Των αγίων Πατέρων της πρώτης στην Νίκαια Συνόδου

Tων αγίων Πατέρων αύριο.

 Η Εκκλησία μας εορτάζοντας πρώτον την θείαν οικονομία της σαρκώσεως, των παθών , της ανάστασης και κυρίως την εις ουρανόν Ανάληψη και την εκ δεξιών καθέδρα του Υιού και Λόγου του Θεού, όρισε την Κυριακή μετά την Ανάληψη να τιμάμε τους 318 θεοφόρους Πατέρες της Οικουμενικής Συνόδου της εν Νικαία. Δεύτερος λόγος , είναι πώς η αγία Σύνοδος έλαβε χώρα, χρονικά μέσα στον Μάιο και σε αυτήν παρίστατο ο μέγας Κων/νος. Τρίτος, διά την θεσμοθέτηση της πασχάλιας εορτής από την Σύνοδο.

Η οικουμενική Σύνοδος, η πρώτη εν Νικαία, εδογμάτισε ομοούσιον τω Πατρί, τον Υιόν και Λόγον του Θεού,δηλαδή αληθινό Θεό, γεννηθέντα όχι εν χρόνω , αλλά αϊδίως και αντιμετώπισε έτσι την κακοδοξία του πρεσβυτέρου Αρείου, πού ήθελε τον Λόγο, κτίσμα και γεννημένο εν χρόνω , έναν ψιλό και τέλεια ηθικό και άγιο άνθρωπο.Η αγία σύνοδος επίσης όρισε να εορτάζεται το Πάσχα, την πρώτη Κυριακή της Άνοιξης, δηλαδή λαμβάνοντας υπ όψιν και το ηλιακό και το σεληνιακό ημερολόγιο, την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, παύοντας έτσι τις πασχάλιες έριδες και φέροντας ειρήνη στην Εκκλησία.

Εξέδωσε κανόνες και ιδιαίτερα αντιμετώπισε το πρόβλημα αποδοχής των πεπτωκότων, των χριστιανών δηλαδή πού κατά τους διωγμούς, αρνήθηκαν τον Χριστό. 

Σε αυτήν διακρίθηκαν ο άγιος Μητροφάνης, ο διάκονος άγιος Αθανάσιος, ο άγιος Όσιος Κόρδοβας και οι απλοί αλλά θεωμένοι επίσκοποι Νικόλαος και Σπυρίδων.

Αυτό πού έχει ξεχωριστή σημασία στην Οικουμενική Σύνοδο, είναι ο τρόπος πού λειτουργεί η εκκλησία, πώς δογματίζει και πού έγκειται το αλάθητο. Το δογματίζειν και το αλάθητο δεν είναι προνόμιο ενός πατέρα ή ενός χριστιανού, αλλά σ υ ν ο δ ι κ ή απόφαση, εκκλησιαστικό προνόμιο, της σύνολης Εκκλησίας, πού εμπνέεται και καθοδηγείται από το Αγιο Πνεύμα, σύμφωνα με την αποστολική παράδοση: έδοξεν τω Αγίω Πνεύματι και ημίν. 

Τέλος, η Α Οικουμενική δεν δημιούργησε , ούτε έθεσε δόγματα, αλλά προέβαλλε εκκλησιαστικά,δημόσια και τελεσίδικα, εξέφρασε με λόγια την προαιώνια αλήθεια, πού ήδη υπήρχε στο ευαγγέλιο και στην παράδοση της και την οποία παρέλαβε από τον Κύριο και τους αποστόλους.

Εμείς, θα σταθούμε στο διδακτικό παράδειγμα και το τέλος του αιρεσιάρχη και φυσιωμένου Αρείου. Προφανώς, το όνομα δεικνύει τον άνδρα και ίσως το όνομα άρειος, πού σημαίνει ο αφιερωμένος στον Άρη, ο πολεμοχαρής και φιλέρις, να ήταν επίθετο πού του αποδόθηκε και να μην διασώθηκε το ιερατικό του όνομα. Τόσο πολύ ταλαιπώρησε και αναστάτωσε την Εκκλησία για αιώνες!Ακόμα, και μετά την καταδικη της κακοδοξίας του.

Ο Άρειος ήταν ένας άψογος ηθικά και λαοφίλητος άνθρωπος. Είχε πολλούς οπαδούς, αφοσιωμένους σε αυτόν , τέλεια δημόσια μαρτυρία και εμφάνιση, ιεροπρεπές παρουσιαστικό και μεγάλους τίτλους: πρωτοπρεσβύτερος της Εκκλησίας στην Αλεξάνδρεια και διδάσκαλος του Ευαγγελίου. Έκανε λειτουργικές καινοτομίες και είχε ταλέντο να αρέσει στους πολλούς και να ερεθίζει την ευλάβεια, να ικανοποιεί τον λαό και να ξεσηκώνει την αγάπη τους.

Επιασε , σαν να λέμε τον παλμό της εποχής του και ήταν μορφωμένος,δραστήριος και ακτιβιστής παπάς. 

Ολα αυτά όμως τον έσωσαν; Τον έκαναν άγιο;Τον έκαναν ορθόδοξο; Σεσωσμένο;Φτάνει κανείς να είναι φίρμα, να έχει "ανοιχτούς ορίζοντες" και μοντέρνα ποιμαντική για να έχει Χριστό;

Από τα πολλά τα τάλαντα και τα προνόμια εφυσιώθη, αλαζονεύτηκε, έβαλε τον εαυτό του πάνω από την Εκκλησία. 

Ακόμα και όταν η Εκκλησία του υπέδειξε το ορθό, αυτός αμφισβήτησε την Αποστολική Εκκλησία.

 Ένα αυτείδωλο αλαζονικό και ταλαίπωρο. Δίχασε τον Χριστό από την θεότητα, εκθρόνισε το ευαγγέλιο και απάνω στον θρόνο έβαλε το εγώ του. Και όπως δίχασε την Εκκλησία στο τέλος διχάστηκε και αυτός μέσα σε ένα αποχωρητήριο, πού πήγε για την ανάγκη του και ως ο Ιούδας "ελάκησε μέσος". 

Οι πατέρες τον ονόμασαν πρόδρομο του Αντιχρίστου. Τρείς ονομάστηκαν έτσι: Ο Σίμων ο Μάγος, ο Αρειος και ο Λέων ο Εικονομάχος.Τρείς άνθρωποι πού έβαλαν τον εαυτό τους πάνω από την Εκκλησία και οι τρείς αποψίλωσαν τον Χριστό από την Θεότητα ή από την Ανθρωπότητα Του. Τυχαίο; 

Ο ταπεινός άνθρωπος, το πειθήνιο τέκνο των ευαγγελικών παραγγελμάτων και αποστολικών παραδόσεων, γίνεται καταγωγιο του αγίου πνεύματος. Ο δοκών τί είναι μέσα στην Εκκλησία και παριστάνει τον διδάσκαλο και τον θεολογούντα και τον επικριτή και τον αρχηγό, πάντα μα πάντα δεν έχει καλό τέλος. Σκληρόν προς τα κέντρα λακτίζειν.

Αυτά προς συμμόρφωσιν αυτοκλήτων ιεροκηρύκων και ιεραποστόλων, πνευματικών τάχα και γεροντιδίων, κληρικών και λαϊκών, πού κάθε τρεις και λίγο πουλάνε και από μια καινοτομία, πουλωντας τον εαυτό τους, ως εκλεκτό εκκλησιαστικό προϊόν ευλαβείας και τα ξέρουν όλα!

Της κατακρίσεως τούτου ρύσαι ημάς Κύριε. Αμην.