Ο Λαμπρός Απρίλιος

Ο Λαμπρός Απρίλιος, ο σταυρικός και αναστάσιμος, ο γλυκύς και ευφρόσυνος.

Ο ακούων τον Άδην στένοντα να βοά ότι κατελύθη η δύναμη του.

 Ο Μεγαλοβδομαδιάτης, ο πάντερπνος και κατανυκτικός. 

Ο μήνας των ευόσμων δακρύων απάνω στον Επιτάφιο της συντετριμμένης Άνοιξης. 

Ο μήνας πού κρατά τα κλειδιά του παραδείσου. 

Ο Ληστής πού μαγεύτηκε από τον πειρασμό και την ομορφιά του κόσμου και αναδιπλώθηκε ερυθρός και ταπεινωμένος από τα αίματα της μετάνοιας και της χαράς κάτω από τον Σταυρό, ζητώντας το μέγα έλεος. 

Ο μήνας πού εκρήγνυται η μυστική χαρά και θεραπεύεται με μυστηριακή προσδοκία ο άγιος πλανταγμός, πού λέγεται χαρμολύπη.

Ανέτειλε το έαρ, δεύτε ευωχηθώμεν.

Ανέτειλε το έαρ, δεύτε συσταυρωθώμεν.

Ανέτειλε το έαρ , δεύτε συνεγερθώμεν.

Ω γλυκύ μου έαρ, ω γλυκύ Απρίλιε, του Ματωμένου Πρίγκηπα συνοδέ, του Νικητή του Θανάτου Προάγγελε!

Ο μήνας της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας,του αγίου Ευτυχούς, του Αγίου Αντύπα, του αγίου Γρηγορίου, των αγίων Ιάσονα και Σωσίπατρου, του μέγα ταξίαρχου των μαρτύρων Αγίου Γεωργίου, των αποστόλων Μάρκου και Ιακώβου, της νεομάρτυρος Αργυρής.

Ο μήνας του Λαζάρου, ο στολισμένος με βάγια και κόκκινη βαφή λαμπριάτικη, η μετανοϊκή χαρά του μεγάλου κανόνα, τα βράδυα τα μέγιστα της μεγαλοβδομάδας, η ανθηρή εαρινή συμφωνία του Πάσχα του μεγάλου και αιωνίου.

Ο μήνας του Σταυρού και του Τάφου. Του Θρήνου και της Πανήγυρης. Της κατάπαυσης και της Ζωής.

Ο αιώνιος έφηβος, ο αθάνατος νέος, ο αναστημένος και δοξασμένος και λαμπρός.

Καλή πρωτομηνιά.

Ας ακούσουμε τον κυρ δάσκαλο Νίκο Καρούζο

Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν δὲν ἔχετε
παρακολουθήσει κηδεῖες ἀγνώστων
ἢ ἔστω μνημόσυνα.
Ὅταν δὲν ἔχετε
μαντέψει τὴ δύναμη
ποὺ κάνει τὴν ἀγάπη
ἐφάμιλλη τοῦ θανάτου.
Ὅταν δὲν ἀμολήσατε ἀϊτὸ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα
χωρὶς νὰ τὸν βασανίζετε
τραβώντας ὁλοένα τὸ σπάγγο.
Ὅταν δὲν ξέρετε πότε μύριζε τὰ λουλούδια
ὁ Νοστράδαμος.
Ὅταν δὲν πήγατε τουλάχιστο μιὰ φορὰ
στὴν Ἀποκαθήλωση.
Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.
Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα
καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.
Ἂν δὲν ἀκοῦτε τοὺς κεραυνοὺς εὐχάριστα
ὁπουδήποτε.
Ὅταν δὲν ξέρετε πῶς ὁ ὡραῖος Modigliani
τρεῖς ἡ ὥρα τὴ νύχτα μεθυσμένος
χτυποῦσε βίαια τὴν πόρτα ἑνὸς φίλου του
γυρεύοντας τὰ ποιήματα τοῦ Βιγιὸν
κι ἄρχισε νὰ διαβάζει ὦρες δυνατὰ
ἐνοχλώντας τὸ σύμπαν.
Ὅταν λέτε τὴ φύση μητέρα μας καὶ ὄχι θεία μας
Ὅταν δὲν πίνετε χαρούμενα τὸ ἀθῶο νεράκι.
Ἂν δὲν καταλάβατε πῶς ἡ Ἀνθοῦσα
εἶναι μᾶλλον ἡ ἐποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μὴ μὲ διαβάζετε
ὅταν
ἔχετε
δίκιο.
Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν
δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα...
Ὥρα νὰ πηγαίνω
δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος.

Για τους αντιγραφείς χωρίς αναφορά πηγής

Πόσο ωραίο πράγμα είναι ο Άνθρωπος όταν είναι Άνθρωπος!

Την περίφημη αυτη κραυγή του αρχαίου φιλοσόφου Μενάνδρου επικαλούμαι, για να εισάγω τους αγαπητούς αναγνώστες στα αισθήματα απελπισίας και απογοήτευσης πού με κατακλύζουν, κάθε φορά πού εντοπίζω μια ανάρτηση μου στο διαδίκτυο ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΗΓΗΣ.

Σκέφτηκα σήμερα, αντί να σας μεταφέρω τις κυριακάτικες σκέψεις επί του ευαγγελίου, να κάνω σε ορισμένους μαθήματα στοιχειώδους κοινωνικής ανθρωπιάς και ευπρεπείας, ευπρεπείας δε και κοινωνικής ανθρωπιάς πού ταιριάζουν και στο ευγενές και πολύτιμο ήθος του ορθοδόξου χριστιανού.

Όταν ξεκίνησα το ιστολόγιο αυτό με αγνό ιεραποστολικό ζήλο και ευλογία αφ ενός, με έντονη ανάγκη εξωτερικεύσεως και διαμαντιών και σκουπιδιών από τον προσωπικό μας εσωτερικό κόσμο αφ ετέρου, είχα την αγνή ψευδαίσθηση πώς θα απευθυνόμουν αποκλειστικά σε ανθρώπους με κοινή ευαισθησία και ικανή νοημοσύνη, ώστε να σέβονται και το πρόσωπο, και τις προθέσεις και την ιδιαιτερότητα και αυτή την ιερωσύνη και καλή διάθεση εμού του συντάκτη. Χωρίς να διεκδικώ την πρωτοτυπία, την ιδιαίτερη σοφία, την αββαδοσύνη, την σφραγίδα του πνευματικού άρχοντα, θέλω να πιστεύω πώς το ταπεινό και αφανές αυτό ιστολόγιο εξυπηρετεί την ανάγκη να εξωτερικεύω τα προϊόντα της καρδίας μου, τον ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ μου θησαυρό, είτε πλούσιο είτε ελλιπή , αφορώντα και αναρτήσεις και σκέψεις, όχι μόνον δικές μου, αλλά κυρίως και άλλων, αφού ο, τι μας αγγίζει είναι αντανάκλαση των επιθυμιών, των ιδεών, των αντιλήψεων, της άναφης συναίσθησης και συνειδητότητας μας, πού απαρτίζουν τον εσωτερικό άνθρωπο.

Έχω λοιπόν την ανθρώπινη απαίτηση και χριστιανική παράκληση εκφράζω ως ποιμήν και αδελφός, έχοντας πλήρη συνειδητότητα της αποστολής μου και αποφεύγοντας τις περιττές ταπεινολογίες, πού αρμόζουν σε ηθοποιούς ευσεβιστές, κάθε φορά πού αντλείται ένα κομμάτι από την ψυχή μας και απλούστερα κάθε φορά πού αντιγράφετε κάποιες σκέψεις μας  ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΕ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ ΤΗΝ ΠΗΓΗ!Δεν είναι δικά σας ή δικά μου αποκλειστικά αυτά πού γράφω. Είναι εντυπώσεις πού μου υποβάλλονται από τον δημιουργό και εν πάση περιπτώση παρατίθενται προς ωφέλεια μέσα από τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΦΙΛΤΡΑ. Είναι ένας κόσμος πού ενεπιστεύθην σε μένα αποκλειστικά. Η 'εκφραση του κάνει εσάς αποδέκτες και κριτές φυσικά και τίποτα περισσότερο!

Προσφάτως , ενώ εντόπισα σε ομάδα του FB  αναρτήσεις μου , χωρίς αναφορά πηγής, έγινα και αποδέκτης χρηστομάθειας από κάτι πανικόβλητους χριστιανούς της ετικέτας, πώς πρέπει να είμαι ταπεινός και ευχαριστημένος για την αναπαραγωγή και να μην εγείρω δικαιώματα! Δεν ξέρω ποιό ιεραποστολικό δαιμονικό μικρόβιο παρασύρει πολλούς να κάνουν τον διδάσκαλο και τον απόστολο στο διαδίκτυο πάνω σε σκέψεις και αίματα νοός και καρδίας άλλων και ούτε το κρίνω. Ας δεχτώ, παρόλη την αποστολική διαβεβαίωση και αξίωση, πώς δεν έχουμε όλοι την ίδια αποστολή και τάλαντο στην Εκκλησία, πώς οι προθέσεις τους είναι καλές και άξιες. Ο τρόπος όμως είναι λάθος. Η πονηρία και το θράσος κατάδηλες και τα μαθήματα πνευματικότητας από άσχετους ανήκουστες. Αυτή η μιζερη και σαχλαμαρίστικη χρηστομάθεια που πουλάνε κάποιοι είναι ο καρκίνος της Εκκλησίας. Αν μάθατε εσείς να καταπιέζετε τα πρόσωπα σας και το τάλαντο πού σας έδωσε ο Θεός για να δουλεύετε σαν απρόσωποι είλωτες, χωρίς προσωπικότητα, εγώ δεν το δέχομαι. Εχω πρόσωπο και όνομα και το τιμώ. Αν κάποιοι είναι θρασείς και αντί να ζητούν συγγνωμη για την συμπεριφορά τους, επιστρατεύουν πνευματίστικα επιχειρήματα, κουνώντας και το δάχτυλο διδακτικά, εγώ δεν το δέχομαι. Αν μη τί άλλο δεν σας μιλώ ως πνευματικός αλλά ως κοσμικός και ζητώ τα αυτονόητα. Εγείρω δικαιώματα εις αναφορά πηγής. Ακόμα και αν το ιστολόγιο έχει ημερομηνία λήξης, ακόμα και αν τα παρατιθέμενα είναι κοινότυπα και ανάξια λόγου, ακόμα και αν ο συντάκτης είναι μέτριος και απνευμάτιστος, θα εγείρω δικαιώματα και θα παλεύω για την ανθρωπιά και την ευγένεια. Κάθε λέξη και κάθε γράμμα είναι κατοχυρωμένο από αυτή την ψυχή. Συμπεριφέρομαι ως κοσμικός και απαιτώ τα αυτονόητα.Είναι μια μάχη για την ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Το επαναλαμβάνω με γραφικό τρόπο , εις ώτα ανθρώπων και ζώων.

Όχι δεν πιστεύω στο ψευδοαναρχίζον της "κομμούνας σκέψεων", ούτε είμαι τόοοοοσο ματαιόδοξος ώστε να κολακεύομαι από την στείρα, άκριτη και ανώνυμη επανάληψη και αναπαραγωγή των σκέψεων μου στο διαδίκτυο και μάλιστα δίκη χύμα πνευματικότητας, σε μπακάλικα χύδην χριστιανοσύνης μίζερης και γυναικουλίστικιας.Δεν θέλω να κάνω καριέρρα στο διαδίκτυο ή στην Εκκλησία. Απλός παπάς είμαι και τέτοιος θέλω να καταλήξω.

