Εγώ αυτό πού δίνω σε αυτόν και σε σένα το όμοιον δίνω!

Ο πρεσβύτερος υιός δεν ζήλεψε την στολή, το δαχτυλίδι, τα σανδάλια και την πατρική αγκαλιά. Ζήλεψε τον μόσχο τον Σιτευτό και έκανε μνεία για την χαρά και το πανηγύρι. 

Οι πατέρες μας λένε πώς αυτή η στάση παραπέμπει σε όσους από εμάς, στέκονται απέναντι σε αυτούς πού Κοινωνούν( αυτός είναι ο θυόμενος μόσχος) και κρίνουν την αξία ή την αναξιότητα του καθενός. 

Ταλαίπωρε ανόητε!Μήπως σφάζοντας το μοσχάρι ο Πατέρας και παραθέτοντας τράπεζα, δεν κάλεσε και σένα να συμμετάσχεις στην χαρά; 

Μήπως ο αμαρτωλός αδελφός σου δεν έχει και αυτός δικαίωμα στο πανηγύρι και το τραπέζι; 

Κοινό δεν είναι το Ποτήριο; Μήπως κάλεσε αυτόν και απέκλεισε εσένα;

Και εν πάση περιπτώσει, ποιός ω άνθρωπε σε κατέστησε δικαστή και κριτή στα δικά μου, λέγει Κύριος; Εγώ αυτό πού δίνω σε αυτόν και σε σένα το όμοιον δίνω!Δεν έχω το δικαίωμα να επιστατώ σε αυτά πού μου ανήκουν; 

Ο αδελφός σου ήταν χαμένος και βρέθηκε και νεκρός και ανέζησε! Δεν έπρεπε λοιπόν να χαρούμε;Αυτός το παρελθόν του το άφησε πίσω. Κι εγώ τον έκρινα άξιο της χαράς. Εσύ γιατί το κρατάς ακόμα μέσα σου, αυτό το ξένο παρελθόν πού δεν σε αφορά διόλου;

Το παρόν του αξιολογώ και πράττω! 

Μήπως είσαι φύλακας της περιουσίας μου;

Μήπως φθονείς την Αγάπη μου, ω μικρόψυχε και άρρωστε άνθρωπε;!;!