Ξένος ήμην...

Με αφορμή κάποιες αναρτήσεις που διάβασα σε γνωστά σε όλους blogs (εθελούσια λήθη http://e-lithi.blogspot.com/2009/01/blog-post_20.html , πρέζα TV, ελληνικό φως κτλ) σχετικά με την συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τους λαθρομετανάστες του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών και τα γεγονότα που ακολούθησαν , μου γεννήθηκαν ποικίλες και αντιφατικές σκέψεις , οι περισσότερες σκέψεις θλίψης και προβληματισμού.


Ζω και διακονώ σε μιαν ακριτική, ευαίσθητη από εθνικής άποψης επαρχία (βλ. Ίμια) με ελάχιστη έως μηδαμινή παρουσία «ξένων» και αλλοδαπών μονίμως εγκατεστημένων, μα και συγχρόνως πέρασα τα τελευταία εφηβικά και τα φοιτητικά μου χρόνια σχεδόν στο κέντρο της Αθήνας.

Αυτό μου δίνει ένα διαφορετικό δικαίωμα άποψης πάνω στο θέμα αφού από τη μια
ζω σε «γραμμή πυρός» και από την άλλη γνώρισα σαν γείτονα τον αλλοεθνή και τον ξένο, άλλοτε φιλικό και άλλοτε από άμυνα ή και φανατισμό επιθετικό απέναντι σε μένα τον Έλληνα. Φυσικά μάρτυρας πράξεων φανατισμού έγινα περισσότερες φορές από την άλλη πλευρά , τον ομαίμονα μου τον έλληνα.

Παράλληλα, η συνεχής παρουσία λαθρομεταναστών στην περιοχή μας (εδώ τους ξεφορτώνουν οι σύγχρονοι δουλέμποροι αφού πρώτα απομυζήσουν από αυτούς μερικές χιλιάδες δολλάρια, ποσόν τεράστιο για έναν πακιστανό ή κούρδο εργάτη και «παρία») (και έπειτα καταλήγουν στην Αθήνα και στα αστικά κέντρα της Ευρώπης )και η διακονία μου στην Εκκλησία με έφερε πολλές φορές κοντά τους , μίλησα με αυτούς τους νεοαφιχθέντες, πότε με σπασμένα αγγλικά, πότε με χαμόγελα και νοήματα, οπωσδήποτε όμως συνενοηθήκαμε μια χαρά με την πανανθρώπινη γλώσσα που έχει η αδερφωσύνη των ανθρώπων.

Τί είδα λοιπόν; Ανθρώπους ξυπόλητους, παιδιά με κουρέλια, πολλές φορές πεινασμένους και αρρώστους γιατί οι προσφορές της κρατικής πρόνοιας ελάχιστες, με δυσπιστία απέναντι σε μένα που τους έφερα δώρα ενοριτών. Τι δώρα δηλ.; Κάλτσες , σαπούνια, τσιγάρα, χτένες, ρούχα(προσφορά του μητροπολίτη αυτά),οπωσδήποτε όμως δώρα πλούσιας αγάπης και ΨΩΜΙ . Αλίμονο , ποτέ δεν είδα τόση πείνα για ψωμί , ίσως γιατί γεννήθηκα σε μια εποχή που οι γονείς μας , αφού μας παραπάχυναν ,με συγκινητική φροντίδα, μας έμαθαν τα περισσεύματα να τα πετάμε στα σκουπίδια. Πολλοί μας είπαν οι αστυνομικοί που τους επιτηρούσαν (και η αλήθεια τους φρόντιζαν όσο μπορούσαν), όταν αποβιβάστηκαν στη Χ βραχονησίδα ρωτούσαν αν είχαν ξεμπαρκάρει στην Αθήνα(!). Μου έκανε εντύπωση το καθαρό τους βλέμμα και όλα τα άλλα κοινά που έχουν οι νέοι ακόμα και στις δύσκολες καταστάσεις, πειράγματα, γέλια αλλά και μια σοβαρότητα που και που όλο παραίτηση. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η πίστη τους. Την συγκεκριμένη ώρα γονάτιζαν για να προσευχηθούν στον Αλλάχ ενώ άλλοι ίσως «πολιτικά διαφωτισμένοι» στέκοταν αδιάφοροι. Οπωσδήποτε όμως οι περισσότεροι ήταν θρήσκοι.

