς του ευαγγελισμού της αναστάσεως δείχνουν πρώτα ξενισμό για την λύπη, εκεί πού θα έπρεπε πλέον να βασιλεύει η χαρά, δεύτερον διάθεση παράκλησης ήτοι παρηγορίας, γιατί από την φύση τους συμπονούν, συμπαθούν και παραστέκουν τους ανθρώπους.Και η Μαγδαληνή, συγχυσμένη και ταραγμένη, δεν αντιλαμβάνεται πώς ενώπιον της είναι άγιοι άγγελοι, αλλά σαν να ομιλούσε σε ανθρώπους, αποκρίνεται και λέει πώς θρηνεί επειδή σήκωσαν τον Κύριο της από τον τάφο και δεν γνωρίζει πού Τον έβαλαν. Ω της αγάπης της αγίας μυροφόρου! Ω της πίστης της μακαρίας και σταθερής! Ενώπιον του εσταυρωμένου και φαινομενικά ηττημένου, η αγάπη της δεν εψύγη, δεν απογοητεύτηκε από τον μεσσία και διδάσκαλο, αλλά αντιθέτως από τους μαθητές Του,όταν τον είδε νεκρό και καταφρονημένο, θέλει να Τον τιμήσει ως θεό και διδάσκαλο και δεν πτοείται από τον θάνατο, αλλά το πολύτιμο Σώμα και την γλυκεία μορφή Του ζητά για να λατρέψει και να τιμήσει!

Όταν η Μαγδαληνή απαντά έτσι στους αγγέλους, αμέσως αντιλαμβάνεται την παρουσία του Χριστού και γυρνά προς τα πίσω και Τον βλέπει. Δεν Τον αναγνωρίζει όμως άμεσα, γιατί όπως και στην περίπτωση των δύο μαθητων προς Εμμαούς, εκρατούντο οι οφθαλμοί της, λόγω της αντιλήψεώς της, της περιορισμένης, γιατί δεν πίστεψε άμεσα στην ανάσταση, αλλά είκασε πώς κάποιος έκλεψε το Σώμα. Φανερώνεται λοιπόν ο Κύριος έξω του Τάφου στην Μαγδαληνή, για να ανταμείψει την αγωνία και την λατρεία της και να μην την αφήσει έρμαιο σε φόβους και δισταγμούς. Ο Χριστιανός λοιπόν πού θα εκζητήσει και θα λατρέψει τον Κύριο με γνήσια αγάπη και πόθο προς το πρόσωπο Του, θα αξιωθεί και της φανέρωσης και της αποκαλύψεως Του και θα λάβει τα τεκμήρια της ανάστασης και της όντως θεότητος Του.Ο Κύριος λοιπόν, ερωτά την Μαγδαληνή, γιατί κλαίει και ποιόν ζητεί, όχι γιατί δεν γνωρίζει το αντικείμενο της αναζήτησης και του πόθου της, διότι ο Θεός έχει παγγνωσία και γνωρίζει τα κρύφια και τα ανεξιχνίαστα των ανθρώπων, αλλά επειδή επιθυμεί την εξαγόρευση της, προκειμένου να της αποδώσει διπλή την χαρά και να της δώσει και άφεση οποιασδήποτε αμφιβολίας με την φανέρωση Του. Ομοίως και στον Παράδεισο, ο Θεός ερωτά τον Αδάμ , πού βρίσκεται και γιατί εκρύβη, ενώ γνωρίζει την πτώση Του εκ των προτέρων, για να του δώσει βέβαια την ευκαιρία να ζητήσει άφεση και να προβή σε μετάνοια. Και η Μαγδαληνή, θεωρεί πώς έχει να κάνει με τον κηπουρό. Πράγματι, εκεί πού έθαψαν Τον Χριστό ,μας λέει ο Ιωάννης ήταν κήπος και μάλιστα πλησίον του Γολγοθά. Ακόμα και σήμερα μπορεί κάποιος να διαπιστώσει πώς στον Ναό της Αναστάσεως, Γολγοθάς, Μνημείο και Κήπος είναι τόποι πού δεν απέχουν μεταξύ τους παρά λίγα βήματα. Υπήρχε όντως κάποιος κηπουρός, δηλαδή άνθρωπος πού ήταν επιφορτισμένος με την φύλαξη και την συντήρηση του χώρου. Γι αυτό και η Μαγδαληνή του προτείνει να της πεί πού έκρυψε το Σώμα, και αυτή θα φροντίσει να Το πάρει πίσω, αφού όπως υπονοείται θα του δώσει κάποιο χρηματικό ποσό.

Ο Χριστός όμως δεν αφήνει για πολύ, την μαθήτρια Του στον κλύδωνα της αμφιβολίας και του πόνου, αλλά της αποκαλύπτεται και την κατονομάζει: Μαρία. Στη βάπτιση μας δηλαδή την είσοδο μας στην Εκκλησία, λάβαμε και το όνομα μας, πού είναι θεοφόρο και σημειοφόρο. Αυτό δηλώνει πώς ο Κύριος μας έθεσε πρώτον κάτω από την κυριαρχία Του, αφού όποιος ονομάζει τον δούλο Του, τον εξουσιάζει και δεύτερον σημειοί την δύναμη του αγίου βαπτίσματος. Όπως με την γέννηση μας ήρθαμε στην ζωή, έτσι και με την βάπτιση μας, αναδημιουργηθήκαμε και λάβαμε ύπαρξη, πρόσωπον έναντι του Θεού. Με την επίκληση λοιπόν του ονόματος της, ο Χριστός γίνεται αντιληπτός ως Κύριος και διδάσκαλος της από την Μαρία, γνωστός πλέον και όχι άγνωστος, με εξουσία αποκάλυψης και οικειότητα. Και τον αποκαλεί: Ραββουνί, πού στην αραμαϊκή,κύρια γλώσσα της εποχής, ερμηνεύεται: Δάσκαλε μου και όπως υπονοείται στρέφεται και κινείται για να Τον κρατήσει και να Τον αγκαλιάσει από την μεγάλη της αγάπη και τον λατρευτικό πόθο προς τον Θεάνθρωπο.

Στην συνέχεια ακούει το Μη μου άπτου και την παραγγελία του Χριστού, πώς οι μαθητές Του, πρέπει να πληροφορηθούν πώς αναβαίνει προς τον πατέρα τον κοινό και Θεό όλων. «Μή μου ἃπτου»,της λέει. «Μη με αγγίζεις, μη με κρατάς»! Πολλές είναι οι ερμηνείες του μη μου άπτου, πού κατά πολύ ξεφεύγουν από την ορθόδοξη και ορθή ερμηνεία της στάσης του Ιησού. Άλλοι λέγουν πως  ο Χριστός ζήτησε από την Μαρία να μην Τον αγγίξει , για να μην μολυνθεί το αναστημένο Σώμα Του. Αυτό όμως δεν ισχύει καθώς τον Χριστό αγγίζουν οι μυροφόρες στους πόδες, όταν είπε το Χαίρετε, αλλά και αυτός ο Θωμάς. Και ο άγιος Κύριλλος μας λέει πώς το Σώμα του Χριστού και πριν την Ανάσταση, όταν έλαβε την ανθρώπινη φύση και μετά από αυτήν, παραμένει αμόλυντο από κάθε αμαρτία και προσβολή. Άλλοι λέγουν πώς το μη μου άπτου, σημαίνει μη με κρατάς διότι βιάζομαι να ποιήσω την οικονομία του πατέρα μου, με τις λοιπές εμφανίσεις και την αγία Ανάληψη.Άλλοι λέγουν πώς δεν άφησε να Τον αγγίξει,ένεκα της απιστίας της προς την ανάσταση, ενώ αργότερα όταν Τον προσκυνούν με τις άλλες μυροφόρες,αναγνωρίζοντας δηλαδή την θεότητα, η Μαγδαληνή αξιώνεται να αγγίξει τους πόδας Του.Η πιο ασφαλής ερμηνεία είναι πώς το Μη μου άπτου, αναφέρεται στην αντίληψη της Μαγδαληνής για τον Χριστό. Εκείνη την ώρα, για την Μαρία ο Χριστός δεν είναι ο Αναστημένος Θεός και Υιός και Λόγος του Θεού, αλλά ο φίλος και διδάσκαλος, πού πάντα ήταν μαζί τους ως άνθρωπος και Τον οποίο ακολούθησαν από την Γαλιλαία. Ο Χριστός όμως, όπως πρότερον είχε πεί στην Θεοτόκο,πώς δεν υπάρχει κοινό μεταξύ μας ω γύναι, δηλαδή υπάρχει απόσταση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, έτσι και τώρα αποτρέπει την Μαγδαληνή να Τον αγγίξει ως ψιλό άνθρωπο και κοινό διδάσκαλο, γιατί Είναι ο Θεός της. Η Μαγδαληνή όμως δεν μπορεί να έχει αυτή την αντίληψη, προ της πεντηκοστής και της καθόδου του παρακλήτου, ο οποίος θα τα αποκαλύψει όλα αυτά στην Εκκλησία, γι αυτό και ο Χριστός συνεχίζει και λέει: Μη με αγγίζεις. Δεν ανέβηκα βέβαια ακόμα προς τον Πατέρα μου. Δηλαδή, δεν αναλήφθηκα ακόμα για να σας στείλω το άγιο Πνεύμα και να σας αποκαλύψει την θεότητα μου, ώστε να γνωρίζεις ποιος είμαι και να αισθάνεσαι την πρέπουσα συστολή.

Αντιθέτως, όμως δεν την αποτρέπει να αναγγείλει όλα αυτά στους μαθητές Του, αλλά της λέει:Πήγαινε προς τους αδελφούς μου και πές σε αυτούς πώς: Ανεβαίνω στον πατέρα και πατέρα σας και Θεό μου και Θεό σας! Ανεβαίνω σημαίνει πώς από στιγμή σε στιγμή επίκειται η ανάληψη μου, επιστρέφω εκεί απ όπου ως Θεός δεν χωρίστηκα ποτέ!Έχετε θάρρος και παρηγοριά, διότι Αυτός πού ζήσατε μαζί του επί τρία έτη και Τον θεωρήσατε διδάσκαλο και ψιλό άνθρωπο, εσταυρωμένο και ηττημένο και εβδελυγμένον ως νεκρόν, είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, είναι οντως Αναστάς, γιατί είναι η Ζωή και η αυτοζωΐα. Μη λυπείσθε και μην αδημονείτε πλέον, γιατί είμαι ο Θεός και Λόγος, είμαι ο νικητής του κόσμου. Η κάθοδος μου στον κόσμο και η σάρκωση μου, δεν εμείωσε την θεότητα και παντοδυναμία μου, αλλά  και εδημιούργησε την εκκλησία, την αδελφότητα των πιστών στο όνομα μου. Γι αυτό και ο Πατέρας μου είναι δικός σας Πατέρας! Εμέ κατά φύσιν, εσάς δε με την ηθική έννοια και με αυτή του Κυρίου και δημιουργού σας. Ο Θεός μου, διότι ο Πατέρας μου είναι η αρχή της θεότητας μου ως Θεού και ως άνθρωπος είναι Θεός μου, είναι και δικός σας Θεός, είναι ο Ων, Αυτός πού ζει εντός σας και κυριαρχεί πάνω στην εξουσία του θανάτου, Αυτός πού μού έδωσε την εξουσία. Σε Αυτόν λοιπόν αναβαίνω και εσείς χαρείτε, διότι η ανάβαση μου, συνεπάγεται την κατάβαση άλλου παρακλήτου, άλλου παρηγορητή, του αγίου Πνεύματος. Διά του Αγίου Πνεύματος, πού θα είναι για πάντα παρόν μέσα στην Εκκλησία, θα είναι και ο Παντοδύναμος Θεός και εγώ ο Υιός και Λόγος Του, πού σας αγάπησα και σας εξέλεξα ανάμεσα στους ανθρώπους, αεί παρόντες μέσα στην Εκκλησία. Και τους ονομάζει αδελφούς πλέον τους μαθητές ο Χριστός, όχι μόνον διότι έχουν κοινό Πατέρα και Θεό,αλλά επειδή έχουν ξεφύγει ,όπως τους προείπε στον μυστικό Του δείπνο, από την τάξη των δούλων και έχουν ανέλθει στην τάξη των φίλων, των αγαπημένων δηλαδή. Και γι αυτούς τους αγαπημένους έδωσε εκείνος την ζωή Του πάνω στον Σταυρό.Αναβαίνω όμως σημαίνει και συναναβαίνω, συνανυψώ και εσάς διά της αναστάσεως στην πρότερη κατάσταση και την υψηλή θεωρία, πού τώρα ως αφώτιστοι στερείστε.

Πήγε λοιπόν, η Μαρία προς τους μαθητές και τους απήγγειλε πώς είδε τον Κύριο και όλα όσα της παρήγγειλε για να τους πεί. Και εμείς λοιπόν, ήρθαμε εδώ στον Ναό, για να ακούσουμε τον ευαγγελισμό και την αποκάλυψη της Εκκλησίας, μέσω του λόγου των αποστόλων, των προφητών και των αγίων Πατέρων, πώς όντως δηλαδή είδαν τον Αναστάντα Νικητή του Θανάτου και τους επιφόρτισε να αναγγείλουν το ευαγγέλιο της σωτηρίας στους αδελφούς Του, δηλαδή σε εμάς την αγαπημένη Του εκκλησία, για την οποία έχυσε το πανάγιο Αίμα Του. Αυτού του ευαγγελισμού είναι επιφορτισμένη η Εκκλησία στους οικείους της και στα έθνη και αυτό πού έχει σημασία , είναι πώς ο ευαγγελισμός από την Εκκλησία, δεν είναι μόνον αυθεντικός, αλλά και αποκλειστικός. Η Εκκλησία έχει την δύναμη και την χάρη της μετάδοσης και της ερμηνείας του Λόγου. Με αυτή την πίστη ,ας παραμείνουμε και εμείς στους πανάγιους κόλπους της για να αξιωθούμε την θεοφάνεια και αποκάλυψη του Χριστού.

Αληθινη εν χριστω ζωή-Πλάνη πού εξελίσσεται σε "εκκλησία"

Eπανέρχομαι συχνά στο θέμα της σέχτας ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ πού από πίσω της κρύβεται η κ Ρύντεν.

Βλέπω καθημερινά πολλούς φίλους να κάνουν like στην σελίδα και στις αναρτήσεις και να σχολιάζουν θετικά. Όμως αυτή η κίνηση δεν είναι εντός της Εκκλησίας. Το ξανατονίζουμε! 

Καταλαβαίνω πώς μία ανάρτηση πού υμνεί τον Χριστό ή την Παναγία και είναι θρησκευτικά συγκινητική και σχετικά ουδέτερη δεν μπορεί παρά να ελκύει θετικά σχόλια, ειδικά από ανθρώπους πού δεν γνωρίζουν με ποιά έχουν να κάνουν. 

Μια γυναίκα πού υποτίθεται πώς είναι χριστιανή και έχει πνευματικότητα και ένα βασικό μορφωτικό επίπεδο και αντίληψη, όταν αρχίζει και έχει μηνύματα από τον ίδιο τον Χριστό, την Παναγία και τους αγγέλους το πρώτο πράγμα πού πρέπει να σκεφτεί είναι το "ποιος ειμαι εγώ πού θα μου μιλήσει άμεσα ο Χριστός και οι άγγελοι και θα γίνω ο εκλεκτός τους ανάμεσα στους ανθρώπους;'. Και αφού ταπεινωθεί να αισθανθεί την πλάνη και την παγίδα. 

Αλλά ο υπερήφανος άνθρωπος είναι ΤΡΕΛΟΣ άνθρωπος και είναι η αγαπημένη λεία του σατανά. Οι πατέρες μας έχουν προειδοποιήσει για τέτοιες κλήσεις, φωτισμούς και οράματα. Είναι αυτό πού λέει η Γραφή πώς ο σατανάς μετασχηματίζεται και σε άγγελο φωτός για να πλανήσει τους Χριστιανούς και αμα βρει τον υπερήφανο και τον ανωριμο τον αποτελειώνει μια και καλή.

Τα ίδια συνέβησαν με πολλούς μυστικιστές, όπως ο περίφημος Φραγκίσκος της Ασσίζης πού έλαβε τα στίγματα και διατείνονταν πώς ήταν πιό αρεστός στον Θεό από τον ίδιο τον Χριστό, η Θηρεσία πού είχε όπως λέει εμπειρια συνουσίας με τον Χριστό, αλλά και ορθόδοξοι μοναχοί και μοναχές και λαϊκές-λαϊκούς πού τους πήρε ο διάολος στα φτερά του, εμφανιζόμενος με την μορφη του Χριστού, της Παναγιάς και αγγέλων και ακόμα τιμώνται από πολλούς αφελείς σαν άγιοι.

Ο εχθρός ξέρει να κολακεύει τα ελαττώματα μας και τί το γοητευτικότερο από το να πιστεψουμε στην παναγιότητα μας, ειδικά αφού η θρησκεία είναι η πιό αποδοτική μπίζνα και μπορούμε να παρασύρουμε και άλλους στην λατρεία μας! Τον Χριστό τον πλησιάζουμε όχι χωρίς κόπους, θυσίες και μόχθους και αφού υποτάξουμε το θέλημα μας και δεν έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Ολα τα άλλα είναι σατανικά. 

Καλό θα ήταν να συμβουλευόμαστε τους ιερείς, τους επισκόπους της περιοχής μας, ακόμα και κάποιον θεολόγο πριν εμπιστευτούμε θρησκευτικά κινήματα και τάχα φωτισμένους ανθρώπους.

Κόντρα στους σύγχρονους μονοφυσιτισμούς

H Εκκλησία μας εορτάζει αύριο την μνήμη των αγίων και θεοφόρων Πατέρων της τετάρτης εν Χαλκηδόνι οικουμενικής Συνόδου, πού διατράνωσε την υποστατική ένωση των δύο φύσεων Θεού και Ανθρώπου στο ένα Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. 

Με αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισε την αίρεση του μονοφυσιτισμού, κατά την οποία η θεϊκή φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη και έτσι ο Χριστός είχε μόνο μία φύση την θεϊκή. 

Προσέξτε την καταραμένη αίρεση του μονοφυσιτισμού γιατί είναι διαχρονική μέσα στην Εκκλησια. Πολλοί θέλουν την Εκκλησία σαν ένα θρησκευτικό παρωχημένο οικοδόμημα πού να ασχολείται με νεφελώματα και θεωρίες και να ΜΗΝ έχει ΛΟΓΟ στην κοινωνία και τον κόσμο των ανθρώπων. Πολλοί από αυτούς τους πνευματολόγους δεν είναι απ εξω αλλα εντός της εκκλησίας και αυτό ειναι το χειρότερο. 

Αλλά στους χαλεπούς καιρούς πού ζούμε δεν είναι μονον αυτό μονοφυσιτισμός είναι και η περιφρόνηση του άρτου και της διακονίας του άλλου. 

Εκκλησία δεν είναι μόνο θυμιάματα και προσευχές είναι και άσκηση σώματος και διανομή άρτου και διακονίας του ανθρώπου πού πάσχει και στερείται. Βέβαια σήμερα από την Εκκλησία αυτό θέλουν οι περισσότεροι, να μετατραπεί σε κοινωνικό ίδρυμα και να ξεχάσει την πνευματική της αποστολή . Να μην δίνει δηλαδή Χριστό και ευαγγέλιο, αλλά μόνον φαΐ και ρούχα και να γίνεται ένα σιωπηρό δεκανίκι του συστήματος, για να μην ξεβολεύει τον απνευμάτιστο κόσμο με τον λόγο της.Και ενώ το κάνει βέβαια χωρίς να την προσκαλέσει κανείς,να κατηγορείται και για αδράνεια από ανθρώπους πού δεν έχουν προσφέρει ψίχουλο στην ζωή τους, αλλά μάλλον έχουν αποθηκεύσει προς ίδιον όφελος και ολόκληρο το ψωμί στο ταμείο τους και ξέρουν μόνο να αγαπολογούν. Έχουμε δηλαδή έναν αντίστροφο μονοφυσιτισμό! 

Όμως ορθοδοξία είναι αυτή η υποστατική ένωση των δύο φύσεων Θεού και Ανθρώπου στο ένα Πρόσωπο και αυτό μεταφέρεται και στην Εκκλησία. Ουτε θεολογία και πνευματική ζωή χωρίς διακονία και λόγο, ούτε κοινωνική προσφορά χωρίς θεολογία και πνευματική παρουσία. Το Πνεύμα να καθοδηγεί την ιστορική μας παρουσία και η ιστορική μας παρουσία να εμπνέεται από το Πνεύμα. Έτσι ούτε φιλόσοφοι απλοί είμαστε, αλλά ούτε και ανθρωπιστές χωρίς Θεό.

Η Εκκλησία δίνει Ποτήριον και Λόγον στον κόσμο. Αυτή ειναι η αποστολή της και από αυτό το Ποτήριο και τον Λόγο εμπνέεται και η πρακτική αγάπη προσφοράς και διακονίας και όχι το αντίστροφο, όπως ο Θεός προσέλαβε άνθρωπο στο πρόσωπο του Χριστού και όχι ο άνθρωπος προσέλαβε θεόν.

Κυριακή19 Ιουλίου 2015: Λόγος εις το Ζ Εωθινόν

Η περικοπή πού διαβάσαμε σήμερα στον όρθρο είναι το ζ΄ εωθινόν ευαγγέλιο και είναι παρμένη από τον Ιωάννη τον Θεολόγο. Με τις πέντε περικοπές από την κατά Ιωάννην Ανάσταση, το ζ, η, θ, ι, ια εωθινά, ολοκληρώνεται και ο κύκλος των αναστασίμων εωθινών.Οι κατά Ιωάννην περικοπές είναι περισσότερες, γιατί σε αυτόν αναφέρονται περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες για την ανάσταση του Χριστού και τις εμφανίσεις Του, μιας και ο τέταρτος ευαγγελιστής ήταν πιό κοντά στον Χριστό και κατείχε περισσότερες εμπειρίες, ως αγαπημένος του μαθητής, αλλά και επειδή έγραψε το ευαγγέλιο του, υστερότερα από τους άλλους τρείς και συνεπλήρωσε τα περι Πάθους και Αναστάσεως του Κυρίου.Αυτό επίσης πού κάνει αίσθηση και διαφορά είναι πώς ο άγιος Ιωάννης, εστιάζει κυρίως σε προσωπικές αποκαλύψεις του αναστάντος. Ετσι πλην της εμφανίσεως Του στους έντεκα μαθητές, την οποία μνημονεύουν και οι άλλοι τρεις ευαγγελιστές, μνημονεύει τις κατ ιδίαν αποκαλύψεις στους Μαγδαληνή, Θωμά, Σίμωνα Πέτρο και σε μια ομάδα μαθητών στην Τιβεριάδα.

Η σημερινή περικοπή αναφέρεται στην επίσκεψη της Μαγδαληνής Μαρίας στον τάφο, ενώ ακόμα ήταν σκοτάδι, πολύ πρωΐ της Κυριακής.Τότε είδε τον λίθο να είχε σηκωθεί από το μνήμα και έτρεξε στους δύο κορυφαίους μαθητές, Πέτρο και Ιωάννη για να τους αναγγείλει πώς πήραν τον Κύριο από τον Τάφο. Οι δύο μαθητές τρέχουν στο μνημείο, βλέπουν τα σάβανα, αλλά όχι το Σώμα, πιστεύουν στους λόγους της Μαγδαληνής και επιστρέφουν στο σπίτι τους.

Η επίσκεψη της Μαγδαληνής πολύ πρωΐ στον Τάφο είναι μια από αυτές πού μνημονεύουν και οι άλλοι τρείς ευαγγελιστές.Εδω όμως δεν μνημονεύονται οι άλλες μυροφόρες, διότι η οικονομία της διηγήσεως κατά Ιωάννην , έχει να κάνει με μια προσωπική αποκάλυψη του Αναστημένου στην Μαρία , όπως θα δούμε στο Η ευαγγέλιο,και όχι κύρια με τον ευαγγελισμό των αγίων γυναικών, όπως συμβαίνει στους άλλους ευαγγελιστές.Ο λίθος ήρθη από του μνημείου, γιατί όντως ο Κύριος αναστήθηκε σωματικά και δεν φυλασσει πλέον νεκρό, άρα δεν έχει χρησιμότητα.Τρέχει ωστόσο η Μαρία στους δύο μαθητές και από τα λόγια της συμπεραίνουμε πώς είχε ήδη πειστεί, από την σύγχυση  και την αγάπη πού έτρεφε στον διδάσκαλο, πώς κάποιοι από τους εχθρούς Του, είχαν κλέψει το σώμα Του. Πράγματι, είχε ήδη γίνει γνωστό πώς το Συνέδριο, απαίτησε από τον Πιλάτο, φρουρά και σφραγίδες επίσημες επί του τάφου, ώστε να μην έρθουν οι μαθητές να κλέψουν το σώμα και να διαδώσουν πώς ανέστη απο τους νεκρούς, εκπληρώνοντας τις περί Μεσσίου προφητείες.Οι αρχιερείς μάλιστα μετά την ανάσταση δωροδόκησαν τους φρουρούς για να διαδόσουν πώς οι μαθητές έκλεψαν το σώμα και αυτό διατείνονται οι δι αιώνος αντιχριστιανοί έως και σήμερον,πώς δηλ εκλάπη.

Η Μαγδαληνή λοιπόν θεωρεί ίσως πώς οι εχθροί του εσταυρωμένου έκλεψαν το σώμα Του, για να αποδώσουν μετά την κλοπή και την υποτιθέμενη πλεκτάνη στους μαθητές του Χριστού και να τους εξοντώσουν με την άδεια του ηγεμόνα.Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν καταφεύγει στον Πέτρο, επειδή ηταν πρώτος των μαθητών και κορυφαίος στην σύναξη της Εκκλησίας και άρα υπερασπιστής των αδελφών του και στον Ιωάννη, επειδή ο Ιησούς τον αγαπούσε ξεχωριστά και άρα θα ενδιαφέροταν άμεσα για την υπόθεση. Αλλά και επειδή υπήρχε μια προσκόλληση του Ιωάννη στον Πέτρο και αντιστρόφως.Τους λέει λοιπόν:Πήραν τον Κύριο από το μνημείο και δεν γνωρίζουμε πού τον έβαλαν. Το "γνωρίζουμε" προύποθέτει την παρουσία των μυροφόρων, πού αυτή την στιγμη, αντιθέτως από την Μαρία, παρέμειναν στον τάφο και είδαν τον Άγγελο και άκουσαν για την ανάσταση.

Βγήκαν λοιπόν ο Πέτρος και ο άλλος μαθητής από τον τόπο , πού εκρύβοντο διά τον φόβο των Ιουδαίων και έτρεξαν προς τον Τάφο, να δουν τα γενόμενα. "'Αλλον Μαθητή", ονομάζει ο Ιωάννης, τον ίδιο τον εαυτό του, όπως και "αγαπημένο μαθητή του Χριστού", γιατί λόγω ταπεινώσεως , συστέλεται να αναφέρει τον εαυτό του ονομαστικά. Αυτό όμως δεν αναιρεί την αξιοπιστία της διηγήσεως, μια πού και ο ίδιος στον επίλογο του ευαγγελίου του, αποκαλύπτει την ταυτότητα του, πώς είναι αυτός ο αναφερόμενος "άλλος μαθητής ον ηγάπα ο Ιησούς" και είναι αξιόπιστος και αυτόπτης μάρτυς.Τρέχουν λοιπόν οι μαθητές προς το μνήμα! Αυτός πού τον αρνήθηκε τρείς και κρύφτηκε για τον φόβο των σταυρωτών, τώρα τρέχει προς το μνήμα, να διεκδικήσει το σώμα του αγαπημένου του δασκάλου και δεν υπολογίζει πιά κινδύνους! Τόση ήταν η αγάπη του για τον Ιησού, αλλά και αυτό είναι και ενδεικτικό της ήδη ενεργούς μεταμελείας του, για την προτέρα δειλία του.Ο Ιωάννης ως νεότερος τρέχει μπροστά του και φτάνει πρώτος στο μνήμα, αλλά από φυσική συστολή ή νεανικό σεβασμό προς τον Πέτρο, δεν εισέρχεται στο μνήμα, αλλά παραμένει έξω, αφού πρώτα σκύβει και διαπιστώνει πώς μόνο οι νεκρικές σεντόνες ήταν εκεί χωρίς το σώμα.Πρώτος εισέρχεται ο Πέτρος πού ήδη έφτασε και μετά ακολουθεί και ο Ιωάννης. 

Ο Πέτρος βλέπει λοιπόν στον τόπο πού έπρεπε να βρίσκεται το σώμα του Ιησού, μόνον τα οθόνια, τις νεκρικές δηλαδή λωρίδες, χωρίς το σώμα και το σουδάριον, δηλαδή την πετσέτα με την οποία περιέβαλαν και κάλυπταν την κεφαλή του νεκρού, ξεχωριστά και τυλιγμένη προσεκτικά σε ξεχωριστό τόπο.Αυτό το σημείο των οθονίων και του τακτοποιημένου σουδαρίου είναι τρανή απόδειξη ενός υπερφυσικού θαύματος.Πρώτον, διότι αν κάποιος όντως έκλεψε το σώμα του Ιησού δεν θα μπορούσε να το αποσπάσει από τις εμβαπτισμένες στις κολλώδεις αρωματικές ύλες σινδόνες(οθόνια) αλλά μάλιστα θα του ήταν και πρακτικότερο, αντι να κοπιάσει με το ξετύλιγμα,πράγμα παράλογο, να πάρει το σώμα, όπως ακριβώς ήταν σαβανωμένο. Δεύτερον , διότι κανείς κλέφτης δεν θα έπαιρνε το σώμα , αφού πρώτα τακτοποιούσε σχολαστικά το σουδάριον, σε κάποιον χωριστό τόπο. Μάλιστα ο υμνωδός της Εκκλησίας μας απευθύνεται προς τους συκοφάντες Ιουδαίους, διασκεδάζοντας τις μωρές διαδόσεις τους και τους ερωτά το πού ξανακούστηκε να κλαπεί κάποιος εσμυρνισμένος νεκρός και μάλιστα γυμνός και χωρίς τα νεκρικά του σάβανα;Άρα εδώ υπάρχει ένα όντως υπερφυσικό και πρωτοφανές σημείο, πού δεν μπορεί να είναι άλλο από την Ανάσταση!Ο Χριστός λοιπόν αναστήθηκε και κατέλειπε πίσω τα νεκρικά του σάβανα, πρώτον γιατί ήταν πλέον Ζωντανός και δεν είχε σχέση πιά με τον θάνατο και τα σύμβολα του θανάτου, δεύτερον γιατί ήθελε να μας αφήσει πίσω τεκμήρια αδιάψευστα της Αναστάσεως Του.

Εισήλθε μετά και ο άλλος μαθητής, δηλαδή ο γράφων Ιωάννης και είδε και επίστευσεν. Δεν επίστεψε βέβαια στην ανάσταση, αλλά στις εντυπώσεις της Μαγδαληνής και του Πέτρου, πώς κάτι έκτακτο και σοβαρό συνέβη εδώ,προφανώς πίστεψε πώς κάποιος μετέθεσε με δόλιους σκοπούς το σώμα του διδασκάλου τους. Στην συνέχεια, διευκρινίζεται πώς δεν εννόησαν τα περί αναστάσεως, γιατί δεν μπόρεσαν ακόμα να ερμηνεύσουν την Γραφή, πώς ήταν αναμενόμενο και μέσα στο σχέδιο της οικονομίας του Θεού, να αναστηθεί από τους νεκρούς.Σε ένα άλλο σημείο του ευαγγελίου του Ιωάννη, όταν ο Χριστός λέει στους Ιουδαίους, πώς μπορεί να γκρεμίσει τον ναο των Ιεροσολύμων και να τον ανοικοδομήσει σε τρείς μέρες, ακόμα και οι ίδιοι οι μαθητές Τον παρεξηγούν. Γιατί όπως ερμηνεύει ο ευαγγελιστής, δεν εννόησαν πώς αναφέρθηκε στον ναό του σώματος Του και την τριήμερη έγερση Του, αλλά μόνον μετά την ανάσταση τους έγινε κατανοητό. Να πούμε λοιπόν για ακόμα μια φορά πώς οι γραφές και οι προφητείες ερμηνεύονται μόνον στο πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού, έχουν δηλαδή χριστολογική αναφορά και ιδίως γίνονται κατανοητές υπό το πρίσμα της αναστάσεως και της αναστάσιμης εμπειρίας, πού χώρος της είναι η εκκλησία Του.

Αφού λοιπόν οι μαθητές τεκμαίρονται περί της εξαφανίσεως του σώματος, ξαναγυρνούν στα ίδια, δηλαδή πάνε σπίτια τους, παραμένοντας νωθροί και μη πιστεύοντας στην ανάσταση. Δεν τους πέρασε καν από το μυαλό η πιθανότητα της Ανάστασης. Και αυτό γιατί όπως τους είχε πεί ο ίδιος ο Κύριος, την νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, μόνον αφού τους έστελνε τον Παράκλητο, όλα αυτά θα τους γίνοταν φανερά και κατανοητά.Επέστρεψαν λοιπόν και πάλι οι μαθητές εις τα ίδια.Την ίδια φράση χρησιμοποιούν οι ευαγγελιστές, κατά την στιγμή πού η σπείρα συλλαμβάνει τον Χριστό στην Γεθσημανή. Τότε τον εγκατέλειψαν και επέστρεψε ο καθένας "εις τα ίδια", λένε!Αυτοί πού έτρεχαν λίγο πριν αποφασισμένοι στο μνήμα για να υπερασπιστούν τον νεκρό τους διδάσκαλο, τώρα επιστρέφουν εις τα ίδια, χωρίς καμία άλλη έρευνα, διεκδίκηση και με κατασιγασμένο πλέον ζήλο! Πολλοί από εμάς προσερχόμαστε στον τόπο της αναστάσεως, στον ναό της κυριακάτικης ευχαριστίας καν ερχόμαστε με πόθο και αγάπη προς τον Χριστό και απόφαση να λάβουμε την καλή αλλοίωση και πληροφορία, ένεκα της αδυναμίας και του επίπεδου ζήλου μας, του πρόσκαιρου και επιφανειακού, μόλις εγκαταλείψουμε τον ναό, αφηνόμαστε και πάλι έρμαιοι στην χώρα του θανάτου, της απιστίας και της νωθρότητας. Εδώ όμως ήρθαμε και ομολογήσαμε πώς "Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι"! Δεν ομολογήσαμε πώς πιστέψαμε στην ανάσταση ή πώς ακούσαμε για την ανάσταση, αλλά πώς την είδαμε! Την είδαμε στο Τώρα, να συντελείται έμπροσθεν μας. Θεασάμενοι!Ομολογήσαμε μια πνευματική εμπειρία και τώρα πώς φεύγουμε χωρίς να πάθουμε την αλλοίωση της και χωρίς να ορίζει πλέον τις ψυχές και τις ζωές μας;Πώς είναι δυνατόν μετά από μια τέτοια βεβαιότητα και ομολογία, να είμαστε ακόμα φοβισμένοι, απελπισμένοι, πολλές φορές ασφυκτικά άπιστοι και βλάσφημοι, αλλά και παραδομένοι σε μια αντιευαγγελική ζωή;Ειδικά μπροστά στον θάνατο, παραμένουμε τις περισσότερες φορές μουδιασμένοι και ηττημένοι από πένθος βαρύ, πού ξεπερνά τα ανθρώπινα και φτάνει τα όρια της πιό ειδωλολατρικής απιστίας!

Η ανάσταση του Χριστού δεν είναι απλώς μια ομολογία του χριστιανού και ένα δόγμα της εκκλησίας. Είναι εμπειρία και βίωμα ζωής, μέσα από την συνειδητή μυστηριακή και εκκλησιαστική κατά Χριστόν ζωή μας. Όπως η εκκλησία η ορθόδοξη είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως, έτσι και ο ορθόδοξος είναι ο άνθρωπος ο καινός, η μαρτυρία η ζώσα της αναστάσεως, εμφορείται όχι μόνον από την ξηρή πίστη στην ανάσταση, αλλά από το βίωμα και την εμπειρία της. Και αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενον και το ταυτόσημον της χριστιανικής μας ιδιότητας . Αυτό είναι το άθλημα και το κατόρθωμα του γνησίου μαθητή.Και αυτό οφείλουμε να επιδιώκουμε εις εύρεση πραγματική της αιώνιας ζωής.

3-7-2015

Στις 12 Ιουλίου η Εκκλησία μας τιμά τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη

π. Παύλος Παπαδόπουλος

Στις 12 Ιουλίου η Εκκλησία μας τιμά τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.

Έχουν γραφτεί πολλά για τον Άγιο γέροντα Παΐσιο. Άνθρωποι που τον γνώρισαν και που δεν τον γνώρισαν έγραψαν για τους λόγους του και την βιωτή του.
"Ο γέροντας μου είπε εκείνο ή το άλλο". Αμέτρητοι οι λόγοι, τα αποφθέγματα του Αγίου.
Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία με τις απόψεις του Αγίου για τα διάφορα θέματα που συζητούσε με τους προσκυνητές που τον επισκεπτόντουσαν.
Εγώ δεν είχαν την ευλογία να τον γνωρίσω. Και έτσι δεν μπορώ να ξέρω με μια προσωπική κοινωνία μαζί του τίποτα απ’αυτόν. Ότι γνωρίζω, το γνωρίζω από αυτά που έχω διαβάσει και ακούσει.
Ένα έχω καταλάβει. Ότι ο Άγιος Παΐσιος ήταν ένας άνθρωπος την άσκησης. Ένας άνθρωπος ο οποίος κάθε ημέρα και ώρα βίαζε να τον εαυτό του. Είχε χαρίσματα τα οποία, όπως είπε ο Άγιος Πορφύριος, τα απέκτησε με πολύ κόπο, επιμονή και υπομονή, ελκύοντας την Χάρη του Παρακλήτου με την ταπείνωση και απλότητά του.
Από τις διάφορες βιογραφίες που έχω διαβάσει για τον Άγιο Παΐσιο έχω διαπιστώσει ότι δεν έκανε ασκητικές ακρότητες. Είχε όμως μία σταθερή ασκητική ζωή. Δεν του άρεσαν οι ακραίες καταστάσεις, οι φανατισμοί. Ήταν άνθρωπος της μέσης οδού. Άνθρωπος της σιωπής αλλά και της συζήτησης, της αυστηρότητας αλλά και της επιείκειας, με λόγια σοφά μέσα από αστεϊσμούς. Άνθρωπος της διακρίσεως.
Υπάρχουν πολλοί δυστυχώς στις ημέρες μας, που το παίζουν Παΐσιοι και μέσα στο Άγιον Όρος και έξω απ’αυτό. Προσπαθούν να μιμηθούν τους λόγους του, όμως όχι την ζωή του. Προσπαθούν να αποκτήσουν «πνευματικούς οπαδούς» και όχι φίλους και πνευματικά τέκνα. Προσπαθούν να φοβίσουν και όχι να ειρηνεύσουν. Προσπαθούν να γίνουν Παΐσιοι χωρίς άσκηση, καθαρότητα βίου, προσευχή, πείνα για τον Θεό. Πεινούν για την δόξα του Παϊσίου αλλά δεν πεινούν για την αδοξία που ζούσε μέσα στον μικρό του κελί. Ποθούν την αναγνωρισιμότητα του Οσίου γέροντα, αλλά δεν ποθούν την ταπείνωσή του, την απλότητά του.
Είναι πλάνη να έχεις ως σκοπό της ζωής σου να αντικαταστήσεις κάποιον Άγιο. Είναι πλάνη να νομίζεις ότι κρατώντας εξωτερικούς τύπους θα σκηνώσει μέσα σου το Πανάγιο Πνεύμα...
Ο Άγιος Παΐσιος είναι ένας από τους πιο αγαπημένους σύγχρονους Αγίους των Ορθοδόξων. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Τον αγαπούμε γιατί αγάπησε πολύ.
Ως χριστιανοί καλούμαστε να τον μιμηθούμε. Να μιμηθούμε την ασκητικότητά του, την ανιδιοτελή του αγάπη, την αδιάλειπτη προσευχή του, την απλότητά του, την υπομονή του στις δοκιμασίες, στον πόνο.
Ας αφήσουμε επιτέλους στην άκρη «Είπε ο γέροντας Παίσιος...» και ας δούμε πως έζησε ο Άγιος Παΐσιος, διότι μόνο όταν δούμε την ζωή ενός Αγίου τότε ίσως καταλάβουμε και τους λόγους του, τότε ίσως αλλάξουμε και εμείς ζωή...
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι παράδειγμα ζωής και όχι λόγων.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.


απο το fb

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015: Λόγος στο ΣΤ΄Εωθινό Ευαγγέλιο

Το σημερινό αναστάσιμο εωθινό ευαγγέλιο είναι το έκτο στην σειρά και αυτό επίσης από τον ευαγγελιστή Λουκά. Στην πραγματικότητα είναι οι τελευταίοι στίχοι από το ευαγγέλιο του Λουκά και αναφέρονται στην εμφάνιση του Χριστού στους έντεκα μαθητές, στην λήψη τροφής ενώπιον τους, την αποστολή τους στα έθνη και την ανάληψη του Χριστού στον δρόμο προς την Βηθανία.

Ο Λουκάς άμεσα μας εισάγει στην εμφάνιση του Αναστάντος μπροστά στους μαθητές Του, με απλά λιτά λόγια, διότι όλα τα θαυμάσια της θείας οικονομίας είναι τόσο σπουδαία και σημαντικά πού δεν χρειάζονται πολλές περιγραφές. Μας λέει λοιπόν πώς σταθηκε ο Αναστημένος ανάμεσα στους μαθητές και τους είπε: Ειρήνη ημίν, χωρίς πολλές εισαγωγές. Ο Χριστός εμφανίστηκε κεκλεισμένων των θυρών διότι δεν περιορίζεται από σφραγίδες, κλειδαριές και περιορισμούς.Ομοίως και ανέστη από τον τάφο, ενώ αυτός ήταν εσφραγισμένος και ο λίθος ήταν ακόμα μπροστά από την είσοδο του Τάφου. Αυτό διδάσκει η Εκκλησία μας και ψάλλει πώς: όπως γεννήθηκες Χριστέ, από παρθένο γυναίκα, χωρίς να πειράξεις τα τεκμήρια της παρθενίας της, έτσι και αναστήθηκες από τον Τάφο, χωρίς να σπάσουν οι σφραγίδες και να αποκυλιστεί ο Λίθος. Ο Χριστός χαιρετά τους μαθητές με το «Ειρήνη ημίν, ειρήνη σε σας». Αυτός ο τυπικός ιουδαϊκός χαιρετισμός, πού επιβιώνει ακόμα και σήμερα σε ιουδαίους και άραβες, λαμβάνει τώρα μια πνευματική σημασία. Ειρήνη είναι ο Χριστός και ειρηνοποιός ο ίδιος, διότι με την σταυρική του θυσία και την εκ νεκρών εξανάστασιν έφερε την πνευματική ειρήνη , δηλαδή την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ Θεού και ανθρώπων , αλλά και μεταξύ αλλήλων των ανθρώπων. Η ειρήνη αυτή έχει πνευματική σημασία και αναφαίρετη ισχύ και είναι αυτή στην οποία αναφέροταν οι άγγελοι στην Βηθλεέμ , όταν εγεννήθη ο Χριστός. Εν τέλει, επί γης ειρήνη και ειρήνη Θεού είναι ο ίδιος ο Χριστός επί γης. Είναι η πηγή της ειρήνης και η σάρκωση της αγάπης του Θεού για τον εχθρό άνθρωπο. Όσο αυτός ο μάταιος κόσμος επαγγέλεται ειρήνη με την δύναμη και την επιβολή των όπλων, χωρίς αποτέλεσμα, τόσο η εκκλησία θα πανηγυρίζει την ειρήνη του Θεού, τον εμφανιζόμενο και σαρκωμένο Θεό εν τω μέσω αυτής. Αλλά και πριν ο Χριστός συναντώντας δύο μυροφόρες είπε το «Χαίρετε», ένας ελληνικός χαιρετισμός, αντίστοιχος με τον ιουδαϊκό χαιρετισμό της Ειρήνης. Χαρά και Ειρήνη λοιπόν στον κόσμο, τον ουράνιο, επίγειο και καταχθόνιο μάλιστα με την Ανάσταση του Χριστού. Ειρήνη πνευματική, μένουσα χαρά και αλώβητη από τις επιθέσεις και την επιβουλή του κόσμου.

Οι μαθητές όμως ταράχτηκαν και θεώρησαν πώς είδαν πνεύμα, δηλαδή φάντασμα. Ήταν διαδεδομένη η πίστη σε φαντάσματα ακόμα και στους εβραίους, οι οποίοι πίστευαν πώς η ψυχή του μεταστάντα γυρίζει γύρω από τον τόπο θανάτου του, επί τρείς ημέρες, πριν καταταχτεί στον άδη. Και ο Χριστός τεταρταίον ήγειρε τον Λάζαρο, την τέταρτη μέρα, για να μην νομιστεί πώς απλώς η ψυχή γύρισε στο σώμα, αλλά να γίνει αντιληπτό πώς αρπάχτηκε από τον Κύριο εκ κοιλίας άδου. Έτσι οι μαθητές άπιστοι περί την Ανάσταση φαντασματολογούν. Πολλοί είναι οι αιρετικοί ανάμεσα στους αιώνες, με πρώτους τους γνωστικούς, τους δοκήτες και τους μονοφυσίτες, πού θεωρούν πνευματικά μόνον και όχι σαρκικά τον Χριστό. Και οι μουσουλμάνοι ακόμα σκανδαλισμένοι διαδίδουν πώς άλλος σταυρωθηκε στην θέση του Χριστού, μη ανεχόμενοι την κατάρα του σταυρού. Γι αυτό και ο Κύριος, φιμώνοντας τους απ αιώνος και διά των αιώνων αιρετικούς προβαίνει σε δύο δυναμικές πράξεις. Πρώτον καλεί τους μαθητές να δούν και να ψηλαφήσουν τα χέρια και τα πόδια Του, τα καταπληγωμένα και κατεστιγμένα ακόμα από το Αίμα του μαρτυρίου, γιατί τα φαντάσματα δεν έχουν σάρκα και οστά. Φρικτή και ρεαλιστική θα ήταν η όψη του εσταυρωμένου με τα τρυπημένα έως πέρα χέρια, πόδια και πλευρά, αλλά και απόδειξη της αναστάσεως της σωματικής και πραγματικής. Η Εκκλησία η ορθόδοξη ανα τους αιώνας, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να υποστηρίζει την σαρκική πραγματικότητα της σωτηρίας και γι αυτό Κυριακή της Ορθοδοξίας, της αληθινής πίστης, δεν ονομάστηκε καμία άλλη, παρά μόνον αυτή κατά την οποία αναστηλώθηκαν οι εικόνες. Εικόνα είναι η απόδειξη πώς ο ανεικονικός Θεός σαρκώθηκε και τώρα εικονογραφείται. Είναι η απόδειξη πώς και ο άνθρωπος ως εικόνα Θεού δύναται να θεωθεί και ακόμα πώς αφού ο Κύριος προσέλαβε άνθρωπον, σάρκα και ψυχή, η σωτηρία δεν είναι σύμβολο αλλά ιστορία, πραγματικότητα. Η δεύτερη πράξη του Χριστού είναι να φάει μπροστά τους ψάρι και μια κερήθρα μέλι, για να πιστοποιήσει πώς μόνον οι ζωντανοί άπτονται τροφής και όχι τα πνεύματα.Το ψάρι κατά τους πατέρες συμβολίζει τον Χριστό, αφού το ζώο αυτό κινείται στην θάλασσα χωρίς να πάρει τις ιδιότητες της και παραμένει γλυκό. Έτσι και ο Χριστός προσέλαβε άνθρωπο χωρίς να αλλοιωθεί από την αμαρτία. Το κερί το φωτιστικό του ευαγγελίου συμβολίζει, το δε μέλι την γλυκύτητα των θείων λόγων.

Στην συνέχεια ο Κύριος ανοίγει τον νού τους στην κατανόηση των Γραφών. Τους θυμίζει πώς όλα αυτά τα περί Πάθους και Αναστάσεως του Μεσσία Χριστού, είχαν προτυπωθεί και προλεχθεί στον νόμο του Μωϋσή, δηλαδή τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, Γένεση, Έξοδο, Λευιτικόν, Αριθμούς, Δευτερονόμιον, στους ψαλμούς του προφήτη Δαβίδ και στους προφήτες. Προφήτες ονομάζονται εδώ όχι μόνον τα βιβλία των προφητών, αλλά και όλα τα υπόλοιπα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.Έχουμε ξαναπεί πώς διά της Αναστάσεως, όχι μόνον εκπληρώνεται , αλλά και ερμηνεύεται η Γραφή και οι τύποι και οι σκιές των αρχαίων βιβλίων.Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέει αλλού πώς μόνον μετά την ανάσταση οι μαθητές εννόησαν τις πράξεις και τα λόγια του Χριστού, τα οποία είχαν όλα προφητευτεί. Η ανάσταση λοιπόν είναι η αποκάλυψη του Μεσσία στον κόσμο και το πλήρωμα των προφητών.Κοντά στο πάθος και την τριήμερο ανάσταση ο Χριστός αναφέρεται και στο προφητευμένο απ αιώνος κήρυγμα της μετανοίας και της άφεσης των αμαρτιών σε όλα τα έθνη, πού θα έφερνε η εποχή του Μεσσία, αρχίζοντας την λύτρωση από την ιερά πόλη Ιερουσαλήμ.Πράγματι, τα βιβλία των μεγάλων προφητών και ιδία του μεγαλοφωνότατου Ησαΐα είναι πλήρη αναφορών για την εποχή των εσχάτων, όπου θα λυτρωθεί η Ιερουσαλήμ από τις αμαρτίες της και την τιμωρία πού της επιβλήθη λόγω των αμαρτιών της και θα μεγαλυνθεί και θα δοξαστεί και η δόξα της θα φτάσει σε όλα τα έθνη. Στις Γραφές τα Ιεροσόλυμα είναι η ιερά πόλη των επαγγελιών και υποσχέσεων του Χριστού. Εκεί άλλωστε κήρυξε, αποδοκιμάστηκε, εισόδευσε ως βασιλιάς,έπαθε , σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Μεσσίας, δηλαδή είναι ο τόπος της κρίσης και της δοξας. Η Ιερουσαλήμ στα πνευματικά κείμενα των πατέρων είναι η Εκκλησία, η εκλεκτή του Θεού, πού επεκτείνεται σε όλα τα έθνη της οικουμένης η δόξα και το φως της. Είναι και η εσχατολογική πόλη πού εικονίζει την ουράνια πόλη της αποκαλύψεως, την δόξα δηλαδή της εκκλησίας και της βασιλείας του Θεού, ο τόπος ο νοητός πού οι άνθρωποι θα έρχονται σε κοινωνία με τον Θεό. Το κήρυγμα της αναστάσεως και της αποκατάστασης είναι , λέει κήρυγμα μετανοίας και άφεσης αμαρτιών. Όντως η μεταστροφή στον τρόπο του Θεού και στις σχέσεις μαζί Του και το ευαγγέλιο πώς αφέθηκαν οι αμαρτίες των ανθρώπων, διότι συγγνώμη εκ του τάφου ανέτειλεν, είναι η πνευματική προϋπόθεση ένταξης στον νέο κόσμο του Θεού, την εκκλησία.

Μάρτυρες όλης αυτής της θαυμαστής οικονομίας θα είναι οι απόστολοι. Μάρτυρας δεν είναι μόνον αυτός πού είναι αυτόπτης και αυτήκοος στα μεγαλεία του Θεού και τα βλέπει να τελεσιουργούνται μπροστά του, αλλά και αυτός πού τα μεταδίδει στους άλλους με αξιοπιστία, κύρος και αυθεντία. Και αυτή η αναφορά είναι στον Ησαΐα πού λέει: Μάρτυρες γίνετε, γιατί και ο δούλος μου δηλ ο Χριστός είναι μάρτυρας των μεγαλείων μου και μάρτυς αδιάψευστος και εγώ ο ίδιος.Αλλά και μάρτυς σημαίνει μαρτύριο. Η έξοδος των αποστόλων στα έθνη και το ευαγγέλιο, θα αντιμετωπιστεί με δυσπιστία και εχθρότητα, έως και θανάτου των αποστόλων.Τους παραγγέλει επίσης ο Χριστός να παραμείνουν στα Ιεροσόλυμα, για να λάβουν δύναμη εξ ύψους και την επαγγελία του Θεού Πατέρα, πού δεν είναι άλλο από το Άγιον Πνεύμα. Γίνεται δηλαδή εδώ αναφορά στην Πεντηκοστή, πού επίκειται εντός ολίγων ημερών. Στα Ιεροσόλυμα το πάθος και η ανάσταση, ως τόπος αποκαλύψεων και συνάντησης Θεού-ανθρώπου, άρα και δικαίως εκεί και η πεντηκοστή. Πεντηκοστή είναι η σφραγίδα του Θεού στο σχέδιο της οικονομίας της σωτηρίας, διά του αγίου Πνεύματος , πού ζει και εμπνέει την πορεία της Εκκλησίας.

Αμέσως μετά ο Λουκάς αναφέρεται στην Ανάληψη του Χριστού. Στις Πράξεις, πού είναι το δεύτερο βιβλίο του, μας πληροφορεί πώς επί σαράντα μέρες ο Χριστός εμφανίζοταν στους μαθητές Του, πιστοποιώντας την αλήθεια της ανάστασης με θαύματα και σημεία και δίνοντας τους παραγγελίες. Δεν πρέπει όμως εδώ να σκανδαλιζόμαστε και να λέμε πώς στο ευαγγέλιο ο Χριστός αναλήβεται την μέρα της Ανάστασης και στις Πράξεις μετά σαράντα μέρες και μάλιστα είναι ο ίδιος συγγραφέας πού ποιεί τέτοια αντίφαση, γιατί στα ευαγγέλια, πολλά γεγονότα πού απέχουν χρονικά μεταξύ τους, παρατίθενται το ένα αμέσως μετά το άλλο γιατί συνδέονται θεολογικά μεταξύ τους. Έτσι η Ανάληψη είναι απόδειξη της Ανάστασης και προετοιμασία της Πεντηκοστής, γι αυτό και παρατίθεται αμέσως μετά την πρώτη και αμέσως μετά την υπόσχεση της δεύτερης.

Τους βγάζει λοιπόν στον δρόμο προς την Βηθανία. Ο τόπος αυτός ήταν εκείνος στον οποίο ο Χριστός είχε προαναγγείλει στους μαθητές τις μέρες των εσχάτων και έως και σήμερα όλα τα έθνη και οι θρησκείες, αναμένουν την έλευση του Κριτή σε αυτό το σημείο. Και η Εκκλησία μας εξηγεί και λέει πώς όπως ανελήφθη με δόξα ο Χριστός, έτσι και θα επανέλθει με δόξα για να κρίνει ζώντας και νεκρούς.

Και αφού τους ευλογεί για τελευταία φορά, δίνοντας τους κατά κάποιον τρόπο δύναμη και εξουσία αυθεντικής ιεραποστολής, διέστη από αυτών. Διέστη σημαίνει πώς μεταφερθηκε από την επι γης διατριβή με τους ανθρώπους στην κατάσταση της αιωνίου θεότητος, στον νοητό των ουρανίων τόπο,απ όπου ως Θεός δεν εξέπεσε ποτέ. Το διέστη δεν σημαίνει πώς αποχωρίστηκε για πάντα από αυτούς. Στις Πράξεις γίνεται λόγος για νεφέλη. Η νεφέλη είναι σημείο θεοφανείας και συνάντησης του Θεού με τον Άνθρωπο, μια σύνδεση με τον κόσμο, ένας κρίκος επαφής με την άκτιστη ενέργεια του. Από την μια διαχωρίζει Θεό και άνθρωπο και από την άλλη τους ενώνει.Ο Χριστός λοιπόν και διέστη από τον άνθρωπο, αλλά και παρέμεινε αδιάστατος με τους ανθρώπους.Νεφέλη ονομάζεται και η Θεοτόκος , γιατί ένωσε ουράνια και επίγεια με τον τόκο του Θεανθρώπου.

Οι μαθητές αφού προσκυνήσουν τον Αναληφθέντα, γιατί γίνονται μάρτυρες της Θεότητος Του και οφείλουν προσκύνηση, νιώθουν χαρά μεγάλη. Η εμφάνιση του Αναστημένου και η δόξα Του, φέρνουν χαρά στους ανθρώπους του Θεού. Είναι αυτή η ειρήνη και η χαρά για την οποία προείπαμε. Επιστρέφουν δε στην Ιερουσαλήμ, γιατί πίστεψαν στην υπόσχεση της πεντηκοστής και έκαναν υπακοή στον λόγο του διδασκάλου τους. Από τότε παραμένουν, λέει ο Λουκάς στο ιερό, υμνώντας και δοξάζοντας για πάντα τον Θεό. Γνωρίζουμε, πώς μετά την πεντηκοστή οι απόστολοι διασκορπίστηκαν στα έθνη, ο Λουκάς όμως τους παρουσιάζει να παραμένουν για πάντα στον ναό με δοξολογίες. Αυτή είναι η λειτουργική οικονομία του ευαγγελίου του Λουκά, πού περιέχει διαρκώς ύμνους και λατρεία και δοξολογία στον Θεό. Γι αυτό και οι εικονογράφοι το ευαγγέλιο του Λουκά το συμβολίζουν με τον μόσχο, πού είναι το σύνηθες σφάγιο στην λατρευτική θυσία των αρχαίων. Θέλει να μας πεί λοιπόν ο απόστολος και ευαγγελιστής πώς ζωή, διατριβή και έργο των χριστιανών είναι μια ακατάπαυστη λατρεία και δοξολογία προς τον Θεό και πώς η οικουμένη και ο χώρος των ανθρώπων είναι τόπος της αιώνιας δόξας και λατρείας Του. Ιδιαίτερα,ο τόπος του ναού, του ιερού, πού συγκεντρώνεται η εκκλησία Του, το ζωντανό σώμα του Αναστάντος. Και πάνω απ όλα πώς η ζωή, οι σκέψεις, οι πράξεις και η πολιτεία μας ως χριστιανών , αρμόζει να είναι μια ζωντανή απόδοση λατρείας και δοξολογίας στον Αιώνιο Θεό, ούτως ώστε εναρμονισμένοι με την ατελεύτητη ουράνια λειτουργία των ασωμάτων , να εκπληρώνουμε την εικόνα της ενωμένης δοξολογούσας και λατρεύουσας εκκλησίας από του νυν έως και του αιώνος. Αμην

29-6-2015