Ξέρω ότι το θράσσος και η βλακεία περισσεύουν. Δεν είμαι ρομαντικός ή υπαναχωρητικός και δεν μετράω τα λόγια μου. Όχι δεν απειλώ με ποινικες κυρώσεις και αξιώσεις. Δεν εκπίπτω σε διαδικασίες πού δεν αρμόζουν στην ιερατική και αξιοπρεπή στάση. Η διαχείριση των αναρτήσεων επαφίεται πλέον στην δική σας χριστιανικότητα και ευαισθησία ανθρώπινη, κοινωνική και δημοκρατική.Εσείς θα δείξετε τί ποιότητας άνθρωποι και χριστιανοί είστε και ο Κριτής σας από πάνω!

Δεν διαπραγματεύομαι τα παραπάνω και δεν επιθυμώ διάλογο. Τα θέτω υπ 'οψιν του καθενός και ας πράξει κατά συνείδησιν. Κατά περίσταση θα εντοπίζω το αίσχος στο FB.Σας ευχαριστώ πού φτάσατε μέχρι εδώ και καλό υπόλοιπο σαρακοστής.

Γέρων Φιλάρετος Καρουλιώτης

Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης: Εχω διαβάσει στο Λαυσαϊκόν του Παλλαδίου τα εξής περί του αββά Ωρ: «Ούτος εν τη ερήμω διάγων, ήσθιεν μεν βοτάνας και ρίζας γλυκείας, έπινεν δε και ύδωρ ότε ηύρισκεν, εν ευχαίς και ύμνοις διατελών πάντα τον χρόνον». Νομίζω αποδίδουν άριστα τα της ασκητικοτάτης βιοτής του πατρός Φιλαρέτου.
Ηταν εν από τα εύοσμα άνθη που φυτρώνουν στα βράχια των Καρουλίων! Φίλος της αρετής όντως. Πάντα κυκλοφορούσε ξυπόλυτος.
Μια μέρα ο Γέροντάς μας, ο π. Γερόντιος, θέλοντας να τον δοκιμάσει αν είναι από τον Θεόν η τόση αγάπη και απλότητά του ή από εγωισμό, του είπε:
«Πάτερ Φιλάρετε...»
«Ευλογείτε, Γέροντα».
«Είσαι υποκριτής! Μας δείχνεις ότι περπατάς ξυπόλυτος και με κουρελιασμένα ράσα, για να κάνεις τον ταπεινό!
«Γέροντα», απήντησεν εκείνος κατεβάζοντας ταπεινά το κεφάλι, «είμαι υποκριτής! Ομως τι να κάνω για να... θεραπευθώ;»
«Να βάλεις παπούτσια και να σουλουπωθείς».
«Να ’ναι ευλογημένο, Γέροντα· αυτό θα κάνω».
Εβαλε βαθιά μετάνοια κι έφυγε. Πήγε αμέσως και βρήκε κάτι παμπάλαια παπούτσια και τα είχε κάτω από τη μασχάλη του και, όταν ήλθε στην πόρτα του ησυχαστηρίου μας, τα έβαλε και μπήκε! Αυτό έγινε με πόνο πολύ, διότι, τόσα χρόνια ξυπόλυτος, τα πέλματα είχαν πρησθεί και δεν χωρούσαν σε παπούτσι για πολλήν ώραν. Ομως η υπακοή, βλέπετε, και η ταπεινοφροσύνη κάνουν θαύματα! Η αρετή φαίνεται όταν σε ελέγχει ο αδελφός κι εσύ ταπεινώνεσαι αδιαμαρτύρητα. Ο διάβολος καίγεται με τέτοια συμπεριφορά...
«Τώρα, μάλιστα! Τώρα είσαι όντως ταπεινός μοναχός» του είπε ο Γέροντάς μας.
«Ευλόγησον, Γέροντα, ευλόγησον» είπε και, αφού έβαλε μετάνοια, απομακρύνθηκε παραπατώντας σαν παιδί...
Δίπλα στο ασκητήριό του φύτρωναν αγριόχορτα. Τα έκοβε και, μολονότι του ήσαν απολύτως απαραίτητα, μας τα έφερνε λέγοντας:
«Φάτε, πατέρες. Του Θεού είναι κι αυτά και πρέπει να τα τρώγουν αυτοί που ευαρεσθούν εις Αυτόν και όχι οι ράθυμοι σαν εμένα!»
Κάποια μέρα πέρασε από εκεί ένας ρασοφόρος, ο οποίος είπε πως ήτο διάκονος. Βλέποντας τα παλαιά βιβλία του ασκητού, τα έβαλε στο μάτι και με τρόπο τ’ αφήρεσε. Εφυγε παίρνοντάς τα μαζί του. Κατευθύνθηκε στη Δάφνη, μη γνωρίζοντας ότι στο τελωνείο της γίνεται έλεγχος στους εξερχομένους. Εκεί λοιπόν τον συνέλαβαν!
«Πού τα βρήκες αυτά;» τον ρώτησαν.
«Μου τα... πούλησε ο πατήρ Φιλάρετος, εις τα Καρούλια!»
Είπε ψέματα για να δικαιολογηθεί και συνέχισε τη φρικτή συκοφαντία του:
«Αυτός είναι αρχαιοκάπηλος! Πουλάει παλαιά βιβλία!»
Οι αστυνομικοί ήλθαν εδώ στην έρημο κι έκαναν ανακρίσεις. Στη συνέχεια, έχοντας πεισθεί από τον πανούργο αυτόν άνθρωπο, μήνυσαν τον άγιον ασκητή! Κάποια μέρα έφθασαν σ’ εμάς οι κλήσεις, γιατί απ’ εδώ περνούν τα πάντα. Οι ασκηταί δεν γνωρίζουν από αυτά, αλλά και γενικότερα δεν ασχολούνται με βιοτικά πράγματα. Με τις κλήσεις εκαλείτο λοιπόν να δικασθεί! Τον ενημερώσαμε σχετικά κι εκείνος μας είπε: «Εγώ δεν γνωρίζω πού να πάω. Σας παρακαλώ σεις να με οδηγήσετε». Ε, εμείς κάναμε ό,τι έπρεπε, του δώσαμε μερικά ρουχαλάκια -γιατί τα μοναδικά δικά του ήσαν ξεσχισμένα από την τραχιάν ασκητική ζωή- και είπαμε σ’ έναν γνωστό μας δικηγόρο να πάει να τον βοηθήσει. Του δώσαμε και λίγα χρήματα για να πάει στη Θεσσαλονίκη να δικασθεί. Ποιος; Εκείνος τον οποίον ούτε ο Θεός, νομίζουμε ταπεινά, δεν θα δικάσει «εν εκείνη τη ημέρα». Ενας ουράνιος άνθρωπος, ο οποίος ευωδίαζε άρωμα ασκήσεως! Παρά ταύτα ο άγιος ασκητής μάς είπε: «Εγώ θα κάνω υπακοή στην Πολιτεία και θα πάω, όπως μου λένε, να δικασθώ». Εφυγε για τη Θεσσαλονίκη αυτός που είχε να βγει από το Αγιον Ορος πενήντα οκτώ ολόκληρα χρόνια! Πενήντα οκτώ χρόνια ασκητής εδώ, στο Καρούλι, τρώγοντας μόνο λίγα χορταράκια και πίνοντας το νεράκι του Θεού! Ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος, ο οποίος είχε φθάσει σε πολύ μεγάλα μέτρα αρετής, πήγε και κάθισε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Πώς γίνονται εκεί ούτε που ξέρω. Δεν πήγα ποτέ σ’ αυτές τις πόρτες... Απλώς θυμάμαι, όπως μας τα έλεγε ο ευλογημένος αυτός Γέροντας. Τον φώναξε λοιπόν ο πρόεδρος του δικαστηρίου:
«Ο μοναχός Φιλάρετος;»
«Εγώ είμαι ο ελεεινός» απήντησε ταπεινά σκύβοντας το κεφάλι.
«Γιατί πούλησες τα βιβλία αυτά;»
«Δεν τα πούλησα, αδελφέ! Να, πέρασε ο αδελφός και τα πήρε να τα διαβάσει και ασφαλώς θα τα γύριζε. Εγώ αυτό πίστευα...»
«Πρέπει να ορκισθείς, πάτερ, για να είσαι πιστευτός. Αυτή είναι η τάξη του δικαστηρίου».
«Α, δεν ορκίζομαι γιατί στο άγιον Ευαγγέλιο λέει “μη ομώσαι όλως”!»
«Μα πρέπει, πάτερ, να ορκισθείς».
«Πώς ορκίζονται;»
«Βάζοντας την παλάμη πάνω στο Ευαγγέλιο».
Ο π. Φιλάρετος τότε... έβαλε τρεις στρωτές μετάνοιες μπροστά στο ιερό Ευαγγέλιο και το ασπάσθηκε μ’ ευλάβεια, λέγοντάς τους:
«Αρκείσθε σ’ αυτό;»
«Οχι, πάτερ, πρέπει να βάλεις το χέρι σου στο Ευαγγέλιο και να πεις “ορκίζομαι...” κ.λπ.».
«Δεν μπορώ να ορκισθώ».
«Μα, αν δεν ορκισθείς, θα πας εννέα μήνες φυλακή...»
«Να πάω φυλακή χίλιες φορές! Εγώ αναμένω την αιωνία καταδίκη από τον Θεό για τις αμαρτίες μου και θα σκεφθώ τη φυλάκιση των εννέα μηνών;»
Παρών ήτο και ο ψευδοδιάκονος -φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας από μεγαλοπρέπεια και ύφος- ατσαλάκωτος μέσα στα γυαλιστερά ράσα του. Είχε βάλει έναν δικηγόρο, ο οποίος είπε ένα σωρό ψεύδη. Μεταξύ άλλων ο δικηγόρος είπε:
«Πώς είναι δυνατόν, κύριοι δικασταί, να κλέψει ο εκλεκτός αυτός κληρικός τα βιβλία αυτού του ρακενδύτου; Είναι δυνατόν; Μήπως τα είχε ανάγκη; Αν είναι δυνατόν...»
Εν τέλει, με αυτές τις ψευδομαρτυρίες και τη διαστρέβλωση της αληθείας, δικαιώθηκε ο απαστράπων κλέπτης και καταδικάσθηκε ο ενάρετος ασκητής, ο οποίος παρουσιάσθηκε με φτωχικά ράσα, χωρίς την τέχνη του ψεύδους και, φυσικά, δίχως να ορκισθεί. Βγήκε λοιπόν η καταδικαστική απόφαση και τον πήρε ο αστυνομικός να τον οδηγήσει στη φυλακή! Οι ιθύνοντες δεν συγκινήθηκαν και συγκινήθηκε το ακροατήριον. Εκαναν πρόχειρον έρανο μεταξύ τους και μάζεψαν το ποσό που χρειαζόταν για ν’ απαλλαγεί ο ασκητής από τη φυλάκιση. Με απλότητα τους ευχαρίστησε κι έφυγε χαρούμενος, επιστρέφοντας εδώ στα Καρούλια, χώρο της μακροχρονίου ασκήσεώς του. Ευχαριστούσε κι εμάς που τον βοηθήσαμε με τις πενιχρές δυνάμεις μας: «Ευχαριστώ, πατέρες», μας έλεγε, «εύχεσθε να λυτρωθώ και από την αιωνία φυλακή!» Μεταξύ άλλων ήταν ενθουσιασμένος με τον δικηγόρο που είχαμε στείλει για να τον υπερασπισθεί. Ο αγαθός ασκητής, κάνοντας πάντα καλούς λογισμούς, τα έβλεπε όλα υπέροχα κι έλεγε και ξανάλεγε εντυπωσιασμένος:
«Αυτός ο δικηγόρος έχει πνεύμα Θεού! Οπως ακριβώς έγιναν τα πράγματα, έτσι τα έλεγε».
«Γέροντα», του είπα, «η τέχνη του είναι αυτή...»
«Οχι, ευλόγησον, πνεύμα Θεού είναι» επέμενε ο Γέρων!
Τον ρώτησα:
«Γέροντα, πώς είδες τον κόσμο ύστερ’ από πενήντα οκτώ χρόνια που είχες να βγεις από το Αγιον Ορος»;
Ο καλός άνθρωπος που τα βλέπει όλα καλά έχει, όπως είπαμε, μόνον αγαθούς λογισμούς. Είπε λοιπόν ο Γέρων Φιλάρετος:
«Τι να σας πω, πατέρες, όλοι οι άνθρωποι έξω είναι πολύ καλοί. Ολοι τρέχουν πέρα δώθε για τη σωτηρία τους, εκτός από μένα τον ράθυμο και αμαρτωλό που κάθομαι σ’ αυτά εδώ τα βράχια και δεν εργάζομαι όπως πρέπει, όπως είναι το θέλημα του Θεού!»
Αυτά είπε και μπήκε στο ασκητήριό του, δοξάζοντας τον Θεό που στα τέλη της ζωής του τού έδωσε αυτή τη δοκιμασία για τη σωτηρία της ψυχής του, όπως έλεγε συνεχώς.
Οταν έφθασε σε βαθύ γήρας, μας εκάλεσε μίαν ημέρα στο ασκηταριό του. Πήγαμε με τον π. Ακάκιο. Με χαρά μας είπε:
«Καλώς τα παιδιά μου! Καλά κάνατε που ήλθατε, διότι άλλη φορά δεν θα σας δω! Εγώ απόψε θα φύγω... Θέλω όμως, πριν συμβεί αυτό, να με αναπαύσετε».
«Τι θέλεις, Γέροντα;»
«Να μου ψάλετε! Πείτε κάτι να ευφρανθεί η ψυχή μου.
Ψάλαμε διάφορα κι ο Γέροντας έκλαιγε από χαρά και σταυροκοπιόταν κατανενυγμένος. Μόλις τελειώσαμε, μας είπε:
«Τώρα, κάτι τελευταίο: Θέλω να μου ψάλετε τον “εθνικό ύμνο” της Παναγίας, το «Αξιον εστίν»! Αυτό όμως θα το ψάλουμε όρθιοι, όπως ψέλνουμε και τον εθνικό ύμνο της πατρίδος μας!»
Σηκώθηκε με κόπο. Ητο σκελετωμένος. Το δέρμα του σχεδόν διάφανο. Αφού συμψάλαμε, με δάκρυα χαράς και συγκινήσεως μας αγκάλιασε, μας ασπάσθηκε και μας είπε:
«Παιδιά μου, άλλη φορά εδώ δεν σας βλέπω! Συγχωρήσατέ με, συγχωρήσατέ με!»
Δακρύσαμε όλοι. Εκείνος με κόπο μας προέπεμψε. Φύγαμε κατασυγκινημένοι. Το πρωί μας ειδοποίησαν ότι εκοιμήθη! Οπως ακριβώς το είχε πει... Ανοίξαμε στα βράχια μια λακκουβίτσα και τον θάψαμε, αφού τον κηδεύσαμε όπως του άξιζε... Εσβησε -ανθρωπίνως το λέγω- στον αθωνικό ουρανό το αστέρι αυτό του αγιορειτικού μοναχισμού. Αφησε όμως μίαν αείφωτη τροχιά αγωνιστικότητος και ασκήσεως αυστηρής. Αιωνία του η μνήμη. Την πολύτιμη ευχή του να έχουμε.
Μερικές φορές ο πανάγαθος Θεός παραχωρεί και στο τέλος της ζωής μια δοκιμασία, για να γίνει ο άνθρωπος καλύτερος και να ωφεληθούν και άλλοι. Ετσι και ο π. Φιλάρετος υπέμεινε αγόγγυστα και βραβεύθηκε από τον Κύριο. Είδατε, κ. Μελινέ, πώς ο διάβολος πήγε να ταλαιπωρήσει τον άνθρωπο της ασκήσεως και της αρετής, αλλ’ ο πανάγαθος Θεός τον σκέπασε με τη χάρη Του και, αντί να πάθει βλάβη η ψυχή του, δέθηκε ακόμη περισσότερο με τον Θεό; Περισσότερο αγάπησε τον Θεό και με μεγαλύτερη ζέση Τον εδόξαζε.

Μανώλης Μελινός
Θεολόγος συγγραφέας

πηγή
















 έπιτρέπεται η αναδημοσίευση
υποχρεωτική η αναφορά πηγής

 

Μείνον Κύριε μεθ ' ημών ότι προς εσπέραν εστίν και κέκλικεν η ημέρα...

Είναι έντονα φορτισμένη η ώρα η αποδειπνή.
Και τί δεν θυμόμαστε;! Και τί δεν αισθανόμαστε!

Δοξολογία στον Θεό πού είδαμε την εσπέρα και την νέα εκκλησιαστική ημέρα.
Ανασκόπηση της ημέρας και έλεγχο αμαρτιών.
Υπενθύμιση της ημέρας Κυρίου πού έρχεται σαν κλέφτης στην νύχτα και φως στο σκοτάδι του κόσμου.
Ο ύπνος φέρνει στον νού τον αιώνιο ύπνο. Η κοίμηση τον πνευματικό θάνατο.
Φόβος και ανασφάλεια για όλα όσα παραμονεύουν στο σκοτάδι.
Παράθεση πνεύματος και σώματος και ψυχής στα χέρια και στις πτέρυγες του Θεού.
Θλίψη για το ψηλαφητό σκοτάδι του κόσμου.
Ομολογία για την παντοδυναμία και την αρμοδιότητα του Κυρίου των Δυνάμεων πάνω στην εξουσία του σκότους.
Αναμονή για την ανέσπερη μέρα.
Αναζήτηση του αιωνίου φωτός.

Η ακολουθία και η ώρα του Αποδείπνου μου φέρνει πάντα στην θύμηση τους στίχους του
μεγάλου Αλεξανδρινού.

Την νύκτα, Δέσποτα Χριστέ μου,
τον νου και την ψυχή μου φύλαττέ μου
σαν γύρω μου αρχινούν και περπατούνε

Όντα και Πράγματα που όνομα δεν έχουν

και τ’ άσαρκα ποδάρια των στην κάμαρή μου τρέχουν

και κάμνουν στο κρεββάτι μου κύκλο για να με διούνε —

και με κυττάζουν σαν να με γνωρίζουν

σαν να καγχάζουν άφωνα που τώρα με φοβίζουν.

Το ξέρω, ναι, με καρτερούνε

σαν βδελυρούς καιρούς να μελετούνε

οπόταν ίσως σέρνομουν μαζύ των — μες στο σκότος

με τα όντα και τα πράγματα αυτά ανακατευμένος.

Κι αποφρενιάζουν ο καιρός να ξαναρθή ο πρώτος.

Μα δεν θα νάρθη πια ποτέ· γιατί είμαι εγώ σωμένος,

εις του Χριστού τ’ όνομα βαπτισμένος.

Τρέμω σαν αισθανθώ το βράδυ

σαν νοιώσω που μες στο βαθύ σκοτάδι

επάνω μου είναι μάτια καρφωμένα....

Κρύψε με από την όρασί των, Δέσποτά μου.

Και σαν μιλούν ή τρίζουνε, μη αφίσεις ώς τ’ αυτιά μου

κανέν’ από τα λόγια των ναρθή τα αφορεσμένα,

μην τύχη και μες στην ψυχή μου φέρουν

καμμιά φρικώδη ανάμνησι απ’ τα κρυφά που ξέρουν.









Επιτρέπεται  η αναδημοσίευση
Υποχρεωτική η αναφορά πηγής

Αντί ψευτοπατριωτικών λογυδρίων

... για την πίστη του Xριστού και για την ψυχή του ανθρώπου καθισμένη στα γόνατα της Yπερμάχου Στρατηγού,
που είχε στα μάτια ψηφιδωτόν τον καημό της Pωμιοσύνης, εκείνου του πελάγου τον καημό σαν ήβρε το ζύγιασμα της καλοσύνης...

γ.σεφέρης

Το ακούτε! Αυτή είναι η Παναγία των ρωμηών! Εύσπλαγχνη μάνα και πολεμικιά παρθένα μαζί!

Γέμισε και φλόμωσε η ψυχή μας με φραγκοπαναγιές και "χριστούληδες" αναιμικούς και ξενέρωτους,πού στο όνομα μιας πονηρής αγάπης καταδέχονται και θεσμοθετούν την κοινωνική αδικία και την καταπίεση των φτωχών ευγενών αδελφών του Χριστού. Πού αποτελούν το θρησκευτικό άλλοθι για να ξεθεμελιώνονται πατρίδες και να θεμελιώνονται δεσποτείες και τυρρανίες αντίχριστες στο όνομα της ειρήνης και της αγάπης τους, πού έχει γέύση πικρή, ξεθυμασμένη, άνοστη, ψευτικια, προσβλητική για την αξία και το ύψος του ανθρώπου, βλάσφημη παραμόρφωση του θεού. Έκπτωση του Χριστού σε ένα τέρας πού απαιτεί ακύμαντη ησυχία και φαρμακερό ύπνο στις ψυχές των ανθρώπων για να κερδίζουν και να εκμεταλλεύονται οι πονηροί και οι ακάθαρτοι.

Η Παναγιά και ο Χριστός μας θέλουν γεμάτους με αληθινή αγάπη, ζωντανούς, εγρήγορους, βαθείς,ταπεινούς και όχι πονηρούς, πράους αλλά όχι κοιμισμένους, ζωντανούς και όχι νεκρούς, πολεμικούς και όχι ηττοπαθείς, ενεργητικούς και όχι παθητικούς, όρθιους και όχι πεσμένους, θεολογούντες και όχι φιλοσοφούντες, σπλαγχνικούς αλλά όχι αρρωστημένα συναισθηματικούς, οικουμενικούς αλλά όχι ισοπεδωτές, φιλόπατρεις αλλά όχι φαρισαϊκά προσκολλημένους στην υπεροχή μας,ελεήμονες στην πράξη και όχι αγαπιστές από τον καναπέ,ανθρώπους της καρδιάς και όχι της κοιλιάς, με παρρησία και όχι δειλία, με ευγένεια και όχι θράσος, με θυσία αλλά όχι δουλοπρέπεια.

Αν είχαμε φιλότιμο σαν λαός δεν θα γιορτάζαμε  την εθνική επέτειο με κομπορρήμονα χαρά, αλλά θα κηρύσσαμε την ημέρα Ημέρα Εθνικής Περισυλλογής και Ανασκόπησης. Τί πατεράδων αξιωθήκαμε και πόσο ελάχιστοι αποδειχθήκαμε οι απόγονοι! Και πάλι σκλαβωμένοι σε σκλαβιά πνευματική, οικονομική, κοινωνική, στερημένοι της εθνικης ανεξαρτησίας(πώς το ξεχνάτε αυτό) με μηδενική θέληση και θάρρος για κάτι καλύτερο. Μόνο λόγια, πόζες και το τραγικότερο αμφισβήτηση και ψευτοδιανοουμενισμός, πατριδοκαπηλία και εθνομηδενισμός. Ιδού οι τύρρανοι των Ελλήνων! Λαός πού δεν αξίζει την λευτεριά του, αξίζει να υπάρχει;Σας προτρέπω με πλήρη συνείδηση ως ιερέας και άρα πνευματικώς προϊστάμενος στην Εκκλησία, όπου βρίσκετε πατριδοκάπηλους ή εθνομηδενιστές να τους γιουχάρετε και να είστε αμέριμνοι από κατάκριση. Καθαρή συνείδηση θέλει ο Θεός και όχι ραγιάδικες ψυχές και κοιμισμένες.


Οι εθνικές επέτειοι δεν θεσμοθετήθηκαν για να κάνουμε λαμπρά μνημόσυνα αυτοδικαίωσης και πολύ περισσότερο δεν θεσμοθετήθηκαν για να βγαίνει ο κάθε απαίδευτος, αγράμματος και πονηρός αποστασιοποιημένος από την πραγματικότητα να παπαγαλίζει για προόδους και εθνικές ενότητες. Τί φρικτό ποίημα! Η πρόοδος και η προκοπή η δική σου είναι καταδίκη για τους αδελφούς μου και η ενότητα πού επαγγέλεσαι είναι στα λόγια, πονηρό σύνθημα! Τί κοινό έχουν οι κάστες και οι τάξεις μας; Τί κοινό έχουμε εσύ και εγώ στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον;

Εσύ μηδίζοντα πού σε ήθελα αδελφό μου , μου εγινες βραχνάς!Σε ήθελα αδελφό μου και έγινες πατριός μου! Σε ήθελα δίπλα μου και στάθηκες απέναντι σε μένα και τους αδελφούς μου. Σε ήθελα μπροστάρη μου και έγινες προδότης μου. Σε ήθελα αδελφοποιτό μου και έγινες φονιάς μου. Ήθελα να σου δείξω όλα τα ωραία του λαού μου και εσύ έκαμες συνδαιτημόνες και συντρόφους τους πόρνους και τους φονιάδες της γής.

Νομίζω πώς οι διαχρονικοί λόγοι του Στρατηγού Μακρυγιάννη, δίνουν το στίγμα της σύγχρονης τραγικότητας:

Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους 

και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους,

όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης. 

Αυτό για σήμερα. Τίποτα άλλο!

















 επιτρέπεται η αναδημοσίευση
υποχρεωτική η αναφορά πηγής

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ - ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 Πάλιν χαρᾶς Εὐαγγέλια, πάλιν ἐλευθερίας μηνύματα, πάλιν ἀνάκλησις, πάλιν ἐπάνοδος, πάλιν εὐφροσύνης φωνή, πάλιν δουλείας ἀπαλλαγή. Ἄγγελος μετὰ Παρθένου λαλεῖ, ἐπειδὴ γυναικὶ ὡμίλησεν ὁ ὄφις. Μηνὶ τῷ ἕκτῳ, φησίν, ἀπεστάλη ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ πρὸς Παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρί.

Ἀπεστάλη Γαβριὴλ τὴν παγκόσμιον μηνῦσαι σωτηρίαν.

Ἀπεστάλη Γαβριήλ, φέρων τῷ Ἀδὰμ ὑπογραφὴν ἀνακλήσεως.

Ἀπεστάλη Γαβριὴλ πρὸς Παρθένον, ἵνα τὴν ἀτιμίαν τοῦ θήλεος εἰς τιμὴν μεταβάλῃ.

Ἀπεστάλη Γαβριὴλ ἄξιον προευτρεπίσαι τῷ καθαρῷ Νυμφίῳ τὸν θάλαμον.

Ἀπεστάλη Γαβριὴλ νυμφεύσασθαι τὸ πλάσμα τῷ Πλάσαντι.

Ἀπεστάλη Γαβριὴλ πρὸς τὸ ἔμψυχον Παλάτιον τοῦ Βασιλέως τῶν Ἀγγέλων.

Ἀπεστάλη Γαβριὴλ πρὸς Παρθένον μεμνηστευμένην μὲν τῷ Ἰωσήφ, τηρουμένην δὲ τῷ Ἰησοῦ.

Ἀπεστάλη δοῦλος ἀσώματος πρὸς Παρθένον ἀμόλυντον.

Ἀπεστάλη ὁ ἁμαρτίας ἐλεύθερος πρὸς τὴν φθορᾶς ἀνεπίδεκτον.

Ἀπεστάλη λύχνος μηνῦσαι τὸν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης.

Ἀπεστάλη ὄρθρος προτρέχων τοῦ φωτὸς τῆς ἡμέρας.

Ἀπεστάλη Γαβριὴλ τὸν ἐν κόλποις τοῦ Πατρὸς καὶ ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός.

Ἀπεστάλη Γαβριὴλ δεικνὺς τὸν ἐν θρόνῳ καὶ ἐν σπηλαίῳ.

Ἀπεστάλη στρατιώτης δηλῶν τὸ τοῦ Βασιλέως μυστήριον.

Μυστήριον γνωριζόμενον πίστει, οὐχ ἑρμηνευόμενον πολυπραγμοσύνῃ.

Μυστήριον προσκυνούμενον, οὐ ζυγοστατούμενον.

Μυστήριον θεολογούμενον, οὐκ ἐρευνώμενον.

      Μυστήριον ὁμολογούμενον, οὐ μετρούμενον.

ολόκληρο εδώ

Ξύλον πάλιν εισάγει...

 

εμμ. λαμπάρδου

Ξύλο(δέντρο) μας έβγαλε από τον παράδεισο και Ξύλο άνοιξε και πάλι τον παράδεισο για μας.
Εκεί παρακοή και θάνατος, εδώ ζωή και ανάσταση.

Εκεί ο Αδάμ ύπνωσε και η Εύα πλάστηκε από το πλευρό του. Εδώ ο νέος Αδάμ ενύγη στην πλευρά και οικοδομήθηκε η νέα Εύα η Εκκλησία.

Εκεί ο άνθρωπος με θρήνους κληρονόμησε την κατάρα. Εδώ ο Υιός του Ανθρώπου μετά χαράς κληροδότησε την ευλογία.

Εκεί παράδεισος επίγειος και ρομφαία έκλεισε την πύλη της Εδέμ. Εδώ παράδεισος ουράνιος και Σταυρός άνοιξε την θύρα της ζωής.

Εκεί όφις, πειρασμός και κακία. Εδώ ο υιός της Εύας συνέτριψε την κακία του δράκοντα.

Εκεί καρπός της παρακοής και τρόμος ενοχής. Εδώ πηγή της ζωής και φόβος μετά χαράς.

Τότε ο Άδης πλούτιζε με τα παιδιά του ανθρώπου. Τώρα τον Άδη εφτώχυνε ο Υιός του Ανθρώπου.

Εκεί η γή έφριξε και έλαβε την κατάρα. Εδώ εν μέσω της γής η ευλογία υψώθηκε.

Εκεί των ειδώλων η λατρεία και η πλάνη . Εδώ του Σταυρού τελείται η προσκύνηση.

Εκεί τους κόπους ο Αδάμ επωμίσθη. Εδώ ανακούφιση δίνει το Αίμα.

Εκεί το σκοτάδι, το κλάμα, ο τρόμος. Εδώ με ακτίνες χαράς επληρώθη ο κόσμος.

Εκεί ο Αδάμ τω φόβω εκρύβη. Εδώ ο Σταυρός φανερούται τω κόσμω.

Εκεί θριαμβεύει του Νόμου το πνεύμα, εδώ ανατέλλει η σωτήρια χάρις!

Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης: Τίθεται ο Σταυρός!

Σαν δέντρο ευσκιόφυλλο και όαση αναψυχής στην έρημο της μεγάλης Τεσσαρακοστής, προβάλει η Εκκλησία μας , στο μέσον των αγίων Νηστειών, τον Τίμιο Σταυρό του Σωτήρα μας και μας προσκαλεί σε προσκύνηση μετά φόβου διά τας αμαρτίας ημών και μετά χαράς διά την σωτηρία πού προσφέρει στον κόσμο.

Η ευαγγελική περικοπή είναι από το κατά Μάρκον ευαγγέλιο, πού αναγινώσκεται αυτήν την ευλογημένη περίοδο στην Εκκλησία μας, γιατί παρουσιάζει τον Κύριο Ιησού Χριστό ως εξουσιαστή και σημειοφόρο, νικητή επί του θανάτου, διά του Σταυρού και της Ανάστασης Του. Η εξουσία του Χριστού στον Μάρκο και στην σύνολη ορθόδοξη παράδοση, δεν είναι εξουσία καταδυνάστευσης και τυρρανίας, αλλά απελευθέρωσης, λύτρωσης, σωτηρίας, θεϊκή δύναμη πού προβάλλεται στο παράλογο του Σταυρού και στην δύναμη την λυτρωτική της αναστάσεως.Αυτή η περικοπή μας οδηγεί και στην κατανόηση την εορτολογική της σημερινής ημέρας.

Η περικοπή μας μεταφέρει λίγο πριν την Μεταμόρφωση του Κυρίου . Εκεί ο Χριστός, στο Θαβώρειο όρος, ενώπιον των αγίων Του μαθητών, παρουσίασε την δόξα Του, κατά δύναμιν αντιληπτή από τις πνευματικές αισθήσεις των μαθητών, για να τους ενθαρρύνει πρώτον, εν όψει των Παθών και του εξευτελισμού Του από τον ιουδαϊκό λαό, αλλά και για να τους αποκαλύψει την χάρη και το μέγεθος της βασιλείας Του, πού θα εγκαινιαστεί με την επικείμενη εκ νεκρών Ανάσταση Του. Αυτός είναι και ο πρώτος λόγος της σταυροπροσκύνησης: η προπομπή και ο προεόρτιος θρίαμβος της σταυροαναστάσεως, του Πάσχα.

Επίσης, χρονικά η περικοπή συνδέεται με την θεραπεία ενός δαιμονισμένου παιδιού, την οποία θα ακούσουμε ως ευαγγελικό ανάγνωσμα την Κυριακή πού έρχεται.Ο Σταυρός λοιπόν τίθεται εν τω μέσω της νηστείας προς ενίσχυσιν, προς άντληση υπομονής και αγιαστικής δύναμης, ώστε να καθάρουμε τα πάθη και να κάνουμε ορθή χρήση των ευλογιών και του σημείου του, ως φυγαδευτήριον δαιμόνων και ενισχυτικό προς κάθαρσιν παθών. Επίσης, η προτροπή του Κυρίου πώς η προσευχή και η νηστεία διώκει την δύναμη του εχθρού, προβάλουν το σταυρικό ασκητικό ήθος, ως το καταλληλότερο μέσο και κέντρον των ημερών προς την τελείωση μας.

Τρίτον. Κυρίως η περικοπή αναφέρεται στην αυταπάρνηση, την ελευθερία και την ομολογία του Χριστού. Παράδειγμα λοιπόν και προϋπόυθεση πνευματική γίνεται ο Σταυρός του Κυρίου, αλλά και ο σταυρός πού καλείται να άρει ελεύθερα ο χριστιανός αγωνιστής.Αν ο Κύριος ετάθη επί του Σταυρού  και υπέφερε πάθη, ευτελισμούς και θάνατο, καλούμαστε και εμείς να σταυρωθούμε στις επιθυμίες της σάρκας, να υπομείνουμε στερήσεις, κόπους, θλίψεις , να αρνηθούμε το διαρκώς επαναστατημένα μας εγώ, να μετατραπούμε σε ζωντανή ομολογία Εσταυρωμένου Χριστού, να νεκρώσουμε την θρασύτητα του σαρκικού φρονήματος. Δει ημάς διά πολλών θλίψεων και κόπων εισελθείν εις την βασιλεία.Ο Σταυρός τίθεται για να δοκιμάσει την πιστότητα και γνησιότητα μας: Ποιά είναι η στάση μας έναντι του Εσταυρωμένου και ευτελισμένου Θεού; Είναι όνειδος ή ζωοποιό κλέος ο ταπεινός και νεκρωμένος Χριστός για μας; Αντέχουμε τον διωγμό και τον παραλογισμό της θυσιαστικής αγάπης, το μαρτύριο της σταύρωσης του εγώ, σε έναν καθόλου ευνοϊκό και μη αγαπητικό κόσμο;Τέλος , αγγέλεται η ελευθερία, η ελεύθερη άρση. Η σαρακοστή και η χριστιανική πολιτεία είναι για ελεύθερους, δυνατούς ανθρώπους. Ο Χριστός είναι επιλογή. Η σωτηρία είναι δεδομένη άνωθεν και εφ άπαξ. Απόκειται όμως στην ελεύθερη εκλογή του ανθρώπου να την αποδεχτεί.

Προσκυνώντας λοιπόν τον Σταυρό του Κυρίου και ενθυμούμενοι με δέος και περίσκεψη πνευματική, τα κυριακά λόγια και την αχραντη Θυσία του Εσφαγμένου Αμνού, πορευόμαστε ενισχυμένοι και κατηχημένοι στην πιό ακρότατη μύηση του νοήματος της πίστης μας πού είναι η θυσιαστική αγάπη και η σταυρική πορεία προς την τελείωση μας, η εκλογή της συμφιλίωσης με τον Θυσιαζόμενο Θεό.

Και ήδη αρρυόμενοι τις ευλογίες και την χάρη του Σταυρού, προσδοκούμε και ομολογούμε την χαρά και την ελπίδα της επικείμενης Ανάστασης.

Καλή Ανάσταση!

20-3-2014
ππκ

Μ. Τεσσαρακοστή: Συμμετοχή στο σταυρό του Χριστού

...Κατά το πρότυπο του Κυρίου, η αγία μας Εκκλησία προσκαλεί κι εμάς πάντοτε, ιδιαίτερα δε κατά την περίοδο της Μ. Τεσσαρα­κοστής, αν επιθυμούμε να επιστρέψουμε στον Παράδεισο της υπακοής και της αγαπητικής σχέσης και κοινωνίας με τον Θεό, να συμμορφωθούμε με τον σταυρικό τρόπο ζωής του Κυρίου μας. Με τη νηστεία, την εγκράτεια των επιθυμιών, τη συγχωρητικότητα, την υπέρβαση των επίγειων θησαυρών, που φθείρονται και αφανίζονται, με την προσευχή, τη συμμετοχή στα Μυστήρια και τις εκκλησιαστικές ακολουθίες, μας καλεί η Εκκλησία να καθαρθούμε από τα πάθη μας, για να συμμετάσχουμε -έστω και λίγο- στον σταυρό του Κυρίου μας. Να σταυρώσουμε και νεκρώσουμε τις αμαρτίες μας, τις αυτόνομες ενέργειες της σαρκικής φύσης μας, τα πάθη μας, που ικανοποιούν το «φρόνημα της σαρκός» και είναι μετάβαση «εκ του θανάτου εις την ζωήν». Είναι η «διά βίου» μετάνοια των Αγίων, που έζησαν σταυρικά, για να έχουν «κοινωνία ζωής» με τον Χριστό. Η συμμετοχή μας στην ανάσταση της ζωής ως αγάπης και κοινωνίας με τον Θεό, θα είναι ανάλογη με τη συμμετοχή μας στον σταυρό της άσκησης, για θάνατο καθημερινό του «φρονήματος της σαρκός». Είναι η προσφορά της δικής μας μικρής αγάπης, ως ανταπόκρισης στην άπειρη δική Του. Έτσι γινόμαστε «κατά χάριν» υιοί του Θεού, όχι με εξωτερικούς τύπους και πλαστά σχήματα, για να εντυπωσιάσουμε τους ανθρώπους, αλλά «εν τη ανακαινώσει του νοός ημών και τη ειρήνη των λογισμών και τη αγάπη του Κυρίου και τω ουρανίω έρωτι». Γινόμαστε «καινή κτίσις». για την οποία ο ερχομός του «Κυρίου γέγονε» (αγ. Μακάριος)...

ολόκληρο εδώ

Εγώ που δοκίμασα τις μυριάδες αιχμές

Ανοίγω το στόμα μου * και αναγαλλιάζει το πέλαγος
Και παίρνει τα λόγια μου * στις σκοτεινές του σπηλιές
Και στις φώκιες τις μικρές * τα ψιθυρίζει
Τις νύχτες που κλαίν * των ανθρώπων τα βάσανα.

Χαράζω τις φλέβες μου * και κοκκινίζουν τα όνειρα
Και τσέρκουλα γίνονται * στις γειτονιές των παιδιών
Και σεντόνια στις κοπέ * λες που αγρυπνούνε
Κρυφά για ν' ακούν * των ερώτων τα θαύματα

Ζαλίζει τ΄ αγιόκλημα * και κατεβαίνω στον κήπο μου
Και θάβω τα πτώματα * των μυστικών μου νεκρών
Και τον λώρο το χρυσό * των προδομένων
Αστέρων τους κό * βω να πέσουν στην άβυσσο.

Σκουριάζουν τα σίδερα * και τιμωρώ τον αιώνα τους
Εγώ που δοκίμασα τις * μυριάδες αιχμές
Κι από γιούλια και ναρκίσ * σους το καινούριο
Μαχαίρι ετοιμά * ζω που αρμόζει στους Ήρωες.

Γυμνώνω τα στήθη μου * και ξαπολύουνται οι άνεμοι
Κι ερείπια σαρώνουνε * και χαλασμένες ψυχές
Κι απ΄ τα νέφη τα πυκνά * της καθαρίζουν
Τη γη, να φανούν * τα Λιβάδια τα Πάντερπνα!

Σαν σήμερα μνήμη του Οδυσσέα Ελύτη! ( +18-3-1996)

Ἀνενσαρκοδοκηταὶ καὶ ἑλληνοραγιάδικο devlet

Τοῦ Κώστα Ζουράρι

 

«Μιλῶ μ' ἕναν φανατισμὸ ποὺ δὲν εἶναι παρὰ σωφροσύνη στὸν κύβο»,1 ὅπως διδάσκει ὁ Ἐλύτης. Κι αὐτὴ ἡ φανατική μου σωφροσύνη, ἐδῶ, στὸ δεύτερο τμῆμα τοῦ κειμένου περὶ τὴν ἵδρυση μουσουλμανίδος θεολογίας μέσα στὴ Θεολογικὴ Θεσσαλονίκης (!), βεβαίως «θὰ πρέπει νὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν κυανὴ καὶ λευκὴ Μεγάλη του Γένους Σχολὴ καὶ ν' ἀντανακλᾶ ὅλο το φῶς πάνω στὴν πίσσα τῆς Εὐρώπης, ποὺ θάβουμε σήμερα», ὅπως, θεοπρόπος, ξαναδιδάσκει ὁ Ἐλύτης.2

Ὑπέδειξα ἤδη, ὅτι αὐτὸς ὁ μέγας κόσμος τῶν Μωαμεθανῶν εἶναι, ὡς βίωμα θρησκευτικό, κρατοθεοδοκηταὶ καὶ ἀνενσαρκοδοκηταί: τὸ Ἱερόν, γιὰ τὸ Κοράνιο, εἶναι ἕνα σύνολο ἐξαναγκαστικοῦ ποινολογίου, ἀδιαλλάκτου κολασμοῦ πρὸς πιστούς, ἀπίστους καὶ τὶς δυστυχεῖς γυναῖκες, τοὺς φυλομοφίλους καὶ ὅσα τέτοια κακόδοξα -κατὰ Κοράνιον- ὑποκείμενα στὴ μουσουλμανικὴ κρατο-θεὸ-θολοδόκησιν (πίστη). Εἶναι, δηλαδή, ἕνας κατὰ κόσμον καὶ ὑπὲρ τὸν κόσμον ἀνάποδος κρατο-σωφρονισμὸς ἔναντί τῆς ὀρθόδοξης περιχωρητικῆς, εὐρύχωρης ἀγάπης. Κι αὐτὴ ἡ ἀγάπη συνιστᾶ καὶ τὸν ὕψιστο ἀντικρατισμὸ τῆς καθ' ἠμᾶς ὀρθοδοξίας τοῦ «δίδαξον μὲ τὰ δικαιώματά Σου», πλησίον μου ξένε! Ναί! Τὰ δικαιώματά Σου, κι ὄχι τὰ δικαιώματά μου, τὰ βιαίως, αὐτοναρκισσικὰ τοῦ ἐγώ μου. Μουσουλμάνοι, χωρὶς τὴν ἐνσάρκωση τῆς ἀγάπης καὶ Ὀρθόδοξη ἑκουσία μου παραίτηση ἀπὸ....

τὸ κράτος τῆς βίας μου: δύο κόσμοι, «μὴ ἐτεροζυγοῦντες». Ἀνοίκειοι ἀμοιβαίως.

Κι αὐτό το «μὴ ἐτεροζυγοῦντες» ἀνάμεσα στοὺς ἀμνοὺς καὶ τοὺς κρατοῦντες τὸ Κράτος τῆς σπάθης στὸν σβέρκο τῆς γυναίκας, τοῦ κάθε μυσαροῦ φιλομοφύλου καὶ τοῦ κατὰ Κοράνιον ἀπίστου, αὐτὴν τὴν παρὰ φύσιν ἀγάπης χασμωδία, θέλει νὰ τὴν συνδιδάξει στὴν θεολογικὴ σχολὴ Θεσσαλονίκης τὸ Ὑμέτερον σαχλαμαριστᾶν τοῦ ὑπουργείου μὴ ἐθνικῆς παιδείας! Μαζὶ μὲ τὸν λύκο μὲ τὰ πρόβατα, ποῦ θὰ μάθουν στὸν ἄπιστο σβέρκο τοὺς ἐπάνω, πῶς ἡ σκορδαλιὰ χωρὶς σκόρδο, ἀλλὰ μὲ μπόλικο μαχαίρι μέσα της, ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι σκορδαλιά! Γιατί ὅμως αὐτὰ τὰ ξύπνια, ποῦ μηχανεύονται ὑπουργοῦντες, οἱ ὑπνώττοντες ραγιάδες, εἰς βάρος τοῦ συνόλου Ἰλιαδορωμέηκου πολιτισμοῦ;

Διότι: «οἱ ἅλμη συνομιλοῦντες καὶ γλυκὺ ρῆμα νῦν ἐρευγόμενοι»

(Ρωμανὸς ὁ Μελωδὸς)

Γιατί, οἱ ὑπομείονες μνημονιακοί του μὴ ὑπουργείου τῆς μὴ παιδείας, θέλουν νὰ μᾶς ξαναγυρίσουν στὴν ἁλμύρα τῆς τρισβάρβαρης ἅλμης;

Ἐμᾶς, ποὺ μὲ τριάντα χιλιάδες νεομάρτυρες τῆς τουρκοκρατίας, τὰ καταφέραμε νὰ ὑπακούσουμε στὴν πειθὼ τοῦ «ἔθελξας ἠμᾶς εἰς ἀγάπην»3 γιὰ τὸν πλησίον ἐχθρό μας κι ὄχι στὸ κράτος τοῦ «σφάξε τὸν ἄπιστο, τὴν μοιχαλίδα καὶ τὸν γκαίουλα»;

Διότι, αὐτὸ διέταξαν στοὺς ἐδῶ καβάσηδές τους τῆς μή, ὅλοι οἱ τοκογλύφοι ἀπὸ «τὴν πίσσα τῆς Εὐρώπης» καὶ ἡ Νατοκεμαλικὴ ἀρβύλα, συνεπικροτοῦσα: ἡ θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης νὰ γίνει ἵδρυμα μουσουλμανικῶν σπουδῶν! Διότι τὸ εἶπε τὸ ΝΑΤΟ! Νάτο κι ἐμεῖς, ὡς «προκεχωρημένον φυλάκιον τοῦ ἐλευθέρου κόσμου», σκύβουμε τὸν σβέρκο καὶ τοῦ λέμε σφάξε μὲ σεϊχουλισλάμη μου, νὰ πιάσω πρωτογενὲς πλεόνασμα γραικυλισμοῦ καὶ ἐθελοδουλείας...

Γιατί; Ναὶ μέν, κατὰ τὴν ἡμερίδα, ὁ ἐπὶ τιμὴ Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου Βασ. Νικόπουλος κατέδειξε τὴν ἀντισυνταγματικότητα τῶν ἀρχολιπάρων τοῦ μὴ ὑπουργείου τῆς μὴ παιδείας.

Ναὶ μέν, ὁ ὑπερφαὴς κῆρυξ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν μεγάλων Μετεώρων, Προηγούμενος Ἀθανάσιος, κατερείπωσε τὸ σκέλεθρο τῶν ἀρβυλοπατημένων τοῦ δικομματισμοῦ... Καὶ ναὶ μὲν κι ἐμεῖς, οἱ ἐκεῖ πανεπιστημιακοί, δείξαμε τὴν ἐλεφαντίασιν τοῦ κεχηνότος μὴ ὑπουργείου τους, ἀλλὰ ξανά: γιατί τόση καὶ τέτοια ἡ μεμαλθακισμένη χειράντλησις, ἡ ἐκπορευομένη ἐκ τοῦ σεβαστοῦ ὑπουργείου τῆς Παιδείας τους;

Διότι, ὅπως διδάσκουν στὰ ἑντεκάχρονα παιδιά μας, ὅτι οἱ κλεφταρματολοὶ εἶναι παράνομοι, ἐπειδὴ κάνουν ἐπιθέσεις σὲ «κρατικοὺς ἀξιωματούχους», Τούρκους σφαγεῖς, ποὺ αὐτοὶ εἶναι νόμιμοι, ἀφοῦ εἶναι «κρατικοὶ ἀξιωματοῦχοι», ὅπως καὶ βλακεύουν, διδάσκοντας τὴν προστακτική των ρημάτων μὲ ὁδηγίες χρήσεως ἠλεκτρικῆς καφετιέρας (!) κι ὄχι μὲ τὸν μύθο τοῦ Αἰσώπου, ποὺ ὑπῆρχε πρίν, ἔτσι λοιπὸν καὶ μὲ τὴ διδασκαλία -ὡς Σχολῆς ἀκεραίας τοῦ Μωάμεθ, ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη θεολογικὴ σχολὴ τῆς Θεσσαλονίκης: γιὰ νὰ προχωρήσει ὁ «ἐκλεκτικιστικὸς» ἐκβλακισμὸς καὶ ἀφελληνισμὸς τῶν Ἑλλήνων... Διότι ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι τὸ «προκεχωρημένον φυλάκιον» τοῦ ΝΑΤΟ γιὰ τοὺς πρώην Ἕλληνες, Ρωμηοὺς καὶ Γραικούς: Ἐγὼ Γραικὸς γεννήθηκα καὶ ΝΑΤΟ θὰ πεθάνω. Μὲ τὰ ἑλληνικά του ΣημιτοΣαμαρᾶ: «Ἐμεῖς, θὰ ἀποκαταστήσουμε (!!!) τὶς ἀδικίες!». Δηλαδή, ἔπεσαν κάπως οἱ ἀδικίες, λίγο κάτω, κι ἐμεῖς θὰ τὶς ξαναστήσουμε τὶς ἀδικίες, ὄρθιες! Πῶς λέει ὁ Δένδιας: Θὰ ἀποκαταστήσουμε τὴν τάξη; Ἔτσι κι ὁ Σαμαράς: θὰ «ἀποκαταστήσει» - ξαναστήσει τὶς ἀδικίες! Ἐλύτη - Ἀνοίξη, τὸν ἀκοῦς; Πού τοῦ 'δωκες τ' ὄνομα; «Ἀρχὴ σοφίας, ὀνομάτων ἐπίσκεψις» ποὺ λένε...

Θέλουν Σχολὴ Ἰσλαμική; Στὴν ἄλλη μου μητρίδα, τὴ Γαλλία, σοβαρὴ χώρα - κάπως, οἱ σπουδὲς κοπῆς κρεάτων εἶναι τριετεῖς! Σὲ μιὰ τέτοια σχολή, δίπλα, πρέπει νὰ στηθοῦν, καὶ σ' ἐμᾶς ἐδῶ, αἳ Ἰσλαμικαὶ σπουδαί! Καὶ νὰ τὴν πληρώνουν ἡ Σαουδικὴ Ἀραβία καὶ τὸ Ντουμπάι, πασίγνωστα σφακτήρια. Ἐμεῖς, δυστυχῶς, ἐπτωχεύσαμεν! Οὐ παρὰς παρὰ τῷ devlet...

______________________

1. 2. Oδ. Ἐλύτης: Ἐν Λευκῶ

3. Θεοτοκίον, Μεσονυκτικὸν τῶν Κυριακῶν

enet

Δεύτερη Κυριακή των Νηστειών: Το ησυχαστικό ήθος και η κλιμακωτή πορεία μας στην Νηστεία

Τοῖς ἐν σκότει ἁμαρτημάτων πορευομένοις φῶς ἀνέτειλας Χριστέ, τῷ καιρῷ τῆς ἐγκρατείας, καὶ τὴν εὔσημον ἡμέραν τοῦ Πάθους σου δεῖξον ἡμῖν, ἵνα βοῶμέν σοι· Ἀνάστα ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.
 

Η σημερινή ημέρα τονίζει πώς όχι μόνο εμείς ανερχόμεθα στον ουρανό αλλά κυρίως πώς ο Θεός κατέρχεται σε εμάς.Ας φροντίσουμε να κρατήσουμε τον κόσμο μας άξιο μιας τέτοιας επισκέψεως!

Εξ άλλου προβάλλει το ησυχαστικό ήθος της ορθοδοξίας πού είναι το ακριβώς αντίθετο από το κοινό ανθρώπινο θρησκευτικό αίσθημα, το οποίο απασχολεί και αναπαύει δυστυχώς τον μέσο χριστιανό άνθρωπο.

 
Ο ησυχαστής δεν φροντίζει για την θρησκευτική του και εκκλησιαστική υστεροφημία, απέναντι Θεού και ανθρώπων.

Δεν περιθάλπει τον πολύτιμο εαυτό του, δεν κρύβεται από κανέναν, δεν επιμελείται το θεαθήναι για να υπάρξει ως χριστιανός.Δεν επιδιώκει την τεχνητή ευπρέπεια, δεν τον ενδιαφέρει να πιστεύει απλά σε έναν θεό.Δεν απομακρύνεται από τα προβλήματα του κόσμου, αλλά από τον φόβο και την κυριαρχία τους.

Δεν χρησιμοποιεί την λατρεία σαν κάτι το εξωτερικό αλλά είναι αυτός ο ίδιος λατρεία του Θεού.

Δεν συμβιβάζεται με την ακολουθία και την πίστη σε δόγματα. Ζητεί να βιώσει τα δόγματα.

Αποκαλύπτεται ως έχει σε Θεό και ανθρώπους, επιμελείται την ψυχή του, ποθεί τον Θεό σαν έρωτα , πιστεύει στον συγκεκριμένο Θεό και τρέχει να τον συναντήσει.

Έχει ΄σχέση με τον μόνο Θεό και όχι με την θρησκεία ενός Θεού. 

Ζητώντας την απάθεια, δεν ανέχεται να συμβιώνει με την αμαρτία. Η καρδιά του πλαταίνει για όλο τον πόνο του κόσμου και στενεύει για να υποδεχτεί μόνον τον Θεό και τίποτα άλλο δεν του είναι αρεστό και πλήρες. 

Δεν αφοσιώνεται πουθενά αλλού. Δεν ασκεί ηθική αλλά ήθος. Δεν ζητά την ανταμοιβή και δεν συμβιβάζεται με τον φόβο. Ζητά και θέλει το Μόνον Ποθούμενον.

Ήδη μπήκαμε στην τρίτη εβδομάδα των Νηστειών.

Πολλοί χριστιανοί νηστεύουν την πρώτη και την τελευταία εβδομάδα και ενδιάμεσα χαλαρώνουν και στην νηστεία και στην γενικότερη προσπάθεια.

Έτσι όμως ακολουθούν απλά κάποιες τυπικές θρησκευτικές συνήθειες, κομμένες και ραμμένες στις αναγκαιότητες μας και χάνουν τον δρόμο. Αστοχούν. Η Εκκλησία προσφέρει την νηστεία όχι ως επιλογή ή σκληρό καθήκον αλλά ως μονόδρομο προς την τελείωση μας. Η υπακοή είναι μια δοκιμασμένη οδός ελευθερίας. Ενας μονόδρομος πού βγάζει στο φως της Μεταμόρφωσης,της Ανάστασης.

Γιατί φτιάχνουμε δική μας θρησκεία; Δεν σας το λέω ως υποχρέωσή ή ως καθήκον ή ως ψόγο.
Έχουμε οδό και αλήθεια και ζωή. Γιατί αγαπάμε τον παράδρομο πού δεν βγάζει πουθενά ή μάλλον βγάζει σε ψευδαισθήσεις.
Μπήκαμε στην δεύτερη εβδομάδα; Να διπλασιάσουμε τον αγώνα. Στην τρίτη; Να τον τριπλασιάσουμε .

Έτσι ακολουθώντας μια κλιμακωτή πορεία φτάνουμε στα έσχατα, στην κορυφή. Μας δίνεται διέξοδος ελευθερίας , απελευθέρωσης.

Ας διασκεδάσουμε κάθε λανθασμένη εντύπωση. Το στεφάνι είναι για τους αγωνιστές. Μην συμβιβάζεστε με τίποτα λιγότερο.

Καλή συνέχεια!

π πκ σαββατοκύριακο 15-16 Μαρτίου 2014

Ησυχασμός ή υποχωρητικότητα;

H αυριανή ημέρα διαπραγματεύεται την ιερότητα του ανθρωπίνου σώματος. Πρώτον, με την μνήμη του αγίου Γρηγορίου προβάλλεται το μεθεκτόν του Θεού από τον άνθρωπο. Δευτερον με την περικοπή του παραλυτικού τονίζεται πώς η πνευματική ασθένεια της αμαρτίας έχει άμεσο αντίκτυπο και στο σώμα και τις ασθένειες του . Η νηστεία είναι οδηγός και μέσον στην διαφύλαξη της ιερότητας του ναού του αγίου Πνεύματος , που λέγεται σώμα. Ο άνθρωπος χαριτώνεται και σώζεται ψυχοσωματικά και όχι σε ένα αφηρημένο διανοητικό ή πνευματικό επίπεδο.

Πολλοί κατηγορούν τον ορθόδοξο ησυχασμό, ως ξένο με τον κοσμικό πόνο και προβληματισμό. Λένε τους ησυχαστές ακοινώνητους και αδιάφορους για την πολιτικοκοινωνική ζωή. Ενώ κάποιος πού πρεσβεύει ησυχασμό θεωρεί αυτονόητο πώς δεν πρέπει να ασχολείται με την κοινωνική και οικονομική κρίση και να σιγά στα πολιτικά.

Το θεωρώ υπεραπλούστευση του ησυχαστικού ήθους και πονηρή πρόφαση για αλαλία. 

Αν ο ησυχασμός πρεσβεύει πώς η ύλη μετέχει στην χάρη του Θεού, και άρα στην ιερότητα της ας αναρωτηθούμε ΠΟΣΟ ΑΣΧΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΑΡΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ..ΕΙΝΑΙ; Ή ΜΗΠΩΣ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΤ ΕΞΟΧΗΝ ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ;ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙΣ ΤΟ ΑΓΓΕΙΟ, ΤΟΝ ΒΩΜΟ, ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΝ ΥΛΙΚΟ, ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΕΛΘΕΙ Η ΑΧΡΑΝΤΗ ΧΑΡΗ; 

Στον συντετριμμένο άνθρωπο του πόνου και του φθόνου; Της εξαθλίωσης και της απελπισίας; Πού είναι έρμαιο των πειρασμών και της δοκιμασίας; Πού αμαρτάνει επειδή στερείται ή μάλλον επειδή δεν επέλεξε την εκούσια στέρηση; Πού τον εξουθενώνουν και τον εξαθλιώνουν σωματικά και ηθικά οι εκλεκτοί των θεών του κόσμου; Ο φτωχός δεν θέλει να ακούσει για Θεό, όταν στερείται τον υλικό άρτο. Εμείς έχουμε εξιδανικεύσει την πενία ως υπέρτατο αγαθό. Δεν είμαστε κυνικοί όμως, αλλά χριστιανοί. Δεν μιλάω για νηστεία, εγκράτεια, εκούσια φτώχεια, ταπείνωση, αλλά για εξύψωση της αθλιότητας και της μιζέριας. Ο φτωχός άνθρωπος όλη την ημέρα αμαρτάνει ακούσια και εκούσια:φθονεί, μισεί, καταριέται τον δυνάστη του, απομακρύνεται από την ελπίδα και την πίστη ύπαρξης του Θεού και εξαθλιώνεται πέφτοντας σε υποκατάστατα και ζωή φτηνών ηδονών και ψεύτικων παραδείσων. Και επιπλέον ακούει και από εκπροσώπους της θρησκείας, πώς οφείλει να υπακούει στην τάξη του κόσμου, πού είναι θεόσδοτη και ορισμένη από τον φιλοφεουδάρχη Θεό. Δηλαδή όλη η παπική προπαγάνδα αναπτύσσεται και στον ορθόδοξο κόσμο ως υψηλή και μάλιστα ησυχαστική θεολογία!
 
Η ενασχόληση διαρκώς μετα πνευματικά και τα ...νεφελώματα του ουρανού είναι ο αντιησυχασμός.Γιατί η αδιαφορία ομολογεί έναν θεό ξένο και απόμακρο και έναν άνθρωπο υποδουλωμένο και άξιο της μοίρας του.Και όσοι  διακονούν τον θεό ή τους θεούς του κόσμου είναι οι απόγονοι του Καλαβρού. 

Οχι άλλο κάρβουνο. Όχι άλλο ψέμα!

Φώτης Κόντογλου- Το δίπορτο

Τι να πει κανένας για εκείνους που λέγονται χριστιανοί, που πάνε στην εκκλησία και παρακαλούνε τον Θεό να τους βοηθήσει στη ζωή, και που λένε πως έχουνε την ελπίδα τους στο Χριστό, στην Παναγία και στους Αγίους, κι’ από την άλλη μεριά είναι φιλάργυροι, δεν δίνουνε τίποτα στ’ αδέρφια τους, τους φτωχούς, κι’ ολοένα μαζεύουνε χρήματα και πλούτη;

Στη ζωή μου είδα πως οι τέτοιοι λεγόμενοι χριστιανοί είναι οι περισσότεροι, κι’ απορεί κανένας πως μπορούνε να συμβιβάσουν μια ζωή συμφεροντολογική, με τα λόγια του Χριστού, που λέει και ξαναλέει: «Μη φροντίζετε για το τι θα φάτε και για το τι θα πιείτε και για το τι θα ντυθείτε. Κοιτάξετε τα πουλιά, μήτε κοπιάζουν, μήτε μαζεύουν, και όμως ο Πατέρας τους ο ουράνιος τα θρέφει. Κοιτάξετε με πόση μεγαλοπρέπεια είναι ντυμένα τα αγριολούλουδα, που κι’ ο ίδιος ο Σολομώντας δεν στολίσθηκε σαν αυτά τα τιποτένια λουλούδια. Λοιπόν, αν για το χορτάρι του χωραφιού, που σήμερα λουλουδίζει κι’ αύριο το καίουνε στον φούρνο, φροντίζει ο Πατέρας σας που είναι στον ουρανό, πόσο περισσότερο θα φροντίσει για σας, ολιγόπιστοι;».

Αυτά είναι λόγια καθαρά, απλά, σίγουρα, και δείχνουν πως πρέπει να είναι η βάση και το θεμέλιο της διδασκαλίας του Χριστού. Γιατί πως μπορεί να έχει πίστη στον Χριστό ένας άνθρωπος, και μαζί να είναι κολλημένος στα χρήματα και στο συμφέρον, πολλές φορές μάλιστα περισσότερο κι’ από τους άθεους; Θα πει πως νομίζει πως θα ξεγελάσει τον Θεό. Αλλά «Θεός ου μυκτηρίζεται» δηλ., ο Θεός δεν περιπαίζεται.

Και όμως, η πονηρή γνώμη του ανθρώπου όλα μπορεί να τα συμβιβάσει: Να είναι γαντζωμένος καλά στο χρήμα, δηλαδή στο διάβολο, που τον λέγει ο Χριστός Μαμωνά, θεό της φιλαργυρίας, και τον ίδιο καιρό να παρουσιάζεται για χριστιανός, να πηγαίνει στην εκκλησιά, να κάνει σταυρούς και μετάνοιες, να κλαίει πολλές φορές από την αγάπη του για τον Χριστό, αλλά να μη μπορεί να ξεγαντζωθεί από τα λεφτά κι’ από τη μανία του παρά. Λογική δεν χωρά καθόλου σ’ αυτούς. Είναι ολότελα αναίσθητοι και πονηροί, κι’ ό,τι κάνουν το κάνουν για να το έχουν δίπορτο, κι’ ό,τι κερδίζουν. «Βάστα γερά, σου λέει τα λεφτά, που είναι χειροπιαστά, άναβε και κανένα κερί, κάνε και καμιά μετάνοια, για νάχεις το μέσο και με τον Χριστό. Αν βγούνε αληθινά τα λόγια του για παράδεισο και για κόλαση, έχουμε κι’ από κει τη σιγουράντζα. Ό,τι και να γίνει, είναι κανένας κερδισμένος».

Φίλη Ορθοδοξία!

H ορθοδοξία δεν είναι κυρίως δόγμα ή ομολογία ή μια ακόμα εκκλησία ή ένα κλαμπ ή μια θρησκεία του κόσμου.Αλλά είναι η αποκάλυψη Αυτου του Ιδίου του Εσαρκωμένου Θεού στον κόσμο. 

Ιησούς Χριστός εστί η ορθοδοξία.Ορθόδοξος άνθρωπος είναι ο κατά Χριστόν άνθρωπος, ορθοδοξία είναι η ζωή εν Χριστώ και κατά Χριστόν.

Αυτό είναι το άθλημα της καθ΄ημέραν.

Για αυτό η μεγαλύτερη πλάνη δεν είναι μια θρησκεία του κόσμου ή μια αίρεση .

Εχθρός δεν είναι οι διώκτες. Μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ουμανισμός. Η θρησκεία του κόσμου. Ο άνθρωπος του κόσμου. Ο άνθρωπος θεός. Ο διαρκής αντίχριστος.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους πού κρύβουν την υπερηφάνεια τους για την ορθοδοξία, εν ονόματι της ανοχής ή της πιθανότητας να χαρακτηριστούν αλαζόνες και ζηλωτές. Τα ψευδοανεκτικά συνθήματα της νέας εποχής δεν έχουν εφαρμογή και νόημα στην αποκάλυψη της πίστης μας. Γιατί λατρεύουμε πρόσωπο Συγκεκριμένο  και όχι ακόμα ένα είδωλο του αφηρημένου Θεού.

Είμαι υπερήφανος για την ορθοδοξία. Το θεωρώ ευλογία και αισθάνομαι την ανάγκη να το διαδηλώνω.

 Φυσικά δεν είμαι υπερήφανος για τις δικές μου πράξεις ή για την δική μου προβληματική ορθοδοξία, αλλά επειδή είμαι μέλος αυτής της ορθόδοξης Εκκλησίας, μόνο επειδή υπάρχει η Ορθοδοξία και η δυνατότητα να μετέχω σε Αυτήν.

Είναι μια ευθύνη και ένα προνόμιο και το δηλώνω χωρίς συστολή και φανατισμό. Στις μέρες μας άλλος έχει καμάρι τις αμαρτίες του, άλλος τα επιτεύγματα του και το πιο τραγικό άλλοι καμαρώνουν επειδή αχνίζει το μαχαίρι τους από αίμα «απίστων».

Εγώ δεν δύναμαι καυχάσθαι παρά για αυτόν τον Σταυρό του Χριστού. 

Είναι προνόμιο-το επαναλαμβάνω- να διαδηλώνεις την πίστη σου και να είσαι βαπτισμένος σε αυτήν εδώ την ορθόδοξη Εκκλησία. Μέλος από Σώμα Χριστού, Θεού ζώντος. 

Ας κρατήσουμε αυτή την συνείδηση χωρίς αρρωστημένη υπεροχή . Απλά με αγνή και αδιαπραγμάτευτη ευγνωμοσύνη!

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγος εις την Α' Κυριακή των Νηστειών

Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, της ορθής πίστεως, η οποία καταπάτησε όλες της αιρέσεις και στερεώθηκε για πάντα. Γι' αυτό η Κυριακή αυτή καλείται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Οι αιρέσεις φάνηκαν ήδη απαρχής του χριστιανισμού. Οι ίδιοι οι  Απόστολοι του Χριστού προειδοποιούσαν τους συγχρόνους τους, και μαζί τους και εμάς, για τον κίνδυνο από τους ψευδοδιδασκάλους.

Ο  Άγιος Απόστολος Πέτρος στη Β' Καθολική επιστολή γράφει το εξής: «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται  ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν, και πολλοί εξακολουθήσουσιν αυτών ταις ασελγείαις, δι' ους η οδός της αληθείας βλασφημηθήσεται» (Β' Πετ. 2, 1-2).

Ο Άγιος Παύλος, επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη από την Ελλάδα, έκανε στάση στην Έφεσο. Εκεί στους χριστιανούς κατοίκους της πόλεως έλεγε: «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαροίς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ. 20, 29-30).

Πολλοί τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι και σχισματικοί υπήρχαν στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Μερικές αιρέσεις τάραζαν την Εκκλησία ολόκληρους αιώνες, όπως για παράδειγμα οι αιρέσεις του Αρείου, του Μακεδονίου, του Ευτηχούς, του Διοσκόρου, του Νεστορίου και επίσης η αίρεση της εικονομαχίας. Οι αιρέσεις αυτές προκάλεσαν πολλές διαταραχές στην Εκκλησία και την βασάνισαν πολύ. Υπήρχαν πολλοί ομολογητές και μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι την αληθινή πίστη στον αγώνα κατά των ψευδοδιδασκάλων και των αιρετικών.

Υπήρχαν επίσης και πολλοί και μεγάλοι ιεράρχες οι οποίοι και αυτοί υπέφεραν πολλούς διωγμούς και πολλές φορές εξορίστηκαν. Ο Άγιος Φλαβιανός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, για παράδειγμα,  σε μία σύνοδο υπό την προεδρία του Διοσκόρου, η οποία καλείται «λειστρική», χτυπήθηκε τόσο άγρια που μετά από τρεις ημέρες πέθανε.

Η τελευταία στη σειρά των αιρέσεων, η αίρεση της εικονομαχίας, ήταν αυτή που επέφερε τα περισσότερα βάσανα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η αίρεση αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 717. Ανέβηκε στο θρόνο με τη βοήθεια του στρατού όπου υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Επειδή ήθελε να ευαρεστήσει το στρατό άρχισε σκληρό διωγμό κατά των εικονοφίλων.

Ο διωγμός αυτός συνεχίστηκε και στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, ο οποίος διαδέχτηκε στο θρόνο τον Λέοντα. Η κόπρος σημαίνει τα κόπρανα. Ονομάστηκε Κοπρώνυμος διότι κατά την βάπτισή του μόλυνε την κολυμβήθρα. Οι δύο αυτοί αυτοκράτορες για πολλά χρόνια είχαν την εξουσία στα χέρια τους και προκάλεσαν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Μετά από αυτούς υπήρχαν και άλλοι αυτοκράτορες εικονομάχοι, οι οποίοι συνέχισαν το έργο των προκατόχων τους και βασάνισαν την Εκκλησία επί ολόκληρα χρόνια.

Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα βάσανα που υπέφερε η Εκκλησία στα χρόνια της εικονομαχίας και ιδιαίτερα οι μοναχοί οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα των ιερών εικόνων. Οι αυτοκράτορες εικονομάχοι έκλεισαν πολλά μοναστήρια, πολλές εκκλησίες όπου υπήρχαν εικόνες τις έκαναν αποθήκες. Τους μοναχούς τους βασάνιζαν άγρια: τους έβγαζαν μάτια, τους έκοβαν μύτες, έσπαζαν εικόνες πάνω στο κεφάλι τους. Τους αγιογράφους με τα πυρακτωμένα σίδερα τους έκαιγαν τα δάκτυλα.

Μόνο, τότε, όταν στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σταμάτησε ο διωγμός αλλά όχι οριστικά. Το 787 η Ειρήνη συγκάλεσε την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία περί της τιμητικής προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αλλά και μετά τη σύνοδο υπήρχαν αυτοκράτορες εικονομάχοι, όπως, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ και άλλοι. Η αίρεση αυτή συντρίφτηκε οριστικά μόνο επί της θεοσεβέστατης Αυγούστας Θεοδώρας, όταν το 842 συγκλήθηκε η τοπική σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη η οποία επικύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία. Η σύνοδος αυτή αναθεμάτισε όλους αυτούς που τολμούν να λένε ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων είναι ειδωλολατρία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ειδωλολάτρες.

Και εδώ οι αιρετικοί μας λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τολμούν να αποκαλούν τις εικόνες μας είδωλα και εμάς ειδωλολάτρες. Και μέχρι που φτάνει το θράσος τους; Θα σας πω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα σε μία πόλη της Σιβηρίας. Την ώρα  της λειτουργίας δύο βαπτιστές μπήκαν μέσα στην εκκλησία και άρχισαν εκεί να φωνάζουν ότι οι ορθόδοξοι είναι ειδωλολάτρες και οι εικόνες τους είδωλα. Τι ανοησία!

Πως τολμούν αυτοί να ανοίγουν το ακάθαρτο στόμα τους και να λένε αυτά τα λόγια που στάζουν δηλητήριο, αποκαλώντας μας ειδωλολάτρες και τις εικόνες μας είδωλα; Αυτό δείχνει πως δεν έχουν κατανοήσει σωστά την δεύτερη εντολή του Μωσαϊκού νόμου: «ου ποιήσεις σ' εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γή κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4).

Τι σημαίνει αυτή η εντολή; Νομίζω ότι το νόημά της είναι ξεκάθαρο. Η εντολή αυτή απαγορεύει αντί να προσκυνάμε τον Ένα, Μοναδικό και Αληθινό Θεό να κατασκευάζουμε είδωλα και να τα προσκυνάμε. Όπως το έκαναν οι αρχαίοι λαοί: οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και άλλοι...

Αυτή είναι η ειδωλολατρία. Η δική μας όμως η προσκύνηση των ιερών εικόνων μοιάζει σε τίποτα  με την ειδωλολατρία; Ασφαλώς όχι. Τα είδωλα απεικόνιζαν κάτι που  δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, που είναι καρπός φαντασίας. Οι δικές μας εικόνες εικονίζουν την πραγματικότητα. Πραγματικά, δεν ζούσε μεταξύ μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον Οποίον δοξάζουμε και τις εικόνες του Οποίου προσκυνάμε; Δεν ζούσε μεταξύ μας η Παναγία, την οποία ζωγράφισε ο Άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς; Την εικόνα του αυτή την ευλόγισε η ίδια η Θεοτόκος, λέγοντας ότι η χάρη της θα είναι πάντα μ' αυτή την εικόνα. Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται από τις εικόνες της Παναγίας.

Και οι άλλες εικόνες, δεν εικονίζονται σ' αυτές  πραγματικά πρόσωπα των αγίων του Θεού που ζούσαν εδώ πάνω στη γή; Οι εικόνες τους αυτές είναι τα πορτραίτα τους και με κανένα τρόπο δεν είναι είδωλα. Μόνο ασεβές και ακάθαρτο στόμα τολμά να λέει ότι οι εικόνες μας είναι είδωλα και εμείς είμαστε ειδωλολάτρες. Να σιωπήσουν οι ασεβείς διότι η Οικουμενική Σύνοδος απήγγειλε το ανάθεμα εναντίον τους.

Να το ξέρετε, να το θυμάστε και να μην συναναστρέφεστε με τους αιρετικούς. Να μην απομακρύνεστε από την Εκκλησία, μη σχίζετε το χιτώνα του Χριστού. Να θυμάστε ότι ο Χριστός στην αρχιερατική του προσευχή παρακαλούσε τον Πατέρα Του, λέγοντας: «ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύσει ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17, 21). Ο Κύριος θέλει ενότητα της Εκκλησίας. Οι σχισματικοί, οι οποίοι βρίσκουν σφάλματα στη διδασκαλία της Εκκλησίας, απομακρύνονται απ' αυτήν και πιστεύουν ότι θα βρούν τη σωτηρία στις αιρετικές τους οργανώσεις.

Ξέρετε όμως τι έλεγαν οι μεγάλοι άγιοι για τους ανθρώπους που σχίζουν το χίτώνα του Χριστού; Ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, είπε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και δεν έχουν κοινωνία μαζί της και μάρτυρες να είναι, ακόμα και με το αίμα τους, δεν καθαρίζουν την αμαρτία τους διότι η βαριά αυτή αμαρτία της διαίρεσης της Εκκλησίας δεν καθαρίζεται ούτε με το αίμα. Και ο άγιος ιερομάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε ότι αυτός που προκαλεί σχίσμα στην Εκκλησία δε θα κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού.

Όλοι οι αιρετικοί, όμως, είναι κήρυκες του σχίσματος. Ενώ ο απόστολος λέει: «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ήν υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ' αυτών» (Ρωμ. 16, 17). Και στην άλλη επιστολή του λέει το εξής: «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 9). Και όλοι οι αιρετικοί ευαγγελίζουν όχι αυτό που ευαγγελίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία μας γέννησε πνευματικά.

Θυμηθείτε και τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είπε στους αποστόλους και μέσω αυτών σε μας τους διαδόχους τους: «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10, 16).Τρομερά είναι αυτά τα λόγια του Κυρίου. Να τα θυμάστε πάντοτε. Να μην ξεχνάτε και αυτήν την ημέρα, την ημέρα του θριάμβου της ορθοδόξου πίστεως. Η πίστη αυτή διατυπώθηκε οριστικά στην Ζ' Οικουμενική Σύνοδο η οποία στερέωσε την Ορθοδοξία και καταπάτησε όλες τις αιρέσεις και τα σχίσματα.

Πάνω από χίλια χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος και δεν έχουν ξαναγίνει Οικουμενικές Σύνοδοι.* Γιατί; Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Δεν υπήρχε δυνατότητα να συγκληθούν. Αλλά να μην λυπόμαστε που δεν έγιναν άλλες και δεν γίνονται σήμερα οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Αυτές οι επτά που έχουμε, τακτοποίησαν όλα τα ζητήματα και έλυσαν όλα τα προβλήματα που είχε η Εκκλησία με τις αιρέσεις και στερέωσαν την ορθόδοξη πίστη.

Θα πείτε πως σήμερα έχουμε πολλές καινούριες αιρέσεις και σχίσματα. Ναι, έχετε δίκαιο. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως οι καινούριες αυτές αιρέσεις δεν λένε τίποτε καινούριο αλλά επαναλαμβάνουν αυτά που ήδη έχουν πει οι παλαιοί αιρετικοί. Και όλες αυτές οι αιρέσεις αναθεματίστηκαν από την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο. Γι' αυτό μας αρκούν οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαίτερα της Εβδόμης. Γι' αυτό και χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε σήμερα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας τη οποία εξέφρασε και στερέωσε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος.

Ακριβώς γι' αυτό το λόγο ορίστηκε αυτή την ημέρα να ψάλλεται δοξολογία ως ευχαριστία στο Θεό για την στερέωση της Ορθοδοξίας. Και αυτή την δοξολογία θα ψάλλουμε τώρα.

εδώ