Έρχομαι τώρα στους άλλους μου αδερφούς που τους αγαπώ πολύ και αυτούς και τους λυπάμαι γιατί ζούνε σε μια πόλη-τέρας, μια μητρυιά Βαβυλωνία που ευτυχώς ο Θεός θέλησε να την αφήσω πίσω μου νωρίς. Ποιοί είναι οι φόβοι τους; Πρώτα η λεγόμενη ξενοφοβία. Μα από πότε οι Έλληνες έγιναν ξενόφοβοι; Από τότε που πλήθυνε η εγκληματικότητα; Από τότε που κάποιοι γνωστοί άγνωστοι (πολιτικοί, δημοσιογράφοι ακόμα και εκκλησιαστικοί-με πόνο το λέω αυτό- , σοφοί ρήτορες, "εθνολόγοι" και μπουρδολόγοι) τους το είπαν μήπως;

Λέγοντας αυτό δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου για την ποιότητα κάποιων ξένων. Εγώ ο ίδιος έγινα θύμα επίθεσης της ανοησίας κάποιων αλλοδαπών κάποτε όταν ακόμα ήμουν λαϊκός.
Ξέρω.. θερίζει η εγκληματικότητα στους αλλοδαπούς… Οι άνθρωποι των Αχαρνών, του κέντρου, στα Πατήσια , στην Κυψέλη, στον Κολωνό και σε άλλες περιοχές αμπαρώνονται πίσω από το οχυρό που λέγεται εστία από νωρίς και με όλες τις προφυλάξεις γιατί φοβούνται. Και λέω άνθρωποι και όχι έλληνες γιατί πολύ συχνά και οι αλλοδαποί-αν όχι συχνότερα- πέφτουν θύματα των συμμοριών και των μεμονωμένων. Τι οδηγεί τον άνθρωπο σε ένα έγκλημα; Η δίψα για αίμα ή μήπως η πείνα,μια εγκληματική φύση ή η απομόνωση και η γκετοποίηση από τους «τυχερούς στη ζωή» ημεδαπούς ; Η πλεονεξία ή η στέρηση ; Η ανθρώπινη άμυνα ή εθνικιστική ανάγκη για επιβίωση της φυλής σε έναν κόσμο ξένο με αυτήν; Η "φυλετική τους κακία" ή η έλλειψη παιδείας στα αποτρόπαια καθεστώτα που μεγάλωσαν; Ο φθόνος για τους έλληνες ή ανατροφή τους με αισθήματα μειονεκτικότητας;

Για ποιόν άλλο λόγο οι ξένοι είναι επικίνδυνοι λοιπόν; Για τη νοθεία του ελληνικού DNA μας; Ρατσιστικά και αντιχριστιανικά απαράδεκτη τέτοια άποψη.
Για τη νοθεία της παράδοσης μας και την επιβουλή τους έναντι στην ιστορία μας; Εμείς οι ίδιοι την εγκαταλείψαμε πολύ πριν αριβάρουν οι «ξένοι». Εμείς οι ίδιοι σπεύσαμε να φραγκέψουμε και να τουρκέψουμε προτού μας το ζητήσουν οι διάφοροι «φίλοι» και «πατέρες» του εξωτερικού. Για την υποβάθμιση των περιοχών του κέντρου της Αθήνας: Ποιος άλλος φταίει από ένα ανάλγητο κράτος που δεν μπορεί να ελέγξει την πρόσβαση των λαθρομεταναστών; Από μια Ευρώπη λογίστρια και κυνική που ζητάει φτηνούς εργάτες και κάνει τα στραβά μάτια στους νόμους και τους κανονισμούς;Οι άνθρωποι αυτοί έρχονται και το πρώτο τους μέλημα είναι η επιβίωση και η συσπείρωση σε διάφορες περιοχές εγκαταλειμένες και περιφρονημένες από τους κυρίους της Εκάλης και των βορείων προαστίων. Ποιες και πόσες επιλογές έχουν; Ποιος θα προστατέψει τους κατοίκους της Αχαρνών λχ, ημεδαπούς-αλλοδαπούς, από την υποβάθμιση της περιοχής; Οι χοντρόπετσοι των βορείων προαστίων; Μήπως φταίει η κοινωνία όπως λέμε συχνά; ¨Η οι δικές μας επιλογές ζωής; Δεν μπορώ και δεν θέλω να απαντήσω σε κανένα ερώτημα….

Ας έρθουμε τώρα στη λατρεμένη επαρχία που ζούμε. Εδώ οι άνθρωποι , οι ευλογημένοι από τον Θεό ακρίτες να κρατάνε ψηλά όχι μόνο την σημαία της ορθοδοξίας αλλά και Ελλάδας, που ακόμα ευτυχώς- τουλάχιστον όχι καθολικώς- δεν έχουν αστικοποιηθεί και «χαλάσει», όλοι αυτοί που αγαπάνε τούτο τον τόπο και την ιστορία του χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις και κορώνες αλλά μόνο επειδή είναι ειλικρινείς και ανεπιτήδευτοι. Αυτοί λοιπόν που οι υποκριτές πολιτικοί τους μακαρίζουν ως θεματοφύλακες λαμπρών θερμοπυλών και ταυτοχρόνως τους αφήνουν ξεχασμένους και αποκλεισμένους σαν … παιδιά από άλλο γάμο, αυτοί που έχουνε τον "εχθρό" τον τούρκο- ποιόν εχθρό δηλ αφού και ο λαός του γείτονα σαν φίλους μας βλέπει, αλλά εχθρός είναι πάντα ο φανατισμένος και ο πολεμοκάπηλος- μπροστά στα μάτια τους και ζούνε στο στόμα του λύκου… ε αυτοί λοιπόν οι ακρίτες ούτε ξενοφοβικοί είναι, ούτε ρατσιστές, ούτε φοβούνται να πλησιάσουν τον ξένο. Ξένος τους είναι ο ρατσιστής και ας είναι έλληνας με την στάμπα.Επίσης το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς υπήρξαν μετανάστες και θρέφονται ακόμα από το ψωμί της ξενιτειάς δεν τους κάνει τόσο αρνητικούς σε οτιδήποτε διαφορετικό. Το ξενοφοβικό φρόνημα το συνάντησα μόνο στους ηπειρωτικούς και δεν ξέρω γιατί…

Και αυτό όχι γιατί ίσως οι αλλοδαποί δεν είναι πολλοί στα μέρη μας αλλά εδώ συναντάς ακόμα την ανθρωπιά και την πίστη στον άνθρωπο. Και δεν θα πλατειάσω για το πνεύμα προσφοράς το συγκινητικό , όπου βρεθεί συμφορά (πόλεμος, σεισμός, πείνα) απανταχού στον πλανήτη. Οι στατιστικές πρώτα τα νησιά μας βγάζουν….

Στην ορθόδοξη παράδοση «ξένος» είναι μόνο αυτός που αυτόβουλα αποξενώνεται από την κοινωνία των άλλων προσώπων. Όλοι είναι μέλη σώματος. Και οι εκτός σώματος δεν είναι παρά πρόσωπα σεβαστά «υπερ ων ο Χριστός απέθανε» στα οποία οφείλουμε αγάπη. Αγαπάμε τον τόπο μας , την ιστορία μας και την παράδοση μας. Είναι αγάπη οφειλόμενη , αγάπη ευγνωμοσύνης. Και ας βρίσκονται διάφοροι , να καταστροφολογούν και ας εμείς οι ίδιοι κάποτε απομακρυνόμαστε από την αυθεντικότητα μας, ακόμα όμως την αγαπάμε την Ελλάδα. Κοντά στην αγάπη ευγνωμοσύνης ας προσθέσουμε και την αγάπη αλληλεγγύης στον άλλο.
«Ξένος ήμην και συνηγάγετε με». Αν όχι ως χριστιανοί τουλάχιστον ας θυμηθούμε πώς ως έλληνες ήμασταν από πάντα μεγαλόψυχοι….

(φωτό: news.pathfinder.gr)