" Ελκυστικός δεν ήταν , ούτε ωραίος ώστε να τον
προσέξουμε,ούτε η παρουσία του ήταν τέτοια ώστε να τον προσέξουμε. Ήταν
περιφρονημένος από τους ανθρώπους και εγκατελειμένος, άνθρωπος φορτωμένος
θλίψεις, του πόνου σύντροφος, έτσι που να γυρίζουν απ'αλλού οι άνθρωποι το
πρόσωπο τους. Τον αγνοήσαμε σαν να ήταν ένα τίποτα.Του δώσαμε την καταφρόνια
μας και εκτίμηση ούτε μια στάλα. Αυτός όμως φορτώθηκε τις θλίψεις μας και
υπέφερε τον πόνο τον δικό μας... Σαν πρόβατο που το πάνε στην σφαγή,καθώς το
αρνί που στέκεται άφωνο μπροστά σ'αυτόν που το κουρεύει,ποτέ του δεν
παραπονέθηκε. Κακόπαθε, καταδικάστηκε και οδηγήθηκε μακριά.Ποιός στη γενιά του
ανάμεσα σκέφτεται τί να απόγινε;... Μα μέσα από τις πληγές του βρήκαμε εμείς την
γιατρειά...".
Μ'αυτά τα μεστά δραματικότητας λόγια , ο προφήτης Ησαΐας,
αιώνες πριν το Πάθος του Χριστού, παρουσιάζει γλαφυρά την μέχρι ταπείνωσης
εσχάτης κένωση του Λόγου του Θεού στον κόσμο. Είναι η εικόνα του πάσχοντος
δούλου του Θεού, που έζησε και πέθανε περιφρονημένος ανάμεσα στους ανθρώπους,
μα από τις πληγές Του πήγασε η ανάσταση και η παγκόσμια σωτηρία.Είναι η εικόνα
του σταυρωμένου αλλά και δοξασμένου μέσα από τις πληγές του Χριστού.
Πλησιάζοντας στην εορτή του Πάσχα ερχόμαστε αντιμέτωποι με
πολλά συναισθήματα είτε χαράς και προσμονής ή ίσως σχετικής αδιαφορίας ,
τέτοιας που γεννά η ρουτίνα της σύγχρονης ζωής και οι διάφορες βιοτικές
μέριμνες. Οπωσδήποτε όμως αδιάφοροι και μη , νιώθουμε όλοι μας κάποια ιδιαίτερη
συγκίνηση ανακαλώντας στη μνήμη μας παλιές πασχαλινές εμπειρίες και όταν πλέον
φτάσουμε τις άγιες ημέρες επηρεαζόμαστε όλοι, άλλος λίγο άλλος πολύ από το
όμορφο και κατανυκτικό τους κλίμα. Είναι τέτοια η συγκινησιακή φόρτιση των
ημερών , αλλά και τόσο συνυφασμένη η ελληνική κουλτούρα με την χαρά της
πασχαλινής άνοιξης και τη χαρμολύπη που γεννά η αντίθεση του πένθους του
σταυρού, είναι τέλος τέτοια τα έθιμα και οι παραδόσεις μας που να καθιστά το
πάσχα κυρία εορτή και αληθινά ημέρα ημερών και εορτή εορτών.
Μα το μεγάλο ερώτημα παραμένει και πλανάται πάνω από τη
συνείδηση του καθένα μας. Πόσοι από μας ατενίζουμε το πάσχα και το μυστήριο
του, μέσα από τα προφητικά λόγια στα οποία μόλις αναφερθήκαμε; Σε πόσους από
μας γεννάται μυστικά η εμπειρία της μυστικής συσταύρωσης και συνανάστασης με τον
πάσχοντα δούλο του Θεού, τον Ιησού Χριστό; Ας φανταστούμε την εικόνα, μια
γενική εικόνα που σχηματίζει ένας κοινός νους: ο Χριστός κατεβαίνει στον κόσμο,
αφήνει την διδασκαλία Του στους μαθητές Του, για κάποιον ιδιαίτερο λόγο , που
μάλλον είναι η φυσική κακία των ανθρώπων, ανεβαίνει στον Σταυρό και ανίσταται
την τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς. Μάλιστα στο τελευταίο αυτό σημείο πολλοί από
εμάς τους χριστιανούς, ίσως σκέφτονται πώς η ανάσταση είναι κάτι το θεολογικό
και συμβολικό και όχι ιστορικό. Δεν πιστεύουν δηλαδή πώς ο Χριστός σηκώθηκε από
τον τάφο,περπάτησε , συνομίλησε, συνέφαγε με τους μαθητές Του και πώς στο
αναστημένο Του σώμα νικήθηκε ο θάνατος για λογαριασμό όλων μας. Όπως ακριβώς
θεωρούν η σταύρωση είναι για πολλούς μια ιστορία εκδίκησης των "κακών
ανθρώπων" και όχι εκούσιας παράδοσης του Χριστού στο θάνατο για τη σωτηρία
του λαού. Μια άτυχη περιπέτεια στην οποία βγήκε ο Χριστός χαμένος...
Η Εκκλησία όμως μας καλεί μέσα από τος εορτές που είναι
ζωντανή ανάμνηση των γεγονότων να βιώσουμε το μυστήριο, το πνευματικό αλλά και
το ιστορικό μυστήριο του Σταυρού και της ανάστασης. Θα μας καλέσει σε λίγο, με
τους ύμνους της μεγάλης εβδομάδας να αποτάξουμε τον εαυτό μας , να πάρουμε
ζωντανά στα χέρια μας και στους ώμους μας τον σταυρό του Χριστού, να ματώσουμε
και να πληγωθούμε μαζί Του, να νιώσουμε την στέρηση και την πίκρα και τον πόνο
και τη μοναξιά του αγίου στον κόσμο της αμαρτίας και να βιώσουμε μαζί Του την
ανάσταση και την δικαίωση. Αυτό δεν
μπορεί παρά να επιτευχθεί μόνο μέσα από έναν δρόμο, μια οδό σταυρώσιμη. Έναν
δρόμο πολέμου και ειρήνης. Πολέμου μεν γιατί η Εκκλησία μας καλεί να κηρύξουμε
πόλεμο στον παλιό μας εαυτό. Να επιβληθούμε στα πάθη μας , να τα αποτινάξουμε
από πάνω μας, να αρνηθούμε την αμαρτία , να αποδείξουμε πλάνη το κοσμικό
φρόνημα , να νιώσουμε τον Χριστό μέσα μας. Ειρήνης δε γιατί συνοδοιπόρος μας θα
είναι ο ίδιος ο Κύριος, αυτός που εκούσια κλήθηκε να παίξει τον πιο δύσκολο
ρόλο σ'αυτή την συμπορεία, το ρόλο του σταυρωμένου, του μαστιγωμένου, του
περιφρονημένου και του νεκρού. Ειρήνης δρόμο ακόμα γιατί θα είναι δρόμος
ανάστασης, ανανέωσης και πνευματικής τελείωσης, δρόμος προς τον ουρανό. To
¨ποτήριο" και το "βάπτισμα" στα οποίο μας προσκαλεί ο
σταυρωμένος Χριστός είναι δρόμοι αθανασίας.
Τα λόγια εξάλλου του Ησαΐα έχουν και αυτά μια συμπορεία με
τα λόγια της καινής διαθήκης, τα λόγια του ευαγγελίου που ακούσαμε σήμερα.
"Όποιος θέλει να είναι πάντων πρώτος, ας είναι έσχατος όλων και ο
μεγαλύτερος ας είναι ανάμεσα σας υπηρέτης". Θα έλεγε κανείς συγκρίνοντας τα δύο αυτά
χωρία πώς ο Ιησούς λαμβάνει ως υπόδειγμα ταπείνωσης έσχατης τον εαυτό Του και
δεν θα ήταν διόλου άστοχος. Πράγματι, ποιά είναι μεγαλύτερη ατίμωση από τον
σταυρό; Ποιά μεγαλύτερη ταπείνωση από την εκούσια καταφρόνια του
Θεανθρώπου; Ποιά μεγαλύτερη διακονία να
δίνει κανείς την ζωή Του όχι μόνο γι'αυτούς που Τον αγαπούν, αλλά γι'αυτούς που
αγαπά Εκείνος, πράγμα που σημαίνει ακόμα
και γι'αυτούς που Τον μισούν και Τον εχθρεύονται...
Τα λόγια του Ησαΐα ,
αδελφοί μου, μας δείχνουν ποιός είναι ο Θεός μας . Όχι θεός δυνάστης και
εμπαθής και τιμωρός που εποπτεύει από τον υψηλό Του θρόνο τους ανθρώπους, αλλά
Θεός αγάπης και ταπείνωσης που ήρθε από τον ουρανό και έγινε άνθρωπος και μάλιστα άνθρωπος μισητός
γι'αυτούς που ευεργέτησε. Τα λόγια του Χριστού
από την άλλη δείχνουν την αντίστροφη πορεία που πρέπει να πάρει ,
"όστις θέλει..." να μιμηθεί εκείνο τον Θεό, δηλ. την πορεία από την
γη στον ουρανό και αυτή η πορεία είναι πορεία
ατίμωσης και αγάπης , ταπείνωσης και διακονίας.
Καλή ανάσταση.
ππκ 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου