Γράφει ὁ μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης
Ἡ ἑλληνικὴ νεολαία σήμερα μπορεῖ νὰ ἔχει διάφορα τρωτά. Νὰ φοβᾶται τὸν πολὺ μόχθο, νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ οὐσιαστικὰ θέματα, νὰ ἀπορρίπτει δίχως ἔρευνα σοβαρὰ νοήματα, νὰ παρασύρεται εὔκολα ἀπὸ ἐπιπόλαιες ἰδέες. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως διατηρεῖ μεγάλη δίψα γιὰ τὴν ἀλήθεια, μία ἀναζήτηση γιὰ τὴ γνησιότητα, ἔχει καλὲς εὐαισθησίες, ἕναν ὡραῖο αὐθορμητισμό, εὐφυία, αὐταπάρνηση καὶ ἀνθρωπιά.
Ἔχει μία ἐπιφύλαξη γιὰ τὴν ἐκκλησία, ποὺ τὴ συνδυάζει μὲ λάθη ἐκπροσώπων της... Τὸν πατριωτισμὸ σὰν νὰ τὸν φοβᾶται ὕστερα ἀπὸ τὰ ἀντιρατσιστικὰ κηρύγματα κάποιων μοντέρνων ἀπάτριδων. Εἰρωνεύεται τοὺς πολιτικοὺς ποὺ ἔδωσαν ἀρκετὰ ἐπιχειρήματα ἀναξιότητας καὶ φαυλότητας, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ τὴν πολιτική. Δὲν τὴν ἐμπνέει τὸ ἱερὸ παρελθὸν καὶ τὴ φοβίζει ἀρκετὰ τὸ μέλλον. Σὲ πολλὰ εἶναι δικαιολογημένη ἡ στάση τῶν παιδιῶν μας, ἀφοῦ γνώρισαν τὴν ὑποκρισία τῶν μεγάλων ποὺ δὲν τηροῦσαν αὐτὰ ποὺ φώναζαν.
Δὲν μὲ δυσκολεύουν τὰ ὅποια ἐρωτήματα τῶν νέων, ἀλλὰ ἡ ἀπὸ ἀδιαφορία σιωπή τους. Θὰ μποροῦσα νὰ βοηθήσω, νὰ συνδράμω στὴν ἔρευνα, στὸν ἔλεγχο, στὴν ἀποκάλυψη, στὴ διαφώτιση. Ὁ προβληματισμὸς δὲν εἶναι κακός, ἡ ἀγωνία εἶναι καλὴ ὅταν κινεῖται ἀπὸ....
ἐνδιαφέρον γιὰ μάθηση καὶ λύση ἀποριῶν. Εἶναι συμπαθῆ τὰ νεανικὰ πρόσωπα μὲ τὰ σπινθηροβόλα μάτια καὶ τὶς καλοδιάθετες ἐνστάσεις ἀπὸ διάφορες δουλικές, φοβισμένες, ἄβουλες καὶ κακομοίρικες στάσεις. Ὁ καλοπροαίρετος μελετητὴς καὶ γνήσιος ἀναζητητὴς τῆς ἀλήθειας σίγουρα θὰ βρεῖ φῶς, διέξοδο, πληροφορία, ἀναψυχὴ καὶ ἀνάταση.
Μερικοὶ δὲν θέλουν πολλὰ-πολλά, δὲν ἔχουν ὑψηλὰ ἐνδιαφέροντα, μένουν στὸ χουζούρι, στὸ βόλεμα, στὸ νεσκαφέ, στὸ “πέρα βρέχει”, δὲν θέλουν νὰ βγάλουν κανένα φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα. Αὐτὸ βέβαια δὲν ἰσχύει μόνο γιὰ ὁρισμένους νέους μας. Δὲν εἶναι λίγοι ποὺ μαθαίνουν σὲ ὅλη τους τὴ ζωὴ ἔτσι, κατηγορώντας μόνο τοὺς ἄλλους καὶ τὴ σκάρτη κοινωνία. Ψάχνουν συνεχῶς νὰ βροῦν προσχήματα καὶ ἄλλοθι γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὴν ἀπρεπῆ κατάστασή τους.
Ἡ δυναμικὴ ἐξανάσταση ἀπὸ τὴ φτήνια καὶ τὴ μιζέρια μίας ἀνούσιας καθημερινότητας, μίας ἀνέραστης χαμοζωῆς, μίας πολύχρονης, κουραστικῆς καὶ φθοροποιοῦ ρουτίνας, θέλει ἀποφασιστικότητα, ἀμεσότητα καὶ τολμηρότητα.
Ἐπανάσταση δὲν εἶναι νὰ ρίχνεις μολότοφ, νὰ σπᾶς βιτρίνες καὶ νὰ καῖς αὐτοκίνητα, ἀλλὰ προσωπικὴ ρήξη μὲ τὸν κακὸ καὶ ἐμπαθῆ ἑαυτό σου, συντριβὴ τοῦ προσωπείου σου, ἀπέκδυση τῆς μάσκας, ἀναλογισμοῦ εὐθύνης καὶ ὑποχρεώσεων.
Εὔκολο εἶναι νὰ εἶσαι ἄπιστος, ἄθεος, ἀνεξέλεγκτος. Δύσκολο ἀρκετὰ εἶναι νὰ εἶσαι ὑπεύθυνος Χριστιανός, ἀληθινὸς πιστός, γνήσιος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ὁ σπουδαῖος δανὸς φιλόσοφος Κίρκεγκαρντ λέγει χαρακτηριστικά: “Ὅπως τὸ βέλος τοῦ καλοῦ σκοπευτῆ, ὅταν φεύγει ἀπὸ τὴ φαρέτρα, δὲν μπορεῖ νὰ ἡσυχάσει πρὶν φθάσει στὸν σκοπό του, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ μόνη κατεύθυνση πρὸς τὸν Θεὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἡσυχάσει ἂν δὲν βρεθεῖ κοντὰ τού”.
Ἕνας χριστιανὸς νέος ἔχει ἐμπνευσμένο ὅραμα, θεῖο σκοπό, ὑψηλὸ στόχο, νοηματισμένη ζωή. Δὲν πτοεῖται καὶ δὲν ἀπογοητεύεται εὔκολα. Δὲν παρασύρεται ἀπὸ τὴν παράλογη ἡδονὴ καὶ τὴ σκοτεινὴ διαφθορά. Ἀντιστέκεται στὰ ἀντίθετα καὶ δαιμονοκίνητα πάθη. Ἐπιθυμεῖ καὶ ἀγωνίζεται γιὰ τὶς ἀρετές. Ἐμπνέεται ἀπὸ τὴν τιμιότητα, τὴν εἰλικρίνεια, τὴν ἀξιοπρέπεια, τὴ σεμνότητα, τὴ σοβαρότητα καὶ τὴ μετριότητα. Ἔχει λιγότερα ὑλικὰ κέρδη, ἀλλὰ ἔχει εἰρηνικὴ συνείδηση, καρδιακὴ χαρὰ καὶ ψυχικὴ ἀγαλλίαση. Δὲν πάσχει ἀπὸ ἐνοχές, ἐφιάλτες, μίση, ζήλιες, κακίες, ἔχθρες, διαβολὲς καὶ πονηρίες.
Τὰ ἔτη τῆς νεότητας, ἂν κυριευτοῦν ἀπὸ ψυχικὰ κενά, θὰ ταλαιπωρήσουν τὴν κατοπινὴ ζωή. Ἔντονες ψυχολογικὲς διαταραχὲς δημιουργοῦν νέες φοβίες μειονεξίες, πλήξη, μοναξιά, ἀκόμη καὶ μελαγχολία. Μία ζωὴ δίχως ἦθος, ἠθική, φραγμὸ καὶ κανέναν περιορισμὸ θεωρεῖται ἐλεύθερη, ἀλλὰ τελικὰ σκλαβώνει, καὶ ἡ ἄφθονη ἡδονὴ χαρίζει περισσὴ ὀδύνη.
Τὸ πιὸ λυπηρὸ εἶναι μερικοὶ νὰ ἐπιβουλεύονται ἢ νὰ ἐκμεταλλεύονται τὰ ὄνειρα τῶν παιδιῶν μας. Στὰ περισσότερα παιδιὰ ὑπάρχει μέσα τους ἡ ἐπαναστατικότητα, ἡ τάση γιὰ ἀλλαγές, σημαντικὲς καθὼς λέγουν. Ἡ ἀναθεώρηση καὶ ἡ μετατροπὴ πιστεύουν γιὰ κάτι καλύτερο. Αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου κακό.
Οἱ μεγάλοι ὅμως θέλουν τὰ παιδιὰ τοὺς πιστὴ καὶ ἀκριβῆ συνέχειά τους, προέκταση τοῦ ἐγώ τους, πειθήνια καὶ ὑπάκουα ὄργανά τους. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει μία ὀργανωμένη προσπάθεια πρὸς ἀποχαύνωση τῆς νεολαίας. Τὴν καθιστοῦν εὐάλωτη μὲ τὶς νέες ἰδέες, τὰ ναρκωτικά, τὰ ποτά, τὸν τρόπο διασκεδάσεως, τὰ τραγικὰ ἐπεισόδια στὰ γήπεδα καὶ στὶς συναυλίες.
Οἱ νέοι καλοῦνται νὰ ἀποκτήσουν ἀντιστασιακὸ πνεῦμα καὶ σταθερὸ φρόνημα πρὸς καθετὶ ἀνίερο, ἄσχημο, βρομερό, ψεύτικο, πρόστυχο καὶ σάπιο. Τὰ νιάτα εἶναι πλασμένα γιὰ τὸν ἡρωισμό, ἔλεγε ὁ Κλοντέλ. Ἀξίζει στὴν ἑλληνικὴ νεολαία μία καλύτερη τύχη, μία γενναιότερη στάση, μία μεγαλύτερη ἀγωνιστικότητα. Μὴν παρασυρθεῖ ἀπὸ ἐπιτήδειους, ποὺ θὰ τὴν ξεγελάσουν καὶ θὰ τὴν ἀπογοητεύσουν. Οἱ συζητήσεις μου συχνὰ στὸ Ἅγιον Ὅρος μὲ νέους μου δίνουν μία χαρὰ καὶ μία ἐλπίδα, ποὺ μὲ κάνει νὰ συγκινοῦμαι, ἀλήθεια, βαθύτατα.
πηγή: Μακεδονία, 29/5/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου