Έφθασε σήμερα ή χαρά όλων των ανθρώπων και καταργεί την πρώτη κατάρα. Έφθασε Αυτός που ευρίσκεται παντού, για να τα γέμιση όλα με χαρά. Πώς ήλθε όμως; Χωρίς να περιβάλλεται από δορυφόρους, χωρίς να σύρει πίσω του τίς στρατιές των αγγέλων, δίχως μεγαλοπρεπή προσέλευση, αλλά ήσυχα και ήρεμα. Και το έκανε αυτό, για να διαφυγή την προσοχή του άρχοντος του σκότους, για να παγίδευση με το σοφό αυτό τέχνασμα τον όφι, να εξαπάτηση τον δράκοντα, τον Ασσύριο που έθεσε υπό την εξουσία του όλη την ανθρώπινη ευγένεια και έτσι τελικά να αρπάξει το λάφυρο. Διότι δεν ανέχθηκε ή άπειρη ευσπλαχνία Του να υποστεί καταστροφή αυτό το τόσο σπουδαίο έργο, ό άνθρωπος, για χάρι του οποίου Εκείνος έστησε τους ουρανούς σαν καμάρα, στερέωσε την γη, σκόρπισε τον αέρα, άπλωσε την θάλασσα και κατασκεύασε ολόκληρη την ορατή κτίση. Για αυτό ό Θεός κατέβηκε στην γη, βγήκε έξω από τον ουρανό, ήλθε ανάμεσα στους ανθρώπους, κυοφορήθηκε από Παρθένο, αυτός που δεν τον χωρεί ολόκληρο το σύμπαν.
Λοιπόν ας αγάλονται τα σύμπαντα σήμερα και ή φύσις ας σκιρτά. Διότι ανοίγεται ό ουρανός και ή γη υποδέχεται κρυφά τον Βασιλέα του παντός. Ή Ναζαρέτ μιμείται την Εδέμ και δέχεται στους κόλπους της τον φυτουργό της Εδέμ. Ό Πατήρ των οικτιρμών μόνος του μνηστεύεται την ανθρώπινη ευτέλεια δια μέσου του μόνου γεννηθέντος από αυτόν. Και ό Γαβριήλ υπηρετεί το μυστήριο και προσφωνεί ήσυχα την Παρθένο με το Χαίρε, για να διάσωση ή θυγάτηρ του Αδάμ, πού ανέτειλε από τον Δαβίδ, την χαρά πού έχασε ή προμήτωρ. Σήμερα ό Πατήρ της δόξης ευσπλαχνίσθηκε το ανθρώπινο γένος και κοίταξε με συμπάθεια την φύση πού εφθάρη από τον Αδάμ. Σήμερα ό χορηγός της ευσπλαχνίας φανερώνει την άβυσσο των πανάγαθων σπλάγχνων του και διοχετεύει στην κτίση το έλεος Του, πού είναι άφθονο σαν το νερό που καλύπτει τις θάλασσες.
Αυτό είναι το γεγονός πού πανηγυρίζουμε τώρα• και αυτήν την παραγγελία δέχεται ό Γαβριήλ και μεσιτεύει ανάμεσα στην θεότητα και την ανθρωπότητα και πρώτος ευαγγελίζεται στην Παρθένο τις εγγυήσεις της ολοκληρωτικής συνδιαλλαγής. Διότι ό Πατήρ των οικτίρμων συμπόνεσε το γένος μας πού είχε ήδη καταφθαρή από το ολίσθημα της αμαρτίας και ενθυμήθηκε το έργο των χειρών του. Και επειδή δεν υπέφερε να μας βλέπη να χανόμαστε έως τέλους, κατά πρώτον έδωσε στα χέρια του Μωϋσέως τον νόμο, πού ήταν γραμμένος σε λίθινες πλάκες. Καθώς όμως ό νόμος δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, απέστειλε πνευματοφόρους άνδρες, εννοώ τους διορατικούς προφήτες, οι όποιοι έδειχναν όλες τις ευθείες οδούς του Θεού. Παρ` όλο δε πού έκλεισαν τις αισθήσεις τους αυτοί προς τους οποίους απεστάλησαν και δεν βελτιώθηκαν καθόλου, ωστόσο ούτε τότε παρέβλεψε ό Πλάστης το πλάσμα μας, αλλά εξαπέστειλε σε μας τους αναξίους, εις ους τα τέλη των αιώνων κατήντησε, τον ομόθρονο και ισοσθενή και ισάγαθο Υιό του, ό οποίοςπροήλθε από τους υπεράγαθους και πανάμωμους κόλπους του. Διότι έκρινε πώς πρέπει μάλλον να εργασθεί για την σωτηρία αυτών πού έχουν ναυαγήσει, παρά να παράβλεψη αυτό το τόσο σπουδαίο πλάσμα πού έφτιαξε.
Αφού λοιπόν ώρισε σε κάποιον από τους πρώτους του αγγέλους να διακονήσει στο μυστήριο, νομίζω ότι αυτά του παρήγγειλε με το νεύμα της οικείας του μεγαλειότητας: «Εμπρός λοιπόν, Γαβριήλ, πήγαινε στη Ναζαρέτ, την πόλη της Γαλιλαίας, στην οποία κατοικεί κόρη Παρθένος μνηστευμένη με άνδρα πού ονομάζεται Ιωσήφ. Το όνομα της Παρθένου είναι Μαρία». Λέγει, στη Ναζαρέτ. Για ποιο λόγο; Για να συλλέξει ό Παντοκράτωρ το θεοχαρίτωτο κάλλος της παρθενίας, όπως ακριβώς το τριαντάφυλλο, από ακανθωτή χώρα• και για την προφητεία, ότι Ναζωραίος κληθήσιται. Ποιος; Αυτός πού ανακηρύσσεται κατόπιν από τον Ναθαναήλ Υιός Θεού και Βασιλεύς του Ισραήλ. Είναι βέβαια συνήθεια ό Γαβριήλ να διακονεί στα μυστήρια του Θεού, όπως το είδαμε στην περίπτωση του Δανιήλ. «Πήγαινε λοιπόν στην πόλη της Γαλιλαίας Ναζαρέτ• και σαν φθάσεις σ' αυτήν, σπεύσε πρώτα να ανακοίνωσης στην Παρθένο αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα της χαράς, το όποιο είχε χάσει προηγουμένως ή Εύα. Και πρόσεξε μην της ταράξεις την ψυχή• διότι το μήνυμα είναι χαράς, όχι καταστροφής• ό ασπασμός είναι ευφροσύνης και όχι αθυμίας. Γιατί ποια χαρά ήταν ή θα είναι μεγαλύτερη για το ανθρώπινο γένος, από το να γίνη συμμέτοχος της θείας φύσεως και, με την προς Αυτόν άμεση επαφή, να ενωθεί και να γίνη ένα με Αυτόν καθ' υπόστασιν; Ποιο πράγμα είναι πιο θαυμαστό, από το να βλέπεις την συγκατάβαση του Θεού, που φθάνει μέχρι και την κυοφορία μέσα στην μήτρα μιας γυναίκας; "Ω, τι παράδοξα πράγματα! Ό Θεός μέσα στα μόρια μιας γυναίκας, ό τον ούρανον θρόνο έχων και υποπόδιο την γήν. Ό Θεός να ευρίσκεται μέσα στην κοιλιά μιας γυναίκας, αυτός που είναι υπερουράνιος και σύνθρονος της πατρικής αϊδιότητος. Και ποιο πράγμα είναι πιο παράδοξο από αυτό, από το να παρουσιάζεται δηλ. Ο Θεός ανθρωπόμορφος, χωρίς να εξέρχεται από την θεότητα του; Και από το να βλέπουμε την ανθρώπινη φύση να είναι ολόκληρη συνενωμένη με τον Πλάστη της, για να θεωθή ολόκληρος ό άνθρωπος που έπεσε πρώτος στην αμαρτία;
Τι έκανε λοιπόν ό Γαβριήλ; Όταν τα άκουσε αυτά και κατάλαβε πώς ή διαταγή είναι βέβαια επικυρωμένη με θεϊκή απόφαση άλλα ξεπερνά την δύναμη του, έμεινε μετέωρος ανάμεσα στον φόβο και την χαρά και του ήταν φανερό πώς δεν πρέπει να ξεθαρρεύει• αλλά επίσης δεν έκρινε και ασφαλές το να αντιλέγει. Ακολουθώντας λοιπόν το θεϊκό πρόσταγμα, πέταξε κάτω προς την Παρθένο και φθάνοντας στη Ναζαρέτ, στάθηκε στο δωμάτιο. Έπειτα έμεινε σκεπτικός και βασανιζόταν από διαφόρους λογισμούς, σαν να βρισκόταν σε αμηχανία• και νομίζω πώς αυτά αναλογιζόταν: «Από που ν' αρχίσω να εκτελώ την απόφαση του Θεού; Να εισέλθω βιαστικά στον θάλαμο; Άλλα τότε θα ταράξω την ψυχή της Παρθένου. Να προχωρήσω πιο αργά; Άλλα ή κόρη θα νομίσει πώς μπήκα αυθαίρετα. Να χτυπήσω την πόρτα; Άλλα πώς; Δεν είναι χαρακτηριστικό των αγγέλων αυτό, ούτε κάτι από τα αισθητά μπορεί να εμπόδιση το ασώματο. Να ανοίξω πρώτα την πύλη; Άλλα και αν ακόμη αυτή είναι κλειστή, εγώ μπορώ να εισέλθω. Να την καλέσω με το όνομα της; Άλλα θα τρομάξω την κόρη. Αυτό λοιπόν θα κάνω. Θα ενεργήσω ανάλογα με την επιθυμία Αυτού που μ' έστειλε• διότι έχει σκοπό να σώσει το ανθρώπινο γένος. Και ή επιθυμία Του βέβαια αν και είναι κάπως παράδοξη, είναι όμως γεμάτη ευσπλαχνία και σύμβολο καταλλαγή. Πώς άραγε να πλησιάσω την Παρθένο; Για ποιο πράγμα να της μιλήσω πρώτα; Για το χαρμόσυνο μήνυμα ή για την ενοίκησι του Κυρίου μου; Για την επέλευση του Πνεύματος ή για την επισκίαση του Υψίστου; Θα χαιρετήσω λοιπόν την Παρθένο, θα της ανακοινώσω το θαύμα, θα την πλησιάσω, θα της απευθύνω τον χαιρετισμό και θα της προσφωνήσω ήρεμα το .Χαίρε. Αυτό θα με βοηθήσει να της μιλήσω με παρρησία. Ας προπορευθεί, ως εγγύησης για την συνομιλία μου με αυτήν, το Χαίρε. Διότι αυτό και μόνο το άκουσμα του Χαίρε, επειδή δεν θα προξενήση κανένα φόβο στην κόρη, θα εξομαλύνει από πριν την κατάσταση της ψυχής της. Από την χαρά λοιπόν θ' αρχίσω να της αναγγέλλω τα μηνύματα της χαράς. Διότι έτσι αρμόζει στην βασίλισσα, με χαρμόσυνα μηνύματα να την χαιρετούμε. Διότι ό τρόπος είναι χαροποιός, ό καιρός ευφρόσυνος, το παράγγελμα χαρμόσυνο, το βούλευμα σωτήριο και προοίμιο ακατάληπτης χαράς.
Αυτά λοιπόν αφού αποφάσισε ό αρχάγγελος, πορεύθηκε στην παστάδα και πλησίασε τον θάλαμο μέσα στον όποιο κατοικούσε ή Παρθένος. Προσήγγιζε ήσυχα στην θύρα και, αφού εισήλθε, προσφώνησε την Παρθένο με ήρεμη φωνή: Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου. Αυτός πού υπάρχει πριν από σένα, σήμερα γίνεται μαζί με σένα και μετά από λίγο θα προέλθει από σένα• τότε άϊδιος, τώρα χρονικώς. Πω, πω, τι αμέτρητη φιλανθρωπία! Πόσο μεγάλη αγαθοσύνη! Δεν αρκέσθηκε στο μήνυμα της χαράς, αλλά ωνόμασε και τον αυτουργό της χαράς με την κύηση της Παρθένου. Διότι το ό Κύριος μετά σου, δείχνει ολοφάνερα πώς παρευρίσκεται ό ίδιος ό Βασιλεύς και ολόκληρος σωματώνεται μέσα της, χωρίς όμως να απομακρύνεται από την οικεία του δόξα.
Χαίρε, κεχαριτωμένη, ό Κύριος μετά σου. Χαίρε, συ πού είσαι το όργανο της χαράς με το όποιο ελύθη ή καταδίκη της κατάρας και την θέση της κατέλαβε δίκαια ή χαρά. Χαίρε, συ πού είσαι αληθινά ευλογημένη• χαίρε, ή λελαμπρυσμένη• χαίρε, το καλλωπισμένο ανάκτορο της θείας δόξης• χαίρε, το ιερό παλάτι του βασιλέως• χαίρε, νυμφών, εις τον όποιο ό Χριστός ενυμφεύθη την ανθρωπότητα• χαίρε, συ πού εξελέγης από τον Θεό πριν να γεννηθείς• χαίρε, το μέσο συνδιαλλαγής του Θεού προς τους ανθρώπους• χαίρε, θησαυρέ της ακήρατου ζωής• χαίρε, ουρανέ, υπερουράνιο οίκημα του Ηλίου της δόξης• χαίρε, ευρύχωρο χωρίο του Θεού πού δεν είναι χωρητός πουθενά εκτός μόνον από σένα- χαίρε, γη αγία παρθενική, από την οποία δημιουργήθηκε με άρρητο θεοπλαστία ό νέος Αδάμ για να διάσωση τον παλαιό• χαίρε, ζύμη αγία θεόπλαστη, από την οποία ζυμώθηκε όλο το φύραμα του ανθρωπίνου γένους και, αφού μετεβλήθη σε άρτο από το σώμα του Χριστού, αποτέλεσε ένα παράδοξο κράμα.
Ευλογημένη συ εν γυναιξίν και ευλογημένος ό καρπός της κοιλίας σου.
ολόκληρο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου